Ninja Clan Wars

Wędrująca dusza Ness’Evin

Żywot Evin

Białowłosa kobieta przemierzała szybko ogrody jakiegoś pałacu, kiedy zaszedł jej drogę krępy mężczyzna z lekki zarostem i papierosem w ustach. Miał czarne oczy i długie wronie włosy. Na sobie nosił zbroję samurajską. Jego rysy twarzy były twarde, jakby nigdy nie były skalane uśmiechem, tym szczerym, płynącym z głębi serca. Założył ręce na piersi i poruszył szyją na boki aż kręgi zatrzeszczały.
-Czy moja siostrzyczka wybiera się gdzieś w taką piękną noc jak ta? Zamierza podróżować sama?- zbliżył się do niej wyciągając gwałtownie ręce i łapiąc ją w ramionach, powodując grymas na twarzy dziewczyny.
-Puść mnie, to że ojciec nie żyje, nie znaczy że masz jakiekolwiek prawo mnie dotykać, odpuść zanim urżnę ci łapki.- rzuciła do niego pogardliwe próbując się wyrwać z uścisku brata, jednak ten tylko go zacieśnił. Zaczęła wierzgać, jednak podniósł ją nad ziemią za dłonie i bez jakiegokolwiek problemu zarzucił przez ramię jak łowca swoją zdobycz. Zaczęła krzyczeć, więc nastała tylko czerń, mdlejące ciało kobiety nie było w stanie oprzeć się temu uczuciu. Zapadała się w głębię bardziej i bardziej. Tak jakby miała zaraz wskoczyć w samą siebie, upadała do studni. Kiedy ocknęła się poczuła zimno i to, że boli ją strasznie potylica i kark. Zamrugała kilka razy oczami, niewyraźne rozmazane gwiazdy unosiły się na granatowym niebie. Próbowała wstać jednak, kiedy chciała usiąść czuła ból w podbrzuszu. Zacisnęła powieki a palce na kępach trawy. Wydało się z jej ust nieme słowa: „Bogowie”. Tej nocy ani bogowie ani nikt nie pomógł jej. Niósł się po przestworzach jej cichy szloch nienawiści do brata.

Eter

Droga usłana z gwiazd do góry, ciągnąca się wyżej i wyżej. Tam gdzie właśnie dusze ludzkie wspinają się po schodach, aby opaść w dół. Po wielu latach oczekiwań i nadziei. Cała niemal rodzina zebrała się w rodzinnym domu Uchihów oczekując na rozwiązanie Keiko. Miała urodzić małą, słodką dziewczynkę. Wszyscy członkowie czekali w napięciu na ten cud narodzin. Dwie aury siedziały na schodach, były szczęśliwe, że mogą powrócić. Stały już na schodach. Jedna z nich poślizgnęła się pociągając za sobą drugą. Spadały w dół z niesamowitą prędkością, przebijały się przez chmury do tego samego domu, zaczął się wyścig. Musiały się wszczepić w żywą materię. Odnalazły ją. Małe dziecko zaczęło płakać. Wszyscy cieszyli się z narodzin Ness. Była słodką, uroczą dziewczynką, która od tej pory będzie skrywać mroczną tajemnicę.
Mijały dni, tygodnie, miesiące. Najstarszy członek rodu, Mekishi, dziadek Ness, sędziwy wiekiem siedział w gabinecie późnym wieczorem, kiedy usłyszał pukanie do drzwi.
-Proszę.-odpadł głaszcząc swoją brodę. W drzwiach pojawił ojciec dziewczynki. Usiadł naprzeciwko staruszka.
-To o czym chciałeś mi powiedzieć?- zapytał się mężczyzna. Miał on krótko ostrzyżone włosy, były czarne i połyskujące tak jak jego oczy.
-To dziecko, ma w sobie dwie energie, dwie chakry. Jedna z nich jest mroczna, druga zaś łagodna. W Ness, żyją dwie sprzeczne sobie osoby. Jesteśmy bezradni. Możemy tylko mieć nadzieję, że nigdy nie skorzysta z tej mrocznej złej energii w sobie. Nie wiemy która jest dobra, a która nie. Nic na to nie możemy poradzić.-mówił stroskanym tonem głosu i wstał patrząc przez okno. Podobna noc była wtedy, kiedy narodziła się Ness.
-Jednak to nadal twoja córka, musisz dbać o to by nie korzystała z mroku w sobie, a teraz idź i niech nasza rozmowa będzie tajemnicą.

Kwitnąca krew

Mała Ness siedziała sobie na huśtawce w parku liżąc jagodowego loda. Niebo było takie piękne o tej porze roku. Zbliżała się powoli jesień, jednak było czuć nadal ciepłe słońce, które obmywało całe ciało dziewczynki. Jak cudownie było być dzieckiem takim jak ona. Radosnym, wesołym, śmiejącym się do granic możliwości. Ness uwielbiała zabawy w berka i chowanego. Nawet nie spostrzegła, kiedy zjadła całego loda. Do parku, którego część należała do klanu Uchiha przyszedł ojciec dziewczynki. Miał dla niej dzbanek z lemoniadą i kubki. Rozścielił koc i zawłok dziewczynkę, która wesoło do niego podreptała.
-Widzisz, jesteś bardzo zdolna, jestem z ciebie dumny kochanie, jak tak dalej pójdzie ukończysz akademię rok przed swoim bratem z czego się cieszę.-nalał jej i sobie lemoniady.
-Dziękuję tato, że we mnie wierzysz, sądzę jednak, że nie jestem tak zdolna jak on.-napiła się lemoniady i wypiła ją prawie do połowy szklanki.
-Z pewnością dasz, radę, jak ci idzie GenJutsu?- zapytał się ojciec odstawiając swój kubek i dolewając znowu lemoniady dziewczynce.
-Całkiem nie źle, nieco gorzej mi idzie TaiJutsu, ale najgorzej NinJutsu.- było chyba bardzo gorąco, bo poczuła, że pot zrosił jej czoło i wypiła kolejny kubek lemoniady. Westchnęła lekko przecierając oczy. Na twarzy ojca pojawił się dziwny uśmiech, coś czego Ness wcześniej nie widziała. Zignorowała go, nalała jeszcze trochę lemoniady, bo okazało się, że bardzo jej zaschło w gardle. Dziwnie się poczuła.
-To musimy kiedyś nad tym popracować, ale wiesz, nie przyszedłem o tym rozmawiać, chciałem ci coś pokazać.-mówił nieco zagadkowym tonem.
-Co takiego? O czym chciałeś rozmawiać?- coś dziwnego zaczęło się dziać w głowie Ness. Tak jakby kręciło się jej w głowie.
-Chciałem sprawdzić, jaką jesteś małą kobietką, taką słodką i niewinną.-połaskotał ją po brodzie i zjechał nieco niżej po szyi. Gdyby Ness mogła już dawno by uciekła, ale czuła jakąś niemoc, coś jakby kazało jej siedzieć w tej pozycji. Jakby była zbyt leniwa by się ruszyć. Wszystko wydawało się być snem. Czasami to co nim być powinno nie jest…

