Ninja Clan Wars

Razem z Mesem wyszliśmy na dwór. Miałem go oprowadzić po okolicy, ale jakoś nie byłem w stanie wymyślić i przypomnieć sobie niczego ciekawego, co byłoby tutaj do pokazania. Przez chwilę się nad tym zastanawiałem po czym wymyśliłem genialną taktykę.
Już wiem co Ci pokażę, ale nie mogę zdradzić co to takiego - to będzie niespodzianka. Czeka nas długa droga.
Podrapałem się po głowie, starając sobie przypomnieć czy czegoś nie zapomniałem, zostawiłem. Wszystko jednak było na swoim miejscu, także po chwili zwłoki byłem gotowy do wymarszu.
No to co, nie marnujmy czasu i chodźmy. Po drodze możesz mi opowiedzieć jakąś ciekawą historię. Nie wiem, o czymś ciekawym... może... oooo..... wiem, może o tym jak poznałeś Kazuriego i kto to w ogóle, jest, może wtedy uda nam się go znaleźć.
Ruszyłem w drogę pewnym krokiem. Starałem się wyglądać jakbym dokładnie wiedział gdzie idę. Tak naprawdę po prostu szedłem przed siebie, bez żadnego konkretnego celu.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

post #1

   Słońce uśmiechało się promiennie z wysokiego nieba. Tego dnia żadna z chmur nie miała najwidoczniej zamiaru przeszkadzać mu w swej pracy, gdyż na próżno było ich szukać w błękitnych odmętach. Dwóm chłopcom, którzy wyruszyli na przechadzkę, czy cokolwiek innego, do lasu, nie dane jednak było cieszyć się pięknem tego dnia. Zagłębienie w gęstym lesie, mogli jedynie obserwować, jak światło słoneczne bezskutecznie stara się oświetlić dolne partie puszczy, rozbijając się o bujne korony wysokich drzew.
   Choć był poranek, z perspektywy młodych ninja mógł on się wydawać nawet wieczorem; panował tam półmrok. Gdyby nie wzajemne towarzystwo, umilające zapewne wędrówkę, nie byłoby w niej nic przyjemnego. Tym bardziej, że solenizant wciąż nie mógł zapomnieć przerażającej historii kolegi, którą uraczył go poprzedniego dnia.
   Los zechciał uczynić ten monotonny spacer nieco bardziej... no cóż... atrakcyjnym. Niezauważenie, na ramię Wyrzutka zsunął się mały pająk, który, korzystając z okazji, kąsał go boleśnie swoimi szczękoczułkami.

Wędrowalismy razem z Mesem przez las w poszukiwaniu przygody. Prowadziłem go w nieznane. Cały czas udawałem, że wiem gdzie idę. Jednak coraz bardziej wątpiłem  w słuszność mojego pomysłu.
Tak, dokładnie wiem gdzie idziemy. Już nie jesteśmy daleko.
Jak na złość moje słowa zgubiły mnie. Na ramię mojego przyjaciela właśnie spadł pająk, który postanowił zasmakować  w ludzkim mięsie. Muszę szybko reagować. 
Chyba trochę zeszliśmy z trasy. Nie przejmuj się, nic ci nie będzie po takim małym ugryzieniu. Zawróćmy, wtedy znajdziemy właściwą drogę.
Złapałem Mesa za rękę i pociągnąłem w przeciwnym kierunku. Nie chciałem spotykać żadnych pająków. Wtedy moja ściema wyjdzie na jaw. Jak najdalej od pająków.

