Ninja Clan Wars

     Kaito przyjął wyzwanie od tubylców z podniesioną głową. Rzucony barani hełm nasadził na czerep, a szczerbaty oręż chwycił w dłoń. Wyglądało na to, że Samotnik ma rzeczywiście jakiś plan, który w jakiś sposób pozwoli mu wyjść z opresji, tak aby ani on, ani chłopiec nie musieli żegnąć z własnym życiem. Co ciekawe, wszystko wyglądało na to, że sam dzieciak od początku wiedział, jak będzie przebiegać ceremonia i pomimo tego zgodził się na pojedynek z kimś, kogo uznał za nowego przyjaciela. A jeżeli takim tokiem myślenia się kieruje, to możliwe, że nie będzie miał problemów z zaatakowaniem i podjęciem otwartej, brutalnej walki.
     Kiedy więc Samotnik postawił się w miejscu, gdzie miał się rozpocząć cały rytuał, wszyscy zdawali się już czekać. Miejsca zostały zajęte, a ludzki krąg dawno utworzony. Upiorne i posępne baranie maski, zasłaniające twarze wszystkich zebranych, ziały w stronę Kaito z pustych oczodołów.
     Guichi czekał już w kręgu. W ręku miał identyczny oręż, jak sam Samotnik. Szczerbaty kawał żelaza, który nawet nie wiadomo, czy zdoła przeciąć ludzką skórę.
     - Choć przyjacielu! - zawołał, kręcąc szczerbcem młynka.

     Wznosił się co raz większy tumult. Gotowy okręg, złożony z kilkunastu wojów o baranich hełmach, dość hardo wyznaczał teren przeznaczony do walki i jasno dawał do zrozumienia, że wszelka ucieczka nie będzie miła. Gdy Kaito zmierzał do okręgu, jego młody przeciwnik już na niego czekał, gotów do przystąpienia do rytuału, do którego przygotowywał się przez większą część życia. Lecz jak się wkrótce okazało, Samotnik wcale nie chciał walczyć. Wolał miast tego wygłosić przemowę, pełną tego, czego przemowy mające za zadanie rozbroić przeciwnika, pełne być powinny. Jakby było tego mało, odrzucił też swój oręż i odważnie rozpostarł ramiona, będąc pewny, że mały zrobi to samo.
     Ten, jak się wkrótce okazało, wcale poddawać się nie chciał. Kultura, w której się wychował przygotowało go wystarczająco dobrze na takie sytuacje i w momencie, gdy Kaito pozbawił się miecza, Guicho odbił się od ciemnej, wulkanicznej ziemi (szybkość: 25 ) wykonując poziomie cięcie w taki sposób, aby sam sztych zdążył zaznaczyć na klatce Samotnika głeboką, czerwoną smugę, w szybkim tempie rozprzestrzeniającą się w karmazynowej barwie.
     - Walcz, jak mężczyzna! - zawołał, odskakując na dwa metry do tyłu (szybkość: 15 )

Kaito po otrzymaniu pierwszy obrażeń zacząć w końcu walczyć poważnie. Pewnie wcześniej myślał, że ten pojedynek to tylko zabawa, ale się bardzo mylił... Postanowił wykorzystać fakt, że jest ninją i dysponuje wyraźną przewagą nad zwykłym wojownikiem. Stworzył dużą kule powietrza, która od razu pomknęła w kierunku przeciwnika. Spowodowała ona wiele siniaków na ciele Guicho. Na dodatek chłopak wyglądał na mocno zamroczonego. Przecież nie codziennie obrywał kulą stworzoną z wiatru. Było to dla niego całkowicie nowe doświadczenie. Samotnik wykorzystał to i zaatakował przy pomocy miecza nogę chłopaka. Przebił jego dolną kończynę na wylot. Spowodował w ten sposób, że duży strumień krwi zaczął intensywnie cieknąć z rany. Dzieciak jęknął mocno z bólu. Na dodatek stał się cały blady. Tubylcy widząc to byli mocno nie zadowoleni. W końcu jeden z nich wskoczył między Samotnik i Guicho mówiąc:
- Walka skończona. Odejdź stąd natychmiast smarkaczu. - jego ton wyraźnie wskazywał, że nie bierze pod uwagę sprzeciwu. W następnie chwili wokół dziecka zgromadził się cały tłum, który chciał mu udzielić pomocy po pojedynku. Tej przygody Kaito na pewno nie będzie miło wspominał.

ICHAZA

      Jeden z braci Futago podróżował szlakami mieszczącymi się nieopodal wulkanu. Co chwilkę patrzył pod siebie w celu znalezienia jakiegoś ciekawego rodzaju kamienia. Dawno już nie ćwiczył swoich umiejętności bitewnych. W pewnym momencie odezwała się mała kopia ślimaczej królowej, zaczęła ona dyskutować na temat zostawienia swojego brata w siedzibie. Ichuza został bez kopii Katsuyu, został narażony na działanie samotności, tęsknoty za bratem co może obniżyć jego samopoczucie. KG Futago to coś bardzo rzadkiego, długa rozłąka może prowadzić nawet do śmierci.

