Ninja Clan Wars

-Cholera, stop ! - powiedziałem a to do klona, a to do Rokutaro.
-Przepraszam, masz rację. Nie będę nic robił, niech inni się tym zajmą, jednak, jeśli nie masz nic przeciwko, nie zdezaktywuję techniki. - powiedziałem, tym samym klon nie użył wcześniej katany wzmocnionej chakrą Fuuton'u, ja sam nie dezaktywowałem jednak techniki.
-Biorąc pod uwagę całą zaistniałą szansę na powodzenie, szanse wynoszą mniej niż 20%, tak sądzę, to tylko szacowane prawdopodobieństwo. Musiałbym działać szybko, to jedyny sposób na pokonanie Rokutaro w aktualnych warunkach, jednak jetem unieruchomiony, mój czas działania ogranicza się najpierw do tego potrzebnego na wydostanie się. Nie znam dokładnie sytuacji na dole, dlatego muszę działać, bez względu na wszystko, bo nie wiem co się tam dzieje, a nie chce nikogo narażać. Chociaż może właśnie mój ruch będzie decydował o narażeniu towarzyszy... Oby nie. Co ja w ogóle robię ?! - przez głowę przeszły mi właśnie te myśli. Tymczasem, skoro Rokutaro był odpowiednio unieruchomiony, mój cień w postaci igieł cienia jakby ześlizgnął się z ptaka niezauważony, po czym zaczął zmierzać w stronę kruków, każda igła wbiła się w ptaka, następnie owinęła się dodatkowo wokół celu i uniosła gdzieś indziej, starałem się to robić, tak, by Rokutaro tego nie widział, musiał by odwrócony od całej akcji i o to się starałem. Jeżeli chodzi o klona, zagadywał specjalnie Wyrzutka, by dać mi szansę.
-Nie wiem czy wiesz, ale takie działanie do niczego cię nie doprowadzi. Gdzie wszystkie wartości, których się nauczyłeś? Czemu to robisz? - krótkie słowa miały wystarczyć.


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

- Stop ku*wa! - Wrzasnąłem do Gisaku, gdy ten chciał zacząć atak.
- Idę z nim. Moje życie liczy się mniej od życia was wszystkich. Jesteście zbyt silni na to, by ginąć. - Dodałem już spokojniej. Spojrzałem na starszego Gisaku, na półmartwego Takashiego i Narę, który w tym momencie nadal wisiał.
- Gisaku, jeśli nie jesteś w stanie pojąć tego, że ja - starszy o te dziesięć lat - to dziesięć lat ostrego treningu wspomaganego w tym przypadku wiedzą Legionu, to znaczy, iż twoje myślenie jest mocno ograniczone. - Dodałem do młodszego Gisaku, po czym wstałem z klęczek. Ręce zaczynały mi się lekko trząść, do tego dochodziło lekki tik powiek. Byłem naprawdę wystraszony.
- To jest prawdopodobnie moja ostatnia pomoc dla was... Nie zdziwcie się, jeśli o mnie nie usłyszycie już później. Mam tylko do was wielką prośbę... Niech ktoś z was zajmie się Naną...

Ostatnio edytowany przez Ichitsu (2012-05-20 07:04:06)

A więc stało się, Takashi przerwał swój atak, jednak po cichutku postanowił obwiązać cień ptaków, które są "wbite" w smoka i ich cienie są połączone, więc chyba nic to nie da... Rokutaro starszy,  spoglądał na klona i nie odzywał się. W tym czasie Gisaku przyjął wyzwanie (@@ - hardkor), pojawił się za starszym Ichitsu i chciał go zaatakować, jednak ten lekko się odwrócił, wygiął mu tą pewną siebie rąsie z kataną, wykonał szybkie kopnięcie w brzuch, trzymając go za rękę, przez co nie mógł uniknąć tego, po tym poszło kilka uderzeń z pięści w brzuch. Miało nadejść kopnięcie nokautujące, jednak wtrącił się młodszy Ichitsu. - Masz szczęście... - Zwrócił się do Gisaku, po czym podszedł do Ichitsu, chwycił go za ramię, a z rękawa wyleciał wąż, który go ugryzł i od razu osłabił. - Czas do "domu", mój przyjacielu... - Powiedział do młodszego siebie, po czym nagle o czymś sobie przypomniał. - A tak, zapomniałbym... Gisaku, przyjąłeś moje wyzwanie... Uznaję, że przegrałeś... Tak więc... - W ręce starszego Ichitsu pojawił się Raiton, wycelował nią w leżącego Tahashi'ego i wystrzelił ostrze z Raiton'u prosto w jego serce, po czym zdezaktywował technikę. - Odbieram swoją nagrodę, bardzo pomogłeś mi nie myślałem, że kiedyś się go tak łatwo pozbędę... Gisaku... - Po tym zniknął wraz z młodszym sobą. Teraz czas wrócić do Rokutaro. - Puść mnie... Teraz was uwolnię... - Powiedział, po czym młody Takashi prześliznął się przez ciało glinianego tworu spadając na ziemię. Jednak ptaki wbite w smoka dalej pozostały na swoim miejscu.

