Ninja Clan Wars

Ponowny cykl dnia, słońce wznosiło się ponad horyzonty zielonych drzew, którymi poruszali się Ichuza wraz z Miri, mając na celu dotarcie do Kessho. Tak więc.. jak już wspomniałem.. ptaszki ćwirkały i śpiewały.. a oni bez zmęczenia.. przynajmniej bez widocznego.. podróżowali sobie hop sasasa...

- Yare, yare.. to już powoli robi się męczące.. jeszcze jak ty się nie odzywasz - Ponownie spojrzał na partnerkę, po czym pomyślał o czym innym - Ciekawe tak na prawdę.. o czym ciągle śni mój brat.

Ichaza ciągle był uśpiony.. w sumie to tylko jego głowa.. wyrastała z pleców Ichuzy.. ale to bez różnicy.. on nigdy nic nie robił. Czas płynąc nieubłaganie, przyniósł refleks, dotarliśmy do terenów Hidari.

[z/t Oboje -> Tereny Hidari]

Prowincję przemierzali w bardzo szybkim tempie, był to ostatni silny zryw ich wytrzymałości przed zamierzonym odpoczynkiem, morderczym tempem w celu pozostawienia za sobą jak największej  odległości do przebycia.
Silnie zmordowana szybkim biegiem przez las dwójka towarzyszy zeskoczywszy na ziemię padła na wznak nie mając sił na cokolwiek, nawet na przycupnięcie w bardziej zakrytym miejscu, leżeli tak niemal świszcząc usilnie chwytając mocne hausty powietrza mrożącego gardła. Leżeli tak bardzo długo, nie sposób określić dokładnego czasu ich spoczynku lecz był długi, minęła tak może cała godzina zanim powstali na równe nogi, no nic musieli dać z siebie wszystko, ruszyli w dalszą drogę.

[z/t (2x)--->Tereny Yu no Kuni]

Przybyłem w szybkim tempie do terenów starego Boin. Usiadłem gdzieś na trawie. Nie pamiętałem czy już tu kiedyś byłem. Tyle terenów, miast i miasteczek przeszedłem, że sam nie wiem gdzie byłem i co robiłem. Teraz miałem w głowie tylko moje prawe oko. Czy to coś zmieni w moim życiu ? Czy uda mi się stać się dzięki temu potężniejszymi.. Kto wie ? Na stan dzisiejszy chciałem zapomnieć o tym na chwilę i rozpocząć nowy trening.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Po ciężkim treningu nie zamierzałem zmieniać swojego miejsca odpoczynku. Spokojnie chciałem posiedzieć tutaj i porozmyślać o przyszłości. Może nawet tutaj pierwszy raz użyje swojego czerwonego oka ? Kto wie, wolałem teraz być tutaj i niczym się nie martwić.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2012-08-19 20:43:39)

Spędzałem tutaj już kolejny dzień. Przyjemne jest dla mnie to miejsce. Nie chciało mi się jak na razie stąd ruszać. Z pozytywnymi skutkami wykonywałem swoje treningi. Chociaż nie były tak skomplikowane dla mnie to i tak wiele wniosły w moją siłę. Dlatego też chciałem teraz przystąpić do kolejnego treningu.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Po treningu postanowiłem chwilę odpocząć. Jednakże nie widziało mi się to. Musiałem ruszać przed siebie. Nie chciało mi się siedzieć w miejscu i czekać na cud.

z/t - > Karczma Złoty Kunai

Ostatnio edytowany przez Masaru (2012-08-23 00:01:31)

[4/15]

     Zamaskowany słysząc narzekania, a także pytania, zrobił rzecz raczej niespodziewaną przez chłopaka, co mogła wyrazić jego reakcja, a raczej jej brak. Mężczyzna zatrzymał swój bieg momentalnie, stając jak wryty w ziemię słup, tworząc dla Hiroshiego murek nie do przejścia, w który zresztą wpadł, stracił równowagę i dupą zderzył się z twardą ziemią. Spod maski można było usłyszeć ciche, stłumione westchnięcie zażenowania. Podał chłopakowi rękę, pociągnął za nią, pomagając mu tym samym wstać. Kiedy już to zrobił, przeszedł do wyjaśnień.
     - Posłuchaj uważnie - od samego startu mówił dobitnie - bo nie będę się powtarzał. To, co tutaj robimy, to nie jest żadna misja od wioski. Pomagasz mi tutaj załatwić prywatne porachunki, a zawdzięczasz to naszemu wspólnemu przyjacielowi, Takeo. Tak w dużym skrócie, można powiedzieć, że wyświadczasz mi w tym momencie przysługę za przysługę dla niego.
     Po czym ruszył dalej. Widocznie chciał dotrzeć do celu jak najszybciej. Chłopakowi nie pozostało więc nic innego niż ruszyć za nim i mieć nadzieję, że ta gonitwa zbliża się ku końcu.

