Ninja Clan Wars

     A więc przegrał. Przeciwnik okazał się być sprytniejszy i po prostu lepszy. "Jeszcze długa droga przede mną" - rzucił do siebie. Jednocześnie uśmiechnął się do Soha, czując, jak kunai dotyka brzucha Uchihy. Mógłby co prawda kontynuować walkę, jednak na placu pojawił się osobnik, którego spotkał wcześniej. Jak mu było? Tamo... Tamotsu Senju, albo jakoś w ten deseń. Nie ważne to było jednak teraz. Ważne było, że w zabawie nie powinno się pomijać nikogo.
     - Wygląda na to, że tym razem wygrałeś - rzucił i uścisnął dłoń przeciwnika. - Legendy... Lepiej stworzyć własne - zażartował, po czym zwrócił się w stronę Tamotsu. - Wybacz, jeśli zabrzmi to nieuprzejmie, ale wydaje mi się, że przyszedłeś tutaj za mną. Jeśli to prawda, to miałbyś ochotę dołączyć? Nas dwóch - tutaj wskazał kciukiem na siebie i Soha - przeciwko tobie.

W końcu dotarłam za chłopakami do Wymarłego lasu w Hidari, może i nie udało mi się ich dogonić, trochę się spóźniłam, ale miałam dobre wejście. Dwójka, która mnie zostawiła oraz jakiś jeden koleś z psem mieli tutaj rozegrać walkę, nie chciałam stać bezczynnie, a przecież też wcześniej umawiałam się na walkę z jednym z trójki, dlatego zwyczajnie weszłam im w paradę.
-Hola, hola, czekajcie ! A co ze mną? Pozwolicie tak bezczynnie stać damie na boku? - spytałam, podbiegając do nich.
Przez chwilę nie byłam w stanie powiedzieć czegoś sensownego, dyszałam ze zmęczenia, w końcu musiałam się spieszyć, by nie zgubić chłopaków z pola widzenia, a odległość kilkudziestu metrów musiałam nadganiać szybkością, czego efekty można teraz zauważyć.
-Kto przeciwko komu? - spytałam uśmiechnięta, kiedy już względnie się ogarnęłam.

     Soh spojrzał na przybyłą kobiecinę. Wydawała mu się ona silna i piękna naraz... Niecodzienne połączenie. Chłopak słuchał wszystkich rozmów, aż sam dodał coś od siebie.
-Pragnę dodać, że ja potwierdzam opinię Yosuke. Choć obaj jesteśmy świeżymi ninja i zmęczyliśmy się wcześniejszym sparingiem, to uważam, że damy sobie radę z przeciwnikiem. Jesteśmy młodzi, mamy prawo na wybór, nawet jeśli jest głupio. A ta "nadobna dama" z pewnością jest silniejsza ode mnie.-powiedział i uśmiechnął się do nieznajomej.
Inuzuka ruszył na Senju. Idealnie wykorzystał moment ataku sojusznika tak, aby biec drugą stroną nie narażając się na ataki mężczyzny. Gdy znajdował się wystarczająco blisko to zaatakował go mieczem z całej siły, tak aby przeciąć jego ciało. Wtedy ruch miałby Yosuke.

     A więc zaczął Mokutonem. Z jakiegoś powodu miał wrażenie, że Senju nie wykorzystuje do tego manewru pełni swojej mocy, jednak i on specjalnie się nie starał przy pierwszym ciosie. Prawda, zaatakował używając Jutsu, jednak nie wykorzystał w pełni swojego potencjału. Uśmiechnął się więc tylko do Tamotsu, czując adrenalina buzuje mu w żyłach i wyczekiwał. Wyczekiwał momentu, w którym Soh otworzy przed nim lukę w obronie przeciwnika. Gdy w końcu takowa się pojawiła Yosuke zebrał całą potrzebną energię, wykonał po kolei cztery potrzebne pieczęcie, by następnie posłać w stronę przeciwnika kulę ognia. Ryuuka no Jutsu była szybka, szybsza niż zwykłe Goukyaku no Jutsu, przez co mógł być bardziej spokojny, że atak dosięgnie przeciwnika, chociażby w minimalnej ilości.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yosuke (2013-04-02 22:22:43)

