Ninja Clan Wars

Znajdowaliśmy się na miejscu jakieś dobre dziesięć minut zanim ktokolwiek z innych przedstawicieli znalazł się w sali obrad. To dobrze, wolałem mieć już to wszystko z głowy i zając się sytuacją na wyspach, która była notabene jedną z priorytetów. Mimo to, zdawałem sobie sprawę, jak ważne jest to by dobrze tutaj wypaść. Nie chciałem być kojarzony póki co z moimi poprzednikami, stać w ich cieniu. Chce pokazać nowe oblicze Samotników, przynajmniej na razie.

Po kilku minutach rozmyślań usłyszałem pierwsze stukanie obuwia o posadzkę jako znak, że któryś z gości właśnie nadchodzi. Był to klan Nara, który najwyraźniej niezbyt za nami przepadał. Wiedziałem, że trzeba będzie na nich uważać. Słyszałem, że są niesamowitymi strategami, a ich inteligencja nie ma sobie równych. Mimo to przywitałem się krótkim skinięciem głowy czekając na resztę. Później kolejno przychodzili Ayatsuri, Sabaku i Senju, których to tak samo witałem czy to krótkim "Witam", czy to skinięciem głowy. Póki co nie chciałem być zbyt rozmowny, wolałem to zostawić na później. Mimo to, że nie chciałem ukazywać za bardzo emocji kolejny gość, rozchulał nieco stoicki spokój. Wtem, na samym końcu pojawiła się kruczowłosa postać mężczyzny, którego widok zdziwił mnie niesamowicie. Mimo, że moja mimika twarzy się nie zmieniła to wewnątrz mnie nie wiedziałem o czym myśleć. Zostałem postawiony przed faktem własnych wyobrażeń, że ten moment nadejdzie. Zastanawiałem się jak zareaguje na jego widok, co zrobię. Milion planów, strategii i teraz gdy doszło do tego momentu zastygłem, pustka. Lustrowałem go spojrzeniem, pustym spojrzeniem mego jednego oka. Gdy usiadł naprzeciwko mnie uznałem, że póki co nie mogę nic zrobić, po prostu czekać. Mimo to jeszcze przez chwilę się na niego gapiłem będąc ciekaw czy połączy fakty związane z moją osobą i turniejem sprzed kilku lat, czy weźmie mnie po prostu za swego politycznego wroga. Gdy się przywitał, ja zaś pewnym siebie głosem, nie za głośnym ale takim by go usłyszał wypowiedziałem prosto w jego oczy: -Witam. - Po czym znów tak jak wcześniej zmieniłem swój cel obserwacji raz to na wejście do sali, raz to na pozostałych Liderów. Żadnych nerwowych ruchów, czysty profesjonalizm.

