Ninja Clan Wars

Dziwne uczucie dyskomfortu nie odstępywało Miri na krok, pamiętała że czuła się źle, że była zła, nie pamiętała jedynie co sprawiało jej taki ból. Ostatnia rzecz która tkwiła jej w pamięci to dziwny głos.. i duch. Te wspomnienia brzmiały wręcz niepowarznie więc wzięła je po prostu za sen. Idąc jednął z ulic wciąż starała się przypomnieć sobie co sprawiło że jej wspomnienia były widoczne lecz spowite mgłą, to jak obserwacja innego człowieka, znała swoją zamgloną przeszłość choć nie dokładnie ale całkowicie nie wpływały na nią, może to dobrze skoro pamiętała że była zła i czuła się źle to po co to przywoływać? Postanowiła iść przed siebie z nadzieją że los sam wprowadzi ją na właściwy tor.

[z/t->Miasteczko na wybrzeżu i plaża (Chikai)]

     Kolejne kilka godzin na statku zeszło mu znacznie szybciej niż ostatnio. Marynarze byli ci sami, więc zabawa mogła ciągnąć się w najlepsze. Gorzej, że jutro chłopaka chwyci ostry kac, o ile nie zapije znowu, wymijając się z bólem głowy. Członkom załogi sprezentował dużą butelkę portowego sake, za które, w podzięce, oni sprezentowali mu podróżną buteleczkę, również wypełnioną ryżówką. Mieli chłopaki gest...
     Gdy już znalazł się w porcie, musiał obrać sobie cel. Nim jednak się obejrzał, a było to zasługą procentów we krwi, był już w drodze. Biegł przed siebie, tak jak jeszcze nigdy chyba nie biegł, głównie ze względów poruszania się, bowiem jego każdy krok był inny, niż na trzeźwo. No cóż, taki urok pijaństwa, nie czas jednak się nad tym rozwodzić, bo nasz bohater mknął do Kraju Ziemi, gdzie, miał przynajmniej nadzieję, czeka na niego jakaś nowa przygoda.

[z/t - Tereny Ta no Kuni]

[10/15]

   Fuku o mało nie podskoczył, kiedy Hiroshi nareszcie się zbudził z długiego snu i jasno zadeklarował, co sądzi o przebiegłym porywaczu, oraz co z nim zrobi, gdy z powrotem wróci na wolność. Do tej jednak wciąż wiele brakowało, o czym ciągle przypominały sznury krępujące nadgarstki i stopy. Uchiha mógł tylko pomarzyć o stworzeniu jakiegoś jutsu, lub zrobienia czegokolwiek, co pomogłoby mu wyjść z aktualnych opresji.
   Chudzielec skulił się jeszcze bardziej, choć wydawało się, że jest to już niemożliwe.
   - Fuku nie może powiedzieć... Fuku musi dotrzymać obietnicy... Fuku...
   Mężczyzna spochmurniał jeszcze bardziej, kontynuując majstrowanie przy biurku. Hiroshi nie mógł widzieć, co się tam wyprawia, ale odgłosy podobne do brzęczenia ogniw łańcucha, mogły budzić niepokój.

[11/15]

Hiroshi uznał, że może podstępem spróbuje wydrzeć z Fuku informacje, lub spowoduje u niego współczucie, mogące wydostać go z tarapatów. Uchiha kombinował nad wyraz dobrze, albowiem z wypowiedzi chudzielca można było wywnioskować, że ten nie jest zbyt pewny swych poczynań i w każdej możliwej chwili może zrobić coś nieoczekiwanego.
    - Fuku nie może... Fuku naprawdę nie może...
    Dziwak po raz kolejny się rozpłakał, wycierając w międzyczasie gile z nosa o swoją postrzępioną przepaskę na biodrze. Trwało to dość długo i Hiroshi mógł poczuć całkowitą bezsilność, kto wie czy też i nie rozpacz - mógł w końcu zostać tu na wieczność jako niewolnik.
    Wtem stało się coś nieoczekiwanego. Fuku wstał, wytarł ramieniem łzy i przemówił najbardziej pewnym głosem, na jaki było go stać.
    - Fuku ma dość tego... Fuku zamierza uwolnić pana! - zawołał, biorą z biurka spory nóż. Zrobił kilka kroków w stronę białowłosego, gdy po raz kolejny stało się coś nieoczekiwanego. Naprawdę nieoczekiwanego. Chudzielec gdy chciał już rozerwać pierwsze więzy, poleciał niczym szmaciana lalka, z głuch łoskotem lądując na ścianie. Opadł na podłogę, nie dając znaku życia.
    Na Hiroshi'ego łypała ta sama babka, która zleciła mu zbiór ziela. Wzięła z ziemi nóż i odrzuciła go na biurko, po czym po raz kolejny poszła w ruch drewniana laga. Staruszka kilkukrotnie zdzieliła nią Hiroshi'ego nie szczędząc przy tym siły.
    - Ten głupiec prawie cię uwolnił...

