Ninja Clan Wars

Shinsaku obudził się na rozgrzanym piasku z tego jakże dziwnego snu. Jeszcze po przebudzeniu nie był pewny, czy to jawa, czy może jedna nie. Rozejrzał się dookoła, lecz nie zauważył nic, co mogłoby wskazywać na to, że przed chwila, w tym miejscu, rozgrywała się potyczka między nim, a tą potworna kobietą. Aż wzdrygnął się, kiedy o niej pomyślał. Nie wiedzieć czemu, nawet w tej chwili wywoływała ona w nim dziwne reakcje - mrowienie na plecach, przyspieszenie akcji serca, pocenie na dłoniach, zwiększenie tempa oddechu. Więc być może młody ninja rzeczywiście odbył z nią pojedynek? W innym wypadku samo wspomnienie nie działałoby az tak silnie na chłopca... Nie miał najmniejszej ochoty, ani również i siły, by zastanawiać sie nad tymi sprawami. Jedyne, o czym w tej chwili marzył, to odpoczynek. Położył się z powrotem na piasku i zamknął oczy. Wspominał czasy jego nauki w akademii.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Młody ninja podniósł się z rozgrzanego piasku. Teraz, kiedy przypomniał sobie swój zakończony sukcesem trening, stwierdził, że nie ma co tracić czasu na odpoczynek. Postanowił natychmiast wyruszyć w dalszą podróż, która mogła go czegoś nauczyć.

[ zt -> Tsuki no Kuni/Miasto ]

Ostatnio edytowany przez Masaru (2012-09-10 12:21:49)

Nie miałem czasu na spokojny spacer. Musiałem biec jak najszybciej potrafiłem jeżeli chciałem zdążyc na to spotkanie polityczne w Kraju Ziemi. Ostatecznie zdecydowałem, że wezmę w nim udział ale najpierw odpowiednio się przygotuję. Musiałem zdobyć wyczekiwany tak od dawna przedmiot. Czułem, że na samym spotkaniu na wiele mi się nie przyda jednak byłby to znak, że jestem ninja, a nie politykiem. Westchnąłem - w końcu od tej dziedziny zawsze trzymałem się z daleka. Polityka nie była moim światem, było tam zbyt dużo kłamstw i oszustów. Wiedząc jednak, że mogę teraz zdziałać coś dla swojego klanu nie widziałem innej opcji - musiałem wziąć udział w tym wydarzeniu.

zt -> Airando/Kryjówka Samotników/Sklep

Po klanie Senju przyszło im się zmierzyć z Krajem Wirów Wodnych. Najlepszym określeniem tego miejsca mogą być rudzi, oraz wielkie fale. Te określenia pasują najlepiej do tego miejsca, nie dość że młodzieniec posiada chorobę morską o czym nie wiedział to wszędzie są rudzi. Podobnież to klan Uzumaki, choć i on nie może być pewny bo podsłuchał rozmowę swych kompanów. Cel z każdą chwilą był bliski osiągnięcia, a ekscytacja w umyśle tego dzieciaka rosła z dnia na dzień. W tym okresie czasu stał się o wiele lepszym topografem niż kiedykolwiek, jednak do ideału wiele mu brakowało. Przesiedli się z jednego promu na drugi, byli teraz w kraju Mizu no Kuni. A ta miejscowość zwana krajem wirów wodnych była delikatną przesiadką w celu dopłynięcia jako tako do Ariando. Widać było po całej trójcę, nie pewność bo nie wiedzieli co ujrzą w tamtej miejscowości. Bo mało kiedy obcuje się z Samotnikami.


ZT wszyscy do  Airando

Ostatnio edytowany przez Taii (2013-12-10 15:38:51)

   Sam nie wiedział, ile czasu leżał na dachu, zupełnie nie przejmując się wciąż lejącym się z nieba potokiem. Pierwszy raz od dawna nie musiał się nigdzie spieszyć, nikt nie kazał mu nic robić, był panem swojego losu. W akademii, owszem, nie narzekał. Wręcz przeciwnie - ambitny plan zajęć pozwalał mu zapomnieć o tym, jak bardzo osamotniony czuł się podczas pierwszych dni w murach szkoły. Nie znał tam nikogo, niemożliwym było też spotkać któregoś z dalekich krewnych. Nie zatracił jednak tego porywczego serca, miotanego namiętnościami i zachciankami. Lubił robić to, na co akurat miał ochotę. Teraz chciał leżeć. I wspominać...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

   Podniósł się wreszcie, opierając najpierw na łokciach, by wreszcie stanąć wyprostowanym na szczycie budynku. Przeciągnął się, niczym kot i kichnął. Nie był to najlepszy ze znaków, jaki mógł otrzymać. Musiał się zbierać, jeżeli chciał utrzymać się w dobrej kondycji i zdrowiu. Płynnym ruchem wylądował więc na piasku i bez zbytniego pośpiechu pomaszerował w kierunku wioski, by następnego dnia udać się na wędrówkę w zachodnią część kraju.

