Ninja Clan Wars

Biegłem przed siebie, co jakiś czas zerkając do tyłu. Nie miałem ochoty skończyć w paszczy niedźwiedzia, w końcu, kto by chciał? Spojrzałem na swojego kolegę i rzekłem do niego z lekką nutą przerażenia w głosie:
Masz jeszcze pigułki wzmacniające? Dlaczego miałem na celu zdobycie ich? Za wszelką cenę chciałem zwiększyć swoje statystyki, aby móc dłużej uciekać przed wrogiem. Biegnąc z zapartym tchem czekałem, aż do ręki dostanę to, o co prosiłem Uchihę. A gdyby tak... - zamyśliłem się - rzucić w niego zaraz notką wybuchową? Jednak biorąc pod uwagę swój obecny stan, dopiero, kiedy dostanę pigułkę, będę mógł to zrobić.
Póki co, zacząłem coraz bardziej się męczyć, więc zawołałem: Kenji! Pośpiesz się!

Nie będąc do końca przekonany sięgnąłem ręką do kieszeni by podać Yun'owi wszystkie posiadanie prze ze mnie shikan'y, a chwilę później niespodziewanie rzucił się na mnie niedźwiedź.
-Cholera!! Dlaczego akurat ja!
Pierwsze co przyszło mi do głowy to sięgnięcie po swoją katanę, co było złym pomysłem ponieważ prawdopodobnie nie zdążyłbym jej wyciągnąć i skontrować ciosu zwierzęcia.
Drugim pomysłem był kunai który jeszcze bardziej by mi się nie przydał z powodu swojego rozmiaru.
Postanowiłem w końcu użyć swojej katany. Wyjmując ją [szybkość 23] i uderzając ją łapę niedźwiedzia [siła 30]

Ostatnio edytowany przez Kenji (2014-02-04 20:09:56)

Uchiha był bardzo pewny siebie na tyle pewny siebie, że nawet nie próbował uniknąć ciosów niedźwiedzia. Zamiast tego na atak odpowiedział atakiem, jak łatwo jednak się domyślić młodzieniec dysponował znacznie mniejszą siłą od dzikiej bestii. Przewagę chłopaka jednak stanowiła katana, która mogła rozedrzeć ciało zwierzęcia równie łatwo, co zwierze swoimi pazurami ciało młodego ninja. Rozszalała bestia jednak nie zważała na miecz i prostym uderzeniem łapy wybiła ostrze z rąk Uchihy na odległość około 10 metrów. W tym momencie Yun postanowił zaatakować bestię przy użyciu kunai'a, skóra zwierza jednak była znacznie grubsza niż przypuszczał i zdołał mu zadać tylko drobne rany, na tyle drobne, że nawet nie przejął się wyrzutkiem i kontynuował swój atak na Uchihe. Szczęki besti zacisnęły się na ciele Kenjiego odrywając spory kawał mięsa z jego ciała, widok był przerażający. Dziewczyna, która obserwowała walkę krzyknęła przeraźliwie i rzuciła się do dalszej ucieczki.

Jak mogłem się spodziewać mój atak wcale nie pomógł a tylko pogorszył sprawę.
Niedźwiedź odrzucił moją katanę na kilka metrów, a później rozerwał zębami ogromny kawał mojego ciała.
Krew rozlewała się po całej ziemi. Towarzyszący przy tym ból był tak silny że pewnie gdybym już nie leżał obaliłby mnie. Bałem się spojrzeć na ranę. Krzyk który usłyszałem od dziewczyny pokazał mi że spojrzenie na nią to zły pomysł.
Chwilę później zobaczyłem że Yun biegnie po moją katanę co nie wydawało się być złym pomysłem.
A chwilę później zobaczyłem jak atakuję niedźwiedzia. Miałem nadzieję że Shikan'y które zażył pomogą mu w walce.
Bojąc się o swoje życie postanowiłem spróbować chodź trochę odczołgać się na od walki, więc przewróciłem się na drugi bok i w tej chwili zauważyłem że dziewczyna zaczyna uciekać.
Hej ty! Dlaczego uciekasz. Jesteś przecież medycznym ninja. Powinnaś pomagać innym za wszelką cenę. Uciekając tak ośmieszasz nasz klan.
Zawołałem do niej

