Ninja Clan Wars

Nagle poczułam w biegu, że nie mogę się odbić od ziemi, a co więcej - nie mogę ruszyć się z tego całego "błota". *Nie poddam się tak łatwo, nie może jeszcze raz zrobić tego kręgu! Krzyczałam do siebie, jednakże w swojej głowie, więc nikt tego nie słyszał. Nie mogłam sobie pozwolić, abym spadła niżej, bo oznaczałoby to zbyt dużo czasu dla mojego przeciwnika. Czym prędzej skrzyżowałam po dwa palce każdej dłoni, a pode mną pojawiały się Bunshiny do czasu, aż sama nie wystawałam poza to "bajoro". Czym prędzej wybiłam się od jednego z nich, pędząc na przeciwnika, który i tak był już nieopodal mojej ręki, przerywając jego rytuał rysowania (trafieniem albo chociaż unikiem, który mógłby zrobić), nim ten w ogóle przeszedł w jakiś procent tworzenia. Liczyło się tylko jedno - przerwanie tej farsy. Aki przybliżyła się do Shinsaku, wystawiając zęby w stronę członka klanu Kakazu.

Chakra: [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Rin (2012-09-16 15:07:08)

*Tak jest! - pomyślałam sobie, kiedy moje pięści uderzały w oręż przeciwnika. *A gdyby tak... - pojawiła się druga myśl, po której chwyciłam za broń przeciwnika od tej nieostrej strony przy zębach i pociągnęłam w swoją stronę, drugą ręką próbując połamać nadgarstek, u ręki w której trzymał broń, przeciwnikowi, tym samym próbując odbić jego oręż, a następnie odciąć mu nim głowę. Zamieszanie, które wywoływała ich rozmowa mogło mi w tym pomóc. Najważniejszym było tylko zabrać mu tę broń, gdyż wyglądała na groźną. Liczyłam tylko na to, że Shinsaku jakoś mi w tym pomoże, wciąż ma przecież jeszcze pełno broni rozłożonych w okół siebie.

Po już dosyć długim mordobiciu, można dojść do wniosku, że walka dochodziła do końca. Obie strony straciły już sporo sił, a dach na pewno pójdzie do remontu. Jednakże, ile jeszcze będziemy musieli czekać?
Rin postanowiła chyba używać jedynie Taijutsu i Kage Bunshin. Nie ma co, trzeba przyznać, że oszczędzała zacnie chakrę. Wszystko wskazywało na to, że taki przebieg wydarzeń się nie zmieni nadal będziemy widzieć tylko ten rodzaj jutsu. Atakowała swoimi małymi pięściami w mężczyznę, który nie miał większego trudu z blokowaniem jej ciosów. Mimo wszystko, kiedy Shinsaku zaczął ciskać dachówkami, fanatyk Jashina wypadł z rytmu, przez co kombinacja Rin się powiodła. Głowa mężczyzna gruchnęła bezwładnie na ziemię, brudząc wszystko cierpką krwią.
   - Na co czekasz? Doszyj moją głowę do tułowia! - rozkazał drugiemu, jednak ten nie był skory do współpracy.
   - Mam cię dosyć, zaczynasz mnie irytować. - westchnął do niego, po czym spojrzał się na dwójkę. - No cóż zostałem wam tylko ja. Jeśli się postaracie, wkrótce będę martwy. Już nic mnie nie trzyma na tym świecie, jednak honor nie pozwala mi oddać tak po prostu życia. - kąciki jego ust zadrgały.

Chłopak był niesamowicie zaskoczony! Nie myślał, że jego dość durnowaty pomysł z cegłówkami wypali. I że sprawdzi się aż tak dobrze. Był pełen podziwu dla Rin, która z zimną krwią zmasakrowała głowę pokonanego przeciwnika. Trzeba przyznać, że Shinsaku już zaczynał się cieszyć, lecz wtedy uzmysłowił sobie, że został jeszcze jeden oponent. Na dodatek, wyglądał dość groźnie. Postanowił odłożyć nieco w czasie świętowanie. Musieli się sprężyć, gdyż walka i jej efekty, widoczne jako wszelakie rany i stłuczenia, wyraźnie go męczyła. Już miał przypuścić atak na napastnika, kiedy zaskoczony zauważył, że jego towarzyszka zaczyna z nim negocjować. Opanował się zatem i czekał na wynik tej rozmowy.