z/t -> Tereny Uzu no Kuni

Ostatnio edytowany przez Masaru (2014-07-29 17:08:11)

Kiedy Baburu usłyszał szum morza, pobiegł przed siebie bez zastanowienia. Przebiegłszy niewielki odcinek drogi, stanął na niewielkim wzgórzu, zza którego linia wody była doskonale widoczna. Patrzył na uderzające o brzeg fale, a na jego twarzy malował się szeroki uśmiech. Z jego gardła dobył się okrzyk euforii.
    Jego rodzice, a w szczególności matka, nie byli w stanie dotrzymać mu kroku, toteż obserwowali go z pewnego dystansu. Humor syna udzielił się także im, mrukliwa do tej pory kobieta uśmiechnęła się, dzięki czemu jej twarz nabrała zdrowego wyglądu. Zdecydowanie z takim uśmiechem było jej do twarzy, sprawiała wtedy wrażenie bardzo atrakcyjnej pomimo ogromnego zmęczenia, jakim był przytłoczona.
    Uzumaki nie kłamał, znał mało popularne miejsce przy brzegu. Uciekinierzy nie spodziewali się jednak aż takiej pustki. Stało tam co prawda kilka domostw, z komina jednego z nich wydobywał się dym, ale na wodzie przycumowana była tylko jedna rybacka łódź. Prawdopodobnie reszta łodzi była w tej chwili na morzu, a może po prostu nikt nie cumował tu swych łodzi. Ta natomiast sprawiała wrażenie dość solidnej, jednak nikogo przy niej nie było. Najprawdopodobniej była ona własnością jednego z mieszkańców tej okolicy.

    Adatte pobiegł przed siebie, nie mówiąc nic nikomu. Rodzina uchodźców podążała jego śladem, myśleli, że zna tę okolicę jak własną kieszeń, dlatego bez zastanowienia ruszył do drzwi jednego z domów.
    Chłopak dotarł tam chwilę przed nimi. Niestety nikt nie otwierał drzwi, przez co Uzumaki mógł stracić nadzieję, że wszystko się uda. Uciekinierzy wkrótce dogonili czerwonowłosego, kiedy to drzwi uchyliły się z potężnym skrzypnięciem, a za nimi pojawił się pan w średnim wieku. Miał on moze koło sześćdziesiątki, siwe włosy, jasne, pogodne oczy. Kiedy spojrzał na Adatte'go, uśmiechnął się serdecznie. Wiedział bowiem, że należy do klanu Uzumaki- tylko tam ludzie mieli włosy takiego koloru, jak on.
    - Witajcie, zapraszam do środka - powiedział, nie pytając o nic, po czym otworzył szerzej drzwi i stanął za nimi, jedną reką je przytrzymując, drugą dając znak, by weszli do środka. - Przypomnij mi chłopcze, jak się nazywasz? - zagadnął chłopaka, wpierw zasiadając na jednym z drewnianych stołków wokół dość masywnego stołu, zajmującego sporą część pokoju.
    Był to dom dwuizbowy o skąpym wnętrzu, ale jego wyposażenie zupełnie wystarczało do przeżycia. Ściany przeniknięte były zapachem świeżych ryb. Sprawiał on wrażenie typowego domku rybaka.

    Staruszek wysłuchał uważnie chłopaka, po czym zaśmiał się głośno i krótko, wyciągając z kieszeni swojej kurty fajkę. Starannie, ale sprawnie załadował do niej tytoń i odpalił od świecy.
    - Oj Adatte, Adatte, zupełnie nic się nie zmieniłeś. Od zawsze miałeś bujną wyobraźnię. Pewnie mnie nie pamiętasz, w końcu byłeś jeszcze dzieciakiem. Znam dobrze twoją mamę, złota kobieta. Wiem, że dobrze cię wychowała. - mówił tonem typowym dla sentymentalnych dziadków, którzy opowiadają historie z przeszłości. - Łódź jest moja. Nie muszę znać prawdziwego powodu waszej podróży, ale powiedzcie tylko gdzie i kiedy, a zabiorę was ze sobą. Wolałbym jednak być na tej łodzi. Sami rozumiecie, nie rozstajemy się od lat.
    Rodzina spojrzała po sobie z oczywistym szczęściem i lekkim niedowierzaniem. Nie sądzili, że taki scenariusz jest w ogóle możliwy. Wtedy odezwał się Asurito:
    - Jak powiedział Adatte, nie mamy zbyt wiele, jedynie...
    - Nie potrzebuję pieniędzy - przerwał mu staruszek. - Za to towarzystwo na łodzi zdecydowanie. Nie pamiętam już, kiedy ostatni raz miałem okazję, żeby wypłynąć z kimś na morze. To kiedy chcecie wyruszać?
    - Jeśli chodzi o nas, to możemy nawet zaraz. - odparła kobieta.
    - No to nie ma czasu do stracenia. - powiedział rybak, odkładając fajkę i wstając z fotela, zaraz po nim uczyniła to reszta towarzysta.