Ninja Clan Wars

Kierunek podróży który podjąłem był dość  niefrasobliwy. Zimno, ślisko, góry na pewno nikt o zdrowych zmysłach nie wybrał by się do tego kraju z nogami w takim stanie jak ja. Z drugiej strony mogło mnie to tylko wzmocnić. Po raz kolejny popiłem porządny łyk magicznego trunku który mnie rozgrzewał i hamował ból. W dalszym ciągu pół świadomy i nie wiedząc gdzie kierowałem się na spotkanie coraz to nowym górą. Co najgorsze trunek powoli się kończył a w pobliżu nie wyglądało na to żeby znajdował się jakikolwiek sklep. Przyśpieszyłem kiedy tylko teren nieco się wyrównał nie do końca byłem tego świadomy ale zbliżałem się coraz bliżej swojego rodzimego kraju. Następnym przystankiem mojej podróży zaś było maleńkie Ame no kuni
[z/t--> tereny Ame no kuni]

     Gdy tylko przekroczył granicę Tetsu no Kuni stwierdził, że czas na odpoczynek. Nie był to pierwszy na drodze, ale ten był wyjątkowy - pierwszy na trzeźwo. Zaczynało mu brakować tego stanu, jednak gdyby nie długa, na prawdę długa przebieżka, to pewnie złapałaby go taka niemoc, że nie byłby w stanie jej znieść w żaden sposób. W końcu chlanie, bo inaczej tego nie można nazwać, z marynarzami przez niemalże cały rejs dla zdrowia dobre nie jest.
     Gdy już odpoczął na tyle, by móc kontynuować podróż zebrał wszystkie klamoty, spakował prowiant i ruszył dalej. Wiatr w połączeniu ze śniegiem był niemalże nie do zniesienia, a na jego nieszczęście, biegł pod prąd, co też go opóźniało. Jednak nie narzekał na warunki, tylko parł przed siebie, jakby przeczuwając, że zdarzy się coś, czego nikt by się tam nie spodziewał.

[z/t - Miasto, Sashikan]

Akami nigdy nie przygotowywał się do podróży i teraz jak nigdy poczuł, jak może się to skończyć. Tak lodowatych warunków, nie doświadczył jeszcze nigdy. Cały się trząśł, dłonie przybrały purpurową barwę, a co więcej dostał uporczywego kataru. Nie zdarzyło mu się to wcześniej, przez co miał wrażenie bycia złapanym w GenJutsu. Kai jednak nic nie dało, jedynym rozwiązaniem będzie jak najszybsze opuszczenie prowincji. Na szczęście poruszał się dość szybko i nieco rozchorowany, opuścił Kraj Żelaza. Żałował, że musiał się tak spieszyć, zawsze ciekawili go samuraje. Ale nie mógł tutaj dłużej zostać, bez odpowiedniego ubranka.

[z/t -> Sashikan]

No i dość szybko znalazłem się już w Tetsu no Kuni, muszę przyznać, że te tereny bardzo mi odpowiadały, chłód, śnieg, lodowe góry, to przecież mój konik, nieprawdaż? Nie chciało mi się już prawie wszystkiego, dlatego znacząco zwolniłem tempo, przestałem się spieszyć, nie miałem siły, ot co. Do tego dochodziły rany, które mimo wszystko dalej mi przeszkadzały, musiałem się oszczędzać po ostatnich wydarzeniach. W ostatnim momencie zacząłem mimo wszystko przyspieszać, chciałem jak najszybciej dostać się do Sashikan i zbadać tamtejszą sytuację, już z daleka, z góry, mogłem dostrzec warunki, jakie tam panowały, to, co się tam działo, wszystkie wymienione z tej perspektywy wydawały mi się dziwne.
-Cholera, tak bardzo mi się nie chce. Najchętniej to walnąłbym się tutaj na ziemi i spał, tak po prostu. Ale muszę coś robić, działać, jestem przecież ninją. - myślałem sobie, wkraczając do Sashikan.