[12/15]

    Chudy dziadek leżał rozłożony pod ścianą, nie dając znaku życia. Był w zasadzie ostatnią szansą na uwolnienie Hiroshi'ego, przywiązanego do słupa i okładanego teraz przez wiedźmę z lasu. Na jego ciele pojawiało się co raz więcej zaczerwienień, przekształcających się w krótkim w czasie w potężne siniaki. Kości trzeszczały jak garść suszonych liści, a wybawienia jak nie było, tak nie ma.
    Po jakimś czasie, Starszej Pani najwyraźniej znudziło się mordobicie jedynie w odgłosie miękkich plaśnięć, toteż postanowiła do tego sylabizować swoje wypowiedzi.
    - Nie-in-te-re-suj się - po każdej sylabie następował cios, nie trudno zgadnąć więc, że wkrótce twarz Hitoshi'ego okryła się brunatną krwią. Babka wzięła ostatni już, kończący życie Uchihy zamach, biegnący aż zza pleców. Tym jednym machnięciem chciała zakończyć jego żywot i prawie jej się udało. Gdy laga zaczęła już opadać, a białowłosy mógł zacząć odliczać swoje ostatnie chwilę, babka została dosłownie staranowana, jak wcześniej dziadek. Tym razem to Fuku wziął rewanż i uderzając niczym taran, zwalił staruszkę ciosem z byka. Kobie wpadła na przeciwną ścianę, odbiła się od niej i zaczęła dochodzić do siebie. Fuku w tym czasie zaczął oswobadzać Uchihę.
    - Fuku cię uratuje... Fuku przeprasza za tamto... Fuku nie chciał...

[13/15]

    Cała walka zaczynała nabierać wyjątkowo interesującego tempa. Babka, chwilowo znokautowana, wciąż leżała  pod ścianą, a Fuku - zupełnie jakby rozochocony całym pojedynkiem, zaczął w pośpiechu uwalniać Hiroshi'ego. Wszystko poszło całkiem szybko i wkrótce Uchiha mógł na nowo poznać zew wolności. Wraz z nim, chciał odbyć upragnioną zemstę, którą przypieczętował rzutem garści shurikenów, mających za zadanie poszatkować kobietę. Jako, że zielarka leżała i już wcześniej nie dawała znaków życia o pudle nie mogło być mowy.
    Wyglądało na to, że wróg został pokonany i sam Fuku nie ukrywał swojej radości.
    - Wiedźma pokonana! Wiedźma pokonana! - krzyczał, skacząc jak pijany skrzat. Czyżby było już po wszystkim? Na to wyglądało...

[14/15]


    Fuku wyglądał na nieco zbitego z tropu pytaniem Hiroshi'ego, który chciał wiedzieć jakie relacje dzielą go, a staruszkę. Mężczyzna nie wydawał się być zbyt chętny by zdradzić ten sekret i minęło dość sporo czasu nim się przełamał.
    - Ekhm... ta kobieta... ona... - dukał pojedyńcze słowa pod nosem, mieląc w ręku brudne niczym dupa szatana bido.
    - ... jest jego żoną - dokończył chrapliwy głos zielarki, podnoszącej się powoli z ziemi. Z jej ust spływała strużka krwi, włosy miała w całkowitym nieładzie. - Oh młody człowieku... możesz próbować czgo tylko zechcesz, lecz wiedz, że i tak jesteś na straconej pozycji... - uśmiechnęła się paskudnie, jej oczy błysnęły złowrogo - Fuku jest naznaczony specjalną pieczecią. Wystarczy jeden ruch i zostanie zdetonowany, a wraz z nimi całe te pomieszczenie. Nie uratujesz go i nie uratujesz jego durniu!
    - Panie Hiroshi! - zawył dziadek.
    Zielarka złożyła pieczęć barana, a Hiroshi mógł wykonać tylko jeden, jedyny ruch. Wyglądało, że Fuku nie da się już uratować, a jego błagalne, załzawione oczy, pełne rozpaczy były ostatnim wspomnieniem chudzielca. By przeżyć, Białowłosy musiałby od razu biegnąć do drzwi na zewnątrz, pozostawiając przyjaciela, dla którego i tak nie było nadziei.