Z nie do wierzeniem patrzałam jak przeciwnik przystaje na moją propozycję. Intrygował mnie tylko fakt, po co składa pieczęci i ta fioletowa chakra... O co w tym wszystkim chodzi - nie wiedziałam. Odskoczyłam tylko na skraj dachu, aby na wszelki wypadek jakiejś dziwnej techniki ofensywnej zeskoczyć na dół, nie chciałam po prostu się narażać. -Smutna Twoja historia... Ja także zostałam sama i się nie poddałam, nie mam rodziny, nie mam bliskich... - chciałam mu chociaż umilić ostatnie chwile życia, bo wyglądało mi to na samobójstwo w dość nietypowy sposób. Aki stała w tym momencie przy mnie, po prawej stronie i również była gotowa na unik. *Co on planuje...? - pytałam siebie w myślach, ciągle patrząc na tę dziwną chakrę.

Fioletowa chakra co raz bardziej owijała się dookoła mężczyzny. Wkrótce w ogóle zniknął w jej odmętach, a sama moc zaczęła się jeszcze bardziej rozciągać, a wszystko czego dotknęła, ulegało destrukcji. W końcu zajęła prawie, że cały dach, który miał już chyba dosyć na dzisiaj. Strop ulegał co raz większemu zniszczeniu, aż po chwili całkowicie się zawalił, a wraz z tym nastąpił ogromny huk. Eksplozja zalała najbliższą okolicę, spowijając wszystko w bieli. Oślepiające światło jak i energia zrzuciła bohaterów daleko z dachu. Mieli szczęście, ponieważ los skierował ich prostu do oczka wodnego, czy też jeziorka, które znajdowało się w mieście. Dzięki temu nie odnieśli żadnych obrażeń, lecz przez jakiś czas błysk pozostawił chwilowe oślepienie w ich oczach.

I tak kończy się ta smutna historia. Para młodych ninja, powinna wyciągnąć lekcje z tego zdarzenia i dalej kroczyć krętą ścieżką wojownika. Każde skaleczenie i każdy siniak, który dzisiaj odnieśli, zapadnie im głęboko w pamięci. Kto wie, może kiedyś sami będą po tej drugiej stronie?

Poziom szoku chłopaka był niewiarygodnie wysoki. Po raz kolejny nie przewidział, że może mieć do czynienia z czymś tak potężnym. Siła eksplozji była tak wielka, że całą trójkę wyrzuciło z dachu na daleką odległość. Wpadli do małego stawu lub czegoś podobnego, dzięki czemu nie zginęli od upadku. Shinsaku szybko wydostał się z wody i zaczął całować ziemię, na której mógł postawić stopę bezpiecznie, z poczuciem bezpieczeństwa. Kiedy skończył swoje "obrządki", oprzytomniał, że przecież nie leciał sam. Rozejrzał się dokoła, żeby zobaczyć, w jakim stanie znajduje się Rin i jej pupil. Kiedy dostrzegł towarzyszkę, nie mógł uwierzyć temu, co zobaczył. Jego oczom ukazało się piękne, wysportowane ciało młodej wojowniczki, skrępowane jedynie bielizną, która również nie zakrywała zbyt dużo tej anielskiej masy. Młody Wyrzutek musiał szybko odwrócić się w inną stronę, by ukryć swoje podniecenie (które wiadomo jak się objawiło). Postanowił, że wysuszy się leżąc na trawie, oświetlanej przez zachodzące słońce. Nie odważył się jednak otworzyć oczu, gdyż miał wrażenie, że Rin nie bardzo chciała być oglądana w tej sytuacji przez kogoś, kogo praktycznie nie znała.