Nieobjawiony sen, żegnaj ojcze

Rok później, po „śnie” jaki miała Ness’Evin było już zupełnie inaczej. Dziadek, głowa rodu zmarł. Wszystko zmierzało do destrukcji. Dni były przesiąknięte etanolem jaki można było wyczuć w całym domu. Jej brat jak zawsze włamał się przez okno szukając swoich pożyczonych rzeczy. Przeszukał cały pokój i miał już wychodzić, kiedy na biurku zauważył małą książeczkę. Z takiej samej uczył się on, kiedy chodził do akademii ninja. Zabrał ją szybko razem z tanto, które pożyczył siostrze na treningi. Mógł sobie przypomnieć, stare dobre czasy, kiedy uczęszczał do szkoły. Wyszedł przez uchylone okno zostawiając pokój w nienaruszonym stanie. Udał się na swój plac treningowy, tylko on praktycznie przychodził na to miejsce, usiadł pod drzewem i otworzył zeszycik. Przekartkował go, zdziwiło go, że jest zapisany chwiejnym tekstem, bez rysunków. Inaczej zapamiętał podręcznik, jeszcze raz spojrzał na podręcznik od strony okładki. „Zaraz, zaraz, przecież to jest doklejone, tylko dlaczego?”. Przewrócił na pierwszą stronę podręcznika i zaczął czytać. „Drogi pamiętniczku, jest mi źle. Czemu? Jak można żyć po czymś takim, jak można chcieć żyć? Nienawidzę go!” Wszystko się wydało dziwne, jaki on? Czemu tak bardzo jego siostra kogoś nienawidziła. Rodziły się pytania w głowie chłopca a w zasadzie już mężczyzny, miał prawie dziewiętnaście lat, więc był dorosły. Przewracał kolejne kartki pamiętnika wczytując się w zawarte w nim słowa. Z każdym kolejnym zdaniem sprawa wydawała się bardziej zwariowana. Mężczyzna wybuchł, kiedy przeczytał wpis „Nie zniosę tego, chyba jestem w ciąży, jak można być w ciąży z własnym ojcem? Czemu mnie tak nienawidzi?” Coś wybuchło w nim. Narastający gniew i bezradność. To dlatego przez ten czas tak się dziwnie zachowywała, znikała w swoim pokoju na całe godziny, nie wychodziła. Nawet odmawiała jedzenia. Wszystko stawało się bardziej klarowne i dopasowane do całości. Zacisnął pięść na zeszyciku. Wstał i ruszył do domu. W jego głowie trwała burza, która była niepohamowana. Kiedy wrócił zobaczył, że ojca nie ma. Siedzi tylko Ness na kanapie w salonie. Rozczulił jego jej widok i miał ochotę do niej podbiec i przytulić, jednak wiedział, że może sobie tego nie życzyć. Na całe szczęście mieli dobre relacje, nawet w tym okresie buntu Ness, jak to określał ojciec. Usiadł obok niej, właśnie coś czytała, położył jej zeszycik na stoiku i schował twarz w dłoniach. Dziewczyna oderwała się od książki i spojrzała na niego.
-Co ci jest?- zapytała odruchowo, lecz w tej chwili spostrzegła jej podręcznik z akademii. Poderwała się gwałtownie z kanapy.
-Jakim prawem dotykasz moich rzeczy?!- warknęła biorąc ze stolika książkę i chowając w kieszeń spodni.
-Ness, przepraszam, ja byłam u ciebie tylko po tanto. Proszę, powiedz, że to co napisałaś to żart. Prawda?- w głębi serca właśnie tego sobie życzył, ale wiedział, że zbyt wiele rzeczy pasowało. Ness spuściła głowę a jej usta zadrżały. Czuła się znowu obnażona, obdarta ze swojej godności i niewinności. Obnażona. Zaniosła się szlochem. Spojrzał na nią troskliwym wzrokiem, jednak nie odważył się jej dotknąć. Skuliła się na kanapie podkulając pod głowę kolana.
-Ness?- załkała głośno i potrzęsła głową przytakująco. Zacisnął szczęki pełen nienawiści do ojca.
-Czy ty jesteś z nim w…- urwał bojąc się tego powiedzieć. Tak strasznie się bał. Tak chciał uciec od prawdy, jednak teraz to się nie udało.
-Nie wiem!- warknęła do niego zapłakana dziewczyna i dodała po chwili. -Spóźnia mi się.- oczy chłopaka rozszerzyły się gwałtownie.
-Zabiję, zabiję tego skurwiela. Jakby co nie widziałaś mnie, tej rozmowy nie było, spal notatnik. Siedź w domu i nie wychodź.-powiedział brat, wyszedł z domu. Posłusznie wykonała jego polecenia. Tej nocy nie mogła spać. Ojciec nie wrócił do domu, brat też nie. Była sama. Przeraźliwie sama. Rankiem obudził ją ktoś przedstawiając się jako śledczy do sprawy zaginięcia jej ojca. Zaczął się mozolny proces poszlakowy. Ciała nie odnaleziono. Wkrótce zaniechano poszukiwań. Było zbyt mało tropów.

Ostatni rok, oblejesz!

Minęły wakacje, kilka miesięcy po śmierci ojca. Ness była już w ostatniej klasie. Jedenastolatka, która przeżyła więcej niż nie jedna osoba. Jej serce zamknęło się na kogokolwiek, może prócz brata, który stał się głową rodziny. Tylko jemu jeszcze ufała i była skłonna rozmawiać. Groziło jej niezdanie. Opuszczała zajęcia, była chamska, arogancka wobec nauczycieli. Nie posłuszna. Nie rokowało to zbyt dobrze. Ciągłe wzywania Dargo do szkoły, on był prymusem, kończył szkołę gdy miał dziesięć lat. A ona? Ona do pewnego momentu była dobra, później stała się zagadką dla wszystkich. Spacerowała właśnie z bratem po ogrodzie klanu Uchiha. Wiśniowe płatki opadały z drzew. Był tak nie wiele do końca roku. Dargo usiadł na ławce, wskazał miejsce obok siebie dla dziewczyny. Posłusznie usiadła po jego prawej stronie.
-Wiem, że ci ciężko Ness, ale jest pewna sprawa, pewna kwestia, o której chce z tobą porozmawiać.
-Jaka?- zapytała  nie bardzo wiedząc co ma na myśli jej brat. Spojrzała na niego zaciekawiona.
-Widzisz, kończy się ostatni rok twojej nauki, chce byś została ninja takim jak nasi wielcy przodkowie. Wierzę, że może ci się udać być lepszą niż oni.- mówił do niej czułym głosem pełnym troski. Spuściła głowę. Była zawstydzona swoim postępowaniem, jednak tak jakoś wyszło. Nie bardzo jej się chciało, nie miała zawsze siły tyle w sobie.
-Bo widzisz, jesteś Uchiha, jesteś moją siostrą, jesteś moją Rarą Avis, która może wiele, chcę móc się chwalić tak utalentowaną siostrą, zdaj ostatni rok, nie wiele ci zostało.- pogłaskał ją po głowie nieznacznie przytulając ją do siebie. Dziewczyna objęła go w pasie.
-Braciszku, dla ciebie wszystko. Chce byś był dumny ze mnie. A co znaczy Rara Avis?- zapytała się zdziwiona. Nigdy wcześniej nie słyszała tego terminu.
-To znaczy, biały kruk, który jest bardzo rzadko spotykany, ty taka jesteś.- wytłumaczył siostrze, która patrzyła na niego wielkimi oczami. „Więc on wierzy we mnie?” „Więc jest ktoś komu nie jestem obojętna?”. Na jej twarzy pojawił się uśmiech i przytaknęła.


Kolejne dni w akademii od rozmowy rodzeństwa przebiegały mniej burzliwe. Ness starała się trzymać język za zębami, aby nie palnąć czegoś. Sprawiała wrażenie ułożonej dziewczynki, która jest grzeczna. Jednak nie zawsze miała ochotę wykonać polecenie nauczyciela. Rok trwał, zostało jeszcze trochę do końca. Trzeba było się wykazać, w końcu była Rarą Avis. Jeszcze pokaże wszystkim Uchihom, że jest najwybitniejszą kunoichi, pokona wszystkich innych Uchihów na roku. W końcu akademia została założona przez jej klan, więc rywalizacja jest ostra.

Skrótowo:

Spoiler:

- Evin jest dzieckiem z kazirodczego związku.
- Dusza Ness i Evin wszczepiły się w żywą materię w tym samym czasie.
- Pierwszy gwałt na Ness'Evin, przebudzenie się zła.
- Morderstwo ojca Ness'Evin.
- Motywacja brata do zdania akademii ninja.

Ostatnio edytowany przez Ness (2013-08-27 13:15:44)

Spoiler:

Siła 1 +4
Wytrzymałość 1 +4

Szybkość 1 +4
Reakcja 1 +10

Umysł 1 +10
Wola 1 +4

Kontrona chakry 1 +14

Podsumowanie:

Siła 5
Wytrzymałość 5

Szybkość 5
Reakcja 11

Umysł 11
Wola 5

Kontrona chakry 15

Ostatnio edytowany przez Ness (2013-08-27 16:11:41)

Prolog jak na standardy NCW, dość ostro okraszony romantyzmem, jeśli tak mogę nazwać tą wpadkę rodziców Narisy. Na pewno dość ciekawie opracowane, pomysł odbiega od wielu innych, a telenowelniany wstęp pięknie podbiłaś nutą goryczy zwieńczając happyendowym dołączeniem Narisy do organizacji.
Co do strony technicznej, to w gruncie rzeczy all is OK, pomimo nielicznej (na prawdę nielicznej) stylistyki. Tak jak już wspomniałam nie ma się do czego przyczepić. Co do rozmiaru Prologu, nie jest okazały aczkolwiek treściwy, ale to nie wielki problem, bo nie ilość się liczy lecz jakość moja droga, czego jestem żywym przykładem. Szkoda jedynie że wcześniej nie napomknęłaś o pochodzeniu ojca, bo zakładam że pochodził również z klanu Inuzuka, ale to już nie moja brocha. Rozdaj sobie w następnym poście 40 punktów statystyk, pamiętając że każdy z atrybutów wynosi już po 1 punkt.
Po rozdaniu punktów statystyk, pani proszona do Sali nr.1

Ostatnio edytowany przez Sensei_Lorii (2013-09-02 20:57:45)

