Ninja Clan Wars

    Prolog do poprawy kompletnie poprzez kompletny brak nawiązań do klanu do którego należysz, o ile w innych przypadkach można na to przymknąć nieco oko ze względu nie opisanie rodziców natomiast w przypadku, kiedy jest to bardziej religia niż klan jest to nie do pomyślenia. W dodatku brak informacji co do tego jak właściwie postać znalazła się w akademii(zwykle to klan wysyła).
Tez średnio mi się podoba prze kozaczenie postaci, biorąc pod uwagę. Cała scena walki ma mały sens, ex- ninja nie daję sobie rady, a wkracza dziewczynka amatorka i nagle leje się krew. Tak samo ucieczka z płonącej wioski, raz zachowujesz się jak dziecko, które na widok płomieni ogarnia przerażenie, a raz analizujesz sytuację jak dorosły i wnioskujesz po tym, że coś się stało przy bramie, że to był atak nieprzyjaciela.
   Żeby nie było tak nieprzyjemnie to na koniec Cię pochwalę, spoko styl pisania, w miarę formatowanie i przede wszystkim długość, która budzi respekt. Niewielkie poprawki i będzie to bardzo dobry prolog.
Edit: Spodziewałem się nieco wiecęj poprawek, wyznawca Jashina leczący ludzi i modlący się do niego jakoś mi nie pasuje.

Jashin (ジャシン, zły bóg, złe serce) - jest bogiem czczonym w Anichiliźmie (ジャシン教, Jashinkyō). Jednym z jego wyznawców jest Hidan. Jashin nakazuje swoim wyznawcom siać zniszczenie i śmierć. Hidan modlił się do niego zawsze przed walką o "zabijanie dobra". Jeśli mu się nie powiodło lub nie mógł zabić modlił się o przebaczenie.

Jednak nie będę już się czepiał i zaliczę Ci ten prolog na 44 punkty.

Ostatnio edytowany przez Sensei_Akio (2014-12-05 21:21:00)

   Czytam sobie, czytam i muszę przyznać, że twój prolog okazał się, przynajmniej w moim odczuciu, bardzo przyjemną lekturą. Pomysł z cytatami mnie ujął, zgrabnie wkomponowały się w całość, a nawet dopowiadały to, czego nie dało się wyczytać bezpośrednio z kolejnych zdań.
   O warsztacie językowym nie będę nawet wspominał, bo jest dużo bogatszy niż mój, więc po prostu rozwlekanie się na ten temat byłoby nietaktem. Forma, w jakiej przedstawiłeś losy ojca swojej postaci, zdecydowanie zasłużyła na uwagę. Nie była to kolejna ściana opowieści narratora, opisującego historię rodziny, a zapisane kartki czytanego pamiętnika. Podoba mi się. Tym bardziej, że informacje były odpowiednio dozowane, prowokując mnie (jak to mi się zdarza przy dobrych utworach), by zerknąć niżej i sprawdzić, co będzie dalej. Z dumą jednak muszę przyznać, że udało mi się oprzeć tej pokusie.
   Można by się przyczepić, że nie opisałeś sposobu, w jaki Kimari dostał się do akademii. Uważam jednak, że pozostawienie niedopowiedzianego elementu i zakończenie prologu w swoim stylu jest zdecydowanie trafniejszym rozwiązaniem.
   Nie byłbym obiektywny, gdybym przyznał Ci mniejszą notę. Na dobry początek przygody na forum nagradzam Cię niemal maksymalną ilością 55 punktów. Życzę powodzenia i lekkiego pióra!

Ostatnio edytowany przez Sensei_Shinsaku (2014-12-13 11:10:32)

Aż muszę odsapnąć po przeczytaniu tego skrawka historii twojej postaci, jakim mnie uraczyłeś. Szczerze powiedziawszy, dotarłszy do połowy opisu, przeraziłem się. Wizja pożaru, zabitej rodziny, w której giną wszyscy poza głównym bohaterem i późniejszej zemsty skutecznie zniechęcała do kontynuowania lektury. Cieszę się jednak, że zdecydowałem brnąć naprzód, by poznać dalsze losy chłopca z wymierającego klanu.
   Chociaż wybroniłeś swoją opowieść, nie mogę niestety powiedzieć, by porwała mnie ona jakoś specjalnie. Opisy nie były zbyt bogate, może ze względu na dość dużą liczbę faktów, jakie chciałeś przekazać. Wówczas może rzeczywiście dokładniejsze ukazanie świata zamęczyłoby mnie, w tym wypadku przedstawiciela czytelników. Nie mogę się jednak pozbyć wrażenia, że dużo więcej mogłeś wycisnąć z tej historii, choćby poprzez wprowadzenie dialogów lub wystukanie czegoś więcej, niż podanie przyczyny śmierci kolejnych osób.
   Warto jednak zwrócić uwagę na pozytywne strony twojego dzieła. Zdecydowany plus za wyprowadzenie mnie z krainy rozpaczy, pełnej pomysłów żywcem ściągniętych ze skórą Sasuke. Co więcej, do gustu przypadł mi przede wszystkim ostatni fragment, w którym opisałeś coś bardziej personalnego, co dotyczy twojej postaci. Wszystko więc wskazuje na to, że rozbudziłeś we mnie chęć dowiedzenia się czegoś więcej o twoim Yukim, czego Ci serdecznie gratuluję.
   Twoje wysiłki oceniam, mam nadzieję, że obiektywnie, na 41 punktów, które możesz rozdysponować w kolejnej sali. Życzę powodzenia, udanej rozrywki i lekkiego pióra!

Prolog jak najbardziej udany. Nie będę roztkliwiał się nad masą zalet, z których istnienia na pewno zdajesz sobie sprawę. Rozumiesz, czas przedświąteczny i zadań więcej, niż czasu... Zwrócę jednak uwagę na coś, co mnie mocno zirytowało.
   Jak mogłeś mi to zrobić? Wspaniały opis i odwołanie do fabuły forum, zgrabnie poprowadzona historia, aż docieramy do momentu, kiedy babcia zjawia się w ich domu. Nie wiem, może to tylko moje zdanie, ale przedostatni akapit w moim odczuciu psuje całość opowieści, nad którą z pewnością musiałeś trochę posiedzieć. Obraz staruszki atakującej swoich bliskich wydaje mi się śmieszny, a cała akcja z resztą rodziny nie tyle naciągana, co śmiesznie przedstawiona.
   Gdyby wyciąć ten fragment i zastąpić go innym, byłbym niemal wniebowzięty. A że nie byłbym sobą, gdybym się do czegoś nie przyczepił, przyznaję Ci 56 punktów do rozdysponowania w sali numer dwa. Lekkiego pióra i przyjemnej rozgrywki!

Zdajesz sobie sprawę, że tak napisany prolog może wiązać się z poważnymi konsekwencjami fabularnymi, klan Senju z pewnością przeprowadzi śledztwo w której staniesz się jedną z podejrzanych. Po za tym serio matka była gosposią czyli zajmowała się domem i dziećmi, ale dal misaki nie znalazła chwili i nie obchodziło jej gdzie była? To wymaga większego rozpisania. Nie wspominając o rannym Senju w okolicach wioski, nie realne, każdy ale to każdy sensor Senju powinien się orientować w pokładach chakry jakie posiadają Uchihy, dlatego jakoś wydaje mi się to nie realne. Bratobójcza walka też wymaga lepszego opisu, bo sorry ktoś bez przeszkolenia ninja, ba nawet zainteresowania w tej dziedzinie zabija wyszkolonego zabójce ja jakoś tego nie kupuje. Mogę Ci za prolog przyznać 30 punktów, bo mimo wszystko był oryginalny i zarys historii ciekawy. Chyba że zdecydujesz się na poprawę.
Edit Trochę poprawione nadal naciągane i nie jestem do końca zadowolony, ale może to przez późną porę, 40 punktów.

Ostatnio edytowany przez Sensei_Akio (2014-12-31 01:27:59)

Ciekawe kreacja postaci to na pewno mam nadzieje, że uda Ci się utrzymać postać w tym klimacie  podczas gry bo wielu często odpada(ciężko jest grać jako zła i słaba postać). Nieco zabrakło mi nawiązania do samego Jashina, ale rozumiem, że masz zamiar rozwijać swoją postać i wraz z jej rozwojem poznawać istniejącą już religie, twojego Boga. Trochę też mi się wydaje twoja postać za młoda zarówno na takie nauki jak i takie wnioski, ale niech będzie. Co do samego stylu pisania to nic wybitnego, ale też nie jest zły, zwłaszcza biorąc pod uwagę że to twoje pierwsze próby na tego typu forum. Klimatycznie średnio mi pasuje angielski w wypowiedzi mnicha chyba że miał to być efekt przemówienia inną mową. Mogło by być też nieco więcej szczegółów bo cała historia bardzo ogólnikowa napisana. Ogólnie przyznaje Ci za prolog 43 punkty do rozdania w następnej sali.

Ostatnio edytowany przez Sensei_Akio (2014-12-30 18:52:11)

   Cóż... Na sam początek muszę Ci przyznać, że historia, jaką mnie i innych, którzy tu zaglądają, uraczyłeś, jest oryginalny. Nigdy nie wpadłbym na to, że ktoś z naszych graczy stworzy sobie postać, która pochodzi z kazirodczego związku (jeżeli jest ktoś taki, to wybaczcie - nie wiedziałem!). Nie, żeby mnie specjalnie ten pomysł ujął, ale skoro się na to zdecydowałeś, to widocznie Tobie on odpowiada, a to najważniejsze.
   Co mogę zaś powiedzieć na temat tego, w jaki sposób przedstawiłeś nam tę opowieść, to to, że pojawia się w niej niesłychanie dużo faktów. W moim mniemaniu, nieco za dużo. Starając się przekazać jak najwięcej, niemal całkowicie zgubiłeś formę, a czytanie twojego opisu przypominało wyliczankę zdarzeń.
   Co przemawia na twoją korzyść, to z kolei umieszczenie informacji, w jaki sposób i z jakiego powodu dostałeś się do akademii.
   Podsumowując, nie jest źle. Jeżeli takie miałeś wrażenie, czytając moją "ocenę", to wybacz, nie było moim zamiarem, żeby kogoś gnębić. Postaraj się jednak zwrócić większą uwagę na to, jak dobierasz słowa i opowiadasz, a czytelnik będzie z ochotą zabierał się do lektury twoich wypocin.
   Na dobry start otrzymujesz 32 punkty, które możesz rozdysponować pomiędzy statystyki w drugiej sali. Życzę powodzenia i lekkiego pióra!

Siła: 7
Wytrzymałość: 8
Szybkość: 6
Reakcje: 5
Umysł: 1
Wola: 1
Kontrola Chakry: 11

Był to ciepłe letnie południe roku 155, kiedy dla Kazumi nadszedł czas porodu. Leżała ona na łożu w szpitalu klanowym, krople potu i łzy ściekały jej po twarz wykrzywionej w grymasie bólu. Isao próbując uspokoić swą żonę cały czas dodawał jej otuchy swoją obecnością i delikatnym ściskiem dłoni. Po kilkudziesięciu minutach rozległ się płacz dziecka. Dziecko te nie wyróżniało się niczym szczególnym, było różowe i przeciętnych rozmiarów, lecz dla Kazumi i Isao było ono najpiękniejszą istotą na ziemi. Medyczka zawinęła dzieciątko w koc i podała matce.
- To chłopczyk – rzekła położna z uśmiechem na swej pulchnej twarzy.
- Isao, jak go nazwiemy – powiedziała matka przez łzy szczęścia i ulgi.
- Nazwijmy go Hisoka, na cześć jego dziadka, Uchiha Hisoki, który poległ na wojnie z klanem Senju – odpowiedział wspominając swego ojca.

----

Zgodnie z tradycją zapoczątkowaną przez przodków Isao, każdy chłopiec z rodziny w wieku 8 lat musi rozpocząć trening, który będzie zacieśniał stosunki ojca z synem oraz kształtował charakter młodego Uchihy.
Hisoka idąc korytarzem w wigilię swych urodzin usłyszał kłótnię swoich rodziców. Przyłożył ucho do drzwi by lepiej słyszeć.
-Ile razy można ci to tłumaczyć !? W mojej rodzinie to tradycja przechodząca z pokolenia na pokolenie, ja ćwiczyłem z swoim ojcem, mój ojciec ćwiczył ze swoim i mój syn będzie ćwiczył ze mną! - Ale Isao on nie musi być shinobi, nie chcę żeby mój syn zginął tak tragiczną śmiercią jak twój ojciec albo został okaleczony jak ty. Proszę cię Isao ! – prosiła Kazumi powstrzymując łzy
-Pierworodny z mojej rodziny musi zostać shinobi, bo inaczej okryję hańbą nasz ród! – kontynuował mężczyzna nie zważając na to co ma do powiedzenia jego żona, po czym zdenerwowany skierował swe kroki w stronę drzwi.
Młodzieniec słysząc kroki w stronę drzwi odsunął się od drzwi i ruszył biegiem przez korytarz mając nadzieję że ojciec go nie zauważy, po czym zamknął się w swoim pokoju, wskoczył do łózka i udawał że śpi. Po kilku minutach usłyszał dziwne odgłosy w ogrodzie. Wychylił się przez okno i ujrzał swego ojca, wyładującego swoją flustrację trenując walkę wręcz.
Isao zauważywszy syna w oknie skinął głową dając mu znak żeby zszedł do ogrodu.
-Hisoka, słyszałeś naszą kłótnię ? – spytał ojciec zmęczonym głosem
Młody uchiha nie wiedząc co powiedzieć spuścił głowę i lekko przytaknął.
- A więc wiesz że od jutra masz rozpocząć trening… Chciałbym cię o coś spytać, czy chcesz zostać shinobi ?
- Oczywiście ojcze ! Tyle razy opowiadałeś mi jakim dziadek był potężnym ninja, chciałbym pójść w jego ślady.
- Bardzo się cieszę słysząc taką odpowiedź od mojego syna. Jutro o świcie rozpoczynamy trening, idź spać musisz być w pełni sił – powiedział Isoka chwytając syna za rękę. 

- Unik! Kontra! Szybciej ! Podnieś ten kunaj!
-Tato, dlaczego mama nie chce żebym był ninja ? – zapytał Hisoka pomiędzy uderzeniami i unikami.
- Twoja mama bardzo cię kocha. Obawia się, że straci następną bliską osobę kiedy zostaniesz shinobi - odpowiedział Isao przerywając trening.
- Na pewno nie zginę. Będę ciężko trenował aż w końcu będę potężniejszy niż dziadek ! – odparł młodzieniec  przypominając sobię opowieści o potężnych ninja które opowiadał mu ojciec przed snem.
- Oczywiście mój synu – rzekł mężczyzna, uśmiechając się i rozczochrując kruczo czarne włosy syna. – Chyba już czas na obiad.

Hisoka trenował z całych swoich sił, w wolnych chwilach kiedy nie pomagał w obowiązkach domowych i nie trenował, podpatrywał starszych członków klanu kiedy trenowali bądź sparingowali się. Chłopaka bardzo zafascynowało genjutsu, nawet pare razy na osobności próbował naśladować techniki, które zaobserwował lecz większość prób kończyła się niepowodzeniem , ponieważ jeszcze dobrze nie kontrolował swej czakry.

-----

Po 2 latach urodził się jego brat Makoto.  Hisoka był szczęśliwy z tego powodu tak samo jak jego rodzice. Kiedy się nim opiekował pod nieobecność rodziców wyobrażał sobie ich wspólne treningi, pokochał go całym sercem.

