Ninja Clan Wars

Z daleka ukazała mi się dość olbrzymia latarnia morska, która jako pierwsza przykuła moją uwagę. Na dworze było dość parno, więc zdjąłem z siebie swoje nawierzchnie ubranie, które umieściłem na plecach. Powolnym krokiem udałem się na zbocze obok latarni, aby zobaczyć, gdzie się znajduję. Stanąwszy tam ujrzałem ogromny port. Widok był na prawdę niesamowity, tym bardziej, że pierwszy raz widziałem to miejsce w naszym kraju.
- Cóż, najwidoczniej los chce, abym wybrał się do którejś z krain! - pomyślałem, z wielkim entuzjazmem.
   Wszędzie było mnóstwo turystów, jednak oprócz tłumów ludzi widać było kilka łodzi przypiętych do kamiennych platform u podnóża wzniesień. Postanowiłem wybrać się do Krainy Samotników, aby zdobyć nowe doświadczenia. Zszedłem więc na dół, poszukując osoby, do której należały owe łodzie. Nie miałem pojęcia, czy można wziąć je bez pozwolenia, jednak nie widząc nikogo, kto mógłby ich pilnować, odpiąłem ją od kamiennej platformy i pchałem w stronę morza.
   Kiedy łódka była już w wodzie, wytarłem ręką swoje spocone czoło. Wsiadłem do środka, wyruszając w rejs.

z/t -> Airando

Najwidoczniej po raz kolejny dane mi było udać się w to przepiękne miejsce. Jednak tym razem nie miałem dość czasu, aby delektować się tymi wszystkimi atrakcjami, które można było napotkać po drodze do łodzi. Stanąwszy na urwisku, poczułem chłodną falę wiatru, która towarzyszyła morskiemu klimatowi. Poczułem ów smak przygody, który czekał na mnie, w Baigai. Prawdopodobnie była to misja polegająca na dostarczeniu zwoju, który trzymałem zaś pod pachą, jednak mimo wszystko byłem podekscytowany sytuacją. Próbowałem zejść na dół, powoli i ostrożnie, ze stromego zbocza. Postanowiłem od razu podejść do przycumowanej łajby, choć z pośpiechu potknąłem się o dość spory kamień. Oprócz obdartych rąk nic mi się nie stało, więc zanim wskoczyłem do statku, umyłem dokładnie ręce. Poprosiłem o wypożyczenie konkretnej, małej łódki.  Wszedłszy do środka położyłem przedmiot obok siebie, następnie odpinając sznur od pomostu.

z/t -> Kaminari no Kuni/ Kouesumi/ Miasto portowe Tsukjii

    Narisa była dla mnie wielką zagadką. Cały czas miałem wrażenie, jakby chciała przede mną uciec na drugi koniec wyspy. Przed chwilą z kolei siłą wyciągnęła mnie z pokoju Shinsaku, przez co w dosłownie ostatniej chwili udało mi się wydrzeć zwój, który mi dawał. Zaraz po tym zaczęła nazywać mnie "wybawcę" co było tylko dowodem na to, że mój blef się udał. Mimo wszystko było w niej coś... innego, tylko nie wiedziałem jak to nazwać.

    Zaraz po opuszczeniu głównego budynku, znów objąłem prowadzenie. Najwyraźniej młoda Inuzuka nie zamierzała w jakikolwiek sposób się buntować. Wszystkim to było na rękę. Mogłem spokojnie iść, nie trzymając cały czas broni w pogotowiu. Pozostało mi tylko liczyć na bezpieczną podróż, co stawało się rzadkością.

    Dziewczna zaskoczyła mnie trochę swoim pytaniem. Nie wiedziałem jak wyglądała przez ostatnie lata sytuacja w Airando, lecz dziwne było to, że nie znała własnego lidera. Z moimi informacjami wyciąganie logicznych wniosków było bezsensowne. Dlatego postanowiłem udzielić zwykłej odpowiedzi, bez żadnej nad interpretacji.

     - Ichuza-san? Nie wiem o nim zbyt wiele. Widziałem go zaledwie w czasie dwóch walk. Pochodzi z klanu Futago, to tamci z drugą głową na plecach. Skoro jesteś z Airando, to pewnie wiesz których mam na myśli... - odpowiedziałem uprzejmie. Wolałem na tym skończyć. albowiem Nie znałem jej dość dobrze, by zdradzać głębsze detale.

    Szybko dotarliśmy do portu. Nie miałem okazji spytać się o transport, więc musiałem improwizować. Podszedłem do właściciela niezbyt okazałego statku. Po krótkiej rozmowie, w której nie ukrywałem celu podróży, wymusiłem za pomocą perswazji użyczenie łajby na nasze potrzeby. Nie zwlekaliśmy i wyruszyliśmy w rejs, kierując się na dalekie południe.

