Ninja Clan Wars

   Chłopak został "przyparty do muru" przez uzbrojoną kobietę. Nie zostało mu nic innego, jak tylko przystać na jej propozycję. Gdyby się nie zgodził, pewnie już w tym momencie leżałby martwy, bądź konający na ziemi, z dziurą w plecach. Gdy chłopak w końcu wydusił z siebie krótką wypowiedź, kobieta odetchnęła bardzo cicho, po czym odsunęła kunai nieznacznie od pleców nastolatka, tak, by nie mógł czuć go na własnej skórze.
   -Cieszę się, że podjąłeś taką decyzję. Myślałam, że będę musiała cię zabić. Powiedz mi najpierw, jak się nazywasz? - spytała kobieta, cały czas trzymając broń bardzo blisko chłopca, by w razie czego zdążyć zareagować
   Senshi nie mógł poczuć broni na swoich plecach, mimo to oddech kobiety co chwilę przerywał chwile ciszy między wypowiedziami. Kaguya zaczął na poważnie myśleć o śmierci. Przepaść, między kobietą, a nim, była zauważalna gołym okiem. Żona mordercy była wyśmienicie wyszkoloną wojowniczką. Kobieta bez przerwy patrzyła na chłopaka, śledząc każdy jego ruch - nawet najmniejszy.
   -O tym dowiesz się później. I powtarzam, żebyś nie zrobił nic głupiego, bo zginiesz. Jeśli zgadzasz się na moje warunki, możemy ruszać. - po tych słowach pociągnęła bohatera za ramię delikatnie, idąc w kierunku stożka wulkanicznego

   Młody Kaguya szedł prowadzony przez kobietę, jednocześnie dalej czując lekki dyskomfort, spowodowany niepewnością. Nie wiedział, czy może normalnie się poruszać. Zależy jeszcze, co rozumiał przez "normalne poruszanie się", bo jeśli atakowanie kobiety, to raczej odpadało.
   -Yun? Dobrze więc, Yun... zaprowadzę Cię do mojego męża... - rzekła cicho,, odpowiadając nastolatkowi
   Kobieta nie była wyposażona w nic, poza kunai'em, który trzymała bardzo blisko pleców chłopaka. Gdy tylko zauważyła, że ten spogląda na nią, w obawie przed ewentualnym Doujutsu odwróciła wzrok od jego twarzy i docisnęła kunai - tym razem do szyi Kaguyi. Ten mógł poczuć ostrze, które kobieta pewnie dzierżyła w dłoni.
   -Nie odwracaj się! Patrz przed siebie... w innym wypadku nie odpowiadam za to, co Ci się stanie w kryjówce tego łajdaka. - rzuciła ostro, jeszcze bardziej dociskając broń do jego karku, uważając jednak, by nie zrobić mu krzywdy
   Powoli zbliżali się do skały wulkanicznej, budującej stożek. Zaraz przy wysokim wulkanie, w ziemi, znajdowała się metalowa klapa, którą można było rozpoznać jedynie po uchwycie, wystającym spod podsypanych, drobnych części skał wulkanicznych, by jeszcze lepiej zamaskować owe ukryte przejście.
   To tutaj. Powoli podnieś klapę. I pamiętaj, żeby nie próbować żadnych sztuczek... - dodała chłodno, przyglądając się chłopakowi

   Kobieta przyglądała się uważnie temu, co robi chłopak. Bardzo dobrze maskowała swoje emocje przed Samotnikiem. Gdy ten schylił się, by otworzyć właz, kobieta schowała broń. Uważnie przyglądała się odważnemu nastolatkowi, który za wszelką cenę chciał osiągnąć swój cel. To wzbudzało w kobiecie podziw i szacunek do młodego wojownika.
   -Melina mojego męża znajduje się na dole. Gdy tam zejdziesz, idź prosto korytarzem, aż dojdziesz do wielkich drzwi. Zwracaj uwagę na wszystkie znaki i uważaj na pułapki. A moja prośba... mogę Ci już powiedzieć, czego chciałabym do Ciebie. Stań się tak silny, bym kiedyś była dumna z tego, że Ci zaufałam. - podsumowała kobieta, po czym odsunęła się krok w tył, żegnając chłopca ciepłym uśmiechem
   Teraz czekała, aż czternastoletni samotnik wejdzie do kryjówki i załatwi swoje sprawy. W duszy liczyła, że uda mu się zrealizować cel, jaki sobie obrał.