Niestety, pokładałem w tym chłopaku o czerwonych włosach zbyt duże nadzieje. Dlaczego ? Ano bo zrobił unik co osobiście bardzo podziwiałem, bo sam miałbym z tym problem ale jego kolejny ruch był dziwny. Odbił się od mojego Mokutona stworzonego przed nim. Mokutona, który posiadał wysunięte, drewniane, ostre groty, co zakończyło się wbiciem grotu w jedną stopę. Nastąpił jednak czas na obronę przed kolejną falą ataków. Uchiha wcale mnie nie zadziwiał - dysponował technikami Katonu, jednak i ta została zablokowana moim kolejnym filarem stworzonym z Mokutonu. Wskoczyłem na stworzone przeze mnie drewn i spojrzałem tylko na Yosuke przy czym pokręciłem głową na boki z chytrym uśmieszkiem. Miałem wrażenie, że chłopak umie więcej jednak nie jest odpowiednio zmotywowany. Teraz przyszła pora na Soh'a który wysłał na mnie jakieś ptaki... Naprawdę myślał, że coś takiego na mnie zadziała ?  Złożyłem kilka pieczęci i podniosłem pobliskie co większe kamienie i posłałem je w stronę ptaków automatycznie je likwidując z pola walki. Czyżby przyszła pora na ofensywę ? Owszem, bo ten czerwono włosy robił strasznie gwałtowne ruchy w moją stronę. Na razie nie miałem ochoty tego kończyć jednak jeżeli chłopak dalej będzie się tak zachowywał to zobaczy jaka "nagroda" może go za to spotkać na zwykłym polu bitwy.
-Doton: Dochuubaku ! - wypowiedziałem nazwę technik która stworzyła falę uderzeniową lecącą w stronę Samotnika. Chłopak miał zranioną stopę więc miał mniejsze szanse na unik, jednak technika miała tylko taką siłę żeby go mocniej odepchnąć
- Ach, ta poprzednia technika. Kawara Shuriken, polecam się jej wam nauczyć, Bardzo się przydaje - powiedziałem spokojnie czekając na kolejne ataki moich przeciwników. Czułem, że w tym momencie bardziej się zmotywują i pokażą co tak naprawdę potrafią.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-03 16:36:02)

     Senju nie atakował bezpośrednio jego, lecz bardziej skupiał się na Sohu, co dawało chłopakowi lekki luz, w którym to mógł na spokojnie obmyślać plan działania. Atak punktowy nie zdawał egzaminu w walce z takim przeciwnikiem, Yosuke postanowił więc zaatakować go niego bardziej zmasowanie, by obszar jego działania był większy. Ruszył w prawo, wystrzeliwując naprzemiennie Housenka no Jutsu i rzucając shurikeny, dokładnie w ilości dwunastu kul i sześciu gwiazdek, w kolejności 6 Housenek, 6 shurikenów i znów 6 Housenek. Jednocześnie poruszał się po okręgu, ze środkiem w miejscu, gdzie stał aktualnie Tamotsu. Jego drogę można by porównać do ćwiartki tegoż okręgu. Cały czas jednak poruszał się w gotowości do uskoku przed techniką przeciwnika, bowiem mimo aktualnego braku zainteresowania Uchihą jeszcze wszystko mogło się zmienić.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yosuke (2013-04-03 22:22:04)