------

Ich  szczęście nie trwało długo. 169 rok nie był rokiem, który ta rodzina będzie dobrze wspominać.
Cała rodzina zebrała się przy stole, żeby zjeść wspólnie kolację. Nagle z ulicy dobiegły odgłosy walki. Hisoka i jego ojciec zerwali się na równe nogi każdy z nich dzierżył w ręce kunaj. Isoka kazał synowi zostać i sam wyszedł na ulicę by sprawdzić co się dzieje. Po kilku minutach wbiegł do domu i rozkazał swej rodzinie uciekać przez ogród.
- Boże Isoka ty krwawisz ! – krzyknęła Kazumi.
- To tylko draśnięcie. Szybciej zabieraj dzieci i uciekajcie !
- Ojcze co się dzieje ? – zapytał Hisoka
- Jakaś grupa bandytów próbuje splądrować tą dzielnicę – odparł ojciec.
Kazumi chwyciła synów za rękę i zaczęła iść w stronę ogrodu, gdy do domu wtargnął zamaskowany bandyta. Isoka chcąc zapewnić rodzinie czas na ucieczkę rozpoczął walkę z nim. Kobieta widząc to wzięła młodsze dziecko na ręce i ruszyła biegiem do ogrodu. Hisoka został by pomóc ojcu w walce pomimo krzyków matki za plecami nie miał zamiaru uciekać. Zakradając się w cieniu by zajść wroga od tyłu zauważył że jego ojciec upada obficie krwawiąc z przeciętej tętnicy na szyi. Chłopiec wpadł w szał i nie zważając na konsekwencję ruszył na wroga, ale zamaskowany mężczyzna był szybszy od niego i miał większy zasięg co wykorzystał, wykonując zamaszyste cięcie. Młodzieniec dostał w twarz i upadł, zaczym stracił przytomność zauważył że jego przeciwnik ma czerwone oczy. Czy to sharingan? Czy zamroczony umysł przed utratą świadomości wywołał to złudzenie ?

Obudziło go ciche szlochanie matki, która siedziała koło jego łóżka szpitalnego.
- Mamo gdzie ja jestem ? – spytał słabym głosem
- W szpitalu skarbie – odpowiedziała matka podnosząc głowę, którą miała ukrytą w dłoniach.
- Gdzie tata ?! – krzyknął chłopiec przypominając sobie wydarzenia poprzedniej nocy.
- Synku… - wydusiła matka powstrzymując płacz i przytulając Hisokę. – tata oddał życie żebyśmy my dalej mogli żyć.
- Nie. Nie. To nie może być prawda. To na pewno zły sen, koszmar, zaraz się obudzę i tata będzie dalej żył … - powiedział chłopak ze spływającymi łzami po twarzy.
- Hisoka, musisz być silny, dla swojego brata, tak samo jak ja muszę być silna dla ciebię  – rzekła Kazumi mocniej ściskając swoje dziecko.
Kiedy matka puściła go, chłopiec podszedł do lustra, przypominając sobie że też wczoraj oberwał. Zauważył na swojej twarzy długą bliznę ciągnącą się od lewej skroni, koło kącika oka po samą górną wargę.

Nadszedł dzień uroczystego pogrzebu na którym zebrał się cały klan. Chłopak starał się nie okazywać swego smutku, lecz jego serce rozdzierała rozpacz, tęsknota i żądza zemsty na tym bandycie. Stojąc na cmentarzu trzymając jedną ręką swego ukochanego brata drugą zacisną tak że aż pobielały mu palce. Wszyscy oddali Isao cześć, chwilą milczenia i zadumy. Hisoka składając kwiaty na nagrobku ojca złożył przysięgę ,że ich wspólne treningi nie pójdą na marne, ukończy szkołę ninja, będzie ciężko trenował aż w końcu zostanie liderem klanu, który doprowadzi klan na same wyżyny oraz że znajdzie jego zabójcę i nie okaże mu litości.

W jego rodzinie nastały ciche dni żałoby. Młody Uchida żeby nie myśleć o tym wszystkim co stało się w ciągu ostatnich dni, oddał się w całości treningowi. Spacerując po mieście spotkał tajemniczego mężczyznę, starał się nie zwracać na niego uwagi lecz nieznajomy usilnie mu się przyglądał, po czym skinął ręką, dając znak żeby młodzieniec do niego podszedł.
- Młodzieńcze to czas żebyś skierował swe kroki do szkoły ninja – rzekł beznamiętnym głosem.
- Jesteś przedstawicielem szkoły ninja jeśli się nie mylę.
- Nie chłopcze nie mylisz się, wszystko jest już uzgodnione z liderem klanu.
- Rozumiem. Mam prośbę, mogę spędzić ten dzień ze swoją rodziną ? – spytał Hisoka nie pewnym głosem
- Naturalnie, będę czekał tutaj jutro kiedy słońce będzie w zenicie – odpowiedział mężczyzna po czym odszedł.
Uchiha wrócił szybkim krokiem do domu by poinformować rodzinę o tym zdarzeniu. Gdy wszedł do domu w korytarzu czekała już na niego matka nim zdążył zabrać głos Kazumi skierowała do niego te słowa „ Nie możesz  tego zrobić, nie zgadzam się na to byś został shinobi”. „ A więc ona już wie” pomyślał chłopak.
- Już nie mogę się wycofać, nie ważne co powiesz nie zmienię zdania, ale proszę cię chcę spędzić ten dzień razem z tobą i bratem w przyjaznej atmosferze.
Matka już tego dnia się do niego nie odezwała. Ostatni dzień przed wyruszeniem do szkoły spędził z swoim młodszym bratem, opowiadał mu historyjki i tłumaczył dlaczego nie będą się widzieć przez jakiś czas.
Obudził się rano, wziął prysznic i zszedł do jadalni na śniadanie. Wrócił do pokoju spakował wszystko co uznał za przydatne do plecaka. W drzwiach wyjściowych czekała na niego matka i brat. Przytulił każdego z nich i obiecał że wróci nie długo. W umówionym miejscu czekał już na niego przedstawiciel szkoły, który miał go zaprowadzić do tejże szkoły.
- Jestem gotów – powiedział Hisoka.
- A więc w drogę.
Ostatnim wspomnieniem chłopaka z tej podróży było przekroczenie bramy miasta. Obudził się już w szkole ninja, samotny i nie potrafiący przypomnieć sobie tej podróży.
- A więc to jest ta słynna szkoła – stwierdził chłopak rozglądając się po pokoju.

Ostatnio edytowany przez Hisoka (2015-01-09 21:26:28)

Nastała jesień. Na dworze robi się ponuro - to samo stawało się z większością ludzi w tym klanie. Zmieniło się to dopiero gdy narodziła się dokładnie jedenaście lat temu Samori. Gdy wreszcie zaczęła chodzić przysporzyła rodzicom oraz innym ludziom z jej klanu nie jednego utrapienia, ale i dawki humoru. Jej rodzice i tak już mieli wystarczająco dużo pracy, do tego doszło im jeszcze więcej zadań nie tylko przy klanie gdyż byli jedną z głównych gałęzi tegoż że klanu. Dlatego nie mieli czasu dla już prawie dwuletniej córeczki. Jej wychowaniem zajęli się dziadkowie. Minęła kolejna zima, nastała już trzecia wiosna jej życia, rodzice rozpoczęli naukę czytania i pisania. Wynajęli prywatnego nauczyciela. W czasie przerw lubiła się bawić z rówieśnikami.

Dwa lata później gdy jak na co dzień odbywała naukę, wraz z opiekunką wyszły sprawdzić czemu niedaleko stąd zebrał się prawie cały klan. Miała się odbyć walka sparingowa. Samori zafascynowana całą walką zapytała się kim oni byli. Ta odpowiedziała, że to był mały trening na znak przyjaźni z pewnym klanem. Zafascynowana zamęczała nauczycielkę jeszcze przez parę dni. Poprosiła rodziców, by Ci pozwolili jej stać się ninją. Po "zatruwaniu" rodziców przez parę tygodni, ci przemyśleli to dobrze i w końcu się zgodzili. Oboje ograniczyli nieco zadania i zaczęli ćwiczyć z nią taijutsu. Niestety totalnie nie miała talentu do ninjutsu czy fuinjutsu, choć treningi były bardzo delikatne, miała przecież dopiero pięć lat.

W ciągu następnych pięciu lat wiele się wydarzyło. Często wybywała w czasie wolnym na swoją ulubioną polankę z kilkoma grubymi drewnianymi palami na których trenowała rozmaite uderzenia i kopnięcia. Jej matka zmarła w 164 roku. Znalezienie tegoż że terenu do treningów zajęło jej także sporo czasów. W końcu w okolicy były rozmaite góry i pagórki na które lubiła się wspinać - traktowała to jak część treningów. Zaś w 163 r. została wysłana do akademii w Kraju Pól Ryżowych gdzie spędziła kolejny rok, do puki nie wyginął wręcz prawie cały jej klan. Gdy się o tym dowiedziała, kilka nocy nie spała myśląc co ze sobą zrobić. Cała załamana nie potrafiła się skupić przez wiele lekcji, nauczyciele się o nią zamartwiali próbowali jej nawet pomóc, jednak sama podczas rozmyślań wieczornych postanowiła ze wszystkich sił ukończyć szkołę i dostać się do siedziby ich klanu by dostać zwój i nauczyć się używania tego jakże wspaniałego kekkei genkai jakim był Byakugan. Nie porzuciła również swoich marzeń o zostaniu wspaniałą ninja i nauczeniu się wielu potężnych technik.

Ps. Niestety tylko tyle z siebie wydusiłem

    Wszystko zaczęło pod koniec roku 149. Asuka, dwudziestoletnia brunetka zmierzała do miejscowego baru, gdzie pełniła funkcję kelnerki. Po dotarciu na miejsce wzięła się do pracy. Lokal był dość popularny, dlatego prawie cały czas miała pełne ręce roboty. Dzień nie różnił się niczym od innych, wszystko szło po myśli dziewczyny i nie występowały żadne problemy. W dobrym humorze obsługiwała kolejnych klientów. Kiedy słońce powoli chowało się za horyzontem, a kierownik miał lada chwilę zamykać, pojawił się mężczyzna. Nie był nadzwyczajnie wysoki czy przystojny, ani też nie zachwycał muskulaturą. Mimo tego coś sprawiło, że nadzwyczajnie spodobał się Asuce. Jej serce zaczęło bić szybciej, a sama stanęła w bezruchu. Można powiedzieć, że była to miłość od pierwszego ujrzenia. Mężczyzna poczuł coś podobnego, jednak w przeciwieństwie do dziewczyny nie dał tego po sobie tak łatwo poznać. Podszedł do kierownika jakby nic się nie stało i kulturalnie poprosił o przełożenie zamknięcia na nieco późniejszą porę. Był zmęczony podróżą i potrzebował czegoś do jedzenia. Tak też się stało, a po wszystkim mężczyzna najzwyczajniej podziękował za posiłek, zapłacił i wyszedł, a lokal został zamknięty. Nie było to jednak tak proste dla Asuki, która przez całą noc nie mogła wybaczyć, że nic nie zrobiła mimo tego, co się stało. Miała nadzieję, że tajemniczy osobnik pojawi się też następnego dnia. Nie myliła się, tym razem przyszedł jednak o wcześniejszej porze. Dziewczyna nadal nie potrafiła wejść z nim w dialog. Sparaliżowana swoją nieśmiałością czekała na ruch mężczyzny, który zaczął coraz częściej pojawiać się w knajpie. Wkrótce zaczęli ze sobą rozmawiać i lepiej się poznawać, aż w końcu postanowili wziąć ślub. Nie było niespodzianką, że pójdą o krok dalej i postarają się o dziecko. Życie jednak bywa okrutne, siódmego miesiąca ciąży Asuka bardzo poważnie zachorowała. Był to rodzaj nowej, nieznanej choroby. Próbowano ją leczyć różnymi sposobami, jednak nic nie przynosiło efektów. Wszelkie diagnozy powiedziały, że zostały jej maksymalnie dwa miesiące życia oraz, że nie uda się poprawnie przeprowadzić porodu. Smutek nie tylko pary, ale również całej okolicznej ludności był wręcz niepojęty. Dni w mijały coraz szybciej, koniec się zbliżał nieubłaganie. Nadszedł czas porodu, który przez wszystkich był z góry uznany za nieudany. Mimo, że nikt się tego nie spodziewał, dziecko urodziło się silne, zdrowe. Za to matka zginęła w mękach...

    Nowonarodzonemu chłopcu nadano imię Yashiro. Ojciec zdecydował się na przeprowadzkę, poprzednie miejsce zamieszkania zbyt mocno kojarzyło mu się z bolesnymi wspomnieniami. Daisuke, bo tak miał na imię, zabrał ze sobą syna i wyruszył do Kawa no Kuni. Zakwaterowali się na przedmieściach miasta. Nie było tam wielu ludzi, dlatego mogli liczyć na ciszę i spokój. Opiekun nie wyglądał na zbytnio zaangażowanego, a przynajmniej tak wyglądało to z perspektywy chłopca. Mężczyzna większość dnia pracował, a wieczory spędzał upijając się w barze. Nie próbował przekazywać synowi wiedzy o świecie. Uznał, że jeśli ten jest jego synem, to z łatwością poradzi sobie w życiu. Można powiedzieć, że Yoshiro wychowywał się sam, zdobywając informacje na podstawie własnych obserwacji, ucząc się metodą prób i błędów. Nikt nie karał go za złe zachowanie, nikt też nie nakładał mu żadnych ograniczeń. Bardzo mocno wpłynęło to na życie chłopca. Stał się bardzo energiczny i żywiołowy, a czasem nawet agresywny w stosunku do innych ludzi. W bardzo młodym wieku, miał wtedy około dziewięciu lat, zaczął interesować się bronią. Był zafascynowany wszelkimi ostrzami, zarówno rzucanymi, jak i tymi do walki na bliski dystans. Pragnął zdobyć własny miecz, chciał nauczyć się walczyć przy jego pomocy. Tylko jedna rzecz stała mu na drodze, nie miał żadnych pieniędzy, a nie była to tania inwestycja. Jako, że był jeszcze zbyt młody, żeby dostać zatrudnienie, została tylko jedna opcja - kradzież. Pewnego dnia wybrał się na miejscowy targ, który odbywał się w każdą środę. Miał nadzieję, że w tak zatłoczonym miejscu zostanie niezauważony. Już z samego rana przeszedł na miejsce, w którym miało się odbyć całe zdarzenie. Ku swojemu zaskoczeniu, na całym obszarze targu znalazł tylko jeden sklep z bronią białą, bezzwłocznie zaczął jego obserwację. Sprzedawca, ubrany w jasne szaty i stożkowy kapelusz jakby wiedział, co się wydarzy. Przeszywał wzrokiem młodzieńca, który miał coraz większe wątpliwości co do swoich zamiarów. Ostatecznie, na obserwacjach się skończyło, Yoshiro nie odważył się na kradzież i wrócił do domu. Nie mógł wybaczyć sobie, że nie wykonał swojego planu, więc postanowił spróbować jeszcze raz. Przez tydzień oczekiwał na następny targ. Tego dnia stoisko z bronią cieszyło się bardzo dużym zainteresowaniem, co jeszcze bardziej nakręciło młodzieńca. Zakradł się on z boku, jakby nigdy nic i złapał za jedną z katan. Już miał zacząć uciekać, jednak zwyczajnie nie zdążył. Tajemniczy sprzedawca niesamowicie szybko podbiegł do małego złodzieja i złapał go za rękę, w której trzymał swoją zdobycz. Działania mężczyzny były jednak zbyt szybkie, aby normalny człowiek mógł za nimi nadążyć. W oczach wielu wyglądało to jak teleportacja.