Powoli stawałem się coraz bardziej zmęczony, jednak postanowiłem nie dać za wygraną. W obecnej sytuacji nie mogłem pozwolić na śmierć przyjaciela, więc w głowie starałem się obmyślić nowy plan. W międzyczasie stanąłem przed niedźwiedziem tak, aby zasłonić Kenji'ego. Zaparłem się nogami, czekając na ruch przeciwnika.
Może użyję jakiejś techniki? Hm... Narakumi no Jutsu wydaje się być odpowiednia! - pomyślałem. Od razu postanowiłem działać, i spojrzawszy się mu w oczy, złożyłem pieczęcie: Wąż (蛇, Hebi) -> Szczur (鼠, Ratto). Następnie swoistym, niskim i spokojnym tonem wypowiedziałem nazwę techniki: Narakumi no Jutsu. Czekałem na wznoszące się liście wokół celu, jednocześnie stale uważając na ruchy przeciwnika.
   Po raz pierwszy widziałem kogokolwiek w takim stanie, więc ciężko było mi patrzeć na towarzysza. Przełknąłem ślinę z obrzydzenia widoku rany i próbując pocieszyć kompana, westchnąłem:
- Spokojnie, technika powinna zadziałać... Wystarczy poczekać... A co do Ciebie - z pewnością z tego wyjdziesz. Rozedrzyj sobie ubranie i obwiąż ranę, żeby zatamować krwawienie...

Reakcja niedźwiedzia na technikę Yuna była natychmiastowa ucieczka, jak każde stworzenie bez odpowiednio rozwiniętej siły woli był podatny na GenJutsu. Wyglądało na to, że niedźwiedź był na prawdę przestraszony wizją, jak już oddalił się na odpowiednią odległość zaczął wspinać się na drzewo i następnie uciekać skacząc z jednego na drugiej. Zmęczony chłopak miał prawo do zadowolenia w końcu poradził sobie z bestią z którą jego starszy kolega wyraźnie nie dawał sobie rady. Szkoda tylko, że nie spróbował użyć tej techniki wcześniej, może wtedy Kenji nie skończyłby tak jak teraz. Jego rana była poważna, słusznie postąpił owijając ranę kawałkiem materiału w ten sposób znacznie ograniczył krwawienie. Jednak było to tylko tymczasowe poradzenie sobie z problemem i bez specjalistycznej pomocy groziło mu trwałe kalectwo, a być może nawet długa i bolesna śmierć. Chłopcy powinni natychmiast szukać pomocy problem w tym, że nadal znajdowali się w lesie i nie mieli pojęcia jak się z niego wydostać. Jedynym ratunkiem wydawała się dziewczyna jednak czy z  Kenjim w takim stanie, raczej nie zdołają jej dogonić.

W pewnym momencie zauważyłem jak niedźwiedź z niebywałą szybkością opuszcza miejsce naszej walki, uciekając z przerażenia. Duma z możliwości ocalenia swojego towarzysza podtrzymywała mnie na duchu, jednak mimo wszystko myślałem sobie: Baka! Przecież mogłem użyć tego wcześniej! Teraz będę musiał dogonić dziewczynę, która jest medycznym ninją...
Podbiegłem do rannego Uchihy, który wydawał się być w nieciekawym stanie. Podniosłem go lekko do góry, następnie szepnąłem cicho do ucha:
- Nie umieraj mi tu! Sprowadzę pomoc, a do tego momentu nie próbuj zamykać oczu, obiecaj mi to!
Następnie położyłem go w wygodnym miejscu, okryłem swoim wierzchnim ubraniem tak, aby było mu cieplej. Spakowałem swoją broń, przygotowując się do pogoni za pomocą. Nie umiałem chodzić po drzewach, więc pobiegłem w stronę uciekającej dziewczyny, próbując ją jak najszybciej dogonić. [szybkość = 50] Jest ranna, więc to raczej nie będzie dużym problemem... - pomyślałem.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

   Czternastolatek szedł sobie spokojnie w stronę rodzinnego domu, rozmyślając o tym, co powiedzieć rodzicom, a co lepiej zachować w tajemnicy. Po głowie kłębiły mu się myśli odnośnie jego poczynań w ostatnim czasie. Gdy tak szedł leśną ścieżką, towarzyszył mu zapach świeżego powietrza i ciche dźwięki natury; łamane pod stopami gałązki i śpiewy ptaków.
   Gdy zbliżał się do niewielkiego, drewnianego domku, w którym mieszkali jego rodzice, mógł usłyszeć krzyk kobiety. W filmach taki głos nigdy nie zwiastuje niczego dobrego. Czy bohater nie wystraszy się i sprawdzi co dzieje się w mieszkaniu jego rodziny, czy może schowa się i poczeka na rozwój wydarzeń? A może wymyśli coś innego?
   Momentalnie dookoła wszystko ucichło, a gdzieś w oddali dało się słyszeć uderzanie ptasich skrzydeł. Prawdopodobnie zwierzęta wystraszyły się przeraźliwego pisku i uciekły. Teraz, gdy chłopiec już widział swój dom, stanął przed ważnym wyborem, który może zaważyć o całym jego życiu.
   Przez rozbite okno dało się słyszeć na przemian płacz i krzyk. Szkło leżało popękane dookoła, a w okolicy nie było nikogo podejrzanego.