Ciągle leżąc na plecach, pod którymi czuł chłód trawy, rozmyślał nad całym minionym dniem. Nie mieściło mu się w głowie, że aż tyle się zdarzyło! Czuł, jakby minął tydzień. Westchnął i zamknął oczy. W myślach przeżywał ten dzień na nowo, przypominając sobie wszystkie jego momenty. Starał się wyciągnąć jakieś wnioski, by się czegoś nauczyć. Nie chciał, aby tak ważna lekcja, a zarazem śmiertelnie niebezpiecznie, przeszła bez echa. Wiedział, że nie przez przypadek dane mu było to przeżyć. Tak jak nie bez znaczenia było jego spotkanie z Rin. No właśnie... Ona. Sam nie wiedział, co ma o niej myśleć. Czuł, że jest mu ona cholernie bliska, być może dlatego, że udało im się przebrnąć przez tę masakrę razem. Z drugiej strony wiedział, że nie ma zielonego pojęcia, kim ona jest, nie zna jej.
Po jego ciele przebiegł dreszcz. Dopiero wtedy poczuł, że bardzo się ochłodziło. Jednak skoro jemu było zimno, jak musiała się czuć Rin, której ubrania jeszcze nie wyschły? Podszedł do niej i nie pytając o zdanie, ściągnął z siebie resztki płaszcza (który został uszkodzony podczas minionych wydarzeń) i nakrył nim dziewczynę. usiadł obok niej i uśmiechając się, podziwiał rozgwieżdżone niebo.

Shinsaku sam nie wiedział, co było tak urzekającego w tej dziewczynie. Czy może była to skromność, objawiająca się delikatną skrytością? A może jej wdzięk, który tak starała się zamaskować? Albo wyróżniająca ją spośród innych - inność? Kiedy tak siedzieli blisko siebie, Wyrzutek rozmyślał, czemu tak bardzo lubi przebywać w jej towarzystwie.
Po chwili milczenia spojrzał na nią i usta same mu się wykrzywiły w najszczerszy uśmiech, na jaki go było stać. Dawno się nie czuł tak szczęśliwy, sam nie wiedział czemu. Czy to dlatego, że udało mu się ujść z życiem? Albo dlatego, że wreszcie nie czuł tej obezwładniającej samotności, pozostawiającą w nim poczucie pustki, którą za wszelką cenę chciał czymś albo kimś zapełnić.
Zamknął oczy, rozłożył się na trawie i cicho rzekł do dziewczyny:
Bardzo się cieszę, że dane nam było się spotkać...

Chłopak zastanawiał się, jak mógłby pomóc tej biednej, przemokniętej dziewczynie, u której już można było zauważyć pierwsze oznaki przeziębienia, czy może nawet choroby. Wiedział, że jest zbyt onieśmielona jego obecnością, dlatego też nie zdecydował się na próbę ogrzania jej własnym ciałem przez przytulenie. Stwierdził, że przydałoby im się coś, co jeszcze mogłaby narzucić na swoje ramiona. Sam również chętnie by się ubrał. Nagle uświadomił sobie, że skoro znajdowali się w centrum miasta, gdzieś niedaleko muszą znajdować się jakieś sklepy. Postanowił się tam udać, aby zdobyć jakieś ubranie. Jeśli nie zdołałby żadnego kupić, to pewnie znajdzie gdzieś na ulicy. Z pewnością ktoś zostawił coś swojego w trakcie panicznej ucieczki.
-Muszę coś załatwić, za chwilę wracam! Postaraj się za bardzo nie zmarznąć... - szepnął i podnosząc się z ziemi, ruszył w stronę niezniszczonej części miasta.

