Ninja Clan Wars

Sesja Prosta - Suezo

Najwidoczniej potyczka w której brał udział chłopak wcale nie powodowała, że czuł sie coraz bardziej zagrożony. Właśnie na odwrót, czuł podekscytowanie. Coś jak Matsuo podczas rzezi klanu Uchiha, tylko, że Suezo miał przed sobą trzech opryszków. Jeden z nich był wystawiony na dowolny atak zaś drugi biegł w ich stronę. W takiej sytuacji umysł potrafi płatać nam figle i większość osób panikuje przez co kończy się ich życie. Jednakże młody Uchiha był inny, On się niczym nie przejmował. Ba! Nawet zdążył obmyślić plan jak tutaj pozbyć się dwóch za jednym zamachem. Postanowił wykorzystać do tego klanowy ogień, który powinien wprowadzić trochę chaosu w plany bandziorów. Szybko uformował pieczęcie i wypuścił dość sporej wielkości kulę ognia, która leciała w stronę przestępców. Ci nie mieli okazji na unik, byli po prostu zbyt wolni. Ogień był tak silny, że dosięgnął ich obu a na dodatek leciał jeszcze w stronę wozu z którego wyszli. Ich przywódca szybko zeskoczył na ziemie turlając się po niej i przyglądał jak demoniczny płomień pali jego towarzyszy oraz wóz, którym przyjechali. Gdy tylko płomienie lekko osłabły Suezo mogł zauważyć, że w wozie był jeszcze jeden osobnik, który siedział i czekał na rozkazy. Zagranie było idealne. Przy użyciu jednej techniki załatwił aż trzech przeciwników.

- Ty mały smarkaczu! - Odezwał się jedyny ocalały przywódca całej szajki, który przyglądał się jak ciała jego towarzyszy pożera ogień techniki Suezo. Rzucił kamień, którym ostrzył swój nóż a z tyłu wyciągnął jeszcze jeden. Nie co większy od tego pierwszego, aczkolwiek tylko odrobinę. Powolnym krokiem zbliżał się w stronę chłopaka chcąc się zemścić za to co zrobił.

Ostatnio edytowany przez Straznik 9 (2014-12-21 12:33:56)

Sesja Prosta - Suezo

Suezo spoglądał jedynie na rezultat swojego ataku, który przyniósł ogromne korzyści. W takim sensie, że udało mu się załatwić kilka celów za jednym zamachem ale za to był dość mocno wyczerpany. Taka technika potrafi wyssać spore pokłady chakry a chłopak nie chciał na tym zakończyć swoich sztuczek. Gdy tylko zauważył jak ostatni mężczyzna trzyma się na nogach a na dodatek zbliża się w jego stronę, ten postanowił użyć na swoim napastniku jednej z technik genjutsu. Dość odważny atak. Uderzyć w psychikę swojego przeciwnika aby szybko się go pozbyć. Gdy tylko aktywował jutsu, twarz mężczyzny zrobiła się dziwnie blada a gałki oczne wyglądały jakby miały zaraz wyjść. Zaczął wykonywać niekontrolowane ruchy rąk a żyły na jego czole zaczęły powoli wychodzić. Był to dość odrażający widok, ale jednak spalone ciała nie dość, że wyglądały jeszcze gorzej to pachniały nie za specjalnie.
Mężczyzna zaczał naglę krzyczeć. Mimo zadziałania techniki pomyślnie ciągle kierował się w stronę chłopaka, tylko, że do tego dochodził jeszcze paniczni krzyk oraz niekontrolowane ruchy rąk w których trzymał dwa krótkie noże.

Sesja Prosta - Suezo

Widok mężczyzny, który boi się... właściwie czego? Chyba tego co mu jego własny rozum płata. Ale... Widok mężczyzny, który nie wiedział co robi powodował jedynie u chłopaka większe zadowolenie i radość z tej krótkiej potyczki w której miał okazję wziąć udział. Mężczyzna przez chwile przypominał typowego zombie, który idzie powolnym krokiem do swojej ofiary, tylko, że w tym przypadku mężczyzna był w pełni żywym człowiekiem. No może z lekkim uszczerbkiem psychicznym. Pozostało go jedynie wykończyć w jakiś szybki sposób. Suezo mógł teraz wykonać dowolny ruch, który zakończy żywot jego napastnika. Zdecydował użyć się kolejnej techniki Katonu. Nie była to jakaś potężna technika, ale według chłopka powinno starczyć. Jego przeciwnik zbliżał się powoli a ten w spokoju formował potrzebne pieczęcie do uwolnienia jutsu. Małe kule ognia, które wypuścił ze swoich ust sięgnęły cel, ale nie spowodowały większych obrażeń. Fakt miał drobne poparzenia, ale przede wszystkim atak, który przyjął na siebie zadał mu w pewnym sensie jakiś ból fizyczny co pozwoliło na uwolnienie się z genjutsu. Nie wiedział dokładnie co się stało, ale jeszcze w półprzytomny bez dłuższego przemyślenia rzucił się na chłopaka z lekkim uśmiechem [szybkość=30].

