Ninja Clan Wars

   Młody Wyrzutek już sam nie wiedział, co tu się dzieje. Wydawało mu się, że widział Senshi'ego, lecz osłabienie, wywołane pajęczą toksyną, nie pozwalały mu stwierdzić tego na pewno. Wiedział natomiast, że po chwili spostrzegł też swojego starego przyjaciela; długowłosego szermierza. Ensui po krótkiej chwili opadł na kolana, jakby został otruty tym samym świństwem, co Mesayato.
   Dzieciak poderwał się na proste nogi, by zaraz później znów wylądować na ziemi. Nie miał na tyle siły, by podejść, ale patrzył na to, co dzieje się z jego przyjacielem. Nie był smutny... o nie. Sam nie wiedział dlaczego, ale nie czuł smutku... czuł złość. Pokłady wielkiego gniewu zebrały się w jego niewielkim organizmie, by uwolnić się razem z krzykiem i ,,uderzeniem''-jeśli można tak nazwać coś tak słabego-w ziemię. Próbował się uspokoić, lecz w obecnej chwili było to raczej niemożliwe.

Z niecierpliwością czekałem na moich przeciwników. Chciałem ich rozgnieść, poodcinać im te nóżki i rozrzucić po okolicy. Chciałem zadać im jak najwięcej bólu i cierpienia, chciałem usłyszeć ich pisk, który będzie zwiastował ich śmierć. Gdzieś za mną usłyszałem, jak coś się porusza, później chrzęst łamanych kości. Szybko obejrzałem się za siebie, liczyłem że zobaczę tam kogoś kogo mógłbym zmasakrować. Niestety moim oczom ukazał się Mesayato, po którego w sumie tutaj przyszedłem, był w fatalnym stanie. Lekko wybił mnie z rytmu i przypomniał po co tutaj jestem. Zapał do walki i radość z zabijania zmalały, jednak kiedy odwróciłem się z powrotem i ujrzałem cztery mniejsze pająki zmierzające w moją stronę. ponownie wybuchł jak pożar w lesie w czasie suszy. Pochłonął mnie całego. Pająki były szybkie, ale nie tak szybkie jak ja. Kunaie chwyciłem trzema ostatnimi palcami w obydwu rękach, a z torby wyjąłem dwa shurikeny, które chwyciłem kciukami i palcami wskazującymi. Chwilę potem pozbyłem się ich ciskając nimi w stronę pająków zmierzających w moją stronę. Starałem się trafić w te biegnące na najbardziej na zewnątrz. powinienem czekać, aż podejdą wystarczająco blisko i wtedy zaatakować, jednak emocje i podniecenie, jakie wywołał we mnie ponowny widok przeciwników, nie pozwoliły na stanie bezczynnie. Ruszyłem na przeciwko nich. Tym razem moje cele były niższe niż poprzednia ofiara. Kiedy znalazłem się w pobliżu pająków, przykucnąłem na prawej nodze i wykonałem szybki piruet [szybkość:40], drugą podcinając kończyny pająków zmierzających w moją stronę [siła: 50]. Jednocześnie ręce, w których trzymałem kunaie wyciągnąłem, tak aby podczas zataczania kręgu ochroniły przed ewentualnym atakiem. Po wykonaniu tego ruchu zatrzymuję się, i obserwuję spustoszenie, które miałem zamiar zrobić.

THEME

post #15

    - Nie bój się, Mesayato. Już wszystko będzie dobrze...
    Głos ów dobiegał z ciemności, jaka zawisła w głębi groty, dokąd nie odważyły się dotrzeć promienie słońca. Był przyjemny, dość wysoki, jednak nie na tyle, by drażnić uszy. Miękkie jak pierzyna słowa napełniały chłopca poczuciem spokoju i koiły ból, jaki nieświadomie sobie sprowadził. Połamane paluszki przestały przeszkadzać, choć każda próba poruszenia nimi kończyła się fiaskiem. Oczom Wyrzutka ukazała się ta, o której w tej chwili myślał. Smukła postać kobiety wkroczyła w sferę półmroku, ukazując mu swoje oblicze.
   Przywitała go słodkim uśmiechem, nie czekając ni chwili, by zwiewnym krokiem przywędrować do Mesayato. Zatrzymawszy się przy jego małym, skulonym ciałku, pochyliła się nad nim i okryła kocem. Materiał był śliski i chłodny, przez co potrafił poradzić sobie z ogarniającą chłopca gorączką. Owinąwszy swojego syna, ułożyła go na ziemi i obdarzyła go uściskiem, przyciskając do siebie.

