Ninja Clan Wars

- W jakim Ty świecie żyjesz?! Prosić o jedzenie? Od razu by stwierdzili, że jestem jakimś słabeuszem i mnie zabili! W tym świecie nie ma dobra! Tylko Ci co kombinują przeżyją!
Prawie, że wykrzyczał całą swoją wypowiedz, gestykulując rękoma jak szalony. Kropla potu spłynęła mu po czole, spowodowana stresem, który napełniał jego serce. Rana od ognia nadal go parzyła a młodzieniec, mimo iż nie wyglądał przerażająco, budził w nim ogromny niepokój. Był teraz zdany na jego łaskę a jego myśli mówiły mu, że może być z tym ciężko.
- Napadam bo nie mam niczego! Straciłem cały swój dobytek a wiesz jak? Bo mnie napadali! Ha!
Wykrzyknął ponownie, brzmiąc przy tym jak desperat.
- Wtedy stwierdziłem, że to najlepszy sposób na przeżycie w tych cholernych warunkach!

Mężczyzna spojrzał spode łba na chłopaka ze zdegustowaną miną ale jednocześnie widząc, iż w końcu zrozumiał pewne rzeczy. Dla wielu początkujących ninja, takie życia może wydawać się przygodą lecz wystarczy jeden pojedynek by zrozumieć ile bólu i zła niesie ten świat. Facet westchnął, rozglądając się na boki a potem na chłopaka.
- Czemu Cię to interesuje kto mi to zrobił? Jesteś dziwny. Chcesz pomóc komuś kto przed chwilą chciał pozbawić Cię życia? Czyżbyś się za dużo bajek o bohaterach naczytał?
Splunął na ziemie obok, chociaż nie z pogardy a z faktu iż odrobina kurzu naleciała mu do ust.

Był z lekka zszokowany nastawieniem młodzieńca, który pomimo wszystkiego chciał mu nadal pomóc. Było widać, że chłopak chce czynić dobro na tym świecie oraz, że chce pomóc innym znaleźć odpowiednią drogę w życiu co było raczej rzadkością a zwłaszcza w klanie Uchiha, który znany byli z ciemności pochłaniającej ich serca. Na twarzy mężczyzny pojawił się uśmiech, lecz nie był on serdeczny. Jego mina wyrażała pogardę i wyśmiewała się z młodzieńca.
- Naiwniak.
Wyszeptał pod nosem lecz wystarczająco słyszalnie by Suezo mógł to usłyszeć po czym wyprowadził szybki cios pięścią pomiędzy jego żebra by drugą ręką wykonać ten sam manewr tyle, że w mostek. Młody uchiha nie był w stanie uniknąć tych uderzeń, które wprawiły go w małą zadyszkę i chwilową utratę tchu. W tej chwili okazało się, iż mężczyzna wcale nie był ranny a kunai, który rzekomo wcześniej był w jego ciele był jedynie utratą.
- Nie chce niczego odzyskiwać! Chce to co Ty masz!
Wykrzyknął, wyciągając rękę do kabury chłopa i wyciągając kunai, jednocześnie uderzając go z barka by ten obalił się na ziemię. Stanął nad nim z ostrzem wyciągniętym w jego kierunku, uśmiechając się wrednie.
- Widzisz młody, chwila nieuwagi i role się zamieniają. Podpowiedziałbym Ci jeszcze kilka morałów ale przecież i tak jesteś już martwy.
W tech chwili wymierzył cios kunaiem w jego szyję [szybkość 20]. Niewątpliwie była to trudna sytuacja dla chłopaka.

Suezo nie pozostało w tej chwili nic innego jak spróbować uniknąć ataku przeciwnika, który został w niego wymierzony i nieuchronnie się zbliżał. Gdyby ktoś stał z boku i obserwował całą tę sytuację, niewątpliwie stwierdziłby, iż jest po chłopaku, jednakże ten przy odrobinie szczęścia, przekręcił się na bok unikając śmiertelnego kontaktu z ostrzem. Niestety między młodzieńcem a kunaiem doszło do delikatnego zbliżenia, które wyrysowało cienką ranę na szyi chłopaka a następnie wbiło się w ziemię. Blizny po czymś takim raczej nie będzie, chociaż mały ślad na pewno. Mężczyzna pewny swojego uderzenia, przechylił się w przód a w momencie uniku Uchihy, najzwyklej w świecie się przewrócił, jednakże szybko wykonując ten sam manewr co chłopak i wstając z ziemi. W tej chwili dzieliło ich kilka metrów a dokładnie w połowie tej odległości znajdował się wbity w ziemie kunai. Mężczyzna spoglądał na niego nerwowo, wiedząc że to jedyne ostrze które on może mieć w tej sytuacji. Najszybciej jak mógł, ruszył w biegu po kunai.

