Ninja Clan Wars

Wyszedłem z budynku rady, gdyż członkowie rady mieli dziś inną, ważną sprawę do załatwienia. W sumie moja wizyta też miała ważny cel. Musiałem poinformować, że klan stracił jednego z najbardziej obiecujących się ninja Hyuuga. Cóż moje odwiedziny musiały poczekać, a ja mogłem zająć się pomocą wiosce. Ruszyłem do parku, tak jak mi polecał sprzątający starzec. Opuściłem siedzibę klanu. Poza jej granicami nie mogłem czuć się w pełni bezpieczny. Zawsze czyhają na człowieka różne niebezpieczeństwa. Wkrótce doszedłem do pobliskiego parku. Robiło się już ciemno, a Słońce powoli zaczęło znikać w gęstwinie wielkich drzew.
- Może zleceniodawca się spóźnia. - pomyślałem. Była to myśl najbardziej optymistyczna, jaką mogłem sobie pomyśleć. Czekając na pracodawcę, usiadłem na ławce i rozglądałem się po okolicy. Nagle usłyszałem krzyk kobiety. Spłoszony wzdrygnąłem się i dynamicznie zerwałem się na dwie nogi. Spojrzałem w kierunku głosu i biegiem zacząłem kierować się w tamtą stronę. Nie było to daleko i zaraz zauważyłem zapłakaną kobietę.

Dobiegłem do parku, gdzie klęczała kobieta. Nie zauważyła mnie, więc przysiadłem w krzakach i zacząłem obserwować sytuację. Płacząca kobieta miał krew na rękach, co zdawało się bardzo podejrzane. Przeczołgałem się w inne miejsce, by być bliżej całej sytuacji. Znów wychyliłem głowę zza krzaków. Na jednej ławce dostrzegłem także grubego, starego mężczyznę, który uciął sobie drzemkę. Kobieta płakała głośno, mimo to, starzec ciągle spał. Było to podejrzane i dziwne. Wziąłem głęboki oddech, po czym ostrożnie i uważnie ruszyłem w stronę kobiety. Ciągle odwracałem się do tyłu, by przypadkiem nie wpaść w jakąś zasadzkę, którą podejrzewałem. W pewnym momencie płacząca zorientowała się i mnie zauważyła. Teraz nie było odwrotu, musiałem iść do niej.
- Co się stało? Ktoś cię skrzywdził lub coś ci zrobił? I co to za starzec? Dlaczego śpi? - wypytywałem kobietę. Byłem na prawdę ostrożny, a oczy miałem szeroko otwarte.

Kobieta płacząc, opowiedziała mi swoją historię i co jej się przytrafiło. Czułem się trochę zawstydzony, kiedy oczekiwała kogoś starszego. Także czułem złość, gdyż uważałem, że pamiątki zostawiają wspomnienia po kimś lub po czymś. Chciałem złapać drania, gdyż nienawidziłem bandytów. Jeden z nich wcześniej zabił mi przyjaciela, a teraz mam okazję, żeby się zrewanżować. Podniosłem kobietę i zaniosłem ją na ławkę. Była strasznie wysoka jak na swoją płeć. Myślałem, że to jakaś zasadzka, a tutaj niewinna kobieta potrzebuje pomocy.
- Opowiedz mi proszę, jak to się stało. Jak wyglądał mężczyzna, który zabrał ci pierścień? W którą stronę pobiegł? Skąd się tutaj wzięłaś? - znów postawiłem przed przygnębioną kobietą kilka pytań. Były one ważne w moim śledztwie, które musiałem szybko przeprowadzić. Być może bandyta uciekł już daleko i mógłbym nie odzyskać skradzionego pierścienia. Usiadłem obok kobiety i zacząłem jej słuchać.

Poszkodowana kobieta dalej zaczęła mi opowiadać o całym wydarzeniu. Ja zaś wysłuchiwałem tylko te najważniejsze rzeczy i rozglądałem się dookoła, by nikt mnie nie zaskoczył. Mój wzrok stanął na mężczyźnie, który jednym okiem nas obserwował. Niewykluczone było, że to on mógłby być złodziejem, który chce się pozbyć swojej ofiary i świadka. Nagle wstał i szybszym krokiem szedł w naszą stronę. Dreszcze przeszyły moje ciało, a dziwny osobnik był coraz bliżej. Nawet kobieta się trochę wystraszyła. - Spokojnie. Będzie dobrze. Zobaczysz. - powiedziałem szeptem do niej i odsunąłem się od ławki. Także zacząłem iść w stronę grubego, a raczej umięśnionego mężczyzny. Na głowie miał już siwe włosy, więc mógł nie być tak dobry, jaką ma sylwetkę. Wkrótce zorientowałem się, że trzyma coś w ręku. Mimo prób, nie mogłem określić co to za przedmiot. Musiałem być bardzo ostrożny i zapewnić bezpieczeństwo kobiecie. Być może powtórzy się akcja sprzed kilku tygodni, lecz tym razem przeszedłem szkolenie w Akademii Ninja.