Sesja Prosta - Suezo

Suezo miał szczęście, że w tej chwili walczył ze zwykłym złodziejaszkiem, ponieważ gdyby był to ninja błąd, który został przed chwilą popełniony przez chłopaka kosztowałby go życie. Uwolnienie mężczyzny z działania genjutsu ani trochę nie ruszyło młodego Uchihe. Jedynie dawało to okazję do dłuższej zabawy oraz wypróbowania nowych sztuczek, które mógł wykorzystać w przyszłości gdy nadarzy się kolejna okazja do wzięcia udziału w bitce. Suezo postanowił wykonać ten sam unik co wcześniej, tylko nie wziął pod uwagę faktu, że mężczyzna widział ten unik a wykonanie tego samego nie było wskazane. Nawet przez doświadczonego ninje.
Gdy mężczyzna był dość blisko, chłopak odskoczył w tym, ale jedną ręką w której trzymał nóż sięgnął dłoni chłopaka i zrobił niewielkie cięcie [siła=40] z którego zaczęła sączyć się krew. Mimo tego mężczyzna nie był w pełni sił więc jego reakcje oraz ogólne pojmowanie przestrzeni nie było takie jak wcześniej. W pewnej chwili klęknął i zaczął trzymać się za głowę. Przypominało to jak jakieś omdlenie ale w rzeczywistości mężczyzna wracał do pełni swych sił.

Nagle Suezo zauważył jak jeden z osobników karawany, która została napadnięta, wziął jedną z belek, która miała podtrzymywać wóz i uderzył nią mężczyznę w głowie. Widać można było jedynie jak krew odrobinę tryska z rany, która powstała a całe ciało rozbójnika runęło na ziemie, tuż przed nogi Suezo. Panowała chwila ciszy, każdy spoglądał na siebie i myślał. Co? Nie wiadomo. Po chwili ten, który zadał ostateczny cios mężczyźnie odezwał się. - Nic Ci nie jest?

Sesja Prosta - Suezo

Suezo od razu postanowił zająć się raną. Zrobił to dość prymitywnie, ale biorąc pod uwagę sytuację w której się znalazł nie można było mu zarzucić braku profesjonalizmu. Uśmiech cały czas widniał na jego twarzy co było oznaką dobrego samopoczucia oraz dużej pewności siebie. To dobrze, takich jak On w dzisiejszych czasach potrzeba jak najwięcej. W chwili gdy jeden z mężczyzn napadniętej karawany załatwił szefa bandziorów Suezo myślał, że już dawno się stąd wynieśli i został sam na polu bitwy. Gdyby chciał ukazać więcej siły jaką posiadał prawdopodobnie trafiłby i tych, którzy zostali. Niemniej jednak tak się nie stało i wszyscy byli cali i zdrowi, no może prawie cali. Ręka Suezo już nie krwawiła jak wcześniej aczkolwiek rana nadal pozostawała lekko otwarta, jak to bywa podczas rozcięć.

- Nie mogliśmy uciec. W tych wozach jest cały nasz majątek. Otóż jesteśmy handlarzami i można powiedzieć, że sprzedajemy wszystko! - Powiedział ten sam mężczyzna, który zadał ostateczny cios przywódcy gangu. Następnie rzucił na bok belkę, którą trzymał w ręku i skierował się do jednego z wozów. Wszedł do niego i zaczął coś szukać. Suezo nie widział czego dokładnie szuka, ale długo mu to nie zajęło. Gdy mężczyzna wyszedł trzymał w ręku mały biały woreczek. Wręczył go chłopakowi dziękując mu za to co zrobił.

- Trzymaj. To powinno być odpowiednia rekompensatą za to, że zechciałeś nam pomóc. - Następnie On i reszta mężczyzn wymienili uszkodzone koło wozu i ruszyli dalej w swoją podróż machając na pożegnanie ninji, który uratował ich majątek albo i nawet życie.

KONIEC SESJI

     Po pewnym czasie znalazłem się w górach. Ile godzin minęło? Nie mogłem określić. Straciłem rachubę przedzierając się przez wąskie tuneliki. Kiedy w końcu zobaczyłem niebo westchnąłem. Nie miałem klaustrofobii, ale przebywanie w tunelach po prostu obniżyło moje morale. Teraz, na świeżym powietrzu, mogłem robić wszystko kilkukrotnie efektywniej. Przynajmniej w moim mniemaniu...
     Nie byłem zmęczony, ale chciałem się zrelaksować. Kilka minut odpoczynku mogło dobrze zrobić na moje nerwy. Cóż, perspektywa uciekania przed wrogami klanu, którzy oblegali ojczyznę nie była najciekawsza, ale chyba nie miałem wyjścia. Szczególnie, że dostałem rozkaz od rady. Tym bardziej musiałem skierować się do skalistych gór.
     Miejsce było to bardzo malownicze, aczkolwiek znalezienie tutaj odpowiedniego miejsca do odpoczynku było trudne. Wszędzie strome stoki, brak drzew i łąk... Po kilkunastu minutach obserwowanie dostrzegłem pojedyncze drzewo. Uradowany udałem się w jego stronę, a następnie rozłożyłem w jego cieniu. Miałem teraz ochotę odpoczywać. Laba, ciekawe ile potrwa...