    Sprzedawca jeszcze raz spojrzał na chłopca.
-Lepiej odłóż to na miejsce - powiedział, coraz mocniej ściskając jego rękę w nadgarstku. Mimo to, nie było widać żadnej reakcji na młodzieńcu.
-Wyraźnie powiedziałem, lepiej to zrób - dodał, jeszcze z większą siłą miażdżąc jego nadgarstek, który był już bardzo mocno zaczerwieniony. W końcu Yoshiro puścił miecz, który upadł na ziemię i stworzył charakterystyczny dźwięk uderzającej stali. Nieletni od razu złapał się za miejsce urazu, niemal natychmiastowo pojawił się ciemnofioletowy siniec. Wiedział, że sprzedawca jest zbyt szybki, aby można było przed nim uciec, dlatego stał w miejscu i czekał na jego reakcję, delikatnie krzywiąc twarz w skutek odniesionych obrażeń. Straganiarz jeszcze chwilę się popatrzył, zastanawiał się co powiedzieć chłopcu.
-Jeśli wciąż jesteś zainteresowany, przyjdź tutaj jutro o tej samej porze. - powiedział, po czym zsunął stożkowane nakrycie głowy tak, żeby delikatnie zasłaniało mu oczy i wrócił na swój stragan. Yoshiro nie był pewny, o co może chodzić mężczyźnie. Postanowił jednak zaryzykować, następnego dnia stawił się w umówionym miejscu. Tam już czekał na niego były rozmówca, wyglądał tak samo jak dnia poprzedniego, jednak do pasa przypięte miał dwie pochwy, w których znajdowały się miecze. Nie odezwał się nawet słowem, bez ceremonii zaczął iść przed siebie wolnym krokiem. Jakby mu nie zależało, jednak niezauważalnie zerkał za plecy patrząc, czy podąża za nim młodzieniec. Tak też się stało, chłopiec ruszył za nim, nie wiedząc co go czeka. Podróż nie była długa, opuścili oni przedmieścia miasta i weszli do lasu znajdującego się nieopodal. Sprzedawca zatrzymał się, odwrócił w stronę młodzieńca, bardzo szybko wyciągnął katanę i rzucił w jego kierunku. Nie dając mu czasu na przygotowanie, całą parą ruszył do ataku. Yoshiro nigdy nie walczył, złapał ofiarowany miecz i próbował się bronić. Nie wychodziło mu to zbyt dobrze. Gdyby takie były zamiary straganiarza, już dawno by nie żył i oboje doskonale o tym wiedzieli.
-Czemu to robisz? - spytał Yoshiro, wciąż nie był pewny zamiarów swojego oponenta.
-Myślałem, że chcesz się nauczyć walczyć. - odparł pewny siebie mężczyzna - Dlatego nie trać czasu na mówienie, walcz! - dodał.
Tak rozpoczęła się relacja między dwojgiem ludzi. Wcześniej się nie znali, ale od tamtego momentu zaczęli się spotykać niemal każdego dnia. Nieletni uczony przez swojego nowego mistrza robił coraz to większe postępy, stawał się coraz lepszym wojownikiem.

    Treningi trwały przez kolejne 6 lat. Yoshiro stawał się lepszy nie tylko pod względem walki bronią białą, poprawie uległy również jego podstawowe umiejętności. Nie było to kwestią samego treningu, ale też okresu dojrzewania chłopca. Stawał się coraz szybszy, bardziej muskularny, wytrzymały i silniejszy psychicznie. Mimo, że prawie codziennie widział swojego senseia, prawie nigdy z nim nie rozmawiał. Ich spotkania ograniaczły się do czystych treningów, a ewentualne dialogi zwykle dotyczyły tego, co należy poprawić w technice ucznia. Nie bacząc na to wszystko, sprzedawca stał się bliski młodzieńcowi, prawdopodobnie lubił go bardziej niż swojego ojca, który nigdy się nim nie interesował. Tego dnia stało się inaczej, Daisuke postanowił że dowie się, co jego syn porabia całymi dniami, dlatego postanowił go śledzić. Był dobrym ninją, potrafił ukryć swoją chakrę przed nauczycielem chłopca, którego twarz była cały czas delikatnie zasłonięta przez stożkowy kapelusz. Mężczyzna śledził ich aż do miejsca, w którym zwykle odbywały się treningi. Na własne oczy zobaczył, co osiągnął jego potomek, ile nowych umiejętności poznał, jak dobrze walczyć się nauczył. W pewnym momencie postanowił wyjść z ukrycia, bo czemu miał by tego nie robić?
-Yoshiro, czemu nigdy nic o tym nie mówiłeś? - entuzjastycznym głosem powiedział ojciec. Wtedy jednak stało się coś nieoczekiwanego. Wyraz twarzy senseia gwałtownie uległ zmianie, spoważniał. Jakby właśnie zobaczył najgorszego wroga, którego śmierci pragnie najbardziej w świecie. Zdjął nakrycie głowy i rzucił je na ziemię, zdenerwowany wykrzyczał:
-Ty... Jak możesz się tu pokazać po tym wszystkim!
Daisuke na początku nie wiedział o co chodzi sprzedawcy, jednak po zdjęciu kapelusza wszystko stało się jasne.
-A więc to ty... - mruknął pod nosem, po czym dobył miecza. Straganiarz swoją katanę miał już w dłoni, ponieważ chwilę temu trenował chłopca. Bez zastanowienia ruszył do ataku. Zaczął się istny chaos, dwie najbliższe osoby Yoshiro zaczęły ze sobą pojedynek na śmierć i życie. Piętnastolatek kompletnie nie wiedział co robić, nie zdawał sobie sprawy z ich przeszłości i nie miał pojęcia, co jest powodem ich wzajemnej nienawiści. Walka była bardzo wyrównana, toczyła się na wysokim poziomie, chłopak miał problemy z nadążeniem wzrokiem za ruchami walczących mężczyzn. Jedyne co mógł robić, to przyglądać się walce.

    Mogło się wydawać, że pojedynek nie skończy się nigdy. Każdy cios był parowany, każdy atak nieskuteczny. Przeciwnicy nie byli wstanie zranić się wzajemnie. Wynikało to ich siły, która była niemal identyczna. Czas mijał, nadal bez zwycięscy, a Yoshiro czekał zdenerwowany na jej zakończenie. Po upływie prawie dwóch godzin, kiedy to walczący mężczyźni byli już wycieńczeni, padli na ziemię niezdolni do dalszej walki. Nadszedł czas na rozmowę.
-Co się dzieje, czemu ze sobą walczycie? - spytał chłopak z przerażeniem. Miał nadzieję, że jego wątpliwości zostaną rozwiane.
-Bo widzisz mój uczniu, on zamordował całą moją rodzinę! Nigdy mu nie wybaczę! - krzyknął sprzedawca. Wtedy wszystko stało się jasne. Uczeń podjął wtedy bardzo ważną decyzję. Wiedział, że prędzej czy później ktoś zginie, niewykluczone że oboje umrą w walce. Postanowił trzymać stronę swojego mistrza, który po tylu latach był mu bliższy niż własny ojciec. Wyjął swoją katanę z pochwy, powoli podszedł do wycieńczonego ojca i przebił ostrze przez jego klatkę piersiową.
-Przepraszam, ojcze. - powiedział szeptem. Łza spłynęła mu po policzku, jednak szybko ją przetarł i próbował nie dać po sobie zauważyć. Nie było to spowodowane tym, że nadzwyczajnie kochał ojca. Stało się to dlatego, że Yoshiro zabił człowieka. Po raz pierwszy odebrał komuś życie, nie wiedział jak się zachować, ogarnął go smutek. Ojciec, który nie obdarzał syna zbyt dużym uczuciem w końcu skonał. W lesie został tylko uczeń i jego mistrz, który krótką chwilę później wstał i podszedł do chłopca.
-Dobrze Cię wyszkoliłem, jesteś już gotowy. - powiedział spokojnym głosem, jakby wszystkie jego zmartwienia nagle zniknęły. Wyprostował prawą rękę, a następnie znokautował piętnastolatka. Yoshiro zemdlał, obudził się dopiero w szkole ninja...

Ostatnio edytowany przez Yoshiro (2015-01-10 18:13:55)

154.r
Latem tego roku doszło do ceremonii zaślubin między Kumiko z klanu Hyuga, a shinobi kraju ziemi Hideo. Kumiko była medykiem klanu Hyuga. Wyglądem przypominała wielu członków jej klanu. Miała długie kasztanowe włosy i białe oczy bez źrenic. Budowy była raczej kruchej, słabej, nie zdolnej do walki. Była bardzo szanowana nie tylko ze względu na przynależność do głównej gałęzi klanu, ale ze względu na jej zawód i empatyczny charakter. Hideo był zdolnym shinobi mało wiadomo o jego przeszłości poza tym, że akademie ukończył w wieku 10 lat. Hideo był wysokim blondynem o niebieskich oczach. Był niskiego wzrostu dzięki czemu poruszał się bardzo zwinnie, przy czym w dodatku był bardzo silny Władca kraju ziemi często zlecał mu tajne zadania wymagające dyskrecji i jego niebywałej  zwinności. Hideo poznał Kumiko właśnie po jednej z tajnych misji. Został zraniony w prawą nogę przez wrogich shinobi i gdyby nie opieka medyczna Kumikoi to dziś nie mógłby chodzić. Podczas leczenia zbliżyli się bardzo do siebie a rok później postanowili się pobrać. Ceremonia odbyła się bez zakłóceń, mimo że Kazuma starszy brat Kumiko nie przepadał za Hideo. Kazuma był bardzo nieufny wobec Hideo, nigdy  nie obdarzył go zaufaniem. Zakochani połączyli się węzłem małżeńskim i skonsumowali związek podczas nocy poślubnej. Po nocy dnia zaślubin Kumiko i Hideo spodziewali się że w ich życiu pojawi się ich dziedzictwo, potomek Hideo  i Kumiko Hyuga.
155.r
Na początku roku 155 Kumiko była w siódmym miesiącu ciąży. Władca kraju ziemi wezwał Hideo do tajnej misji, co nie podobało się Kumiko.
-Jak możesz?! Dość już zrobiłeś dla kraju ! nie puszczę Cię rozumiesz?
–Krzyknęła Kumiko na Hideo
-Kochanie zrozum władcy kraju ziemi się nie odmawia, poza tym obiecał mi że to już moja ostatnia misja – odparł Hdeo
-Nie podoba mi się to, już wkrótce urodzi się nasze dziecko, chce żeby miało ojca!- Odpowiedziala kumiko
-I będzie go miał wyrośnie na świetnego shinobi – zaśmiał się Hideo
- O nie, nie ma mowy będzie medykiem jak ja – sprzeczała się z mężem Kumiko

Hideo miał rację była to jego ostatnia misja…
Misja polegała na przechwyceniu tajnych dokumentów, niestety oddział Hideo miał nie pewne dane i napotkali trudności. Hideo chroniąc swoich towarzyszy został trafiony w nogę , w starą bliznę, która bo otwarciu się uniemożliwiła mu jaki kolwiek ruch. Hideo walczył z całych sił ale ostatnim tchnieniem powiedział – Kumiko przepraszam…
Pogrzeb odbył się uroczyście, sam władca kraju ziemi przybył, aby pożegnać wiernego mu do końca shinobi. Kumiko wylała tego dnia więcej łez niż przez całe swoje życie.
Miesiąc po pogrzebie nadszedł dzień narodzin dziecka. Był to koniec wiosny 155 roku. Kumiko leżała w klanowym szpitalu. Przy porodzie był jej brat Kazuma oraz jego żona Masae która była położną.
-Przyj Kumiko przyj! – Nakazywała Masae
- Dobrze siostrzyczko, świetnie ci idzie już widać główkę- Powtarzał nerwowo Kazuma
Jęki Kumiko było słychać w całym skrzydle szpitala. Nagle ustały i rozległ się płacz dziecka
-To chłopiec – powiedziała Masae
-Szkoda ze Hideo tu nie ma -Powiedział Kazuma
-To nie prawda on tu jest właśnie w mych ramionach, mój syn otrzyma imię po ojcu –Odrzekła z płaczem Kumiko

Hideo miał dość nietypowy wygląd dla klanu Hyuga, ponieważ żaden z członków klanu nie był blondynem, za to posiadał charakterystyczne białe oczy bez źrenic.
Tego dnia Kumiko przysięgła sobie ze jej syn Hideo nie podzieli losu ojca.
Jeszcze tego samego roku na  świat przyszedł Josuke kuzyn Hideo.
161r
Szescioletni Hideo i Josuke byli najlepszymi przyjaciółmi, każdą chwilę spędzali razem. Często przebywała z nimi młodsza siostra Josuke czteroletnia Itsuko.
Hideo zgodnie z wolą matki pragnął zostać wspaniałym medykiem czego nie rozumiał Josuke zawsze marzący by być wielkim shinobi.
Pewnego razu gdy dzieci bawiły się nad rzeką pojawił się nieznajomy człowiek, okryty płaszczem.
-Czego od nas chcesz?- Zapytał Hideo
-mężczyzna nie odpowiedział
-nie nauczyli cie mówić – Krzyknął Josuke
Zanim skończył to zdanie nieznajomy już trzymał w rękach małą Itsuko.
Chłopcy byli w szoku.
-Jak on to zrobił- pomyślał Hideo.
-Zostaw ją! – krzyknął Josuke i zaatakował ale momentalnie padł na ziemie.
Hideo nie wiedział co robić , jego kuzyn leżał a kuzynka miała zaraz zniknąć z nieznajomym.
Na szczęście nieopodal w lesie Kumiko zbierała zioła do swoich leków i gdy usłyszała szmer zamieszania zjawiła się. Mimo że Kumiko nie była wojowniczką jej mąż nauczył ją jak się bronić i atakować , więc udało jej się z zaskoczenia wyrwać dziewczynkę porywaczowi przy czym została ranna w ramię.
-Nie wstawaj, to zatrute ostrze- Powiedział nieznajomy.
Kumiko upadła na ziemię a krew sączyła się z otwartej rany. Hideo na ten widok wpadł w szał, chciał uderzyć ale matka zabroniła mu.
W porę zjawił się Kazuma. Porywacz zaatakował go szybkim ciosem po czym został odrzucony jakby przez barierę czakry. Hideo nigdy czegoś takiego nie widział, nim zdążył odwrócić wzrok wuj doprowadził napastnika do stanu nieprzytomności.
-Nic wam nie jest- zapytał wuj
-Nam nie ale mama jest ranna- Odparł Hideo
-Nie martw się Hideo to tylko substancja paraliżująca, nic jej nie będzie- Kazuma poklepał Hideo po ramieniu, aby ten pomógł matce a sam zabrał swoje dzieci do domu.
Hideo zabrał matkę do lecznicy i czuwał przy niej cała noc. Następnego ranka wrócili do domu. Kumiko była jedynie osłabiona, ale Hideo postanowił zmienić swój życiowy cel. Nie chciał już zostać medykiem jak życzyła sobie tego jego matka, chciał zostać silnym shinobi aby być w stanie bronić swoją matkę, klan i kraj ziemi. Obiecał sobie nigdy nie cofać się przed wyzwaniem zawsze podołać, a nie tchórzyć.
Hideo przez dwa lata potajemnie trenował sztuki ninja ze swoim kuzynem.
163.r
Hideo robił postępy, ale ciągle nie dorównywał swemu kuzynowi, który również ćwiczył ze swoim ojcem. Pewnego razu Kazuma zaciekawiony gdzie znikają chłopcy postanowił ich śledzić , dzięki czemu odnalazł miejsce ich treningów.
-Brawo chłopcy, nieźle się tu urządziliście – powiedział z uśmiechem spoglądając na kukły treningowe i broń wyniesioną z klanowego magazynu-
- A ja już myślałem że to wrodzy ninja wykradają nam broń, czemu nie trenujecie w wiosce? Po co ja pytam , to oczywiste że Hideo ukrywa swoje treningi przed matką mam racje Hideo?
-Wuju proszę nie mów jej wiesz jaka ona jest! Zrobię wszystko tylko jej nie mów- Prosił wuja Hideo.
-Nie powiem, ale od dziś obaj będziecie trenować pod moim nadzorem. Nasz klan potrzebuje silnych ninja, w dodatku tutaj może być niebezpiecznie nie wiadomo kto was tu znajdzie- pouczył chłopców Kazuma
-Tato jesteś wspaniały – odparł Josuke ściskając Kazume.
-Dziękuję wuju! –ucieszył się Hideo
-Tato ale to miejsce jest wspaniałe do treningów nikt poza tobą nas tu nie znalazł-stwierdził Josuke.
-Nie byłbym taki pewien –odparł tajemniczy głos.