Nazywam się Kaito. Wychowywałem się na wyspie kazantou. Jest to jedna z wysp kraju wody. Mieszkałem tam z matką i ojczymem. Może się to wydawać dziwne, ale nie pamiętam już ich imion, a może raczej nie chce pamiętać. Prawie wszystkie dni jakie tam spędziłem były niesamowicie podobne. Wstawałem rano. Jadłem śniadanie i rozmawiałem z nimi zwracając się do nich używając słów „mama” i „tata”. W tamtym czasie jeszcze nie wiedziałem nic o tożsamości ojca. Następnie wykonywałem drobne prace we wiosce. Nie były trudne. Nie dostawałem za nie dużo pieniędzy. Nazwałbym to bardziej formą aktywnego spędzania czasu. Kiedy wracałem zazwyczaj przed drzwiami domu stał ojczym. Wtedy wiedziałem, że zaraz rzuci mi jakąś broń, a następnie mnie zaatakuje. Krzyczał wtedy jakieś bezsensowne hasła typu „Mężczyzna zawsze jest gotowy do walki.” Bitwa kończyła się kiedy nie mogłem się już ruszyć. Następnie zanosił mnie do domu i podnosił mnie na duchu mówiąc „nawet dobrze jak na rozpieszczone dziecko”. Później mama karmiła mnie obiadem, ponieważ sam nie mogłem się ruszać. Przez następne parę godzin leżałem w bezruchu i marzyłem by być taki jak on. Na wyspie był znany głownie z dwóch rzeczy. Miał niesamowicie mocną głowę do alkoholu. Potrafił wypić 4 razy tyle co przeciętny obywatel wioski. Drugą był jego niesamowity styl walki. Posiadał wszystkie 5 natur czakry i potrafił wykorzystywać je w walce bronią.
Moje życie było spokojne, aż nie wydarzyło się TO. Nie wiem kiedy się zaczęło. Na pewno wcześniej niż to zauważyłem. To co poczułem było inne. Jakiś rodzaj emocji, którego nie potrafiłem zrozumieć. Dziś nazwałbym to pragnieniem mordu, chęcią zniszczenia lub żądzą krwi. Kiedy wstawałem i się kładłem nie potrafiłem myśleć o niczym innym. Kiedy miałem okazje kogoś zabić jedyne co mnie powstrzymywało to słowa wypowiedziane kiedyś przez moją matkę „Błagam cię. Nikogo nie zabijaj”. Tak jakby spodziewała się TEGO. Nie mogłem spać. Nie mogłem się skupić na pracy. To było straszne.
Pewnej nocy zostałem obudzony. „Pojawił się zły ninja. Uciekaj”- krzyknął ojczym.  Jednak nie mogłem tego zrobić. Odszedłem kawałek dalej i się schowałem. Patrzyłem jak dwaj wielcy wojownicy walczą, ale w pewnej chwili ojczym zauważył, że nie uciekam i zaczął odciągać przeciwnika dalej w stronę lasu. Ten „zły ninja” zostawił po sobie ślady (lotki niewypały, kunaie itd.) dzięki, którym z łatwością mogłem pobiec za nimi i nawet tracąc z oczu po chwili znaleźć. Wtedy pewne było dla mnie, że to pomyłki tego ninjy, ale teraz wiem, że chciał mnie do siebie zwabić. Nagle zauważyłem ich. Nie walczyli. Zły ninja stał i triumfował , a mój ojczym, nie, mój prawdziwy tata leżał martwy na ziemi. „Co ty zrobiłeś?”- krzyknąłem. „Nie widać”- odpowiedział i upadł. Wtedy zauważyłem wiele ran zadanych mieczem. Nie ma wątpliwości, że były świeże, więc musiały być zadane podczas tej potyczki. „Co się tak patrzysz? Zabić cię?”-odpowiedział uśmiechnięty spokojnym tonem-„Przybyłem z wiadomością od twojego prawdziwego ojca. Mówi, że już czas wyruszyć w drogę. Masz zostać ninja, a kiedy zostaniesz człowiekiem, którego imię budzi grozę on cię znajdzie. Jeśli chcesz to osiągnąć bądź na wybrzeżu jutro w południe. Dostaniesz się do akademii ninja. Jednak wcześniej musisz zabić tych, którzy są dla ciebie najcen...” – zemdlał. Natychmiast wziąłem miecz ojczyma i przebiłem serce. W tej chwili myślałem, że zaspokoję TO. Jednak to nie było prawda. Chciałem zabijać więcej. Po chwili pojawili się wieśniacy wraz z moją matką. Kiedy mnie zobaczyła zaczęła biec w moją stronę. Kiedy była bardzo blisko, trzymając pewnie miecz i myśląc o słowach tego zmarłego frajera, zabiłem ją po przez odcięcie głowy. Zaraz po tym ruszyłem na wieśniaków. Wymordowałem wszystkich. Wtedy byłem pewny, że zrobiłem to przez wcześniej wspomniane słowa, ale teraz wiem, że i tak bym to zrobił, ponieważ tylko to mogło zaspokoić TO uczucie. Po chwili dotarło do mnie co zrobiłem. Nie czułem się źle. Wręcz przeciwnie. Byłem z tego dumny.  Wiedziałem, że muszę uciekać z wioski i to właśnie zrobiłem. Miałem przed sobą tylko jeden cel – ZABIĆ MOJEGO OJCA! Aby tego dokonać musiałem być silny, więc postanowiłem dostać się do akademii ninja.

Ostatnio edytowany przez Kaito (2013-09-10 23:08:36)

Siła -  13
Wytrzymałość - 6
Szybkość - 7
Reakcje - 4
Umysł - 1
Wola - 3
Kontrola chakry - 7

Ostatnio edytowany przez Kaito (2013-09-11 15:00:11)

Najgorsze, co możesz zrobić w sudoku, to spanikować.

    Że hę?
    Niby po jaką cholerę mam ci opowiadać moją historię, człowieku? Bez sensu.  Opowiadanie swojego życiorysu nieznajomym to jak  dźganie kunaiem we własne kolano. A tak w ogóle to mi się nie chce.
    Że co? Pyskata jestem? Trzeba było mnie nie narkotyzować, byłabym milsza.
    …rany, nie patrz tak na mnie. Masz oczy jak moja matka.
    Dobra, powiem! Rany, powiem, tylko przestań się tak gapić! Pieprzony terrorysta.
    Słuchaj, to było tak… 


               

Ready?!


    Historia Shiny nie jest jakoś szczególnie ciekawa. Żadnych tam krwawych wojen za jej dzieciństwa, żadnych traum z przeszłości. Jej matka zginęła w walce, ale śmierć w świecie shinobi nie jest niczym nadzwyczajnym.
    Z grubsza można uznać, że jej życiorys może śmiało aspirować do miana Najnudniejszej Historii Świata. W końcu mówimy o dziewczynie pochodzącej z klanu Wielce Znudzonych. Nara Shina, do usług.
    Jest średnim dzieckiem (ale i jedyną córką) Nary Shichirou i jego żony Sachiko. Oprócz tego ma dwóch braci – osiemnastoletniego Shoutę i ośmioletniego Shinichiego. Po ojcu odziedziczyła programowe, klanowe lenistwo, a po matce zadatki na rodzinną terrorystkę (zdarza jej się ustawiać wszystkich po kątach). Sachiko po urodzeniu pierwszego dziecka była przeszczęśliwa, gdy za drugim razem na świat przyszła córka. Uznała najwyraźniej, że otrzymała od losu godną następczynię, którą z zapałem i mocą zaczęła ustawiać po swojemu. Wyszło zupełnie inaczej – Shina wolała trzymać z męską częścią rodziny, notorycznie stawiała się matce i ignorowała jej polecenia. Pewnego razu, gdy Shina miała 8 lat, strasznie pokłóciły się, gdy matka kazała jej włożyć yukatę. Leniwa dziewczynka, która zwykle szła na ugodę, bo nie chciało jej się kłócić, pierwszy raz się nie ugięła. Od tamtej pory yukatę włożyła tylko raz, gdy miała 11 lat – na pogrzeb matki.

                       