Naprawdę, walka zaczynała się rozkręcać, a ja jednak powoli traciłem z niej przyjemność. Uchiha, tak jak pokładałem w nim nadzieję, pokazał że potrafi coś więcej niż raz na jakiś czas rzucić jakąś techniką. W tym co teraz zrobił była już jakaś taktyka, która by pewnie zadziałała gdyby nie walczył przeciwko mnie. Widząc, że Yosuke zaczyna biec już przygotowałem się do obrony. Pojedyncze bale Mokutona zaczęły mnie otaczać, zostawiając jednak małą dziurę na samej górze, taką, że można było tam tylko wsadzić rękę. Zanim jednak ostatnia belka osiągnęła optymalną wielkość powiedziałem:
- No, no... To już było coś. A teraz wmyślcie coś, żeby mnie stąd wyciągnąć.  - uśmiechnąłem się do siebie w ciemności, jaka panowała bo w końcu ta dziura na złączeniu belek na górze dużo światła nie dawało. Usiadłem sobie i zacząłem zbierać energie. Był to niebezpieczny ruch, głupotą było tracić przeciwnika z oczu. Tak, tak mówiłem o nich bo to właśnie oni byli w przykrej sytuacji. Biorąc pod uwagę fakt, że mnie nie widzieli i nie wiedzieli co robię to byli zdezorientowani. Wykorzystałem to, bo czemu nie ? Złożyłem pieczęci i zniknąłem pod ziemią. Chwilę później Soh mógł poczuć, że jest chwycony za nogę i wciągnąć pod ziemię. Tutaj już nie było mowy o szybkości czy reakcji, bo Samotnik po prostu nie miał prawa wiedzieć, że byłem pod ziemią. Kiedy już wpadał w moją technikę, Mokuton związał jego ręce i nogi przytwierdzając go w ziemi jeszcze bardziej niż sama technika. Spojrzałem się teraz na Yosuke i wykonałem drugi raz ten same gest co na początku walki - wyciągnąłem rękę i kiwnąłem na niego dłonią.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Soh był bardzo zdziwiony taktyką przeciwnika. Zakrył się i natychmiast zaczął wykonywać swój plan. Szybko nadciągnął spod ziemi tak, aby zająć Inuzukę. Byłby to plan idealny, gdyby nie to, że Samotnik nie był zwyczajnym człowiekiem. Jako członek klanu z psami miał trochę lepsze zmysły i po prostu wyczuł nieobecność Senju. Moment później poczuł mrowienie ziemi i przemieszczającą się woń...
     Inuzuka po prostu podskoczył w powietrze tak, aby uniknąć ciosu znienacka. Zauważył dziurę w podłożu. Tak, Tamotsu z pewnością nie był zwyczajnym przeciwnikiem. Pomimo przewagi technik okazywał się także sprytny niczym sam diabeł. Jednak trafił na podobnego. Soh natychmiast wyciągnął kunai'a i cisnął nim w przeciwnika. Z okazji bliskiej odległości miał większe szanse na udany cios. Dodatkowo do broni zostałą dołączona notka wybuchowa, która miała eksplodować od razu po zetknięciu z przeciwnikiem.
     -Yosuke, nasz przyjaciel jest tutaj!-krzyknął, aby powiadomić kompana.

No cóż, nie poszło po mojej myśli. Teraz przynajmniej wiedziałem z jakiego zaginionego klanu jest ten chłopak. Wyskakując z ziemi uśmiechnąłem się i zacząłem już składać nowe pieczęci. Dobrze wiedziałem, że wykonają kontratak, wiec przygotowałem się na unik. Kiedy kunai we mnie wleciał, a i technika Uchihy była już niedaleko mnie, po prostu zniknąłem. Zakładam, że jeżeli Soh był blisko mnie to lekko spiekła go jego notka, która spowodowała wybuch. Pojawiłem się w odległości trzech metrów od Soh'a podmieniając się za jedną część złamanego i suchego drzewa, którego było tutaj pełno. Pojawiłem się za jego plecami, więc nawet z jego zmysłami było mu ciężko wystarczająco zareagować. A na co ? Na mój atak, który trzymałem właśnie na taką sytuację. Odległość była zbyt mała aby przeciwnik mógł tego uniknąć nawet z wcześniej zaprezentowaną szybkością. Mokuton zaczął oplątywać całego chłopaka - ręce, nogi, szyję. Po prostu został przytwierdzony do ziemi i raczej już nie będzie w stanie się ruszyć, dopóki ja go nie uwolnię. Teraz spojrzałem się na Uchihę i wykonałem ten sam gest co na początku walki - wyprostowana ręka i kiwnięci dłonią aby ruszył na mnie lub się poddał. Byłem ciekawy czy bedzie walczył do końca.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-04 14:29:38)