[ zt -> Sklepy ]

Siedziałam zamurowana, totalnie, kiedy chłopak się do mnie wtulał. Takie uczucia były mi znane tylko z relacji rodzic-dziecko, które nie trwały zbyt długo w moim okresie. Mój klan praktycznie wyginął, a ja jestem pozostałością po nim, która musi przywrócić jego świetność jeszcze raz... Wracając do aktualnej chwili, na moich policzkach pojawiały się rumieńce, które mogły świadczyć w prawdzie o wielu rzeczach i stanach. -A, tak... - powiedziałam, gdy chłopak już odchodził, byłam totalnie zamulona, a niezbyt ciepła pogoda nie dawała mi się odprężyć. Pewnie gdyby Shinsaku się nie odezwał - nie wiedziałabym kiedy poszedł... Straciłam rachubę czasu, tak więc nawet nie wiedziałam po jakim czasie chłopakowi udało się tutaj wrócić. *Jemu to chyba jest ciepło... - pomyślałam, patrząc tak na chłopaka, który powoli przysypiał. Nie miałam zamiaru mu przeszkadzać, dlatego ubierając tylko koszulę, odeszłam gdzieś na bok...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Chłopak spał, więc tak naprawdę nie dostrzegł mojego wyjścia na okolicę, a gdyby się obudził - zobaczyłby tylko rozrzucone ciuchy, w których brakowało jasnofioletowej koszuli. Buty, spódnica i szaty, które przyniósł były na swoim miejscu. Po dłuższej chwili udało mi się jednak wrócić i nie patrząc zbytnio na to, co robi chłopak, zaczęłam przechadzać się po trawniku koło zbiornika wodnego. Uczucie zimnej i wilgotnej trawy na gołej skórze było całkiem przyjemne.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2012-09-17 17:15:51)

Dalej przechadzałam się boso po mokrym trawniku, rozmyślając nad sensem życia i istotą tego, co nas ostatnio spotkało. Podchodziłam do tego dość sceptycznie, bo wyszła z tego niemała błazenada, na której narobiłam sobie tylko defektów na skórze, po prostu siniaków. *Chyba wstał... - pomyślałam, kątem oka spoglądając na chłopaka, który wiercił się na wszystkie strony, a w dodatku miał otwarte oczy. Chodziłam sama, bo mój pies odpoczywał po ciężkiej i męczącej walce - w przeciwieństwie do mnie. Ledwo już utrzymywałam się na własnych nogach i czułam się jakbym piła alkohol przez większość tego czasu, który ostatnio spędziłam. Powoli i nieudolnie składałam swoje myśli, dlatego nawet nie próbowałam zaczynać rozmowy z Shinsaku... Pociągałam tylko wypełnionym niezbyt przyjemną wydzieliną nosem od czasu do czasu, wciąż rozglądając się po okolicy. Nie chciało mi się nawet sprawdzić, czy reszta ubrań już wyschła.

Nastolatek nawet nie zauważył, że w pobliżu miejsca, gdzie znajdował się on oraz Rin ze swoim pupilem, pojawił się ktoś jeszcze, kto utrzymując bezpieczna odległość, obserwował ich poczynania. Młodzieniec, wciąż będąc pod wrażeniem swojego niedawnego osiągnięcia, zbliżał się do dziewczyny, powoli i ostrożnie stawiając kolejne kroki, aby nie zagłuszyć tej wspaniałej ciszy. Gdy był już blisko niej, odezwał się:
-Jak się czujesz? Choroba już odeszła?
Dopiero po zadaniu tych pytań, uzmysłowił sobie, że były one nieco dziwaczne. Jak mógł pytać kogoś, kto dopiero co się rozchorował, czy już jest zdrowy? Co więcej, dał się przyłapać na tym, że troszczył się o nią, interesował go jej stan. Zmieszał się troszkę i szybko dodał:
-Nie, żeby mnie to obchodziło. To znaczy... A zresztą...
Zaprzestał tłumaczenia się, zdając sobie sprawę, że robi z siebie kretyna. Uśmiechnął się zmieszany i podrapał po ciemnych włosach.

Czekałem długo, próbując zebrać się na odwagę i zagaić rozmowę z obserwowanymi przez siebie ninja, jednak ostatecznie zwyciężyła we mnie myśl, że to bez sensu. Przecież nie podejdę do nich z tekstem "Jak leci, jestem Takai, a wy?". Poza tym, wydawali się bardzo sobą zajęci. Nie mogłem stać jednak w jednym miejscu w nieskończoność. Noc była coraz zimniejsza, a ja nie miałem zamiaru spędzić jej na dworze.

