Ninja Clan Wars

Theme
I nawet mój "potrójny atak" nie zadziałał, okazał się niczym w porównaniu z prawdziwymi zdolnościami oponenta. Ten wyzwolił w sobie jeszcze większą potęgę, przeszedł na wyższy poziom, czy tam otworzył kolejną bramę (o ile moja wiedza nie jest fałszywa). Temu zabiegowi towarzyszył wybuch ogromnej energii, ta odbiła wszystkie ataki dystansowe, zniwelowała działanie Kage Nui, a także zniszczyła klony, wszystko poszło na marne.
-Fukusaku, Shimo... - rzuciłem w stronę żab niemalże od razu.
-Nie myśl sobie, że cię zostawimy, nie możemy... - Ma i Pa oburzyli się, przemówił Pa, ale mu przerwałem, *puff* i żaby zniknęły.
Nie chciałem narażać moich najbardziej zaufanych summonów na niebezpieczeństwo, tym bardziej, że wróg okazał się o wiele silniejszy, znacznie przewyższa moje siły, a nie posiadam odpowiednich zdolności, by mu sprostać.
-Czy to mój koniec ? ... - w mojej głowie zabrzmiała echem taka właśnie myśl.
I stało się, pojawił się obok mnie, nie mogę się z nim nawet równać, dlatego nie miałem właśnie szans, nie zdążyłem się nawet obronić. Nim się obejrzałem, znajdowaliśmy się już w powietrzu, chwilę potem otrzymałem serię potężnych ciosów, ich szybkość spowodowała nawet wywołanie ognistych kul, którymi też oberwałem. Sage Mode leczył obrażenia, ale to nie wystarczyło, ciągle mało, dlatego używałem techniki medycznej, która działała automatycznie, ale to także nie wystarczało, a w skutek utraty chakry Tryb Mędrca został dezaktywowany. Leżałem na ziemi obolały, posiniaczony, poraniony, wokół moich oczu, a te był zamknięte, nie można już było dostrzec charakterystycznych obwódek, tym samym moje możliwości się pogorszyły, ale co tu mówić o możliwościach, skoro jestem prawie martwy? Zacząłem się teraz zastanawiać nad tym wszystkim, nad ludźmi, których poznałem, nad uczniami, w ogóle nad własnym życiem. Marzenia o zostaniu liderem klanu prawdopodobnie przepadają wraz z tą chwilą. Umieram?
-Nie ! - otworzyłem oczy przy tej głośnej, głuchej myśli.
Podparłem się rękami, wygiąłem się jakoś i z trudem udało mi się w końcu wstać, spojrzałem prosto na przeciwnika, na mojego oprawcę, po czym uśmiechnąłem się w bólu, bo przecież nadal znajdowałem się w niezbyt ciekawym stanie.
-Wiem... Jestem po prostu nikim... Nikim dla klanu, bo co takiego dla niego robię? Przecież nie wywyższam się w żaden się w żaden sposób, jestem po prostu nikim i to jest cała prawda. Jednak posiadam w życiu jakieś cele, to już moja druga z kolei szansa, nie pozwolę sobie jej zmarnować. To nie jest jeszcze mój czas, muszę naprawić błędy, które popełniłem w poprzednim życiu i ktoś taki jak ty nie może mi w tym przeszkodzić. - mimo braku sił udało mi się z siebie wydusić chociarz kilka honorowych słów.
Stałem prosto, gibając się, opadnięty z sił, co ma się dziać, niech się dzieje, może mi się uda cokolwiek zrobić, mam jeszcze trochę chakry, chociaż w sumie nie, bo między mną a przeciwnikiem jest zbyt duża różnica mocy. Ale to nic, nie poddam się, nie mogę, będę walczył do ostatnich pokładów sił, na razie musiałem czekać, ale w razie czego szykowałem już chakrę w nogach i w prawej dłoni, tak w razie czego.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Nie byłem w stanie czegokolwiek zrobić, koleś podszedł do mnie, złapał mnie za fraki i coś tam jeszcze powiedział, ale nawet nie mogłem mu odpowiedział, nie miałem sił. Kolejne uderzenie, kolejny ból, a po chwili nieprzytomność. Wiedziałem tylko, że na mojej twarzy pojawiła się spora rana, która na pewno po tej walce będzie pamiątką na całe życie. Skąd wiedziałem? Ból ciągle czułem, tak wielki, nawet mimo nieprzytomności. Cóż mogłem zrobić? Nic, pogrążyłem się w cierpieniu, a to wywołało u mnie błogi sen. Sytuacja ciągle przecież nie była do końca pewna, nie mogłem mieć pewności, że przeciwników już nie ma, jednak pozostałem z taką nadzieją. Przez jakiś czas na pewno się nie ruszę, doznałem ogromnych obrażeń, a nawet nie jestem w stanie się sam uleczyć. Moje życie wisi właśnie na włosku, umieram, i nie mogę nawet zapobiec swojej śmierci pomimo zdolności medycznych.
-Umieram... Czyżbym nie wypełnił nawet mojej drugiej szansy? - spytałem w myślach sam siebie już z zamkniętymi oczami.

