Ninja Clan Wars

Młody Uchiha podążając za dźwiękiem ruszał się jak na ninja przystało, szybko i ostrożnie. Na jego szczęście na razie żadne niebezpieczeństwo na niego niego nie czyhało. Po kilku minutach drogi znalazł się nieopodal źródła dźwięku. Okazało się, że był to dosyć stary mężczyzna, powyżej siedemdziesiątki na karku. Jego twarz była blada, cała pomarszczona, jakby uleciało z niej całe życie. Jego ubrania zaś były poszarpane, pełne dziur i całe ubrudzone ziemią czy błotem. Co chwilę można było usłyszeć wołanie o pomoc. Najprawdopodobniej staruszek nie chciał jeszcze umierać, co spowodowało taką determinację i chęć znalezienia pomocy. Kuroi zaś stał za drzewem i przyglądał się temu wszystkiemu z ukrycia mając nadzieję, że nikt go zaraz nie zaatakuje. W pewnej chwili staruch krzyknął:
- Wiem, że tu jesteś. Czemu więc, nie pomożesz staruszkowi, gdy ten jest w potrzebie, młody Uchiho?

Młodzieniec był nader ostrożny co w sumie było dobrą cechą, ale czy akurat teraz? Cóż.. Dziadek widząc, że młody ninja wyszedł za drzewa uśmiechnął się, a chwilę później zakaszlał. Najwidoczniej nie zostało mu dużo czasu. Po chwili odpowiedział:
- Cóż... Bardzo dobra odpowiedź. Ninja powinien być ostrożny w każdej chwili, jednakże trzeba wiedzieć także, kiedy i komu zaufać.
Tutaj zrobił przerwę by nabrać kilka wdechów i kontynuował:
- Ja już mam swoje lata i nie jedno widziałem. Ja także pochodzę z klanu Uchiha, jednakże moje oczy już dawno przestały funkcjonować. Błąkam się po tym lesie już dobre kilka tygodni, jednakże nadal nie znalazłem swojego domu. To, że jesteś Uchiha domyśliłem się po twojej aurze, oraz faktu, że tylko nasz klan ma siedzibę nieopodal tego cholernego lasu.
Tutaj także zrobił kilka wdechów i mówił dalej:
- Potrzebuje pomocy. To nie jest trudne zadanie. Zdobędziesz dla mnie trochę wody i jedzenia? Gdy mi pomożesz, dostaniesz nagrodę.

- Masz rację. Tu i także znajduje się moja wina.
Staruszek patrzył na młodego Uchiha mając nadzieję, że ten mu pomoże. Na jego szczęście Kuroi okazał się być w tej sprawie pomocny, ale czy to przez jego charakter, czy może nagroda go skusiła? To wie tylko tylko on sam. Ninja zaś obserwował starca i w pewnym momencie zadał mu dosyć istotne dla jego zadanie pytanie. Starzec tylko przemyślał całą sprawę i powiedział:
- Dom? Cóż... Ten las jest moim domem. Mój stary dom straciłem dawno temu, gdy miałem jeszcze dzieci i żonę. Ci niestety już nie żyją, ale to nie czas i moment na opowieści. Jedzenie znajdziesz praktycznie wszędzie, a wodę znajdziesz w jeziorze niedaleko. Jest tam dostatecznie czysta woda by z niej pić. Tylko uważaj. Żyje w niej coś podejrzanego.
Tą wypowiedzią zakaszlał jeszcze raz i powiedział na sam koniec:
- Tylko błagam Cię, pośpiesz się.