Na polanie z nikąd pojawiło się dwóch shinobi. Jeden z nich pochwycił Hideo a drugi Josuke.
-Nie ruszaj się albo ich zabijemy-powiedział jeden z nich.
Kazuma dokładnie przyjrzał się napastnikom.
Ten który trzymał Josuke miał jedno oko całe czerwone a ten drugi miał takie same oczy jak członek klanu Hyuga.
- I tak ich zabijecie wiem kim jesteście! Jesteście wyrzutkami! Złodziejami oczu ! Widzę że jeden z was już dopadł kogoś z mojego klanu a ten drugi nawet pokonał kogoś z klanu Uchiha- Wykrzyczał Kazuma.
-Jesteś bardzo bystry –stwierdził posiadcz sharingan.
-Ale i tak jesteście tchórzami! Atakujecie bezbronne dzieci! Josuke! Hideo ! uciekajcie- Po tych słowach Kazuma aktywował Byakugan i rzucił się na napastników, Ci aby zablokować atak byli zmuszeni puścić chłopców.
-Josuke uciekamy !-krzyknął Hideo-
-Nie zostawię taty! Przecież obiecywałeś sobie nigdy nie tchórzyć i zawsze walczyć do końca czy to były puste obietnice?- słowa te uderzyły w Hideo jak ostrze.
-Dobrze więc. Sprawdzimy jak skuteczny jest nasz podwójny atak? –zaproponował Hideo
-Do dzieła zaatakujmy tego który ma oczy jak my, widać że jest słabszy- Stwierdził Josuke i ruszyli.
Ich podwójny atak polegał na jednoczesnych zaatakowaniu nóg i  rąk za pomocą noży kunai. Pierwsze podejście było planowo chybione aby zamienić się pozycjami i zaatakować jeszcze raz. Zmyłka poskutkowała, ponieważ zajęty walką z wujem chłopców ninja dał się zaskoczyć, a Kazuma go wykończył.
-Co wy tu jeszcze robicie! Uciekajcie! -Krzyknął wściekły Kazuma
Chłopcy nie posłuchali i spróbowali swojego ataku na czerwonookim, niestety tym razem z fatalnym skutkiem. Hideo został ogłuszony a Josuke stał się ofiarą genjutsu, po czym otrzymał potężny cios w klatkę piersiową otoczoną aurą czakry pięścią.
Po chwili Hideo wstał ale natychmiast pobiegł w stronę Josuke który upadł i leżał bez tchu. Kazuma w napadzie wściekłości użył jutsu klonującego i gdy było go trzech zaatakował z kilku stron blokując punkty dopływu czakry napastnika, któremu nawet sharingan nie pomógł. Kazuma stracił wiele czakry ale nie myślał o tym tylko szybko razem z Hideo zabrał Josuke do lecznicy.

Kumiko szybko zdiagnozowała u Josuke zniszczone mięśnie serca. Używając wszelkich znanych metod  zregenerowała serce swego bratanka i poprosiła swego brata aby z nią porozmawiał a Hideo kazała zostać z Josuke.

-Kazuma! Zrobiłam co mogłam, Josuke będzie żył…
-To wspaniale nie wiem jak ci dziękować- ucieszył się Kazuma.
-Nie dałeś mi skończyć-przerwała Kumiko.
-Chłopak będzie żył, ale nie byłam wstanie w pełni wyleczyć jego serca, mogą pojawić się pewne komplikacje jeżeli chłopak będzie się nadwyrężał.
- Czy to oznacza że…
-Tak, wiem że marzyłeś o tym, ale on nie może zostać shinobi, wymagający trening może go zabić nie mówiąc już o wykonywaniu misji.
-Czy nie możesz już nic zrobić? – rozpłakał się Kazuma.
-Teraz nie, ale mam pewien pomysł- uspokoiła brata Kumiko.
-Jaki? Mów szybko!
-Sama nie mogę go uzdrowić gdyż w pełni nie jestem w stanie kontrolować jego komórek. W dodatku jego mięśnie trzeba będzie co jakiś czas znowu regenerować, aby jego stan się nie pogorszył a zawsze mnie przy nim nie będzie.
-Więc co planujesz ? –zapytał Kazuma
-Wyszkolę go na medyka, Nauczę go wszystkiego co umiem. Sam będzie w stanie lepiej kontrolować swoje komórki przy leczeniu, w dodatku nauczy się regenerować samodzielnie zniszczone komórki w razie potrzeby a gdy będzie gotowy razem z nim przeprowadzę zabieg- oznajmiła Kumiko.
-Czyli jest nadzieja! Dobrze niech i tak będzie Ale i ja muszę Cię o coś prosić – odparł Kazuma.
-Mianowicie?
-Ty wyszkolisz mojego syna na medyka a ja twojego na shinobi!
-Nie Kazuma! Przecież wiesz co się stało z jego ojcem! Jego nie chcę stracić- zezłościła się Kumiko.
-Uspokój się! Przecież wiesz że ostatnimi czasy pozostało niewielu członków klanu Hyuga, a władca kraju ziemi oczekuje że będziemy szkolić nasze dzieci. Musimy zadbać o siłę klanu.
-Ale dlaczego Hideo?
-Sama powiedziałaś że Josuke nie jest w stanie, Itsuko jest za młoda, a ja wierzę w Hideo. Nie ważne co myślałem zawsze o twoim mężu, był on wielkim shinobi i twój syn także taki będzie a nawet lepszy, nie unikniesz tego.
-Skąd możesz to wiedzieć ?!
-Ponieważ widziałem jak trenował z moim synem! Od kiedy zranił Cię tamten ninja dwa lata temu Hideo i Josuke codziennie trenowali, nawet dzisiaj gdyby nie ich pomoc mógłbym już nie żyć.
- Co ty mówisz? Mój mały Hideo walczył?
-Tak i to zaciekle ale brak mu specjalnego treningu, więc proszę byś pozwoliła mi go trenować, a gdy będzie miał 14 lat poślemy go do akademii dobrze?
-Daj mi się zastanowić jutro skończymy tą rozmowę- Powiedziała Kumiko i zabrała syna do domu.
W domu czekała ją trudna rozmowa.
-Hideo…
-Tak mamo?
-Wiem o twoich treningach i wiem że dziś walczyłeś.
-Proszę mamusiu nie złość się na mnie musiałem pomóc wujowi…
-Nie złoszczę się jestem z ciebie dumna, tata też by był…
Hideo poruszyły te słowa. Kumiko nigdy dokładnie nie mówiła mu o jego ojcu
-Twój tata, był wspaniałym shinobi kochał mnie i cały nasz naród- Kumiko rozpłakała się.
-Nigdy szczególnie nie opowiadałam ci o nim bo bałam się że zechcesz być jak on…
-Dbał o nasze bezpieczeństwo ale na jednej z misji został śmiertelnie ranny był bohaterem, ale umarł nim się urodziłeś. Dałem Ci po nim imię aby nikt go nie zapomniał, ale nie chciałam byś podzielił jego los… byś i ty mnie opuścił
-Mamo ja…
-Daj mi skończyć,… gdy na Ciebie patrzę widzę go i myślę sobie,  że nieważne jak bardzo będę próbowała i tak nie zmienię twojego przeznaczenia, … Pójdziesz w ślady ojca i będziesz jeszcze lepszy. Teraz wiem że dasz sobie radę w końcu jesteś Hideo Hyuga! – Kumiko przytuliła syna
-Mamo obiecałem sobie trenować i stawać się silniejszym aby chronić Ciebie i nasz klan, oraz cały nasz naród, gdy tylko będę tak silny jak tata.
-Teraz jestem pewna że twój ojciec byłby dumny jak ja teraz… Od jutra będziesz trenował z wujem, i nie martw się o Josuke nic mu nie będzie – Powiedziała z uśmiechem Kumiko, a Hideo nie mógł powstrzymać się od uśmiechów radości i zachwytu.

Od tamtego dnia Hideo i jego wuj ciężko trenowali. Kumiko opowiadała synowi przygody jego ojca oraz szkoliła Josuke w sztuce medycznej jak obiecała swojemu bratu.
Hideo często odwiedzał swojego kuzyna, nazywał go swoim bratem z wzajemnością i postanowił pomścić jego krzywdę.
Nindo Hideo brzmiało: Nigdy się nie cofać przed wyzwaniami, nie uciekać, walczyć do końca. Za życiowy cel postanowił sobie zniszczyć wszystkich złodziei oczu zwłaszcza tych którzy mordowali członków jego klanu. Hideo nawet nie był świadom jak trudną obrał sobie misję…

169.r
Hideo miał już 14 lat i zgodnie z tradycją miał udać się do akademii ninja. W dzień swych urodzin urządzono mu przyjęcie na którym był cały klan i dwóch nieznajomych ninja.
-Hideo, Ci ninja przybyli z akademii do której Cię zabiorą dzisiejszej nocy. Droga do akademii jest tajemnicą więc twój wuj wezwał ich aby Cię zabrali- wyjaśniła synowi matka.
-Dzień dobry szanowni shinobi, czy mogę się ze wszystkimi pożegnać- Zapytał nieznajomych Hideo.
-Oczywiście, odparł ninja masz cały dzień dla siebie, wyruszymy jutro-odparł ninja.

Hideo spędził ten dzień radośnie z rodziną .
Pożegnał się z matką, wujem Kazumą, ciocią masae,
kuzynką Itsuko  z resztą klanu i oczywiście z Josuke
-Przez pewien czas się nie zobaczymy – Powiedział przytulając kuzyna Hideo.
-Tak wiem , ale posłuchaj mnie, masz się stać silnym shinobi by nas bronić rozumiesz?
-Rozumiem, A ty masz się pilnie uczyć u mojej mamy, żeby do mnie kiedyś dołączyć – Odparł z uśmiechem Hideo.
-Dobrze ruszajmy do akademii !-Powiedział do shinobi z akademii młody Hideo.
- Proszę zjedz to pomoże ci zasnąć- Shinobi wręczył Hideo pastylkę.
Po zjedzeniu pastylki Hideo momentalnie zasnął. Doszedł do siebie dopiero po tygodniu w akademii ninja, nic nie pamiętał z podróży i pomyślał że właśnie tam zaczyna się jego prawdziwa droga shinobi…

Wielu ludzi uważa, że ludzie stają się źli przez wydarzenia odbijające się na ich psychice, ale niektórzy po prostu się tacy rodzą. "- Anonim

Początek:
Wczesne dzieciństwo Toeshi'ego było bardzo spokojne ,wręcz nad wyraz spokojne. Chłopiec od urodzenia był darzony miłością swoich rodziców. Żyli w dostatku, nigdy niczego im nie brakowało, ponieważ byli dość majętną rodzina. Mimo to już w wieku 10 lat zaczął dostrzegać problemy świata jakich nie widzieli jego rówieśnicy. Wiedział, że nie wszystko jest tak kolorowe, lecz nie to było jego największym problemem. Mimo ciepłych uczuć jego matki i ojca dzieciak czuł pustkę..Nie czuł żadnych więzi łączących go z rodziną, w zasadzie nie uznawał ich jako rodziców. Dla niego nie różnili się od przechodniów mijanych przez niego na ulicy.

Nauczyciel:
Jak na bogatą osobę miał ufundowane najlepsze wykształcenie, lecz nie chciał uczyć się w szkole,  poszukiwał innej wiedzy. Mówiąc innej mam na myśli wiedzy, która pozwoli mu wypełnić pustkę w jego sercu. W wieku 12 lat to "coś" zaczęło się przebudzać. Jego sny były mroczne, krwawe i ponure.  Śnił o śmierci i cierpieniu.  Nieraz budził się z płaczem, lecz nigdy nikomu się nie zwierzył ,więc nikt nie wiedział o jego stanie psychicznym. W jego głowie krążyły myśli samobójcze i myśli o zabijaniu. Przez około rok sobie z tym radził lecz w dzień 13-tych urodzin postanowił targnąć się na swoje życie..Wyciągną grubą linę z szopy obok domu i ruszył w stronę bloku nieopodal. Wszedł na dach zawiązał węzeł i zarzucił sobie na szyję. Stanął na krawędzi i zaczął myśleć nad swoim krótkim źywotem. Nie było nic co trzymało go na tym świecie, więc postanowił skoczyć. Połowa jego stop wisiało już w powietrzu, a on sam podrywał się do skoku. Zatrzymał go spokojny głos jakiegoś człowieka -Chłopcze dlaczego chcesz to zrobić? Po tych słowach Toeshi odskoczył gwałtownie do tyłu i upadł z impetem na dach.  Odwrócił się poddenerwowany i bez wahania wyrzucił z siebie przestraszonym głosem -Kim jesteś!? Po siwowłosym mężczyźnie można by stwierdzić że był w dosyć sędziwym wieku, lecz mimo to był dość dobrze zbudowany, ubrany w togę  wzbudzał szacunek. Odparł do chłopaka - A co cię to obchodzi? przecież chcesz się zabić, więc po Ci to wiedzieć, przecież zaraz umrzesz. Pytam jeszcze raz dlaczego chcesz to zrobić? Młodzieniec nie znał tego człowieka, co nie dawało mu żadnego powodu, żeby dzielić się swoimi problemami. Mimo to postanowił opowiedzieć swoją historię owemu mężczyźnie. Powiedział mu o swoich snach i dziwnych myślach. -Wiem w czym leży problem. Nie jesteś normalnym chłopcem jak inni.  Dręczy cię sekki, czyli mordercze intencje. Nie wiem z czym jest to związane i czym spowodowane i szczerze powiedziawszy gòwno mnie to obchodzi. Mogę nauczyć cie jak nad tym panować. Nie daje Ci żadnej gwarancji, że będzie w stanie sam opanować swoje sekki, ale nie dowiesz się czy ci się uda jeśli nie spróbujesz. Po tych słowach Toeshi'emu zaparło dech w piersiach. Zrozumiał, że istnieje sposób by poradzić sobie ze sobą nie posuwając się do śmierci. Bez zastanowienia odparł,- Chce się tego nauczyć!  Starzec uśmiechnął się i rzekł - Dobrze więc.. Masz rodzinę? Chciałbyś coś ze sobą zabrać?  Wybieramy się w podróż i prędko nie wrócimy.
-Nic mnie tu nie trzyma ruszajmy!!
-Heh, możesz mi mówić mistrzu

Zło jest pojęciem względnym -  Kroniki Zabójcy.

Nauka:
Po przebyciu kilku godzinnej drogi Toeshi strasznie zgłodniał ,a po poinformowaniu nauczyciela ten oznajmił mu, że musi sam zdobyć dla nich obiad. Zdziwiony chłopak czym prędzej ruszył w las w poszukiwaniu pokarmu.  Nie musiał długo iść, gdy ujrzał dosyć sporego zająca. Powoli się skradając zbliżał się do ofiary.  Gdy uznał,  że jest dostatecznie blisko rzucił się z rękami w stronę zwierzaka.  Niestety nie był zbyt zręczny i długouchy bez problemu wyrwał mu się z rąk..Szybko podniósł się z ziemi i rozpoczął morderczy bieg w stronę niedoszłego jedzenia. Niestety zając okazał się zbyt wymagającym przeciwnym i po pięcio minutowym maratonie głód i zmęczenie wzięły górę i padł bez siły pod drzewem.Poczuł się wtedy naprawdę bezużyteczny, ale fart się do niego uśmiechnął. Zwierzę, które gonił zaklinował łapkę w wystających korzeniach drzewa. Wyciągną go tylko po to by wrzucić go do worka jaki dał. mu wcześniej mistrz. Z szerokim uśmiechem wrócił się do miejsca gdzie czekał jego nauczyciel. Dumnie podniósł bagaż i chciał wręczyć go nauczycielowi,ale za nim zdążył to zrobić usłyszał - Masz królika? Dobrze, a teraz go zabij. I rzucił Toeshi'emu pod nogi nóż. Nie odezwał się nawet słowem. Nigdy niczego nie zabił, ale w głębi duszy coś kazało mu to zrobić.  Wyciągną zająca z worka za łapy, zarzucił nim na ziemię i delikatnie przygniótł go kolanem uniemożliwiając ucieczkę. Podjął ostrze i wymierzył w ofiarę. Jego ręce się trzęsły, lecz to długo nie trwało. Nagle całe jego ciało zmarło bez ruchu i szybkim pchnięciem w szyję zakończył żywot zwierzęcia. Uczucie jakie towarzyszyły temu "zabójstwie" było nie do opisania. Odczuł wielką ulgę jakby olbrzymi ciężar po prostu spadł mu z barków.Patrząc na swoje zakrwawione dłonie czuł się swojo jakoby było to czymś normalnym. -Czujesz się lepiej prawda? Tak myślałem twoje sekki zostaje ugaszone, gdy zabijesz żywą istotę. Lecz nigdy nie myśli o zabijaniu ludzi, to zupełnie co innego. Życie człowieka ma nieocenioną wartość,, Która nie powinna być od tak o odbierana. Czymś takim sprawisz cierpienie nie tylko osobie, której odbierzesz życie, pomyśl także o osobach, którym zależało na tej osobie. Człowiek co zadaje cierpienie innym nigdy nie zazna spokoju.  Zapamiętaj te słowa. To była pierwsza lekcja jaka dał mu nauczyciel. Przyjął to bardzo poważnie i cieszył się w duchu, że istnieje osoba rozumiejąca jego wnętrze. I tak przywiązał się do swojego mistrza.  Z pełnymi żołądkami ruszyli w czteroletnią podróż. Toeshi musiał ćwiczyć pod surowym okiem starca,którego imienia nawet nie znał. Rozwijał zdolności ciała po przez ciężki trening. Uczył się także życia i szkoły przetrwania. Jednym zdaniem można powiedzieć, że był przygotowywany do życia w każdych warunkach.Zabijając zwierzęta panował nad swoją żądzą mordu, ale cały czas czegoś mu brakowało. Starał się o tym nie myśleć i chciał tylko wykonywać polecenia nauczyciela.

