Ninja Clan Wars

Biegłem przed siebie, co jakiś czas zerkając do tyłu. Nie miałem ochoty skończyć w paszczy niedźwiedzia, w końcu, kto by chciał? Spojrzałem na swojego kolegę i rzekłem do niego z lekką nutą przerażenia w głosie:
Masz jeszcze pigułki wzmacniające? Dlaczego miałem na celu zdobycie ich? Za wszelką cenę chciałem zwiększyć swoje statystyki, aby móc dłużej uciekać przed wrogiem. Biegnąc z zapartym tchem czekałem, aż do ręki dostanę to, o co prosiłem Uchihę. A gdyby tak... - zamyśliłem się - rzucić w niego zaraz notką wybuchową? Jednak biorąc pod uwagę swój obecny stan, dopiero, kiedy dostanę pigułkę, będę mógł to zrobić.
Póki co, zacząłem coraz bardziej się męczyć, więc zawołałem: Kenji! Pośpiesz się!

Nie będąc do końca przekonany sięgnąłem ręką do kieszeni by podać Yun'owi wszystkie posiadanie prze ze mnie shikan'y, a chwilę później niespodziewanie rzucił się na mnie niedźwiedź.
-Cholera!! Dlaczego akurat ja!
Pierwsze co przyszło mi do głowy to sięgnięcie po swoją katanę, co było złym pomysłem ponieważ prawdopodobnie nie zdążyłbym jej wyciągnąć i skontrować ciosu zwierzęcia.
Drugim pomysłem był kunai który jeszcze bardziej by mi się nie przydał z powodu swojego rozmiaru.
Postanowiłem w końcu użyć swojej katany. Wyjmując ją [szybkość 23] i uderzając ją łapę niedźwiedzia [siła 30]

Ostatnio edytowany przez Kenji (2014-02-04 20:09:56)

Uchiha był bardzo pewny siebie na tyle pewny siebie, że nawet nie próbował uniknąć ciosów niedźwiedzia. Zamiast tego na atak odpowiedział atakiem, jak łatwo jednak się domyślić młodzieniec dysponował znacznie mniejszą siłą od dzikiej bestii. Przewagę chłopaka jednak stanowiła katana, która mogła rozedrzeć ciało zwierzęcia równie łatwo, co zwierze swoimi pazurami ciało młodego ninja. Rozszalała bestia jednak nie zważała na miecz i prostym uderzeniem łapy wybiła ostrze z rąk Uchihy na odległość około 10 metrów. W tym momencie Yun postanowił zaatakować bestię przy użyciu kunai'a, skóra zwierza jednak była znacznie grubsza niż przypuszczał i zdołał mu zadać tylko drobne rany, na tyle drobne, że nawet nie przejął się wyrzutkiem i kontynuował swój atak na Uchihe. Szczęki besti zacisnęły się na ciele Kenjiego odrywając spory kawał mięsa z jego ciała, widok był przerażający. Dziewczyna, która obserwowała walkę krzyknęła przeraźliwie i rzuciła się do dalszej ucieczki.

Jak mogłem się spodziewać mój atak wcale nie pomógł a tylko pogorszył sprawę.
Niedźwiedź odrzucił moją katanę na kilka metrów, a później rozerwał zębami ogromny kawał mojego ciała.
Krew rozlewała się po całej ziemi. Towarzyszący przy tym ból był tak silny że pewnie gdybym już nie leżał obaliłby mnie. Bałem się spojrzeć na ranę. Krzyk który usłyszałem od dziewczyny pokazał mi że spojrzenie na nią to zły pomysł.
Chwilę później zobaczyłem że Yun biegnie po moją katanę co nie wydawało się być złym pomysłem.
A chwilę później zobaczyłem jak atakuję niedźwiedzia. Miałem nadzieję że Shikan'y które zażył pomogą mu w walce.
Bojąc się o swoje życie postanowiłem spróbować chodź trochę odczołgać się na od walki, więc przewróciłem się na drugi bok i w tej chwili zauważyłem że dziewczyna zaczyna uciekać.
Hej ty! Dlaczego uciekasz. Jesteś przecież medycznym ninja. Powinnaś pomagać innym za wszelką cenę. Uciekając tak ośmieszasz nasz klan.
Zawołałem do niej