Mężczyzna już prawie czuł delikatny chłód metalu ostrza wbitego w ziemię gdy naglę jego oczy rozwarły się w przerażeniu. Po chwili upadł na ziemię, łapiąc się za swoją głowę i wydzierając na cały las. Zaczął toczyć i wić się na podłożu jak opętany a jego gałki oczne nabierały coraz większej ilości czerwonych żyłek. Facet wyglądał jakby za chwilę jego oczy miały wyskoczyć ze swoich miejsc, co jednak się nie stało. Widać było, że lęk który tkwił mu w głowie był dla niego wyjątkowo potworny, gdyż ze strachu zaczął wyrywać sobie włosy i przesuwać się po ziemi, tak jakby przed czymś uciekał. W pewnej chwili z jego oczu zaczęły płynąć łzy, tak jakby czuł że to już koniec jego żywota.

Technika została zdezaktywowana lecz mężczyzna nadal patrzył przerażony. Cały się trząsł, powoli obracając głowę na boki by sprawdzić czy potworności, które widział faktycznie już przeminęły. Zęby zgrzytały mu niczym w koszmarnie zimną noc a oddech wciąż nierówny i z trudem łapiący powietrze. Po chwili dotarło do niego, że koszmar przeminął lecz wtedy ujrzał znów Suezo. Wykrzyknął równie głośno co przed chwilą i ze związanymi rękoma, przesuwał się po ziemi jak najdalej od chłopaka.
- Odejdź stąd potworze! Zabij mnie szybko albo odejdź stąd! Nie rób mi tego więcej psychopato! Jesteś chory!
Genjutsu, które wykorzystał chłopak jest proste w użyciu jednakże ma potworną siłę na słabe umysły. Niewątpliwe psychika mężczyzny już nigdy nie powróci w stu procentach do zdrowia. Patrzył teraz na chłopaka wijąc głową na boki jak opętany. W jego oczach znów płynęły łzy. Był psychicznie zdruzgotany.

Gość był tak przerażony, że zamarł gdy Suezo się do niego zbliżył. Jego oczy wyglądały teraz jak u bezbronnego i wystraszonego dziecka. Gdy poczuł luz na dłoniach, dosłownie w sekundę odsunął się na kila metrów od Uchihy. Nadal się trząsł a łzy spływały mu po policzkach.
- Odejdź stąd potworze! Odejdź! Błagam! Zniknij Stąd!
Wydzierał się, zasłaniając swoje oczy by nie musieć go widzieć. Był totalnie zniszczony i prawdopodobnie jego śmierć była kwestią czasu. Albo popełni samobójstwo albo umrze tutaj z wycieńczenia gdyż w takim stanie sobie już nie poradzi. No cóż, Suezo podjął odpowiednie wobec niego kroki i musi przyjąć na siebie konsekwencję swych czynów. Facetowi już się nie da w żaden sposób pomóc a jeżeli Uchiha próbuje do niego podejść, ten automatycznie się odsuwa. W każdym bądź razie niebezpieczeństwa ze strony gościa już nie było a Suezo z dumą lub ze smutkiem mógł opuścić to miejsce.

Koniec sesji. Dzięki za cierpliwość ^^

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2014-12-11 18:51:04)

Sesja prosta - Nawaki Uchiha
Edytowałem końcówkę poprzedniego swojego postu, dostosuj się do niego i edytuj początek poprzedniego posta.

Nawaki wyglądał na dość poddenerwowanego, wróć może jednak spiętego? Trudno było to opisać aczkolwiek nie ufał mężczyźnie, który go prowadził w bezpieczne miejsce. Ale czym tak naprawdę było to bezpieczne miejsce? Gdzie może być bardziej bezpiecznie niż w wiosce. Może młody Uchiha tego nie wiedział, ale jego wioska była w tej chwili oblężona przez wojska kraju Błyskawicy, kraju w którym teoretycznie Uchiha mieli swój kawałek ziemi. Można było się tego domyśleć gdyż do wioski dochodziły różne dźwięki setek mężczyzn oraz drobny szczęk oręża. Jednakże tylko tyle można było usłyszeć, podczas opuszczania wioski przez wyrwę w murze odgłosy te powoli ucichły aż w końcu przestano je słyszeć. Las wydawał sie w sumie jednym z bezpiecznych miejsc, do którego wojska feudalne nie chciały jak na razie odwiedzać. Gdy odeszli kilka metrów od murów staruszek wytłumaczył chłopakowi dlaczego akurat do tego lasu się kierują.