[5/15]

     Tym razem mężczyzna mu nie odpowiedział na pytanie. Pruł przed siebie, co jakiś czas odwracając głowę i patrząc, czy chłopak nie zgubił się gdzieś po drodze, ten jednak dzielnie się trzymał towarzysza. Hiroshi miał więc chwilę dla siebie, by całą tą sytuację poukładać sobie w głowie. Widać było po nim, że pali się do bitki, być może jednak obejdzie się bez tego typu zabaw. Zamyślony biegł przed siebie, śledząc każdą zmianę toru Zamaskowanego. Po dłuższej chwili przemieszczania się dotarli w okolice wspomnianego wcześniej przez faceta obozu. Był on raczej nieduży, złożony z kilku namiotów ustawionych wokół ogniska, przy którym aktualnie siedziało dwóch mężczyzn. Tak poza nimi nie było tam widać ani żywej duszy.
     - Pójdziesz tam i zapytasz o Eizo - rzucił "płomiennowłosy". - Powiesz mu, że przybyłeś po Kirameki. W razie czego jestem za tobą, jednak wolę się tam nie pokazywać osobiście. Powiedzmy, że mam z nimi lekko na pieńku.
     Po czym odwrócił się w przeciwną stronę i po prostu zniknął, zostawiając chłopaka samego. A że byli na misji, to nie pozostało mu nic innego niż pójście w wyznaczone miejsce i zrobienie tego, co rozkazał towarzysz.

[6/15]

     Mężczyźni siedzący przy ognisku już na starcie zmierzyli Hiroshiego wzrokiem. Powodów mogło być co do tego wiele - przerwał im grę w kości, rozmowę, zaczepił ich lub po prostu wkroczył na nie swoje terytorium. Pierwszy, młodszy, na oko osiemnastolatek, wysoki i barczysty, o rzadkiej, sięgającej do ramion czuprynie podniósł się z miejsca, ukazując przewagę wzrostu co najmniej o głowę i odezwał się:
     - A czego taki dzieciak jak ty może chcieć od Eizo? Szef jest teraz zajęty i nie ma pewnie ochoty na zabawy ze szczylami takimi jak ty...
     - Zamilcz - odezwał się drugi, starszy, łysy i brzuchaty. - Sam jesteś gołowąsem, więc nie krytykuj wieku. Eizo - zwrócił się do Hiroshiego - jest aktualnie zajęty, tak jak wspomniał młody. Ale idź po niego, Sanji, może przyjmie chłopaka. Ty tymczasem możesz mi powiedzieć, czego tutaj szukasz, na tym odludziu i jaki biznes masz do załatwienia z Eizo. Długi? Nie, nie wyglądasz na takiego, któremu by brakowało. Może hazard? To już bardziej by do ciebie pasowało...
     Tymczasem Sanji poszedł do najdalej wysuniętego od ich aktualnej pozycji namiotu. Wszedł do środka, tak bez pardonu, by momentalnie wywołać kobiecy pisk i wulgaryzm rzucony w jego stronę przez jakiegoś mężczyznę. Wybiegł stamtąd jak oparzony, za nim zaś wyleciała gruba książka w twardej oprawce i słowa rzucone przez wspomnianego wcześniej mężczyznę - "Daj mi pięć minut".
     - No opowiadaj - zachęcał tym czasem gruby.

[7/15]

     Twarz grubego przybrała zaciekawiony wyraz. Sanji tymczasem stał przy namiocie, wskazując na niego rękoma i zażenowanie kręcąc głową, jakby chciał przez to powiedzieć "przecież w tutaj, poszedłem po niego matole", nic takiego jednak nie poszło w eter.