   Chłopak mógł usłyszeć od kobiety ostatnie słowa: Uważaj na siebie! Następnie jego uszy podrażnił dźwięk zamykanej klapy. W pomieszczeniu na chwilę zapanowała ciemność, lecz po około 20 sekundach oczy młodego Kaguyi przyzwyczaiły się do tych warunków. Rozejrzał się wówczas po ścianach, podłodze i suficie, by znaleźć coś, co wyglądało jak pułapka bądź znak, o których wspominała kunoichi.
   Nad swoją głową zauważył kwadrat, który miał w siebie wpisaną literę C taką, że wszystkie krawędzie owego znaku, stykały się z połową dolnego boku figury, następnie przechodziły przez cały lewy bok i kończyły się w połowie górnej krawędzi. Kilkadziesiąt metrów przed chłopakiem, dało się zauważyć zakończenie korytarza, które zwiastowane było przez parę drzwi z nieprzezroczystymi oknami, które były nieco podświetlone od drugiej strony.
   Ogólnie pomieszczenie, w którym znajdował się Samotnik miało wymiary około 2 metrów wysokości, metr szerokości i długie było aż do wspomnianych drzwi. Z drugiej strony, za plecami nastolatka, znajdowała się lita skała wulkaniczna.

   Czternastoletni samotnik znalazł kilka kamieni i zaczął je rzucać przed siebie, powoli idąc w kierunku drzwi. Jedyne, co zauważył, to brak pułapek w tym pomieszczeniu. Cały czas jednak chodził mu po głowie znak z sufitu.
   Światło, rozjaśniające nieprzezroczyste szyby drzwi stawało się coraz bardziej widoczne. Drzwi wydawały się dopasowane do otworu, który znajdował się w skale wulkanicznej. Z każdym krokiem chłopakowi robiło się coraz cieplej.
   W pomieszczeniu, w którym się znajdował, bardzo dobrze rozchodził się dźwięk. Po około 5 minutach powolnego marszu, rzucając przed siebie kolejne kamyki, by upewnić się, że nic na niego nie czyha, znalazł się przed drzwiami, które to wykonane były z jakiegoś odpornego na bardzo wysoką temperaturę metalu, bądź stopu, którego nie dało się bliżej nazwać. Za przejściem, które jeszcze pozostawało zamknięte, dało się słyszeć skrzypienie oraz coś w rodzaju cichego bulgotu, który był ledwo słyszalny przez chroniące przejście, masywne drzwi.

   Chłopak najpierw próbował dostać się do kolejnego pomieszczenia poprzez odnalezienie i naciśnięcie klamki. Nie znalazł nic, co wyglądało choćby podobnie do niej - poza oknami, drzwi były płaskie. Z dużym trudem, ale udało mu się otworzyć drzwi poprzez bardzo mocne pchnięcie. Mimo swojego wyglądu, drzwi otworzyły się w miarę cicho.
   Gdy tylko chłopak otworzył drzwi - nieprzygotowany na to nawet w najmniejszym stopniu - został oślepiony przez bardzo mocne światło. Po wyjściu z ciemnego korytarza, dawka promieni pochodzących od magmy była zbyt duża dla oczu samotnika. Poczuł on ten specyficzny rodzaj bólu, który towarzyszy takiemu gwałtownemu przejściu z pomieszczenia ciemnego do bardzo jasnego.
   Nastolatek nie był w stanie nic zobaczyć przez ten nieszczęśliwy wypadek, nawet nie miał możliwości zbadania pomieszczenia za pomocą wzroku. Słuch jednak podpowiadał mu, że jest tutaj sam, lecz nie ma możliwości sprawdzenia, jak wygląda pomieszczenie, w którym się znalazł. Zapach siarki wskazywał jednoznacznie, czym jest bulgocząca substancja.