Zmiany:
Przemierzając świat wzdłuż i wszerz ukończył lat 17. Właśnie zatrzymywali się w gospodzie kiedy nauczyciel zabrał Toeshi'ego na poważną rozmowę. -Jesteś prawie dorosły, właśnie przyszedł czas kiedy musimy się rozstać. Nauczyłem Cię wszystkiego czego mogłem, tak więc nie jestem Ci już... Nagle rozmowa została przerwana wylatującymi z zawiasów.-Nareszcie Cię znalazłem Krwawy Shinji, przyszedłem po zwòj, który skradłeś lata temu. Oddaj  po dobroci. Jesteś już stary, a chciałbym Ci dać jeszcze trochę pożyć. Młodzieniec był zdezorientowany całą sytuacją. Dowiedział się jak nazywa się jego mistrz, ale dlaczego Krwawy? W tym samym momencie zwątpił w swojego nauczyciela. Dlaczego ukrywał swoje imię? Ale nie to było w tym momencie ważne. Kim był ten odziany na czarno mężczyzna i o jaki zwòj mu chodzi. To było obecnym problemem. -Heh nie myślałem, że po tych wszystkich latach przeszłość po mnie wróci. A jeśli chodzi o zwòj to jest dobrze ukryty i nigdy go nie zdobędziesz!
-To się jeszcze okaże!
Po tych słowach rzucił się z impetem na Shinji'ego i razem z nim przebił się przez ścianę. Gdy opadł pył Toeshi ujżał jak jego mistrz wykonuje jakieś dziwne ruchy rękoma.  Wtedy jeszcze nie wiedział że to pieczęcie. Nagle zza pleców starca jakby znikąd wyrosły fale wody, które rzuciły się w stronę napastnika. Przed czarno odzianym mężczyzna wyrosła kamienna ściana. Jak się można było spodziewać,  tak pokaźna zapora bez trudu zatrzymała atak. -Jesteś słabszy niż wtedy, szkoda, że nie mogę się z tobą zmierzyć jak równy z równym!- wykrzyczał  zakapturzony oponent, po czym wyciągnął kunai'a zaczął biec w stronę swojego przeciwnika. Krwawy odpowiedział tym samym i zaczęliv walczyć w zwarciu. Chłopak nie wiedział co zrobić. Chciał pomóc, lecz był świadomy, że tylko by przeszkadzał. Wiedząc o swojej bezsilności zacisnął zęby i przyglądał się starciu. Nie trwało ono jednak długo. Zaledwie po paru minutach w piersi mistrza znalazł się kunai.Nie zostawiając czasu na jakąkolwiek reakcje agresor  płynnym ruchem wyciągnął następne dwa, które po chwili zatopiły się w ciele Shinji'ego., który prawie bezwładnie padł na ziemię. MISTRZU!!!  - wykrzyczał Toeshi i ruszył biegiem w kierunku nauczyciela. Kiedy był prawie przy nim został poczęstowany soczystym kopniakiem w główę. Zamroczony czołgał się w stronę mistrza. -Pytam po raz drugi, gdzie jest zwòj?- zapytał mężczyzna w czarnym płaszczu, ale w ramach odpowiedzi otrzymał splunięcie z wyraźną pogardą dla jego osoby - Haha, niech Ci będzie poradzę sobie bez tego. - po tych słowach powoli poszedł do leżącego starca i kunai tkwiący w jego piersi został wephnięty w głąb jego ciała co skończyło błyskawiczną śmiercią. Nastolatek chciał wydobyć z siebie jakieś słowa,  lecz nie był w stanie,  gdyż cios, który otrzymał był zbyt mocne. Zemdlał. Gdy się obudził napastnika już nie było. Ciało mistrza leżało w bezruchu. Toeshi wyrzucił z siebie przeraźliwy krzyk rozpaczy. Zginęła jedyna osoba,która szanował. W jego głowie mimo przestrogi nauczyciela tkwią chęć zabicia tamtego mężczyzny. Nie.  To była żądzą krwi.  Chciał po prostu kogoś zabić. Wydarzenia,  które miały miejsce zmieniły jego myślenie. Kiedy jego sensei już nie żyje, nie ma nikogo kto mógłby ogarnąć skrzywioną psychikę chłopaka. Znów poczuł pustkę...

Pochował mistrza i postanowił, że znajdzie tamtego człowieka i go zabije a na dodatek dowie się o zwoju i tajemnicach nauczyciela. Do tego czasu ma zamiar opanować umiejętności jakie ukrył przed nim starzec. Więc wyruszył w poszukiwaniu wiedzy.
Szukając informacji na temat sztuk ninja natknął się na informacje o akademii ninja. W pobliżu Ronin no kuni spotkał dziewczynę właśnie tam zmierzającą. Zgodziła się by ten jej towarzyszył. po przebyciu kilku godzinnej drogi otrzymał pastylkę i polecenie jej spożycia. Wykonał zadanie i chwilę później urwał mu się film. Po bliżej nie określonym czasie obudził się już w akademii.

Ostatnio edytowany przez Toeshi (2015-02-19 23:40:49)

Młodość mija jak sen ~ Teokryt

    Obudziłem się. Calutki mokry, przerażony jakby wyrwany z drastycznego snu. Właśnie tym jednym słowem mogę opisać moje początki i dzieciństwo – koszmar. Zapytacie otóż dlaczego? Ano opowiem Wam moim drodzy coś niezwykłego, a mianowicie jak to było od początku..
Przenieśmy się więc do 160 roku naszej ery. Wtedy się urodziłem, przynajmniej tak zapewniali mnie ludzie z którymi spotkałem się po raz pierwszy. Zapytanie dlaczego nie nazywam ich rodzicami. Otóż dobre pytanie, gdyż nie znałem ich, a oni na pewno nimi nie byli. Z opowieści urodziłem się w Kraju Błyskawic w prowincji Kouesumi nieopodal granicy z prowincją Chuu. Skąd o tym wiem? Opowiedziała mi jedyna i najbliższa mi osoba do momentu, w którym się rozstaliśmy. Moja opiekunka o bezdźwięcznym imieniu Mai. Otóż nie była moją ciotką, ani jak już wcześniej wspomniałem matką. Była dla mnie wszystkim mimo ciężkich lat spędzonych pod jej opieką! Traktowała mnie jak syna, a nawet nim nie byłem.

Mieć trudne życie to wielki przywilej ~ Gandhi

    Mai pewnego dnia tego feralnego dla niej roku przechodząc przez pewną wioseczkę usłyszała płacz dziecka. Dziecko usytuowane w koszyczku nieopodal pola ryżowego w pobliżu drogi. Płakało, wrzeszczało i wymachiwało rękami. Mai, gdy mnie zauważyła pomyślała – Nie, oprócz tego, że mnie okradli to i dziecko podrzucili. Nie tak miał mi minąć dzień.. – dokładnie tak. Nie pamiętam tego, ale zawsze mi to powtarzała bym zapamiętał o tym nieszczęsnym dniu. Moi rodzice. Tak, nie znałem ich, ale usprawiedliwiam ich. Nie dziwie się, że porzucili kogoś takiego jak ja. Kto na tym świecie ma fioletowe oczy?! Białe włosy?! No kto? Nie spotkałem drugiego takiego, chociaż tutaj w akademii nie takich dziwaków widziałem.
    Tegoż dnia Mai postanowiła zaopiekować się mną jakkolwiek to brzmi, bo gdy przypominam sobie dzieciństwo i spędzanie z nią czasu to raczej nie wspominam tego najlepiej. Nie było to na pewno miasteczko przy Chuu, tylko jakieś miejsce, gdzie ciągle padał deszcz. Musiałem od wczesnych lat harować na jedzenie w polu. Bez przerwy, a miałem może 5? Może 6 lat. Jednak to nie wszystko, praca to był najmniejszy wysiłek. Gdy wracałem Mai wręcz znęcała się nade mną. Jej treningi jako niedoszłej Jounin były piekielne. Powiadała – Nigdy mój młody Shiroyasho nie wiesz z jakim przeciwnikiem będzie dane Ci się mierzyć. Będziesz jeszcze mi dziękował. – po tych słowach, kolejny raz dostałem porządnego kopniaka w żebra, gdyż nie zdążyłem go zablokować. Na koniec dopowiedziała mi, że zabrała mnie również dlatego, że zawsze chciała mieć dziecko, a nie mogła. Zabrała mnie do siebie, na swoją farmę.

Tylko jedno jest ważne: nauczyć się bycia przegranym ~ Cioran

    Rok 170 naszej ery. Był to mój ostatni rok na farmie u Mai. Ostatni rok ambitnego i ciężko pracującego Kenchiego. Pewnego dnia bodajże wiosny napadła na nas jak błędnie przypuszczałem grupa shinobich, niestety nie znam się na znakach, nie potrafię powiedzieć z jakiej wioski.
- Witajcie drodzy farmerzy – z szyderczym uśmieszkiem jeden ze śmiałków przywitał się – widzę robota wam służy, dobre plony tego roku, co? – zakończył i popatrzył na mnie i Mai z góry.
- Zjeżdżać stąd patałachy, bo wytłukę co do jednego – nie podnosząc wzroku Mai kontynuowała zbiór i pakowała jedną z ostatnich drewnianych wanien.
- O proszę, mamy tutaj jakąś zuchwałą babę – powiedział ich najwidoczniej lider – oddajcie nam wszystko to może pozwolimy wam żyć. – pogroził liść, lecz jeszcze nie wiedział co go spotka.
- Koniec tego dobrego, Shiroyasha to będzie Twój trening – pomruknęła Mai i wskazała palcem na grupkę zbirów, bo na shinobich takiej wioski byli za słabi. Mai wciąż pracowała, nie zwracając uwagi.
Bez namysłu wyrwałem się z kolan, szybkim i pewnym atakiem powaliłem lidera i za nim stojącego przydupasa. – Na tyle was stać? Dziecko was pokonało haha! – roześmiała się wniebogłosy.
Popełniliśmy jednak błąd nie doceniając przybyszów. Byli to tylko zwiadowcy, którzy upozorowali bandytów, a wraz z nimi przybyli prawdziwi shinobi w poszukiwaniu wzmocnienia swoich wiosek w postaci dzieci, które mogliby wyszkolić na prawdziwych ninja. Gdy ich spostrzegłem było za późno. Jako dziecko byłem bardzo pewny siebie i silny fizycznie, w końcu nie każdego maltretuje opiekunka. Nic jednak nie mogłem im zrobić i mogłem tylko obserwować jak walcząca z nimi Mai zostaje pokonana i obezwładniona. –Uciekaj, uciekaj Kenchi! – krzyczała z całych sił dopóki nie została ogłuszona tępym uderzeniem w tył głowy.
Próbowałem ucieczki, lecz nie byłem dość szybki. Ostatnie co zapamiętałem to uśmiechniętą twarz przed moją i te słowa.. ‘Popatrz mi teraz głęboko w oczy, młodzieniaszku’. Nigdy nie zapomnę tych czerwonych oczu z czarnymi kropkami. Spadłem zamroczony.
Teraz nie pora myśleć o tym, czego Ci brak. Lepiej pomyśl o tym, co możesz zrobić z tym, co masz! ~ Hemingway
- Mai, Mai! – krzyczałem.
- Uspokój się, jesteś bezpieczny. – powiedziała nieznajoma mi kobieta w białym fartuchu.
- Gdzie jestem? – zapytałem, czułem, że nie była do mnie wrogo nastawiona. Wręcz się uśmiechała. – Co się ze mną stało? – usłyszałem odpowiedź.
- Otóż mój białowłosy chłopcze, jesteś w skrzydle szpitalnym Szkoły Ninja. Witaj! – uśmiechnęła się i poklepała mnie po ramieniu. – Jesteś przytomny więc mogę Cię już wypuścić.
- Ale, ale co ja tutaj robię?! – to były ostatnie słowa jakie zdążyłem wypowiedzieć przed wejściem jakiegoś groźnie wyglądającego shinobi. To moja historia. Tak znalazłem się w Akademii.