[zt -> Sashikan, Miasto]

    Lecieli, obaj, on i Akami na ciemno-zielonych smokach, lecieli pośród chmur, wysoko nad ziemią. Wiatr wdzierał się przez materiał ubrań, drażnił skórę swoim zimnem. Ryo zbliżył się na swoim smoku do tego, na którym zasiadał Samotnik, tak, że niemal stykali się swoimi kryształowymi bokami.
    - Cel naszej podróży, to Ronin no Kuni. Udajemy się tam po to, by złożyć pewną propozycję, pewnemu człowiekowi, którego możliwie już znasz. Zowie się Shinsaku Nakayama i jest liderem Wyrzutków. Ciekawyś pewnie, po cóż się do niego udajemy? Spieszę tłumaczyć.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Lecieli dalej. Granice Tetsu no Kuni, za którymi znajdowała się kolejna prowincja, zbliżały się nieuchronnie. Nie zmęczone podróżą smoki, brnęły pośród obłoków, sunąc niczym najprawdziwsze węże po bagnistych wrzosowiskach. Gdzieś, gdzieś daleko w oddali, dało się zauważyć wierzchołek Twierdzy Samurai.

[z/t Ryo&Akami ->Yu no Kuni]

Nie śpieszyłem się w mojej podróży wynikało to trochę z tego, że odczuwałem trochę skutki wmieszania się w potyczkę między Samotnikami, a Uchiha.  Na szczęście podczas powolnej wędrówki powoli odzyskiwałem formę. Nie było łatwo wędrować przez ten kraj jednak górskie powietrze i chłód pozytywnie wpływał na moją rekonwalescencje. Ukształtowanie terenu zapewniało też mnóstwo miejsc w których mogłem się ukrywać. Nie lubiłem tego. Jednak byłem teraz liderem klanu Namikaze i chcąc nie chcą reprezentowałem cały mój klan. Wystarczył mały pretekst do rozpętania wojny pomiędzy klanami. Nie obawiałem się jej byłem pewien, że mój klan może zmierzyć się z każdym. Jednak w tej chwili moim uwagę wolałem poświęcić innym sprawą, szczególnie że ostatnia wojna miała spory wpływ na odbiór ninja wśród ludności cywilnej i mimo wygranej nie było to pozytywne wrażenie. Musiałem wytrwać i nikogo nie prowokować przynajmniej do chwili zakończenia turnieju. Dobrze, że nie byłem jednym który zauważył jak wygląda sprawa i klan Nara zorganizował coś podobnego. Z pewnością dobrze mi zrobi podróż do kraju błyskawic i podpytanie przedstawicieli klanu o organizacje. Wydawało mi się już bezpiecznie wystarczająco czasu minęło od potyczki, w którą się wmieszałem. Przestałem więc się ukrywać i ruszyłem przez mroźne góry Kraju Żelaza.

Przez długi czas moja podróż przebiegała całkiem spokojnie, całkiem ponieważ pogoda nie była zbyt ciekawa. Chłód panujący w Kraju Żelaza dawał mi się coraz bardziej we znaki, owinąłem się w płaszcz lidera klanu aby chłód dokuczał mi w jak najmniejszym stopniu. Trzeba przyznać że niezbyt przepadałem za zimnem no chyba, że w postaci zimnego sake czy piwa w upalne, bądź trochę mniej ciepłe letnie dni. Może wynikało to z faktu, że wychowałem się w kraju wiatru gdzie raczej się z takimi temperaturami nie spotykamy, a może z czegoś innego. Jednak to że nie lubiłem zimna nie oznacza, że ta podróż mi się nie podobała. W spadającym śniegu było coś niezwykłego, nie ma to jak zamarznięta woda spadająca z nieba pod postacią miniaturowych kryształków, z których każdy jest inny. Niezwykłe, że miliony takich drobinek tworzyły biały puch po którym teraz szedłem. Tak zdecydowanie deptanie śniegu, należało do dość przyjemnych rzeczy to chrupanie pod nogami i szczypta nie pewności. W końcu nie wiadomo jak wysoka warstwa śniegu czeka na mnie w następnym kroku. Postanowiłem więc przemierzać się dość powoli i ostrożnie dokładnie sprawdzając teren przede mną i uważnie obserwować biały krajobraz. Pozwoliło to mi spostrzec ślady pozostawione na śniegu, cóż dawno nikogo nie spotkałem w okolicy, a ślady oznaczają bezpieczną drogę. Nie mogło też minąć zbyt dużo czasu od ich pozostawienia ponieważ śnieg ich jeszcze nie zasypał. Postanowiłem ruszyć w ślad za nowym tropem, nie odbiegał mocno o kierunku który objąłem wcześniej. Fakt jednak, że jest tu ktoś po za mną oznacza że mogło w okolicy znajdować się więcej osób więc postanowiłem być ostrożny, w końcu nigdy nic nie wiadomo. Następne swoje kroki stawiałem dokładnie w miejscach mojego poprzednika, śnieg i tak niedługo je przykryję, ale ostrożny zawsze ubezpieczony.