- Widzisz młody, nasza wioska jest aktualnie oblężona przez wojska kraju Błyskawicy. Chcą dostać w swoje ręce naszego nowego przywódcę i dlatego opowiadania tajemnic klanowych jest w tej sytuacji trochę niebezpiecznie z powodu szpiegów, którzy mogli przedrzeć się za nasze mury. - Zatrzymał sie i spojrzał na wyjście którym się wydostali i na to w jakim teraz jest stanie. Na jego twarzy pojawił się lekki grymas, ale po kilku sekundach zniknął i znów kontynuował. - Nici z drogi powrotnej i tym samym dostępu do wioski - Powiedział po cichu po czym szedł dalej spoglądając od czasu do czasu na Nawakiego czy gdzieś się nie zatrzymał albo gorzej, czy nie poszedł zobaczyć jak wygląda sytuacja przed naszą wioską. Młody mógłby się nieźle przejechać na swoim błędzie. Staruszek przypomniał sobie pytanie młodego Uchihy i zaczął nad nim dość dogłębnie myśleć. Po kilku minutach ciszy postanowił wydusić z siebie jakąś odpowiedź.

- Nie nienawidzimy ich tylko rywalizujemy z nimi. Otóż razem z nami byli jednym z pierwszych klanów, który podobnie jak nasz chciał pokazać swoją siłę i podporządkować sobie mniejsze klany. Otóż spór ten trwa nadal gdyż po obu stronach nie było jeszcze żadnego przedstawiciela który byłby wstanie coś zmienić. Ich Kekkei-Genkai jak się domyślasz jest umiejętność posługiwania się sztuka drzewa. Zaś naszą domena są nasze oczy, potężne oczy, które prowadzą nas do zwycięstwa ale i do zguby. Nie wiem czy słyszałeś tę historię naszego klanu... - Staruszek celowo podkreślił słowo "tę" i w sumie słusznie. Nie było to coś czym powinno się chwalić, wydarzenie to było jak plama na kartkach księgi historii. Staruszek od tej pory milczał, szedł ciągle przed siebie i czekał.

Sesja prosta - Nawaki Uchiha

W głowie młodego Uchihy powstał niewielki mętlik z którym musiał sobie poradzić. Prawdopodobnie nie znał większość informacji na temat jego własnego klanu, ba! Zdawało się, że nie zna nawet podstaw co było dość dziwne jak na jednego z Uchiha. Aczkolwiek każdy swoje dzieci wychowuje inaczej i w inny sposób przekazuje informacje. Młody zainteresował się tą tajemniczą historią, o której wspomniał mężczyzna. Nie bez powodu ja tak nazywa a o tym dlaczego akurat tak a nie inaczej dowie się również Nawaki.

- Widzisz.. Historia ta nie jest może długa, ale doskonale przedstawi moc naszego klanowego Kekkei-Genkai. Byłeś na cmentarzu w wiosce prawda? Jeżeli tak to właśnie to chce Ci opowiedzieć. Uchiha Matsuo się zwał ten, który dokonał masakry swojego własnego klanu. Był twórcą rzeki krwii w naszej wiosce, podobno nie wahał się przy każdym uderzeniu, przy każdym jutsu jakiego używał, wiedział co robi. Prawdopodobnie chciał przetestować swój potencjał. - Zamilkł na chwilę, podrapał się po swojej głowie i kontynuował. - Jeden człowiek dokonał prawie całkowitej anihilacji swojego klanu. Nasze oczy właśnie taką posiadaja moc. - Zakończył w tym miejscu swoja wypowiedź i szedł dalej. Oboje wędrowali po tym pustkowiu pełnym suchych drzew i innych pozostałości po dawnym bujnym lasie, który kiedyś tutaj rósł. Powoli zaczęli omijać główną ścieżkę i kierować się w głąb. Twarz mężczyzny nie wyrażała żadnych emocji, może dlatego, że był w takim wieku gdzie historyjki o destrukcji własnego klanu są dla niego jak chleb, czymś normalnym co da się zrozumieć. Każdy nasz ruch jest uzasadniony, nic nie dzieje się bez przyczyny.