      - Nie martw się księżniczko, wszystko będzie w porządku. To tylko kolejna ma podróż, może i bez brata, lecz co mam robić, gdy ten poddany jest testowi GenJutsu. Na pewno da sobie sam radę, a ja przez ten czas będę mógł w spokoju odpocząć. - Powiedział sobie Ichaza lekko pod nosem, biorąc w swe dłonie Katsuyu. Siadając, podwinął rękawy, a mrużąc oczy wdał się w pewnego rodzaju trans. Ślimacza królowa powoli przeznaczała mu swoje pokłady chakry oraz leczyła zadrapania czy także zmęczenie.

      Niewiem jak w takim momencie powinien się zachować jeden z braci Futago, ale jego reakcja nie należała do nienormalnych. Zwyczajnie w świecie obrócił się w stronę wyrzutka, który wypowiadał słowa przywitania. Na twarzy Ichazy pojawił się lekki uśmiech, zaś po tym od razu mu odpowiedział.

      - Na prawdę kiedyś się spotkaliśmy. Kiedy? Zupełnie nie mogę sobie przypomnieć takiego zdarzenia czy także momentu, może podczas jakiś bitew? Nie wiem.. Odświeżysz mi pamięć? - Wszystko było mówione szczerą prawdą, dosłownie Ichaza nie pamięta zdarzenia w którym mógłby widzieć tą twarz. Pomijając oczywiście turniej Namikaze, gdzie widział walczącego Anamari'ego na jednym z pól, wtedy gdy na przykład przegrywał z równym sobie wyrzutkiem Yoshi'm. Nie trudno zapamiętać takie osoby, jednak jeszcze wcześniej... nic nie przychodziło Futago do głowy. Zanim jeszcze nowy gość zdołał odpowiedzieć, bliźniak dodał szybko - Powiesz mi od co Cię do mnie sprowadza?

      Ichaza robiąc wielkie oczy, zaczął przyglądać się katanie, którą właśnie dzierżawił wyrzutek Anamari. Jego umysł niedowierzał, że po tak długim czasie jeden z ludzi, którzy znali prawdziwego Senti'ego wciąż mają po nim pamiątkę. Do tej pory myślał, że tylko sam ją posiada, a jednak nie, znalazł się ktoś jeszcze. Odrzekł więc pewnym powagi głosem.

      - To że nosisz przy sobie wciąż jedną z kości Sentiego musi oznaczać, że cały czas się rozwijasz. Ja także ciągle ją posiadam, jest ona schowana wewnątrz żołądka ślimaczej królowej. Dawno już jej nie widziałem, można powiedzieć nawet, że o niej zapomniałem. Powiedz mi szczerze... od tamtej pory, spotkałeś jeszcze kiedykolwiek Senti'ego? Wiem, że umarł bardzo dawno temu... to są smutne chwile, jednak chciałbym wiedzieć czy ktoś, kto go znał, może mieć po nim jeszcze jakiekolwiek pamiątki... - Odpowiedział Ichaza bardzo poważnie, jednak co sekundę jego głos zamieniał się na bardzo smutny. Na sam koniec jedynie dodał - Ktoś kto znał Senti'ego tak jak ja... Miyaguchi... dawno temu umarł - Ściszył lekko głos - Dawno temu umarł.. ale już nie długo, muszę tylko zdobyć jego DNA... - Po czym ponownie podniósł głos - Powiedz mi, jak silny jesteś teraz?

      Ichaza wstał z miejsca gdzie ówcześnie siedział oraz wolnym krokiem podszedł do wyrzutka, by zająć miejsce tuż obok niego. Nie chciał bowiem prowadzić rozmowy na dystans, zwłaszcza gdy atmosfera przybrała tak bardzo smutnego obrotu. To prawda, Senti nie żyje już bardzo dawno, a Futago był jedną z przyczyn jego śmierci, można powiedzieć, że sam do tego doprowadził, swoją nieodpowiedzialnością oraz brakiem zaangażowania w życie dawnego kompana. Nie miał jednak co się obwiniać, świat się nie zatrzymał, może jeszcze kiedyś go wskrzesi za pomocą swojego zakazanego jutsu. Zmieniając jednak temat na ten drugi Ichuza odparł - Ja także już dawno nie trenowałem, moje kości praktycznie zastygły w miejscu - Po tych słowach mina bliźniaka zrobiła się skwaszona. Jak mógł powiedzieć cokolwiek o kościach, gdy jeszcze niedawno temat był o zmarłym Senti'm. Było to bardzo nieodpowiednie, jednak udając, że nic się nie stało kontynuował dalej - Może... skoro już tak dawno nie trenowaliśmy, chciałbyś wypróbować pomiędzy nami sparing? Mam nadzieję, że wiele nas nie różni, moje umiejętności po rozdzieleniu z bratem i tak nie są bardzo mocne, co ty na to?