- To przesłuchanie? Bo jeśli tak,jeszcze powinniście mi poświecić po oczach jakimś światełkiem...wtedy było by bardziej wiarygodnie.
Mruknęłam cicho,rozglądając się po pomieszczeniu,w którym przyszło mi siedzieć. Na pierwsze pytanie nie odpowiedziałam od razu.
- Kim jestem? Mam na imię Raisa,pochodzę z odległych, teraz już prawie opuszczonych terenów,o których mało kto pamięta. Mieszka tam głównie moja rodzina. Urodziłam się 17 lat temu. Mój ojciec długo był liderem naszego klanu..rodziny,wyznania. Mówcie jak chcecie,mi to obojętne,ale teraz właściwie nie wiem czy dalej nim jest.  Jego imię to Kirito,fajny z niego mężczyzna. Tylko strasznie surowy. Gdy ktoś ma odwagę mu się sprzeciwić, na ogół traci głowę. Jashin-sama go uwielbia. Z wzajemnością,rzecz jasna. Moja matka, Hayate również pochodzi z tego samego klanu co my. Jest dość przyjemną osobą,ale nie da sobie wejść na głowę. A już napewno nie pozwoli skrzywdzić albo obrazić swojej rodziny.  Od zawsze wiedzieli,że będą razem. Mama już w dzieciństwie oszalała na jego punkcie. Pobrali się jako nastolatkowie,potem pojawiłam się ja.  Podobno byli z tego faktu szczęśliwi.  Do tej pory pokładają we mnie wielkie nadzieje, chcą abym była na tyle silna,żebym mogła stać na czele wszystkich wyznawców naszego Boga.
Przeniosłam wzrok na oczy nauczyciela siedzącego najbliżej mnie,wpatrując się w nie pewnie.
- Ale wracając do mnie, sama nie wiem kim jestem. Wszyscy mówią,że fanatyczną wariatką. Może mają rację? Chcę przecież tylko zadowalać swojego Pana. O tak, Jashin-sama zasługuje na wszystko co najlepsze. Dam mu tyle ofiar,ile będę w stanie.
Uśmiechnęłam się sama do siebie,w ten swój typowy, nieco psychiczny sposób.
- Jakie jest moje motto? Jedyną osobą,która może mnie pokonać jestem ja sama. I wierzę w to niemal tak mocno,jak w Niego.
Mocno zacisnęłam w dłoni delikatny łańcuszek z zawieszonym na końcu znakiem boga Jashina. Kolejne pytanie. Zmrużyłam ociężałe powieki.
- Chcecie poznać moją historię? Oczywiście,że wam ją opowiem. Ale to nic specjalnego, szkoda waszego czasu.
Roześmiałam się głośno,patrząc na nauczycieli,którzy wpatrywali się we mnie,jakby niewiedząc co o mnie sądzić.
- Który to już dzień siedziałam zamknięta w pokoju? Trzeci,a może czwarty? Któż to by liczył.. - Zaczęłam swoją opowieść,opierając się łokciami o blat biurka,przy którym było mi dane siedzieć.
- Nie robiłam nic,poza ciągłym modleniem się. Wiele osób uznałoby to pewnie za chore,ale dla mnie modlitwa była wszystkim. Niby miałam normalną rodzinę..no,normalną to może nieco przegięcie. Ale miałam mamę,miałam tatę- ba nawet miałam w drodze młodszego brata. Ale nie opuszczałam swoich czterech ścian,nawet gdy bliscy wołali mnie,abym w końcu coś zjadła. Nie odczuwałam głodu. Nie myślałam o nim.
- Ona już chyba całkiem ześwirowała...
Głos sąsiadki rozmawiającej w ogrodzie z moją mamą- wysoką,piękną kobietą o czarnych sięgających pasa włosach i wielkich,niebieskich oczach,które po niej odziedziczyłam - wyrwał mnie z tego ,,transu". Jednak moja rodzicielka nie puściła jej tego płazem. Ona doskonale wiedziała,dlaczego tak jest. Można wręcz powiedzieć,że cieszyła się z faktu,że aż tak oddaję się naszemu Bogowi. Po chwili po kobiecie,która miała czelność mnie obrazić nie było już śladu. Mama po raz kolejny wykonała tradycyjny wśród wyznawców naszej wiary rytuał, skłądając ją jako niegodną  życia w ofierze naszemu Panu.  Tak,moja rodzina należała do wyznawców Anichiliźmu. Czciliśmy - i dalej będziemy,do końca naszych dni(które prędko się nie skończą... przecież jesteśmy nieśmiertelni) wielkiego Boga Jashina,który jest Bogiem zła.
- Mamo,nie musiałaś. Ona chyba miała rację.
W końcu wyszłam z tego ciemnego pokoju,zeskakując do ogrodu z parapetu. Mama uśmiechnęła się wesoło w moją stronę,głaszcząc się po widocznym już brzuchu. Podeszła do mnie -wtedy jeszcze zaledwie 8 letniej dziewczynki i przytuliła do siebie.
- Nigdy nie daj sobie wmówić,że jesteś wariatką. Na tym świecie nie ma ludzi w pełni normalnych..
[...]
Przez reszte czasu dokładnie pamiętałam jej słowa. I z każdym dniem coraz bardziej pogrążałam się i zamykałam w sobie.Minęło sześć lat. Całkiem się zatraciłam,ludzie uznawali mnie za psycholkę. Jedyne co się dla mnie liczyło to to,aby w końcu dojrzeć na tyle,aby przejść rytuał,który w pełni połączy mnie z moim Bogiem... Mój brat, Natsu, był innego zdania. Już w wieku pięciu lat uznał to za chore,ale bał się o tym powiedzieć. Bał się,że zginie z ostrza kosy albo ojca albo matki. Ale nigdy nie podejrzewał,że prawda będzie dużo boleśniejsza.
Przerwałam, beznamiętnym wzrokiem patrząc przez okno. Westchnęłam głośno,zagryzając wargę. Na tyle mocno,że po chwili już po mojej brodzie spłynęła stóżka krwi.
- To wydarzyło się rok temu. Miałam wtedy 16 lat.  Moi rodzice wyruszyli szukać ofiar dla Jashina,a ja zostałam z Natsu sama. Wtedy odważył mi się powiedzieć co myśli o naszej wierze i o tym jak bardzo nienawidzi naszego Boga. To zadziałało na mnie jak płachta na byka. Bez zastanowienia chyciłam kosę,która już na mnie czekała...I po prostu pozbyłam się tego szkodnika.Chciał,aby wszyscy ludzie byli dobrzy. W jego oczach nie powinno być zła na świecie,a nasz Bóg przecież kazał nam siać zamęt ,zło i cierpienie.Teraz pewnie nasuwa wam się na myśl pytanie,czy mi na nim zależało. Kochałam go,jasne. Ale miłość to ból.  Nieodłączna częśc naszego popieprzonego życia.
Uśmiechnęłam się nieco złośliwie,poprawiając jasne włosy. Przez chwilę zastanawiałam się,co teraz sądzą o mnie nauczyciele.
- Rodzice po powrocie najpierw mnie znienawidzili,ale zrozumieli czemu podjęłam taką decyzję. Dopuścili mnie do rytuału,a później wysłali tutaj,do akademii.  I to by było na tyle. Uprzedzałam,że moje życie to nic specjalnego. Dopiero teraz zaczynam swoją przygodę.

Oczywiście wole to poprawić, lecz droga Sensei Akio pragnę zwrócić ci uwagę że NIGDZIE w tekście nie

jest napisane że którykolwiek  z rodziców umarł. Jego matkę porwali łowcy niewolników, a ojciec

zaginął, choć później mu się ,,ujawnił,, jeżeli mogę to tak nazwać. A teraz co do poprawy to

postanowiłem zmienić nieco historie ^^


Kinmaru urodził się w słoneczny (jak to na pustyni bywa) dzień. Nie było to nic ciekawego, tylko
zwykłe, nudne jak dla niektórych wydarzenie. Chociaż jak na Sabaku przystało było obchodzone z z
należytymi honorami. Chłopak został zaniesiony przez swoją matkę Yuzu i ojca Rinryu do świątyni w
której został namaszczony.


OPIS RODZICÓW:
Jego matka była typową dziewczyną z rodu Sabaku. Miała blond włosy praktycznie w kolorze piasku,
fioletowe oczy i ciemną opaloną przez pustynne słońce cerę. Ubrana była w typowy pustynny strój,
mianowicie płaszcz w szaro-brązowych kolorach, siatkowany top i zwykłe spodnie ninja. Nie miała ona
jakiejś niezwykłej historii urodziła się w Sakkaku i była stu procentowej krwi Sabaku.
Zaś jego ojciec to całkowicie inna bajka... Miał kruczoczarne włosy, lazurowe oczy i bladą cerę co
było bardzo rzadko spotykane w tak słonecznym klimacie. Nie wiadomo skąd pochodził, nawet jego żona
nie wiedziała. Lecz krążyły pogłoski o tym że był wyrzutkiem jednej z gałęzi  klanu Namikaze ale mało osób dawało temu wiarę. Był co prawda ninja ale nikt nie widział żeby ,,podróżował w czasie,, jak to mawiają
legendy o tym że klanie. Chociaż znał się na Fuuinjutsu co nieraz udowodnił pomagając ludzią
ruszającym w podróż zapieczętować swój dobytek w zwojach.
Poznali się oni gdy łowcy niewolników napadli na jedną z małych osad a będący w pobliżu Rinryu i jego
przyszła małżonka Yuzu ruszyli mieszkańcom na ratunek. To tam mężczyzna oczarował kobietę ,,tańcząc,,
wśród trupów, krwi i słonecznych promieni które nadawały jego oczom cudowny wygląd a całość tworzyła
zapierającą dech kompozycje. Zaś ona sprawiła na nim niesamowite wrażenie nie tylko swoimi
zdolnościami obrony i ataku, ale także urodą i wdziękiem. Po za tym uratowała mu życie chroniąc go
piaskiem przed ugodzeniem mieczem w plecy i haniebną śmiercią.

7 lata po urodzeniu chłopca:

Życie Kinmaru przebiegało spokojnie bawił się i śmiał, miał dużo kolegów i koleżanek, typowa sielanka
żyć nie umierać a na dodatek właśnie miała mu się urodzić siostrzyczka.

14 urodziny młodziaka:

Kinmaru wraz ze swoją siedmio letnią siostrą Aiko i rodzicami świętowali urodziny chłopca.
A jak to było w zwyczaju każdy młody Sabaku dostawał swoją gurde właśnie w ten dzień. Tak samo było i
w przypadku naszego młodziaka. Dostał on gurde którą jego ojciec i matka znaleźli w pobliżu starej
świątyni w okolicach Sakkaku. Coś co wyróżniało ten prezent to to że była ona znacznie mniejsza od
innych gurd, mniej więcej wielkości zwoju do pieczętowania, Kinmaru uznał to za oznakę że jest zbyt
słaby albo co ponieważ gurda każdego z jego znajomych była znacznie większa. Lecz rodzice rozwiali
jego wątpliwości, tata wytłumaczył mu że to specjalna lekka gurda ze specjalną pieczęci która sprawia
że jest dużo mniejsza i bardziej poręczna ale przechowuje taką samą ilość jak normalna. Kinmaru po
usłyszeniu tego wyraźnie się rozchmurzył i zaczął dziękować rodzicom za tak wspaniały prezent. Zaś
jego siostra spoglądała z wyraźną zazdrością na rzecz którą otrzymał jej brat i już nie mogła się
doczekać kiedy dostanie swoją. Chłopak oprócz gurdy otrzymał również krótką katanę, co go dosyć
zdziwiło bo każdy z jego klanu preferował raczej walkę na dystans niż w zwarciu a jedyną osobę którą
widział kiedykolwiek z kataną był jego tata. I tu z wytłumaczeniami znów przyszedł jego ojciec.
Powiedział mu że poleganie tylko na ninjutsu i walce na dystans nie jest najbezpieczniejsza więc
będzie z nim trenował także walkę w zwarciu. Chłopiec bardzo się ucieszył na myśl o tym czego może
się nauczyć.

Przez następne dwa lata trenował pod okiem rodziców. Matka starała się go nauczyć technik klanowych
lecz jak na razie nie szło mu to za dobrze gdyż jego kontrola chakry była na mizernym poziomie, co
dziwne... posiadał jej nadzwyczaj dużo jak na ten wiek. ,,Gdyby ją umiał wykorzystać...,, często
słyszał to zdanie. Co innego działo się podczas treningów u ojca. Okazało się że chłopak był bardzo
zwinny, szybki i całkiem silny co się nie zdarzało praktycznie nigdy w klanie który walczy na dystans
i preferuje raczej techniki obronne. Wiele osób w osadzie mówiło że to wina genów ojca i przez to
nigdy nie będzie potrafił posługiwać się technikami klanowymi tak dobrze jak jego rówieśnicy.
Wydawałoby się że Kinamru powinien być z tego powodu załamany... Nic bardziej omylnego. On się z tego
cieszył. Co prawda nie potrafił używać technik rodowych tak dobrze jak inni... Ale nauczył się
kontrolować piasek na tyle by chronił go podczas ataków, a w połączeniu z technikami walki kataną
których nauczył go jego ojciec był w stanie pokonywać każdego w swoim wieku a niekiedy i starszych
podczas sparingów.W końcu po upływie tych dwóch lat, które Kinmaru spędził na treningu z rodzinom jego techniki klanowe,
i kontrola chakry nadal były na mizernym poziomie. W tym celu jego rodzina widząc w nim nie
oszlifowany diament postanowiła wysłać go do akademi ninja.
Pożegnawszy się z rodziną wyruszył do akademi prowadzony wskazówkami ojca co do jej położenia.

Pół roku później:
16 letni chłopak o kruczoczarnych włosach, fioletowych oczach, bladej cerze. ubrany w spodnie
bojówki, siatkowany top na który założona była bluza z kapturem, czarne buty, pustynny płaszcz, swoją
lekką gurde przymocowaną do lewego ramienia oraz katanę przepasaną poziomo w pasie i bandaż okalający
dolną cześć jego twarzy zaczynając od podbródka a kończąc na nosie, a kiedy zerwał się podmuch wiatru i
podniósł jego grzywkę można było też zauważyć że jego lewe oko przecina blizna którą najpewniej zdobył podczas jakiejś walki, a tuż nad nim znajduje
się znak mówiący o jego przynależność do klanu.

Wreszcie tu jestem... Uważaj akademio ninja, przybyłem by pokazać ci że klan Sabaku posiada nie tylko
wspaniałą obronę!- Rzekł do siebie Kinmaru a w jego jednym oku można było odczytać wyraźne podekscytowanie.

Ostatnio edytowany przez Kinmaru (2015-06-21 13:10:57)

**Theme**

|Obrazek|

- Piszę ten list, aby przypomnieć ci nasze wspólne chwile. Tak, tak właśnie dokładnie te chwile kiedy byliśmy naprawdę rodzeństwem, a nie oddalonymi od siebie o setki kilometrów pionkami na szachownicy losu - pojawiły się na kartce pierwsze słowa, jednak wraz z nimi pojawiły się także łzy, który spadały jedna po drugiej niczym krople deszczu w burzę rozmazując wreszcie tusz na pożółkłej karteczce, światło zachodzącego Słońca przestało wystarczyć do tego, aby móc swobodnie pisać, toteż starszy już mężczyzna zarzucił szarawą brodę na plecy, poprawił binokle i zapalił jedną z wielu lampek w pomieszczeniu.

- Zdecydowanie nie tak powinno się zaczynać listy do dawno widzianych osób - powiedział sam do siebie i zgiął w rękach list rzucając go następnie na już sporą kupkę takich samych niechcianych dzieł.

- Serdecznie pozdrawiam cię Kikioshi i mam nadzieję, że jesteś w dobrym zdrowiu - pojawiły się na kartce pierwsze wyrazy, które wyjątkowo spodobały się starszemu mężczyźnie.

- Piszę do ciebie, aby powspominać naszą młodość, choć może się wydać bardzo odległa to mimo wszystko pamiętam z niej każdy szczegół. Nie mieliśmy nigdy czasu, aby szczerze porozmawiać o swoich przeżyciach, a dziś kiedy czuję, iż kres mojego życia jest blisko mam wielką ochotę na wygadanie się. Niech te słowa będą formą mojej przedśmiertnej spowiedzi - zakończył wstęp wymachując piórem niczym artysta swym pędzlem.

|Obrazek|

- Urodziłem się we wspaniałym miejscu, które nosi nazwę Ronin no Kuni. Pisząc wspaniałym mam dokładnie właśnie to słowo na myśli. Ah te piękne bambusowe lasy, rzeki pełne ryb, ścieżki i ubite trakty przez, które przemieszczali się strudzeni pielgrzymi czy handlarze z głównego miasta. Mój dom znajdował się przy jednym z tych wspomnianych jezior, więc jak można się domyślić dzieciństwo mijało mi na codziennym pluskaniu się czy poławianiu ryb. Moi rodzice nim osiedlili się w tym spokojnym i harmonijnym miejscu nie mieli ułożonego życia wynikało to z faktu, iż byli ninja. Fakt dlaczego stali się wyrzutkami i dlaczego zrezygnowali z posiadania własnego klanu czy też należenia do jakiegoś nie jest mi na chwilę obecną znany, jednak przypuszczam, iż sprawiła to ich miłość do siebie oraz ciąża, której skutkiem byłem ja. - dokończył pisać fragment mężczyzna prostując swoje obolałe plecy. Wstał i zasunął za sobą krzesło, zgasił lampkę i powędrował na niższą kondygnację swojego mieszkania do kuchni. Przygotował tam sobie kolację i ze smakiem ją zjadł ciągle zamyślony uśmiechał się do siebie. Ponownie wstał i ruszył w stronę pokoju gościnnego, który był największym pomieszczeniem w tym domostwie. Na ścianach wisiały różne trofea oraz obrazy. Siwowłosy podszedł do jednego z nich i dokładnie się przyjrzał. Można było na nim zauważyć cztery osoby. Od lewej był to jego ojciec, bardzo postawy człowiek wysoki na prawie dwa metry, który zawsze kojarzył się wszystkim z niedźwiedziem mimo to był bardzo serdecznym człowiekiem, który nauczył jeszcze wtedy młodego Ekiguchiego co znaczy bycie prawdziwym mężczyzną. To on dawał mu pierwsze lekcje posługiwania się bronią, choć w tajemnice przed matką, która chciała chronić swoje dzieci przed tym brutalnym światem, on też nauczył go jak być szarmanckim wobec kobiet i jak robić jak najlepsze wrażenie. Kolejną osobą na obrazku był on sam. Mały jeszcze wtedy dzieciak w krótkich niebieskich spodenkach w grochowe szelki, białą koszulkę wciśniętą w wyżej wymienione i sandały. Zawsze był raczej średni ze wzrostu i daleko było mu do ojca, który patrzył na wszystkim niczym z nieba. Mimo to należał do urodziwych dzieci, a potem młodzianów. Miał długie białe włosy, zielone oczy oraz jasną cerę. W bardzo wczesnej młodości przyjaciele rodziny mylili go z dziewczynką. Kolejna, trzecia już osoba była jego matką. Przepiękna, krótkowłosa kobieta o bladej cerze, która w połyskującym słońcu wyglądała niczym bogini z opowiadań. Zawsze starała się przekazać swoim dzieciom to co najważniejsze: uczciwość, dobroć i uprzejmość, choć tak naprawę niewiele tych cech Ekiguchi posiadał w późniejszym okresie swojego życia to były one dla niego pewnymi wskazówkami czymś czym mógłby się kierować. Ostatnio osobą była jego siostra, siedziała na wózku inwalidzkim, jednak mimo to była rozpromieniona i emanowało od niej pozytywną energią. - Zawsze taka sama, zawsze - uśmiechnął się i stwierdził starszy mężczyzna popijając parującą zieloną herbatę. Była to dziewczynka o zbliżonym wyglądzie do mamy również była pięknością o niespotykanym kalibrze. -Eh- westchnął mężczyzna, który jakby przypomniał sobie o czymś ważnym. Swoim powolnym krokiem ruszył na górę mieszkania, aby dokończyć list. Uchylił delikatnie skrzypiące drzwi i wpełzł niczym cień do środka. Ponownie zapalił lampkę i przez chwilę wpatrywał się w Słońce, które przybierało kolor purpury jedynie delikatnie odbijając się od tafli wody płynącej przez miejscowe jeziorko. - Na czym to ja...- zapytał sam siebie i spojrzał na papier. -Ah tak była mowa o ciąży - stwierdził i zamoczył pióro w czarnym atramencie.