I oczywiście od razu pojawiłem się w Kanketsu, oczywiście na terenach tej oto prowincji. Moim oczom ukazało się miejsce walki, którą stoczyłem dość niedawno, mógłbym rzec - przed chwilą. Nie chciałem jednak dopuszczać do siebie tego typu myśli, mój humor ostatnio miewa dziwne wahania, a przez tą walkę, czuję, że coś się we mnie zmieniło, odcisnęła ona na mnie jakieś piętno, którego niełatwo będzie się pozbyć. Skoro nie wiem naprawdę do czego zdolny jestem w złości, powinienem chociażby starać się kontrolować, wiem, że czasem nie jest to łatwe, ale ja, jako osoba, powinienem to robić. Skoro miałem myśleć jedynie o pozytywnych rzeczach, myślałem o Chuu, prowincji, do której właśnie zmierzałem. To moje rodzinne ziemie, na pewno doznam pewnego rodzaju oczyszczenia, kiedy już się tam pojawię, więc nie mam się raczej czego bać. Najlepsze jest to, że może uda mi się potrenować, czy coś, chociaż wątpię, priorytetem jest przebranie się, moje ciuchy są w opłakanym stanie, nie, żeby coś, ale w niektórych momentach moje ciało nie jest przysłonięte strojem, choć powinno być i w tym problem. No nic, na razie biegłem dalej.

[zt -> Yu no Kuni, Tereny]

Po raz kolejny przybyłem do Kanketsu. To tu wraz z Takashim i Rokutaro broniliśmy kraju ognia. Byłem teraz sporo silniejszy niż wtedy, ale wciąż za słaby. Właśnie po to wybierałem się na wyspę handlową. Po broń, dzięki której będę mógł używać silniejszych jutsu. Już całkiem niedaleko. Port znajdował się w sąsiedniej prowincji, więc wkrótce powinienem tam dotrzeć. Chciałem też, jak najszybciej wznowić trening. Po za tym musiałem poszukać Takashiego z powodu paktu z żabami. Może on wie kto go posiada. Już wkrótce zajmę się tym wszystkim, wkrótce.
[zt---->Yu no Kuni]

Dotarłszy do Kanketsu mogłem pozwolić sobie na małą przerwę. Zużyłem trochę sił, więc postój się przyda. Posiedziałem pod jednym z drzewek parę minut aby zregenerować energię, po czym zacząłem zbierać się do dalszej podróży.
- Mam nadzieję, że nikt mnie nie uprzedził... Wolałbym, aby moja podróż zakończyła się 'czymś'. Nie lubię robić pustych przebiegów...
Ta myśl towarzyszyła mi przez cały czas podróżowania w Kanketsu. Nie był to długi epizod, gdyż spieszyłem się troszkę bardziej niż "mocno".  Gdy tylko dostrzegłem granicę dzielącą Kraj Ognia a Yu no Kuni od razu ją przekroczyłem. Chciałem być jak najszybciej u celu.
z/t -> Yu no Kuni/Tereny

Obydwaj zmęczeni szliśmy przez kraj Ognia, w końcu nie wytrzymaliśmy. Gisaku, zajął się obozem, a ja tylko siedziałem i patrzałem jak się wszystkim zajmuje. Kiedy tylko wszystko było gotowe, przez jakiś czas siedziałem i wpatrywałem się przenikliwie w ogień, wyglądało to jakbym chciał w nim coś zobaczyć. Po chwili jak siedziałem, tak wygiąłem się na bok, położyłem się i nie pamiętałem nawet kiedy zasnąłem. Rano wstałem wypoczęty, pomogłem tym razem mistrzowi sprzątnąć obóz i udałem się tuż za nim do Debiruiyaa. Przez większość podróży dominowała, jakaś dziwna cisza, niemal wcale się do siebie nie odzywaliśmy.

[z/t -> Debiruiyaa]

Lecąc dalej, powiedziałem sam do siebie:
- Przynajmniej jestem już w Kraju Ognia... Jeszcze tylko trochę i będę na miejscu - byłem również ciekawy kogo w ogóle spotkam. To, że będzie tam Takashi i Gisaku wraz ze swoim uczniem byłem pewien. Zależało mi jeszcze na współpracy z Ichitsu oraz Miyaguchi'm. Już raz prowadziliśmy wspólną walkę i wiedziałem, że im mogłem zaufać. Owszem, znowu miałem nadzieję, że wojska Kraju Ognia się pojawią w walce. Jeżeli będzie to wyglądało tak jak ostatnim razem... Cóż, wykorzystam swoją sztukę do zabrania życia pewnej osoby.

[zt -> Debiruyaa/Tereny]