- Jeżeli chodzi o Senju... Nie wiele Ci mogę powiedzieć. W całym swoim życiu miałem okazję spotkać się tylko z ułamkiem ich umiejętności, ale skoro posiadając takiego ninje jak Matsuo nie udało nam się ich zdominować to chyba znaczy, że są godnymi przeciwnikami. Osobiście męczą mnie już te spory, ale sam jeden nie przekonam rady klanu dlatego często z niechęcią zgadzam się na ich posunięcia oferujac bardziej delikatniejsze metody. Oczywiście nie zawszę się to sprawdza. - Po tych słowach można było zauważyć, że staruszkowi również nie podoba się cały ten system jaki panuje. Gdyby mógł już dawno zakopałby ten topór wojenny, ale do tego potrzeba ugody dwóch stron. Spacerując głębiej w oddali oboje zauważyli drobną postać zbliżającą się w ich kierunku. Mężczyzna tylko się przyglądał i nic nie robił, prawdopodobnie nie widział żadnego zagrożenia ale co na to Nawaki? Tajemnicza postać była coraz bliżej i bliżej aż w końcu stała około 7 metrów przed członkami klanu Uchiha. Był to drobnej budowy chłopak, w wieku podobnym do Nawakiego. Nie wyglądał na jakiegoś cwanego zbira, który chce ich okraść. Zrobił kilka kroków do przodu a następnie pomachał prawą ręką dodając dwa słowa. - Dzień dobry!

Sesja prosta - Nawaki Uchiha

Nawaki słuchał tego co ma dopowiedzenia starszy przedstawiciel tego samego klanu. Słuchał i słuchaj, ale dalej czuł ten głód informacji. Widać było to po jego twarzy, staruszek coś podejrzewał w związku z tym ale chciał jeszcze coś wyjaśnić młodemu. Było to powiązane z pojawieniem się kolejnej osoby, którą Nawaki pierwszy raz widział. Mężczyzna postanowił podkoloryzować nieco wiedzę jaką zdobędzie podczas tego spacerku Nawaki i przysłał mu partnera do szybkiego sparingu. Staruszek ruszył w przód kilka kroków wystawiając rękę na znak aby młody Uchiha nie szedł za nim. Odwrócił się bokiem do was obydwu i przemówił. Najpierw patrzył się na postać młodego ninja z Hidari.

- Młody człowieku. Myślę, że malutki sparing między wami pomoże Ci zrozumieć pojęcie siły. Czasem można wszystko słowami wyjaśnić ale nie teraz. - Teraz co chwilę spoglądał na Nawakiego i na chłopaka, który przed chwilą dołączył. - Nie traktujcie tego poważnie, możecie za to wziąć to za trening waszych umiejętności bojowym. Gdy skończycie wyjaśnię wam resztę. - Mężczyzna w tej chwili zamilkł i odsunął się kilka kroków do tyłu opierając się o jedno z drzew, albo czegoś co wcześniej przedstawiało drzewo. Na ziemi leżało mnóstwo gałęzi, grubszych i mniejszych, także broń znajdowała się u ich stóp.

Pierwszy krok wykonał nowo przybyły. Dość energicznym tempem z uśmiechem na twarzy szedł w stronę Nawakiego. - Cześć! Jestem Han. Zdecydowanie potraktujmy to jako trening zgoda? Nie chciałbym wylądować w szpitalu. - Uśmiechnął się dość szeroko z dwóch powodów. Pierwszy był taki, że w końcu mógł się z kimś zabawić, pomimo tego, że trening polega na doskonaleniu swoich umiejętności to nikt nie powiedział, że nie można przy tym się dobrze bawić. Zaś drugi, że w końcu ktoś go tutaj odwiedził. Podniósł z ziemi niedługi kij, który był nie co kruchszy przy końcu i ruszył w stronę młodego Uchihy [szybkość=6]. W czasie gdy biegł próbował uzgodnić zasady tego krótkiego pojedynku. - Co ty na to abyśmy walczyli tylko do pierwszego uderzenia, ale pomijając okolice głowy? - Zapytał dość entuzjastycznie. Trudno było powiedzieć czy był przygotowany do tej walki. Jego wątłe ciało nie wskazywało na to, że jest jakimś groźnym przeciwnikiem.

SPARING!?
Byłem w ogóle postawą dziadeczka i tego że nagle pozwolił na sparing.
Nie poddam się, ale nie rozumiem po co to. I czego chce ten chłopak?
Kim on jest i skąd się wziął?
Spojrzałem wielkimi oczami na starca który kazał mi zawalczyć z chłopakiem którego poznałem kilka sekund temu.

