Ninja Clan Wars

    Chłopak wyszedł ze sklepu i skierował się prosto do lasów Airando, gdzie nie było dużych szans spotkania kogokolwiek. Jedyną przeszkodą-jego zdaniem-mogły okazać się zwierzęta, grasujące po tych dzikich terenach. Zasiadł spokojnie pod jednym z drzew gdzieś w lesie, wyciągnął zwój, który tak głośno go wzywał. Wiedział, że to jest ta chwila, w której zaspokoi swoją wielką ciekawość.
    Zaczął powoli rozwijać dokument, śledząc wzrokiem kolejne znaki. Gdy wreszcie doszedł do tego, co go zainteresowało, spojrzał na chwilę w niebo.
  -Inicjacja? To musi być ciekawe przeżycie... ciekawe, ilu przy tym zginęło, hmm?-pytał w myślach jakby kogoś, kto miał go usłyszeć
    Odpowiedzi jednak nie uzyskał, więc po krótkiej chwili wrócił do czytania na temat kolejnych poziomów wtajemniczenia. Przed jego oczyma ukazały się słowa, które dość mocno wbiły mu się w pamięć. To jest coś, co chce osiągnąć w życiu, teraz już to wie. Studiował w ciszy, licząc, że nie stanie się nic, co mogłoby mu teraz przeszkodzić.

    Młody potomek Nieśmiertelnych był zainspirowany do działania. Lektura pobudziła w nim chęć zdobycia umiejętności potrzebnych do opanowania jego wymarzonej techniki. Szukał odpowiedzi na nurtujące go pytania u Jashina, którego imię poznał dzięki zwojowi, jednak najwyraźniej nie był jeszcze kimś na tyle ważnym, by bóg uraczył go odpowiedzią. Cóż, wszystko nadejdzie w swoim czasie.
    Błogą ciszę i spokój chłopca przerwał mężczyzna, który co chwilę schylał się po coś, jakby zbierał korzonki roślin lub inne rzeczy potrzebne do uwarzenia jakiegoś eliksiru. Z początku chłopiec nie zwracał na niego zbytniej uwagi, lecz gdy ten zbliżał się coraz bardziej, zaczął przeszkadzać dziewięciolatkowi.
  -Tylko nie zacznij gadać...-prosił w duchu, jakby liczył, że człowiek odejdzie zaraz i zniknie raz na zawsze
    Nic nie może być jednak tak kolorowe. Po kilku kolejnych skłonach mężczyzna zaczął rozmowę. Młody samotnik nie miał najmniejszej ochoty jej kontynuować, jednak wpadł mu do głowy pewien pomysł. Zwinął zwój, po czym schował go za swoim czarnym ubraniem. Podniósł się powoli, spoglądając na mężczyznę. Krótką chwilę zajęło mu otrzepanie się z kurzu i ziemi, toteż mężczyzna zmuszony był czekać w ciszy przez kilkadziesiąt sekund na odpowiedź młodego wyznawcy.
  -Próbuję się czegoś nauczyć. Jednak powinieneś zacząć od przedstawienia się. Ja mam na imię Daisuke.-spojrzał na starszego człowieka spod kaptura-A ty? Jak się nazywasz i czego tu szukasz?
    Chłopak nie należał do cierpliwych, lecz nawet w razie potrzeby, zmuszał się do spokojnego czekania na odpowiedź. Jego plan malował się barwnie we wnętrzu jego młodej głowy. Nie chciał spieprzyć go przez swój brak cierpliwości. Dodatkowo próbował lekko się uśmiechać, żeby wzbudzić zaufanie mężczyzny. Może uda się dostać jakiś skromny upominek, złożony z kilku(nastu) małych, złotych, okrągłych przedmiotów?