Powoli stawałem się coraz bardziej zmęczony, jednak postanowiłem nie dać za wygraną. W obecnej sytuacji nie mogłem pozwolić na śmierć przyjaciela, więc w głowie starałem się obmyślić nowy plan. W międzyczasie stanąłem przed niedźwiedziem tak, aby zasłonić Kenji'ego. Zaparłem się nogami, czekając na ruch przeciwnika.
Może użyję jakiejś techniki? Hm... Narakumi no Jutsu wydaje się być odpowiednia! - pomyślałem. Od razu postanowiłem działać, i spojrzawszy się mu w oczy, złożyłem pieczęcie: Wąż (蛇, Hebi) -> Szczur (鼠, Ratto). Następnie swoistym, niskim i spokojnym tonem wypowiedziałem nazwę techniki: Narakumi no Jutsu. Czekałem na wznoszące się liście wokół celu, jednocześnie stale uważając na ruchy przeciwnika.
   Po raz pierwszy widziałem kogokolwiek w takim stanie, więc ciężko było mi patrzeć na towarzysza. Przełknąłem ślinę z obrzydzenia widoku rany i próbując pocieszyć kompana, westchnąłem:
- Spokojnie, technika powinna zadziałać... Wystarczy poczekać... A co do Ciebie - z pewnością z tego wyjdziesz. Rozedrzyj sobie ubranie i obwiąż ranę, żeby zatamować krwawienie...

Reakcja niedźwiedzia na technikę Yuna była natychmiastowa ucieczka, jak każde stworzenie bez odpowiednio rozwiniętej siły woli był podatny na GenJutsu. Wyglądało na to, że niedźwiedź był na prawdę przestraszony wizją, jak już oddalił się na odpowiednią odległość zaczął wspinać się na drzewo i następnie uciekać skacząc z jednego na drugiej. Zmęczony chłopak miał prawo do zadowolenia w końcu poradził sobie z bestią z którą jego starszy kolega wyraźnie nie dawał sobie rady. Szkoda tylko, że nie spróbował użyć tej techniki wcześniej, może wtedy Kenji nie skończyłby tak jak teraz. Jego rana była poważna, słusznie postąpił owijając ranę kawałkiem materiału w ten sposób znacznie ograniczył krwawienie. Jednak było to tylko tymczasowe poradzenie sobie z problemem i bez specjalistycznej pomocy groziło mu trwałe kalectwo, a być może nawet długa i bolesna śmierć. Chłopcy powinni natychmiast szukać pomocy problem w tym, że nadal znajdowali się w lesie i nie mieli pojęcia jak się z niego wydostać. Jedynym ratunkiem wydawała się dziewczyna jednak czy z  Kenjim w takim stanie, raczej nie zdołają jej dogonić.

W pewnym momencie zauważyłem jak niedźwiedź z niebywałą szybkością opuszcza miejsce naszej walki, uciekając z przerażenia. Duma z możliwości ocalenia swojego towarzysza podtrzymywała mnie na duchu, jednak mimo wszystko myślałem sobie: Baka! Przecież mogłem użyć tego wcześniej! Teraz będę musiał dogonić dziewczynę, która jest medycznym ninją...
Podbiegłem do rannego Uchihy, który wydawał się być w nieciekawym stanie. Podniosłem go lekko do góry, następnie szepnąłem cicho do ucha:
- Nie umieraj mi tu! Sprowadzę pomoc, a do tego momentu nie próbuj zamykać oczu, obiecaj mi to!
Następnie położyłem go w wygodnym miejscu, okryłem swoim wierzchnim ubraniem tak, aby było mu cieplej. Spakowałem swoją broń, przygotowując się do pogoni za pomocą. Nie umiałem chodzić po drzewach, więc pobiegłem w stronę uciekającej dziewczyny, próbując ją jak najszybciej dogonić. [szybkość = 50] Jest ranna, więc to raczej nie będzie dużym problemem... - pomyślałem.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