***

    Nienawidzę tego cholerstwa.
- Słyszeliście? Sachiko nie żyje. Dzisiaj pogrzeb…
    Naprawdę nienawidzę. Nogi plączą się w długich połach, pas przekręca się, jeśli jest niedokładnie zasznurowany. Trzeba dbać, by fałdy układały się równo i nic nie spadało. Zawiązać to samemu to szczyt zręczności. Wygląda głupio i pretensjonalnie.
    Naprawdę… nienawidzę yukaty.
- Co za strata. Młoda, piękna kobieta, a na dodatek zdolna.
- No i miała małe dzieci.
- Najmłodsza jest Shina, nie?
- Nie, jest jeszcze ten chłopiec…
    Przesuwnymi drzwiami nie trzaśniesz tak, jakbyś chciał. A szkoda. Zsuwam buty ze stóp w przedsionku i rzucam je pod ścianę, wiedząc, że nikt mnie teraz już nie okrzyczy za to, że są nieułożone. Stoję boso na zimnych tatami.
- Shina?
    Łapie mnie za misterne wiązanie na plecach, nim zdążę wykonać taktyczny odwrót do mojego pokoju. Szybka ocena sytuacji. Silny przeciwnik znający moje słabe strony. Mój poziom treningu: zero. Szanse na ucieczkę: także zero. Niechętnie odwracam się w stronę ojca.
- Co jest, staruszku?
    Też ma na sobie tradycyjną, męską kiecę.
    Naprawdę… nienawidzę yukaty.
- Mama nigdy nie tolerowała, gdy się tak do mnie zwracałaś. – Uśmiecha się ponuro, a zmarszczki wokół jego oczu nagle się pogłębiają.
- Nie chcę…
- Shogi?
    Szanse na ucieczkę: zero. Zręcznie rozkłada planszę w swoim gabinecie. Kadzidło dymi przed małym ołtarzykiem.
- Więc? – Zaczyna pierwszy.
- Więc co? – Kontruję jego ruch, wysuwając piona stojącego dokładnie naprzeciwko. Nie chce mi się grać. Nie chce mi się nic.
    Rusza skoczka.
- Co teraz zrobisz?
- Mam ci zdradzić moją taktykę? – Wykonuję mój ruch.
- Wiesz, o czym mówię.
    Milczę. Wymieniamy serię szybkich ruchów. Obala trzy potencjalne sekwencje posunięć, które obmyśliłam, ale to nic. Shogi to trochę jak sudoku. Najgorsze, co możesz zrobić, to spanikować. Tylko idiota twierdzi, że jego przeciwnik będzie postępował według taktyki. Prawdziwy strateg musi być elastyczny i na bieżąco dostosowywać taktykę do wroga, nie inaczej.
    Zamieram z figurą w dłoni.
- Pomyślmy… - zaczęłam znudzonym tonem. – Mam parę dróg wyjścia, nie? Mogę iść i się popłakać, wpaść w dół, popełnić samobójstwo…
- Shina.
- … albo mogę kontynuować wolę mamy – ciągnę.  – Twój ruch.
    Pionki stukają o gładką planszę.
- Wiesz, jakie zasady rządzą światem shinobi. – Zmrużył oczy, składając dłonie w piramidkę tuż przy twarzy. Znam ten ruch. Obmyśla plan, żeby mnie wykończyć. – Ninja giną w walce. Nie zmienisz tego. Ludzie odchodzą i zostawiają na świecie bliskich, którzy muszą pogodzić się ze stratą. Będziesz miała w życiu wielu bliskich. Mnie, Shoutę, Shinichiego. Twojego przyszłego męża, o ile ktoś będzie na tyle szalony, by poślubić moją niezrównoważoną córkę. Twoje przyszłe dzieci, przyjaciół. Część z nich odejdzie. Nie masz na to wpływu. Musisz się…
- Pogodzić? – Uśmiecham się leniwie, kącikiem ust, wykonując mój ruch. Widzę, jak brwi mojego ojca nagle marszczą się. Nie spodziewał się tego. – Nie zamierzam.
- Shina…
- Nie zamierzam godzić się ze stratą ani pozwalać, by opuszczali mnie ludzie, na których mi zależy. Tylko tchórze „godzą się” na taki stan rzeczy. Cały nasz klan to tchórze, tato. Zmienię go. Zostanę liderem tego cholernego klanu i zmienię go. Chcę trenować i zdobyć siłę, by bronić moich bliskich, zamiast tylko godzić się na ich stratę.
    Piony trzaskają jak szalone. Gramy. Mój ojciec uśmiecha się z dziwnym błyskiem w ciemnych oczach.
- Naprawdę przypominasz swoją matkę.
- Możliwe – zgodziłam się. – Od jutra zaczynamy mój trening, staruszku. Szach-mat.


                   

***

Set...

    W całej familii, jak przystało na rodzinę ninja, panują dość chłodne układy. Ojciec na co dzień jest zajęty, rzadko kiedy ma czas, by pomagać córce w treningu. Shouta jako pełnoprawny członek klanu ma pełne ręce roboty i stale go nie ma. Shina najwięcej czasu spędza z młodszym bratem, któremu od śmierci Sachiko sama zaczęła trochę „matkować”.
    Shina zawsze była chłopczycą – dużo bardziej wolała się bawić z chłopcami niż dziewczynkami, zakładając, że chciało jej się bawić w ogóle. Zwykle była wycofana lub preferowała towarzystwo dorosłych. Śmierć matki sprawiła, że była zmuszona dojrzeć trochę wcześniej i przejąć kobiece obowiązki czuwania nad domem. Gdy miała wolną chwilę, wolała wylegiwać się na werandzie, zamiast latać z dzieciakami po okolicy.
    Dzięki Shoucie pokochała gry logiczne. Czasem, gdy miewał wolne, grywali w shogi, jednak znacznie bardziej preferowała sudoku. W wieku 11 lat namiętnie rozwiązywała coraz trudniejsze plansze i szybko okazało się, że Shina, jak przystało na członkinię klanu Nara, posiada nieprzeciętną inteligencję. Shouta zauważył to już dawno i zawsze powtarzał słowa, które z czasem stały się jej mottem.

                   

***

    - Niby to nie mój interes, ale ojciec wściekłby się, gdyby wiedział, że palisz.
    O żesz cholera. Tłumię w sobie odruch zgaszenia peta na deskach werandy – nie ma sensu, stracę tylko papierosa. Ojciec wyszedł z domu i miał wrócić późno, a Shinichi się bawi z kolegami. Nie miałam pojęcia, że Shouta wróci dziś wcześniej.
- Dlatego należy zadbać o to, by nie wiedział – mruczę, podnosząc wzrok do góry. Mój brat siedzi na dachu, bose stopy zwieszając z jego krawędzi. W kąciku ust tli mu się papieros. Co za hipokryta. – W trosce o zdrowie naszego ojca. W jego wieku zawał to realne zagrożenie, a my nie możemy sobie pozwolić na utratę drugiego rodzica.
    Shouta śmieje się i zeskakuje z dachu. Czarne, rozczochrane włosy opadają mu na twarz, gdy miękko ląduje na ugiętych nogach. Każdy jego ruch jest wyważony i wyćwiczony. Jest naprawdę utalentowanym ninja, nawet ja mogę to ocenić.
- Jesteś piekielnie bystra. Jak przystało na moją siostrę.
- Gdybym była choć w połowie tak bystra, jak ty, byłabym cztery razy bardziej bystra niż jestem – mamroczę i zaciągam się ostatni raz papierosem. Peta wyrzucam na trawę. Ojciec się nie domyśli, bo Shouta robi to samo.
    Czuję jego dużą, ciepłą dłoń czochrającą mi włosy.
- Kiedyś będziesz lepsza ode mnie.
- Akurat – prycham. – Twoje techniki cienia są nawet lepsze od ojca. Nie słyszałam o nikim innym z naszego klanu, kto potrafiłby się bronią posługiwać równie dobrze co ty. Jesteś geniuszem.
- To prawda. Ale ty posiadasz jeszcze lepszą broń.
- Niby jaką?
    Puknął mnie w czoło. Mocno.
- Twoją najsilniejszą bronią jest twój umysł. Dbaj o niego, bo wyprowadzi cię z niejednych tarapatów. Szlifuj go i uczyń ostrym, a prześcigniesz mnie bardzo szybko. I to nie tylko ja tak myślę. Twój ojciec także tak uważa.
   
   
               

***

...GO!!

    Ze wspólnych gier i treningów z ojcem i bratem, prócz umiejętności, wyniosła coś jeszcze. Nietypową dla klanu Nara upartość w dążeniu do celu i determinację, by nie poddawać się porażkom. Nauczyła się logicznie oceniać sytuację i wycofywać, gdy przegrana jest pewna, ale gdy chodzi o naprawdę istotne sprawy, będzie walczyć za wszelką cenę, narzekając i marudząc przy okazji.
    Shina należy do typu osób, które zrzędzą i tym samym czasie urabiają się po łokcie. Od jedenastego roku życia uczyła się podstaw ninjutsu i taijutsu pod czujnym okiem ojca i brata, którzy szybko ocenili jej talent i predyspozycje. Nawet przezwyciężyła swoje lenistwo i przykładała się do treningów. Miała przecież parę celów do zrealizowania.
    Shina nieustannie czekała, aż ojciec zacznie jej odkrywać tajemnice klanowych technik cienia i wściekała się za każdym razem, gdy kategorycznie odmawiał. 
    Teraz, gdy skończyła 13 lat, ojciec nareszcie podjął decyzję o oddelegowaniu jej do Szkoły Ninja.


                   

***

    … i to by było na tyle. Mówiłam, nic specjalnego. Rany, bez sensu.
    Czy ktoś może mi wreszcie powiedzieć, co mam, do ciężkiej cholery, robić?

Siła -  10
Wytrzymałość - 5
Szybkość - 4
Reakcje - 5
Umysł - 15
Wola - 5
Kontrola chakry - 7

Ostatnio edytowany przez Shina (2013-10-03 20:03:35)

Kilka literówek rzuciło się w oczy, ale poza tym reszta była w jak najlepszym porządku. Historia za bardzo mnie nie zmęczyła, ale też nie porwała. Chyba dlatego, że była mocno skrócona. Wstęp do niej był w porządku i nieco odbiegał od pozostałych. Najbardziej spodobała mi się fabularna furtka jaką sobie zostawiłeś. Zawsze lubiłem takie zabiegi. Dzięki temu będziesz miał konkretną ścieżkę jaką będzie podążać tuż po zakończeniu akademii Twoja postać i nie musisz tym zadaniem od razu obarczać MG. 40 pkt dla Ciebie.

Punkty możesz przeznaczyć na rozwój statystyk w kolejnym poście w tagu "quote".