   Senshi zaciekle walczył z nadciągającym zagrożeniem, który przybrał formę ośmionogich stworów. W przypływie furii wyrzucił dwa shurikeny, które z głośnym brzękiem odbiły się od skalnych ścian, wspierających twarde sklepienie jaskini. Swojego celu jednak nie udało im się dosięgnąć.
   Większe powodzenie miał natomiast manewr, przy którego pomocy zaatakował zbliżające pająki. Zderzając swój twardy but z ich cielskami, udało mu się dwa z nich odrzucić na kilka metrów w tył, pozostałe dwa jednak odskoczyły instynktownie i sunąc przy ziemi, przyczaiły się do skoku. W następnej chwili bestyjka zawisła w powietrzu, szykując się do natarcia [szybkość: 25]. Z tyłu, w okolicy, gdzie leżał jego przyjaciel, dało się słyszeć szmer...

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2014-05-13 23:19:00)

   Młody Wyrzutek nagle usłyszał czyjś głos. "Nie bój się(...)'-zabrzmiało w jego głowie. Chłopiec z trudem spojrzał w kierunku źródła głosu, by ujrzeć tam swoją rodzicielkę. Lekko uśmiechnął się w jej kierunku, lecz nie miał siły, by odpowiedzieć cokolwiek. Po krótkiej chwili kobieta już była przy swoim dziecku. Synek uśmiechał się lekko, gdy mama otulała go chłodnym materiałem. Zastanawiał się przez krótką chwilę, dlaczego owa rzecz jest śliska, jednak nie wymyśliwszy nic, uśmiechnął się lekko.
   Coś jednak go niepokoiło. Nie czuł tego samego ciepła, które zawsze towarzyszyło jego ukochanej matce. Zaczynał zastanawiać się, czemu ów sen, który trwa już tak długo, nie kończy się. I co jego rodzicielka robiłaby w takim miejscu? Przecież została pod opieką lidera Wyrzutków w Ronin... mimo wielkiego trudu, chłopiec próbował rozgryźć tę całą sytuację, nie pokazując tego na zewnątrz.
   Nawet uścisk kobiety nie spowodował odczucia ciepła, które tak często wypełniało rodzinny dom chłopca. Czuł się teraz tak, jakby rozmawiał nie ze swoją mamą, lecz z kimś obcym... kimś, kto nie znał go ani trochę.

O rzesz ty w mordę! Tego się nie spodziewałem. Ogromny pająk, i mój kolega zawinięty w jego sieć, z jednej a trzy wielkie potwory atakujące mnie z drugiej. Sytuacja nie wyglądała najciekawiej. Możliwe, że uda mi się je pokonać, ale czy wystarczy mi wtedy czasu, żeby uratować przyjaciela? Nie wiem co robić. Myśli kołaczą mi w głowie jak opętane, i niczego konkretnego nie dawały. Jednak nie mogłem tak stać w obliczu zbliżającego się zagrożenia. Jestem od nich szybszy, może uda mi się je odciągnąć od swojej ofiary, ale czy uda mi się uciec im z nią na rękach? Cholera... Za dużo tego. Muszę liczyć na szczęście i to, że to gigantyczne monstrum nie będzie włączało się do walki. Muszę rozprawić się z tymi trzema pająkami, a później wydostać stąd Mesa. Jestem gotowy odeprzeć atak. Szeroko rozstawiam nogi, aby pewnie na nich stać, odwracam się lekko bokiem, aby móc kontrolować ruchy największego z nich. Ręce, w których trzymam kunaie trzymam przed sobą. Czekam na atak tych stworzeń. Jeżeli zaatakują jednocześnie wykonam odskok do tyłu jednocześnie tnąc je moimi brońmi [szybkość: 40][siła: 50]. Jeżeli atak wykona tylko jeden z nich zrobię z nim to samo, jednak pozostanę na swoim miejscu. Proces ten jestem gotowy powtarzać aż do pokonania wszystkich trzech. Mam nadzieję, że to zadziała. Jednocześnie staram się zauważać, czy największy z nich nie wykonuje podejrzanych ruchów.