   Czternastolatek szedł sobie spokojnie w stronę rodzinnego domu, rozmyślając o tym, co powiedzieć rodzicom, a co lepiej zachować w tajemnicy. Po głowie kłębiły mu się myśli odnośnie jego poczynań w ostatnim czasie. Gdy tak szedł leśną ścieżką, towarzyszył mu zapach świeżego powietrza i ciche dźwięki natury; łamane pod stopami gałązki i śpiewy ptaków.
   Gdy zbliżał się do niewielkiego, drewnianego domku, w którym mieszkali jego rodzice, mógł usłyszeć krzyk kobiety. W filmach taki głos nigdy nie zwiastuje niczego dobrego. Czy bohater nie wystraszy się i sprawdzi co dzieje się w mieszkaniu jego rodziny, czy może schowa się i poczeka na rozwój wydarzeń? A może wymyśli coś innego?
   Momentalnie dookoła wszystko ucichło, a gdzieś w oddali dało się słyszeć uderzanie ptasich skrzydeł. Prawdopodobnie zwierzęta wystraszyły się przeraźliwego pisku i uciekły. Teraz, gdy chłopiec już widział swój dom, stanął przed ważnym wyborem, który może zaważyć o całym jego życiu.
   Przez rozbite okno dało się słyszeć na przemian płacz i krzyk. Szkło leżało popękane dookoła, a w okolicy nie było nikogo podejrzanego.

Wyrzutek troskliwie zajął się nowo poznanym kolegą z klanu Uchiha, zachowywał niezwykłą rozwagę i spokój jak na swój wiek. Szepnął mu do ucha słowa otuchy, ułożył go w wygodnym miejscu i otulił ciepłym ubraniem. Następnie ruszył w poszukiwaniu dziewczyny, która jak słusznie zauważył była ranna. Problem w tym, że on znała las a Yun nie. Młody wyrzutek musiał wymyślić jakiś sposób aby odnaleźć ranna dziewczyny w nieznanym sobie lesie.
Uchiha tym czasem został sam bez jakiejkolwiek opieki, co najgorsze zapach krwi w takim miejscu jak las z pewnością wkrótce sprawi, że być może wkrótce pojawi się tu coś jeszcze niż  niedźwiedź. Kenji nie dość, że miał problemy z zachowaniem przytomności to jeszcze został pozbawiony przez Yuna swojej Katany, z pewnością znajome ostrze mogłoby mu przynieść choć trochę otuchy. Kiedy był układany na ziemi przez swojego wybawce mógł poczuć coś jakby szarpnięcie na plecach. Ciepło ubrań i w miarę wygodna pozycja oraz utrata krwi sprawiły, że bardzo ciężko było mu walczyć ze snem.

Jak dla mnie wszystko jest jasne. Nie ma się co zastanawiać i brać się do roboty. Miałem zamiar otworzyć drzwi. Targały mną różne uczucia, strach współczucie, złość i niepewność. Ostatecznie to nienawiść zmusiła mnie do otworzenia tych drzwi. Nienawiść do osób, które spowodowały, że moja ukochana mama wylewa teraz łzy, nienawiść do osób, które spowodowały, że w moim domu na podłodze jest krew, do osób które zaburzyły spokój i harmonię mojej rodziny. Nie wiem jeszcze kim są te osoby, ale bez znaczenia kto to jest, jest teraz moim wrogiem. Dotychczas, moi wrogowie kończyli w jeden sposób. Nie pozwolę, aby im uszło to płazem. Podejmuję decyzję i z hukiem otwieranych drzwi wpadam do następnego pokoju. Szybko lustruję sytuację i staram się w niej rozeznać aby przez mój głupi ruch nikt nie ucierpiał. Czułem jak w moim ciele coś się gotuje... nie to inne uczucie. To było zimne jak lód.