Wracaliśmy razem z Mesayato w stronę mojego domu. Młodszy ode mnie chłopak szedł coraz wolniej i zaczynał lekko ode mnie odstawać. Obejrzałem się i zobaczyłem, ze jego ramie, w które został ukąszony zaczyna robić się czerwone co nie jest dobrym znakiem. Zauważyłem, także krople potu na jego twarzy. Trzeba się nim szybko zająć. Przydałby się jakiś medyk... Ale skąd ja teraz wytrzasnę medyka? Nie znam się na leczeniu ukąszeń.
Mes, wszystko w porządku? Nie wyglądasz najlepiej... trzeba się tobą zająć.
W tym momencie mnie oświeciło, przecież jeszcze nie dawno poznałem tą staruszkę, która mieszka w tym lesie. Jeżeli szybko po nią pobiegnę i wrócę, może uda mi się uratować, mojego kolegę.
Pamiętasz jak opowiadałem Ci o tej staruszce, którą spotkałem jakiś czas temu? Mieszka w tym lesie i myślę, że będzie wiedziała jak się tobą zająć.
Teraz mam dylemat, lepiej pilnować tutaj mojego przyjaciela czy biec po pomoc... W sumie i tak na nic mu się nie przydam nawet jak z nim będę. Muszę ją tutaj sprowadzić. czułem coraz większy gniew, który się we mnie wzbierał. Byłem zły, że nie mogłem mu pomóc. Jedyne co mogę teraz zrobić to ruszyć jak najszybciej po pomoc.
Pobiegnę po nią i wrócę jak najszybciej. Trzymaj się.
odwróciłem się i ruszyłem w stronę domu staruszki. Biegłem jak najszybciej potrafiłem.

post #3

   Senshi pędził przed siebie, starając się odnaleźć tę właściwą, prowadzącą w stronę chatki staruszki drogę. Presja związana z potrzebującym kolegą mogła jednak pokrzyżować mu plany... a raczej szlaki. Podróż do miejsca zamieszkania podstarzałej kobiety nie należała wcale do najkrótszych. Po kilku minutach mogło się jednak chłopakowi zdawać, iż natrafił na odpowiednie miejsce. Drzwi były zamknięte, okna nieco uchylone.
   Tymczasem około kilometra czy dwóch wgłąb lasu, pozostawiony sam sobie Mesayato musiał przeżywać trudne chwile. Ciemny las, z każdej strony możliwe zagrożenie... I on sam, jeden, siedzący pod drzewem i zwijający się z bólu, jaki pozostawiło po sobie na pamiątkę niezbyt przyjazne stworzenie o ośmiu odnóżach. Powoli jednak uporczywe uczucie, promieniujące z rany na barku chłopca, przestawało dawać o sobie znać. Czy to organizm zwalczał toksynę? A może to on odchodził od zmysłów...?

   Chłopiec czuł się coraz gorzej. Ból, który towarzyszył mu w trudnych chwilach nie ustępował. Dopiero po jakimś czasie, gdy już Mesowi wydawało się, że minęły godziny od ukąszenia, powoli zaczął odczuwać ulgę. Nie myślał o toksynie, która została mu wstrzyknięta. Pewnie nawet nie wiedział o jej istnieniu: miał tylko osiem lat, więc nie znał się na stworzeniach podobnych do tego, co go ugryzło. Dla niego wszystkie pająki różniły się tylko kolorem i wielkością-niczym więcej.
   Siedział pod drzewem i rozglądał się uważnie, szukając potencjalnego zagrożenia i oczekując swojego przyjaciela. Powoli zaczynał myśleć o tym, co będzie robił razem z nim, gdy ta cała nieprzyjemna sytuacja się zakończy. Nie... nie myślał o zbereźnych rzeczach. Raczej po głowie chodziły mu różne pomysły na wspólne treningi. Chciałby się czegoś nauczyć od swojego przyjaciela i pomóc mu w opanowaniu czegoś, co zainteresowałoby go.
   Oddychał głęboko, próbując odzyskać chociaż część sił. Zaczynał powoli czuć się lepiej, więc lekko uśmiechnął się sam do siebie w oczekiwaniu na powrót swojego starszego kolegi.

