Ninja Clan Wars

Jesienny wieczór, za oknem można było dostrzec spadające pierwsze liście. Z dość zadbanej chatki w Kraju Ziemi dało się usłyszeć śmiech. Dokładniej śmiech dziecka. Dziecka, które już w wieku ośmiu miesięcy stawiało kroki. Młodziutki Naoto ganiał za kotem, do wtóru dorosłych, acz roześmianych osób. Charakterystyczne już wtedy oczy, bez źrenic czy tęczówek świetnie współgrały z dziwnymi nawet jak dla Hyuuga, białymi włosami. Mimo chichotów, już wtedy ustalono, że dziecko zostanie wyszkolone na dość osobliwego shinobi. Takiego, który nie będzie trzymał się sztywnych zasad.

~*~
Dwa lata później...
~*~

   Naoto dość powoli rósł i był drobniutki, co wzbudzało lekkie wątpliwości, czy na pewno uczynić takie dziecko shinobi. Niemniej jednak, za każdym razem jego ojciec, Osamu Hyuuga, szybko rozwiewał takie "lęki", najczęściej krótką wypowiedzią "ma jeszcze czas". Mimo to, malutki jeszcze chłopczyk bardzo szybko zaczął mówić, może nie w stopniu całkowicie poprawnym, ale coś tam mówił i rozumiał. Niemal codziennie powtarzane były mu słowa: "Nieważne kim jesteś, tylko jakim jesteś". Oczywiście to przeczyło wszystkim podstawowym zasadom ninja, które nakazywały nie okazywać emocji, być twardym i bezwzględnym. Te słowa od razu weszły mu w pamięć, stając się jego późniejszym mottem...

~*~
Trzy lata i cztery miesiące później...
~*~

   Z głównej ulicy spokojnie można było usłyszeć klaskanie i radosne okrzyki, podczas szóstych urodzin Naoto. Chłopak w bardzo szybkim tempie urósł, pozostawiając wcześniejsze wątpliwości daleko w tyle. Uśmiechnięty ojciec po uczcie zaprowadził go na polanę, uprzednio wyjaśniając matce, Hizumi Hyuudze, coś na ucho, czego chłopak nie mógł usłyszeć. Wtedy właśnie geniusz klanu zaczął uczyć swojego syna podstawowych technik shinobi, ze szczególnym naciskiem na szybkość i wytrzymałość, czyli główne czynniki TaiJutsu. Dzieciak szybko opanował podstawy, zaś rok później pod wpływem GenJutsu trafił do Szkoły Ninja. Nie wiedział, jak dalej potoczy się jego życie...

Siła - +4
Wytrzymałość - +5
Szybkość - +6
Reakcje - +3
Umysł - +3
Wola - +2
Kontrola chakry - +4

Ostatnio edytowany przez Naoto (2014-01-03 15:30:12)

   Zwyczajowo ocenę prologu zacznę od tego, co mi się w nim nie podobało. Choć historia sama w sobie jest ciekawa, to niestety w czerpaniu z czytania pełnej przyjemności przeszkadzał mi Twój styl pisania. Nie wiem dlaczego, ale tekstu nie czytało mi się zbyt płynnie i mimo mej dość dużej wyobraźni, nie potrafiłem zobaczyć tego co opisywałeś. Dodatkowo w mojej opinii lepiej by wyszło, gdybyś historie babki przedstawiał jako dialog jej z Zangetsu.
   Wszystko ma jednak swoje dobre strony, wliczając w to Twoją opowieść. Ja już tak mam, że podobają mi się historie w których nie brakuje akcji. Podobają mi się okoliczności, w jakich bohater traci rodziców - opisałeś to sensownie i realnie. Poza tym fajnie, że dzieciństwo Zangetsu kształtuje jego późniejszą osobowość.
Podsumowując: W prologu było parę błędów stylistycznych, ale był logiczny i koniec końców ciekawy; zaskarbiłeś sobie nim 35 punktów statystyk, które rozdasz w następnym poście. Pamiętaj, że bazowo masz wszędzie po 1!
Pozdrawiam
Sensei Ayatane

Yun

*

   Kilka lat temu wyszłam za mąż. Ożeniłam się z Yun'em. Bardzo odpowiedzialny, przystojny i wspaniały mężczyzna - myślałam wtedy. Będąc jeszcze nastolatką, moi rodzice zawsze mówili, abym robiła to, co uważam dla siebie najlepsze. Tym też się kierowałam...