   Po krótkiej chwili samotnik przyzwyczaił się do oślepiającego światła i zobaczył, że stoi na płycie ze skały magmowej, z której poprowadzone jest pięć mostów. Jeden prowadził w prawy róg kwadratowego pomieszczenia, drugi w lewy róg, w których to miejscach były również niewielkie płyty, oraz trzy mosty równoległe, prowadzące prosto do drzwi na samym środku przeciwległej ściany.
   Pomieszczenie było kwadratowe, a pod mostami znajdowało się jeziorko gorącej magmy, która bulgotała sobie spokojnie, czekając na kolejne ofiary. Płyta, na której znajdował się Samotnik również znajdowała się na samym środku ściany, przy której była. Mosty kiwały się niebezpiecznie. Najlepiej wyglądał ten po środku, prowadzący prosto do drzwi. Pozostałe były nieco bardziej zaniedbane.
   Pomieszczenie, w którym znajdował się obecnie nastolatek było kwadratem o boku około 25 metrów. Z każdą chwilą zapach siarki zaczynał coraz bardziej drażnić jego nos... w końcu kto lubi wąchać zgniłe jajka?

   Samotnika zaczął mocno irytować unoszący się smród siarki. Gdy podszedł do środkowego mostu, który wyglądał na najbardziej zadbany i zaczął go dokładnie sprawdzać... ten zawalił się, pod wpływem złapania za liny. Chłopak zachwiał się niebezpiecznie, pociągnięty przez duży ciężar spadających do magmy desek i lin, lecz w porę zdołał je puścić i skończyło się to tylko upadkiem na twardą platformę. Poza drobnymi stłuczeniami nic złego nie stało się Senshi'emu. Gdy zaczął rozglądać się po ścianach, podłożu, na którym stał i suficie, zauważył nad sobą znak identyczny do tego, jaki widział w korytarzu, zaraz po zejściu pod ziemię.
   Chłopak miał szczęście, że wpadł na pomysł uprzedniego skontrolowania mostu. Gdyby wbiegł na niego bez rozwagi, pewnie już nic by z niego nie było, bądź dopalałoby się w źródle gorących, roztopionych skał. Pozostały więc dwa mosty na wprost do drzwi oraz po jednym moście w bok, prowadzące do platform w rogach, od których poprowadzone były bardzo wąskie ścieżki, wyryte w skale. Ciężko było je zauważyć, zwłaszcza, że kolorystycznie nie wyróżniały się od ścian pomieszczenia nawet w najmniejszym stopniu, a ich szerokość wynosiła około 25 centymetrów.

   Chłopak po sprawdzeniu mostu dość szybko zrezygnował ze swojego wyboru odnośnie drogi, którą powinien wybrać, by dostać się do przeciwległych drzwi. Gdy spojrzał w sufit, zauważył znak, który znał z pierwszego pomieszczenia. Postanowił zastanowić się chwilę nad jego znaczeniem, by wpaść na ciekawy pomysł.
   Wstał z ziemi i ruszył lewym mostem, zgodnie z kierunkiem wskazanym przez literę C, zamkniętą w kwadracie. Idąc powoli najpierw po moście, później po ścieżce, przemierzał kolejne metry. Zbliżał się do swojego celu coraz bardziej. W końcu doszedł do drzwi, cały, poobijany nieco - ale zdrowy. Otworzył ciężkie drzwi i ujrzał przed sobą ciemny korytarz, wysoki na około 2 metrów, szeroki na dwa i nie wiadomo jak długi, gdyż ciemność zakrywała drogę dalej niż pierwsze 10 metrów. Następne pomieszczenie, przypominające nieco to pierwsze, znajdowało się tuż przed chłopakiem.
   Na widocznej części ściany, tuż przy drzwiach, znajdował się kolejny znak. Małe okręgi, poukładane jeden przy drugim, ustawione w kształt przypominający przekrój owego tunelu, w którym znajdował się samotnik.