[z/t (Ja i Narisa) -> Budynek lidera organizacji (Siedziba Samotników)]

   Po długiej przeprawie, statek z Airando dobił do brzegu w Kraju Uciekiniera. Poobijany dzieciak z zabandażowaną całą ręką wyszedł na ląd, powolnym krokiem idąc w stronę szpitala. Miał nadzieję, że znajdzie tam schronienie i szansę na doprowadzenie się do stanu używalności. Powolnym krokiem szedł w kierunku, który wskazał mu jeden z zapytanych przechodniów. Przy okazji rozglądał się dookoła, jakby kogoś szukał. Miał nadzieję, że jego Mama nie zobaczy go w takim stanie... przynajmniej na razie.
   Idąc prosto przed siebie mijał kolejne budynki, stoiska z rybami i temu podobne. Marsz zaczynał go powoli męczyć, lecz nie poddawał się i brnął dalej przed siebie. Zajęło mu dobre kilkanaście, jak nie kilkadziesiąt minut, aby opuścić port i znaleźć się na drodze, która prowadziła prosto do szpitala.

[z/t => Siedziba Wyrzutków => Szpital]

   Młody wojownik dotarł wreszcie na port, gdzie po pierwsze miał nadzieję zgubić rudego grubasa, a po drugie chciał znaleźć jakiś trop. Nie musiał szukać daleko. Na początku jego uwagę przykuła dziewczynka, zabierająca złodziejowi niewielki pakunek, który z daleka wydawał się chłopcu znajomy. Mimo to nie mógł zbyt pochopnie oceniać sytuacji. Uśmiechnął się pod nosem, po czym podszedł dość nieśmiałym krokiem w kierunku dziewczyny. Mimo, że był przeszkolonym ninja, sytuacja ta wywoływała u niego dość niezręczne uczucie.
   Gdy był już dość blisko dziewczynki, uśmiechnął się przyjaźnie, spoglądając na nią. Dość cichym i nieśmiałym głosem odezwał się do niej.
   -Czeeść. Jestem Mesa.-wyciągnął łapkę w jej stronę, uśmiechając się szeroko-To musi być coś bardzo ważnego, skoro tak tego bronisz, prawda?-spojrzał na pakunek, przy okazji porównując go do tego, który wcześniej widział u Staruchy
   Przyglądał się dziewczynie dość uważnie, oczekując, iż ta powie mu, co dokładnie znajduje się w niewielkim pakunku i będzie w stanie to udowodnić. Tracił zaufanie do ludzi... nie mógł drugi raz pozwolić sobie, by ktoś oszukał go tak, jak Stara. Postanowił, że kelnerką-w razie potrzeby-zajmie się nieco później.

   Chłopak zirytował się, gdy ta mała gnida nazwała go identycznie jak wcześniej Starucha. Nie mógł sobie pozwolić na traktowanie go w ten sposób po raz kolejny. Na dodatek rudzielec dogonił go, po czym zatrzymał się niedaleko, by złapać oddech.
   -Nie mam teraz czasu na zabawę... później pogadamy.-rzucił krótko do grubego, po czym ruszył za dziewczyną
   Próbował nie stracić jej z oczu. Jej ton i dobór słów dał mu do zrozumienia, że chyba trafił na właściwą osobę... do tego nawet sytuacja wydała się nieco podobna do tej sprzed jakiegoś czasu. Tym razem jednak postanowił nie ufać nikomu i niczemu. Może wyjdzie na tym lepiej, niż wtedy, gdy chciał nieść pomoc każdemu, kto wyglądał na potrzebującego. Teraz liczyło się jego dobre imię... i honor jego nazwiska. Biegnąc za dziewczyną [szybkość: 30], już rozmyślał, jak ukarać kogoś, kto tak go oszukał i oczernił w oczach ludzi, z którymi powinien stać po tej samej stronie.
   -Zatrzymaj się, jeśli ci życie miłe...-myślał chłopak przy rozważaniu kary dla oszustki

   Dziewięciolatek gonił dziewczynę, która niestety była w stanie dotrzymać mu kroku. Już miał przyspieszyć, gdy nagle poczuł mocne uderzenie w tył głowy, co spowodowało utratę równowagi i przewrócenie się. Po przejechaniu po ziemi kilkunastu centymetrów, wstał z lekkim oporem i odsunął się od grubasa, rozglądając się dookoła. Było tu dość sporo ludzi, więc na pewno znajdzie się jakiś dorosły, który... ochroni małego chłopca przed starszym gnębicielem! Odwrócił się, przecierając oczy rękawem, co spowodowało lekkie zaczerwienienia dookoła nich. Cały drżąc podbiegł do jakiejś kobiety, która wyglądała na młodą matkę i powiedział do niej dość smutnym i lekko roztrzęsionym głosem...
   -Psze pani... może... może mi pani pomóc? Ten duży chłopiec mnie bijee!--tu zakrył mocno zabrudzonymi dłońmi całą twarz i pochylił się delikatnie do przodu, jakby chciał schować się przed całym światem
   Zdawał sobie sprawę z tego, że w ten sposób straci złodziejkę z oczu, lecz teraz już wiedział, kogo ma szukać... a grubasa musiał się wreszcie pozbyć. Nie chciał rozpoczynać walki wśród tłumu. Mimo jego zmieniającego się charakteru, dalej zależało mu, aby niewinnym nic się nie stało.
   Liczył, że kobieta zajmie grubasa jakąś moralizatorską gadką na tyle długo, by chłopiec mógł ruszyć w dalszy pościg za nieletnią złodziejką. Czekał teraz na reakcje kobiety, wydając z siebie ciche odgłosy szlochu. Miał nadzieję, że kobieta zrozumie sytuację gnębionego malucha i zechce wesprzeć go w jego problemie z tłuściochem.