Ninja Clan Wars

Uśmiechnąłem się po słowach chłopaka, wiedziałem, że sobie ze mną igra. Takie przynajmniej miałem wrażenie, ale nie byłem pewny niektórych rzeczy. Wiedziałem natomiast, że jest Uchihą i posiada Sharingan'a.
-Tak się składa, że jestem pewny. Tylko niby dlaczego nie możesz użyć swojego Kekkei Genkai? - spytałem wprost nieco zdziwiony.
Widać Masashi kazał mi atakować, nie wahałem się. Tym razem postanowiłem wykorzystać moje Kekkei Genkai, Hyouton. Dlatego Właśnie przykucnąłem, dotykając lewą ręką podłoża, prawą utworzyłem połowę pieczęci woła. Ziemia pode mną zaczęła zamarzać, zaczęły z niej wyrastać lodowe kolce, tworzyły się one bardzo gęsto i zmierzały w stronę Uchihy z dużą szybkością, odległość mimo wszystko pozwoliłaby mu na uniknięcie ataku, chciałem go po prostu sprawdzić, to wiadome. Oprócz tego posłałem w jego stronę falę Suijinheki, lecz kierowałem w powietrze, nie bezpośrednio w chłopaka, miałem w tym swój cel.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Zignorowałem już to, co Masashi do mnie powiedział, nie wiedziałem nadal dlaczego nie chce aktywować swojego DouJutsu, ale nie ingerowałem w to, jego sprawa. Czy było to jakieś poczucie winy za czyny, które spowodował Matsuo? Tak to teraz postrzegałem, czułem, że o to właśnie chodzi, ale nieważne. Chłopak sprytnie uchronił się przed moim atakiem kolcami, zwyczajnie go uniknął, tego przecież oczekiwałem. Zamierzałem go widowiskowo zaatakować, ale rozmyśliłem się, dlatego wcześniejsza fala wody zwyczajnie opadła na ziemię. Ominęła nawet chłopaka, bowiem zaczął biec w moją stronę. Kiedy Uchiha biegł w moją stronę, nie musiałem się niczym martwić, po prosty zrobiłem zamach wodą, a ziemia zaczęła pokrywać się warstwą lodu, która utrudniła przeciwnikowi poruszanie się. Musiało go to wytrącić z równowagi, był bardzo blisko, a jednak daleko. Odskoczyłem od zamrożonego miejsca, warto dodać, że miało ono jedynie pięć metrów średnicy i kształt koła. Tuż po tym, gdy Uchiha zaczął tracić równowagę, pojawiła się nad nim masa kunai'ów z lodów. Po chwili zaczęły one spadać na czarnowłosego, musiał coś zdziałać.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Zignorowałem słowa samotnika podczas całej tej akcji, ale przyznam, rozbawiło mnie to. W wielu momentach uśmiechnąłem się, a całe zajście po prostu podsumowałem krótkim śmiechem. W końcu jednak się ogarnąłem, nastąpiło to w sytuacji, w której zauważyłem, że Uchiha biegnie w moją stronę, chcąc zaatakować. Kiedy wystawił już pięść w moją stronę, chcąc zadać mi cios, wystawiłem po prostu dłoń, łapiąc jego rękę, zablokowałem go w prosty sposób.
-Wystarczy tego, co? - spytałem się z uśmiechem, kończąc przyjacielski sparing w odpowiednim momencie, chyba już się sprawdziliśmy.
-Sądzę, że już sporo o sobie wiemy, walka może ci dużo powiedzieć o drugiej osobie, zwłaszcza, jeżeli chodzi o dwójkę ninja. Ja zdecydowanie dowiedziałem się o tobie wielu rzeczy, wiem mniej więcej jaki jesteś, co potrafisz, dlatego wystarczy. - obluzowałem uścisk, puściłem jego dłoń.
Kilka chwil przed tym przeklęta pieczęć zaczęła się regulować, mój wygląd wrócił do normalnego, tatuaż wrócił do pierwotnej formy, wracając do miejsca na szyi.
-Muszę cię już opuścić, mam pewną sprawę do załatwienia. Do następnego, żegnaj. - powiedziałem, odchodząc.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Po treningu uznałem, że potrzebuję porządnego odpoczynku. Wcześniejsza walka, teraz ta, trening - wszystko to doprowadziło mnie do najgorszego z możliwych stanów. Byłem po prostu wycieńczony, nie miałem na nic siły, dlatego po prostu ułożyłem się do snu. Nie miałem na nic innego ochoty, a jedynie na sen. Spanie, porządny sen, to coś, czego naprawdę mi teraz potrzeba.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-04-05 19:08:54)