     Gdy wyszedłem z tunelu, miałem nadzieję, że wreszcie odpocznę. Że uda mi się zrelaksować, zająć samym sobą. Może potrenować. Albo po prostu najzwyczajniej w świecie zastanowić co robić dalej. Poza tym, dopiero co wyszedłem ze Szkoły Ninja. Można rzec, iż zasługiwałem na nagrodę. Niestety, mój odpoczynek został przerwany dosyć brutalnie, bo ledwie gdy rozciągnąłem się pod drzewem, do moich uszu doszedł dźwięk melodii. Czy była ona grana? A może nucona? Nie potrafiłem orzec, ponieważ wiatr płatał mi figle i zniekształcał jej dźwięk. Jednak moje wprawne ucho wychwyciło, iż ktoś po prostu płacze.
     Cóż, najwidoczniej świat jest mały, a przynajmniej to drzewo. Zirytowany podniosłem się. Krótkimi ruchami otrzepałem ubranie z kurzu, który na pewno musiał być w takim miejscu, a następnie powoli skierowałem się do osoby, która zakłócała mój spokój. Chciałem dowiedzieć się, co powoduje u niej tak zły nastrój w ten piękny dzień. Słońce świeci, jesteśmy wolni... Czego chcieć więcej?
     -Czego płaczesz? - zapytałem w zasadzie nie wiadomo kogo. Może to jakiś kochaś? Albo mała dziewczynka? Albo stary dziadek, który ma swoje powody? Cholera, świat ninja jest dziwny, a co dopiero zwykłych ludzi. Oczekiwałem na odpowiedź i szczerze powiedziawszy, mógłby to być nawet lider mojego klanu, tylko niech przestanie, bo nie mam ochoty na słuchanie mazgajenia o tej porze.

     Nie zdziwiłem się, gdy ujrzałem dziewczynkę. Mała po prostu zajmowała się zajęciem niewiast - łkała. Przez moment miałem ochotę zająć się jej sprawą, ale moje uczucia szybko zniknęły. Wyparowały, w zasadzie nie wiadomo dlaczego. Podejrzewam, że krótka refleksja brzmiąca "Dlaczego mam mieszać się w jej życie?" była główną przyczyną. Przez kilka sekund patrzyłem bezmyślnie. Dopiero po momencie zdałem sobie sprawę, że to ona zakłóca mi spokój. Płaczka, beksa. Widać wolnym ludziom nie dane jest odpoczywać. Oj nie.
     Zastanawiałem się, co rzec do tej pochmurnej istoty. Żeby nie płakała? Żeby dała mi spokój? A może po prostu odejść? Wiedziałem jedno, zwyczajna sprawa tej panienki nie jest interesująca. A ja chciałem zgłębiać tajemnice tego świata. Wydawało mi się, że podjąłem decyzję. Miałem prosty wybór i równie prostą opcję. Odejście i nie zwracanie uwagi na beksę. Chyba są tutaj jakieś inne drzewa.
     Nagły zwrot sytuacji nakazał mi jednak pozostać. Ja, świeży ninja, zostałem "zaatakowany". Groźba pobicia przez dziewczynkę wydała mi się co najmniej idiotyczna. Na mojej twarzy zagościł uśmiech. Szczery, szeroki, wzywający, ale i mający w sobie coś miłego. Powolnym ruchem położyłem dłoń na głowie dziecka. Następnie odezwałem się.
-      Co robisz w górach, będących pod opieką klanu Uchiha? Nie wiem czy zapuszczanie się tutaj jest dobrym pomysłem. Mogę Ci jednak powiedzieć, że płaczesz bez powodu. - rzekłem pewny siebie, wciąż z uśmiechem na twarzy. Jakbym pocieszał i drwił zarazem.