   Mały Wyrzutek siedział pod drzewem, w oczekiwaniu na swojego przyjaciela. Nikt jednak nie nadchodził, co napełniło jego spojrzenie smutkiem i pesymizmem. Do głowy przychodziły mu najróżniejsze pytania: A co, jeśli się zgubił? Albo zapomniał o mnie? Albo specjalnie mnie zostawił? W takich nieprzyjemnych myślach pogrążał się w coraz większym przygnębieniu.
   Jego organizm powoli zaczął przyzwyczajać się do obecności toksyny, przez co coraz słabiej odczuwał jej obecność. Mimo to cały czas był bardzo osłabiony, co zapewne było po nim widać. Gdy usłyszał szelest, wystraszył się nie na żarty. Prawie podskoczył w miejscu, słysząc dźwięk, który dochodził do jego uszu, wyraźnie wzmocniony. Wydawał mu się dużo głośniejszy, z racji otoczenia. Każdy wie, że w ciemnym lesie, bądź pomieszczeniu, dźwięki dochodzą do naszych uszu dużo lepiej, niż za dnia, przy świetle.
   Gdy usłyszał znajomy głos i typowy dla niego, wredny ton, ledwo uśmiechnął się. Mimo, że osoba, która właśnie się pojawiła, była chamska i ostra w stosunku do niego, lubił ją; zwłaszcza, że to dzięki temu człowiekowi udało mu się wykonać jego pierwsze zadanie.
   -Hai... wiem, Ensui-sama... trochę źle się czuję. Nic poza tym...-chłopiec próbował wstać, podpierając się o drzewo, lecz zaraz wylądował znów na ziemi, osłabienie było zbyt duże, by mógł ustać na nogach-Dawno cię nie widziałem, Ensui-sama. Co działo się, gdy opuściłeś mnie wtedy, w Uzu no Kuni?-lekko uśmiechał się w kierunku źródła głosu, chcąc jakoś rozpocząć konwersację ze starym znajomym

Ostatnio edytowany przez Mesayato (2014-04-06 11:31:09)

Hurricane Suite

post #5

   Na pierwszy rzut oka zdawać się mogło, iż Senshi znalazł się nie w czyimś miejscu zamieszkania, ale w istnym magazynie. Najróżniejsze zioła zajmowały kolejne, uginające się powoli, stare półki. Długie liście zwieszały się z przybitych do ścian gwoździ, sterczących dziwacznie we wszystkie strony. Niektóre z zielonych wstęg osiągały naprawdę imponujące wielkości, powiewając spokojnie na wietrze, jaki wtargnął do siedziby staruszki.
   W kominku, stojącym w rogu małego pomieszczenia, w maleńkim kociołku bulgotał tajemniczy wywar, którego woń przyprawiała o mdłości i senność. Niewielki ogień podsycany był raz po raz przez kolejne iskierki, przeskakujące z jednego drwa na następne, rozpalając sąsiednie gałęzie.
   Przy tej samej ścianie dało się zauważyć pokaźne kosze, pełne czosnku, lasek cynamonu i wanilii, dało się znaleźć również imbir. W wielkich słojach, wciśniętych gdzieś pod drewniany stolik, znajdowały się różnokolorowe proszki, żaden jednak nie był opisany. W końcu trzeba byłoby być strasznie naiwnym, by sądzić, że osoba, która zajmuje się czymś możliwe przez całe życie, będzie naklejać karteczki z nazwami, a tym bardziej - z instrukcjami, kiedy stosować. Na blacie mebla ustawione były w nierówne szeregi przeróżne naczynia.
   Wokół było całkowicie cicho i spokojnie. Jedynymi odgłosami, docierającymi do uszu Samotnika, był dmący wiatr, świszczący przy wpadaniu do pomieszczenia oraz cichutkie bulgotanie mikstury.