   Poznaliśmy się na polu treningowym. Dzień był deszczowy, jednak nie zabrakło mi motywacji do treningu, który przecież odbywałam każdego dnia. Marzenia? Marzeń miałam wiele, wszystkie były raczej tak samo nieosiągalne. Przede wszystkim postanowiłam stać się silna. Dlatego co dzień rano szłam na wielką polanę pełną trawy, aby w końcu móc zmienić coś w swoim życiu. Muszę przyznać, że bardzo często widywałam tam pewnego mężczyznę. Nigdy z bliska nie miałam okazji mu się przyjrzeć, jednak był średniego wzrostu, miał kruczo-czarne, długie do ramion włosy. I pomyśleć, że został moim mężem... Przychodzi mi na myśl wiele wspomnień, jednak wszystko po kolei. Zwykle to mężczyzna, kiedy jest zainteresowany płcią przeciwną zaczyna się nią interesować, aż w końcu zaczyna gadkę, i tak nawiązują znajomość, jednak nie w tym przypadku. Był tak zajęty treningiem, że nie dostrzegał nic innego. Jednak po kilku miesiącach znalazłam w sobie odwagę aby podejść. Chciałam być cicho, jednak chwilę po tym, jak ruszyłam w jego stronę, obrócił się zupełnie inny, przystojny mężczyzna. Ideał! - pomyślałam, i nie zastanawiając się dłużej rzuciłam zwykłe: Hej!, jednak ku mojemu zdziwieniu w moją stronę poleciał shuriken. Cóż za ciepłe powitanie - pomyślałam. Chwilę po tym, kiedy uniknęłam ataku, przede mną z nikąd pojawił się właśnie on. Uśmiechnął się znacząco i podał rękę.
Jestem Yun, miło Cię poznać. - rzekł z uśmiechem.
Tak, doskonale pamiętam te słowa, jakby to było wczoraj. Rozmowa toczyła się dalej, aż wieczorem wylądowaliśmy razem na kolacji. Zaprosił mnie na najbardziej wykwintną kolację w moim życiu. Cały stół zapełniony był wszystkim, co zawsze było rozkoszą dla mojego języka.
Spotykaliśmy się każdego dnia, na tej zielonej polanie.

   Trwało to dłuższy czas, aż nastąpił przełom. Wszyscy wiemy, co się dzieje, kiedy znajomość zaczyna rozkwitać. Seks? Myślicie, że łatwo było odmawiać? To było bardzo ciężka decyzja, jednak nie byłam jeszcze na to gotowa. Więc o co chodzi? O oświadczyny, właśnie o nie! Byłam wtedy najszczęśliwszą osobą kiedykolwiek. Czas mijał w mgnieniu oka, byłam już silna. Nie miałam pojęcia, czy pogodzę to wszystko ze sobą. Chciałam czasu na odpowiedź, jednak w ciągu kilku sekund, nie przemyślawszy niczego, krzyknęłam: Tak! Będę twoja! Czy myślicie, że postąpiłam dobrze? Do tej pory sama się nad tym zastanawiam.

   Wracając, domyślam się, że chcecie wiedzieć więcej. Dopiero po odpowiedzi zaczęłam zastanawiać się nad sensem tego wszystkiego. Obaj byliśmy na tym samym poziomie, z czym wiązała się ogromna odpowiedzialność, więc nie mieliśmy dla siebie ani chwili czasu, jednak zaczęliśmy myśleć poważnie o dziecku. Postanowiliśmy zmniejszyć moje obowiązki. Byliśmy bardzo zaskoczeni, udało się! Może i mimo kosztem czasu, jednak nie brakowało nam na chleb. Wydaje Wam się, że wszystko było wspaniale? Jak wszędzie zdarzają się kłótnie, jednak opisywanie tego, co złe, mija się z celem. Nie wyobrażam sobie przedstawiać wszystkiego z czarnej strony.

