Ninja Clan Wars

       Pojawienie się drugiego przeciwnika wyjaśniło całą gamę niewiadomych. Nie. Była tu od samego początku i to ona mnie znalazła jako pierwsza. Trująca mgła zupełnie nie pasowała do pozostałych umiejętności pokonanego wroga. Poza tym, mgła pojawiła się dopiero po jakimś czasie od nawiązania konfrontacji. Tak samo jak atak bronią miotaną. Popełniłem kardynalny błąd, zakładając, że oponent był jeden. Oszukali mnie formą pierwszoosobową użytą w tamtej wiadomości, za co powinienem się wręcz wstydzić. Niemniej, dobrze zrobiłem, używając swoich najsilniejszych technik na pokonanie przeciwnika. Nawet jeśli kosztowało mnie to mnóstwo chakry, wrogowie byli zdecydowanie za silni, by walczyć z nimi dwoma jednocześnie.
       Skóra raz jeszcze zapiekła, gdy okolice wypełniła śmiercionośna mgła. Zacząłem biec w swoją prawą, zataczając delikatny łuk (Szybkość = 200). Mogłem założyć, że ukrywaniem oponentka nadrabiała niewysokie zdolności w bezpośredniej walce. W takim razie należało się liczyć z ewentualnymi pułapkami. Niezależnie od tego, ile miałem w tym racji, biegnięcie prosto w jej stronę zdawało się samobójcze. Szczególnie w moim stanie. Choć byłem przyzwyczajony do bólu, ten naprawdę paskudnie dawał się we znaki. Za długo wystawiłem się na działanie oparów i wolałem nie sprawdzać, co kryje się w jeszcze głębszych warstwach organizmu. Wystarczyło, że moje ukochane szaty pokryte były purpurowymi plamami.
       Wyskakując z mgły zrobiłem jeszcze parę kroków w tył i stanąłem skierowany bezpośrednio w stronę miejsca, w którym ostatni raz ją widziałem. Oddalony byłem na odległość dziesięciu metrów od granicy chmury, czyli dostateczną, by dosięgnąć wynurzającą się przeciwniczkę większością technik. Oczywiście nie spodziewałem się dzikiej szarży. Pomimo bólu po utracie towarzysza, wydawała się trzeźwo myślącą osobą. Utrata większości chakry wymusiła na mnie ostrożność, tłumiącą zapędy do atakowania na oślep. Wydobyłem katanę, która od dłuższego czasu wystawała z mojego żołądka. Schowawszy ją do pochwy pozwoliłem, by jeszcze więcej krwi ze mnie wypłynęło. Tyle, bym mógł podjąć kolejną próbę narysowania symbolu Jashina.
       - Ktoś tak skuteczny nada się w sam raz... Shinigami. - wymamrotałem pod nosem.

Ostatnio edytowany przez Akami (2016-04-21 18:09:17)

       Oponentka od pierwszego ataku wykazywała się nie lada zmysłem taktycznym, toteż wiara w tak łatwą ucieczkę z trującej mgły była w ogólnym założeniu bezsensowna. Kończące się rezerwy chakry wymusiły jednak na mnie takie, a nie inne działanie. Przez jakiś czas było ono nawet skutecznie, ale wkrótce na własnej skórze miałem się przekonać, że użytkowniczka tajemniczej techniki bardzo dobrze orientuje się w swoim zabójczym tworze.
       Próbowałem dociec słuchem, czy w szumie kunai, shurikenów i senbonów znajduje się jakaś luka. Niestety, atak zdawał się nadchodzić praktycznie z każdej strony... Prawie. Nawet ze swoją nieśmiertelnością wolałem nie ryzykować kontaktu z tyloma broniami. Szczególnie, gdy wezmę w rachubę znajomość moich zdolności. Przeciwniczka będzie dążyć do całkowitej dezintegracji mojego ciała, więc do kunai doczepione będą notki wybuchowe. Byłem zmuszony do ucieczki w identyczny sposób, co na samym początku. Dopiero w takich sytuacjach okazywało się, jak wartościowe potrafią być NinJutsu Dotonu.
       Ukryłem się pod ziemią (click), po czym oddaliłem się jak najdalej stąd. Moim zamiarem nie było całkowite rejterowanie z pola walki, a jedynie ucieczka z mgły. Dlatego wyszedłem na powierzchnię w miejscu, które obrałem sobie za cel w czasie biegu. Chmura nie miała granicy samej w sobie, dlatego mój klon stanął dziesięć metrów od względnej odległości, na którą nie groziły mu trujące opary. Sam natomiast pozostałem w ukryciu, gotów do ewentualnego kontrataku.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Nie zamierzałem oczywiście czekać w miejscu. Nieśmiertelność nie oznaczała nieśmiertelności, więc wciąż nie mogłem sobie pozwolić na lekceważenie przeciwnika. Szczególnie gdy ukryty jestem pod ziemią, gdzie moja percepcja oraz możliwości reagowania są w pewnym stopniu ograniczone. Pamiętając o najlepszym sposobie obrony ruszyłem slalomem w stronę wroga. Atakuje z ukrycia, wykorzystuje mgłę do maskowania i walczy na daleki dystans. Takie osoby rzadko radzą sobie w bezpośrednim kontakcie. Dlatego towarzyszył jej wojownik specjalizujący się w walce w bliskim kontakcie. Teraz pozostała bez żadnego ubezpieczenia.
     Wyskoczyłem z ziemi na wysokość 15 metrów. Nie trzymałem żadnej broni. Nie potrzebowałem ich. Z drugiej strony w razie użycia przez nią kolejnego NinJutsu musiałem zachować gotowość do użycia swoich własnych. Lecąc w stronę ziemi wyprostowałem prawą nogę i spadałem na nią celując prosto w kolano.