   Tymczasem szmat drogi stamtąd, młodziutki Mesayato, pozostawiony sam sobie, próbował wstać, by móc przywitać się z przyjacielem. Nie minęła jednak dłuższa chwila, kiedy niemal wyprostowane ciało malca na powrót wylądowało na ziemi, zderzając swe kolana z nieprzyjemną, chłodną ziemią. Była jednak na tyle miękka, by zniwelować ból, jaki mógłby temu upadkowi towarzyszyć.
   Ensui zerwał się z miejsca i natychmiast przypadł do wymęczonego chłopca. Kucając przy nim, pochylił się, spoglądając w oczy młodego ninja. W źrenicy, okalanej ciemną tęczówką, dało się zauważyć niekłamaną troskę i zmartwienie.
   - Już nie zgrywaj takiego bohatera! Widzę, że jest z tobą dużo gorzej, niż twierdzisz. Musimy się stąd zbierać. W tym lesie, wbrew pozorom, bywa bardzo niebezpiecznie. Są miejsca, do których nawet taki gość jak ja nie powinien się wybierać. A tym bardziej takie mięczaki. Co tu robisz całkiem sam? Dasz radę wstać? Zabieram cię stąd.
   Wzrok mężczyzny był surowy, twarz nie zdradzała żadnych emocji. Nie czekając na odpowiedź, chwycił go mocno pod ramiona i prostując się, podnosił ostrożnie jego ciało. Ciężar Wyrzutka najprawdopodobniej nie stanowił dla niego żadnego wyzwania.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2014-04-10 12:21:57)

   Chłopiec opadł na kolana. Na szczęście ziemia była dość miękka, więc nie odczuł upadku aż tak mocno, jak możliwe byłoby to na twardym gruncie. Zobaczył jedynie Ensui'ego, który w mgnieniu oka pojawił się obok niego.
   -Nie mogę być mięczakiem. Nie chcę... sam mi mówiłeś, że słabi prędzej czy później zginą... a ja... dalej chcę być lepszy od Gintamy-sama...-powoli, z pomocą szermierza, chłopiec podniósł się z ziemi-Czekam na przyjaciela, który... który miał znaleźć medyka.-westchnął głęboko
   Słychać było, że mówienie męczy go bardziej niż zwykle. Po krótkiej chwili już był niesiony przez swojego starego znajomego. Mając nadzieję, że Senshi nie będzie miał problemu ze znalezieniem go, poddał się woli czarnowłosego. Nie miał  innego wyboru-jak się okazało. Mimo to postanowił chociaż podtrzymać rozmowę.
   -Teraz możesz mi opowiedzieć... co się działo wtedy... po Twoim odejściu, Ensui-sama... jestem bardzo... ciekawy.-oddychał ciężko, wymęczony całą tą sytuacją
   Miał nadzieję, że teraz jego były ochroniarz przejmie pałeczkę i poprowadzi dialog. Nie czuł się najlepiej, mimo to próbował ukryć swój nie najciekawszy stan. Lekki uśmiech gościł na jego twarzy, mimo że w środku wszystko płonęło. Bardzo martwił się o swojego nowego przyjaciela, który zniknął gdzieś w gęstym lesie.

Mój plan jednak nie był tak genialny ja myślałem. Udało mi się wejść na górną cześć drzewa, na które się wspinałem jednak nic mi to ni dało. nadal widziałem tylko liście na koronach drzew, które skutecznie zasłaniały mi cały widok na okolicę. Byłem strasznie zirytowany swoją głupotą i brakiem myślenia. Już chciałem zeskakiwać na dół ze złością i atakować to głupie drzewo, kiedy usłyszałem znajomy głos. tak jak wtedy staruszka pojawiła się znikąd. Szybko zszedłem na dół i przywitałem się.
Witam, dawno się nie widzieliśmy. Pamięta mnie pani? Uratowała mnie pani podczas mojego zlecenia. Później razem zbieraliśmy jakieś zioła. Musi pani pamiętać. Nie ważne, w każdym razie jest mi potrzebna pani pomoc. Mój znajomy - taki mały chłopczyk ok. 9 lat - został ugryziony przez pająka w tym lesie. Pojawiła się straszna opuchlizna, a on sam szybko zaczął opadać z sił. Szybko tu przybiegłem, nie wiem co się z nim dzieje. jest pani w stanie mu pomóc? jestem gotowy zapłacić.
Szybko z siebie wyrzuciłem wszystkie informacje jakie przychodziły mi do głowy. Zależało mi na czasie, który uciekał nieubłaganie. Mam nadzieję, że Mes nie leży teraz gdzieś pod drzewem.