Ostatnio edytowany przez Straznik 1 (2012-05-20 12:13:10)

Przekląłem pod nosem... Uchiha zawsze musieli robić wszystko po swojemu ? Gisaku naprawdę nie mógł się posłuchać ? Ten idiota był opanowany przez rządzę zemsty, że poświęcił swojego własnego przyjaciela...
- Patrz co zrobiłeś... Dzisiaj wręcz wylewają się z Ciebie tony idiotyzmu ! - warknąłem w stronę Uchihy. A co się działo potem ? Takashi, nasz, został uwolniony. Nie zmieniało to jednak faktu, że zobaczyłem śmierć swojego mistrza. Teraz nie mogłem już zachować zimnej krwi - nie obchodziło mnie, że w moim smoku są ptaki. Szarżowałem nim w stronę starszego mnie i kiedy byłem w pewnej odległości wyskoczyłem, łapiąc moją starszą wersję.
- Jesteś niczym, rozumiesz ?! - tylko tyle mu powiedziałem. Później odszedłem kawałek i wyjąłem kunai'a. Ot, mimo że znajdowałem się na dziele mojego przeciwnika jakoś śmiercią się nie przejmowałem. Przystawiłem sobie broń do gardła.
- A co jeśli ja zginę teraz ? Teoretycznie Ty i twoje działania w tym świecie znikną... - to czy było to blef czy prawda wiedziałem tylko i wyłącznie ja. Nie zmienia to jednak faktu, że byłem na takie poświęcenie gotowy.

Gdy tylko zostałem skopany padłem na ziemię. Złość wzięła górę. Aktywowałem Eternal Mangekyou sharingana. Już miałem wyprowadzić atak na Ichitsu jednak ten postanowił zabić takashiego. Gdyby mi o tym nie powiedział prawdopodobnie nie udałby mi się pewnien ruch. Co zrobiłem ? Za pomoca Kamui wciągnąłem całe ostrze z Raitonu. byłem gotów umrzeć, byle tylko nikt inny nie zginął. Byłem gotów na najgorsze tortury świata .. dla przyjaciół. Gdybym ich poświęcił byłbym nikim. Kamui doskonale wciągnęło technikę starszego ichitsu
- Jeszcze nie przegrałem skurwysynu. - rzekłem po czym otarłem krew, która  pojawiła się na kąciku moich ust.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ból, który mi towarzyszył był ogromny. W jednej chwili straciłem przyjaciela, zaufanie reszty towarzyszy oraz poczucie własnej wartości. Czułem się okropnie. Jeszcze te spojrzenia. Nie zważałem na ból fizyczny. Ten psychiczny był dużo większy. Podszedłem do zmarłego po czym uklęknąłem przy nim. Zamknąłem mu oczy i położyłem dłonie jego na brzuchu. Zdjąłem jego opaskę po czym wyżłobiłem w niej krótki tekst " Dla przyjaciela" po czym włożyłem ten przedmiot w ręce starszego Takashiego. Ten, kto zwracał na mnie uwagę mógł zobaczyć łzy. Łzy, których przecież, zawsze wystrzegali się przedstawiciele Uchiha.  Nie mogłem jednak zrobić z siebie łatwego celu. Wstałem, po czym uważnie obserwowałem Rokutaro.
- Wiem, że nikt nigdy mi tego nie wybaczy - powiedziałem cicho sam do siebie. W moich oczach pojawił się3-łezkowy sharingan