     Gdy Tamotsu złapał Soha, Yosuke stwierdził dwie rzeczy. Pierwsza - samemu tego nie wygra, choćby nie wiem jak się starał. Druga, poniekąd wynikająca z pierwszej - miał przed sobą jeszcze wiele pracy, a te walki, obydwie, uświadomiły mu jak dużo tego jest. By jednak w miarę godnie zakończyć walkę, postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Nierozważna taktyka, by mógł ktoś powiedzieć, i miałby rację, jednak co w takiej sytuacji byłoby rozważne?
     Wykonał potrzebne cztery pieczęcie, by następnie wystrzelić w stronę przeciwnika Ryuuka no Jutsu, niemalże jednocześnie ruszając za kulą, dobywając przy tym katany. Przeciwnik walczył na odległość, więc jeśli zaatakowałby go wręcz, w dodatku z elementem zaskoczenia, miałby szansę na chociaż trafienie. Zaatakował więc, jak już wcześniej stwierdziłem, stawiając wszystko na jedną kartę.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yosuke (2013-04-04 15:36:14)

     Przypuszczenia Uchihy znalazły właśnie swoje potwierdzenie - przegrali. Postawienie wszystkiego na jedną kartę nie wyszło, więc nie było sensu tego przeciągać. Zamiast tego uśmiechnął się szeroko, jak dziecko na bujane na huśtawce, po czym zaczął się śmiać. Frajda, jaką dawała mu ta walka, właśnie znalazła ujście, gdzie wcześniej zatrzymywana była przez skupienie i powagę sytuacji. Teraz jednak, gdy wszystko się skończyło, mogło to zeń ujść swobodnie, co też się właśnie działo.
     - Obiecuję ci rewanż - rzucił do Tamotsu.
     Tak, rzucił mu kolejne wyzwanie, jednak by do niego doszło musiało minąć trochę czasu. A przez trochę czasu mam na myśli dziesiątki morderczych treningów, na których pot Yosuke zmieszałby się z krwią, a łzy z błotem, które to teraz pod nim leżało.

Obserwowałem w ukryciu dalej walkę mojego nowego przyjaciela. Chyba mam już obsesje na punkcie obserwacji poczynań nowych towarzyszy. Czasem lepiej z boku popatrzeć jak się oni zachowują. Przecież nie zawsze zobaczymy co potrafią walcząc ramię w ramię ze wspólnym przeciwnikiem. Teraz byłem w pełni pewien tego, że nie znam nikogo równie utalentowanego w manipulacji mokutonem. Może da radę dorównać liderowi świętej pamięci Katsuro? Jak silny on mógł być? Nie potrafiłem sobie wyobrazić sobie kogoś o wiele lepszej manipulacji drewnem niż u Tamotsu. Szczerze nie miałem porównania, ponieważ to był pierwszy Senju jakiego spotkałem i też trudno mi przyznać kto jest lepszy, a kto gorszy. Jednakże obecni przeciwnicy Tamotsu nie byli specjalnie silni. Rzekł bym, że trudno im było dorównać mi jak i mojemu towarzyszowi. Było też tak jak myślałem. Zostali przez niego pokonani, a ja spokojnie mogłem się ujawnić. Zeskoczyłem do nich z gałęzi ściągając kaptur. Poddał dłoń Tamotsu na przywitanie i powiedziałem żartobliwie:
- Czemu bijesz słabszy Tamotsu? - po tych słowach lekko zaśmiałem się witając swego przyjaciela - Jestem Akemi - odwróciłem wzrok w stronę dwóch nieznajomych - Chociaż ciebie znam z ostatniej akcji w Airando. Ahh. Nie ważne - powiedziałem do czerwonowłosego, po czym spokojnie zwróciłem wzrok  z powrotem ku Senju - Mam tobie wiele do opowiedzenia. Dużo się wydarzyło w tym czasie kiedy się nie widzieliśmy - mówiłem z lekką ekscytacją na twarzy.