Zwiedzając wcześniej miasto, zobaczyłem niezłą karczmę, słyszałem też o niej same pozytywne opinie. Najkrótszą drogą do niej prowadzącą była właśnie ta, przy której stali nieznajomi. Szczerze mówiąc, nie znałem żadnej innej, a nie chcąc zgubić się nocą, zmuszony byłem wybrać właśnie tą. Ruszyłem zatem w ich kierunku, przy okazji przyglądając się im dokładnie. Przechodząc obok, z każdym z osobna złapałem kontakt wzrokowy, w ich oczach dało się dostrzec napięcie i podejrzliwość. Nie chcąc im przeszkadzać, poszedłem dalej, zostawiając ich za plecami.

[zt -> Karczma "Złoty Kunai"]

Dość uważnie, lecz kątem oka, przyglądałam się chłopakowi, który przemierzał tutejszy teren. Nietrudno było zauważyć, że się nam przygląda, gdyż w ogóle nie zwracał uwagi na drogę. *Jakaś siermięga.. - pomyślałam sobie, później z kolei patrząc na Shinsaku. Byłam zniesmaczona, kiedy proponował mi całą tę propagandę z tym gryzieniem. *Co on sobie myśli? Takie opowieści to tylko w książkach o wampirach. Nie miałam odwagi powiedzieć tego na głos, nie chciałam go urazić. -Może jednak obejdzie się bez tego... - odpowiedziałam chłopakowi, a objawy kaszlu i kataru wciąż nie ustawały. Nie wiedziałam co knuje, ale nie znałam go na tyle długo, aby dogmatycznie mu uwierzyć. Wolałam się jednak powstrzymać i zrobiłam niepewny krok w tył, a grymas na mej twarzy był niezbyt przekonujący do współpracy. Cała ta sytuacja była jakaś dziwna.

Wysłuchiwałam chłopaka, powoli nabierając pewności, ale pojawiło się jeszcze coś... W chwili, kiedy ten pokazał mi swoje dłonie, zrobiłam się cała blada na twarzy. Miałam skwaszoną minę. Odwróciłam się, uklęknęłam i na samą myśl o tym nie mogłam powstrzymać się od odruchów wymiotnych. Kiedy cała ta farsa się skończyła i byłam w stanie mówić - zrobiłam to. -Prze...praszam. Na prawdę nie chciałam. Nie podnosiłam się z ziemi, gdyż było mi wstyd. Co on mógł sobie wtedy o mnie pomyśleć, jak ja poczułabym się na jego miejscu, w takiej samej sytuacji. Nie da się ukryć, że byłam, jestem, zbyt wrażliwa, szczególnie, jeżeli chodzi o takie właśnie sprawy. -Naprawdę nie chciałam, domyślam się jak się poczułeś w takiej sytuacji... Jeszcze raz przepraszam. Musiałam się oswoić z tą myślą, dlatego dalej na będąc "na klęczkach" spoglądałam w drugą stronę, starając się nie patrzeć na to, co przed chwilą opuściło mój organizm.

Moje uczucie zniesmaczenia po chwili raczej przerodziło się w smutek i współczucie. Smutek, dlatego, że swoim pazernym zachowaniem uraziłam uczucia tego chłopaka, a współczułam mu dlatego, że takie dziwne rzeczy działy się z jego ciałem. *Jaka ja jestem durna! - wyzywałam siebie w myślach, czułam niesmak do samej siebie, byłam zmieszana. Pewnym krokiem wstałam i odwróciłam w stronę chłopaka, patrząc mu prosto w oczy. -Przepraszam. - powiedziałam to jeszcze raz i dość szybkim krokiem podsunęłam się bliżej niego, rękoma obejmując go za szyję i wtulając się w niego. -Nie chciałam Cię urazić, musisz się postawić na moim miejscu. - szeptałam mu do ucha, gdyż nie było większego sensu mówienia głośnej, tym bardziej, że moja głowa spoczywała teraz w okolicy jego barku. Musiałam dość wysoko się podciągnąć, gdyż byłeś o głowę wyższy ode mnie, więc moje nogi praktycznie znajdowały się w powietrzu. W gwoli przypomnienia co do stroju... Miałam na sobie za wyłączeniem bielizny tylko swoją jasnofioletową koszulę, która i tak była rozpięta po całej długości z przodu.