    Przez cały ten czas starałem się unikać grupowych zgromadzeń, w których udział brały głowy państw bądź przywódcy klanów. Każdy, kto wtedy był na arenie w Enko, dobrze wie, że takie spotkanie, mimo o podobnych motywach, nie zakończyło się najlepiej. Nic nie wskazywało na to, by tym razem miało być inaczej, a przynajmniej jeżeli spojrzy się po przez pryzmat tamtych wydarzeń. Zarówno ja jak i rada skupiliśmy się na modernizacji wioski, a także powolnym odzyskiwaniu kontroli nad własnym terenem. Baigai należało do Kiyoshi, lecz po dawnych rozmowach z Lordem, wyraźnie odczułem, że zatracił do nas zaufanie, mimo że raczej wiedział o naszej niewinności. A przynajmniej dowiedział się później, co nie wiele zmieniło jego nastawienia.
    Nie zamierzałem pozostać bierny razem z klanem, który przyszło mi prowadzić ku lepszej przyszłości.
    Dzisiejsze zgromadzenie nie tylko miało objąć nas jako liderów klanów, ale także Feudali, którzy zapewne podczas swych rozmów wspomną o grupach ninja, których trzymają w granicach swojego państwa. Być może to będzie kluczowym punktem, które zmieni aktualną sytuację w Kraju Ziemi. Osobiście zgładziłbym Hyuuga za podejście, które reprezentują i z prywatnych pobudek, lecz tym samym, niestety ale równowaga zostałaby zachwiana i my jako mieszkańcy Kraju Ziemi stalibyśmy się celem pozostałych wielkich nacji. Pech.
    Do Kraju Księżyca udaje się niepierwszy raz. Wcześniej miałem okazję wziąć udział w turnieju, w którym to poznałem kilka ciekawych osób. Raczej nie będzie mi dane powtórzyć tego raz jeszcze, a wręcz odwrotnie. Wyższość i chęć ukazania swojej mocy zapewne będzie biła od każdego. Niechaj i tak będzie. Wymagana była osoba towarzysząca, więc zabrałem ze sobą członkinie oddziału szpiegowskiego, która powinna w tej sytuacji wykorzystać swoje umiejętności najlepiej, a na pewno lepiej niż ja. Tym razem postawiliśmy na transport tradycyjny. Przejażdżka wozem jeszcze nikomu nie zaszkodziła, lecz zdecydowanie do najprzyjemniejszych nie należała.
    Gdy znaleźliśmy się na przeciwko pałacu skierowałem swoje oko na mury, a następnie obiekty i ludzi znajdujących się przed budynkiem. Nie wiedziałem z czym możemy mieć do czynienia więc chciałem się o tym przekonać wcześniej. Jednakże prawdziwa zagadka czyhała wewnątrz pałacu. Dlatego też skierowaliśmy się w stronę wrót głównych żwawym krokiem. Nie chciałbym, żeby nasza delegacja przybyła jako ostatnia i czuć spojrzenia oraz presję wszystkich niczym przy wchodzeniu do jaskini lwa.
    Bogate wnętrze mówiło o przepychu jaki przepełnia to miejsce, a uzbrojona straż miała zagwarantować bezpieczeństwo. Tylko czyje? Bo jestem święcie przekonany, że nie chodziło o nasze. Być może przewidzieli sytuację, że sprawy mogą sie potoczyć podobnie jak w Enko i po prostu wolą dmuchać na zimne. W końcu dotarliśmy do celu. Ogromna sala, po środku której znajdował się stół, przy którym zasiadała już większość liderów klanów i organizacji. Niektórych już spotkałem, o niektórych słyszałem, zaś innych widziałem pierwszy raz na własne oczy. Westchnąłem i pokręciłem delikatnie głową. Miało być inaczej, a jak zwykle przybywam prawie na końcu. Mówi się, że najlepsi przybywają na końcu, ciekawe ile w tym prawdy. Zbliżając się do jeszcze wolnych krzesełek kiwnąłem delikatnie głową na znak przywitania się wypuszczając krótkie - Witam. - Następnie zająłem wolne miejsce pomiędzy przedstawicielem Uchiha, a liderem klanu Ayatsuri. Nie znałem dokładnie ich statusu na scenie politycznej, ale jednego z członków delegacji klanu z Hidari poznałem wcześniej i uznałem, że lepiej będzie się kisić tutaj niż obok Sabaku czy Samotników, którzy spowodowali całe to bagno podczas turnieju. Dałem również pozwolenie Naoko, by działała wedle własnego upodobania jeżeli chodzi o wyłapywanie szczegółów podczas przyszłej narady.

Graficzki dodam później :v

   
Przedstawiciel Wyrzutków Yoshimaru | Towarzysz Mikuni Morri

     Yoshimaru przekroczył próg pomieszczenia rytmicznym krokiem. Ciało Wyrzutka opiewało luźne ubranie, nieeleganckie. Nie miał bowiem zamiaru stroić się w szaty ograniczające ruch. Do pasa przypięte były dwie katany, zaś ręce pokrywała para ciężarków. Podobnie jak nogi.
     Po podejściu do stołu przedstawił się, a następnie wskazał dłonią na towarzysza i podał również jego imię. W związku z pewnymi okolicznościami, aktualny przywódca organizacji z Ronin no Kuni nie mógł przybyć. Dwójka nowych stanowiła zatem poselstwo. Czarnowłosy zajął miejsce pomiędzy posępnym liderem Nara, a głową Uchiha. Rozsiadł się wygodnie i nie szczędził uśmiechów. Ogarniał go dobry humor. Jedyna rzecz, która mu wadziła w tym zgromadzeniu to obecność Samotników. Opiewał nadzieję, że dzisiaj zostanie im wymierzona sprawiedliwość. Bądź, co bądź nie obawiał się ich przedstawiciela. Zielone włosy, doprawdy? Parsknął pod nosem przewracając oczyma.