Theme

post #17

   Pająki zbliżały się, stawiając małe kroczki swoimi cienkimi odnóżami, sukcesywnie zmniejszając dzielącą ich odległość od swojej ofiary. Ich czarne jak węgiel ślepia gubiły się w ciemności, jaką zapewniały ściany groty. Syczały i popiskiwały, najwyraźniej podniecone samą myślą, by coś przekąsić. O ile oczywiście takie stworzenia kierowały się myślą, a nie samym instynktem.
   Wtedy to rozległ się dziwny dźwięk, przypominający splunięcie, który docierał do niego zza jednego z ramion. To królowa najwyraźniej postanowiła włączyć się do całej akcji, chcąc ukrócić chwile oczekiwania na tak smakowity kąsek, który ciągle walczył z przeznaczeniem, pchającym go na pajęcze talerze. Skuliwszy się w jednej chwili, posłała w Samotnika kulę lepkiej pajęczyny [szybkość:10], aby go unieruchomić i pozbawić możliwości dalszego stawiania oporu.
   W chwili, gdy nadciągał ten przedziwny pocisk, do ataku przystąpiły również pachołki królowej pajęczego świata. Odbijając się od skalnego podłoża, poderwały się na metr do góry [szybkość: 15], zawieszając się na wysokości twarzy chłopca i wyciągając przed siebie jadowe czułki. Jaskinię wypełnił mrożący krew w żyłach miks adrenaliny, groźnego syku i odgłosu zaciskanych, potężnych szczęk.

   Mesayato starał się jak tylko mógł, by rozeznać się w całej tej sytuacji. Trucizna robiła jednak swoje, zajmując kolejne tkanki. Już nie tylko ramię zajęte było przez szkarłat, który zdążył już się rozlać na całą szyję, wkraczając małymi krokami na pozbawioną jakiejkolwiek skazy twarz dziecka. Malec zaczął nerwowo oddychać, coraz szybciej łapiąc maleńkie porcje powietrza. Czyżby zaczynał się dusić?
   Oczy zapłonęły mu czerwienią, zawodząc jeszcze bardziej. Teraz nie raczyły go już żadnymi obrazami. Wszystko, co jeszcze przed chwilą mógł obserwować, teraz rozpływało się na dobre, zawieszając chłopca w oceanie tajemniczych wzorów, kształtów i kolorów. Zmasakrowana dłoń leżała gdzieś nieruchomo, przyciśnięta do ciała pajęczym bandażem.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2014-05-18 11:16:30)

   Chłopiec w dalszym ciągu nie otrzymał odpowiedzi na pytanie, które zadaje Bóg wie który raz. Skoro wszyscy mają go głęboko gdzieś... postanowił się już nie odzywać. W sumie i tak by nie dał rady przez to, co stało się chwilę później. Szkarłat, który wcześniej zajmował jego ramię, zaczął powoli ogarniać jego niczym nieskażoną dotychczas twarzyczkę. Oddech stał się bardzo płytki i bardzo szybki. Czuł się koszmarnie, a nawet gorzej.
   Cała sytuacja wydawała mu się zmierzać w stronę końca wszystkiego. Nie miał już pojęcia, czy to sen, czy rzeczywistość. Mimo to wszystko wyglądało, jak w największym koszmarze, jaki mógłby sobie wyobrazić.
   -Mam gdzieś... takie urodziny.-pomyślał sobie chłopak, próbując nie stracić oddechu całkowicie
   Podczas gdy Senshi walczył z pająkami, młody Wyrzutek powoli zamykał oczy, chcąc zaoszczędzić jak najwięcej energii. Jednocześnie liczył, że nie będzie musiał patrzeć na to wszystko, a gdy otworzy oczy, obudzi się w ciepłym łóżeczku, obok swojej ukochanej Mamy.