     Nie mogłem uwierzyć moim uszom. Ta dziewczynka twierdziła, że jest bardzo ważną  osobą. Cóż, gdyby teoretycznie mówiła prawdę, mógłbym ponieść jakieś konsekwencje. Jednak w obecnej sytuacji niewiele mnie to interesowało. Nasza stolica była pod oblężeniem, ja dostałem nakaz ewakuacji, a lider klanu specjalnie nie wykazał się bohaterstwem w obronie do tej pory, skoro  ludzie nie rozszerzali plotek. Krótko mówiąc, byłem skazany na siebie. W obecnej sytuacji znaczyło to tyle, że dziewczyna może być córką kogo zechce. Nie ma nade mną władzy.
     Uśmiech nie zniknął z mojej twarzy. Może nie był już taki szeroki, ale dalej miałem ochotę zataczać  się, słysząc farmazony wypowiadane przez tą beksę. Moja ręka powędrowała do ostrza katany, wiszacej u mego boku. Może ta aluzja mogła wpłynąć na dziecko. Jeżeli nie, to trudno. Problem dziewczynki polegał na tym, iż nie miała nade mną władzy. A ja dostałem jasny nakaz, jak postępować. Zaśmiałem się krótko, szorstko. Ostatecznie to obelgi rzekomej córki lidera były prawdziwe. Nie umiałem wiele. Bylem słaby. Miałem zbyt wielkie ambicje jak na mój wiek. Problem z tym, że umiałem się do tego przyznać.
-      Myślę, że w twoich słowach znajduje się trochę racji. Szkoda jednak, że wciąż mam lepszą pozycję w klasie. A właśnie, przy okazji. Jak ma na imię twój tata, bo wyleciała mi z głowy? - zapytałem. Szczerze powiedziawszy to zakładałem, że zna ona imię Ichitsu. Ale może... Nie wierzyłem jej. Ciekawiło mnie czy da się złapać na tak banalną pułapkę.

     Sytuacja zaczęła się zaostrzać. Ja w krótkich słowach okazałem mój brak szacunku wobec beksy, ta natomiast odpowiedziała mi tym samym. Ba, w dodatku z większą nonszalancją. Można rzec, iż urzekła mnie jej odpowiedź. Martwił mnie jednak jej brak wiedzy i talentu do łgarstwa. Kłamać też trzeba umieć. Wykorzystując kilkusekundową minę dziecka, dowiedziałem się wszystkiego. No, w sumie tylko jednego, ale w tej sytuacji najważniejszego. Ona nie jest córką lidera. A to ułatwiło mi sytuację  do jednego wyboru. Ba, tylko on wydawał się być słuszny.
     Niechętnie wzruszyłem ramionami. Na mojej twarzy pojawił się wyraz rezygnacji. Miałem ochotę spać, a nie męczyć się z jakimiś zadaniami. Również towarzystwo owej dziewczynki nie było mi na rękę. Teraz mogłem tylko powiedzieć jej, co o niej myślę i co zrobię. Bez wielkich emocji wysunąłem kawałek miecza. Metal lśnił w słońcu, a ja wykorzystując strach dziecka uniosłem jedną brew. Wyglądałem najpewniej jak dziki żigolo, choć na tej panience i taki widok mógł spowodować szkody psychiczne. Po kilku dramatycznych sekundach, wysunął ostrze do pochwy. Następnie odezwałem się do kłamczuchy. Być może po raz ostatni.
-     Nie potrafisz naginać  rzeczywistości. Nie umiesz łgać. Imię lidera to Ichitsu. Może przyda się tobie, gdy spotkasz kolejnego potencjalnego frajera. - wyrzekłem bez zbędnych emocji. Następnie odwróciłem się i powolnym krokiem skierowałem w stronę przeciwną. Nie miałem ochoty na towarzystwo. Chciałem tylko odpocząć, a potem potrenować. W końcu mogłem czegoś się nauczyć.

     Moje zachowanie bardzo znacząco wpłynęło na dziewczynkę. Mała ponownie bała się odezwać, gdy ujrzała z bliska mój miecz. Cóż, sztuczka tandetna i pospolita, ale zadziałało niczym dobre Genjutsu. Stojąc odwrócony do niej, uśmiechnąłem się. Czyżbym umiał wykorzystywać psychologiczne gierki? Ja, raczkujący ninja? Najwidoczniej umiałem więcej niż podejrzewałem. W moich genach jest coś więcej niż tylko wspomnienie dziadka...
     Nowe wydarzenia napływały prędko. Beksa szybko przyznała się do winy i wyjawiła mi swoje prawdziwe powody. Cóż, nie lubiłem złodzieji. Nie lubiłem też tej małej. Jednak wizja bandyty, który zabrał dzieciakowi plecak? No tak. Życie bywa okrutne. Sam doświadczyłem gorszych sytuacji. Odwróciłem się i zmierzyłem wzrokiem beksę. Mogła teraz siedzieć i płakać dalej. Niszczyć ten dzień innym. A ja nie miałem konkretnych planów na owy dzień. Ba, może załapię się na jakieś znaleźne! Uśmiechnąłem się od ucha do ucha, a następnie ponownie odezwałem.
-      Nie wiem czego ciebie uczyli w domu, ale czasami warto okazać uczucia i odrobinę zaangażowania, a nie kłamać. Przy okazji, o ile dobrze pamiętam, to mnie uczono trzech magicznych słów. Zgadnij, które chcę usłyszeć. - moje słowa były chyba dobrze dobrane. Chciałem zganić kłamczuchę, ale i dać jej furtkę, co robić dalej. Natomiast sama aluzja była widoczna jak ja sam.

