Ninja Clan Wars

    Gdy tylko ludzie zobaczyli, że wszystkim staram się pomóc, natychmiast znalazłem się w centrum uwagi, choć może należałoby powiedzieć, że to nie ja, a pigułki, które rozdawałem potrzebującym. Yocharu prosił o jedną dla Ayatane, który teraz zajął niedawne miejsce Uchiha, czyli na ziemi.
    Ja tymczasem dalej tkwiłem przy ciele Sugimoto, widząc rozpaczliwą próbę jego ratowania przez Hikari. Tak naprawdę nie dotknęło mnie to specjalnie- bez niego mieliśmy więcej możliwości, choć zapewne informacje, którymi dysponował, mogły okazać się pomocne. Dotknęła mnie jednak reakcja rudowłosej. Choć na zewnątrz zgrywała twardą, jej zachowanie kazało mi sądzić co innego. W dalszym ciągu opatrywała jego rany. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, poczułem delikatny dreszcz jakby pożądania.
    Wiedząc, że to nie czas i miejsce na tego typu rzeczy, wstałem pospiesznie, otrzepując spodnie, po czym wziąłem potłuczoną butelkę sake do ręki i ostrożnie, by się nie pociąć, pociągnąłem dużego łyka. Kiedy przetarłem drugą dłonią usta, zobaczyłem, że w moim kierunku zbliża się Uchiha, z którym wcześniej stał Yoshimaru. W jego oczach widziałem czystą agresję, nie wiedziałem, z czego ona wynika. Zanim zdążyłem w jakikolwiek sposób zareagować, w moim kierunku pognała ognista smocza głowa.
    Nie spodziewając się ataku z jego strony, nie potrafiłbym obronić się przed tym, zwłaszcza, że miałem w ręku butelkę, której zawartość mogła jeszcze uratować komuś życie. Całe szczęście, że atak mnie ominął. Nie wiedziałem, czy było to zamierzone, czy też wynikało z jego osłabienia organizmu.
    Wszystko działo się bardzo szybko: żądanie leku przez Uchihę, wstawienie się za mną przez Yoshi'ego,  i następnie samodzielne udzielenie pomocy czerwonookiemu. Zanim dotarło do mnie, o co naprawdę chodziło, było już po wszystkim, a Yoshi, lub też jego klon, padł w ramiona temu, któremu przed chwilą groził kunaiem. W sumie nie wiedziałem, która część tego zdarzenia zszokowała mnie najbardziej. W każdym razie posłałem Yoshi'emu znaczące spojrzenie, w którym można było dostrzec odrobinę wdzięczności i korzystając z chwili, oddaliłem się w kierunku Ayatane.
    Po dość długim poszukiwaniu pigułki w torbie wreszcie udało mi się ją odnaleźć, po czym włożyłem ją białowłosemu do ust i poruszając jego szczęką, pomogłem mu ją rozgryźć. Miałem nadzieję, że to już wszystko, że nikt nie potrzebuje już pomocy i że będziemy mogli ruszyć dalej.
    Niestety będąc zmuszonym, by zająć się każdym z osobna, zapomniałem o grubasce, która leżała bez życia na ziemi. Po raz kolejny każdy zlekceważył moją prośbę. Nie mogłem pomóc wszystkim sam, podczas gdy medyczka świeciła biustem, policzkując kolejnego z Uchihów. To wszystko razem do kupy wyglądało raczej jak parodia, aniżeli misja obrony Akademii.
    - Bardzo ładny masz biust dziewczyno, ale może czas wreszcie się wykazać. Masz tam zestaw medyczny, może uda ci się jeszcze coś zdziałać z tą tutaj - powiedziałem dość pretensjonalnym tonem, wskazując grubaskę.