post #7

   Kobieta, której twarz jeszcze chwilę wcześniej nie zdradzała żadnych emocji, teraz wyraźnie sposępniała. Spoglądała na gramolącego się ku ziemi młodzieńca, a jej czoło zasypało się licznymi zmarszczkami, świadczącymi o intensywnym procesie myślenia. Kąciki jej ust zwęziły się, by następnie rozchylić, niemal niezauważalnie, jednak wystarczająco, by słowa mogły wypłynąć spomiędzy nich.
   - O tej porze roku ugryzienie pająków jest szczególnie niebezpieczne. Szykując się do rozmnażania, ich jad staje się szalenie groźny, nawet dla osobników swojego gatunku, którzy nie są w stanie obronić się przed taką bronią. Jednak to bardzo ciekawe, że twój przyjaciel został ukąszony... Widocznie weszliście w strefę, gdzie właśnie urządzają sobie małe gody... - zamyśliła się. - Chodź za mną! Może uda mi się coś poradzić.
   Obróciwszy się na pięcie, podreptała szybko w kierunku swej chatki, gestem ręki wskazując, by i on się tam udał. Otwierała przeróżne słoiki, opróżniała kolejne miseczki, a przy tym uwijała się tak sprawnie, jakby nie miała wątpliwości, co powinna właśnie robić. W końcu ściągnęła z ognia uprzednio podgrzewany kociołek, by umieścić tam inny, do którego wrzuciła wszystkie zebrane składniki, zalewając całość lepką cieczą.
   - Za parę chwil lekarstwo będzie gotowe. Pamiętaj, żeby posmarować nim cały obszar, gdzie występuje zapalenie, wywołane ukąszeniem. A! I może najważniejsze... Jeśli to możliwe, nie baw się w lekarza w lesie. Specyfik ten ma bardzo wyrazisty zapach, który ściąga okoliczne pająki... Pewnym jest jednak, że bez twojej pomocy może on nie przeżyć.

   Mesayato kroczył przy boku swojego przyjaciela, raz po raz zadając to samo pytanie, które tak uporczywie było ignorowane. Prawdopodobnie uznał, że to nie jest odpowiednia pora na takie opowieści, kiedy malec jest w tak ciężkim stanie. Spojrzał na niego i pokręcił głową.
   - Zaczekaj, aż dojdziemy, to opowiem ci wszystko, co tylko będziesz chciał. Kiedy wypoczniesz...
   Zwolnił nieco kroku, by pozwolić Wyrzutkowi na dogonienie go. Widocznie tracił już siły, a jego kondycja fizyczna pozostawiała wiele do życzenia. Mężczyzna zacmokał niezadowolony i rozejrzał się wokół.
   - Chodź, schronimy się w tej jaskini. Ja pójdę zdobyć jakiś pokarm, a ty zaczekasz tam na mnie, zgoda?
   Wskazał wyrwę w pobliskiej skale i nie czekając na reakcję chłopca, ruszył w tamtym kierunku.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2014-04-14 06:31:04)

   Chłopiec zrezygnowany zamilknął, by już nie tracić sił na zadawanie ignorowanych pytań. Dał się zaprowadzić w miejsce prawdopodobnego odpoczynku. Dopiero, gdy mężczyzna oznajmił, że pójdzie po jakąś zwierzynę bądź roślinki, Mes odezwał się.
   -A...ale... możesz poszukać go koło miejsca... gdzie... gdzie się spotkaliśmy, Ensu-sama? Powinien tam być... pewien chłopak. Będzie mnie szukał... chyba...-poprosił grzecznie, spoglądając na szermierza
   Po tych słowach doszli do jaskini, gdzie młody Wyrzutek miał zaczekać na swojego towarzysza. Bał się nieco zostawać sam, lecz nie pokazywał tego na zewnątrz. Usiadł przy jakimś kamieniu, leżącym dość blisko wyjścia z jaskini, by odpocząć chociaż przez chwilkę. Cały ten marsz zmęczył go jeszcze bardziej, co można było bez trudu zauważyć. Oddychał dość ciężko, rozglądając się dookoła.
   -Może teraz opowiesz mi wszystko, Ensui-sama?-odetchnął głęboko, czekając na reakcję szermierza