Ja to jednak mam farta. Udało mi się uniknąć zmasowanego ataku pajęczaków, rozdarłem sobie udo, ale było to wpisane w koszty. Mam chyba więcej szczęścia niż rozumu, bo pajęczyna, którą wystrzeliła królowa trafiła nie w jednego a dwa pająki, dzięki czemu nie musiałem wyrzucać mojej broni. Jednakże nie wywołało to radości u mojego ostatniego przeciwnika. Wpadł w wściekłości szybko znalazł się nade mną. Jeżeli porusza się tak szybko, to nie wiem czy dam radę uciec jej wraz moim przyjacielem na rękach. Chyba, że... Zanim jednak do końca opracuję mój plan muszę uniknąć śmiertelnego ciosu, jaki ten wstrętny stawonóg we mnie wymierza. Jest szybszy i silniejszy niż poprzednie. Jedynym możliwym unikiem jaki byłem w stanie wykonać było przeturlanie się. Tak też uczyniłem [szybkość: 40]. Następnie starałem się jak najszybciej powstać aby kolejne ciosy nie wylądowały na moim ciele. Staram się wykonywać uniki tak długo aż będę stał na nogach. Wtedy to z moją maksymalną prędkością [40] pędzę do miejsca, w którym leżał Mesayato. Czasu jest coraz mnie a on nadal się nie rusza. Nie mogę dłużej ryzykować. Wyciągam miksturę, którą otrzymałem od staruszki i wcieram ją w kark chłopaka, czyli tam gdzie użądlił go pająk. Nie robię tego tak dokładnie jakbym chciał, gdyż w pobliżu wciąż jest królowa, która w każdej chwili może zaatakować. Zrobię to porządnie jak tylko wydostaniemy się z tej przeklętej jaskini i znajdziemy chwilę spokoju.

Ostatnio edytowany przez Senshi (2014-05-20 08:45:50)

[Wybaczcie, że wwalam wam się sesją w ten sam temat, ale takie polecenie Strażnika ^^'']

     Przez całą podróż interesował mnie ten mętnawy list. Do tego moją głowę zaniepokoiła wieść o szpiegowaniu mej organizacji. Właściwie to nie miałem pojęcia czemu nadawca zwrócił się bezpośrednio do mnie, a nie do mego mistrza. Gdy dotarłem do lasu, zrobiłem kilka kroków do przodu, by podejść do najbliższego drzewa. Oparłem się lekko i wyczekiwałem osoby, która pofatygowała się, by wysłać mi podejrzany list. Po stylu pisania oraz dodawaniu końcówek mogłem wywnioskować, iż będzie to mężczyzna, jednakże nie miałem pojęcia w jakim wieku. Oczekiwałem więc na niego, spokojnie przesiadując w cieniu. Co jakiś czas wstawałem, by rozejrzeć się w poszukiwaniu nieznajomej sylwetki. Dla pewności wyciągnąłem list i przeczytałem go raz jeszcze. Im więcej o tym myślałem, tym bardziej się niepokoiłem.

     Czułem jedynie znużenie. Przymykałem już oczy rozpływając się pod drzewami. Minęło by kilka minut dłużej, a usnąłbym nie zauważając kunai, który właśnie przeleciał przed moim nosem. Sięgnąłem po kartkę ręką i przeczytałem jej zawartość. Nie była ona zbyt zadowalająca. Monotoniczność podróż przytłaczała mój umysł, miałem tego wszystkiego już powoli dosyć, jednak mus to mus. Dla siebie bym tego nie robił, to już prędzej poświęcenie dla przywódcy mej organizacji, a zarazem dla mego mistrza w jednej osobie. Powstałem więc z ledwością i otrzepałem swe ubrania z piachu. Nie wiedziałem dokładnie gdzie znajduje się Sei, bo jak już pisałem wcześniej, w Kraju Wody jestem dopiero drugi raz. Okręciłem się więc wiele razy szukając jakiegoś znaku, a gdy go ujrzałem, ruszyłem we wskazanym kierunku. Niedługo z tego przemęczenia, to mi nogi w dupę wejdą. Teraz gdy tak szedłem to nawet nie zdałem sobie sprawy, że w pobliżu może być Mesayato, osoba o której opowiadał mi ten chłopak w minibarze.

[zt -> Sei]

Udało mi się uniknąć niebezpiecznych ataków potwora. Jednak nie obyło się bez otarć i cięższych ran, które zaczynały krwawić. Na szczęście krwi zostanie mi jeszcze na sporo czasu. Udało mi się także dotrzeć do przyjaciela i wysmarować jego ranę pobieżnie lekiem. Nie wiem czy zadziałało, bo chwilę potem zwymiotował, na szczęście jego drgawki ustały. Jednakże, na tym moje problemu się nie zakończyły. Teraz królowa była naprawdę wściekła. Teraz atakowała już nie mnie a Mesa. Nie jest on w stanie uniknąć tego ciosu, nie wiem czy w ogóle coś widzi. Muszę coś zrobić. Chyba nie zwraca na mnie, w sumie mógłbym teraz uciec, byłbym bezpieczny. Nie goniła by mnie. Nieee... Nie mogę... Chwytam Mesayato za rękę [szybkość:40] i mocno ciągnę [siła:50]. Szarpię go tak aby całe ciało poleciało za nim. Mam nadzieję, że uda mi się odciągnąć go z pod morderczego ciosu. Może teraz będzie moja szansa do ucieczki? Ale nie będę go ciągnął jak szmacianą lalkę. Staram się wyciągnąć go spod zasięgu odnóży pajęczycy. Po czym wziąć na ramię i zacząć z nim uciekać z jaskini.