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Theme
Widząc spadającego siebie nadal nie powiedziałem żadnego słowa. Mój wzrok nie wyrażał też żadnej emocji co mogło wyglądać dość strasznie. Huk... Starszy "ja" wraz ze swym dziełem uderzył już o ziemię. Podszedłem wolnym krokiem do miejsca w którym wylądował i kucnąłem przy nim słuchając jego słów. Westchnąłem i bez emocjonalnym głosem powiedziałem:
- A co ? Zachciało się teraz umierać w glorii i chwale ? Za zdradę swoich przyjaciół takie zaszczyty nie przysługuję... Praktycznie mógłbym Cię tutaj zostawić, żebyś udusił się swoją krwią ale to nawet za duża kara jak dla Ciebie. - wyjąłem kunai z kabury i przystawiłem jego ostrze do serca mojego przeciwnika.
- Zanim skrócę twoje i zaraz moje przyszłościowe cierpienia... Chcesz coś powiedzieć ? - zapytałem się starszego mnie.

Najwidoczniej Rokutaro poległ. Udało mi się unieruchomić zarówno jego samego, jak i ptaka, którego stworzył, tuż po tym wszystko stanęło w wybuchach, które były sprawką naszego Rokutaro. Anulowałem technikę, a SenJutsu zostało automatycznie wyłączone, wolałem po prostu to zrobić, skoro już po przeciwniku, a zająć miał się nim do końca mój uczeń. Obok mnie pojawiły się trzy klony, które równie szybko zniknęły. Ja sam odwróciłem się i zacząłem iść w stronę Gisaku z opuszczoną głową, tak, jak do tej pory byłem poważny i zaangażowany, tak teraz posmutniałem z powrotem.  Szedłem w stronę Uchihy naprawdę powoli, stawiając drobne kroki, niemalże szurałem stopami po ziemi. W końcu opadłem na niego, najzwyczajniej w świecie się przytulając. Nie wiedziałem sam czemu tak się dzieje, ale po prostu musiałem się teraz wypłakać.
-Gisaku, nie powinieneś siebie obwiniać... Nic się nie stało... - ściskałem mocno chłopaka, szlochając.



[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Starszy Rokutaro dał nam jakieś dziwne ostatnie wskazówki, po czym zwyczajnie zmarł, salwa wybuchów młodego oraz rany po moich igłach cienia skończyły się dla niego przegraną i tyle. Możliwe, że był zbyt pewny siebie, to bez znaczenia, bo już nie żyje, jednak informacje, nawet takie, które nam przekazał, mogą pomóc. W pewnym momencie od Gisaku odciągnął mnie starszy Uchiha, automatycznie się ogarnąłem i wróciłem do normalności.
-Gisaku, uspokój się. - rzuciłem do starszego, łapiąc go za ramię.
-Lepiej skup się na tym, co masz robić, nic się nie stało. Na pewno nie umrę w taki sposób, bo zniszczenie kostura spowoduje, iż już nigdy to wydarzenie się nie powtórzy, tym samym wszystko pójdzie w lepszym kierunku, tak sądzę. W ogóle mam pewne teorie na temat całej tej sytuacji, kolejne myśli, które nie dają mi spokoju, a są bardzo prawdopodobne, ale jeśli pozwolicie, nie będę się nimi dzielił. Musimy odnaleźć Ichitsu. - teraz byliśmy zdani nie na samych siebie, a na towarzyszy z przyszłości, toteż czekaliśmy.