Straszne, potworne, bestialstwo smierc. Nie śmierć mojego ojca, ale tych którzy go zabili. To było pewne, to się nie może skończyć inaczej. Bylem zdruzgotany. Nie zdążyłem nawet zareagować jak moja mama przytulila mnie. Nie byłem wstanie odwzajemnic tego uscisku.Szok jaki spowodował we mnie widok martwego ojca był zbyt potężny. Wraz z jego śmiercią poczułem jak coś ze mnie ucieka, coś niematerialnego, coś czego nie da się już uratowac. Pozostała pustka, nie było nic. Emocje uciekły ze mnie w bardzo szybko nawet nie zauważyłem jak moja mama ponownie się rozplakala.
Kto to byl?
Zapytałem zimno i bez uczucia. Nadal nie odwzajemnilem uscisku. Teraz wiem dokładnie co chce zrobić. Zabić. Koniec. Nie ma niczego co mnie powstrzyma. Moja zemsta się dokona, tym razem jednak nie będzie to takie spokojne morderstwo, tym razem opłaca im pięciokrotnie za ból jaki mi sprawili.
Kto to był?

A wiec miasto.  Mama się odsunęła,  nie jestem pewien dlaczego.  Szczerze to nieważne. Teraz liczy się tylko jedno. Moja mama usiadła i znowu zaczęła płakać. Mocno to przeżywa. Tez bym tak przeżywał gdybym stracił męża. Chwila, ja straciłem ojca. Dlaczego ja tego tak nie przeżywam?  Coś jest inne.  Coś jest nie tak. Ale teraz nie ma czasu na zastanawianie się nad tym musze ruszyć szybko za tym kimś. Odwróciłem się i wtedy usłyszałem ostrzeżenie mamy. Nie odpowiedziałem i wyszedłem. Niestety tym razem nie mogę Cię posłuchać mamo. Mam swój obowiązek do spełnienia. Szybko wskoczyła na najbliższe drzewo i na najwyższej prędkości [szybkosc: 32] pobiegłem w stronę miasta.  Nie myślałem nawet za dużo. Skupiłem się tylko na pościgu. Nie dam mu uciec nie jak wiem w którą stronę uciekł. Nie muszę wiedzieć jak wygląda. Znajdę go i zabije. Takich rzeczy się nie wybacza. Takich rzeczy ja nie wybaczam.  Nie wyobrażam sobie żyć na jeden ziemi razem z tym kimś.  Ciekawi mnie tylko dlaczego?

W dalszym ciągu biegłem w stronę uciekającej dziewczyny. Wokół mnie mnóstwo drzew, równie podobnych do siebie, co poprzednie, które przed chwilą dane mi było minąć. Krajobraz zielonego lasu przypominał mi moje wczesne dzieciństwo, jednak nie po to się tam znalazłem. Coraz bardziej zdyszany i zmęczony, nie widząc ani śladu po uciekającej, w dalszym ciągu biegnąc, zacząłem krzyczeć wokoło:
- Hej, ty! Nie uciekaj przede mną! Pokonaliśmy go, potrzebujemy pomocy! Zatrzymaj się, jeśli możesz!
Nie czekając, spróbowałem innych, może bardziej skutecznych metod. Wspiąłem się na szczyt wysokiego drzewa, z którego widać było cały las, próbując wypatrzeć koleżankę. Moje oczy przeszukały całą okolicę, w jej poszukiwaniu, a była to ostatnia deska ratunku dla umierającego kolegi, więc starałem się z całych sił... Ze szczytu drzewa krzyczałem dokładnie te same słowa, co podczas biegu, abym stał się dla niej widoczny, jeśli zmieniłaby zdanie.