Nim zdążyłem się odezwać, chłopak wykonał pierwszy ruch coś tam chrzaniąc o jakiś zasadach.
Jego cios był przewidywalny. "To wszystko na co go stać?" Takie myśli chodziły mi po głowie.
Pieprzyć je! Nie widziałem co się dzieje więc to tak jakbym nie był obecny w czasie wymyślania zasad.
- Zgoda! Skłamałem, robiąc unik słuchając do końca o czym on pieprzy. [prędkość 9].
Cały czas patrzyłem na jego ruchy i co zamierza zrobić.

Walcząc z nim i myślami usłyszałem coś o pierwszym uderzeniu, więc odskoczyłem do tyłu łapiąc za kunai'a.
Stanąłem i spojrzałem mu w oczy przekładając kunai w zęby. Po chwili zacząłem składać pieczęci ( -500 chakry) i byłem gotów na jego atak. Leżący niedaleko starca spory kawałek drewna był celem podmiany.
Teraz jego ruch niech pokaże na co go stać.

Spoiler:

2.500 chakry-500 chakry=2.000 chakry

Ostatnio edytowany przez Nawaki Uchiha (2014-12-21 19:50:58)

Po pojawieniu się po technice "Kawarimi no jutsu" przełożyłem kuni z powrotem do ust.
Ale w momencie kiedy go uchwyciłem, Han rzucił we mnie kijkiem licząc że będzie to pierwsze uderzenie któe zapewni mu wygraną.
- NIE TYM RAZEM!

Powiedziałem stanowczym głosem robiąc przewrót w bok, kończąc go prawą ręką rzuciłem kunai,
a drugą ręką chwyciłem za kolejny z torby.
Nie wiedziałem do czego jest zdolny i jakie techniki posiada.
Bardzo mnie wkurza więc chce to zakończyć jak najszybciej.

I kiedy uświadomiłem sobie że staję się dziwny w czasie walki i zmienia mi się osobowość upuściłem kunai.
Spojrzałem na swoje dłonie i zamarłem nie wiedząc co się ze mną dzieje.
Czemu przepełnia mnie nienawiść do tego chłopaka. Czemu mam ochotę go zranić? Czy to przez jego zachowanie czy kierują mną inne pobudki?

Zamarłem, nie wiedziałem co dalej zrobić. Kompletnie zapomniałem o walce. Po czym otrząsnąłem się i spojrzałem na chłopaka krzycząc:
- Poddaje się! Wygrałeś!

Widząc że staruszek przerywa pojedynek poczułem ulgę.
W starciu z chłopakiem nagle miałem ochotę z nim walczyć całkiem na serio.
Czułem jak powoli coś zaczyna we mnie pękać, a nie chciałem być jak reszta klanu.
Czy to jest właśnie ta "klątwa" o której mówił dziadek.
Han spojrzał na mnie i opuścił teren.
Patrząc jak odchodzi zacząłem dochodzić do siebie i powstałem.
Spojrzałem na staruszka wiedząc że nie pokazałem co potrafię.
Nie wiedziałem jeszcze że to co zaraz usłyszę wyjaśni wiele z tego co czułem.

Okazało się że Han należy do klanu SENJU! Nie spodziewałem się akurat tego klanu.
- Czy mamy zakodowaną nienawiść do tego klanu? Jaką oni mają moc?
Wzór i oczy? Jak aktywować moje oczy?
Tyle pytań dręczyło moje myśli, ale najbardziej dręczyło mnie pytanie którego nie zadałem.
Czyli jaką moc posiadają nasze oczy?

Minęła dosłownie chwila od całego zajścia, musiałem odpowiedzieć na pytanie.
I jedyna odpowiedź jaka mi przyszła na myśl to......
- Po ich uczuciach, walczyło się z nim dziwnie. Od momentu kiedy przyszedł zaczął mnie denerwować jego ton i jego głos. Można ich rozpoznać bo aurze ciepłego uczucia. Tak ja bym to nazwał....
Tłumacząc to staruszkowi rozmyślałem. Czy to ta aura uruchomiła coś we mnie?
Byłem ciekaw co odpowie starzec. Którego zaczynałem traktować jak kogoś wszechwiedzącego.

Zastanowiło mnie że skoro oni walczą drewnem, a my ogniem to czemu stawiają się tak długo.
Nie to że chciałbym żeby zginęli tylko zdziwiło mnie to.
Ale nie to było najważniejsze, dalej myślałem o "Sharinganie".
Uśmiechnąłem się do starca i patrząc w jego oczy zbierałem słowa by ułożyć sensowne zdanie.
Stałem uśmiechnięty i myślałem..... myślałem, aż w końcu postanowiłem się zapytać.
Stary wyraz twarzy zastąpił nowy, ponieważ zmarszczyłem brwi i spojrzałem na rozmówce.
- Na czym polega nasza moc? Zapytałem poważnym tonem.