Szybko odnalazłem miejsce w którym rozdzieliłem się z moim kolegą. Nie ma go? Co za... Ja tu biegam, szukam, załatwiam, a ten gdzieś se poszedł. świetnie, i teraz szukaj go w tym lesie. Przecież mógł poleźć gdziekolwiek. Byłem coraz bardziej zdenerwowany. Nienawidziłem takich sytuacji. Niech ja go tylko dorwę, to to idiotyczną maść w dupę mu wsadzę. Niech ja go tylko... w tym momencie zauważyłem ślady stóp odbite w błocie. Jest to moja jedyna poszlaka, więc muszę się nią kierować. pchany przez emocje, bez zbędnego zastanawiania się ruszyłem w tamtą stronę. Nie biegłem chociaż naprawdę chciałem. Musiałem cały czas być uważny, aby nie zgubić śladów, które w cieniu drzew nie były wcale tak dobrze widoczne. Całą drogę myślałem w jaki sposób zrugać młodego solenizanta, za ten głupi żart. Jestem naprawdę wściekły. Niech ja go tylko...

post #9

   Senshi postanowił ruszyć tropem, jaki zostawił po sobie mały uciekinier, pewnie nie będący w pełni świadom, że oddalając się od wyznaczonego miejsca spotkania zmniejsza szanse na ponowne spotkanie przyjaciela. Samotnik mógł dostrzec niewielkie ślady, które zdecydowanie wskazywały na to, iż jego towarzysz tędy przechodził.
   Szedł przed siebie, co jakiś czas odnajdując kolejny sygnał, nakazujący mu wybrać odpowiednią ścieżkę. Wędrówka jednak zdawała się ciągnąć bez końca, gdyż za żadnym z drzew, jakie mijał Kaguya, nie czaiła się poszukiwana zguba. Zagłębienia w gęstym, leśnym runie stawały się natomiast coraz cięższe, co mogło wskazywać na coraz gorszy stan zdrowia podróżnika, który chwilę wcześniej przebywał tę samą drogę.
   Usłyszał cichy pisk, docierający do niego z niewielkiej, kilkunastometrowej odległości...

   Mesayato postawił na bierną postawę. Nie miał najmniejszego zamiaru ruszać się z miejsca, choć pewnie zdawał sobie sprawę z tego, w jak nieciekawej sytuacji się znalazł. Nużące chwile wyczekiwania rozciągały się w nieskończoność. I choć co chwilę chłopiec sprawdzał, czy wciąż jest sam, sytuacja towarzyska nie ulegała zmianie. Nikt się nie zjawiał.
   Mogło to być szczęście w nieszczęściu. Pozostawiony bowiem sam sobie chłopiec nie był w najlepszej kondycji fizycznej, najłagodniej rzecz ujmując, jednak póki co nic nie wskazywało na to, iż w najbliższej przyszłości jakieś pająki miały mu umilić czas pobytu w tej jakże przytulnej jaskini.
   Usłyszał cichy pisk, docierający do niego z niewielkiej, kilkunastometrowej odległości...

   Chłopak przebywał przy kamieniu w pozycji półleżącej, gdy nagle usłyszał ten straszny pisk. Od razu przypomniała mu się historia Senshi'ego, który wspominał o podobnej grocie i królowej pająków wielkości dwóch domów. W mgnieniu oka strach sparaliżował go prawie całkowicie. Nie mógł nic  zrobić, a jedyne ruchy, jakie wykonywał, to drgania wywołane nieprzyjemnymi dla dzieciaka emocjami. Gałki oczne latały na boki jak gdyby chciał coś komuś ukraść, mierząc wzrokiem cały tłum i każdego z osobna. Leżał w bezruchu, próbując pozostać niezauważonym. 
   Dopiero po krótkiej chwili pomyślał sobie, że to wcale nie musi być pająk. Zaczął oddychać głęboko, by się uspokoić. Powoli, choć z wielkim trudem, oderwał się od kamienia i spojrzał w kierunku źródła dźwięku, licząc, że nie zobaczy tam nic strasznego.