Ostatnio edytowany przez Yun (2014-02-07 23:53:26)

Byłem zdruzgotany, kiedy czas mijał szybko na tyle, aby chłopak się wykrwawił. Nikogo nie widziałem w pobliżu, więc starałem się dostrzec najmniejsze szczegóły, które mogłyby mnie doprowadzić do tropu. Rozglądałem się w okolicy, jednak nic nie zauważyłem. Czułem się bezradny w tej sytuacji, więc spojrzawszy na dół, chciałem zejść z drzewa. Wśród gęstych gałęzi ujrzałem ślady krwi, więc byłem uradowany. Pomyślałem sobie:
- Nareszcie jakiś trop! Oczywiście, nie jestem pewien, czy to ślady tej dziewczyny, ale nie mam nic do stracenia!
Wziąłem głęboki oddech, byłem pełen energii i chęci do dalszych poszukiwań. Natknąłem się na poszlakę mogącą pomóc mi w odnalezieniu dziewczyny. Rozejrzałem się w okolicy, w poszukiwaniu dalszego ciągu tropów. Kiedy wydawało mi się, że to właśnie tamta droga, ruszyłem w tamtą stronę najszybciej, jak potrafiłem.

Wciąż podążałem przed siebie, idąc śladami krwi. Wędrówka, a raczej pościg trwały niezwykle długo. Czas przedłużał się niezmiernie, jednak nie dawałem sobie za wygraną. W końcu za cel postawiłem sobie odnalezienie dziewczyny, która pomogłaby dojść do zdrowia rannemu koledze. Po długim czasie poszukiwań zdałem sobie sprawę, że popełniłem tragiczny błąd. Mój pośpiech doprowadził mnie do martwego shinobi. Przeszukałem jego rzeczy, i jedyne, co znalazłem, była sakiewka z pieniędzmi. Postanowiłem ją podnieść, i schować głęboko do kieszeni.
- Obrabować zmarłego? To trochę... wzbudza we mnie dziwne uczucia. Ale cóż, jeśli nie wezmę, to się zmarnuje! - powiedziałem do siebie, bijąc się z myślami, czy wziąć to, co do mnie nie należy.
Droga doprowadziła mnie do na otwartą przestrzeń, z której było widać ocean. Pozwoliłem sobie więc na chwilę odpoczynku, więc usiadłem przy brzegu, ciesząc się przepięknym widokiem. Powoli zaczęło mnie zastanawiać:
- Co mam zrobić z Kenji'm? Nie wejdę przecież z powrotem do lasu, którego nie znam... Nie ma nawet szansy, abym go znalazł w tak obszernym miejscu! Więc pozostaje mi wrócić do swojej krainy... Mam jedynie nadzieję, że osamotniony Uchiha poradzi sobie sam... Ale chwila, przecież mam jego katanę!
Uświadomiłem sobie, że nie oddałem mu broni. Jednak nie byłem w stanie nic z tym fantem zrobić.
Kiedy wieczór się zbliżał, postanowiłem ruszyć do Siedziby Samotników, aby w Pomieszczeniu treningowym odbyć trening.
[z/t -> Pomieszczenie treningowe (Siedziba Samotników)

Ostatnio edytowany przez Yun (2014-02-12 21:32:52)

Młody Uchiha postanowił wziąć sprawy w swoje ręce niż czekać bez końca na wyrzutka. Mimo bólu postanowił spróbować wydostać się z lasu samemu. Zrzucił z siebie przesiąkniętą krwią pelerynę kolegi i wtedy zrozumiał jak poważna jest jego rana. Po chwili zbierania sił jednak zdecydował się podnieść jednym szybkim ruchem powstał i ruszył przed siebie. Podczas wstawania ponownie mógł poczuć coś na plecach jednak tym razem o wiele trudniej było to zlekceważyć. Teraz bowiem rozległy się dźwięki dzwonków, które rozniosły się po lesie od razu można było też zauważyć że leżał na metalowej lince do której za pewne zostały przypięte te dzwoneczki. Mogło to być tylko ostrzeżenia, mogła to być pułapka, a mogło to powiadomić kogoś że w okolicy jest nie proszony gość. Cokolwiek to było nie oznaczało niczego dobrego dla Kenjiego. No może z wyjątkiem faktu, że ból był mniej odczuwalny, być może wywołała to adrenalina, być może ubytek krwi sprawił że przestał odczuwać normalnie, a być może to było coś innego.