Pomimo wysłuchaniu o kekkei genkai Senju i nazwie mojego własnego.
Jedyne czego byłem ciekaw to moc jaką posiadają owe oczy i jak je zdobyć.
Zamiast zapytać moja wyobraźnia mnie poniosła i zacząłem bujać w obłokach.
Pewnie trzeba wypić krew człowieka, albo nauczyć się jakiejś techniki.
Albo trzeba zrobić coś wyjątkowego jak zaprowadzenie pokoju!
Co chwile przychodziły mi do głowy nowe pomysły, ale z każdym nowym pomysłem,
nasilała się moja ciekawość i chęć poznania prawdy.
Ale dalej bałem się zapytać starca o tę kwestie. Więc delikatnie skierowałem rozmowę w te stronę.

- Jak aktywuje się kekkei genkai Senju? Przecież nie użył w walce ze mną, dlaczego?
Zapytałem podejrzliwym tonem staruszka, gapiąc się prosto w jego pomarszczoną twarz.
Licząc że zrozumie i nie dość że odpowie mi na pytanie. To jeszcze się rozgada i powie jak mogę aktywować moje oczy.
Mój plan był genialny tylko trzeba poczekać na wyniki tej strategi.

Kiedy spostrzegłem dziwne zachowanie staruszka, przestałem być taki ciekawski i spoważniałem.
Nie spodziewałem się tez takiej odpowiedzi i "o jaki zwój tu chodzi?"
Bezpieczeństwo klanu najważniejsze wiec musiałem zrozumieć ze nie wszystko mi powie.
- Rozumiem!
Jednak ciekawość była tak silna jak jedno z najpotężniejszych genjutsu.
Widać ze chciał mi udzielić jak najwięcej rad i odpowiedzi.
Po jego twarzy można było dostrzec ze czeka aż zadam kolejne pytanie.

Kiedy zaczął mówić o Senju, liczyłem ze mi wyjawi ich sekrety, ale skąd on miałby to wiedzieć.
Co do chłopca to logiczne ze prawdopodobnie był albo za slaby....... i wnet wtrąciłem staruszkowi.
- Albo nie chciał się ujawnić.
Powiedziałem to tonem oskarżającym. Ton był spowodowany brakiem zaufania staruszka do mnie.
Co nie było do końca fair bo ja mu zaufałem..... musiałem.

Staruszek patrzył co chwile w stronę miejsca w którym go poznałem.
Niecierpliwił się, chciał jak najszybciej udać się z powrotem do wioski...........
Ale nie mógł. Nie mógł tak po prostu odejść, był kulturalny i czekał aż skończę pytać o wszystko.
Sam tez w sumie bylem ciekaw co się tam dzieje, może jeśli tam pójdę to pomoże z moimi oczami.
Postanowione! - pomyślałem i spojrzałem stanowczym spojrzeniem na starca mówiąc.
- Co chwile spoglądasz w stronę wioski. Martwisz się ze coś się dzieje? Wracajmy zatem.
Odwróciłem się do niego plecami i ruszyłem po woli w kierunku wioski. Pokazując ze mi tez zależy na szybkim powrocie.

Kiedy starzec mnie zatrzymał trochę się wkurzyłem, przecież chciałem mu pomóc.
Morze i wyglądało to na zgrywanie bohatera, ale miałem dobre intencje.
Stanąłem nie odwracając się w jego stronę i spojrzałem w niebo.
Jednak kiedy wysłuchałem go do końca i przypomniał mi o przejściu musiałem dać na wstrzymanie.
"Jak mogłem być takim głupcem i zapomnieć o tak błahym fakcie." - pomyślałem.
Armia, fakt o niej również zapomniałem. Wszystko przez to ze dalej kierowałem się sercem (czyli pochopnie).
Troska dziadunia była taka ciepła, jeszcze nikt się w sumie o mnie nie martwił.
Odwróciłem głowę przez prawe ramie i powiedziałem uśmiechnięty.
- Masz racje. Nie pora jeszcze umierać....
Obróciłem się i spojrzałem na jego dłoń wyciągnięta w moim kierunku.