Kuroi ruszył w z kopyta i zaczął swoje poszukiwania. Niestety to co powiedział starzec nie do końca było prawdą, gdyż tak wiele jedzenia to tu nie było. Ninja szedł coraz dalej zagłębiając się w las, pełen nadziei, że znajdzie coś do jadalnego. Było już coraz ciemniej, a słońce zachodziło z sekundy na sekundę coraz niżej utrudniając poszukiwania Uchihy. Młodzieniec musiał się pośpieszyć by znaleźć pożywienie i wodę dla starca, gdyż jeśli mu się nie uda, to będzie miał na sumieniu niewinnego człowieka. Sowy zaczęły już huczeć, a wilki pomału zaczęły i cicho wyć by niedługo ruszyć na łowy. Niby nie ma jeszcze nocy, jednakże las jest bardzo niebezpieczny, a przede wszystkim ten " Wymarły Las ". Nagle chłopak mógł zauważyć nieopodal małą polankę, gdzie rosło kilka truskawek oraz malinek. Na drzewie zaś wisiało jedno jabłko.

Młodzieniec widząc zagrożenie ze strony polany odruchowo  chwycił rękojeść katany, jednakże narazie nie było idać śladu niebezpieczeństwa. Po chwili dotarł do na sam środek polanki, gdzie rósł krzaczek z truskawkami. Niby nic specjalnego, a jednak takie owoce mogą komuś uratować życie... lub je komuś odebrać, gdyż nie wiadomo czy są jadalne. W pewnym  momencie chłopak mógł usłyszeć kolejne wycie, jednakże nie jednego, a kilku osobników wilczej rasy. Chłopak musi się pośpieszyć, gdyż prędzej czy później głodne zwierzęta go wyczują i nie będzie już tak kolorowo. Podczas zbierania truskawek, mogłeś zauważyć nieopodal drzewa małą zwierzynę, która była z jakiegoś powodu ranna. Był to prawdopodobnie mały wilczek, jednakże kto wie? Uchiha musi szybko podąć decyzję co zrobi z tym fantem, gdyż te małe zwierze może przysporzyć mu kłopotów, lub może mu pomóc...

Była już noc. Wszystkie nocne zwierzęta powychodziły ze swoich kryjók i ruszyły na łowy. Młody Uchiha zebrał już wszystkie truskawki jakie mógl i schował dla starca, któremu obiecał pomóc. Później podszedł do rannego, małego wilczka i zaczął go obserwować. W pewnym momencie ninja mógł usłyszeć poraz kolejny wycia wilków, jednakże tym razem całego stada. Kuroi w pewnym momencie mógł usłyszeć ciche skomlenie wilczka, jakby chciał poinformować swoją rodzinę gdzie jest. Robiło się iebezpieczie, a Uchiha musi jeszcze znaleźć wodę dla starca. Nagle, przd drzewami młodzieniec mógł zobaczyć żółte, dzikie ślepia, który patrzyły się na niego. Z tamtej strony można było także usłyszeć delikatne, a zarazem wyraźne warczenie. Czyżby był to ktoś bliski wilczkowi? A może to osobnik, który go tak bardzo poturbował? Kto wie... Chłopak musi szybko coś zrobić, inaczej przyszłe konsekwencje mogą być nieciekawe.

Przejęcie Sesji Strażnika 5 (Hiorshi) przez Strażnika 2 (Yocharu)
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Kuroi Inu wykonał swój ruch. Złapał młode zwierzę po czym przydusił kunaiem aby zastraszyć jego rodzinę, śmiercią ich szczeniaka. Jedna z par oczu, wyłoniła się z cienia, wystawiając  wrogo kły do młodego Uchihy, zaczynając powoli go zachodzić od innej strony. Widoczne było jednak wahanie zwierzęcia i przywiązanie do jednego ze swego stada. Zmartwione losem potomstwa, schowało kły w swej paszczy i jakby proszącym wzrokiem, niczym zbity pies, spoglądało w oczy ninja. Wilk najwidoczniej wyczuwał dzięki swej zwierzęcej intuicji, iż zagrożenie jest zbyt wielkie aby atakować a charakter Kuroi Inu, emanował złowrogo na tyle by wystraszyć niedźwiedzia samą gestykulacją twarzy. Kolejny krok należał do Uchiha.