    Chłopak musiał wymyślić coś na szybko. Nie chciał, żeby wszystko, co zaplanował poszło na marne przez jego brak kreatywności w sytuacjach bezstresowych. Shinkin pokazał mu kilka grzybów, po czym kontynuował swoją wypowiedź. Dziewięciolatek zdawał się słuchać go, jednak w głębi duszy przygotowywał jedynie kolejne zdania, które zaraz miał wypowiedzieć.
  -Uczę się tego, co rodzice dla mnie zostawili, zanim zniknęli.-westchnął cicho, rozluźniając swoje mięśnie-Jak dla mnie jest to bardzo ciekawe i już nie mogę się doczekać, kiedy będę w stanie zacząć to praktykować. Jednak... jest kilka rzeczy, które chciałbym wcześniej zrobić...
    Kończąc swoją wypowiedź oparł się plecami o drzewo, pod którym chwilę wcześniej siedział. Spojrzał w niebo, jakby czekając ostatnie chwile na odpowiedź od Jashina-ta niestety nie nadeszła. Opuścił głowę na tyle, by patrzeć prosto na mężczyznę.
  -Dużo gada... jakby mieszkał sam i szukał towarzystwa. Tacy są najlepsi...-myślał sobie-Zdaje mi się, że widziałem trochę podobnych po drodze tutaj. Powinieneś szukać przy ścieżkach; tam rośnie ich najwięcej.-po rozluźnieniu się nieco łatwiej było się uśmiechnąć, toteż obdarował człowieka tym gestem przez kilka kolejnych sekund
    Przyglądał mu się uważnie, jednocześnie próbując zdobyć jego zaufanie. Odepchnął się od drzewa siłą mięśni i ponownie otrzepał ubranie z kurzu. Po tej krótkiej chwili rozejrzał się dookoła, po czym podszedł do jednego z drzew i schylił się, podnosząc niewielkiego grzyba. Niezbyt znał się na tych roślinach, ale miał wrażenie, że ten konkretny jest jadalny. To wydało mu się dobrym sposobem na zdobycie zaufania mężczyzny. A skoro wspomniał o obiedzie... dziewięciolatek odwrócił twarz, gdy z jego brzucha wydostał się dość krępujący dźwięk. Nic nie jadł od przybycia do Mizu no Kuni.

    No i spełniły się najgorsze obawy chłopaka. Został pośmiewiskiem w tym małym, dwuosobowym gronie. Odrzucił znalezionego przez siebie grzyba, po czym spojrzał na mężczyznę. Gdy mężczyzna zwrócił uwagę na odgłos, który coraz częściej wydobywał się z brzucha młodego samotnika, odwrócił głowę w bok, jakby chował zażenowanie malujące mu się na twarzy.
  -Nie zwracaj na to uwagi, Shinkin. Lepiej zajmijmy się polowaniem.
    Tu na moment na jego twarzy pojawił się uśmiech... mniej więcej taki, jak w chwili, gdy patrzył na wykrwawiające się ciało swojego byłego mistrza. Zniknął dopiero po chwili, gdy dziewięciolatek uświadomił sobie, że nie przeleje tu żadnej krwi, a słowo, którego użył, miało być bardziej podświadomym żartem, aniżeli trafnym określeniem.
    Gdy mężczyzna wyciągnął jednego z grzybów w kierunku dzieciaka, ten wziął go delikatnie, przyglądając mu się z każdej strony. Po krótkiej chwili skinął głową na znak, że już wie, czego ma szukać. Ruszył powoli w stronę ścieżki, rozglądając się po gruncie. W chwili, gdy właśnie znalazł pierwszego grzyba, pasującego mu do modelu, jaki otrzymał, mężczyzna zaczął drążyć temat zwoju i rodziców. Lekko poruszył uszami pod kapturem, mimowolnie. Mężczyzna zaczynał go drażnić tymi pytaniami, lecz chłopiec dalej trzymał się swojego planu. A do tego będzie miał obiad, więc warto było trochę poczekać.
  -Nie chcę o nich mówić. Zostawili mnie, jak byłem mały. W zasadzie nawet nie pamiętam, jak wyglądają. A jedyne, co mi zostawili, to ten zwój. I niestety... nie będziesz w stanie pomóc mi z tym konkretnym problemem. To sprawa między mną a nimi.
    Miał nadzieję, że kończąc wypowiedź w ten właśnie sposób, urwie wreszcie temat swojej rodziny. Nie miał ochoty opowiadać o sobie prawie obcemu człowiekowi. Co jakiś czas schylał się, zbierając kolejne grzyby. Powoli zaczynał też zastanawiać się, gdzie będzie je trzymał, jak już zabraknie mu miejsca w rękach.