W wiosce o dumnej nazwie Konoha Gakure no Sato, od niepamiętnych czasów panowały dziwne zwyczaje. Jako pierwszy z nich określić można narodziny nowego dzieciątka, które następnie wraz z upływem lat przybierają nazwę dnia jego imienia. W tej historii ukazane zostaną właściwie dwie przeplatające się ze sobą scenki, z których jedni wyciągną wiele, natomiast dla reszty będzie to niezbyt ciekawy epizod. Wszystko to zaczęło się dnia 28 lipca, w ten słoneczny, a wręcz upalny dzień na świat przyszedł Shen. Był on najmłodszym z rodzeństwa shena, dlatego też pokładane były w nim największe nadzieje. W końcu nie po to przez tyle lat szkolono jego brata oraz siostrę, by tych nauka nie przyniosła wymiernego skutku na ich młodszym towarzyszu rodzinnej niedoli. Od dekad oczywistą sprawą było to, że zawsze ten najmłodszy szkolił się najszybciej i prędzej czy później przerastał umiejętnościami każdego innego z rodziny. Taka już była kolej rzeczy, najstarsi zawsze istnieją po to, by dbać i dać się przerosnąć tym, którzy przychodzą na świat po nich. Pewnego dnia dostaliśmy wiadomość że ojciec który pojechał do wioski pisku został zamordowany. Nasza mała rodziny bez chwili zawahania wyruszyła na wojnę. Ja jako młody jeszcze chłopak musiałem pozostać z matką. Dostawaliśmy kolejne wiadomości o śmierci naszych bliskich. Matka pewnego dnia przyniosła mi małego pieska nazwałem go Lee na cześć moje brata który również zginą na wojnie. 5 miesięcy po  porodzie ninja z wioski piasku odebrali nam małą dziecinkę która była moją siostrą, a matke zabili. Zostałem sam z Lee od tej pory trenujemy i zbieramy nasz klan do walki aby pomścić śmierć członków całej naszej rodziny.

Zaczynam jeszcze raz.


Dzieciństwo
Shen pochodzi od zawsze z Kumo-Gakure. Tutaj się urodził i tutaj wychował. Mieszkał wraz z ojcem i matką do momentu. Matka jak i ojciec byli gotowi oddać życie za wioskę będąc tym samym Shinobi. Gdy ukończył on swój szósty rok, wydarzył się incydent który zmienił jego świat. Elitarna jednostka, będąca od zawsze po stronie Raikage i mieszkańców, wykonująca najcięższego typu zadania i misje zbuntowała się. Sprzeciwiała się ona wykorzystywaniu ich do granic możliwości. Raikage wezwał wszelkie siły by powstrzymać atak. Wielu wspaniałych shinobi poległo w tym ojciec i matka małego Shena. Wkońcu udało się pokonać buntowników lecz dużym kosztem. Od tego czasu wychowywał się sam. Jedynie kto od czasu do czasu do niego zaglądał to sam Raikage który czuł się winny temu co się stało. Dalsza przyszłość w dużej mierze była zależna właśnie od niego. To on zaproponował by ten podążał w ślady swoich rodziców. Na pocieszenie podarował mu małego psiaka którego los był bardzo zbliżony do Shena. Rok po strasznym incydencie zgłosił się do Akademii Ninja w której nie był prymusem lecz Raikage nie dawał mu ani trochę wytchnienia. Był dla niego drugim ojcem. Mógł zawsze na nim polegać i liczyć na niego. W końcu udało mu się zdać akademie z jednym z lepszych wyników.

Życie nastolatka
Po tym jak udało mu się zdać akademie w swoje ręce wziął go Raikage (przyznał się że jest też jego wujkiem) wprowadzając go w tajemniki technik Klan Inuzuka. Widział w nim wielki potencjał. Często można było Shena i Lee (tak nazwał swojego psa) spotkać na treningach i zabawię  to wszystko kształtowało jego późniejszy charakter. Wielu z jego kolegów zazdrościło mu treningu z najlepszym ninja w wiosce przez co odwracali się od niego uważając go za kogoś kto do nich nie pasuje. Było mu z tego powodu bardzo przykro lecz szybko znajdywał kolejnych, lecz brak prawdziwego przyjaciela doskwierało mu najbardziej. Życie u boku jednego z największych dało mu wielką satysfakcje i przede wszystkim poczucie bliskości lecz on potrzebował rówieśnika. Któregoś dnia zapoznał się z pewnym geninem który podzielił podobny los jak on. Doskonale się rozumieli i potrafili porozumiewać się bez słów. Shen poczuł w końcu, że ma prawdziwego przyjaciela. Razem spędzali sporo czasu. Spotykali się codziennie w wyznaczonym miejscu o wyznaczonej porze ale nie tego dnia.Shen był nieco zmartwiony jak pewnego dnia jego przyjaciel nie stawił się na spotkanie. Czekał na niego przez parę godzin myśląc, że może coś mu wypadło. Przez kolejny tydzień przychodził w to samo miejsce by może w końcu ujrzy go. Mijały kolejne tygodnie,a jego nadal nie było. Zmartwiony genin w końcu zapytał swojego mistrza czy wie gdzie jest Michio. Raikage nic nie odpowiedział. Jasne było, że przyjaciele już nigdy się nie spotkają. Po tym incydencie Shen zamkną się w sobie. Brakowało mu sensu do życia. Stracił on swojego jedynego, tak długo wyczekiwanego przyjaciela. Stracił kontakt z społeczeństwem. Popadł w depresje. Raikage i dawni rówieśnicy z akademii nie dali mu stoczyć się na sam dół. Wyciągneli go z dołka, a ten zobaczył ,że nie miał tylko jednego przyjaciela.

Będąc nastolatkiem Shen nie tylko skupiał się na treningach ale też na współpracy z Lee. Byli już nierozłączni razem spali, jedli, trenowali i odpoczywali. Lee został jego najlepszym przyjacielem pomimo, że był psem. Pewnego dnia postanowił odbudować klan Klan Inuzuka, wujek robił się za stary na to ale Shen mu przysiągł że za wszystko co dostał od niego odbuduje silny i bezpieczny klan.

Lan nie pochodził ani z żadnego klanu, ani też z rdzennej wioski organizacji wyrzutków. Jego dotychczasowe losy nigdy by nie sugerowały, że ktoś tak mało znaczący jak on może trafić do znanej mu tylko z opowieści przy ognisku szkoły ninja. Ale to gdzie trafił jest ostatnim epizodem starego życia chłopca, który urodził się w zapomnianej przez świat wiosce. Mieścina ta leżała na granicach Kraju Deszczu, w lesie i przez lata żyła swoim wolnym tempem, ciesząc się spokojem od wszelkich spraw wielkiego świata. W tym miejscu na świat przyszedł właśnie Lan ale niestety nigdy nie było mu dane doznać szczęścia, jakim jest spokój oraz brak zainteresowania ze świata zewnętrznego. Tak się składa, że wioska jak ta jest wymarzonym celem na atak zbójeckiej kompanii i tak się właśnie składa, że jedna z nich składająca się z dezerterów i innych wyjętych spod prawa najemników szukając schronienia przed pościgiem natrafiła na jej ślad. Przywódczyni bandy zwana Brzydka Aba, za zrabowane pieniądze przekupiła mieszkańców by udzielili jej ludziom schronienia. Tak naprawdę bandyci chcieli przyczaić się i wciągnąć w pułapkę swoich prześladowców a następnie zrabować bezbronnych mieszkańców. Jak zaplanowali tak też się stało, łowcy bandytów nie spodziewając się, że w wiosce czeka ich śmierć nieprzygotowani zjawili się w niej chcąc uzupełnić zapasy. Wtedy doszło do rzezi, z okien i dachów wyskoczyli zbóje masakrując na oczach wieśniaków. Jednakże Brzydkiej Abie to nie wystarczyło, zaraz po odrąbaniu głowy ostatniego członka pościgu kazała swoim ludziom złupić wioskę i doszczętnie ją spalić. Los ludności jej nie obchodził i tak większość mieszkańców została brutalnie zamordowana, młodsze kobiety najczęściej przed śmiercią były gwałcone a mężczyzn dla uciechy zamykano w płonących chatach. W tym czasie trzyletni Lawni jego matka byli poza wioską, szczęście chciało, że parę chwil przed przybyciem bandytów wyruszyli na spacer nad rzeczkę. Gdy wracali zastali już dopalające się zgliszcza i świętujących oprawców.  Dziecko widząc taką katastrofę zawyło głośno i przez to szybko razem z matką zostali pojmani. Matka podczas ucieczki trzymając syna na rękach dostała strzałą wystrzeloną przez samą Brzydką Abę, prosto w plecy tuż nad łopatką. W ostatnich chwilach swojego życia spojrzała na swoją zabójczynię i wtedy w przywódczyni bandytów odezwało się uczucie, które mogłaby zrozumieć tylko kobieta. Postanowiła przygarnąć Lana do swej kompani i go wychować na swojego następcę. Przez następne lata, Lan zdążył już wymazać z pamięci wspomnienia ze swojej rodzinnej wioski i masakrę z tamtego dnia. Od kiedy tylko mógł, towarzyszył w rozbojach swojej bandy ale coś w nim pękło gdy po raz pierwszy zobaczył jak jego towarzysze zabijają ludzi. Zabójstwo w oczach ośmiolatka jest traumatycznym przeżyciem i tamtego dnia po prostu puścił swoją pałkę, która podarowała mu nowa matka i uciekł przed siebie. Tak też osamotniony dzieciak stał się małym złodziejaszkiem żyjącym z tego co ukradnie na targach czy pomniejszych wioskach Kraju Ognia. Jednakże nawet najzdolniejsi mistrzowie fachu złodzieja muszą kiedyś wpaść i tak Law został przyłapany za rękę podczas wykradania chleba przez ninja, co akurat odpoczywał po jednej ze swoich ninja. Władze miasta nie chcąc wrzucać dziecka do więzienia oddała do go sierocińca ale tam też Law długo nie zagrzał miejsca. Po roku przebywania wśród innych niechcianych dzieci Law tęskny za życiem włóczykija, został przygarnięty przez rodzinę kupiecką, której los nie chciał obdarować własnymi dziećmi. Tam też nauczony został podstawowych umiejętności takich jak czytanie i pisanie oraz zasad matematyki. Następne lata dla chłopca, który przeszedł tak wiele były okresem edukacji i fascynacji światem ale jak to z młodzieżą bywa hormony zaczęły buzować i w czternastoletnim już chłopaku ponownie obudziły się wspomnienia życia na własną rękę. Pewnej nocy postanowił po prostu opuścić swoją rodzinę zastępczą i ponownie szukać przygód jednak tym razem wspartą wiedzą i nabranym doświadczeniem.  Świat zaprowadził go to największego i najwspanialszego miasta w Kraju Ognia w Tanuzie, gdzie siedzibę swoją miał sam lord feudalny. Szybko udało mu się dołączyć do tamtejszej gildii złodziei jednakże, tam też długo nie usiedział.  Nie wiedział bowiem, że tego samego dnia kiedy zjawił się w mieście lord feudalny wynajął oddział Wyrzutków by rozpracowali grasującą w mieście szajkę złodziei. Tak więc gdy oddział zbrojnych wparował do siedziby złodziei jeden z ninja zwrócił swoją uwagę na Lana, zauważył w nim coś czego nie dostrzegł w nim nikt inny. Potencjał. Ninja ten postanowił go przygarnąć i nauczać na własną rękę, Len nie mając zbytnio wyjścia postanowił zgodzić się na naukę i razem ze swoim mistrzem podróżowali na północ. W dzień podróżowali a wieczorami przy ognisku ćwiczyli sztuki walki oraz teoretyczne podstawy bycia ninja. Podróż na północ była jak się później dowiedział Lan by złapać coroczny konwój dzieci wysyłanych do szkoły ninja z Kraju Uciekiniera. Lan niechętnie i nie mając wyjścia pożegnał się ze swoim mistrzem, jednak nie chciał znowu być zamknięty w jakimś budynku i trzykrotnie próbował ucieczki, zawsze z tym samym skutkiem… Oczywiście gdy tylko dotarli do Kraju Pól Ryżowych stracił przytomność i zbudził się w zamkniętej akademii, gdzie rozpoczął nowy epizod mając nowy cel i sens życia. W wieku szesnastu lat zakończył swoje szkolenie i zdeterminowany niczym prawdziwy wojownik podchodzi do egzaminów końcowych.