post #20

   Senshi po raz kolejny wcielił się w osobę starszego brata, czy może opiekuna, dźwigając na swoich barkach odpowiedzialność za młodszego towarzysza, który, znalazłszy się w śmiertelnych tarapatach, nie miał nawet możliwości przeciwdziałania. Odpowiednia szybkość, z jaką pociągnął za ramię chłopca, pozwoliła mu uniknąć nadciągającego ataku stwora. Osłabiony chłopiec mógł poczuć, jak jego ciało szybuje w kierunku przyjaciela, którego udało mu się dojrzeć. Siła chwytu była jednak zbyt mocna, a wykonywany manewr zbyt dynamiczny. Ramię Wyrzutka wypadło z obręczy barkowej, wywołując ogromny ból, którego nie stłumiła nawet silna trucizna, wciąż krążąca w jego żyłach.
   Uciekający w popłochu Samotnik, dzierżący na plecach oplecionego pajęczyną Mesayato, mógł usłyszeć za sobą jedynie głośne warknięcie zmieszane z osobliwym wrzaskiem. Jak miało się okazać, królowa przyłożyła zbyt dużą siłę, aby wykonać swój atak. Kiedy odnóże nie zatopiło się w miękkim brzuchu chłopca, zderzyło się ze skalną nawierzchnią, łamiąc je.
   Krocząc pokracznie, potykała się co chwila, jednak nie odpuszczała. Kiedy chłopcy wybiegali w ciemność, jaka własnie zapadała, wrzeszczała coś za nimi, jednak krzyki były coraz cichsze, aż w końcu ustały zupełnie.

   Chłopiec podczas szarpnięcia poczuł bardzo mocny ból. Mimo to cieszył się, że wreszcie opuszcza to nieprzyjemne miejsce. Gdy tylko wyszli na zewnątrz, złapał nieco świeżego powietrza do płuc, by następnie wypchnąć je słabym opuszczeniem klatki piersiowej. Nie miał siły na nic. Najchętniej po prostu by zasnął, lecz nie mógł. Ból przeszkadzał mu w odejściu do krainy snów.
   Mimo to próbował zregenerować nieco siły. Zamknął oczy... oddychał powoli i głęboko. W tym momencie czuł się podobnie do pewnej sytuacji z przeszłości... kiedy to Ensui niósł go na swoich plecach z Hi no Kuni aż do Uzu no Kuni. Uśmiechnął się lekko, wtulając się delikatnie w plecy swojego przyjaciela, mając jednocześnie nadzieję, że nie przeszkodzi mu to w dalszym marszu.
   Cała przygoda kosztowała Wyrzutka niemało wysiłku i bólu... ale cieszył się, że wyszedł z tego żywy. W duchu dziękował Samotnikowi. Po pewnym czasie... zasnął na jego plecach. Dopiero przez sen zebrał się na jedno słowo.
   -Arigatō.

Dawno nie przeżyłem takiej imprezy urodzinowej jak ta. Nogi zaczynały doskwierać mi coraz bardziej. Były mocno potłuczone i poszarpane po potyczce z królową pająków, a teraz bieg przez ten las z obciążeniem w postaci Mesa, dawały o sobie znać. Kiedy już myślałem, że nie dam rady i będę musiał się zatrzymać aby zregenerować siły moim oczom ukazał się widok, na który czekałem już od dłuższego czasu. Mój dom. Nie spodziewałem się, że będę się tak cieszył kiedy go ujrzę. Teraz jednak był moim wybawieniem. Ten odcinek trasy, wyleciał mi z pamięci. Nie pamiętam w jaki sposób dotarłem do drzwi, pamiętam tylko minę mojej, mamy która wraz z ogromnym tortem urodzinowym nas oczekiwała. Już chciała krzyczeć niespodzianka, kiedy zobaczyła w jakim jesteśmy stanie. Stanąłem w progu i padłem na kolana wycieńczony wielokilometorwym biegiem.
Zaatakowały nas pająki... Ledwie uciekliśmy...
Wysapałem po czym lekko zrzuciłem przyjaciela z ramienia i położyłem na ziemi. Mama nie powiedziała ani słowa i już była przy nas na ziemi. Szybko obejrzała biednego chłopca w ogóle nie przejmując się swoim synem. Wtedy przypomniałem sobie o maści.
Mam tutaj maść, która powinna pomóc, trzeba ją wsmarować w miejsce ugryzienia. To na szyi.
Dałem jeszcze radę z siebie wydusić i podałem maść matce. Zajęła się szybko aplikowaniem lekarstwa. Ja nie mając już sił na nic więcej, położyłem się, chcąc odpocząć. Nie zauważyłem nawet kiedy zmorzył mnie upragniony sen.