- Po mnie urodziła się moja siostra, czyli ty droga czytelniczko, jedyna osoba, która została mi na całym świecie i zawsze wspierała mnie dobrym słowem i radą. Razem dorastaliśmy i choć ona mimo swojej choroby nie mogła spędzać czasu w taki sposób jak ja to robiłem to zawsze zabierałem ją w miejsca gdzie mogła poczuć się wolna, nie tyle wolna od swojej przypadłości, ale od wszystkiego, od świata, od myśli i od trosk. Był to jeden z wielu lasów bambusowych, który znajdował się w Ronin no Kuni. Mieliśmy tam takie tajne miejsce w samym środku lasku. Zielone połacie łąki przecinało tam błękitne jezioro, które według miejscowej legendy pokazywało przyszłość osoby, które weń się wpatrywała. Oczywiście nikt z nas nie ujrzał jej nigdy, jednak sam mistycyzm tego miejsca dodawał niezwykłego klimatu i chęci po prostu przychodzenia tam. - postawił kropkę i zrobił przerwę na zastanowienie się co tak naprawdę należy napisać dalej, nie wiedział, a więc należało odpocząć. Schował kałamarz oraz pióro do jednej z szuflad w biurku, zasunął za sobą krzesło i zgasił lampkę. Udał się do przeciwległego pokoju, który pełnił rolę jego sypialni. Położył się i z otwartymi oczami zaczął marzyć o tych wszystkich chwilach swojego dzieciństwa, która przysporzyły mu masę uśmiechu i radości. Wreszcie usnął i zaczął śnić. Sen był jakby przypomnieniem tego jaki był, a był bardzo żywym chłopcem, który wiecznie zapełniał wszystkie kąty, był raz tutaj, a raz gdzie indziej, pomagał rodzicom w ciężkich sprawunkach. Nigdy nie lubił czytać książek, jednak jedna z nich wybitnie go zainteresowała, a opowiadała ona o historii krainy, w której mieszkał. Trzymał ją do tej pory w szafeczce często wracają do jej już dawno nie aktualnego tekstu.

Rano i część dnia spędził sprzątając swój dom oraz obejście, mogłoby się wydawać, iż stracił całkowicie chęć na dalsze pisanie listu, jednak wraz z nocą przyszła i chęć na kolejną dawkę wyżalenia się i wyspowiadania zarówno przed samym sobą jak i przed siostrą. Usiadł wygodnie na swoim fotelu i zapalił papierosa - Nie powinienem, ale... I tak gorzej być nie może - powiedział głośno się śmiejąc, zawiesił go po kilku chwilach na papierośnicy i zaczął pisanie.

|Obrazek|

- Dorosłem i czas było wybrać czy chcę zostać tutaj i pełnić żywot rolnika, rybaka lub drwala czy wybieram się do akademii ninja. Wiedział, iż druga opcja była bardzo nie w smak moim rodzicom, którzy woleliby, abym osiedlił się właśnie na miejscu i wiódł spokojne życie dokładnie takie jak oni. Pech chciał, iż dzień wcześniej pokłóciłem się z nimi dosyć mocno i żeby zrobić im na przekór wybrałem właśnie życie ninja. Ciężko z perspektywy czasu mówić czy był to dobry wybór, ale jedno jest pewne był całkowicie przypadkowy. Matka spakowała mi prowiant ojciec udzielił ostatnich wskazówek, wszak mieliśmy się nie widzieć już naprawdę długo. Kłamstwem byłoby, gdybym w tym momencie napisał, iż się nie bałem, wręcz przeciwnie bałem się jak cholera i do ostatniej chwili gryzłem się z myślami czy robię dobrze. Mimo wszystko mój honor nie pozwalał mi uczynić inaczej. Pożegnałem się z nimi i pobiegłem do lasku gdzie czekała na mnie siostra, złożyłem wtedy pewną przysięgę, o której przypomniałem sobie właśnie pisząc ten list. Miałem mianowicie zajmować się w swojej nowej karierze pomocą innym, więc wybór ścieżki medycznej nie był przypadkowy jak sądziłem do tej pory. Ucałowałem ją i odszedłem w siną dal, dal, która była obfita w wiele przygód często strasznych i takich, o których lepiej głośno nie mówić. Stałem się wiecznym tułaczem biegającym za własnymi marzeniami, a to moja spowiedź - skończył swój list dodając ostatnie poprawki oraz więcej szczegółów dotyczących owych strasznych przygód. Poszedł na poddasze gdzie trzymał kilka gołębi pocztowych, a następnie wypuścił jednego z nich i zapiął mu na nóżce list, gołąb wiedział gdzie ma go dostarczyć.

Stary mężczyzna wrócił na swoje miejsce przy biurku, wziął w ręce papierosa i ćmił go długo wpatrując się w Słońce, które żegnało się z nim. Zgasił papierosa oraz lampkę usiadł i przykrył się kocem, przymknął oczy, a Słońce zaszło pozostawiając po sobie jedynie ciemność. Umarł...

|Obrazek|

"Woj­ny zaczy­nają się, kiedy chcesz, ale nie kończą się, kiedy prosisz."

Niccolò Machiavelli

rok 163 n.e.

Klan Hyuuga, jedna z najbardziej dumnych rodzin na całej kuli ziemskiej. Odwieczny podział klanu na gałęzie zaczyna budzić protesty i spory. Zasiane ziarno niezgody kiełkuje i sprawia, iż ów klan przestaje być kochającą się rodziną, a zbliża się wojna domowa. Boczne gałęzie zaczynają buntować się przeciwko władzom. Potencjał wojenny obu stron konfliktu jest podobny, gdyż główna gałąź mimo większego wyszkolenia bojowego ma braki w ludziach w stosunku do przedstawicieli niższego szczebla. Początek rebelii wisi na włosku...

* * *

Kto prag­nie po­koju, mu­si się go­tować na wojnę.

Winston Churchill

rok 165 n.e.

Przygotowania do wojny trwają, obie strony ani myślą odpuścić, chcą pokazać drugim, kto jest prawowitą głową klanu Hyuuga. Mimo iż straty w ludziach mogą spowodować śmierć klanu z rąk innych, sąsiadujących. Przecież wojna domowa jest najlepszym momentem na atak ze stron wrogich klanów.
Największym zmartwieniem obu stron konfliktu jest los ich najmłodszych pociech. Boczna gałąź klanu postanowiła wysłać swoje dzieci do Kraju Pól Ryżowych, uprzednio upewniając się co do miejsc zamieszkania dla najmłodszych. Większość z nich trafiła do domów ubogich wieśniaków, którzy zajmowali się pracą na roli. Jednym z tych dzieci był wówczas dwunastoletni chłopiec o imieniu Yamake. Trafił on do dwójki ludzi w podeszłym wieku, starca i staruszki. Wzamian za troskę i opiekę, jaką sprawowali nad nim dziadkowie, młody Hyuuga odpłacił im się młodzieńczym buntem i darciem kotów. W końcu nie był małym dzieckiem, wiedział gdzie jest jego dom. Miał żal do rodziców o to, że nie pozwolili mu walczyć u ich boku. Przecieć też jest Hyuugą, też ma Byakugana, na pewno by się do czegoś przydał.
Całe dnie spędzał poza domem, albo spacerował po wiosce, albo wyruszał na dalsze wyprawy. Ciągle rozmyślał nad tym, kiedy będzie mógł wrócić do domu, co dzieje się z jego rodzicami, co stało się na wojnie. Takie myśli zaprzątały jego głowę przez długie miesiące. Z czasem młody Hyuuga zmienił swoje nastawienie do przybranych rodziców, zaczął pomagać im w uprawie ryżu, a nawet w obowiązkach domowych.

* * *

Uczu­cie naj­bar­dziej niewy­powie­dziane, stan próżny wsze­lakiej ul­gi,
ucisk ser­ca ciągły i jednostajny.

Stefan Żeromski

rok 169 n.e.

Lata mijały na rutynowych czynnościach. Ciągła praca nie przeszkadzała Hyuudze. Przez cztery lata spędzone na roli stał się większy i silniejszy dzięki wysiłkowi fizycznemu. Mimo tego, że podobało mu się to sielankowe życie, coś wciąż nie dawało mu spokoju. Zdawał sobie sprawę, że gdzieś daleko od niego, jego najbliźsi nadstawiają karku, by wreszcie klan Hyuuga ogarnął pokój. Nadstawiają karku? A może już nie? Nie wiedział... Nie wiedział jak skończyła się wojna, o ile już się skończyła. Chciał wrócić do swojej ojczyzny. Chciał dowiedzieć się, co dzieje się z jego krajem. Odczuwał silną nostalgię. Wiedział, że musi coś zrobić.

* * *

Podróż przez ty­siące mil mu­si roz­począć się od pier­wsze­go kroku.

Lao Cy

rok 170 n.e.

Wkraczał właśnie do Kraju Ziemi. Kraina Sashikan stała przed nim otworem. Był już niedaleko swojego dawnego domu. Pragnął dostać się tam jak najszybciej. Zmęczony nieustanną podróżą postanowił w pobliskim miasteczku spędzić jedną noc. Chciał tylko się zdrzemnąć i już z samego rana wyruszyć w dalszą podróż. Szkoda było mu czasu, musiał jak najszybciej dostać się do swojego kraju.
Wszedł do pobliskiej tawerny, usiadł przy barze i zapytał znajdującego się tam barmana o nocleg. Dostał kluczyk do pokoju, wszedł na piętro, zostawił swoje rzeczy i położył się na posłaniu. Leżał tak kilkanaście minut po czym dopadł go błogi sen.
Wybudziły go szepty, które wydobywały się z pokoju obok. Zbliżył się do ściany i wyteżył słuch.
- ...pokoju obok jest Hyuuga? Cała tawerna już o nim huczy. Ciekawe czy wie, co się stało... Przecież wielu z nich w młodym wieku opuściło kraj - Yamake wstrząśnięty tym, co właśnie słyszy, zbliżył się jeszcze bardziej do ściany, by głos mężczyzny stał się wyraźniejszy. Niestety, nikt więcej nie odezwał się ani słowem. Prawdopodobnie usłyszeli, jak Hyuuga poruszał się po pokoju, więc nie chcieli kontynuować rozmowy.
O godzinie 6.30 wstał z łóżka, ubrał się, spakował swoje rzeczy i wyruszył w dalszą podróż.
Bez większych przeszkód trafił do Kokkai. Dobrze znał te okolice ze swojego dzieciństwa. Czasem chciałby wrócić do tamtych czasów, kiedy biegał beztrosko po licznych wzgórzach. Ruszył w stronę siedziby klanu. Nic tam się nie zmieniło, jak widać walki toczyły się w innych miejscach. Chwilę później znalazł się przed drzwiami swojego starego domu. Tyle wspomnień powróciło, tyle radosnych wspomnień... Jednak nie mógł pozbyć się uczucia niepokoju... Może było to związane z tym, że okna były zabite deskami. Zapukał w drzwi... Nic. Żadnej odpowiedzi, żadnego krzątania się po domu, żadnych odgłosów, nic. Albo nikogo nie było, albo po prostu nikt nie chciał otworzyć. Młody Hyuuga przechadzał się po wiosce w poszukiwaniu jakichś znanych twarzy. Po dłuższej chwili zwątpił w to, że kogokolwiek pozna, gdyż chyba był zbyt młody, żeby dobrze pamiętać twarze. Postanowił popytać przechodniów o losy wojny miedzy gałęziami rodziny Hyuugów. Nie dowiedział się za wiele konkretnych rzeczy, tak jakby był to temat tabu. Nie mógł znaleźć swoich rodziców, nie mógł dowiedzieć się nic na temat ostatnich kilku lat.. Czuł się bezsilny. Postanowił zamieszkać w wiosce z nadzieją, że będzie mu dane dowiedzieć się czegoś z czasem.

* * *

Łat­wiej jest głosić pokój, niż go zachować.

Andre Maurois

rok 171 n.e.

Minęło kilka miesięcy, Yamake zadomowił się na nowo w siedzibie klanu, jednak nadal nie wiedział nic o wojnie i jego rodzicach. Jedyne, czego udało mu się dowiedzieć, było to, że aktualnie w klanie trwa względny pokój, co do ustroju nic się nie zmieniło, więc można domyślać się, że główna gałąź rodziny zwyciężyła potyczki, co napawało Hyuugę większym niepokojem. Było wiadomo, że boczna gałąź rodziny nie odpuści tak łatwo, a pokój jest tylko względny.
Minęło jeszcze trochę czasu, Yamake wiedział, że nie usiedzi w miejscu tyle czasu. Postanowił wyruszyć, stać się silniejszym Ninją, nauczyć się wielu technik, by w następnej wojnie domowej Hyuugów doprowadzić swoją gałąź do zwycięstwa.

-Już gotowe?
Siedział przed stołem roboczym i usiłował skupić się na leżącym przed nim mechanizmem. Chciał jak najszybciej uporać się z robotą i zgarnąć zapłatę za zlecenie, lecz mróź wprawiał jego dłonie w odrętwienie. Warsztat, albo raczej duża drewniana szopa nie chroniła przed upałami latem, jak i mrozem zimy. Na gwoździach w ścianie wisiały niezliczone narzędzia: rycle, polerka i dłuta oraz wiele innych, których nazwy na próżno wymieniać. Całą jedną belkę zajmowały młotki wszelkich rozmiarów, od ogromnych drewnianych bijaków do młoteczka wielkości monety, którym można było kuć nici. Regał na przeciwległej ścianie mieścił jeszcze więcej skarbów: drewniane torsy i głowy, metalowe zębatki, nasadki, nakrętki, gwoździe i śruby w zakurzonych słojach, kończyny kukieł na długich sznurach i hak, z którego zwisały łańcuchy. Kompletne już lalki spoczywały w skrzyni, oczekując na właścicieli.
Klient chrząkną w zaciśniętą dłoń, by przypomnieć o swojej obecności.
- Tak, właśnie skończyłem. - Odpowiedział ściągając chustę z głowy, którą następnie przetarł czoło. Nim wstał zdążył się jeszcze przeciągnąć. Rzucił mężczyźnie właśnie zreperowaną kukłę, dodając przy tym:
- Tyle co zawsze.
Sakiewka uderzyła o blat, nawet jej nie otwarłszy zniknęła w kieszeni rzemieślnika. Wymienili kilka zdań o takich banałach jak pogoda albo o czym ostatnio gadają baby na targu. Po czym się pożegnali i gość wyszedł. W tej samej chwili wysoki szatyn przestał się trudzić sztucznym uśmiechem. Zdjął fartuch i zawiesił go na oparciu krzesła, a włożył stary płaszcz. Zniknął za zamkniętymi drzwiami.
    Marsz zakończył się przed wejściem do dobytku z szyldem "Pod Roześmianym Wieprzem". Pomimo dziwacznej nazwy była to całkiem znośna karczma. Przekroczył próg, czując że nabita sakiewka uprzyjemni mu wieczór. Rozejrzał się po klienteli. Trochę pospólstwa, jakiś zamożny kupiec ze strażnikiem, ninja posegregowani klanami oraz kilka pań w barwnych strojach z przesadzonym makijażem, który zdradzał ich profesję. Przysiadł się do hałaśliwej grupki grającej w kości. Wraz z kolejnymi kuflami oraz partiami knajpa wyludniała, a jego sakiewka pęczniała. Naturalnie nie wszyscy chętnie rozstawali się ze złotem, ale wbicie w stół kunaja między zachłanne paluchy ostudza zapał. Za otwór w blacie, o czym właściciel zza kontuaru nie zapomniał krzyknąć, będzie musiał zapłacić. Już księżyc zagościł na niebie, gdy pozostał sam w  pomieszczeniu z policzkiem przyklejonym do stołu, własną śliną.
- Maresuke, wstań i chodź ze mną. - Chyba sam anioł do niego przemówił. Ów anioł w ostrym makijażu z trudem zabrał go na górę. Do pokoi, które barman wynajmował przejezdnym.