Siła -  11
Wytrzymałość - 5
Szybkość - 14
Reakcje - 6
Umysł - 2
Wola - 2
Kontrola chakry - 5

Ostatnio edytowany przez Lan (2013-11-01 22:17:17)

Z okna budynku karczmy na placyk spoglądało dwóch mężczyzn. Oboje mieli podobne stroje, które miały chronić ciało przed obrażeniami. Jeden oparty o parapet z zapartym tchem wpatrywał się w to co działo się na zewnątrz. Ten drugi oparty o ścianę tylko zerkał na to od czasu do czasu. Na zewnątrz mimo silnych opadów deszczu całkiem energicznie poczynała sobie grupka 4-5 osób. Wszyscy młodzi, żaden z nich nie miał więcej niż 15 lat. Wyglądało na to, że całkiem nieźle się bawili bijąc się, a raczej tłukąc jedną osóbkę. Walka fair nie była na pewno - 4 na jednego, ale taki już był ten świat - nie był sprawiedliwy, a okrutny.
- Mówisz poważnie? - zapytał ten oparty o ścianę krzywiąc się. Ten samotny białowłosy chłopak rozbił właśnie nos jednemu z pozostałych. Trzymając zakrwawiony kamień w dłoni słaniał się na nogach jakby za chwilę miał upaść. Reszta nie wiedziała co zrobić: pomóc tarzającemu się w błocie koleżce czy  rzucić się na drania za kamieniem.
- Ty gnoju~ - nagle krzyknął jeden. - Jak śmiesz... - nie dane mu  jednak było dokończyć. Owy "gnój" właśnie posłał w jego kierunku kamyczek, który trafił idealnie w facjatę. Mądrzący się cwaniak wypluł kilka zębów wraz ze swoją krwią po czym padł na ziemie. Krzywy uśmieszek na twarzy białowłosego mówił, że właśnie o to mu chodziło. Wtedy wątpliwości pozostałych zniknęły i równocześnie rzucili się na rozrojonego chłopaka. Bez problemu dopadli do niego i znów zaczęli okładać. Starał się wierzgać, szarpać, nawet gryźć. Nie na wiele się to zdawało.
- Nie widzisz tego? On ma potencjał. Naprawdę może przejść przez akademię. - odpowiedział ten uważnie wpatrujący się w cała akcję. Aktualnie białowłosy chłopak został uziemiony.
- Ale jego nie da się kontrolować, nikogo nie słucha. Robi co mu się podoba. - starał się przekonać go ten drugi.
- A czy my nie byliśmy tacy sami? W akademii go naprostują... - znów rzekł ten obserwujący. Drugi zaś tylko westchnął głośno widząc, że nie ma tutaj sensu przemawiać do towarzysza. Już podjął decyzję, której nic nie zmieni.

Kiedy owa dwójka wyszła na zewnątrz białowłosy leżał w błocie kopany przez 3 pozostałych. ten bezzębny stracił przytomność i wciąż leżał w tym samym miejscu.
- Starczy tego bachory. - rzucił groźnie jeden z mężczyzn. - Ale to on zaczął. - odpowiedział jeden z dzieciaków wskazując na zwijającego się wyrzutka.
- Gówno mnie obchodzi kto zaczął. Macie to skończyć. poza tym obserwowałem was z okna i wiem jak to było...
- Kurw... - warknął jeszcze raz kopiąc leżącego. - idziemy chłopaki. - dodał opluwając białowłosego. Ruszył przodem. Pozostała dwójka zabrała nieprzytomnego koleżkę i podążyła w ślad za nim.
Tymczasem facet, który przegnał smarkaczy podszedł do chłopaka na ziemi. Podniósł go za ubranie - był nieprzytomny.
- Nieźle... - mruknął pod nosem i zarzucił go sobie na ramie.


Powieki zadrżały, brwi zmarszczyły się. Twarz wykrzywiła w paskudnym grymasie bólu. Po tym powieki powoli się niosły odsłaniając czerwone ślepia. Głowa dosłownie pękała. Z resztą nie tylko głowa, żebra też dawały się we znaki. Więc mimo próby podniesienie się do pozycji siedzącej chłopaczyna nadal leżał. Ale coś było nie tak. Ciepły pokoik. Czemu znajdował się w takim miejscu?
- Mówią na Ciebie Enkidu, prawda? - dotarło nagle do jego uszu. Nerwowo szukał źródła tego głosu. I rzeczywiście, nie przesłyszało mu się. Pod ścianą na krześle siedział jakiś wysoki facet. Wcześniej go nie dostrzegł. Mężczyzna wstał.
- Co jest? Nie słyszałeś co do Ciebie mówię? Wołają Cię Enkidu? - zawtórował pytanie. Białowłosy potwierdził kiwając głową.
- Tak jak myślałem. Czyli to ty jesteś... - zaczął mówić. I mówił dalej, ale do chłopaka w łóżku więcej już nie dotarło. Stracił przytomność. Zapadł w sen, bardzo głęboki. Widział w nim obrazy. Jakiś zakapturzony mężczyzna, a może kobieta? Tak raczej kobieta. oraz dziecko owinięte w kilka warstw płótna. Ich długa wędrówka. Potem ciemność. Następne co widział to jakiś mężczyzna pochylający się nad ciałem tej właśnie kobiety. Podniósł zawiniątko, które ściskała. A w nim było dziecko. Małe białowłose dziecko. Potem znów ciemność.

Znów otworzył ślepia, na które padały promienie słońca. Zasłonił się ręką. Zaraz poderwał się przypominając sobie ostatnie wydarzenia. Zakręciło mu się w głowie, ale utrzymał siedzącą pozycję podpierając się rękoma. Te obrazy, które widział w śnie.. - zastanawiał się - czy to był on? Nie zna w końcu nikogo innego o takich włosach. Zmrużył czerwone oczy rozglądając się po pokoju. Tym razem nikogo tutaj nie było.  Niemal wyskoczył z łóżka i zaczął szukać swoich rzeczy. Jakieś dwie minuty później już chwytał za klamkę do drzwi wyjściowych i wtedy nagle zasłabł. Chociaż to nie do końca zasłabnięcie. Raczej nawiedziła go ogromna senność, której nie potrafił się oprzeć. Zsunął się na podłogę i w bardzo dziwacznej pozycji po prostu spał.
- No, widzę, ze dość szybko wydobrzałeś. Już czas... - usłyszałby znajomy głos gdyby nie odpłynął już do krainy snów.