Sytuacja była nieco napięta, gdyż Uchiha nie znał zamiarów tego stadnego zwierzęcia. Młody Wilczek postawił swe nogi na ziemi, delikatnie nimi przybierając. Matka szczeniaka, wolnymi krokami zbliżała się do dwójki, lecz nie przejawiając większej agresji po za kilkoma warknięciami w kierunku Kuroi Inu. Psowate łapy, zostawiały odciski na suchej ziemi a świecące oczy, lustrowały chłopaka jakby w obawie, iż zmieni zdanie mimo iż słów nie rozumiała. Zwierzęta tego pokroju rozpoznają komendy po tonacji głosu. Niemniej jednak Matka doskoczyła do swego potomstwa i złapała delikatnym uściskiem za skórę w swe szczęki, oddalając się w mrok. Młody Uchiha miał teraz wolną drogą w kierunku jeziorka, które znajdowało się tuż za nim. Musiał jednak pamiętać o ostrzeżeniu wytoczonym przez staruszka.

Ninja, zgrabnie przedarł się do linii drzew, z której miał widok na jeziorko oraz teren znajdujący się w okół niego. Kuroi przygotował się do walki, bądź jakiegoś wydarzenia lecz... lecz nic się nie działo. Woda była całkiem spokojna, drzewa równie suche i przerażające co zawsze, śpiew ptaków a właściwie jego brak i powiem wiatru niczym z westernu. Wyglądało na to, iż to "coś" przed czym ostrzegał staruszek albo stąd poszło, albo nigdy nie istniało a brak wody i jedzenia doprowadził go do stanu, w którym najzwyczajniej w świecie majaczył. Przed Uchiha była wolna droga, mógł nabrać wody. Mógł ale musiał wymyślić w co ją przelać tak aby bezpiecznie przetransportować do biednego starca, oczekującego na jego powrót.

Pomysł, na który wpadł młodzieniec był idealny w swej prostocie. Ku jego szczęściu posiadał katanę, która potrzebowała pochwy alby móc godnie czekać na "wezwanie". Jako iż samo ostrze znajdowało się w prawej ręce ninja, przygotowane na wszelką ewentualność, skrytka na nie była pusta. Materiał z którego była stworzona, czyli skóra, idealnie nadawał się umiejscowienie w nim wody. Ostrożnie podchodził do zbiornika, by móc w końcu zakończyć całą tą maskaradę i wręczyć starcowi pożywienie oraz wody pitnej. Od momentu pozbycia się wilków, zrobiło się nieco za spokojnie co z drugiej strony zaniepokoiło młodego Uchiha. Czujnie obserwował wodę, próbując jednocześnie ją nalać. Gdy już udało mu się zanurzyć pochwę, mógł zauważyć jak delikatna fala wody rozbija się o brzeg, przy którym stał. Niestety nie było to odbicie, po zamoczeniu przedmiotu, lecz wskazywało na inny obiekt znajdujący się w wodzie. Nagle z wody wyskoczył aligator (Hiroshi...) [prędkość 20 i siła 20], próbując capnąć swoimi zębami dłoń chłopaka. Słowa staruszka okazały się jednakże prawdą chociaż tego zwierzęcia potworem nazwać nie można.

Szybka reakcja młodzieńca, pozwoliła mu zrobić unik przez atakiem od uzębienia aligatora. Zwierzę, lekko zwróciło głowę w kierunku chłopaka, definitywnie widząc iż ma problem z poruszaniem się na boki. Można było ujrzeć kunai wbity gdzieś miedzy łuski gada, który najwidoczniej trafił go w punk odpowiadający za te czynność. Bestia próbowała wycofać się do wody aby znów zaatakować z ukrycia lecz kontra Kuroi Inu była zbyt szybka i zbyt mocna. Cięcie chłopaka smagnęło krokodylu po pysku a wielowarstwowe ostrze z łatwością przepiło jego łuski, tworząc na pysku sporą szramę z ulatniającą się krwią. Woda zmieniała barwę w czerwień od rany gada a ten wyglądał na trochę zdesperowanego. Nie bardzo mógł obrócić się w stronę, chłopaka bez narażenia swojego ciała, zaś uciec mu się już nie uda. Aligator desperacko jednak rzucił się z atakiem na chłopaka, który odskoczył w tył [siła 50, szybkość 20], wykonując prawdopodobnie ostatni ruch w swoim życiu.