    Hikari siedziała jeszcze przez chwilę przy Sugimoto układając jego ciało, po chwili jednak jakby coś sobie przypomniała, wstała przeklinając dość głośno. Zakryła twarz bluzką i weszła w chmurę dymu po chwili wyciągając z niej nieprzytomnego Taii'a. Zostawiło go tuż obok medyczki, akurat w momencie kiedy Ayamaru wygłaszał komentarz o piersiach. Nie skomentowała go, ale jej mina nie wyrażała zadowolenia, być może dlatego że nie uważała żeby chwila była odpowiednia, a być może dlatego że nie podzielała fascynacji Kiyoshiego, w końcu miała lepszy biust. Podniosła z ziemi jej kurtkę i podała dziewczynę aby mogła się osłonić, gdyż na jej twarzy widniał wiele mówiący rumieniec.
- Zostałaś ugryziona przez niewielkiego robaczka, który najprawdopodobniej rozprzestrzenia truciznę, teraz jesteś pod działaniem jakiejś pigułki. Ten chłopak wyciął z ciebie robaka i wyssał jad. Trucizna powoduję nagłą stratę przytomności, następnie utratę koloru ciała i prawdopodobnie wstrząsy, ale mógł być to wynik mieszanki z toksyczną chmurą następnie następuję śmierć. Zaopiekuj się rannymi - powiedziała chłodnym głosem do kobiety, po czym bez słowa ruszyła w stronę wyjścia z polany z wyraźnym zamiarem zabicia tego kto dopuścił się ataku na Sugimoto i akademię. Nim jednak opuściła polanę zwróciła się jeszcze  do Kiyoshiego - Idziesz?

Ostatnio edytowany przez Hikari (2014-10-06 00:51:21)

   Ayatane powoli otworzył oczy. Przez moment widział jednak jedynie ciemność, a jako dowód na to, że żyje, służyły mu wyłącznie znajome głosy, rozlegające się gdzieś nad jego głową. Yuki ociężale przekręcił się na plecy, lecz nieprzyjemny ból, pochodzący z pod łopatek, zmusił chłopaka do zmiany pozycji na siedzącą. Co dość zaskakujące, przyszło mu to nadzwyczaj łatwo, jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że przed chwilą był zupełnie nieprzytomny. Samotnik mrugnął kilkakrotnie, a gdy mroczki zniknęły, rozejrzał się wokół siebie, próbując dojść co właściwie miało miejsce.
   Sprawność umysłową odzyskał jednak równie szybko co fizyczną. Niemal natychmiast więc zrozumiał, iż musiał zemdleć podczas ratowania Uchiha'y, zaś następnie ktoś pomógł jemu samemu - stąd ból po wyciągnięciu robala. Kiepska sprawa, ale przynajmniej zdążył komuś pomóc, nim sam "odleciał".

   Wyjaśniwszy samemu sobie całe zajście, Ayatane powstał na równe nogi, po czym otrzepał się z trawy, która przez przymusowy pobyt Samotnika na glebie, była zarówno na jego brzuchu jak i na plecach. Gdy tylko się z tym uporał, Yuki policzył w myślach osoby znajdujące się na polanie, by sprawdzić, czy wszyscy nadal są obecni. Chłopak poczuł ukłucie w żołądku dostrzegając, że brakuje Akemiego. Generał pozostawił podwładnego w takim stanie? Aya zmrużył wyraźnie oczy, odgarniając grzywkę. Nieciekawie.
   Nie była to jednak odpowiednia pora na ocenę decyzji wicelidera, o ile w ogóle jakaś pora mogła być na to dobra. Tak czy inaczej, teraz należało się skupić na właściwym zadaniu, o którym Samotnik niemalże zapomniał, przez całe to zamieszanie z robalami. Tak; ktoś zaatakował akademię i skoro Akemi postanowił o zajęciu się tym problemem, to również Yuki miał taki obowiązek.

   Wtem odezwała się ruda kobieta, którą Samotnik kojarzył chyba z turnieju w Enko. Laska wyraźnie była mocno przybita i jednocześnie zła. Ayatane zerknął na nieruchome, blade jak kreda ciało Sugimoto i szybko powiązał wątki. No tak, Hikari również była Namikaze, nic dziwnego, że przeżywa śmierć sensei'a.
   Mimo wszystko postanowiła ona pozostawić martwego członka rodziny i skupić się na problemie, na który mogła cokolwiek jeszcze poradzić. Przed odejściem zwróciła się jeszcze z pytaniem do Ayamaru.
  - Zabiorę się z wami - rzekł Yuki, podnosząc z ziemi kurtkę, by następnie otrzepać ją i założyć na nagi tors. - nie widzę sensu w dalszym siedzeniu tutaj. - dokończył, stając obok Rudej i wodząc wzrokiem po pozostałych wojownikach.
   Wtem jakby coś sobie przypomniał, gdy jego oczy przejechały po postaci Yoshiego i w końcu stanęły na Yocharu.
  - Nie wiem kto z was postawił mnie na nogi, ale dzięki. - powiedział wyraźnie białowłosy, uśmiechając się lekko.