Kiedy przedzierałem się przez krzaki w stronę mojego ukrytego kolegi, poobdzierałem se twarz i ramiona. Jeszcze bardziej się zdenerwowałem i miałem porządnie złoić młodego za tą głupią kryjówkę. jednak te emocje szybko zmieniły si w zdziwienie i strach. Co się z tobą Mes? Nie zdążyłem? Zamieniłeś się w tego wielkiego pająka? Nie słyszałem nigdy żeby tak to działało po ugryzieniu. Pająk szybko zniknął mi z oczu, wszedł do jakiejś jaskini. Szybko spojrzałem po ziemi, czy w pobliżu nie ma śladów mojego kolegi, może to nie był on, a po prostu to zbieg okoliczności? A może stoczyli walkę i teraz Mes leży gdzieś zamknięty w kokonie z pajęczej sieci? Jest wiele opcji. Będę musiał to sprawdzić. Pomimo śladów, które zobaczyłem lub nie, ruszyłem za pająkiem w stronę jaskini, aby zobaczyć co się tam dzieje. Może Mes tam uciekł a teraz ten potwór chciał się z nim rozprawić? Nie wiem, nie wiem. Mam nadzieję, że nic z tych rzeczy się nie wydarzyło i mój kolega jet teraz bezpieczny gdzieś w pobliżu.

   Mesayato rozpoznał w przybyłym do niego właśnie osobniku swojego przyjaciela, którego nie widział wbrew pozorom już spory okres czasu. Zagadując go, zasypał serią pytań, podobnie jak wcześniej Ensui'ego. Również i tym razem mężczyzna nie był zbyt wylewny. Spojrzał jedynie na chłopca i poczochrał go po ciemnej czuprynce, uśmiechając się.
   Wtem, wzdrygnął się, podnosząc naraz z kucek, co poczynił wcześniej, by zbliżyć się do poziomu swojego młodocianego rozmówcy. Rozejrzał się nerwowo wokół, po czym całkowicie obrócił się w stronę wyjścia z jaskini, skąd dopiero przybył. Zastygł, nasłuchując, czy może raczej wypatrując czegoś, co pozostawało poza pojęciem Wyrzutka.
   - Teraz bądź cicho i nie ruszaj się. Ktoś tu idzie. I z pewnością nie jest to Ensui...

   Senshi skradał się po śladach wielkiej odmiany pająka, który w sposób zapewne przyprawiający o dreszcze pokonywał kolejne metry, gdy cienkie odnóża brnęły w stronę jaskini. Wnet zniknął on w cieniu, jaki zapewniały masywne ściany groty, nie pozwalające promieniom słonecznym wdzierać się do jej wnętrza. Na moment Samotnik stracił go całkowicie z oczu.
   Dopiero gdy zbliżył się na odpowiednią odległość, by ciemność okryła również jego osobę, jego oczy powoli przyzwyczajały się do panującego w świetle jaskini mroku. Z każdą chwilą Kaguya mógł coraz dokładniej dostrzegać, co rozgrywało się wewnątrz. A z pewnością było to coś, co mógłby zapamiętać do końca życia...
   Pająk, którego śledził, przypadł do pewnego obiektu, zaczynając trącać go swoimi kończynami, by go przewrócić. Zaniechał jednak swojej czynności, zapewne zdając sobie sprawę, że również młodzieniec znalazł się w jaskini. Gdy syknął złowieszczo w jego stronę, ponad zjeżonym grzbietem pajęczaka dostrzegł postać nieruchomego Mesayato, bredzącego coś pod nosem...