***

Jakieś 270 dni później...
    Mówi się, że pogoda może zdołować. Ta do takich na pewno należała, listopadowy chłód i deszcz, głuche błyski na niebie. Ostry podmuch wiatru otworzył okiennice i podniósł zasłony wpuszczając powietrze i krople z zewnątrz do pomieszczenia. Nikogo to nie obeszło, dziewczyna przymknęła w pośpiechu okno. W sypialni oprócz niej były jeszcze trzy kobiety, kilka lat starsza bardzo do niej podobna - zapewne jej siostra. Dużo starsza, niska, krępa kobieta i leżąca na łóżku z podciągniętymi do brzucha kolanami. Z nogami opartymi na stelażach. Jej wiek ciężko w tamtym momencie było określić. Przepocone włosy, zapłakana i wykrzywiona kilku godzinnym krzykiem twarz dodawała jej kilka, może kilkanaście lat. Cały ten trud i znój by sprowadzić kolejne istnienie na ten świat. Gdy w końcu wielkogłowy potwór wyszedł z łona swej matki, zdołała z siebie wydusić tylko:
- Toin... - po czym zemdlała z wyczerpania.
Dwie młodsze zaczęły się krzątać uprzątając pomieszczenie i udogadniając jej wypoczynek. Starsza zaś po oględzinach dziecka wyszła wraz z nim z pomieszczenia.
    Zapalczywy stukot w drzwi, przygłuszony stukotem kropli zmusił szatyna do wygramolenia się z łoża, w którym i tak przewracał się tylko z boku na bok nie mogąc zasnąć. Nigdy nie zgadłby kogo zastanie po drugiej stronie drzwi. Niewielką zmokniętą staruszkę z wiklinowym koszykiem, w którym było zawiniątko. Nim zdążył wyrazić swoje niezadowolenie z nocnej wizyty, kobieta wcisnęła mu kosz dodając tylko:
- Nazywa się Toin.

***

    Kilka tygodni temu, gdy mój przyjaciel Masaki wyznał mi, że podsłuchał rozmowę starszyzny, która odbywała się w jego domu, byłem prze-szczęśliwy. Dowiedziałem się wtedy, że ja, Masaki i Ryutaro wraz z innymi członkami naszego klanu zostaniemy posłani do akademii, gdzie wyszkolą nas na ninja. Ninja - najpotężniejszych wojowników znanych światu. Czego więcej może chcieć trójka najlepszych przyjaciół, a nawet braci - od ceremonii braterstwa krwi, zeszłego lata. Całe nasze życie byliśmy do tego przygotowywani, te osiem lat wlokło się jak smród za Ryutaro, gdy po raz kolejny obżarł się bułeczkami z groszkiem na słodko. W wieku pięciu lat obiecaliśmy sobie, że zostaniemy jedną drużyną. Ryutaro miał być jej liderem, gdyż był z nas najstarszy, całe pół roku. Mnie i Masakiego dzieliło zaledwie kilka tygodni, ale cieszyłem się, że nie byłem najmłodszy. Ryutaro był naszą siłą, Masaki kiesą(jego  rodzice byli jakimiś grubymi szychami w naszym klanie) ja zaś rozsądkiem. Pomimo, że to Ryutaro dowodził zawsze pytał mnie o zdanie... Zaraz bo odbiegam od tematu, aktualnie znajduje się w holu akademii przed wejściem do głównej sali i nerwowo próbuje wkopać się w ziemię drałując to 5 kroków w przód i w tył - jak mi często zwracają uwagę, mam to w nawyku. Kiedy tylko otworzą się te drzwi będzie moja kolej, moja kolej by zrobić pierwsze dobrze wrażenie. Na moich sensejach, którzy to przez kilka następnych miesięcy będą mnie szkolić. Tymczasem ja w głowie mam tylko:
- Witajcie, jestem Toin syn Maresuke Ayatsuri. Matki nigdy nie poznałem, ale ponoć to ona nadała mi imię. Mam osiem lat i przybyłem tutaj by zostać Ninja.

PS proszę o łagodny wyrok, wiem, że dość niewiele tu samej historii, ale ośmiolatek raczej nie za wiele jej ma :P pewnie co nieco jeszcze jej się ukaże podczas treningów...

    Nadchodzi ranek, zrywam się z miękkiego materaca, podchodzę do szafy i wyciągam parę ulubionych butów. Spoglądam na obraz po prawej stronie pomieszczenia. Wizerunek ucieszonego dziada oprawiony w hebanową, ciemną ramę wywołuje u mnie szeroki i szczery uśmiech. Pocieszam się każdą sekundą stojąc tutaj i wpatrując się w jego promieniste oblicze. Zamykam szafę i wzrok kieruję na lewo, gdzie stoi komoda z popękanym wazonem, a w nim tuzin róż. Nie omieszkam twierdzić, że ciotka odwiedziła mnie z samego rana, więc podchodzę do kredensu, wyciągam z niego kopertę i odczytuję list pisany wielkimi, drukowanymi literami. Ponownie podpisała się z błędem, lecz przytulam zwitek czystego papieru, jakby był ostatnią daną mi rzeczą. Wzdycham cicho, urywam spojrzenie i wychodzę z pokoju. W międzyczasie mijam hol wyłożony sosnowymi, prawie żółtymi panelami, błyszczącymi na tyle, że mogę się przejrzeć. Uchylam kant w trzecim zakręcie, wchodzę do niebieskawego pomieszczenia. Spoglądam w lustru i rozprostowuję włosy, myję zęby tym co zostało z ostatnich wydatków i zakładam okulary. Brudne ubrania zarzucam do starego kosza na pranie, zgaszam światło i wychodzę na świeżą przestrzeń. W wodnistych terenach nigdy nie spotyka się ładnej pogody. Przed wyjściem zarzucam na tyle ciepły płaszcz, by chronił mnie przed czterema stopniami. Uchylam czubek nosa za próg wyjściowym drzwi i czuję, jak po jego koniuszku wolno spływa kropla wody. Deszcz, tak bardzo go nie lubię. Stwarza zmorę dla mnie, dla mojej rodziny oraz dla owadów, którymi z reguły się zajmujemy. Wychylam dłoń i czuję jak woda z mocnym impetem uderza mi o kostki. Nie wyjdę. Postanawiam zostać w domu, zdejmuję kurtkę i kieruję się do salonu, gdzie wtulona w koc siedzi moja matka. Podchodzę bliżej, mijam rozłożystą, ozdabianą kanapę i spoglądam, iż kobieta zasnęła. Nasuwam jej ciepły kożuch nieco wyżej, poprawiam nogi i całuję w czoło. Zawijam na pięcie, po drodze zabieram nieumyte naczynia, lecz zatrzymuje mnie jej głos.
     - Saori? Wróciłeś już? - Jej głos jest łamliwy. Zagryzam wargi, wiedząc, że ponownie przechodzi migrenę. Będąc jeszcze spokojnym, odchylam głowę i spoglądam w jej śnieżne źrenice. Widzę w nich cierpienie, na które nie mogę nic poradzić.
    - Nie, matko. Leje jak z cebra. Wyjdę po południu, gdy wzejdzie tęcza. - Unoszę kąciki ust, by uwidocznić uśmiech. Wzdycham na jej ciężki stan i wychodzę z pomieszczenia, kierując się do kuchni. Tam odkładam stertę naczyń i wracam do swojego pokoju, gdzie większość czasu leniuchuję. Rozmyślam nad przeszłością, nad dniami, które były dla mnie najważniejsze. Pełna rodzina, wuj zajmujący się mną, pokazujący coraz nowsze modele budynków. W mym oczodole zbierają się łzy, lecz przecieram je szorstkim końcem rękawa. Spoglądam za okno i zamykam powieki, oddając się w przytulne ramiona snu.
    Tak wygląda moje życie. Wiele lat temu umierający ród do którego należę przebył wiele kilometrów, by w końcu dołączyć do Samotników. Mimo nieprzyjemnych dla nas klimatów, żyje nam się spokojnie. Nie zwracamy uwagi na panujący chaos póki w porządku trzyma nas przywódca. Wojna nie dotyka naszych stron, codziennie zaopatrujemy się w chleb, świeże mięso i wodę. Niegdyś bywało gorzej, teraz to życie z bajki. Mogę jedynie marzyć, że kiedyś wyrwę się z tego ponurego, wodnistego miejsca. Śnię o czasach wolnego klanu, gdzie robaki żyją w zgodzie w ludźmi. A nie tak jak jest teraz. Sąsiadka Kaguya ciągle stoi w oknie i grozi mi palcem, że gdy jeszcze raz zobaczy mojego owada, to go kapciem zgniecie. Upierdliwy piernik.
    Przerzucam się na drugi bok, wkładam dłonie pod poduszkę i wyczekuję późniejszej godziny. Kukam na zegar, choć ten ciągnie swe wskazówki bardzo wolno. Odprowadzam sekundnik oczami, oczekując końca ulewy. Upływają godziny, a ja wiercę się na łóżku, spychając po kolei poduszki i nakrycia. Gdy nadchodzi godzina wyjścia, kieruję się na dół, ściągam kurtkę z metalowego haczyka i wybiegam. Mijam kilka przyjemnych osób, znanych mi do tego. Kroki kieruję do sklepu, gdzie zbieram zapasy na cały tydzień i wracam do rodzinnej chatki. Tam rozpakowuję siatkę, rozkładam towary na szafkach w kuchni i przygotowuję jedzenie dla matki i dla mnie. Obydwoje zasiadamy wieczorem do stołu, delektujemy się ryżem z dodatkiem delikatnie zapiekanego kurczaka. Na całość nałożony sos koloru karmelowego z dodatkiem czarnych przypraw. Po uczcie zmywam, jak to mam w zwyczaju. Odczuwam awersję do codziennych obowiązków, lecz ostatecznie przymykam na to oko. Altruistycznie zabieram leki i podaję je matce, gdy ta siada do małego, dębowego stolika. Rozkładam nogi na dywanie, głowę opierając o specjalny kawałek tapczanu. Spoglądam w jej jasne oczy, a ta zabiera głos. Czarne włosy opadają wzdłuż ramion, wyszczególniając chude, nieestetyczne obojczyki. Odwracam wzrok i słucham tego, co ma mi do powiedzenia.
    - Będziesz musiał udać się do kraju pól ryżowych. Saori, wujostwo załatwiło nam dodatkową dostawę ryżu. To bardzo długi dystans, lecz nie powinno być Cię tylko kilka dni. Zaprzęg z końmi doprowadzi Cię z powrotem. Zrobisz to, prawda? - Wtapia swe błagalne oczy w moją stronę, a ja nie mogę nic poradzić. Macham ręką na odchodne i przytakuję, choć plan nie podoba mi się wcale.
    - Dobrze, dobrze. - Skanduję, co sylabę machając gustownie. Ta no Kuni nie leży tak daleko, a sama podróż winna być dla mnie empirią. Wychodzę z pomieszczenia, po drodze sięgam po podróżną torbę i od razu udaję się do wyjścia. Przy progu sięgam po grog, bardzo silny trunek rozcieńczony wodą. Przywołuję uśmiech coby nie myśleli, że nie będę sobie drogi ułatwiał.

***

    Przechodzę brukowanymi kamieniczkami, kiedy mój nos zaczyna piec. Drapię go szybko, by ostudzić to cholerne, nieprzyjemne uczucie. Dopiero wtedy uświadamiam sobie, że nie wziąłem ostatniej dawki leku. Z rękawa wyciągam malutką pigułkę, którą wpycham głęboko do ust. Popijam czystą wodą i odczuwam ulgę. Nie wyobrażam sobie, jak mogłem zapomnieć o ostatnim zabiegu anafilaksji. Na szczęście, alergia ta mija z czasem. Dochodzę do niewielkiego wzniesienia, posianego złocistą trawą. Żyto mieni mi się w oczach, spoglądam na nie z zadziwieniem. Nad horyzontem maluje się niebo pomarańczowe, zdobione wałkowanymi chmurami. Nie utyskuję nad przygodą, cieszę się jej każdą sekundą. Przechodząc, co raz kopię kamienie, aż me oczy spotyka ciemność. Zatrzymuję się, macham rękoma, lecz nie mogę niczego dotknąć, niczego zobaczyć, ani niczego poczuć. Oddaję się pokusie zamknięcia oczu i zasypiam.
    Ze snu wyrywa mnie głos nieznanego mężczyzny. Stoję równo z innymi, podobnymi do mnie chłopakami. Po lewo znajduje się jakaś dziewczyna, nieco niższa ode mnie. Wzrokiem błądzę po wszystkich filarach, po palisadzie i drewnianym wzniesieniu. Dopiero odnajduję niewielki szyld, a raczej tabliczkę z ciemnymi literami. Ktoś napisał - akademia ninja. Wytrzeszczam oczy w niedowierzaniu. Wszyscy stoimy równo i nie odzywamy się. Cóż za imperatyw! Uginam kolana i mrużę powieki, by przyjrzeć się budynkom. Nim zdążam cokolwiek powiedzieć, przechodzę inicjację i staję się członkiem ośrodka. Wnet uświadamiam sobie prawdę - zostanę tutaj na dłużej.

***

    Spoglądam za okno, i szczerze przyznam, że nie wiem który to dzień. Rozglądam się po pomieszczeniu, choć zdaję sobie sprawę, że na biegu kilku sekund nic się w nim nie zmieni. Mą uwagę przykuwają cztery ściany, każda w innym kolorze. Kojarzą mi się z porami roku, z opowieściami, które w młodości snuła mi matka. Zamykam oczy i pogrążam się we wspomnieniach. Odczuwam chłód, który przeszywa me dłonie i wywołuje gęsią skórkę. To moje pierwsze lata, kiedy chowałem się na hodowcę robaków. Pamiętam, jak biegałem po siedzibie samotników, a goniło mnie stado rozwścieczonych os. Dziad uczył mnie przemawiać do robaków, jak się z nimi porozumiewać oraz dbać o nie. Nauczył mnie wszystkiego, co potrzebne mi będzie w prawdziwym życiu. A choć zmarł, to nigdy nie zaprzestałem interesowań w kierunku własnej linii krwi. Moja rodzina, a choć bardzo mało liczebna, posiadała i posiada specjalną umiejętność. Na moment odrywam się od wspomnień i spoglądam na kolejną ścianę, a na myśl rzuca mi się okres siedmiu lat. Wtedy miałem bardzo wiele problemów. Cykl, w którym dorastałem, co też znaczy bardzo ciężki. Sporadycznie wysłuchiwałem poleceń, a w większości robiłem to, na co miałem soczyście ochotę. Nigdy jednak nie zawiodłem ani dziada, ani wuja. Mój wzrok spoczął na kolejnej ścianie. Lato, bardzo przyjemna pora roku, i dla mnie, i dla owadów. Prawie zawsze wychodziłem na łąkę i tam odkrywałem nowe gatunki, których nawet nie opisywano w książkach. Spojrzenie napotkało ostatnią ścianę. Wiosna to także czas zbiorów. Spacery z matką, podziwianie krajobrazów oraz majestatycznych zachodów słońca. Dźwignąłem się na łóżko i położyłem w komforcie. Splotłem dłonie ponad biodrami, a wzrok ostatecznie spoczął na suficie. Były to pierwsze minuty w akademii, lecz na myśl nachodziło mi całe moje życie. Najbardziej tęskno było za domem, tuż po tym za wolnością. Jedno jest pewne - jeno mi zostało odbudować rodzinę. Podłożyłem blade dłonie pod poduszkę wypchaną pierzem, zamknąłem powieki i pogrążyłem się w głębokim, kamiennym śnie.