Ninja Clan Wars

      Huk uderzenia niósł się jeszcze długo po tym, jak sam strumień światła zdołał zniknąć w powietrzu, rozpływając się stopniowo, pozostawiając po sobie samo jeden czarny szlak, spopielony, głęboki na blisko sążeń. Liczne pasma tlącego się dymu, unoszącego się zaraz nad gotującą wodą, falowały i bujały się w strony, w których zadął wiatr. Pośród kłębów parującego parowu, leżały resztki martwych samurai, czarne, niemożliwe do zidentyfikowania. Ich osmalone szczątki, o zatraconych, pierwotnych kształtach, stygły, otulone świeżo spadniętą posypką śniegu.
      Ryo patrzył się na to, nieobecny, jakby na chwilę krótką zapomniał o swojej potworzastej formie. Odetchnął z cicha, otwierając szerzej szczęki. Wydęte otwory poczęły się marszczyć, pulsować, kurczyć w oczach, by nareszcie, choć wcale nie szybko, schować się z powrotem w ciele monstrum, nie pozostawiając po sobie ani jednego śladu. Smok wyglądał, jak gdyby utracił swój wcześniejszy wigor, a sromotne uderzenie falą energii kosztowało go prawdziwą część mocy.
      W końcu drgnął. Gwałtownie, bez ostrzeżenia zakręcił karkiem, zachrępał kręgami, zwracając się w kierunku zielonej kopuły. Obły kształt klosza raz jeszcze przyciągnął go swą krągłością, zafascynował kształtem i wyglądem. Do tego ta postać w środku, taka bezbronna i przestraszona… Gotowa zginąć, smagnięta ciosem szponiastej ręki. Wyobraził sobie jej ciepłą krew, lejącą się wartko po jego brodzie, tonącą w podartych strzępach ubrań.
      Zapragnął ją mieć.
      Kolejna dzika szarża, kolejny sus, a on pokonuje dzielącą ich odległość, jak kałużę, którą przeskakują dziecięce nogi. I znów biegł i znów czuł zimny wiatr na twarzy, paraliżujący ból na knykciach i kostkach pięści, mknący wzdłuż całego ramienia, kiedy uderza w ścianę bariery. Ta, choć zatrzęsła się pod siłą ciosu, naznaczyła swą powierzchnie niczym więcej, jak pajęczą siatką pęknięć. 
       Bestia zawyła, zatoczyła się od impetu zderzenia, zaskoczona, nie wiedząc co się dzieje. A potem, kręte gałęzie poroży, wydostające się z czoła i ciemienia, dzielące włosy na kilka pasm, zmniejszyły się, z wolna chowając w miejsca, z których wyszły. Tęczówka raz stawała się fioletową, a raz znowu żółtą.
      Ryo upadł na kolana, a w tej samej chwili klosz eksplodował na miliony mikro małych, zielonych świetlików. Inaai była wolna. A Bestia cierpiała.

post #14
   I znowu sami, pośród mroźnych, surowych klimatów Kraju Żelaza, zdani jedynie na samych siebie. Pod stopami ten sam lód, wokół te same, niezmierzone równiny, ponad głowami to samo niebo, tak szczelnie przesłonięte przestworem kłębiastych, szarych obłoków, obsypujących wędrowców miękkim puchem śnieżnych płatków. Lecz nie wszystko było takie samo, jak jeszcze chwilę temu.
   Jeden moment zmienił tak wiele. I choć brakowało tych, którzy mogliby zanieść tę historię, jednej z najbardziej makabrycznych starć tego rejonu, i tak nie byliby w stanie oddać w swych opowieściach prawdziwej istoty tego wydarzenia. W końcu nie jest ważnym to, czym karmimy oczy, a to, czego nie da się wyrazić słowami.
   Ryk wściekłej furii ostatni raz targnął wielkim cielskiem maszkary. Rzucił ją na niedostrzegalną niemal barierę, będącą ostatnią i jedyną przeszkodą, by dostać to, co właśnie podsuwała żądza obłąkanego umysłu. Ciało niewiasty zdawało się w tej chwili tak bardzo kruche i słabe, silnie kontrastujące z masywnym stworem, zdającym się nie mieć żadnych ograniczeń.
   Nadszedł moment. Pięść zderza się z kopułą, nieruchomiejąc w miejscu, by w końcu odrzucić ramię napastnika, paraliżując je przy tym niesamowitym bólem. Cel zostaje jednak osiągnięty. Już nic nie stoi na przeszkodzie, by sięgnąć po swój cel. Jednak cierpienie zdaje się prowokować bestię do kolejnej metamorfozy.
   Inaai dostrzega w kulącej się istocie przebłysk człowieczeństwa, tak niedawno utracony, mogłoby się zdawać, na zawsze. Kiełkująca w dziewczęcym sercu odwaga popycha ją w kierunku, wydającego się powracać zmysłami do realnego świata, towarzysza.
   Czyżby był to jedynie nieprzemyślany krok? A może tę dwójkę połączyło coś więcej, niż jedynie wspólny cel i jedna wizja zarobku? Być może w krainie szczelnie skutej lodową pokrywą zrodził się zalążek ciepła?
   Śnieg nie przestaje sypać, słońce nieustannie przemyka coraz to dalej i dalej, sunąc po znanej tylko sobie nici. I choć schowane za gęstwiną chmur, daje się świecić coraz ostrzej, co może wskazywać tylko na jedno. Zbliża się zachód.