     Niestety, tylko ja miałem dobre maniery. Mógłbym wpoić je tej zwariowanej dziewczynce, ale po co. Niech będzie taka jaka jest. Denerwująca i interesująca. Choć mała zmieniała zdanie o mnie kilkukrotnie w ciągu ostatnich paru minut, to ja wciąż miałem jej za złe zakłócenie mojego spokoju. Miałem nadzieję, że po wykonaniu tego zadania wreszcie odejdzie i zostawi mnie samego w górach. Chciałem pobyć sam. Może trening dałby mi kopa?
     Nie wiedziałem co zrobić. Iść od razu po plecak, czy wybadać sprawę? Po chwili doszedłem do wniosku, iż wszystkiego najpewniej dowiem się po drodze do miejsca zdarzenia. Dziecko lubiło mówić, chyba jak każda przedstawicielka jej płci. Miałem ochotę załamać ręce. Nie znała słowa "proszę"?
-     Ruszajmy zatem. Zaprowadź mnie do tego złodzieja i najlepiej opisz jaki jest. Wygląd, cechy charakterystyczne, to wszystko może mi pomóc w próbie odzyskania twojego plecaka. No chyba, że nie chcesz go mieć znowu. - rzekłem. Co prawda wizja otrzymania kanapek w zamian za walkę była co najmniej śmieszna, ale... Nie samymi pieniędzmi żyję. Poza tym, beksa wspominała coś o cennym przedmiocie. Może uda mi się go przygarnąć, jeżeli sprawa pójdzie według mojej myśli. - No. Mała prowadź.

     Najwidoczniej los płatał mi figle. Z pozoru proste zadanie. Ot misja, która miała na celu odzyskanie zguby, komplikowała się teraz. W najgorszym momencie. Czemu takim? Bo dopiero teraz zdałem sobie sprawę ze świadomego zagrożenia. Sześciu chłopa to już zgraja, a więc nie należało być pewnym odnośnie przyszłego spotkania. Przed moimi oczami pojawiły się dwie wizje. Jak to bywa zazwyczaj, pozytywna i negatywna. Łatwo się domyślić, o czym mówiły. O zwycięstwie, albo porażce.
     Nie uważałem, że przesadna odwaga jest czymś dobrym. W ten sposób można było ściągnąć na siebie wiele problemów. Z drugiej strony, tchórzostwo powodowało niechęć wśród bliskich, a i niszczyło opinię o osobie. W tej sytuacji nie miałem nawet wyjścia. Wydawało mi się jedynie, iż mógłbym zmienić moje postanowienie... Ale jednak było to poza moim zasięgiem. Jakby porażka była łatwiejsza niż rezygnacja z walki.
     Zaiste, z boku musiało to wyglądać bardzo dobrze. Ja, Ikkyo, dowiadujacy się o sześciu przeciwnikach, tylko po to by wzruszyć ramionami. Cóż, jak wspominałem wcześniej, byłem ledwie uczniakiem. Czy ktoś taki jak ja podoła wyzwaniu? Czy walka grupowa zakończy się sukcesem? Cóż, najwygodniej będzie to sprawdzić.
-     Nie powiem, że perspektywa takiej przewagi liczebnej brzmi zachęcająco. Jednak słowo się rzekło. Przynajmniej spróbuję odzyskać twoje "skarby". - powiedziałem spokojnie. Zdawałem sobie teraz sprawę, iż moi przeciwnicy mogą zachowywać się różnie. Na wieść o moim pochodzeniu niektórzy byłoby w stanie oddać od razu zgubę... Miejmy nadzieję, że ci też.

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2014-12-30 11:37:28)

     Nowe informacje przyszły szybko. Dziewczynka zaprowadziła mnie do obozu bandytów. Szczerze mówiąc, to jej zadanie kończyło się. Teraz to ja miałem grać pierwsze skrzypce. Wizja walki z wszystkimi rabusiami nie należała do atrakcyjnych, dlatego zacząłem myśleć. I szczerze powiedziawszy, było to najlepsze z możliwych rozwiązań. Gdzie ciało nie może, tam umysł króluje.
     Przede wszystkim musiałem zastanowić się jak wejść do obozu. Szczerze powiedziawszy, mógłbym po prostu tam zejść. Jednak co dalej? Skradać się? Zaatakować wręcz? A może w inny sposób odwrócić uwagę złodzieji? Cóż, opcji było wiele, jednak moje umiejętności i repertuar technik podpowiedział mi, na czym powinienem się skupić. Na pewno nie na frontalnym ataku. Było to wprost idiotyczne,  zważywszy na moje umiejętności w dziedzinie Taijutsu. Po chwili planowania podjąłem decyzję. Obwieściłem ją mojej towarzyszce.
-      Po cichu. Jakiekolwiek inne manewry nie mają tutaj sensu. W razie wypadku dobędę katany. Na razie siedź tutaj i bądź cicho. - rzekłem spokojnie. W moim umyśle powstał plan. Całkiem niezły. Tak przynajmniej mi się wydawało.
     Teraz cała sztuka polegała na powolnej realizacji projektu. Spokojnie złożyłem dwie pieczęci. Na mojej twarzy pojawił się wyraz obawy, czy aby na pewno wszystko się ułoży. Jednak sekundę później otworzyłem usta, aby wyrzec nazwę techniki.
- Narakumi no jutsu. - mruknąłem. Teraz trzeba było jedynie sprawdzić, ilu z zaatakowanych dało się dotknąć tej pułapce. Szczerze powiedziawszy, Jutsu wyszło mi prawidłowo (Siła Gen 30 - maksymalna dla rangi D). Pytanie brzmi - na kogo zadziała?
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2014-12-29 07:42:44)