   Samotnik doszedł do ciemnego tunelu. Wszedł doń i zauważył znak, który zapamiętał jak najdokładniej potrafił. Następnie, trzymając się prawej ściany, szedł powoli wgłąb tunelu, mając na uwadze wszelkie możliwe pułapki. Po chwili, gdy jego oczy przystosowały się do ciemności, spostrzegł niedaleko rozwidlenie dróg. Jedna prowadziła nieco w lewo, druga mocno skręcała w prawo.
   Przy lewym przejściu wyryty był napis OCZYSZCZENIE, przy drugim natomiast ŚMIERĆ. To, którą drogę chłopak wybierze, zależy tylko od niego. Nic, co mogłoby się kojarzyć ze znakiem nie znalazł, a i żadna pułapka nie wystąpiła po drodze. Korytarz jak się okazało, miał około 25 metrów długości, od drzwi do rozwidlenia. Skręcające korytarze były trochę węższe od głównego, więc trudniej będzie się nimi przedostać gdziekolwiek. Całość wydawała się stabilna i nie groziła zawaleniem. W całej części kryjówki panowała idealna wręcz cisza, którą zagłuszał jedynie dźwięk szurających odłamków skały, przesuwanych przez stopy czternastolatka.

   Chłopak zdecydował się na drogę Oczyszczenia. Szedł przy ścianie powoli, rozmyślając o tym, co może oznaczać nazwa. Żałował, że nie mógł się rozdwoić i zbadać obu tras. Idąc powoli przy prawej ścianie, po skręceniu w lewy korytarz, nie zauważył pryszniców, które mogłyby służyć do obmycia się. Zauważył jedynie skałę, która teraz nachyliła się i tworzyła tunel o ostrym sklepieniu. Idąc korytarzem o pochylonych w jego kierunku ścianach, powoli zbliżał się do kolejnego przejścia.
   Żadna pułapka nie aktywowała się podczas drogi wąskim korytarzem. Zbliżył się do przejścia między pomieszczeniami. Następny tunel był dużo wyższy i szerszy, podobnym kształcie do tego poprzedniego: ściany nachylone były do podłogi i stykały się w jednym miejscu, tworząc ostre sklepienie. Stoi teraz przy przejściu z jednego pomieszczenia, do drugiego.
   Wyższe z nich miało wysokość około czterech metrów, a szerokość przy podłodze wynosiła mniej więcej trzy metry. Nachylenie ścian do podłogi pod kątem około 35 stopni. Nie znalazło się nic, co mogłoby się kojarzyć ze znakiem, który chłopak dobrze pamiętał.

   Młody Kaguya przeszedł przez pierwszą część tunelu. Znalazł się teraz w jego kontynuacji, która różniła się rozmiarami. Kolejne pomieszczenie było większe i zakręcało powoli w prawo. Nie było widać, co jest za zakrętem. Na ścianie znajdowała się sporych rozmiarów, wyryta w skale nuta. Oczy Samotnika były przyzwyczajone do ciemności na tyle, by mógł zauważyć ją bez większego problemu. Teraz szedł równie ostrożnie, co poprzednio, zwracając uwagę na pułapki, które mogłyby się pojawić. Pod nogami miał drobne kamyki, które deptane nie wydawały żadnego dźwięku.
   W ciemności łatwo stracić rachubę czasu. Każda minuta, spędzona w tych pomieszczeniach mogłaby wydawać się godzinami. Cel był prawdopodobnie coraz bliżej, więc emocje, które prawdopodobnie odczuwał teraz chłopak, jeszcze bardziej wzmacniały przeciąganie się czasu.
   Nie można było określić, z aktualnego położenia chłopaka, jak długi jest tunel, w którym właśnie się znalazł. Zakręt powodował, że nie było widać jego końca, a jedynie fragment ściany, znajdujący się kilka metrów dalej.