Nie wiedział ile spał, nie wiedział co się stało, ale to co zobaczył po otworzeniu oczu wcale mu się nie spodobało. Wręcz przeciwnie. Zacisnął pięść, która uderzył w... Drewnianą ławkę?
- Szlag... - warknął widząc szyld Akademii Ninja. Szkoła shinobi była dobra dla dzieciaków z "wielkich" klanów. Nie dla takiego zwykłego chłopaka jak on. Enkidu był przecież nikim. Jakimś wyrzutkiem, sierotą. Co tamci dranie sobie myśleli zostawiając go w takim miejscu? Po prostu świetnie... Chłopak nie widział przed sobą przyszłości.

-> SIŁA - 8
-> WYTRZYMAŁOŚĆ - 5

-> SZYBKOŚĆ - 12
-> REAKCJE - 8

-> UMYSŁ - 2
-> WOLA - 5

-> KONTROLA CHAKRY - 12

Ostatnio edytowany przez Enkidu (2013-11-11 00:22:36)

Prolog niestety do najdłuższych nie należy, choć jeśli chodzi o sam poziom tekstu, to jest on wcale nie najgorszy. Sama historia jest dość przeciętna i bardzo brakowało mi w niej paru szczegółowych informacji na temat przeszłości postaci, przez co nie da się stwierdzić co jest dla niej motywacją, jaki ma system wartości, cel a takie rzeczy zwykle - bo nie mówię, że zawsze - wiążą się z jakimiś przeżyciami. Otrzymujesz 30 punktów, zapraszam do sali nr 1. ;)

Rok 150 n.e. W Kraju Wiatru, w mieście Enko, kolejny zwyczajny dzień. Słońce świeciło, lekki zefir  wiatru umilał ludziom dzień. Dzieci beztrosko bawiły się. Jednak ten dzień nie był dla wszystkich zwykłym, szarym dniem. Tego dnia na świat przyszedł syn dwóch shinobi klanu Namikaze, Seiryu Namikaze. W roku 154 n.e., kiedy Seiryu był już 4 letnim chłopcem, który był powoli przygotowywany do życia jako shinobi, stała się tragedia, która odcisnęła piętno w jego życiu. A mianowicie jego ojciec zmarł. To spowodowało, że chłopak nie miał wzoru do naśladowania, a także zaczął szybciej dorastać. Jego ojciec zawsze chciał, aby jego syn był wspaniałym shinobi i został niegdyś liderem potężnego klanu, jakim niewątpliwie jest klan Namikaze. W wieku 5 lat już zaczęto dostrzegać w chłopaku potencjał, który pozwalał wróżyć chłopakowi znamienitą przyszłość. Kiedy miał już lat 10, był już całkiem dojrzałym chłopcem, znów los spłatał mu figla. Jego matka została wysłana przez wioskę na misję, jednak nie wiedział jaką, dowiedział się tylko, że będzie się nim opiekowała przyjaciółka jego matki, która miała syna w jego wieku. Wtedy właśnie poznał swojego pierwszego przyjaciela. Jak się okazało, syn tej kobiety, także miał marzenia, a dokładniej takie samo jak Seiryu. Chciał zostać w przyszłości liderem klanu i doprowadzić go na szczyt w świecie shinobi.  Seiryu, jak i zarazem jego kompan, mocno trenowali. Każdy dzień spędzali w różnych miejscach, aby trenować i doskonalić swoje umiejętności. W wieku 13 lat jednak Seiryu poczuł się na tyle dojrzały, aby móc samemu brnąć przez życie. Zamieszkał w domu rodzinnym. Pewnego dnia, do jego drzwi ktoś zapukał. Po otwarciu, okazało się, że był to ówczesny lider klanu. Kiedy Seiryu spotkał na niego, zobaczył smutek i ból. Nie wiedział, czego może się spodziewać, co u niego robi tak wysoko postawiona osobistość, ktoś, kogo miejsce w przyszłości chciałby zająć.
-Mogę wejść na chwilę Seiryu? Mam Ci coś ważnego do powiedzenia.
Głos mężczyzny drżał, a do oczu spływały łzy.
-Tak, proszę wejść. Napije się Pan czegoś?
Zapytał młody Seiryu, spoglądając na lidera.
-Nie, dziękuję. Przyszedłem Ci coś powiedzieć...
Po jego twarzy spłynęły łzy. Seiryu nie wiedział i nie domyślał się, o co może chodzić. Nie wiedział, jak się zachować wobec mężczyzny. Usiadł na przeciwko niego i czekał na to, co usłyszy.
-Wiesz, przypominasz mi bardzo swojego ojca. Jesteś spokojny i opanowany, jak on. Masz nawet ten sam kolor oczu i rysy twarzy.
Fakt, Seiryu bardzo wdał się w ojca. Był blondynem, włosy miał postawione do góry. Oczy miał ciemno zielone. I ten uśmiech. Uśmiech miał bardzo sympatyczny, mówiono mu, że zaraża ludzi tym uśmiechem.
-Jak wiesz, 3 lata temu Twoja mama wyruszyła na misję. Owa misja polegała na infiltracji pewnego klanu, z pewnych względów nie mogę Ci powiedzieć, co to za klan. Niestety, wczoraj w nocy, znaleźliśmy ja wpół żywą. Niestety, nie dało się jej wyratować... I...
Młodym Namikaze zatrzęsło. Nie wiedział, co zrobić, ojca nie zdążył poznać, teraz, będąc tak młodym jeszcze chłopakiem, został bez matki. Ale chłopak twardo stał, choć na twarzy było widać kilka łez, to się nie popłakał. Było widać smutek, ale chłopak potrafił zamaskować emocje.
I prosiła, abym Ci przekazał, że Cię zawsze kochała. To wszystko. Strasznie mi przykro z tego powodu. Może lepiej już pójdę...
Lider klanu Namikaze wstał i skierował się do wyjścia, pogrążony w smutku. Młody Seiryu nie załamał się. Bardzo szybko zaczął wkraczać w dorosłe życie.
Rok 165 n.e.
[b]Dziś Seiryu ma 15 lat. Ostro trenował aby zostać shinobim, a dziś znalazł się tutaj, w szkole ninja. Jego celem jest zdobycie umiejętności, by zostać najlepszym shinobi w historii swojego klanu. Czy mu się powiedzie ? Tego nie wie nikt, jednakże czas pokaże.

Ostatnio edytowany przez Seiryu Namikaze (2013-12-08 19:22:56)

Prolog - Obiecujący początek


Wprowadzenie...

W Kraju Ognia, na terenach Shisou od ponad wieku klan Ayatsuri rozwija swoje umiejętności, techniki oraz specjalizacje. Raz na kilka pokoleń z całego klanu trafia się ninja 'doskonały', który jest w stanie opanować mistrzowskie techniki lalkarzy oraz samemu stworzyć własną unikalną. Mimo tego nie brakuje na tych terenach wybitnych przedstawicieli klanu, jednym z nich jest Yoshi Ayatsuri, który uczestniczył w takich wydarzeniach jak, I Wielka Wojna Ninja lub też atak na Kraj Ognia. Yoshi Ayatsuri wychowywał się w biednej rodzinie, która nawet nie zamieszkiwała terenów klanu, za młodu ninja musiał borykać się z takimi problemami jak brak żywności czy ubóstwo. Pomimo tego Yoshi nie czuł się nigdy przegrany i ta właśnie cecha pozwoliła mu podjąć decyzję pomimo bardzo młodego wieku. Pewnego deszczowego po południa gdy nowicjusz musiał zdobyć pożywienie, wybrał się na Nie nieco wcześniej by rozstawić zmyślne pułapki swojego ojca. Tym razem ze względu na rzęsisty deszcz ślady młodego ninja zatarły się, a sam młodzian zgubił się w gęstym lesie, chcąc przeczekać ulewę, schował się on pod wielkie dębowe drzewo. Minęło parę godzin, deszcz ustał, noc zastała Yoshi'ego. Chłopiec czuł się zagubiony, postanowił wyruszyć w nieznanym mu kierunku, nie zaszedł daleko po kilkunastu minutach zza drzewa ukazał się jego oczom nienaturalny cień, który wskazywał na obecność jakiejś osoby. Yoshi jak najszybciej chciał się schować, jednak strach nim zawładnął i potomek Ayatsuri zamarł w miejscu. Zza drzewa wyłoniła się marionetka, która powoli zbliżała się ku chłopczykowi, Yoshi nie wytrzymał i zemdlał... Po kilku godzinach ocknął się w zupełnie innym miejscu, na ścianach, umocowane pochodnie, wielkie rozległe pomieszczenie, w tym miejscu chłopak znajdował się sam, widział jedynie światło dnia na końcu długiego korytarza skalnego. Yoshi wstał zrobił dwa kroki, po czym usłyszał cichy szept:
- Witaj Yoshi, szukaliśmy Cię, ile to już masz lat... yyy 5? Ale nie o tym, przecież Ty nic nie wiesz. Jestem Hidetada, sprowadziłem Cię tutaj gdyż w Twoich żyłach płynie krew Ayatsuri, a prawdę mówiąc jesteś również moim bliskim krewnym. Ale pokolei, żebyś wszystko zrozumiał, klan Ayatsuri to klan który szkoli mistrzów marionetek już od kilku pokoleń, Ty jesteś kolejnym lalkarzem, pewnie mi nie wierzysz, ale sam się przekonasz że drzemie w Tobie ukryta moc. Twoi rodzice, a raczej Twój ojciec, a mój syn nie chciał bym Ci o tym kiedykolwiek powiedział, ale jesteś jeszcze za młody by poznać całą prawdę.. a tak jesteś moim wnuczkiem Yoshi. Wyrwałem Cię stamtąd gdyż może to Ty jesteś tym 'wybranym', myślę że nie muszę Ci wiele tłumaczyć bo wyglądasz na strasznie podekscytowanego.. - po tych słowach w oczach młodego wojownika zagościła wola walki i zdobywania nowych umiejętności. Chłopiec stał wryty w ziemię przez parę minut i tak jak powiedział Hidetada tak się stało, Yoshi rozwijał swoje umiejętności przez kolejne 5 lat i wyruszył do Szkoły Ninja. Został świetnym shinobi, który na stałe został w siedzibie Ayatsuri. Yoshi w wieku 20 lat poznał Mine, z którą jak się okazało razem został wysłany do szkoły. Po 2 latach zostali parą i założyli rodzinę. Yoshi był przepełniony wolą walki i szczęściem gdyż okazało się że Jego żona jest w ciąży, a on miał zostać ojcem.