To co rzekł było tak prawdziwe, jak my stojący tutaj.
Ale potrzebowałem lekkiej pomocy, jeszcze teraz jak grozi nam wojna.
Nie miałem wyjścia. Oznajmiłem wiec ze powinien mi pomoc.
Takimi oto słowami:
- Wiem, ale potrzebuje mentora. I niestety nie otrzymałem zwoju. Przepraszam.
Postanowiłem ze nie pójdę i zobaczę jak rozwinie się sytuacja tutaj.
Miałem dziwne przeczucie, ze własnie udało mi się znaleźć mistrza.
Zarazem, było mi źle ze przeze mnie nie uda się chronić wioski naszego klanu.
Obejrzałem się jeszcze w stronę wioski i spuściłem głowę w dol.
Niech wie ze i mi nie jest dobrze z tym co teraz może się dziać w wiosce.

Czego on tak szuka? - pomyślałem, patrząc na starca który szuka czegoś co zgubił przed chwila i sprawdza ponownie kieszenie.
Spojrzałem na podarek od starca i z zaciekawieniem przyjąłem go do reki.
Po czym spojrzałem na twarz starca, która nie wyglądała przyjaźnie.
Ponieważ  wyjawił mi co to jest za zwój i jak ważny jest on dla klanu.

Kończąc zdanie staruszek brzmiał jakby mi groził.
Jakby obiecywał, ze jeśli nie dopilnuje zwoju znajdzie mnie nawet na krańcu świata i zabije.
Trochę mnie przestraszył i zbił z tropu, ale myśl ze mam zwój w którym jest tyle tajemnic.
To uczucie było po prostu zniewalające. Spojrzałem na staruszka który stal ode mnie kilka kroków, plecami do mnie. I wygłosił jak się okaże ostatnia przemowę co zaraz zresztą zobaczycie.

Przypomniał bym nie wracał do wioski. Ze mam trenować i stać się silniejszy. Powiedział tez o odbudowie wioski,
od razu odczytałem wiadomość która niósł po miedzy wierszami. Podał tez powód dlaczego musi mnie opuścić.
- Odchodzisz!?] - tak, własnie to miał zamiar zrobić.
Pożegnał się, pokładając na mnie nadzieje i......... zniknął.
- Żegnaj.... - pokłoniłem się miejscu gdzie stal mając nadzieje ze wróci.
Jednak stałbym tam na próżno. "Nic tu po mnie" jak pomyślałem tak zrobiłem.

Schowałem zwój do ekwipunku. Spojrzałem za siebie i ruszyłem dalej w swoja wyprawę.
Posiadając nowy bagaż wiedzy i doświadczenia.

[z/t ]------------- > Hidari/Miuryioko

~

Yocharu Theme

       Zjawiłem się tu bardzo szybko, chociaż nie pamiętam abym kiedykolwiek wcześniej tu był. To zabawne, że człowiek rosnąc w siłę z początku nawet nie zauważa, jak potrafi szybko poruszać się między lokacjami. W każdym razie nie przyszedłem tu bez powodu. Schowany za jednym z wysuszonych drzew dokładnie słyszałem kroki, które musiały należeć do męskiej stopy i niewątpliwie shinobiego, gdyż stąpał zbyt ostrożnie - ale jednak za głośno. Znając jego położenie i ruch, mogłem wywnioskować, że nie ma pojęcia o mojej obecności gdyż zapewne skupia się bardziej na ostrożnym chodzie, niż nad wykrywaniem wroga, jeżeli w ogóle się tym zajmuje. Jeżeli nie był w żaden sposób ninja sensorycznym to nie był w stanie mnie dopatrzeć, gdyż poruszałem się za pomocą technik nie wydających żadnych dźwięków. Kolejny manewr i pojawiłem się ukryty za jego plecami. Wtedy doskonale dojrzałem znak klanu Uchiha. Reszta wyglądu także zgadza się z opisem, jednakże zdawałem sobie sprawę, że różne przypadki chodzą po ludziach a on może był pułapką. Odczekałem jeszcze chwilę aby ten przeszedł kilkadziesiąt metrów w przód aby dopatrzeć się jego potencjalnych towarzyszy ale był zupełnie sam. Warto było sprawdzić co to za gość.
       Przed Ikkyo pojawił się mały wir pyłu, który niewątpliwie zwrócił jego uwagę i zatrzymał w pozycji w której obecnie stał. Nie chciałem pojawiać się zupełnie nagle by ten nie zareagował zbyt nerwowo ale także moim zamiarem było wejście by ten widział, że nie jestem byle kim, zwłaszcza że miałem na sobie swój własny płaszcz bez symbolu Uchiha ani Yugure a czarny materiał przeplatał moje czoło (avatar). W ten sposób nie zwracałem na siebie większej uwagi, gdyż broń schowana była pod płaszczem ale mimo wszystko miałem do niej bardzo łatwy i szybko dostęp.
       - Kim jesteś?
       Powiedziałem zimnym głosem, wpatrują się w jego oczy ale kątem oka spoglądając czy nie wysuwa w moim kierunku, żadnego ataku. Nie mógł wiedzieć, że łączy nas ta sama krew, więc reakcja mogła być każda.