     Obecna sytuacja prezentowała się beznadziejnie. Moja technika znacznie ułatwiła mi zadanie, pozostawiając jedynie trzech wrogów, lecz zarazem utrudniła misję. Dziewczynka, dla której "pracowałem", postanowiła sobie najzwyczajniej w świecie odejść. Jej chód był jednak typowy dla dzieciaków. Powolny. W obecnej sytuacji miałem tylko dwa wyjścia. Rzucić się po nią i niechybnie zostać dostrzeżonym, albo kontynuować dalszy teatr i skupić się na wyeliminowaniu przeciwników.
     Decyzja nie była prosta. Poświęcić swój, czy czyjś żywot? Co prawda nigdy nie należałem do altruistów, ale w obecnej sytuacji wszystko kreowało się inaczej. Ta beksa to tylko dziecko... Przez kilka sekund nie wiedziałem co robić, jednak moje zawahanie prędko minęło. O dziwo zalała mnie jakaś osłoda w obecnej sytuacji. Poczułem się dosłownie jakbym trenował podobne manewry w przeszłości. Rozluźniłem się i byłem gotowy do dalszych działań. Musiałem po prostu wcielić w życie mój plan. Z pozoru banalny, lecz kto wie. Miał spore szanse na powodzenie.
     Postanowiłem wykorzystać jedyne znane mi NinJutsu. Technikę podmiany. Pies, dzik, baran... Momentalnie zamieniłem się w żabę, o minimalnych rozmiarach. Cel był oczywisty - nie dać siebie rozpoznać. Odskoczyłem w bok, aby tym bardziej nie narażać się na zbędne zagrożenia. Plan zaczął działać. W postaci "księcia z bajki" czekałem na osiłka. Miał on przejść obok mnie, nie zwracając uwagi na kamienie. Przecież były puste. Ewentualne ślady prowadziły to jedynej widzianej postaci - małej dziewczynki. I tutaj wchodziła najniebezpieczniejsza część podchodów.
     Czekałem na moment, w którym osiłek minie mnie, tylko tak, abym znalazł się za jego plecami. Nie wiedziałem co zrobi z beksą - czy ją zostawi, pobiegnie za nią, spokojnie podejdzie i złapie? Nie miałem możliwości, aby się o tym przekonać - chciałem ocalić jej życie. Wracając do manewru, kiedy tylko znalazłem się na tyłach przeciwnika, odmieniłem się. Prędko dobyłem katany i ruszyłem za największym z bandytów (Szybkość 20). Wykonałem cięcie z boku, które miało trafić pod pachę przeciwnika (Szybkość cięcia 25, Siła 30). Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem, mój cel powinien być pozbawiony ręki, a nawet i głowy. Cóż, los mógł zniszczyć moje plany, dlatego jeśli ofiara nie została uśmiercona, ponowiłem ataki kataną (siła i szybkość ta sama). Tym razem celowałem sytuacyjnie, w miejsca odsłonięte, lecz w miarę możliwości w głowę lub nogi.
     Zakładając, iż osiłek został pozbawiony życia, albo przynajmniej poważnie osłabiony, pobiegłem (Szybkość 20) do dziewczynki, aby uwolnić ją z GenJutsu. Najpierw złapałem ją i zaciągnąłem za skały, aby towarzysze byłego przeciwnika nie dostrzegli naszej kryjówki. Wtedy dopiero zacząłem lekko uderzać młodą po twarzy, aby się ocknęła. Cały czas starałem się zwracać uwagę na otoczenie, aby inni rabusie nas nie złapali.

Jeżeli mięśniak żyje, to po prostu walczę z nim dalej, a ostatni akapit jest nieważny.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2015-01-02 23:27:49)