    Dziewięciolatek wysłuchiwał kolejnych mini-wykładów grzybiarza. Jednak odetchnął z ulgą, gdy okazało się, że udało mu się wreszcie zakończyć temat rodziców i zwoju. Schylając się po kolejne grzyby, próbował znaleźć coś jeszcze. Coś, co zaciekawiłoby go bardziej, niż same grzyby. Gdy jednak mężczyzna zakończył wypowiedź o kłusowniku, plany młodego poszły w odstawkę.
  -Rozumiem. Te biedne stworzenia musiały się nieźle bać o własne życie, prawda?
    Spojrzał na grzybiarza, gdy już nie miał miejsca w rękach. Na szczęście ich oczom ukazała się chatka. Faktycznie, była zbyt duża, jak dla jednej osoby, co nieco zmartwiło chłopca. Lecz wcześniej mężczyzna wspominał o obiedzie dla dwójki, więc nie mogło tam być nikogo więcej. Czyżby ktoś zginął? O to chłopak chciał zapytać, żeby podtrzymać rozmowę. Już miał zadać pytanie, gdy mężczyzna utwierdził go w przekonaniu, że to cel ich podróży. Ruszył więc za mężczyzną, wchodząc zaraz za nim do wnętrza drewnianego budynku. Odłożył grzyby w miejscu, które wydawało mu się do tego najlepsze: w kuchni.
  -Świetnie... jeszcze zrobił ze mnie służącego. Gdyby nie to, że to konieczne do zjedzenia obiadu, już byś nie żył! Już idę. Przyniosę, ile dam radę.-powiedział dość spokojnie, mimo myśli, które chodziły mu po głowie
    Chłopak wyszedł z domu, idąc od razu na jego tyły. Nie zostawił oczywiście nic ze swoich rzeczy, a żelazo cały czas czuł pod ubraniem. Wziął kilka większych kawałków drewna i ruszył z powrotem do chatki. Wszedł do kuchni i położył drewno przy jednym z wolnych rogów pomieszczenia.
  -Coś jeszcze potrzebujesz?
    Zadając to pytanie, spojrzał w kierunku starszego od siebie mężczyzny. Zrzucił z głowy kaptur, odsłaniając swoje średniej długości, lekko srebrzyste włosy. Czekał na odpowiedź mężczyzny, rozglądając się po mieszkaniu. Nic drogiego nie znalazł na ścianach, a na grzebanie po szafkach było za wcześnie. Może mężczyzna sam coś zaoferuje?
  -A wracając na chwilę do tematu mojego problemu: nie chodzi o to, że nie chcę sobie pomóc. Nie chcę nikogo wciągać w ten wieczny wir nienawiści. Chciałbym pozbyć się swoich dwóch największych problemów raz na zawsze. Ale to raczej niemożliwe.-westchnął cicho, siadając na podłodze i opierając się plecami o ścianę w kuchni

    Chłopak otrzepał się z brudu, jaki zostawiło na jego ubraniach przyniesione drewno. Bardzo dbał o swoje odzienie, co było widać. Westchnął cicho i pokręcił głową, kiedy mężczyzna zaoferował mu zajęcie miejsca. Po dłuższej chwili milczenia przemógł się, zajmując jedno z miejsc przy stole i bacznie przyglądając się mężczyźnie. Zapach, który doszedł do jego nozdrzy rozbudził go nieco, a ślinka zaczęła buzować w oczekiwaniu na upragniony posiłek.
  -Moim największym celem jest zostać najbogatszym człowiekiem na świecie.
    To mówiąc uśmiechnął się lekko, znając dokładnie znaczenie tych słów. Jednak na wzbogacanie się w tej chwili było jeszcze za wcześnie. Czekał zniecierpliwiony na obiad, umilając sobie ten czas rozmową z mężczyzną.
  -Zupa na pewno będzie mi smakować... nie jadłem nic od...-tu złapał głęboki wdech i lekko opuścił głowę-...sam już nie wiem jak długo, ale nieważne! Dzięki, Shinkin-san. Wiesz... w zasadzie jest jeden sposób na to, byś mógł mi pomóc. Ale to będzie wymagać od ciebie wielkiego poświęcenia... jeśli jednak się zgodzisz, mogę zaoferować ci coś bezcennego od siebie.
    Ostatnią kwestię chłopak jakby wypowiedział nieco innym tonem. Jego głos przybrał nieco cieplejszą barwę, jakby nagle zmienił nastawienie do mężczyzny.
  -Obiecujesz, że nikomu nie zdradzisz nic, co kiedykolwiek ci powiem? I że będziesz zawsze po mojej stronie, choćby nie wiem co się działo? Przysięgnij mi to... na własne życie. Wtedy będę miał pewność, że na prawdę chcesz mi pomóc.
    Dziewięciolatek zatrzymał wzrok na mężczyźnie, bacznie przyglądając się jemu i jego reakcji. Powoli uniósł się z krzesła, oczekując odpowiedzi. Oparł się obiema rękami o stół i lekko pochylił się do przodu, nasłuchując pierwszych oznak nadchodzącej z ust starszego człowieka odpowiedzi. Miał co do niego dość nietypowy plan; jak na kogoś, kto ma zostać seryjnym mordercą w przyszłości. Czekał lekko zniecierpliwiony na wypowiedź mężczyzny, jednocześnie co chwilę rzucając okiem na gar z zupą, na którą miał wielką ochotę. Po raz kolejny brzuch dał o sobie znać, lecz tym razem nie przeszkodziło mu to w niczym. W zasadzie chyba sam nie usłyszał tego krępującego dźwięku; był zbyt skupiony na mężczyźnie.