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

A więc może nie wszystko stracone. Może uda mi się odpracować to co zrobiłem
- Przepraszam. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczycie powiedziałem cicho po czym wskazałem na swój prawy bok. czemu ? Widniała tam ogromna blizna. Takashi jako medyk mógł ocenić, iż była to bez wątpienia rana śmiertelna. Jednak ... ja żyje.
- Nie wiem czemu nadal żyje. Już wiele razy powinienem zginąć. Jeśli jednak nadal kroczę po tym świecie oznacza to, że mam tutaj jakiś cel. Wiem, że to co zrobiłem było bezsensowne ale.. nie chciałem oddawać tak po prostu Ichitsu. Wiem, że oceniać kogoś jest bardzo łatwo - tutaj spojrzałem na rokutaro, który patrzył na mnie bardzo nieprzychylnie - Ale ja do jasnej cholery musiałem to zrobić - dokończyłem. Starałem się zregenerować jak największą ilość chakry.  Dezaktywowałem swoje KG.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Bez słowa chwyciłem rzuconą mi torbę, nawet nie spojrzałem na starszego Gisaku. Jego zachowanie stało się na tyle dziwne, że przestałem mu ufać. Ot, dziwny typ - swoje przekonanie tylko utwierdziłem gdy rozkazał sobie młodszemu tutaj pozostać. Na to zgodzić się nie mogłem. Zapiąłem nową torbę, odwróciłem się w stronę starszego Uchihy i powiedziałem:
- Nie... Jeżeli nie bierzemy ze sobą naszego Gisaku możesz też pożegnać się z moim wsparciem. Dla mnie nie jest argumentem to, że straciliście waszego Takashiego... Jest wojna są ofiary ! Każdy może popełniać błędy Ty też... - westchnąłem i podszedłem do młodszego Gisaku. Przykucnąłem przy nim z zamkniętymi oczami... Starszy on całkowicie stracił moje zaufanie.
- Jesteś idiotą... - mówiłem, nadal kierując słowa do starszego Uchihy - To jest wina tak samo Jego jak i Twoja. Mogłeś zrobić coś więcej... Tak samo ja. Nie możesz tylko naszego Gisaku za to obwiniać... - i na tym mój monolog się zakończył. Usiadłem już spokojnie przy młodym Uchiha, westchnąłem i lekko się uśmiechnąłem. Nie zostawię go tutaj samego, o nie - przyjaciół się nie pozostawia.

Okej, najwidoczniej wszystko było już gotowe i znaliśmy dokładną lokalizację naszego Ichitsu. Bałem się, że ciągle coś złego ma się wydarzyć. Analizowałem kolejno wszystkie nasze dotychczasowe walki, widziałem wiele luk w naszych postępowaniach, także wiele zdarzeń niosło za sobą konsekwencje tragiczne, jak widać, ale to nic. Zauważyłem także, może to dziwnie zabrzmi, że działamy według ściśle określonego schematu, ale swoje domysły pozostawię już samemu sobie.
-Chyba coś widzę, ale poinformuję was o tym w odpowiednim miejscu. Mam już dwie strategie, jedna przewiduje działanie tylko naszej czwórki, druga całego wojska, nas, a także reszty naszych drużyn, to jest obu dziewczyn z klanu Shiro, Nany młodszej jak i starszej, także obydwojga Kazunari'ch i Miyaguchi'ego. Sądzę, że lepiej byłoby poczekać na resztę, ale nie ma ich bardzo długo, nawet trochę się martwię, chociaż może niepotrzebnie? Uważam zresztą, że lepiej byłoby, gdybyśmy ruszyli sami. Akurat tamta część drużyny jest słabsza, dobrze się składa, nie trzeba będzie nikomu tyłka ratować, nasza czwórka jest potężna, ważnym jest jednak, byśmy trzymali się blisko siebie, to się liczy. Dlatego, Gisaku, prowadź, zadanie przechwycenia Ichitsu ma należeć tylko do naszej czwórki. Stwórz klona, czy coś, ten niech na przykład zostanie tutaj, czy powiadomi resztę o naszym docelowym miejscu, gdzie będziemy się starali wykonać zadanie. Potrzebuję waszej wiary we mnie, nie znacie mnie wszyscy za dobrze, nie licząc ciebie, Rokutaro, więc wiedzcie, że jestem pieprzonym pesymistą, wiara przyjaciół w moje poczynania daje mi siłę, więc bądźcie dla mnie wsparciem i polegajcie na mnie. - rzuciłem, wyjaśniając pokrótce plan działania.
-Obym znowu nie zawalił, nie chcę, by coś się komuś stało. - pomyślałem.
-Aha, Gisaku, zajmę się tym. - usadowiłem młodszego wygodnie na ziemi, nastawiłem mu odpowiednio rękę, po czym złożyłem pieczęć.
Dłonie przeniosłem nad ranę Uchihy, a wokół nich pojawiła się jasnozielona chakra medyczna, wolałem, by mógł walczyć w pełni sił.
-Jeśli ktoś jeszcze potrzebuje pomocy medyka, to mówcie. - rzuciłem, odnawiając zniszczone komórki i kojąc ból.