Ostatnio edytowany przez Senshi (2014-05-25 22:58:17)

Nie wiem jak długo spaliśmy, prawdopodobnie cały dzień, bo gdy się budziłem, słońce było jeszcze w połowie zasłonięte przez horyzont. Nadal czułem ból w nodze, którą używałem, jak deski do ślizgania się podczas unikania ciosów pająków. Teraz jednak, noga była zabandażowana, tak samo jak pozostałe rany, których nabawiłem się podczas licznych uników przed ciosami, królowej. Teraz dopiero zauważyłem podobieństwo naszej przygody, do historii, którą opowiedziałem wcześniej chłopczykowi. Czyżby los drwił sobie ze mnie i za karę, za to że głupio sobie zażartowałem? Jeżeli, tak to los jest wyjątkowo okrutny. Mi nic poważnego się nie stało, ale przy okazji oberwał mój kolega, który był na skraju swoich dziecięcych sił. Dopiero teraz zebrałem na tyle sił aby odwrócić głowę w drugą stronę. Ujrzałem tam leżącego Mesayato, był cały poturbowany, rękę także miał zabandażowaną. Nie przypominał już tego dziecka, które ratowałem z jaskini. Teraz był uśmiechnięty i spokojny. Nigdzie w pokoju nie widziałem mamy. Ciekawe jak długo spaliśmy? Dzień? Może dwa? Nie wiem. Muszę znaleźć mamę aby z nią wszystko obgadać. Powoli się podnoszę. Kiedy staję na chorą nogę czuję lekki ukłucie, w miejscu z którego wcześniej wylewała się krew. Jednak ból był mocno przytłumiony i nie utrudniał mi ruchów. Wyszedłem z pokoju i zacząłem rozglądać się za matką. Znalazłem ją leżącą na kanapie w salonie. Wyglądała dokładnie tak samo jak ostatnio. Długie włosy opadały jej na twarz. Kiedy się zbliżyłem otworzyła oczy, jakby w ogóle nie spała. Podniosła się i przetarła oczy i jeszcze lekko je mrużąc powiedziała:
Jak się czujesz? Spaliście cały poprzedni dzień. Zaczynałam się o was martwić.
Już dobrze, dzięki że się nami zajęłaś. Myślałem, że nigdy tu nie dotrzemy, ja już...
Zająknąłem się, w gardle pojawiła mi się nieznośna gula, której nie potrafiłem się pozbyć. Musiałem objąć moją mamę, nie wiedziałem co powiedzieć, jak wyrazić moją wdzięczność. Zrobiłem to co wydawało mi się najodpowiedniejsze. Mocno się do niej przytuliłem, a ona odwzajemniła uścisk. Nie płakałem. Później usiedliśmy razem i opowiedziałem jej wszystko co wydarzyło się dwa dni temu. Patrzyła na mnie wielkimi oczami, jednak nie przerywała mi. Kiedy skończyłem powiedziała:
Tym bardziej cieszę, się że udało wam się wrócić. Tobie nic nie będzie, Ale twój kolega musi odwiedzić szpital. Może zaprowadzisz go do siedziby samotników? Tam na pewno mu pomogą.
Dobry, pomysł powiem mu to gdy tylko się obudzi. Swoją drogą, uzbierałem już odpowiednią kwotę. Jak tylko wydobrzeję, będziemy mogli się przeprowadzić.