     Sytuacja prezentowała się beznadziejnie. Ja, świeży ninja, musiałem wykorzystać podstawowe umiejętności, aby pokonać bandę rabusiów. Cóż, nie prezentowało się to ciekawie. W dodatku irytowała mnie przeszkoda w postaci małej dziewczynki. Wiła się, łkała. Poniekąd rozumiałem jej ból, ale w obecnej sytuacji mogłem jedynie przeklinać los. Trudno, sam zgodziłem się na tą misję. Trzeba było dotrzymać słowa. Ikkyo, tracisz przez samego siebie.
     Sam widziałem, iż mam kilka wyjść. Szarża. Ucieczka. Użycie iluzji. Cóż, w obecnej chwili nie miałem wiele czasu na zastanawianie się. Moglem wykorzystać jedynie mniejszą ilość przeciwników. Albo uciec się do fortelu...
     Szybko wbiłem katanę w ziemię, a następnie złożyłem cztery znaki. Po chwili parę metrów przede mną powstały klony z iluzji (klik) w liczbie pięciu. Czy przeciwnicy wpadli w to GenJutsu? Nie miałem pojęcia. Mogłem jedynie próbować. Jedna ręką złapałem dziewczynę, a drugą miecz. Korzystając z okazji, natychmiast zacząłem się wycofywać z beksą. Obserwowałem przy tym czym moje repliki zostały dostrzeżone przez przeciwnika.
     Jeżeli tak, to wykorzystując zamieszanie i iluzję, odszedłem obóz dookoła. Wszedłem z możliwej innej strony, aby nikt mnie nie dostrzegł. Dzięki temu mogłem zabrać plecak i po prostu oddalić się z miejsca wypadku tak, aby ukończyć misję. Cały czas przy tym obserwowałem innych i beksę, którą prowadziłem/niosłem.
     Jeżeli nie, to próbowałem wycofać się z dziewczyną do miejsca, w którym skały osłaniałyby  nas, abyśmy znowu pozostali niewidoczni. Potrzebowaliśmy czasu, albo elementu zaskoczenia. W razie ataku odbieram ataki przeciwnika kataną i staram się zadać mu możliwe ciosy (siła 30, szybkość 25).
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2015-01-02 23:57:22)

     Akcja tego całego pojedynku działa się szybko. W jednej chwili znajdowałem się oddalony od przeciwników, w drugiej chciałem ukraść plecak. Cóż, wszystko przebiegało częściowo po mojej myśli, lecz nie do końca. Ponownie zwycięstwo przeciekło mi przez palce za sprawą tego lidera. Gość nie nosił głowy od parady i nie nabierał się na większość sztuczek. Właściwie to gdyby nie on, mógłbym już uciekać z łupem. Nie lubiłem go. Bardzo.
     Sytuacja znów się zmieniła. Co prawda teraz osiłek wrócił do gry, ale zajęty przez moje klony. Również kucharz nie przeszkadzał mi bezpośrednio, chyba zbierał się po odepchnięciu osiłka. Natomiast szef bandy zagrodził mi drogę. Nie miałem wielu opcji. Obawiałem się, iż przywódca grupy dostanie posiłki - a wtedy nie będzie tak dobrze. Postanowiłem więc pokonać go tam szybko, jak to w ogóle możliwe.
     Położyłem dziewczynę obok. Była niepotrzebna, tylko przeszkadzała. No cóż, sam się tym nie przejąłem przed misją, temu otrzymałem "karę". Obserwując przeciwnika zaatakowałem. Była to próba nagłej ofensywy, którą zaplanowałem. Pierwszy cios (Szybkość 25) był zamarkowany. Ciąłem na skos, jednak pod koniec toru lotu katany, skręciłem ostrzem, aby wykonać bardzo mocny atak na drugą stronę w okolicach nóg (Siła 45 Szybkość 40). Następnie wykonałem serię wolniejszych, ale dokładnych jak diabli ataków mieczem. Chciałem trafiać w różne miejsca tak, by przełamać defensywę wroga, by w końcu zadać ostateczny cios w głowę. (Siła 30 Szybkość 25) Czy udało mi się zranić szefa? A może nawet zabić?
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

ku      Patrzyłem na przeciwnika, a na mojej twarzy powoli rysował się grymas. Wyglądałem jakbym chciał zabić tego człowieka, jednak nie mogłem tego uczynić. Przez dziewczynkę oczywiście. W każdej chwili jej stan się pogarszał. Nie wiedziałem jakiego doznała szoku, lecz jej obecny wygląd świadczył, że jeszcze trochę i padnie. Zawał, udar, a może po prostu serce jej stanie. Nie mogłem przeciągać tej walki. Musiałem zdecydować się na szybki ruch, który pomógłby mi zakończyć całą maskaradę. Ten "pojedynek" między mną a liderem rabusiów. Żałowałem, że nie użyłem od razu pewnej techniki. Tej, której uczyłem się, niedługo po opuszczeniu Szkoły Ninja.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