Ninja zgrabnie poruszał się podczas walki, unikając kolejnego ataku gada, dzięki swojej reakcji, która sporo przewyższała szybkość aligatora. Zrozpaczona bestia nie miała już czasu by wykonać kolejny atak a co dopiero unik. Ostrze miecza zbliżało się do niej coraz szybciej, uderzając i przecinając kark. Katana zanurzyła się w "pancerzu" bestii, łamiąc kręgosłup, który i tak już był w kiepskim stanie. Aligator nie zdążył wydać z siebie nawet żadnego syku czy innego brzmienia, przypisanego mu przez Matkę Naturę. Zwierze padło a woda coraz bardziej zbierała czerwony kolor. Chłopak, musiał się pospieszyć aby staruszek podczas picia nie czuł aromatu krwi, chociaż w jego wypadku to bez znaczenia skoro jest aż tak spragniony.

Dzięki swojej grzeczności, chłopak pospieszonym krokiem nabrał napoju w miejscu, gdzie krew jeszcze nie ubrudziła wody swoją barwą. Pochwa zanurzyła się w wodzie, dokładnie pokrywając wolną przestrzeń, przeznaczoną do trzymania ostrza. W ten oto sposób chłopak mógł spokojnie wrócić do starca z pożywieniem i napitkiem. Staruszek widząc nadchodzącego młodzieńca, rozpromieniał na twarzy. Obawiał się iż potwór, który niegdyś mieszkał w jeziorku, który od kilku minut jest jego grobem, zje ochoczo chłopaka. Kuroi jednak był na tyle zwinny by pozbyć się aligatora. Starzec wyciągnął dosyć łapczywie ręce w kierunku żywności co było dosyć normalne z powodu jego stanu. Złapał za pochwę, z której zauważył jak wylewa się kilka kropel wody i gdy młodzieniec puścił, przechylił ją ku górze aby móc się napić.
- Dziękuje Ci chłopcze. Jestem rad, że Cię tu spotkałem. Nie wiem jak długo jeszcze pożyję ale wiem iż nasz klan a właściwie twój bo moje próchno już nie można tak nazwać, ma świetlistą przyszłość. Dziękuje raz jeszcze młody Uchiha i życzę Ci powodzenia na twej drodze.
Po tych słowach odebrał owoce od młodzieńca i zaczął zjadać je ze smakiem.