   Solenizant był załamany, gdy po raz kolejny został zignorowany. Na jego twarzy pojawił się widoczny smutek, a oczy zaszły łzami, których starał się nie wypuścić na policzki. Gdy mężczyzna podniósł się energicznie, odwracając się przy tym w stronę wejścia do jaskini, młodziak wzdrygnął się, w pierwszej chwili stając w bezruchu. Dopiero po pewnym czasie, gdy usłyszał znajomy głos, położył dłonie na nadgarstku mężczyzny i odezwał się cicho.
   -Kuzuri-sama... spokojnie... to mój przyjaciel. Pewnie Ensui-sama powiedział mu, że tu będę...-chłopak w tym momencie ujrzał wielkiego pająka
   Dopiero w chwili, gdy wychylił się zza swojego dużego przyjaciela, zobaczył to, czego od niedawna bał się najbardziej. Cały zaczął się trząść, a strach odebrał mu głos. Nie mógł nawet krzyczeć... jedyne, co mógł zrobić, to mocno złapać nadgarstek mężczyzny, szukając obok niego bezpiecznego schronienia przed wielkim stworzeniem.

Rzecz, która leżała z tyłu się nie odezwała. Za to udało mi się zrozumieć piski tego potwora, który odgradzał mnie od Mesa - jak udało mi się wywnioskować po tym co chciał przekazać mi pająk. Wiem już, że jedynym wyjściem będzie walka. Poczułem dziwne gorąco, które rozlewało mi się po czole, ale także pulsowało w żołądku. Czułem już to wcześniej. Moje ciało szykowało się do bitwy.
Jeżeli go nie oddacie zabiorę go sobie sam.
Przypomniałem sobie jednocześnie o fiolce, którą mam w tylnej torbie. Będę musiał zwracać na nią szczególną uwagę, aby przypadkiem żaden stwór mi jej nie rozbił. Prawdopodobnie jest to ostatnia nadzieja, dla mojego przyjaciela. Nie czekając na odpowiedź potwora, wyjąłem kunaia upewniając się, iż w tym samym miejscu nadal jest mikstura. Tak uzbrojony ruszyłem z atakiem na pająka. Muszę to zakończyć jak najszybciej, najlepiej w jednym ataku. Biegłem w stronę stwora [szybkość: 40] i kiedy byłem odpowiednio blisko pochyliłem się i wybiłem do przodu tak aby lecieć równolegle do podłogi na poziomie pająka. Przed sobą miałem wyciągniętą rękę z kunaiem. Zacząłem wirować wykonując Konoha Raiken [TaiJutsu: 80]. Starałem się celować nad otworem gębowym bestii aby najlepiej trafić ją w ślepia i ukatrupić.

Ostatnio edytowany przez Senshi (2014-05-01 22:40:42)

post #13

   Senshi przystąpił do działania, nie pozwalając, aby świat rządził się swoimi prawami, a Mesayato, będący ofiarą w tej sytuacji, zdany był na pastwę losu. Zwinnym ruchem wyprowadził pierwszy atak, który miał na celu sięgnięcie ciała pajęczaka i pozbawienie go możliwości poruszania się, a nawet ciągnięcia swego robaczego życia, jak nici, którymi pokryte były ściany jaskini.
   Ugodziwszy jego ślepia, Samotnik przyczynił się do niechybnej śmierci stwora, który tak nieznośnie zagradzał mu drogę do celu. Zza pleców mógł jednak usłyszeć odgłos popiskiwania, którego miał okazję być świadkiem kilka chwil wcześniej. Dźwięk ów różnił się jednak w dość znaczący sposób - zdawał się być jakby zwielokrotniony...
 
   Mesayato miał wrażenie, że w oddali dostrzega Senshiego, który po tak długiej nieobecności, odnalazł go i postanowił ruszyć mu z pomocą, jakiej szukał przez tyle czasu. Jakież było jego zdziwienie, kiedy, wyskakując w kierunku pokurczonego przy skalnej nawierzchni Kuzuri'emu, okazał się być tym, który dopiero co go opuścił. Charakterystyczne, długie włosy, tak bardzo wpisujące się już w utarty schemat mężczyzny o pretensjonalnym, wrednym tonie głosu...
   Ensui bez zastanowienia wyskoczył ku swojemu przeciwnikowi, wrzeszcząc przy tym, że dotrze do Wyrzutka, staczając bitwę lub nie. Po chwili jakby opadł z sił, osuwając się na kolana i dysząc ciężko. Bez cienia wątpliwości, były to ostatnie chwile jego istnienia na tym świecie...