    Kobieta z klanu Namikaze szybko i zwięźle opisała medyczce całe zajście, po czym rzuciła jej kurtkę, by się przykryła. Nie spuściłem jej z oka nawet na moment, obserwując, jak wyciąga zwój i za pomocą wody wyciąga ze swojego ciała truciznę.
    Wtedy je dostrzegłem- trzy małe robaki, wychodzące z ziemi nieopodal jej ciała. Rozejrzałem się dookoła, przypatrując się glebie wokół mnie, ale nie dostrzegłem niczego podobnego. Podszedłem zatem do tego robaczywego miejsca i wskazując żyjątka palcem, rzuciłem z przekąsem w kierunku Kazunari'ego:
    - Najwyraźniej twoja trucizna nie do końca zadziałała zgodnie z planem, coś tu dalej żyje - po czym obróciłem trzymaną wciąż w dłoni butelkę, wylewając sake na robaki. Moja babcia pozbywała się w taki sposób pasożytów w swoim ogrodzie. Mówiła, że alkohol zabija robale.
    Nie wiedziałem jednak, czy te, które wypełzły, są jedynymi w pobliżu. Moje nastawienie natomiast nie było już takie same, jak przed chwilą. Pomogłem, komu trzeba było pomóc, a mimo tego i tak zostałem zaatakowany przez Uchihę. Stwierdziłem zatem, że skoro nie użyłem ani krzty chakry, robaki nie stanowią dla mnie zagrożenia. Skoro nie potrafią okazać wdzięczności, niech radzą sobie z tym sami.
    Mój potok myśli przerwała Hikari, która chciała, żebym poszedł z nią. Postanowiłem więc skorzystać z okazji, by opuścić tą przeklętą polanę. Podszedłem do niej bez widocznego pośpiechu, a wtem za plecami rozległ się głos białowłosego, który też chciał udać się z nami. Obróciłem się i zmierzyłem go dość znaczącym wzrokiem. Miałem nadzieję iść jedynie w towarzystwie tej ponętnej kobiety, ale oczywiście ktoś chciał robić za przyzwoitkę. Nie mogłem jednak wybrzydzać, biorąc pod uwagę fakt, że nie idziemy na randkę, a na misję. Zanim jednak opuściłem polanę, patrząc na Yoshimaru, odezwałem się jakby do wszystkich:
    - Nie wiem, czy te robale jeszcze się gdzieś nie kryją. W każdym razie powodzenia.
    Dlaczego zwracałem się głównie do wyrzutka? Wiedziałem, że dysponuje ogromnymi umiejętnościami i mimo swojej dziwnej natury nie przestaje trzeźwo myśleć, więc na pewno będzie w stanie zapanować nad sytuacją, jaka by ona nie była.

Na czarnowłosą nie zwracał uwagi zupełnie nikt. Z jednej strony cieszyła się, że nikt nie ma jej niczego za złe. Pewnie w tym tłumie znalazłby się ktoś, kto wypomniałby jej puszczenie szalika podtrzymującego Sugimoto przy życiu, lub niewprawne próby wybudzenia medyczki. Z drugiej strony, czuła się bardzo samotnie. Nie miała tutaj nikogo, do kogo mogłaby chociaż się odezwać. Wszyscy byli zdenerwowani, a sytuacja była napięta, więc z pewnością nikt nie miał ochoty, by nawiązywać nowe znajomości. Szczególnie z kimś tak słabym jak ona. Realia świata ninja były znacznie inne, niż jej się wcześniej wydawało. Jeszcze nigdy nie widziała, by ktoś tak mocno krwawił, nigdy nie widziała nawet, jak ktoś umierał. W przyszłości zapewne będzie to na porządku dziennym. Z rozmyślań wyrwała ją szybka wymiana zdań pomiędzy poszczególnymi jednostkami, dotycząca organizacji grup. Wszyscy, którzy nie wyglądali jak seryjni mordercy, postanowili zabrać się stąd, by pomścić sensei'a. Chciała iść z nimi, jednak z pewnością byłaby balastem, gdyby tylko zwracali na nią uwagę. Mogłaby pełnić tam jedynie funkcję mięsa armatniego. Nie była zaprawiona w boju, więc pewnie szybko by poległa. Pozostanie więc na polanie z podejrzanymi i przerażającymi typami było po prostu mniejszym złem, które wybrała.