Prędkość poruszania się pod/na ziemi - 200
Siła kopnięcia - 200
Szybkość kopnięcia - 200
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Akami (2017-04-25 19:10:32)

     Nie zamierzałem czekać, aż unieruchomiona przeciwniczka oddali się na bezpieczną odległość. Zanim jej kształt rozmazał się w trującej mgle, wyciągnąłem rękę w kierunku jej szyi. W razie powodzenia podduszam do momentu, w którym zacznie brakować jej tchu i w miarę możliwości zatrzymać część gazu w jej gardle. W obecnej chwili było to najlepsze rozwiązanie. Oczywiście nie licząc zabicia jej. To jednak byłoby zbyt proste, a ona zaszła mi dosłownie i w przenośni zbyt głęboko za skóra.
       - Nawet o tym nie myśl, kurwo! - ryknąłem groźnym, nienaturalnym głosem przez poważnie poparzone gardło. Efekt długiego wdychania kwaśnych oparów. Byłem wściekły i żądny zemsty. Dowodziłem tysiącami żołnierzy, walczyłem z najpotężniejszymi ninja jakich znał ten świat, a ona miała czelność podważać moją nieśmiertelność?! Zamierzałem ukarać ją jak najdotkliwiej. Zmusić ją do błagania o śmierć. Przez ból zupełnie zapomniałem o konwenansach. Ból wzbudził we mnie naturę prawdziwego jashinisty.

Siła (50;200)
Szybkość - 200
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Dawno nie zaznałem takiego bólu. Naprawdę dawno. Tak intensywne obrażenia zniszczyłyby wolę walki innego człowieka. Człowieka o śmiertelnym ciele. Idąc drogą ciemności, poprzez ciernie i zwątpienie, osiągnąłem to, co wydaje się tylko mrzonką najpotężniejszym istotą tego świata. Stałem się heroldem samej śmierci i prorokiem krwawego boga. Dlatego choćby ziemia się rozerwała, a niebo spadło... nic mnie nie powstrzyma.
     Pierwszy cios wyprowadziłem wolną ręką prosto w w brzuch. Następnie przyciągnąłem ją do siebie z jednoczesnym wyskokiem i wbiłem swoje kolano w to samo miejsce. Obydwa te uderzenie nastąpiły prawie jednocześnie, bez zatrzymania. Nie potrzebowałem do tego oczu, a pozbawiony wzroku nie przejmowałem się tak bardzo tym, że właśnie katuję kobietę. Sama zresztą wybrała taki zawód...
     Zaraz po tych dwóch uderzeniach puściłem jej gardło. Szarpnąłem ją za włosy w dół, podniosłem wysoko nogę i kopnąłem prosto w głowę. Jeżeli zgodnie z planem uderzy głową o ziemię, wbiję nią jeszcze bardziej resztką sandała. Trzy razy. Po czym dalej będę pilnował nogą, żeby ta trująca głowa jej nawet nie drgnęła.
       - Nawet nie wiesz jak mnie wkurwiłaś. - powiedziałem pochylając się w jej stronę - Ale masz szczęście, gdybym miał więcej sił, zrobiłbym Ci jeszcze gorsze rzeczy. Przepierdolę najwyżej trochę kasy w burdelu, stać mnie. Jakieś ostatnie słowa, suko? - dodałem. Rzadko przeklinałem, ale obecna sytuacja kompletnie wyprowadzała mnie z równowagi. Drażnił mnie ból w gardle, przez który cierpiał mój głos. Byłem wściekły, że dałem się doprowadzić do takiego stanu.

Siła - 200
Szybkość - 200
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Akami (2017-05-02 13:59:26)

     Poważne obrażenia uniemożliwiały mi normalne funkcjonowanie. Przeżywając niejednokrotnie amputacje, oparzenia, odmrożenia, rozległe uszkodzenia narządów wewnętrznych przyzwyczaiłem się do podobnego bólu. Bardziej problematyczny był fakt, że w niektórych miejscach na ciele nie miałem już nawet skóry. Uszkodzone miałem ścięgna i mięśnie przez co organizm buntował się przeciwko dalszej walce. Nie byłem pewien co robi moja przeciwniczka. Potrafiłem tylko usłyszeć, że się rusza. Po tym wszystkim dalej coś kombinowała, ale to było w zasadzie zrozumiałe. Sama jednak zgotowała sobie ten los.
     Dalsze przeciąganie walki nie było w niczym interesie. Trzeba to było jak najszybciej skończyć, bo kunoichi swoje już pokazała, a doświadczanie kolejnych ataków nie było najlepszym pomysłem. Musiałem więc bić częściowo na oślep. Celować w ciemny, ruszający się kształt. Zacisnąłem pięść z całej siły. Po palcach zaczęły się mienić coraz to grubsze i jaśniejsze niebieskie smugi chakry. Zgęstniała i otoczyła całą moją dłoń. Wyglądało to prawie tak, jakby moja dłoń zapłonęła odcieniem błękitu.
     Chcąc zaoszczędzić część sił poczekałem parę sekund. Pozwoliłem zebranej chakrze się ustabilizować i skoncentrowałem się na tym, by się za bardzo nie rozproszyła. W obecnym stadium nawet coś tak prostego jak uderzenie wzmocnione chakrą zaczynało być problematyczne. Klęcząc na nieprzypalonym kolanie rzuciłem się w jej stronę z zamiarem zadania potężnego uderzenia, którym miałem nadzieję skończyć to starcie.

Siła - 420
Szybkość - 200
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]