     -A ciebie nie martwi jak czują się twoi ludzie? - rzekłem zadowolonym tonem. Nie wyglądałem na specjalnie przejętego losem beksy, chociaż wewnątrz czułem się za nią odpowiedzialny. Głową kiwnąłem w stronę dwóch oprychów. Obaj musieli być w niezłym stanie, skoro GenJutsu działało tyle samo czasu. A psychika tych baranów specjalnie nie różniła się od mojej małej towarzyszki.
     Postanowiłem cofnąć się o kilka kroków, a następnie szybko wykonać Kasumi Juusha no Jutsu. Katanę umieściłem w ziemi, a następnie powtórzyłem ciąg znaków ręcznych. Specjalnie oddaliłem się na te kilka(naście)  kroków, aby mieć pewność, że szef mnie nie dosięgnie. W końcu znałem jego szybkość. Jeżeli się udało, to obok mnie powstało dziesięć klonów. Cóż, ten widok musiał nieźle namieszać w głowie oprycha.
     -Daj mi ten plecak. Nie jest wart twojej głowy. Jeżeli wzięliście coś z niego, to lepiej oddajcie. Daję ci gwarancję, że wypuszczę twoich towarzyszy z iluzji, jeśli to zrobisz. Ba, zaręczam o dobrej radzie, którą też chętnie przekażę. W zamian oczekuję plecaka z zawartością. - rzekłem. Ta propozycja buła atrakcyjna dla bandytów. Mogliby jakoś przetrwać, a z czasem będzie to coraz trudniejsze. W końcu wojska lorda feudalnego zaatakowały te tereny. W razie czego byłem gotowy do obrony (ruchy wg statystyk podanych wcześniej), również moje repliki atakowały szefa.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Masaru (2015-01-04 12:45:27)

     Problem w postaci szefa nie zniknął. Oferowałem mu uczciwy deal, w postaci wymiany. Niestety, moje uczynki nie nakłoniły go do zmiany zdania. I głównie z tego powodu dłoń dzierżąca katanę wzmocniła ucisk. Zdawałem sobie sprawę z tego, że nie jestem specjalnie silniejszy od tego człowieka. Ba, nawet ktoś mógłby uznać go za większego mocarza. Nie przeszkadzało mi to. W obecnym momencie miałem większe zmartwienia.
     Przede wszystkim, musiałem dezaktywować GenJutsu. Dziewczynka mogła umrzeć, a ja nie powinienem do tego dopuścić. Wykonałem gest (Składanie pieczęci 50), który dezaktywował iluzję strachu. Od tej pory, jeżeli nie uwinę się podczas walki, z czasem mogą pojawić się następni przeciwnicy. Musiałem więc zakończyć walkę.
     Przeciwnik mknął ku mnie. Na szczęście miałem katanę w pogotowiu. Szef rabusiów był szybki, lecz ja miałem plan. Ruszyłem ku niemu powoli (Szybkość 20), aby w momencie, gdy odległość między nami będzie wynosić dwa metry, wyskoczyłem. Dzięki mojej skoczności mogłem pokonać dystans trzech metrów. Uskoczyłem około dwa w bok, aby unikać ciosu. Następnie chciałem wykorzystać to, że przeciwnik był rozpędzony i dopaść go skacząc na niego i ciąć kataną we wcześniejszą ranę (w końcu był odwrócony plecami) (Siła 30, szybkość 25). Podczas uskoku  w bok blokowałem się kataną, aby w razie wypadku nie zostać zranionym.

     Udało mi się. Wreszcie mój cios odniósł odpowiedni skutek. Cięcie kataną było prawie śmiertelne. Nie oznaczało tego, że ktoś umrze. Nie dosięgnęło odpowiednich narządów, nie uszkodziło tak, by przestać oddychać. Uczyniło jednak coś równie potwornego. Sprawiło, iż przeciwnik był bezbronny. Lider owej bandy, który nie tak dawno mi wygrażał, klęczał tyłem do mnie. Dla niego walka była prawie skończona. Długa rana spowodowała upadek. To musiało się skończyć tylko w jeden sposób.
     Nie cwaniakowałem. Nie bawiłem się w żadne dodatkowe próby podniesienia własnego ego. Nie miałem zamiaru dawać losowi drugiej szansy na komplikowanie tej z pozoru prostej misji. Wykonałem jedno cięcie. W powietrzu dało się słyszeć świst katany, która z podobną prędkością co wcześniej rozdzierała skórę na szyi przeciwnika (Szybkość 25 Siła 30). Miałem zamiar obciąć głowę mojemu adwersarzowi. Chciałem po prostu pozbawić go życia. Niech umrze w sposób godny wojownikowi.
     Gdy miałem pewność, że lider bandy nie żyje, spojrzałem na resztę. Chciałem być pewien, że nie mam przeciwników. Teoretycznie tylko jeden mógł mnie teraz zaatakować, ale nie wiadome było jak się to potoczy. Jeżeli moja droga do plecaka była prosta, zacząłem wykonywać szybkie skoki do przodu (Szybkość 20 Skoczność 30). Chciałem w ten sposób ukrócić moją drogę.
     Po dorwaniu plecaka momentalnie założyłem go na plecy. Rozejrzałem się, czy nikt nie atakuje mnie bądź dziewczynki. Jeśli było to możliwe, ruszyłem do beksy. Złapałem ją (Siła 30) i zacząłem uciekać (Szybkość 20) za skały, od których pełne było otoczenie. Nie mieliśmy czasu na więcej "zabawy". Jeśli dziewczynka mogła biec i dorównywać mi tempa, zezwoliłbym na to. Jeżeli jednak miała opóźniać naszą ewakuacje, po prostu ją niosłem.
     Za skały. Najdalej, aby się ukryć...