Mój gość obudził się ze swojego błogiego snu, chwilę po południu. Zachowywał się trochę dziwnie, jak na swój wiek. Wydawał się bardziej dojrzały i poważny, niż to było jeszcze przed naszą wyprawą do lasu. Czyżby ostatnie wydarzeni aż tak go zmieniły? Chłopak przywitał się ze mną i mamą, na co uprzejmie odpowiedzieliśmy. Poinformował nas także, że niedługo będzie musiał odejść z powrotem do rodzinnego Ronin no Kuni.
Dasz radę w takim stanie? Musisz koniecznie odwiedzić szpital. Niestety nie będę mógł Cię odprowadzić sam, nie czuję się na siłach, a jeszcze czeka mnie niedługo przeprowadzka.
Zatroskałem się o wyrzutka, który wychodził właśnie na zewnątrz aby usiąść na progu naszego domku i zamyślić się. Spojrzałem na matkę i zobaczyłem jak pochodzi do tortu, który stał na stole. Wykraja kawałek i podaje mi jednocześnie szepcząc:
Idź do niego, dużo przeszedł, nie możesz pozwolić siedzieć mu tak samemu.
Stosując się do rady rodzicielki, wziąłem talerz z tortem i odszedłem do kolegi. Przysiadłem się i podałem mu jego urodzinowy prezent.
Wiem, że twoje urodziny już minęły, ale nie mieliśmy okazji zjeść razem tortu. Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, tego, że wprowadziłem w te kłopoty. Nie spodziewałem się, że wszystko może się tak potoczyć. Możesz wyruszyć kiedy będziesz chciał. Pamiętaj, że zawsze będziesz u nas mile widziany. Jeżeli będziesz, chciał mnie znowu odwiedzić, to szukaj w siedzibie samotników. To niedaleko. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy.
Kiedy chłopak był już gotowy do drogi, wraz z mamą wyprawiliśmy go szykując mu prowiant i dbając, żeby na pewno trafił do portu. Długo stałem w drzwiach i obserwowałem jak mój mały kolega samotnie zmierzał w kierunku własnego domu. będę go dobrze wspominał. Właściwie to dobrze się bawiłem w jego towarzystwie.

Lekko zdziwiłem się kiedy usłyszałem ton głosu chłopaka, zachowywał się też inaczej. Szybko jednak wrócił do swojego właściwego zachowania i ponownie się uśmiechnął. Chwilę potem był już w drodze do domu. Mogłem tylko obserwować jak zmierza w sobie tylko znaną stronę.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
___________________________

Akcept by Katsuro

Zadowolony i zmęczony jednocześnie udałem się w drogę powrotną. Czułem się nienaturalnie idąc w ten sposób. W końcu cały dzień poruszałem się na ugiętych nogach. Jednak w końcu wyprostowanie przysłowiowych kości, dało mi ulgę. Tak czy siak byłem piekielnie zmęczony. Marzyłem tylko aby wrócić do domu i paść na mięciutkie łóżeczko. W głowie miałem już w perspektywie jutrzejszej przeprowadzki, która musiałem przeprowadzić. Mam nadzieję, że mama nie chce za dużo rzeczy stąd zabierać. Bo siedziba samotników nie jest wcale tak blisko.
____________________________________________________________

Długo odpoczywałem w domu, czekając na powrót ojca. Nie było go już drugi tydzień. Mama powiedziała, że dzisiaj powinien być z powrotem. Nie mogę się doczekać, aż zobaczą jaką przyszykowałem dla nich niespodziankę. ostatnie tygodnie ciężko pracowałem nad dopięciem wszystkiego na ostatni guzik. Ale teraz wszystko było gotowe. Wystarczyło wziąć swoje rzeczy i przenieść się do siedziby samotników. Myślę, że to lepsze rozwiązanie niż zostawianie rodziców samych w lesie, szczególnie po ostatnich wydarzeniach, jakie miały miejsce w tym lesie. W końcu doczekałem się. Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem a w progu stanął ojciec. Widać było, że jest zmęczony, ale nie mam zamiaru z tego powodu rezygnować z niespodzianki, jaką im przyszykowałem.
No nareszcie jesteś. Już nie mogłem się odczekać, mam wam coś ważnego do powiedzenia. Pamiętacie jak ostatnio, byliśmy w siedzibie Samotników? Pamiętacie co wam obiecałem? No właśnie. Możemy się już przeprowadzać!
Oznajmiłem czekając na reakcję rodziców i nie zawiodłem się. Mama klasnęła w dłonie i podeszła aby mnie uściskać. Ojciec także wyglądała na zadowolonego. Ja natomiast byłem z siebie dumny, dumny z tego, że mogłem im pomóc w tak ważnej sprawie. Miałem ich chronić... A to jest najlepszy sposób. Tam będą bezpieczniejsi niż gdziekolwiek indziej.
Wszystko już tam na was czeka. Weźcie najpotrzebniejsze rzeczy i możemy ruszać.
Powiedziałem zadowolony. Ja byłem już od dawna spakowany. Rodzice załatwili sprawę szybko. Już chwile potem całą trójką staliśmy spakowani i oglądaliśmy miejsce, w którym się wychowałem. Miejsce w którym spędziliśmy tyle wspaniałych wspólnych chwil. Teraz przenosimy się w lepsze miejsce. Nie czułem smutku. wiedziałem, że będę tu często zaglądać. Wspólnie odeszliśmy w stronę nowej przyszłości.