Koniec Sesji

     Wchodząc na wyspę, chłopak zdał sobie sprawę, iż miejsce, w którym obecnie się znajduje, nie należy do najprzyjemniejszych. Jego oczom ukazała się ogromna, opustoszała przestrzeń zgniłych, spalonych konarów drzew, których nie było widać końca. Spoglądając po sam horyzont, miejsce to sięgało dalej, niż dosięgał zasięg ludzkiego wzroku. Widok ten wprawiał w różne negatywne emocje, takie jak strach. Fakt, iż Yun był młody, nasilił emocje jeszcze bardziej. Strach przed nieznanym, i przed wejściem wgłąb tego miejsca, aby przedostać się w miejsce piękne widokiem, doprowadził do pierwszego postawionego kroku naprzód. Chłopak pozostawił za sobą przełomowy ślad, który pchnął go przed siebie, robiąc kolejne, lecz zarówno powolne i ostrożne kroki. Spoglądał się dookoła, intuicyjnie szukając nieopodal wrogiego, morderczo nastawionego do niego stworzenia. Każda sekunda, spędzona w tym niepewnym miejscu, dodawała mu otuchy, powoli rozwiewając jego wątpliwości. To jednak nie znaczy, iż jego czujność ucichła. Zwyczajnie starał się zachować zdrowy rozsądek.
- Shimata. Nie wiedziałem, że kowal tak drogo się ceni. Za porządny pancerz zapłacę pięć razy mniej, a chciałem coś znacznie mniejszego. - rzekł do siebie, starając się dotrzymać sobie towarzystwa, i zlikwidować niezręczną ciszę dookoła.
     Nopodal dostrzegł większy, ścięty kawał drzewa, idealny do odpoczynku. Postanowił usiąść, i pomyśleć w samotności na temat sytuacji z Liderem Wyrzutków. Temat nie należał do najprzyjemniejszych, jednak był to idealny moment, kiedy wokół nie było nikogo. Najpierw jednak, spojrzał na siebie, oglądając się z góry do dołu.
- Czy jestem aż tak zniewieściały, że mylą mnie z płcią przeciwną? Niewiarygodne. A wracając, sam już nie wiem co mam robić. - mówił do siebie, spoglądając pusto w swoje ręce, i łapiąc się za głowę. - Wrócić, nie wrócę. A nawet jeśli, to do końca swoich dni nie będę pozytywnie nastawiony do całej tej nacji. Potraktowano mnie niewłaściwie. Jak kogoś dorosłego. A to zwykły, nic nie zmieniający błąd! Jak mogli! - wykrzyczał, próbując wyrwać sobie włosy z głowy. Wiedział, że nie został wyrzucony, jednak poczuł się jak śmieć. Niełatwo wróci z powrotem do tego otoczenia. W międzyczasie rozmyślał nad wyrządzoną mu krzywdą, z którą powoli zaczął się oswajać. Oswajać z faktem, iż jest odseparowany od swoich sprzymierzeńców, i może liczyć tylko i wyłącznie na siebie.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Rozpoczęcie sesji dla Suezo

Suezo rozkoszował się chwilami swobody, leżąc na słabo rosnącej trawie i opuszczając sferę rzeczywistości na koszt swoich myśli. Był zadowolony i zmęczony po pierwszym porządnym treningu po za akademią i nic nie wskazywało by miało coś się wydarzyć w takim opuszczonym przez Boga miejscu. Cóż jednak za zdziwienie musiałoby go ogarnąć gdyby kogoś tutaj usłyszał? Zapewne zaraz się dowiemy, gdyż zza wysuszonych i kruszących się drzew dobył się cichy odzew, jakby ktoś nawoływał z daleka. Nie można było zrozumieć słów a jedynym wyjściem by je poznać było zbliżenie się do owego epicentrum krzyku. Wiatr cicho szumiał między drzewami, jakby na siłę utrudniając mu zadanie.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2014-11-16 20:23:29)

Chłopak pomimo intuicji, która mówiła mu że powinien wycofać się z tej okolicy, pognany ciekawością ruszył w kierunku dochodzącego głosu. Każdy krok wykonywał powoli i bardzo uważnie aby nie wpaść na żadne niebezpieczeństwo. Póki co nic się nie działo a wiatr jedynie przelatywał pomiędzy słabo rosnącymi drzewami, świszcząc do uszu Suezo. Głos zdawał się nabierać na głośności, ujawniając kilka sylab z nieznanego krzyku przy naprzykrzającym się podmuchu wiatru.
-Ra..., ...ech  ...oś.
Tyle można było usłyszeć w tej chwili. Niewątpliwie młody Uchiha powinien podejść znacznie bliżej, chcąc zrozumieć co za słowa kryją się z oddali.

Wreszcie Suezo zbliżył się wystarczająco by usłyszeć pełne zdanie ale i również zobaczyć źródło z którego wydostawał się krzyk.
- Ratunku! Niech ktoś pomoże!
Krzyczał mężczyzna blisko starczego wieku, leżąc pod jednym z tych spróchniałych, starych drzew. Gdyby do niego się zbliżyć, można było ujrzeć kunai wbity w jego pierś a na ubraniu krew, która wciąż w pełni w wsiąkła w ubranie. Musiało to oznaczać, że człowiek leży tu od niedawna albo być może wręcz od przed chwili. W około jakby się rozejrzeć, nie był żywej duszy lecz mężczyzna wyglądał jak bardzo potrzebującego i bezradnego. Wiatr nadal przemykał między pniami, nadając mroczny klimat temu miejscu.

