Ninja Clan Wars

I stało się. Przygoda z zakapturzoną postacią właśnie dobiegała końca. Tak samo jak końca dobiegało twoje dotychczasowe życie. Nic już miało nie być takie samo. Choć pewnie mogłeś to przeczuwać, nie było najmniejszych szans, byś wiedział, jak bardzo przyszłość będzie się różnić od przeszłości.
   Krok, krok i kolejny. Bliskość zakapturzonego. Wyciągnięcie ręki. Poczucie trzymanej w dłoni kulki. Wymierzenie dłoni między wargi. Upuszczenie pigułki na język. Cierpki, niesamowicie gorzki smak. Kilka kroków w tył. Pudło. Jedna noga. Druga. Ugięcie ciała w plecach. Przysiad. Opadnięcie na dno pojemnika. Wiszące nad Tobą wieko. Trzask. Niezwykle głęboka ciemność. Ciche słowa. Odgłos składanych pieczęci. Uczucie opadania. Spadanie. Zatracenie. Wyciszenie umysłu. Zgłuszenie zmysłów. Zwalniające serce. Płytki oddech. Zmęczenie. Odrętwienie. Nicość. Nie ma już nic. Śmierć.

Hiyoki budzi się 10.01.2013r. o 14:31:17

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2013-01-05 14:32:15)

     Gdy dotarli na miejsce, Ninigi zatrzymał się nagle, patrząc z podziwem na to miejsce. Całą drogę palił, zainteresowanie mogło budzić, skąd brał te wszystkie papierosy, jednak nie był to czas, ani miejsce na rozmowy o takich tematach. W końcu to tutaj zdobywało się przeklętą pieczęć. Srebrnowłosy mężczyzna spojrzał na Masashiego, potem znów zaczął przyglądać się świątyni.
     - Wciąż budzi podziw - odezwał się w końcu, a jego twarz wyrażała dokładnie to, co powiedział. - Będę szedł z tobą do praktycznie samego końca, jednak ostatki będziesz musiał pokonać o własnych siłach.
     Sam zaczął rozglądać się po okolicy, jakby szukał czegoś. Gdy jednak nie znalazł niczego, na jego twarzy wymalowała się swojego rodzaju ulga. O cóż mogło mu tym razem chodzić?

     Weszli do świątyni, Ninigi przodem, Masashi zaraz za nim. Pierwsza rzecz, która mogła rzucać się w oczy, to stan budowli. Choć nie wyglądała na nową, to ząb czasu odcisnął na niej swoje piętno dość łagodnie. Ściany były w dobrym stanie, widać było, że są stabilne, nawet pomimo porostów pokrywających niemalże całą ich powierzchnię. Drugą zaś rzeczą, która mogła kalać wzrok były trupy leżące na samym początku korytarza. Srebrnowłosy podszedł do jednego z trupów, obrócił go powolnie, uśmiechnął się pod nosem, po czym... zabrał oręż nieboszczyka. A owym orężem była katana przypięta do pasa, schowana w pochwie. Mężczyzna, chociaż nie wyciągnął broni, by sprawdzić jej stan, wyglądał, jakby był pewien jej użyteczności.
     - No co? Jemu się już nie przyda - rzucił, po czym ruszyli dalej.
     Korytarz nie był długi, bo już po chwili natknęli się na rozgałęzienie. Dwie drogi, jedna w prawo, druga w lewo. Prawy korytarz był oświetlony, pochodnie żarzyły się, dając światło na drogę. Lewy natomiast był całkowicie ciemny, nie było w nim widać nic. Był tam jednak jeszcze jeden szczegół, który przykuwał uwagę - kolejne trupy, znów niemalże świeże. Nie unosił się od nich swąd zgniłego mięsa, nie wyglądały na takie, które leżały tutaj długo. Rany, które miały były kute, co za tym szło, albo wpadli oni w jakąś pułapkę, albo zrobił to ktoś jeszcze inny.
     Dlaczego jednak o nich wspominam? Bo ich pozycja, a także miejsce, w którym leżały, byłby, moim zdaniem, dosyć ważne. Ciała te bowiem leżały w progu prawego korytarza, z wyciągniętymi rękoma w stronę, z której przyszli Uchiha i jego nowy kompan. Wyglądali, jakby przed czymś uciekali, ale, jak można było zaobserwować po ich stanie, nie do końca im się to udało.
     - Wybieraj - powiedział Ninigi. - Nie myślałeś chyba, że będę ci pomagał w próbach, prawda?