Kiedy tylko odgłos rozbrzmiał w głowie chłopaka, Kenji nie zastanawiał się posłał kunai'a aby przeciąć linkę. Z pewnością przyniosło to efekt ale ciężko powiedzieć czy Uchiha spodziewał się właśnie tego. Przecięcie linki spowodowało znaczne natężenie się rozbrzmiewającego ze wszystkich storn dzwonienia jednak po chwili zamarło. Ninja ruszył przed siebie na tyle szybko na ile pozwalała mu rana, o dziwo ta przestała go boleć zupełnie jakby miał zdrowe ramię. Biegł przez nieznane tereny w nieznanym kierunku a otaczała go cisza, zupełna cisza. Wydawało się, że w lesie powinno rozbrzmiewać miliony dźwięków jednak od chwili gdy Kenji przeciął żyłkę nie słyszał nawet własnych kroków.

    Chłopak przedzierał się przez las niestety słońce było idealnie nad jego głową przez to mógł określić tylko gdzie jest północ i południe, a i to wydawało się wątpliwe bo leśna gęstwina rzadko pozostawała przerwę przez którą promienie słoneczne skutecznie by się przedostawały. Las, zaś był istnym labiryntem w którym bardzo łatwo zgubić poczucie kierunku. W końcu wykończony chłopak upadł, z trudem podniósł się tylko po to aby przebiec następne kilka kroków i upaść ponownie. Tym razem jednak przed oczami miał białe światło. Po chwili jednak i ono zniknęło. Leżał na ziemi nie mogąc się poruszyć, po chwili jego dusza opuściła ciało nie było już bólu, nie było już nic. No po za tym dziwnym uczuciem jakie towarzyszyło przyglądaniu się własnemu nie żywemu ciału. Tak bowiem umarł Kenji Uchiha porzucony przez swojego przyjaciela na pastwę losu.
   Chłopak obudził się w prymitywnym łóżku w niewielkim pomieszczeniu, wciąż czuł ból w ramieniu oznaczało to tylko jedno wciąż żył. W dodatku jego rana została opatrzona, wciąż prymitywnie ale jednak wystarczająco aby powstrzymać krwawienie. Najwyraźniej minęło trochę czasu bo krew zdążyła już zaschnąć. W głowie nieco mu się kołowało, można by to tłumaczyć ubytkiem krwi i stanem w którym prawie umarł. Jednak chyba było to coś innego ponieważ odczuwał również w ustach dziwny metaliczny posmak.
- Miałeś szczęście, że wpadłeś w GenJutsu z dzwonkami, technika oszukała twój mózg przez co byłeś w stanie dłużej przeżyć. Po za tym dzięki tobie Cię znaleźliśmy. Skoro jesteś już przytomny radzę Ci stąd szybko znikać zanim inni się o tym dowiedzą - powiedziała ta sama dziewczyna, którą spotkałeś z Yunem wcześniej gdy tylko zauważyła, że odzyskałeś przytomność, najwyraźniej od tamtego spotkania minęło wiele czasu gdyż miała na sobie inne ubranie, a nawet inną fryzurę. Jednak charakteru najwyraźniej nie zmieniło bo powitanie było dość chłodne i najwyraźniej nie miała ochoty już się tobą dłużej zajmować bo skierowała się do drzwi.