Mężczyzna widząc nadchodzącego chłopaka, delikatnie uśmiechnął się na twarzy w porywach między grymasem spowodowanym przez ból w klatce.
- Jestem drobnym kupcem, chciałem przejechać tędy na skróty i zaatakowali mnie znienacka. Nie widziałem nawet twarzy, jedynie ten kunai gdy spadałem z konia. Zabrali mi cały mój dobytek.
Mężczyzna wykrzywił twarz z kolejnej porcji bólu, gdy Uchiha pomagał mu się trochę podnieść z ziemi na pozycje siedzącą. Westchnął głęboko, wiedząc że nie posiada przy sobie kompletni niczego.
- Nie, nie mam przy sobie niczego. Nawet wody czy jedzenia...
Spojrzał na chłopaka, tak jakby liczył że ma przy sobie cokolwiek czym mógłby się podzielić.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2014-11-20 21:30:48)

Dobroduszność chłopaka była godna podziwu i niewątpliwie plan, który wykonał wraz z bandażowaniem i nakarmieniem mógłby podziałać, gdyby nie fakt, że po wyjęciu kunaia z ciała mężczyzny ten buchnął białym dymem, ukazując swoją prawdziwą i dużo młodszą twarz. Chwycił chłopaka za rękę, którą to ledwo wystawił by mu pomóc, po czym przeciągnął do siebie i z całym impetem [siła 30], kopnął go w twarz. Suezo nie miał szans by tego uniknąć, więc po takim uderzeniu na młodego ninja, odrzuciło go na metr i przewróciło na ziemię. Jabłko, które wcześniej chciał ofiarować z dobroci serca, wyleciało mu z kieszeni na co szybo zareagował jego przeciwnik, zabierając je i odbiegając w tył by się nim rozkoszować. Z w miarę bezpiecznej odległości, obserwował poczynania chłopaka, który za chwilę zapewne wstanie. Widać, że miał chrapkę na całą żywność oraz broń, którą posiada przy sobie. Stał zaparty, wyczekując.
- Wybacz mi młody ale taki jest ten świat. Oddaj mi wszystko co masz przy sobie a oszczędzę Cię i puszczę wolno.

Niewątpliwie nazwanie tego człowieka shinobi było przesadą, gdyż jedyną rzeczą jaką umiał to ta zamiana, gdyż na więcej nie pozwoliłaby mu mała ilość chakry w jego ciele i brak ogólnego treningu. On również nie zdawał sobie sprawy z tego, iż przyszło mu spotkać shinobi i do tego władającego ofensywnymi technikami. Gdy Suezo zaczął formować gesty, ten ze zdziwieniem przyglądał się młodzieńcowi. Dopiero gdy nabrał powietrza w usta by za chwilę wypluć kule ognia, zrozumiał jak w fatalnej jest sytuacji. Przestraszony, odskoczył na bok unikając większości kul, jednakże dwie z nich go dopadły. Nie było to śmiertelne jutsu, zwłaszcza w wykonaniu początkującego ninja aczkolwiek mogło napsuć krwi. Ogień poparzył dosyć mocno korpus i prawą nogę mężczyzny, który to szybko zerwał z siebie podpalony ubiór.
- Okej! Okej! Poddaje się! Nie wiedziałem, że jesteś ninja! Ja nie jestem! Umiem tylko ten jeden trick i nic więcej! Byłem głodny! Musiałem jakoś zawalczyć o żywność... zrozum..
Zaczął się tłumaczyć, powoli wycofując się, będąc w pozycji siedzącej i sięgając rękoma w tył by móc się odsuwać.