     Jedyne, co trup miał przy sobie, to dwa bardzo stępione kunai, które szanujący się ninja nosiłby przy sobie tylko jako pamiątkę, a nie prawowity oręż. Masashi odszedł więc od ciała zdegustowany. Gdy zaś Ninigi usłyszał pytanie chłopaka uśmiechnął się, jakby przepraszająco, przy okazji podrapał się po potylicy, co tylko mogło spotęgować wrażenie lekkiego zażenowania tegoż osobnika.
     - Bo widzisz, chodzi o to, że wysłałem tutaj przed tobą już kilku ludzi. Dwunastu, jakbyś w gwoli ścisłości miał ich liczyć. Niemalże nikt nie przeżył tych prób, jednak nie z powodu ich trudności, czy pułapek, które były tutaj zastawione. Wyruszyli w grupie, twierdząc, że nie podołają temu sami, co mnie osobiście zraziło do nich, jednak było już po fakcie, wiedzieli, gdzie mają się udać. Każdy z nich zginął z ręki "kompana" - zaakcentował to słowo - urządzając tym samym krwawą jatkę i polowanie na siebie nawzajem. Jednak jeden z tych węży przeżył, i czeka na następnych, których tutaj przyślę. Dowiedziałem się tego od Ginjou-kuna, którego już z resztą poznałeś - tutaj mrugnął jednym okiem do Masashiego. - Uciekł ledwie żywy, z pogruchotanymi organami wewnętrznymi, Genjutsu w żyłach i zapasem chakry wyczerpanym prawie do cna - tu zamilkł na chwilę, jakby czekał na jakąkolwiek reakcję ze strony Uchihy. Postanowił jednak kontynuować - To nie będzie moim zadaniem dla ciebie, jednak chcę, żebyś pomógł mi w likwidacji tego osobnika. Tworząc to Genjutsu zużyłem ogromną ilość chakry, a skurczybyk pewnie jest w pełni sił. Nie przyjął jednak przeklętej pieczęci. Co za marnotrawstwo... Jeśli natomiast masz wahania, co do tego, który korytarz powinieneś wybrać, to podpowiem ci, jaka jest ich symbolika. Droga w lewo to droga w nieznane. Droga, która może prowadzić wszędzie, choć skąpana w mroku, może przynieść korzyści. Chodzi o ryzyko - czy jesteś w stanie je podjąć? Czy wolisz wybrać drogę na prawo, oświetloną, ukazującą wszystkie swoje sekrety niemalże od razu?

Ostatnio edytowany przez Straznik 6 (2013-04-07 14:52:11)

     Ninigi uważnie śledził poczynania Masashiego. Gdy ten wybrał zaciemnioną drogę, uśmiechnął się pod nosem, szedł jednak za nim w milczeniu. Tak jak wcześniej, dał mu chwilę na poukładanie sobie tego wszystkiego, a pozostawiony samemu sobie mężczyzna wyciągnął kolejnego już dzisiaj papierosa i zapalił go. Pytanie było, skąd on to wszystko brał? I czy nie mógł odpuścić nałogowi chociaż w takim miejscu jak świątynia?
     Nagle srebrnowłosy szarpnął Uchihę do tyłu, nie pozwalając mu wykonać następnego kroku. Ogarniała ich całkowita ciemność, Masashi nie mógł więc poczuć, że pod jego nogami brakuje podłoża. Mężczyzna, cały czas trzymając ubranie chłopaka, tupnął mocno, wsłuchując się jednocześnie w nowopowstałe echo.
     - Następnym razem bardziej skup się na drodze, zamiast na mnie - poradził mu. - Zapewne słyszałeś, że korytarz ma rozgałęzienie. Idziemy w lewo - zadecydował.
     Szli jeszcze przez chwilę w kompletnym mroku, gdy nagle Masashi zauważył, że coś jest przed nimi. Światło, w dodatku pędzące w ich stronę. To pochodnie zawieszone na ścianie, które jedna po drugiej budziły się do życia, wydalając na zewnątrz jasny płomień.
     Znajdowali się w obszernej sali, zbudowanej z tego samego materiału, co inne ściany w tej świątyni. W całej sali, jeśli nie liczyć wejścia, nie było żadnych przejść, drzwi, wyrw w ścianie, niczego. Jedynie na środku stał duży piedestał, z czymś, co przypominało głowę węża z rozwartym na szerokość dużej ludzkiej głowy pyskiem w centrum.
     - Kolejna próba - odezwał się Ninigi. - Tym razem musisz uruchomić mechanizm umieszczony w pysku węża. Po prostu włóż do niego rękę, a otworzą się drzwi.