Ostatnio edytowany przez Akemi (2013-04-04 18:40:31)

Spokojnie usiadłem na belek, kiedy Tamotsu wskazał mi go. Nie wiedziałem od czego zacząć. Ale on sam mnie nakierował. Historia z bachorem. Nie wiedziałem czy przy tych młodzikach opowiadać o tym. Szczerze wyglądali na młodzików i mało doświadczonych w boju. Jednakże to teraz nie było ważne. Ważniejszą sprawą było to czy opowiadać przy nich co tam robiłem i jak to się skończyło. Chyba nie miałem innego wyjścia, jakoś nie miałem ochoty biec gdzieś dalej by tylko rozmawiać w cztery z moim towarzyszem. No cóż nie widziałem innego wyjścia. Musiałem zacząć mówić, by Tamotsu tutaj się nie zanudził.
- Zapewne pamiętasz tą kobietę, która porwała tego dzieciaka - powiedziałem nie ukazując żadnych uczuć kiedy Senju kiwnął głową na potwierdzenie mówiłem dalej - Zabiłem ją. Jednakże to nie był koniec.. Pojawiła się także jej matka. O wiele, wiele potężniejsza od niej. Także ją zabiłem. Były łowcami głów. Nie mogłem pozwolić na to by zabrały tego bachora - mówiłem, ale na chwilę przerwałem by zebrać myśli w jedną całość - Tym bardziej, że miałeś racje. Siedział w nim demon, a ja z tym nic nie mogłem zrobić. Po prostu zostawiłem go gdzieś. Taką podjąłem decyzje - powiedziałem, a potem z uśmiechem dodałem kończąc swoją wypowiedź - Za nim opowiem ci drugą historię ty mi powiedz, co u ciebie się działo? - zapytałem, a mój wzrok powędrował na dwójkę innych ninja. Chciałem widzieć ich reakcje.

Spoglądałem ciągle na Tamotsu by znać jego reakcje, a co jakiś czas na chłopców stojących obok. Jak na razie zachowywali się obojętnie. Może zaraz dotrze do nich o czym powiedziałem. Jednakże to nie było ważne. Jakoś specjalnie mnie nie obchodzili.
- Tak masz rację. Popadła w furię, ale to doprowadziło ją do zguby. Jej złość przerodziła się w smutek. Próbowała tą całą aurę przenieść na mnie. Smutku, złości i co najgorsze chęci mordu.. - przy ostatnich słowach trochę popadłem w zadumę, był to trudny temat, którego nawet ja bałem się podjąć. Było to coś czego bałem się z całego serca. Przeważnie do wszystkiego podchodziłem neutralnie, ale w tym momencie czułem, że do tego nie da się podejść obojętnie. Co jeśli po osiągnięciu mojego głównego celu będę chciał tylko zabijać?
- "Nigdy nie popełnij takiego samego błędu jak ja w życiu, nie zatracaj się, nie możesz także zwracać uwagi na pieniądze. Idź za tym co kochasz, nie spuszczaj z tego oka, to jest jedyne co możesz w życiu mieć na zawsze. Miłość to klucz prawdziwego wychowania, pamiętaj".. Te słowa. Zapamiętam do końca swojego życia - cytowałem dokładnie wszystko co kobieta powiedziała mi przed zabraniem jej czegoś cennego. Czułem, że popadam w melancholie. Patrzyłem się w jeden punkt, a dokładniej w niebo i kropelki deszczu. Jednakże szybko się obudziłem kiedy Tamotsu wspomniał o mojej kolejnej historii.
- No cóż spotkałem tutaj wraz z obecnym czerwonowłosym chłopakiem bardzo potężnego przeciwnika. Nazywano go Matsuo Uchiha. Krótko mówiąc był nieśmiertelny i tylko zapieczętowanie go mogło nam pomóc. Dawno nie widziałem kogoś tak potężnego. Jednakże pokonaliśmy go, ale głównie za sprawą jednego z członków naszej organizacji samotników. To było coś trudnego.. Ich obu siła jest naprawdę trudna do opisania - mówiłem, a na mojej twarzy było widać ni to smutek, ni to radość, ni to złość. Po prostu brak jakichkolwiek uczuć we mnie wstąpił.