   Dziecko stało się naszym priorytetem. Próbowaliśmy wiele razy, jednak bez skutku. Dlaczego? Gdybym ja sama wiedziała. Nic nie przychodziło mi na myśl, ale coraz bardziej wydawało mi się, że Yun jest bezpłodny. Nadszedł moment, kiedy przestałam widzieć jakiekolwiek szanse, aż do pewnego dnia. Pół roku oczekiwania, aż zaszłam w ciążę. Przeszłam na zdrowszy tryb życia, zminimalizowałam ilość misji. Nie poznaliśmy płci dziecka, jednak wspólnie zastanawialiśmy się nad imieniem. Chcieliśmy, aby było oryginalne. Zamyślając się zbytnio, ustaliliśmy, że czas pokaże. I też pokazał...

   Dzień jak każdy inny. Byłam już w ostatnim miesiącu ciąży. Obudziło mnie wschodzące słońce. Kiedy otworzyłam oczy, na ścianie wisiał przybity list. Czyżby coś się stało? Wystraszyłam się, jednak była to tylko wiadomość od Yun'a. Pomyślałam wtedy,że musiało być to coś ważnego. Zeszłam na dół, w domu nie było nikogo. Kiedy wyszłam z domu i udałam się w wyznaczone miejsce moim oczom ukazał się Yun. Wszystko mi wytłumaczył... Niedaleko stąd znalazł dwojga shinobi, którzy niosą wysokiej rangi zwoje. Powiedział: Są to jedne z ważniejszych zwojów, które musimy zdobyć. Weźmiemy ze sobą mojego starego kolegę - medyka. Mężczyzna przedstawił się, więc bez chwili do stracenia spakowaliśmy swoje rzeczy i wyruszyliśmy w drogę.

   Jak na złość, w trakcie podróży zaczął padać deszcz. Dodatkowe utrudnienie - westchnęłam. Będąc bardzo blisko celu, zza drzewa zauważyliśmy dwójkę shinobi. To na pewno oni! - powiedziałam szeptem. Ukryliśmy się na drzewie, postanawiając wykorzystać element zaskoczenia. W pewnej chwili dziecko zaczęło się ruszać tak mocno, że nie mogłam znieść bólu, a krzyk, który wydałam z siebie, w moment dotarł do przeciwników. Yun dawał sobie radę z nimi w walce taijutsu, a ja, z racji mojego szczęścia w brzuchu przeszłam na walkę dystansową. Nie wyglądali na silnych ninja. Skoro były to tak ważne zwoje, dlaczego więc niosą je przeciętnej klasy shinobi? - zastanawiałam się. Przekonałam się chwilę potem. Walka nabrała tempa, a techniki, których używali stawali się coraz silniejsze. Dostrzegłam, że jeden z nich jest użytkownikiem żywiołu ognia. Cóż - pomyślałam - Wygraną mamy w kieszeni. Yun to użytkownik wody, więc bez większego problemu ich pokonamy. Przesłałam wiadomość mężowi, jednak po chwili zauważywszy naszą przewagę, zaczęliśmy tracić czujność. Byliśmy bardzo blisko wygranej, kiedy poczułam, że odchodzą mi wody. Yun musiał stanąć sam na linii frontu, ja oddaliłam się kilkanaście metrów, i wraz z kolegą medykiem zaczęłam rodzić. Ból przeszywający moje ciało był najmocniejszym w świecie bólem. Nigdy nie przeżyłam czegoś takiego. W trakcie, kiedy dziecko się rodziło, obserwowałam bacznie, co dzieje się na polu bitwy.

   W pewnym momencie zauważyłam jak z ziemi wyłaniają się dwa kilkudziesięcio metrowe głazy, które w sekundę zmiażdżyły Yun'a. Nie wiedziałam wtedy, co się z nim dzieje, jednak byłam tak zajęta obserwacją walki, że nie zauważyłam, że urodził się chłopiec! Byłam jednocześnie szczęśliwa i przestraszona, więc oddałam dziecko w ręce medyka i ruszyłam na pomoc. Jedyne, co zobaczyłam na polu walki, to przygnieciona czaszka ukochanego. Adrenalina napłynęła mi do krwi, a wrzask złości, który wydałam z siebie odstraszył tysiące ptaków: Nie pozwolę Wam na to! Miałam prawie pełne zasoby chakry, więc ostatkami sił, które zostały mi po porodzie wykończyłam gnojków najsilniejszą techniką Raitonu, jaką posiadałam. Usłyszawszy krzyki, medyk wraz z dzieckiem przybył na pole walki, oddał dziecko w moje ręce, po czym próbował go uleczyć. Nie było zbyt późno, więc został uratowany, jednak jego twarz uległa kompletnej deformacji. Wzięliśmy zwoje i wróciliśmy do domu. Yun zaczął nosić maskę, ukrywał swoją twarz. Nikt nie śmiał wyśmiewać tak silnego, jednak wstyd i zażenowanie doprowadziły do noszenia białej maski. Z czasem, przestał ją ściągać. Zaczęło brakować mi jego wyrazu twarzy...