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2013-12-02 21:02:20)

   Wiatr coraz głośniej, silniej ciskał białe plamki, przysłaniające dookoła horyzont, osiadające na włosach, na ramionach. Nic nie zapowiadało tego co wydarzyło się na lodowej pustyni, tak jak nic nie zapowiadało tego co stało się potem. Przez chwilę mroźne powietrze zapachniało, woń spalonych trupów, i czegoś jeszcze, to drugie było przełomem, coś się kończyło, i rozpoczęło, nieoczekiwanie.
   Przez moment widziałam, jak powoli skóra targanej rządzą mordu bestii, ustępuje, a spod warstwy terroru wyłania się zamglone spojrzenie, mężczyzny o niezdrowej, bladej jak moja cerze, poza tym nic. Jedyne co poznałam to jego imię, i świadomość że uratował mi życie, co najmniej raz. Powoli odtrącił moją dłoń, nie było w tym niczego wzniosłego, przynajmniej z mojej strony, nie byłam pewna dlaczego. Możliwe że się wstydził, ja bym się wstydziła, możliwe że był po prostu tak zadufany, i miał gdzieś moją troskę.
   Przyglądałam się w milczeniu, nie wiedząc dlaczego odgrywającemu dziwną rolę jednookiemu, nie rozumiałam, i nie zastanawiałam się, miałam gdzieś jego motywy, i przeprosiny, które mnie nie dotyczyły. Po chwili, zielone światło wystrzeliło, na moment oślepiło nieprzystosowane oczy, zachybotało na jasnym śniegu, na którym pojawił się w chwilę potem kryształowy smok.
   - Normalność? Wy­marzo­na reguła, która składa się z wyjątków. Jeszcze nic dla ciebie nie zrobiłam, a ty już dziękujesz. Moje bezpieczeństwo, to moja sprawa! - Ostatnie słowa wykrzyczałam, tłumiona przez szum wiatru. Wskoczyłam na kryształowego smoka, unieśliśmy się, a na przysłoniętym śnieżycą widnokręgu zobaczyłam światło. Coś się zaczęło, i coś skończyło się na tej lodowej pustyni, spłonęło wraz z trupami, ogień oczyszczał.
- Ryo? Mam na imię Igari.

[z/t oboje do Yu no Kuni]

Nareszcie po wielu godzinach wędrówki znalazłem się tu, w kraju Żelaza. Zapiąłem swój płaszcz, a ręce włożyłem do kieszeni. Było tu okropnie zimno. Zastanawiałem się po jaką cholerę przychodziła tu Igari...No cóż, teraz jedyne co mi zostało to szukać jej na tej lodowej pustyni. Fakt faktem było, że ta misja nie będzie należała do najłatwiejszych, ale nie spodziewałem się tak dalekiej wędrówki. Poza tym? Dlaczego nie chciała wracać? Czyżby coś wiedziała na temat rebeliantów z klanu Nara? Tego narazie się nie dowiem, no chyba, że znajdę ją prędzej czy później. Po chwili pomyślałem:
- Ciekawe czy znajdę tu ją...albo kogo kolwiek
Na mojej twarzy pojawił się grymas, nie tylko z powodu panującego tu zimna, ale także faktu, że może jej tu nie znaleźć, ba może gość z baru nie mówił o niej. No cóż, teraz jedynie mogę szukać jakisch śladów, albo żywej duszy, ewentualnie schronienia.

Czując chłód na całym ciele bacznie brnąłembroni przodu szukając dziewczyny. Nie miałem zbytnio ochoty na to, jednakże musiałem wypełnić zadanie od rady klanu. Zimno z minuty na minutę było coraz większe. Zacząłem szukać po drodze jakiegoś grubszego patyka, by później przy pomocy jednejna prostrzych technik Katonu ja podpalić. Nagle usłyszałem straszny dźwięk. Wyjące wilki niedługo zaczną swe polowanie. Może i jestem ninja, ale nie wiem czy podołam całej gromadzie. Idąc dalej starałem się rozglądać za śladami ludzkich stóp, lub dymu unoszacego się ku górze. Byłby to znak, że był lub jest tu jakiś człowiek. Może była to Igari? Kto wie, jednakże muszę ją szybko znaleźć. Miałem nadzieję, że nikt przedemna jej nie znajdzie. Poza tym, ona nie jest byle jaką Kunoichi. Zapewne będzie stawiała opór i nie będzie chciała wracać. Oby nie doszło do walki, gdyż nie znam jej umiejętności.

Zimno dokuczało mi coraz bardziej.  Na pewno nie byłem przyzwyczajony do tych warunków.  No cóż.  Tu przywiozły mnie ślady. To tu powinna znajdować się gdzieś dziewczyna którą szukam.  Spojrzałem dookoła.  Zauważyłem wiele podążających za mną ślepi należących do tutejszej zwierzyny.  Na szczęście już nkeco jest wprawiony w walce,  więc powinienem sobie dać z nimi radę.  Nagle zauważyłem cos leżącego na śniegu.  Przypominał człowieka.  Czyż