Ostatnio edytowany przez Ganoy (2013-12-14 15:36:35)

Byłem przygotowany na każdy cios staruszka, który wyglądał podejrzanie. Cofnąłem się do kobiety i ręce złożyłem do walki. Nawet trzymałem gardę, lecz to było nieskuteczne. Tajemniczy mężczyzna zdjął kapelusz i zaczął mówić. Kamień spadł mi z serca, gdy opowiedział nam o bandycie. Podałem rękę staruszkowi i odwróciłem się do kobiety. - To na mnie już pora. Mam nadzieję, że niebawem wrócę z powrotem. - powiedziałem i ruszyłem w stronę pobliskiej jaskini. Była ona największa w całej prowincji, a znałem ją bardzo dobrze, gdyż z tatą chodziłem tam na treningi. Co prawda było tam bardzo ciemno, dlatego przydałaby mi się pochodnia, której nie miałem. Musiałem zaryzykować i odebrać skradziony pierścień. Biegłem naprawdę szybko, by po kilku minutach pojawić się obok jaskini. Najpierw zbadałem teren i chciałem się upewnić, czy bandyta nie czai się na mnie. Mógłby się przecież spodziewać tego staruszka z siedziby klanu, który wcześniej za nim biegł. Słońce już zaszło, toteż nawet na zewnątrz było ciemno. Ukryłem się w krzakach i wzrokiem szukałem jakiegoś światełka, które mogłoby pochodzić od ogniska. Ognisko rzecz jasna odpaliłby bandyta.

[z/t do Jaskinia]

Sesja - Koharō - #5

     Młodzieniec bez problemu dotarł do parku w Kokkai. Miejsce to było malownicze i piękne. Mimo górskich krajobrazów, ustało się chociaż jedno miejsce, gdzie dominowała zieleń. Roślin było wiele, temu ninja nie powinien mieć wątpliwości, dlaczego pies schował się właśnie tutaj. W końcu najlepiej jest uciec gdzieś, gdzie można łatwo przetrwać i równie łatwo się schować. Gęstwiny leśne i krzaki z pewnością były przyjaźniejszym terenem niż surowe góry i wszechobecne w Kraju Ziemi skały.

     Podróż nie była długa. Jak zapowiedział sensei z siedziby klanu Hyuuga, było to kilkanaście minut marszu. Ponieważ Koharō był ninja, taki spacerek był mu niestraszny. Niewskazane jednak było marnowanie całej energii na dostanie się tutaj. Przecież prawdziwa misja rozpoczynała się dopiero w tym miejscu. Zadanie było proste, przynajmniej w teorii. Złapać psa. Jak mogło się to skończyć? Sukcesem bądź porażką, nie wiadomo czy Koharō ma w sobie tyle werwy, aby pokonać niesfornego psiaka i przyprowadzić go do jego pana.

     Zgodnie z zapowiedzią od senseia, już po wejściu do parku dało się słyszeć głośne szczekanie. Dobiegało ono zza wielkiego drzewa, które znajdowało się kilkanaście metrów przed ninją. Ciekawe co zrobi młody Koharō?

Sesja - Koharō - #6

     Koharō miał pomysł, w jaki sposób zająć się psem. Przede wszystkim, wykorzystał fakt, że ten znajdował się naprawdę niedaleko. Skradając się skrócił dystans dzielący go od drzewa do minimum. Chciał mieć pewność, że wszystko pójdzie tak, jak sobie zaplanował. Kiedy był blisko, rozłożył na ziemi przynętę i sam zaczął żuć resztki mięsa, które powinny przyprowadzić tutaj psa. Cóż, plan był dobry. Tylko czy się powiedzie?

     Po kilkunastu sekundach szczekanie ustało. Młody ninja miał rację, pies wyczuł mięso, a że znajdowało się blisko, z pewnością był zdziwiony. No bo kto w taki dzień, losowo przychodzi i rzuca wręcz podarunek pod nogi czworonoga? Nikt, a tym bardziej nie czynią tego ludzie zirytowani szczekaniem i hałasem. Wszyscy doskonale wiedzieli, że Roumaru naprawdę był denerwującym stworzeniem. Nawet Koharō, który przebywał tutaj przez kilka minut.

     Jakby na potwierdzenie myśli chłopaka, ninja dostrzegł przez moment pysk psa. Znajdował się on bezpośrednio po lewej stronie drzewa. Wpatrywał się w kawałek mięsa, który spoczywał teraz na ziemi. Chciał go wziąć. Tak samo jak Koharō chciał pochwycić zwierzę...