   Wiedziałam wtedy, jak nazwę dziecko. Postanowiłam dać mu imię po ojcu. Dlaczego? Był niesamowicie podobny do niego. Był jego dokładnym odwzorowaniem, kopią... Różnili się tylko kolorem włosów. Niedosyt w mojej głowie przestał istnieć, a mały Yun swobodnie dorastał. Bardzo szybko zaczął interesować się tym, kim jesteśmy. Był zafascynowany naszymi umiejętnościami, dlatego w wieku siedmiu lat posłaliśmy go do Szkoły Ninja.

*

   Rodzice od małego opowiadali mi, w jakich urodziłem się okolicznościach. Toteż otrzymałem odpowiedź na pytanie, które od zawsze siedziało w mojej głowie: Dlaczego mój ojciec nosi maskę? Powiem szczerze, nie doczekałem się ujrzenia jego twarzy, jednak Yuki zawsze mówiła mi, że przypominam ojca. Doskonale się  z tym czułem. Patrząc w lustro wyobrażałem sobie jego twarz.

   Dorastałem w dostatku. Będąc kurduplem wychodziłem bawić się z kolegami. Z resztą, jak każdy mały kurdupel. Czasem się biliśmy, więc dochodziło do łez. Teraz, będąc kilka lat starszym wydaje mi się to śmieszne, jednak wtedy była to dla mnie walka na śmierć i życie! Resztę dnia spędzałem wraz z rodzicami w domu, lub przyglądając się ich treningowi. Była to najczystsza przyjemność móc oglądać takie rzeczy. Przyznam, że od początku byłem tym zafascynowany do tego stopnia, że postanowiłem być jak rodzice.
Nie od razu dało się ich przekonać do tego, jednak z czasem zmienili zdanie.

   Od tamtego czasu każdy dzień, wyłączając ich obowiązki, spędzałem przy ich boku. Uczyli mnie podstawowych kopnięć i uników. Nie mogę zaprzeczać, wykorzystywałem to wszystko podczas kłótni z kolegami. Myślałem, że jestem najsilniejszy ze wszystkich!

   W zimowy poranek, jak każdego dnia usiadłem wraz z tatą do stołu. Czekaliśmy na śniadanie, które przygotowywała mama. Przyniosła do stołu Ramen. Było to moje ulubione danie, więc nie czekając ani chwili zabrałem się do jedzenia. Skończyłem pierwszy, więc postanowiłem poczekać. Ah, pamiętam dokładnie moment, kiedy mama powiedziała: Doszliśmy z tatą do wniosku, że już najwyższy czas, abyś udał się do Akademii Ninja Nic nie mówiąc, wstałem, uściskałem rodziców, a swojego szczęścia na tamten moment nie byłem w stanie pokazać. Tego ranka odmieniło się moje życie. Wszystko, co dalej się działo, nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Obudziłem się w budynku, obok mnie nie było rodziców... Stałem wryty jak ściana, będąc przestraszonym tak bardzo, że nie mogłem się ruszyć. Nie czekałem jednak długo i ruszyłem przed siebie...

Ostatnio edytowany przez Yun (2014-01-04 21:50:20)

-> SIŁA - 1 + 14 = 15
-> WYTRZYMAŁOŚĆ - 1

-> SZYBKOŚĆ - 1 + 14 = 15
-> REAKCJE - 1 + 4 = 5

-> UMYSŁ - 1 + 4 = 5
-> WOLA - 1

-> KONTROLA CHAKRY - 1 + 9 = 10