     Gdy nasz młody Uchiha rozmyślał tak sobie na różnorakie tematy, podróżując przy tym szczęśliwie, nie zwrócił uwagi na kilka detali, które choć ledwie dostrzegalne, wychwycone mogły budzić niepokój. Masashi widać nie przejął się nimi i kontynuował swoja podróż. Nie uszedł jednak daleko, gdy poczuł lekkie szarpnięcie za rękaw. Co ciekawe, za nim nikogo, ani niczego nie było, więc widocznie była to jego wyobraźnia. Gdy jednak odczucie się powtórzyło chłopak musiał stwierdzić, że coś jest nie tak. Dopiero teraz mógł zauważyć, że wszystko dookoła niego jest wyblakłe, prawie że czarno-białe. Chwila dezorientacji wystarczyła, by przegapić moment, w którym nie wiadomo skąd pojawił się przed nim mężczyzna. Ubrany w czarny płaszcz z kapturem, spod którego wystawały jedynie długie, sięgające do pasa srebrzyste włosy i oczy, które świeciły, tak, świeciły!, na specyficzny, purpurowy kolor. Co ciekawe, oprócz tych dwóch cech wyglądu, nie dało się stwierdzić nic innego, a wszystko to przytłaczała jeszcze bijąca od niego mroczna aura. Jak gdyby to on był powodem tego całego "zepsucia" świata. W końcu odezwał się, wydając przy tym ze swojego gardła specyficzny dźwięk, porównywalny do syku.
     - Pieczęć jest bliżej, niż myślisz. Szukaj ognistego, górskiego węża jaskiniowego, a dowiesz się więcej - po czym zniknął, a wszystko wróciło do normy.
     Wskazówka, choć niejasna, była pewnym tropem, prowadzącym do upragnionego celu Uchihy. Teraz wszystko pozostawało w jego rękach. To, czy zacznie poszukiwania, czy też odpuści sobie, stwierdzając, że to, czego był świadkiem, to jedynie omamy, to już wszystko zależało od niego.

[Sesja Hiyokiego] 1/15

Chłopak z klanu Yuki, samotnik o imieniu Hiyoki. Spał pod drzewem jak każdy normalny ninja, który był wykończony swoim treningiem. Jego zamknięte oczy były skierowane w kierunku nieba, bowiem spał na plecach. Nie w pełni wygodna pozycja do spania, ale jednak zmęczonemu ciału wszystko jedno. Był tak wykończony, że deszcz, który niedawno zaczął padać nie obudził go. To był naprawdę twardy sen. Ale w końcu zaczął się przebudzać.. Nie przez to, że padał deszcz czy ktoś go zaatakował. Po prostu w całych skalistych górach było słychać przeraźliwy krzyk kobiecy. Jakby była mordowana. Co to mogło znaczyć? Może Hiyoki na to zareaguje. Musi się spieszyć jeżeli chce to zrobić. Jak na razie tylko przecierał oczy, bo oczy mu się kleiły. A same ciało odmawiało wstanie i pobiegnięcia gdzieś gdzie unosił się krzyk.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2013-04-06 13:00:47)

2/15

Hiyoki jakimś cudem w końcu wstał. Ale pierw musiał ogarnąć swój wygląd, umyć twarz, poprawić włosy i ułożyć na żel. No cóż czasem wygląda ważniejszy niż czyjeś życie. Ale taka była jego decyzja, której tutaj nie będziemy przecież kwestionować. Złapał się za wszystkie swoje rzeczy, które miał położone przy drzewie i ruszył w kierunku odgłosów. To było przerażający. Krzyk kobiecy, nie brzmiący jakby ona oddawała się rozkoszy tylko jakby ktoś ją torturował. Ciary przechodziły przez całe ciało młodego samotnika. Nie ma co mu się dziwić. To było straszne. Ale w końcu znalazł się obok niej, ale było za późno. Kobieta w tym samym momencie kiedy on przybył została przebita na wylot przez ciemno fioletowy kryształ. Użył go mężczyzna w ciemno fioletowym i czarnym ubraniu mówiąc do kobiety kiedy ta już umarła:
- Nigdy cię nie kochałem - powiedział klęcząc tak przy niej z chytrym uśmieszkiem na twarzy.

3/15

Mężczyzna skierował swój zabójczy wzrok w kierunku Hiyokiego. Nie był zadowolony, że ktoś przeszkadza mu w jego ceremonii. Własnie zabił swoją byłą ukochaną. Może nigdy jej nie kochał, a przynajmniej tak twierdził to powinno go to jakoś ruszyć. A tak po prostu westchnął i użył kryształu by ją w nim schować. Samotnik już nic nie mógł z tym zrobić. Nie był na tyle silny by zniszczyć tak gruby kryształ. Tym bardziej, że jego przeciwnik zrobił to specjalnie grube na prawie metr. Niektórzy potężni ninja, by mieli problem z tym kryształem. Teraz z tym miał problem młody użytkownik lodu. Nie minęła chwila, a mężczyzna odbił się od ziemi i by sprawdzić możliwości chłopaka wystrzelił ze swych dłoni około stu senbonów z kryształu. Był godnym przecinkiem.
- Teraz twoja kolej! - wykrzyczał patrząc na niego morderczo.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2013-04-06 14:27:42)

4/15

Na mężczyźnie lód nie zrobił żadnego wrażenia. To było coś dla niego normalnego. Czyżby ktoś kogo znał używał tego elementu? Trudno było teraz Hiyokiemu zadać sobie to pytanie skoro teraz musiał skupić się na obronnie przed jego nowym przeciwnikiem. Owszem postawił lodową ścianę, ale nie na tyle szybko by uniknąć połowy senbonów. Około dwudziestu trafiło chłopaka mocno go raniąc, a reszta wylądowała gdzieś na ziemi. Musiał teraz uważać. Atak taijutsu też nie był dobrym pomysłem, ponieważ ten był równie silny bo wykopał go z całej siły w ziemię. Najwidoczniej Hiyoki nie zastanowił się jak silny może być jego przeciwniki. Tym bardziej, że teraz był ranny po senbonach i na dodatek po mocnym kopnięciu go klatkę piersiową.
- Ile chcesz tego zeżreć, żeby nie chcieć umrzeć? - zapytał z chytrym uśmieszkiem.