Czułam się dość dziwnie, kiedy tak naprawdę zrozumiałam, że wiszę chłopakowi na szyi. Szybko się otrząsnęłam, a on mi w tym pomógł, o czym praktycznie się nie zorientowałam, gdyby nie fakt, że miał zimne dłonie. Odszedł sobie, tak po prostu, bez słowa. Znowu. *Co on sobie myśli, że ja jestem jakąś zabawką? Może powiedziałby czasem gdzie idzie, skoro tak bardzo chciał zawierać ze mną znajomość! - byłam widocznie zbulwersowana, ale chłopakowi nie było dane już tego spostrzec. Pozwoliłam mu tak po prostu odejść, skoro nie chciał ze mną przebywać.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Kiedy zakończyłam już dość nietypowe zmagania, zapominając o wszystkim - także o swoich ciuchach, postanowiłam iść zwyczajnie się upić. Nie miałam ochoty dłużej myśleć o tym wszystkim co zaszło, przynajmniej na trzeźwo. Miałam potrzebę totalnej biby, aż do upadłego. W tym celu można było udać się tylko w jedne miejsce, zwane karczmą. Wydawało mi się, że widziałam jakąś w okolicy...

[Rin zt -> Karczma "Złoty Kunai"]

Ostatnio edytowany przez Masaru (2012-09-18 23:43:47)

Stojąc przed drzwiami, nie dostrzegłem niczego podejrzanego. Z całą pewnością niczego nie przeoczyłem, gdyż nie posiadając żadnego doświadczenia, byłem bardzo wyczulony na wszystko co się działo. Po chwili drzwi się otworzyły i dom opuściła trzyosobowa rodzina. Spojrzałem na małą dziewczynkę, przypominała mi ona nieco Keiko, gdy ta była młodsza. Nie był to jednak czas na sentymenty, bo misja dopiero się rozpoczynała. Im szybciej i sprawniej doprowadzę ich na miejsce, tym szybciej będzie po wszystkim - pomyślałem. Nie czekając na nic więcej ruszyliśmy przed siebie w kierunku przystani. Kątem oka zauważyłem kilka odzianych w płaszcze postaci. Nie mając pojęcia, po której są oni stronie, postanowiłem bacznie obserwować ich poczynania, jednak nie chcąc zadawać niepotrzebnych pytań, zostawiłem to dla siebie. Krocząc między zwartą zabudową miejską dopiero teraz zauważyłem, że panuje tu niemal półmrok. Nie wiedziałem tylko, czy będzie on pomocny, czy wręcz przeciwnie.

Weszliśmy na kwadratowy plac, skąd jedyną drogą wyjścia była brama naprzeciw nas, z pewnością to właśnie tam miał zamiar uderzyć na nas wróg. Wtem rozległ się śmiech 4 osób. Obracałem się dookoła, jednak nie byłem w stanie stwierdzić, skąd dochodzi głos. Nagle usłyszałem odgłos przedmiotu przecinającego powietrze. Pognałem wzrokiem jego śladem i zobaczyłem cel jego wędrówki. Był to kunai, który znajdował się teraz w ramieniu jednego z trzech postaci. Zasłonił on ciałem dziewczynkę, to dobry znak, są po naszej stronie.  Wtedy odtworzyłem prowizoryczny tor lotu kunai'a. Dzięki temu byłem w stanie określić, z której strony został wypuszczony. Najprawdopodobniej był to jeden z balkonów, albo nawet dach budynku po naszej prawej stronie. Nie mogłem jednak skupić się wyłącznie na jednym przeciwniku, reszta mogła być rozstawiona na pozostałych stronach świata. Nie chcąc ryzykować kolejnego ataku z dystansu, musiałem zapewnić rodzinie jakąś zasłonę. Zebrałem więc chakrę w płucach i użyłem Doku Kiri, tworząc zasłonę dymną.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Takai (2012-09-19 13:25:37)