z/t -> Siedziba Samotników - Dom rodzinny Senshi'ego

Ostatnio edytowany przez Senshi (2014-05-31 18:44:08)

     Z daleka, siedząc przy ognisku, Yuri zauważyła zmierzającą ku niej postać. Po całym dniu połowów nad stawem w środku lasu była zbyt zmęczona, by przygotować się do ewentualnej walki. Grzała nań ręce, jednocześnie piekąc ryby, które złowiła w ciągu całego dnia. Jednak obecność nieznajomego budziła w niej mieszane uczucia, a najbardziej w świecie nie wyobrażała sobie nie zjeść kolacji, którą przyrządzała. Nie wiedziała jak zachować się w sytuacji niebezpieczeństwa, ale próbowała zachować spokój.
     Wtem, nieznajomy podszedł bliżej. Dla dziewczyny nastała chwila prawdy. Ku jej szczęściu, był zwykłym, zagubionym ninją. Na pytanie o drogę strasznie jej ulżyło.
- Pan? Czy ja wyglądam jak mężczyzna? - odpowiedziała chichocząc, jednocześnie zdejmując czarny kaptur, i ukazując swoje przepiękne, długie, białe włosy, dodając - Nie ma problemu. Sam pewnie się mnie wystraszyłeś, ale jestem zupełnie niegroźna. Do Siedziby? Musisz iść prosto, aż nie trafisz na skrzyżowanie dróg. Następnie idziesz cały czas w lewo, aż trafisz przed wielki budynek - jak go znajdziesz, będziesz wiedział, że to właśnie on. Miłej drogi, Ya ne! - dodała, uśmiechając się w stronę nieznajomego, machając mu na pożegnanie.

1.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]


Senshi po wizycie na terenie wulkanu, postanowił pójść do Lasu Ariando gdzie rzekomo miał spotkać pewną staruszkę aby go wyleczyła. Las rozciągał się wiele kilometrów, chociaż dzisiaj należał raczej do spokojnych miejsc. Mogło się wydawać, iż nic nie zmieni tego sielankowego klimatu. W pewnym momencie młodzieniec mógł ujrzeć przemierzającą, wydeptaną ścieżką trzy osobą rodzinę, która najwidoczniej bardzo się spieszyła jeżeli nie można powiedzieć, że wręcz uciekała.
- Synu nie ociągaj się! Do miasta mamy jeszcze kawałek.
- Mamo, powiedz tacie, że tu nam nic nie grozi.
- Dopóki nie dotrzemy do miasta, ciągle jest groźnie.
- Nie stresuj syna.
Jak widać coś musiało się wydarzyć, zostawiając złe wspomnienia i wiele obaw w umysłach rodziny.

Rodzina nie miała zamiaru się zatrzymywać, pędząc cały czas przed siebie. Chłopczyk wyglądał na takiego, który nie bardzo wie o co do końca chodzi, po za tym iż istnieje jakieś zagrożenie. Ojciec z matką mieli zupełnie odwrotną minę, wyrażającą przerażenie. Kilka kropel potu spłynęło po czole mężczyzny gdy ktoś ich zaczepił. O mało nie dostał zawału, obracając się w kierunku Senshiego, obawiając się iż ktoś ich dopadł. Ku jego szczęściu, ujrzał młodego chłopaka, jednakże na zadowolonego nadal nie wyglądał.
- Nie Twój interes chłopcze! Radzę Ci się z stąd zmywać. To nie miejsce dla takich młodzieniaszków zwłaszcza w dzisiejszych czasach.
Mężczyzna nie zdawał sobie sprawy iż osoba przed nim jest ninja i może pomóc w rozwiązaniu problemu.