     W chwili, w której Masashi wsadził rękę do pyska węża, stała się rzecz niespodziewana; pysk węża zamknął się na jego ręku, tak, że mógł swobodnie operować nią w środku, ale jednocześnie nie mógł jej wyciągnąć na zewnątrz. Twarz Ninigiego przybrała w tym momencie ten sam co wcześniej zażenowano-przepraszający wyraz. Drapał się po głowie, a jego usta rozciągnęły się w również przepraszającym uśmiechu.
     - Niewielkie kłamstewko - powiedział do Uchihy. - Kiedyś to, co ci powiedziałem głosiła tablica wisząca nad piedestałem, jednak rozpadła się z czasem... Nie szarp teraz ręką, bo mechanizm zaciśnie się mocniej, odrywając przy okazji to, co już tam jest. Dociśnij natomiast ręką do końca, to otworzysz i szczęki, i drzwi... Bo widzisz, kiedy ja przechodziłem przez te próby, nie było tak łatwo, nikt mi nie podpowiadał. Znów jednak opowiem ci, co ta próba ma symbolizować. Poświęcenie - stwierdził krótko.

     - Ja nie. Ten test również miał sprawdzić, czy jesteś w stanie poświęcić swoje życie, lub zdrowie w tym przypadku, by osiągnąć swój cel - odpowiedział mężczyzna.
     Weszli do następnego pomieszczenia. W środku panował półmrok, a jedynym źródłem światła było wejście i jedna pochodnia zawieszona na ścianie bocznej. Znów nie znajdowało się tutaj praktycznie nic, a jedynie kolejny posąg węża, przy którym ktoś klęczał. Widocznie słysząc, że ktoś zakłóca jego spokój, odwrócił się, by zobaczyć któż to. Na ich widok jego twarz przybrała zdesperowany wyraz.
     - Ninigi-san - odezwał się w końcu. - Czekałem na ciebie. Dawałem znaki, chciałem, żebyś się tutaj pojawił. Chciałem, żebyś skończył, co zacząłeś - stopniowo podnosił głos. - Tak, chciałem zakończyć twoje podstępne knowania!
     - Jesteśmy na miejscu - zwrócił się Ninigi do Masashiego. - Teraz już zostało nam tylko jedno - w tym momencie mężczyzna zniknął z pola widzenia Uchihy, by pojawić się za "tubylcem". - A więc jestem - powiedział, po czym pchnął mężczyznę kataną, przebijając go na wylot.
     Z ust mężczyzny gęsto wypłynęła krew. Wzrok, jakim Ninigi darzył go w tym momencie mógł być porównywalny do lisiego, bądź wężowatego. Chytrość jego postawy wylewała się z niego, będąc niemalże dotykalną. Srebrnowłosy wyciągnął katanę z mężczyzny, tym samym wywołując z niego głuche jęknięcie.
     - Wykończ go - rzucił do Masashiego. - Mi już się nie przyda, zakładam, że tobie też nie, więc go wykończ. Albo zadecyduj, co z nim zrobić. Mam dobry humor, więc ci pozwalam.
     Mężczyzna patrzył na Uchihę błagalnym wzrokiem. Jego desperacja i chęć życia niemalże unosiła się w powietrzu, czuć to było z daleka. Ale od kiedy to Masashi było chłopcem na posyłki Ninigiego i robił wszystko, co mu kazał?

Ostatnio edytowany przez Straznik 6 (2013-04-07 16:38:25)