~

       Pięć sekund wystarczyło bym stwierdził, że gość jest w stu procentach moją odwrotnością. Duma, arogancja i pewność siebie wręcz krzyczały z jego głosu i sposobu bycia. Na moim miejscu wielu by pewnie się już zdenerwowało takim nastawieniem ale jak dobrze wiadomo, mnie takie zachowania kompletnie nie ruszały a wręcz dziwiły. Nadal nie potrafiłem pojąć po co Ci idioci tak narażają swoje życie? Za dumę klanu? Za przynależność? Patriotyzm był mi zbyt obcy by to pojąć. No cóż, gościu się zbulwersował pytaniem, które według niego miało oczywistą odpowiedz, lecz ja nauczony życia nie byłem już tak pewny tego co moje oczy pokazują mimo, że pokazywały coraz więcej. Niby wygląd znajomy, bo przecież w wiosce takich jak my było pełno a i charakter pasował do ludzi z pod znaku wachlarza. Czasem miałem wrażenie że to ja jestem większym odmieńcem nawet niż Kuroi Inu, którego wygląda odbiega od pozostałych w stu procentach ale charakteru był czystym Uchiha. Nie odrywałem swych oczu od jego tak jakbym oczekiwał jego reakcji.
       - Takie czasy. Udowodnij.
       Niby wszystko się zgadzało ale potrzebowałem jawnego dowodu na przynależność do klanu. Jeżeli już aktywował sharingana a powinien w tym wieku to z dumą mi go pokażę, jeżeli nie to albo jest słabeuszem i wciąż go nie włączył albo nigdy go nie będzie miał z racji nie należenia do klanu. W obu ostatnich przypadkach go zabije bo nie trzeba nam słabeuszy w takich czasach. Zastanawiała mnie jego reakcja. Zapewne zasypie mnie zaraz jakimiś pytaniami bądź oskarżeniami ale nie mogłem go za to winić bo byłem mu zupełnie obcy - no prawie.

~

       Nie będę ukrywał, że spodziewałem się z jego strony buntu. Boże, czemu Ci ludzie zawsze robią pod górkę? Pokazałby i byłoby po problemie a tak tylko przeciąga nieuniknione. Co za różnica zresztą dla niego? Nawet gdyby ktoś przyszedł po jego oczy to i tak by z nim walczył czy by je aktywował czy też nie a gdybym ja potrzebował jego oczu to bym go obserwował przez dłuższy czas i wyczekał na moment aby mu je zabrać ale skąd przecież mógł wiedzieć, że jestem w tym lesie krócej niż on? Mniejsza jednak w te pierdoły. Wyczułem u niego delikatną nutkę wątpliwości, chodź nie słyszałem aby jego serce biło szybciej. Był chyba aż nazbyt pewny siebie bo nawet ja stojąc na przeciw jego nie czuje w sercu takiej siły. Zbyt wiele razy naciąłem się na tym i dobrze wiem, że niedocenianie przeciwnika to pierwszy krok do grobu a zarazem może być i tym ostatnim. Gość zdecydowanie nie przyjmował do zrozumienia, że mógł natrafić na kogoś silniejszego więc albo jest aż tak silny albo aż tak głupi albo tak zadumany, zresztą te dwie ostatnie cechy mogą się ze sobą łączyć. No cóż, trzeba było go nieco zmotywować kilkoma prawdziwymi słowami.
       - Bo jak nie to Cię zabije.
       Mój chłód w głosie czasem przerażał nawet mnie, chociaż przerażenie to za dużo powiedziane. Nie spodziewałbym się wiele lat temu, że stanę się aż tak oziębły jak teraz. Cóż, wygadany też nie jestem i zapewne nie będę, przez co ten gość może podejść do mnie nieco bardziej wrogo, niżeliby nawiązałbym z nim porządny dialog. Taki to już mój los. Szczerze mówiąc byłem teraz przygotowany na jego atak. Każda część mojego ciała, mimo, że nie było tego widać, już miała w głowie przypasowaną gammę ruchów w razie jego natarcia.