Ostatnio edytowany przez Akemi (2013-04-04 22:51:15)

Deszcz mnie uspokajał. Kropelki wody opadały mi delikatnie na twarz. Opady te przypominały mi o wszystkim co w życiu przeżyłem. Tym, że boję się o swego brata Akamiego i oto, że w każdym momencie będę mógł go stracić już na zawsze. Takie myśli od mnie nie odchodziły. Zawsze z nimi będę i trudno będzie mi się z nimi rozstać dopóki nie poczuję, że jestem na tyle silny by zawsze ochraniać go przed każdym niebezpieczeństwem. W końcu jest moim młodszym bratem i to jest moim obowiązkiem by zadbać o jego bezpieczeństwo. Choć w tym momencie mogę nazwać siebie hipokrytą, ponieważ często go opuszczam to i tak chciałbym ochraniać go za wszelką cenę. Może ta kobieta czegoś mnie nauczyła? Może miała racje do miłości do bliskich? Być może.
- Moim skromnym zdaniem zawsze znajdzie się ktoś taki wśród przyjaciół. A na chwilę obecną możemy uznać, że jest pomiędzy nami ta więź przyjaźni. Dlatego też nie ważne co się stanie i jak się zmienimy, to i tak ten drugi jednego walnie w pysk po czym ocuci go z tego stanu - mówiłem to z wymuszonym uśmiechem na twarzy, choć i tak moje słowa były prosto z serca. Czułem, że w Tamotsu też rodziło się coś w rodzaju nie spokoju. Czegoś, czego łatwo nie da się pozbyć. W każdym momencie może zdarzyć się coś, co może wyłonić wszystkie nasze uczucia i wylać je poprzez potok słów. Jednakże nie było to odpowiednie miejsce i tym bardziej przy tych młodziakach nie miałem zamiaru jakoś bardziej przekazywać swoje tajemnice.
- Oj, uwierz mi da się osiągnąć nieśmiertelność. Może i częściową, ale jednak nieśmiertelność. Chociaż i tak to nie jest dobry moment na rozmowe o tym - powiedziałem, a po jego kolejnych słowach uśmiechnąłem się - Hmm. Legendy? Na razie chciałbym zostać kimś na wzór idola i być rozsławionym na cały świat. Ohh, Nie to by było zbyt irytujące jak dla mnie - mówiąc to zaśmiałem się dosyć głośno nadal siedząc na belce drewna.

     Inuzuka spojrzał na pozostałych. Pora, aby stąd odejść najwyraźniej odchodziła. Odezwał się do Tamotsu i Akemiego, którzy pewnie nawet go nie usłyszeli.
     -Pora na mnie. Żegnajcie, powodzenia.-powiedział.
     Sh potem podszedł do Yosuke, z którym musiał wymienić kilka zdań przed odejściem. Poczuł do młodego Uchihy sympatię. Wiedział, że podczas trudnych czasów rodzą się najtrwalsze przyjaźnie. Być może to zalążek jednej z nich? Nie wiedział. W każdym razie, była to jedna z niewielu osób, która budziła w nim bardzo pozytywne emocje.
     -Yosuke, pora na mnie. Pokręcę się pewnie po okolicy. Być może spotkamy się po pewnym czasie, ale teraz raczej nie. Aha, radzę ci trenować, bo chcę znów walczyć.-rzekł i uśmiechnął się. Następnie zabrał psa i odszedł...