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Aktualnie każdy czekał na moją decyzję, starszy Gisaku już najwidoczniej miał swój plan, który bardzo ingerował w mój, za bardzo. Nie obchodziły mnie jego założenia, wskazał nam miejsce, w którym może być Ichitsu i tam właśnie mamy się udać. Rozejrzałem się wkoło, a to spojrzałem w chmury, złapałem oddech, po czym opuściłem głowę i zacząłem spoglądać kolejno na moich towarzyszy, czyniąc swoje kwestie.
-Nie... - ten wyraz w nadzwyczajny sposób głucho odbił się echem w okolicy, tkwiąc trochę w powietrzu.
-Nie myśl sobie, że pozwolę, by nas teraz podzielono. Nie obchodzi mnie to, że Gisaku popełnił błąd. Niby z tego powodu mam go teraz wykluczyć z drużyny, pomyśleć, że będzie przeszkadzał i powierzyć go tobie? Nie myśl sobie... Gisaku jest częścią mojej drużyny, jest teraz moim przyjacielem, nie liczy się dla mnie ani trochę to, co zrobił. Każdy popełnia błędy, niektóre kończą się śmiertelnie, ale szczerze - jebie mnie to. Ten chłopak na pewno niejednokrotnie uratował mi życie i mogę się założyć, że jeszcze nieraz to zrobi. Nie mogę pozwolić sobie teraz na podzielenie drużyny, to nie wchodzi w grę. Nie wiem czy wiesz, ale mój plan podzieliłem na kilka wersji, trzymam się najmocniej tej, przy której działać będzie tylko i wyłącznie nasza trójka... Nie wiem co może się stać, nie, że ci nie ufam, ale najbardziej liczy się dla mnie bezpieczeństwo członków mojej drużyny, za każdego jestem w stanie oddać życie, byleby drużyna była bezpieczna. - zakończyłem swój honorowy monolog, po czym splotłem ręce za głową.
-No, chłopaki, nie ma co, idziemy odbić naszego Ichitsu. - rzuciłem, odwracając się przez ramię, po czym udałem się w kierunku, w który wcześniej miał zmierzać Gisaku.
Jeżeli chodzi o Gisaku, jego rana została w pełni uleczona, komórki zostały zregenerowane, po wszystkim została drobna blizna.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Spojrzałem się na młodego Gisaku:
- Taa... Bo oczywiście zginiesz. Chyba sobie śnisz ! Zabijemy każdego, kto stanie nam na drodze do odzyskani Ichitsu. I wszyscy to przeżyjemy... - powiedziałem do mojego przyjaciela. Byłem rad z tego, że Takashi podzielił moje zdanie, w końcu i tak tego się po nim spodziewałem. W końcu to on nauczył mnie jak należy zachowywać się w drużynie. Po chwili zwróciłem się w stronę starszego Uchihy"
- Tak, masz rację. W przeciwieństwie do mojego mistrza ja Ci nie ufam... Mógłbym tłumaczyć "dlaczego" jednak... Nie mam na to siły. Zresztą moje zdanie w tej sprawie się nie zmieni... - słowa te zostały wypowiedziane zaraz po zobaczeniu wzroku jakim obdarzył mnie starszy Gisaku. Ja natomiast uśmiechnąłem się w jego stronę w lekko ironiczny sposób.

-Dobra, w takim razie ruszamy, drużyno. - rzuciłem z uśmiechem, kiedy Gisaku odchodził, zostawiając nam klona.
Spojrzałem a to na młodszego Gisaku, a to na Rokutaro, dając im pewne sygnały wzrokowe, miałem plan, który chciałem wprowadzić w rzeczywistość, wydawał się racjonalny, a w odpowiednim momencie się ziści, póki co, musimy poczekać, w odpowiednim czasie wprowadzę wszystko w życie. Na razie oczekuje od mojej drużyny, by trzymała się blisko mnie, wolałbym, by cała akcja przebiegła bez jakichkolwiek problemów. Nagle znowu przed oczami pojawiły mi się jakieś obrazy.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Basai