   Młody samotnik - mimo że nieświadomie - perfekcyjnie ominął pułapkę, przygotowaną w tym pomieszczeniu. Mógł się o tym przekonać, gdy za nim spadł na ziemię kamień i kilka broni białych, noży i innych, tanich narzędzi wystrzeliło w kierunku dźwięku. Bezszelestnie przemknął przez skręcający tunel, dochodząc wreszcie do dziwnego miejsca. Gdyby poszedł na wprost, wszedłby w ścianę, na której znajdował się symbol, spotkany przy wejściu do pierwszego korytarza, przed rozdwojeniem ścieżki na korytarz Śmierci i Oczyszczenia. Obok symbolu, po prawej stronie, znajdowała się strzałka, wskazująca na gruzy, jakby ułożone starannie. Kamienie w kształcie kul o promieniu około trzydziestu-czterdziestu centymetrów leżały poukładane jeden na drugim.
   Po lewej stronie, naprzeciw kamieni, znajdował się tunel, prowadzący na wprost przez kilka metrów, następnie skręcający w lewo pod kątem około 45 stopni.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2014-02-13 18:26:54)

   Chłopak doszedł do ściany i o mało co w nią nie uderzył. Po krótkim namyśle postanowił sprawdzić, czy wszystko z kamieniami jest w porządku, więc popchnął pierwszy lepszy. Na początku nic się nie działo, lecz gdy użył wystarczająco siły do swojego napierania na kulę, ta obsunęła się, a cała ściana runęła. Chłopak w ostatniej chwili zdążył odskoczyć od sypiącej się ściany.
   Wulkaniczne skały, po spadku na podłoże, odsłoniły kolejne przejście. Zaraz za stertą leżących kamieni znajdowały się schody w dół, skręcające w lewo. Chłopak mógł dostrzec światło o zmiennej jasności, co było charakterystyczne dla świecy. Gdy huk, spowodowany upadkiem skał ustał - z dołu dało się słyszeć ochrypnięty, ale w miarę wysoki głos:
   -Kto idzie!? - krzyknął ktoś, jakby wystraszył się hałasu

   Chłopak przeskoczył nad kamieniami i zbiegł po schodach. Emocje tak go wypełniły, że prawie się przy tym przewrócił. Po odpowiedzi na słowa mężczyzny, mógł usłyszeć wiadomość zwrotną.
   -Coś się stało, chłopcze? - spytał, widząc swojego gościa
   Niski, zgarbiony mężczyzna o dość nieprzyjemnym wyrazie twarzy. Na  nosie ma wielkiego pieprza, który szpeci jego twarz, lecz odciąga nieco uwagę od jego krzywej postawy. Piwne oczy, które obserwują całe otoczenie w dość bezpośredni sposób. Włosy ma krótkie i brązowe. Człowiek wygląda na starego. Garb odbiera mu nieco wzrostu, przez co wydaje się, że ma około 155 centymetrów. Chudy, zaniedbany mężczyzna, bez wyraźnej masy mięśniowej.
   Przyglądał się chłopcu, nalewając herbaty do dwóch filiżanek, stojących na niewielkim stoliku na środku pomieszczenia.
   -Napijesz się herbaty? - uśmiechnął się lekko w jego stronę, odstawiając dzbanek z napojem na stół
   Wziął jedną z filiżanek i uchylił łyka herbaty, delektując się jej smakiem. Wydawał się całkiem spokojny, nic nie wskazywało na to, że chciałby robić coś, co nie podobałoby się naszemu bohaterowi.