[z/t -> Kouesumi [Opuszczona kopalnia złota] ]

No cóż, widać ci tutaj nie znali się na kulturze. Odniosłam wrażenie, że nie potrafią traktować należycie kobiet, a już na pewno nie takich, jak ja. Nie dziwie się dlaczego są sami, nie mają dziewczyn, trzymają się męskiego grona, to zwykli słabeusze, nawet nie są ładni, świat spada na psy. Czy dziewczyna taka jak ja nie może spotkać prawdziwego faceta ?! Prawie w każdej sytuacji napotyka się na samców tego typu... To bez sensu. Bez słowa odwróciłam się więc na pięcie i odeszłam.
-Żałosne. - powiedziałam dopiero po jakimś czasie.
Chciałam trochę potrenować, dlatego skierowałam swe kroki na Północne tereny treningowe. Liczyłam chociaż na to, że spotkam tam jakiegoś ułożonego, wartego uwagi mężczyznę, który mi pomoże, zawalczy ze mną, porozmawia, potraktuje szarmancko, tak, jak należy. A nie ! Nie to co ci tam, żałosne, powtarzam. Nie miałam ochoty zostawać dłużej w tym miejscu, dlatego odeszłam jak najszybciej.

[zt -> Hidari, Północne tereny treningowe]

Słowa, które wypowiedział Tamotsu przeleciały przez moje uszy jakby nigdy nic. Czułem, że Senju ma swoje zdanie, którego nie chce jakoś szybko zmienić. Ja też byłem tego przekonania. Szybko zdania nie zmieniałem, a jeżeli już to bardzo rzadko. Kiedy ten powiedział, że musi iść ja kiwnąłem lekko głową, że zgadzam się i tylko powiedziałem:
- Do następnego. Obyś miał równie dużo historii co ja dziś - powiedziałem i również zniknąłem z jego oczu chowając się gdzieś za drzewami by przystąpić do treningu.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Po treningu uznałem, że wreszcie mogę udać się na spoczynek. Usiadłem pod jednym z drzew, które jeszcze przetrwało w tym lesie. Postanowiłem, że zasnę. Taki głęboki sen na pewno mi się teraz przyda.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-04-06 22:34:14)

     Nie wiedział, jak to się stało, ale zasnął. Spał przez dobrych parę godzin, na moje oko z powodu nagłego spadku adrenaliny, która wydzieliła się podczas ostatnich pojedynków. Wstał po jakimś czasie, otrzepał się z brudu, który się na nim osadził, po czym zaczął się zastanawiać co teraz. Stał tak przez chwilę, drapiąc się po potylicy, jednocześnie mierzwiąc sobie włosy. W końcu fryzura sama się nie zrobi, a w każdej sytuacji trzeba wyglądać zjawiskowo, mam rację?
     W każdym bądź razie, kiedy już wpadł na pomysł, co będzie robił, zebrał się w sobie, by odbyć kolejną podróż, po czym ruszył przed siebie. Jego celem było teraz Mizu no Kuni, gdzie, jak słyszał, mają najlepszych kowali. Chciał tam dostać broń godną najlepszych, której nie powstydziłby się żaden shinobi. Aby zrealizować więc ten cel musiał ruszyć przed siebie, a najbliższy port, jaki przychodził mu do głowy, był w Yu no Kuni, gdzie też miał zamiar zrobić sobie pierwszy przystanek.

[z/t = Tereny Yu no Kuni]

Ostatnio edytowany przez Yosuke (2013-04-10 17:29:37)

Właściwie nie wiem co mnie skłoniło by ze sklepu ruszyć prosto tutaj. Być może powodem tego było, że mój dom stał pusty, a ja mimo późnej pory nie miałem ochoty wracać do śmierdzących jeszcze trupem mojej siostry ścian. Usiadłem pod, którymś z drzew, losowym, w końcu wszystkie wyglądały tak bardzo podobnie.
  Sprawą, która zajmowała mnie dość mocno była nowo powstała organizacja, a już z całą pewnością jej lider... plany jakie miał w zanadrzu jednooki Uchiha były jeszcze zagadką, przez co szargały mną pewne wątpliwości co do mojej decyzji, powziętej z resztą pod wpływem chwili, a już na pewno emocji. Swoim zwyczajem popatrzyłem w niebo.
-Czy postąpiłem dobrze siostro? - Spytałem się swojej siostry nieboszczki. Niespecjalnie oczekiwałem odpowiedzi.