Nawet takie wspomnienia wywołują uśmiech na twarzy, dlatego właśnie ten teraz gościł na mojej, szeroki uśmiech radości. Wspomnienia z dzieciństwa zawsze będą chyba tymi najcieplejszymi, no ale nic. Na razie musiałem się skupić na planie, przestałem zawracać sobie głowę, liczyło się dla mnie powodzenie misji.
-Gisaku, starszy, prowadź, ja będę tuż za tobą, Gisaku młodszy i Rokutaro z tyłu, za mną. - wydałem polecenie, po czym ruszyliśmy, wcześniej znowu kilka razy dałem znać moim towarzyszom, tym z mojej "drużyny z przeszłości", różne sygnały, mimika twarzy powinni wystarczyć, w odpowiednim momencie będą wiedzieć o co chodzi, Gisaku starszy nie mógł tego widzieć, tzn jego klon, ale to nic, skapnie się o co chodzi, wtajemniczę go potem.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

[zt -> Wymarły las w Hidari]

Ostatnio edytowany przez Basai (2012-05-22 22:29:46)

A więc przed nami kolejne starcie. Chyba został nam najcięższy przeciwnik. Troszkę czułem się dziwnie na myśl o ponownym spotkaniu z Ichitsu ale cóż, musiałem. Ponadto nie wiedziałem jak miewa się młody Uchiha. Moja myśli były zarówno przy nim jak i .. przy Kazunarim. Nie miałem żadnych wieści od ucznia. fakt ten zaniepokoił mnie. Ale wierzyłem w jego umiejętności. Wierzyłem, że przeżyje cała tą akcję i po powrocie będziemy mogli kontynuować treningi. Po chwili oderwałem się od ciągłych rozmyślań. Doskonale wiedziałem, co chciał przekazać nam Takashi.  Regeneruję chakrę.

[z/t -> wymarły las/ Hidari ]

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Gisaku (2012-05-23 21:09:41)

- Masz racje Kazunari. Jesteśmy już blisko. Na szczęście - powiedziałem spokojnie. Cały czas miałem pewność, że wraz z mym uczniem musimy urosnąć w siłę. Podróż trwała już długo. Jednak świadomość tego, że zaraz dotrzemy na miejsce dawała mi mnóstwo sił.
- Senti. Jak silny się stałeś ? - spytałem sam siebie w myślach. Na szczęście miałem już harmonogram treningu. Będę musiał poprawić jeszcze kilka aspektów. Nie wiem ile mam czasu. Dlatego nadrabiam najważniejsze zaległości. Mam nadzieję, że pozwoli mi to stać się silniejszym

[zt -> Skaliste góry w Hidari]

Z aktywnym Trybem Mędrca niemalże w tempie natychmiastowym dostałem się do Boin, konkretnie na tereny tej prowincji. Dziwne to uczucie podróżować tak, czując wokół siebie tak dużo skupisk chakry, dodatkowo mogłem nawet rozróżnić kilka z nich, ale większości, znacznej większości nie znam. To nic, sądzę, że zdolności sensoryczne są bardzo ciekawe oraz przydatne, ale już za późno na naukę, nie będę miał czasu, by jeszcze to rozwijać. Teraz mam udać się do Tengaichi, by sprawdzić tamtejszą sytuację, raczej będę bacznie obserwował, czekając na wszystkich, ale oczywiście wezmę udział w całym wydarzeniu, broniłem osobiście Kraju Ognia, więc chcę także pomóc w jego odbudowie. Trochę to nudne, nie chce mi się podróżować, najchętniej walnąłbym się w tym moim wygodnym fotelu i stamtąd nie ruszał, ale jak trzeba, to trzeba. Przede mną Kraj Gorących Źródeł, do którego udało mi się dostać dość szybko. Musiałem pokonać niechęć i lenistwo i przełożyć je ponad obowiązki.

[zt -> Tereny Yu no Kuni, Yu no Kuni]

Leciałem dalej, tak jak zawsze. Sensu w tym co robiłem nadal nie widziałem ale nie było to raczej dziwne. Działałem odruchowo, nie zastanawiałem się nad konsekwencjami mojego postępowania. Jeżeli coś pójdzie nie po mojej myśli to zapewne zginę i nikt o mnie nie będzie pamiętał, a jeżeli wszystko pójdzie dobrze ? No właśnie... Co wtedy ? Zostanę bohaterem czy osobą, która zniszczy obecny porządek rzeczy ? Takie pytania zawsze mnie męczyły odkąd pozyskałem możliwość używania Kibaku Nendo. Westchnąłem i przyspieszyłem lot smoka - im wcześniej przybędę do posiadłości tym szybciej skończę się bić z myślami.

[zt -> Yu no Kuni]