   Daisuke zauważył radość na twarzy Samotnika. Ledwo uśmiechnął się do niego, wykończony użyciem swojej techniki wskrzeszenia. Mimo to był na tyle zdeterminowany, by pomóc Senshi'emu i odkupić winy ojca, że nie myślał o swoim zdrowiu. Gdy czternastolatek odezwał się, Daisuke powoli zaczął przygotowywać się psychicznie na kolejny wielki wysiłek. Próbował oddychać głęboko i odpocząć przez tą ostatnią chwilę jak najefektowniej. Gdy weszli do mieszkania Samotnika i skierowali się do pomieszczenia, gdzie w dalszym ciągu leżało ciało, czerwonowłosy dał ojcu znak, by ten pomógł mu usiąść przy nieżyjącym mężczyźnie.
   Ciało było bardzo mocno poranione. Matka chłopca odwróciła wzrok od tego widoku, a młody shinobi nie mógł powstrzymać się od łez. Nie znał tego mężczyzny, ale wyobrażał sobie, jak bardzo musiał cierpieć podczas umierania. Ponownie złożył z dłoni pieczęć Hebi. Jego ręce trzęsły się całe podczas ostatnich kilku sekund przed atakiem, którego był pewien doświadczyć. Bał się tego, ale determinacja i obietnica nie pozwalały mu teraz zrezygnować. Odwrócił głowę w stronę Samotnika i uśmiechnął się lekko w jego kierunku, po czym skoncentrował się całkowicie na transferze resztek swojej chakry. Fioletowe oczy badały dokładnie ciało, które leżało oparte o ścianę. Gdy chłopiec był już prawie gotowy, do pokoju weszła matka Samotnika, zrozpaczona śmiercią męża. Zobaczyła swoje dziecko i innych gości. Od razu skojarzyła opis mężczyzny, który zabił jej męża z człowiekiem, który stał bardzo blisko młodego chłopca, koncentrującego się na czymś. Zdenerwowana wyszeptała synowi na ucho:
   -Co oni tu robią...? To ten facet zabił twojego ojca... wiem na pewno... pasuje do opisu. I co to za szczeniak?
   Gdy kobieta skończyła mówić, chłopiec - jakby wyczekał, żeby nie przeszkadzać - krzyknął głośno, po czym wiązka jasnozielonego światła strzeliła w klatkę mężczyzny. Wszystkie rany zagoiły się w zastraszającym tempie, a oczy powoli się otworzyły. Chłopiec natomiast opadł na podłogę. Dobrze, że ojciec stał obok niego, bo mógłby zrobić sobie krzywdę. Podtrzymał swoje dziecko, a łzy napłynęły mu do oczu. Był jednocześnie dumny z syna, ale też martwił się o jego zdrowie i życie. Sprawdził bicie serca swojego potomnego, po czym przytulił go do siebie. Chłopiec stracił przytomność, a z nosa pociekła mu krew.
   Ojciec Senshi'ego natomiast powoli podniósł się z podłogi po opanowaniu bólu głowy. Rozejrzał się dookoła i nie wiedział, co dokładnie się tu dzieje. Spojrzał pytająco na swoje dziecko, po czym przerzucił wzrok na nieprzytomnego Daisuke. Był zakłopotany tą cała sytuacją.

Zaczynałem lubić go coraz bardziej. Swoją determinacją i wrażliwością, bez problemu pokonał moje bariery skrytości i niepewności. Takich ludzi mógłbym poznawać codziennie. Nagle do pokoju weszła moja mama. Wiedziałem, że tak się to skończy, będzie długo tłumaczenia. na szczęście młody shinobi się tym nie przejął i zaczął ponownie swój rytuał wskrzeszenia. Z szeroko otwartymi oczami patrzyłem, jak rany mojego ojca goją się a jego oczy powoli otwierają. Niestety nasz wybawiciel nie wytrzymał tej techniki i sam stracił przytomność. Jego ojciec się nim zaopiekował. Najwidoczniej moja wcześniejsza interwencja wywarła na nim duże wrażenie i teraz stał się innym człowiekiem. Kiedy mój ojciec zaczął się rozglądać po całej zebranej tutaj gromadce, wiedziałem, że teraz mój czas aby wkroczyć.
Słuchajcie, wszystko wam wytłumaczę. Wszystko zaczęło się od tego, że rodzina Daisuke miała problemy dlatego jego ojciec, musiał w jakiś sposób zarobić. na nasze nieszczęście musiał zabijać. Z jakichś powodów zleceniodawca wybrał na cel mojego ojca. Co skończyło się tym, o czym wszyscy dobrze wiemy. Ja w odwecie dokonałem pomsty. Na całe szczęście, znalazł się Daisuke, który swoją mocą mógł wskrzesić obydwu ojców. Dlatego wszyscy znajdujemy się tutaj a on biedny jest teraz nieprzytomny i potrzebuje pomocy. Proszę was wszystkich aby wszystko co było zostawić za sobą, albowiem wszystko się dobrze skończyło i nie chcemy zmieniać tego stanu rzeczy.