   Zdawało się, że chłopak odrzucił propozycję mężczyzny, odnośnie wspólnego napicia się herbaty. Wbiegł na brzydala i wywrócił go, siadając na nim i przykładając mu kunai do szyi. Ten upuścił filiżankę z wrzątkiem, który rozlany poparzył dłoń chłopaka, w której trzymał broń, oraz twarz garbusa. Zapiszczał jak bezbronne dziecko swoim wysokim głosikiem.
   W tej chwili młody shinobi zaczął dość wulgarnie wypytywać go na temat uczuć, jakie towarzyszą mordercy, gdy zabija niewinnych. Facet spojrzał na dzieciaka jednym okiem, drugie trzymał zamknięte z powodu wrzątku, który poparzył jego twarz, prawdopodobnie razem z narządem wzroku.
   -Nigdy nie zabiłem niewinnej osoby... każda osoba, na którą dostałem zlecenie, miała swoje winy. - spojrzał ze strachem w oku na chłopaka, jego dłoń, zakrywająca pół twarzy, zaczęła drżeć

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2014-02-13 19:37:08)

   Chłopak czuł się bardzo dobrze w zaistniałej sytuacji. Nie obchodziło go tak na prawdę, co na temat jego ojca miał do powiedzenia mężczyzna, który teraz wyglądał jak biedne... ohydne... ale biedne dziecko, którego nikt nigdy nie kochał. Był wystraszony, a do tego ten ból na połowie twarzy... prawdopodobnie to najgorsza chwila w jego życiu.
   -Nie wiem... na prawdę nie wiem kto dawał te zlecenia. Ja tylko... robiłem to, żeby mieć pieniądze na utrzymanie dziecka... mam syna w twoim wieku. Obiecali mi, że nic mu nie zrobią, jak będę robił, co każą. - tłumaczył się rozpaczliwie garbus
   Cały dygotał, mając na uwadze to, w jakiej sytuacji się znalazł. Wiedział już, że z gościem nie ma żartów - że na prawdę zaraz może zginąć. Samotnik wręcz podniecił się, gdy zauważył strach swojej ofiary. Mężczyzna patrzył błagalnie na samotnika. Prawdopodobnie jego spojrzenie było podobne do tego, którym obdarzył mordercę ojciec Kaguyi chwilę przed wydaniem ostatniego tchnienia.

   Mężczyzna bał się z chwili na chwilę coraz bardziej. Próbował nawet wyrwać się spod chłopaka, lecz nie miał na tyle siły. Jedyne, co udało mu się zrobić, to pogorszyć swoją sytuację. Chłopak zaczął przemówienie na temat jego rodziny. Ten spojrzał na dzieciaka z niedowierzaniem.
   -Nie... niemożliwe! Nie dałbyś rady ich zabić! Nawet nie wiesz, co potrafią! Dobrze... dobrze... powiem co wiem, tylko... nie mów mi tych rzeczy więcej. Nie znam jego imienia ani nazwiska. Wiem tylko, jak wyglądał podczas naszych spotkań. Był ubrany w garnitur, miał krótkie, jasne włosy i był dużo wyższy ode mnie. Często nosił ze sobą katanę. Nic więcej nie wiem, na prawdę! - ostatnie słowa nabrały błagalnego tonu
   Mężczyzna powoli uniósł rękę i położył ją na ramieniu chłopca. Uśmiechnął się lekko, próbując wyjść na miłego. Sprawiał wrażenie, jakby kochał dzieci. A jak było na prawdę? Tego nie wie nikt, poza nim.
   -Rozumiem, co czujesz. Mojego ojca też kiedyś ktoś zabił, ale... ja nie miałem pojęcia, że ma syna. Gdybym wiedział... nigdy nie zrobiłbym czegoś takiego. Nawet za te 350 ryo! - w jego oczach pojawiło się coś, co przypominało współczucie, a jednocześnie żal za grzechy

   Chłopak zdenerwował się na mężczyznę, który wyznał, że zabił jego ojca za marne 350 ryo. Wcisnął kunai w szyję mężczyzny, po czym zarżnął go jak krowę podczas rytualnego uboju w religii islamskiej. Przeszył jego gardło, a krew trysnęła, brudząc jego ubranie i twarz. Po swoim czynie nie czuł ani współczucia, ani wyrzutów sumienia, gdy przeszukiwał ofiarę, a następnie pokój. Znalazł kilka pamiątek po synu, dziennik, prowadzony przez mężczyznę na temat syna, zdjęcie rodzinne i prezent na zbliżające się urodziny chłopca.
   Po przeszukaniu szuflad i półek nie znalazł nic więcej. Owy prezent zapakowany był tradycyjnie, w czerwone pudełeczko z kokardką. Wymiary miał około 20x25x15cm. Z pomieszczenia było tylko jedno wyjście - to samo, którym Samotnik wparował tu, by dokonać zemsty. Ciało mężczyzny wykrwawiło się, podobnie jak w pokoju w domu rodzinnym Kaguyi, znalazło się tu mnóstwo krwi. Nic więcej nie było, co mogłoby zwrócić uwagę chłopaka.