   
    Pałac może i mógł zachwycić ścianami kunsztownymi i wysublimowanym doborem dekoracji wzorzystej, ale sądu palącego nozdrza zamaskować się tym nie dało. Smród metafizyczny być może dla innych nie wyczuwalny, jak chleb spleśniały skręcał żołądek. Jaki to zapach może wywołać takie skutki? Jaka woń, może poza tą słodką i lepką wonią mięsa zgniłego mogła tak człowiekowi odebrać do życia ochotę? To zapach w miarę, do tego opisanego wcześniej podobny, smród polityki. Najwyraźniej, jest jego cechą dystynktywną, że człowiek raz w nim unurzany nie może się nigdy go pozbyć, bo jakby sam od siebie zaczynał go wywąchiwać, od feralnego wieczora w szpitalu.
    Ogólnie osobliwy ten zapach unosił się tutaj, na kroku każdym, dało się nawet go wyczuć w pancerzach eleganckich, który każdy człowiek myślący traktowałby, jak obraz próżności — pokaz mody, nie możliwości. Natarczywość zaś jego rosła w tempie iście wykładniczym, gdy się wchodziło do pokoju zgromadzeń. Czułem się tu na plenum, jak zawodowy pijak na weselu abstynentów. Może właśnie dla tego, że niczym zawodowy pijak nie potrzebowałem nikogo do zabawy. Zbyt dużo wody w rzekach świata upłynęło, gdy po raz ostatni byłem w Tsuki, zbyt dużo fal rozbiło się o brzeg, odkąd byłem w Enko podczas igrzysk. Zdawało się, że czasu ocean wyschnął, od momentu, gdy po raz ostatni opuściłem Ronin no Kunin, przekraczając próg mego miejsca pracy.
    Przez to być może twarze obce tutaj zebrane nie wydawały mi się czymś, z czym chciałbym obcować. Ponieważ jednak rozkazem drakońskim zostałem wyrwany ze świata dawnych obowiązków i rzucony w świat zadań znacznie straszniejszych i obcych musiałem grać swą rolę obojętnie, jak bardzo mi się nie podobała. Ponieważ wymagała właśnie tego skinąłem głową oszczędnie w kierunku zgromadzonych, gdy Yoshimaru zupełnie niepotrzebnie zaprezentował moją osobę. Sam od siebie nie dodałem nic, bo właściwie nie było, co a nawet, jeśli zbyt okrutne miałem wrażenie, że byłby tylko głos wołającego na puszczę. Choć być może po raz kolejny, to było tylko kleimo wadliwych interpersonalnych umiejętności.
    Bez słowa, zatem zająłem wyznaczone mi miejsce, które znajdowało się za fotelem mego aktualnego przełożonego. Ten wydawał się traktować, to spotkanie tak radosnym, jak wycieczka do tego przybytku wątpliwej rozkoszy i niewątpliwej rzeżączki, które się zwie Okiyama. Ja zaś nie będąc w nastroju tak wybornym obserwowałem towarzystwo oczami podkrążonymi ze zmęczenia, ręce włożywszy do kieszeni białego kitla i wcisnąwszy grubą teczkę papierów pod pachę mierzyłem towarzystwo.
    Jednego z nich znałem, był to Yocharu Uchiha, ale okres wylewności, który kiedyś pozwolił nam pogawędzić w Enko miałem już za sobą. Zmarł on, jak pacjent, dla którego nie było nawet kwanta nadziei. Pacjent, którego zabiłem sam. Wzrok mój również czujnie podążył za spojrzeniem Yoshimaru. Był to przedstawiciel samotników. Dość dużo ostatnio przysporzyli mi pracy a samym Wyrzutkom kłopotów. Nie okazałem jednak przejęcie dreszcz obrzydzenia nie przebiegł mi twarzy. Zawsze uważałem, że każdy powinien znać swoje miejsce w szeregu, do mnie zaś nie należało robienie tutaj scen dantejskich. Przynajmniej dopóki nie zostanę o to poproszony.
    Pomyślałem przez chwilę o Haruce i wraz z nieoczekiwanym szybszym uderzeniem serca zrobiło mi się trochę lżej. To ona najbardziej dopytywała się mnie, czego się spodziewam po tej wycieczce. Ja zaś nie miałem serca powiedzieć, że niczego dobrego. Nie przyznałem, że ludzie takiej magnitudy potrafią się naprawdę porozumieć i przy tym porozumieniu zważać na innych.