   Gdy Senshi zauważył dziennik mordercy na temat jego syna, zastanowił się chwilę nad postacią chłopca. W paczce, którą otworzył samotnik, znajdowała się paczka czekoladek i niewielkich rozmiarów kartka z życzeniami. W dzienniku Kaguya znalazł następujące notatki:

"Dziś wybraliśmy się z synem do miasta. Z okazji ósmych urodzin chciał iść na obiad do pobliskiej restauracji. Powiedział mi, że lubi ryby, więc zamówiłem dla niego filet z jakiegoś gatunku. Nie wyglądał na zadowolonego. Gdy dałem mu pieniądze i poprosiłem, żeby poszedł zapłacić, uśmiechnął się do mnie lekko, po czym poszedł do kelnera, który stał przy ladzie za rogiem. Po kilkunastu sekundach usłyszałem głośny krzyk i trzask, a następnie zauważyłem syna. Na twarzy i koszulce miał mnóstwo krwi. Uśmiechał się lekko i oddał mi pieniądze, które przeznaczone były na obiad. Nie wiem, co się tam stało, lecz cała sytuacja nie wyglądała zbyt dobrze(...)
   Ten dzień zaczął się jak każdy inny. Daisuke trenował na powierzchni, gdy ja zajmowałem się przygotowaniem posiłku dla niego. Po kilku minutach od skończenia przygotowania, poszedłem na górę, by powiedzieć synowi o gotowym śniadaniu. Wyszedłem z kryjówki i rozejrzałem się. Podszedłem do Daisuke i zobaczyłem, że coś dziwnego stało się z jego oczami. Nie wyglądały normalnie. Myślałem, że choruje, lecz gdy tylko usłyszał o posiłku, oczy wróciły do normalnego koloru. To było straszne... jakby całe cierpienie świata zamknięte w tych fioletowych, falistych wzorach na jego oczach(...)"
   Daisuke podczas treningu znowu miał te oczy. Tym razem znalazł nieżywe zwierzęta. Miałem nadzieję, że ten wzór nie szkodzi jego zdrowiu. Gdy obserwowałem go z ukrycia, widziałem, jak martwe zwierzęta wstają na nogi i spokojnie odchodzą do pobliskiego lasu! Nie mam pojęcia jak do tego doszło, ale to było to jak jakaś boska moc! (...) Cały urok minął, gdy po chwili Daisuke opadł na ziemię nieprzytomny. Nie ruszał się. Adrenalina podskoczyła mi na tyle, że dzielący nas dystans przebiegłem w sekundę! Upewniłem się, czy w ogóle żyje; na szczęście oddychał. Zabrałem go do kryjówki. (...)
   Daisuke obudził się po kilku godzinach i nawet nie pamiętał, co działo się, zanim stracił przytomność. Cały kolejny dzień był wystraszony, zestresowany i poddenerwowany. Patrzył tak, jakby widział demona. Cały ten czas trzeba było powtarzać mu wszystko kilka razy, by udzielił chociaż lakonicznej odpowiedzi(...)"

Wszystko tyczyło się chłopaka, którego Senshi widział na powierzchni razem z jego matką. Teraz postanowił wrócić na górę. Wszystkie pomieszczenia przeszedł bez problemu, pamiętając gdzie występowały poszczególne pułapki. Gdy znalazł się w korytarzu, przy którym znajdowało się wyjście, okazało się, że nie ma tu zwykłej drabiny czy liny, a właz znajdował się na wysokości kilku metrów. Był zamknięty.