Narodziny - nowa nadzieja

Minęło 7 lat od I Wielkiej Wojny Ninja, sytuacja na świecie oraz w Shisou została opanowana i Hikosaburo mógł przyjść na świat bezpiecznie. Pomimo słów swojego dziadka Yoshi nie był tym wybranym zrozumiał to będąc u szczytu swoich możliwości podczas Wielkiej Wojny od tamtej chwili żył z nadzieją że jego potomek zostanie kimś wyjątkowym, ten dzień w końcu nadszedł. Yoshi robił wszystko by jego rodzina żyła na wysokim poziomie i by najmłodszemu członkowi rodziny niczego nie zabrakło. Rok 155 n.e, do siedziby klanu przychodzi informacja o Szkole Ninja, która rekrutuje wszystkich młodych ninja Rada klanu została natychmiastowo zwołana, ustalono iż co 5 lat klan dokona wyboru dwóch młodych adeptów, którzy dostaną szansę i wolną rękę od władz klanu. Yoshi wiązał ze swoim synem wielkie nadzieję, we wszystkim wspierała go Mina, która podczas nieobecności głowy rodziny zajmowała się chłopcem.


Młody artysta

Hikosaburo rozwijał się bardzo szybko, już w wieku 10 lat pokazał że drzemią w nim ukryte moce. Hikosaburo musiał zostać sam w domu na około tygodnia, co 2 dni odwiedzał go przyjaciel Yoshi'ego, młody ninja nie wiedział zupełnie co ma robić, to też zaczął szperać po pułkach, znalazł starą zakurzoną książkę zatytułowaną 'Mój wymarzony przyjaciel'. Młody adept klanu Ayatsuri, zagłębił się w tą lekturę jak się okazało w książce ojciec Hikosaburo opisał projekt z okresu gdy zaczynał przygodę z klanem stworzenia wymarzonej lalki, która zawsze będzie z jego właścicielem. Na tyle zainspirowało to potomka Yoshi'ego że od razu zabrał się do stworzenia swojej lalki, nie chciał by dowiedział się o tym przyjaciel ojca to też pracował nad Nią jedynie w nocy, by nie zdradzić tajemnicy. Po tygodniu Yoshi wraz z Miną wrócili do Shisou, Yoshi miał się spóźnić gdyż musiał jeszcze złożyć raport z misji Mina udała się prosto domu, gdy weszła nie mogła uwierzyć własnym oczom, wyszeptała pod nosem z niedowierzaniem:
- Hikosaburo, przecież to... - młody chłopiec spał smacznie w ramionach swojej pierwszej stworzonej kukły, która technicznie nie zachwycała jednak patrząc na wiek chłopca było to niesamowite osiągnięcie. Matka dziecka zamarła w przejściu po kilku minutach do domu przybył Yoshi, który widząc Mine stanął za Nią i zapytał:
- Coś się stało? - wszedł dalej, Yoshi stanął na jego twarzy zagościł spokojny uśmiech, a po policzkach spłynęły łzy.
- Niesamowite... teraz jestem pewien - pomyślał, gdyż sam jedynie zdołał opisać ten projekt, a jego syn zdołał to zrealizować w zaledwie tydzień. Rodzice nie budzili potomka, spędzili ten wieczór przy świetle księżyca i w ciszy.


Nowa droga

Po tych wydarzeniach Yoshi nie miał wątpliwości co do umiejętności syna i czy da radę on przebrnąć przez Szkołę Ninja, zgłosił wszystko w radzie klanu, która postanowiła dać szansę Hikosaburo. Po 5 latach młodzieniec dostał wezwanie do jednej z jaskiń klanu Ayatsuri. Wszedł, jaskinia ta troche różniła się od pozostałych było kompletnie ciemno, jedynie na samym jej końcu stał mały warsztat, a na nim płonęły dwie świecę, przy warsztacie stał staruszek, który śrubokrętem starał się wyregulować jedną z części swojej nowej marionetki.
- Jesteś już? Hikosabruo tak? - rzucił starzec w stronę chłopca. Ten nic nie odpowiadając podszedł bliżej warsztatu.
- Rada klanu podjęła pewną decyzję związaną z Twoją osobą, chciałbym Ci coś pokazać, pracowałem ostatnio nad pewną trucizną, a raczej substancją, która powoduje natychmiastowe omdlenie, a ofiara budzi się po tym za tydzień, nie pamięta również co działo się tydzień przed straceniem przytomności. - chłopiec nie rozumiał słów starca, dlatego zapytał:
- Ale po co mi pan... - w tym momencie jedna z kukieł starca wystrzeliła zatruty senbon w szyję Hikosaburo.

....

Chłopak ocknął się, nie wiedział gdzie jest, miał pustkę w głowię jedynie miał w głowie jedno:
- To chyba jest to o czym cały czas opowiadał mi ojciec... Szkoła Ninja. Tylko jak ja tu trafiłem, eh widocznie skoro tu jestem chyba nie powinienem na tym rozmyślać, bo teraz w końcu zaczyna się mój pierwszy rozdział w nowym życiu.. Tato nie zawiodę Cię! - pomyślał po czym jego oczy się zeszkliły, młodzieniec poczuł coś wewnątrz siebie, coś co odziedziczył po Yoshim, wolę walki.

-> SIŁA - 3
-> WYTRZYMAŁOŚĆ - 2

-> SZYBKOŚĆ - 8
-> REAKCJE - 10

-> UMYSŁ - 1
-> WOLA - 1

-> KONTROLA CHAKRY - 10

Okej, przyjrzyjmy się kolejnemu prologowi z jakże wspaniałej organizacji Wyrzutków. Pierwszą rzeczą, na którą według mnie warto zwrócić uwagę, jest sposób narracji. Wszystko zostało przedstawione w formie retrospekcji, kiedy to chłopiec, opisany z perspektywy osoby trzeciej, rozpoczyna opowieść o swoim dzieciństwie. Według mnie zabieg ten jak najbardziej trafiony, niecodzienny i zasługuje na pochwałę.
   Co nie dziwi, to występ sierot, których jest od groma na naszym forum. Jednak tutaj to nie Mesayato traci rodziców, a wychowuje się z takimi dziećmi. Kolejny raz coś, co kompletnie odbiega od ogromu tych samych opowieści.
   Technicznie opisy są dobre, pozwalają wyobrazić sobie mniej więcej sytuacje, które miały wówczas miejsce. Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, czego nie zrobię, to intensywniejszego zagłębienia się w psychikę bohatera. W ten sposób każdy z nas, czytających twój prolog, mógłby na chwilę utożsamić się z tą postacią. Było jednak widać taką próbę, dlatego też nie zwracam na to szczególnej uwagi.
   A co do pragnienia zostania przywódcą swojej wioski, to życzę powodzenia. Bo chociaż musiałbyś zrzucić z tego urzędu moją osobę, to w końcu marzenia się spełniają, prawda? hahaha! Żartuję oczywiście!
   Za całość mogę Cię nagrodzić sumą 50 punktów statystyk, które powinieneś rozdysponować w następnym poście w tym temacie. Gratulacje!
   

Do tej czynności użyj tagów 'quote'. Pamiętaj przy tym, że na start posiadasz po jednym punkcie w każdej ze statystyk. Kiedy rozdasz swoją nagrodę, zapraszam do pierwszej sali, w której od razu trenujesz jedną z wybranych technik. Powodzenia!

Ostatnio edytowany przez Sensei_Shinsaku (2013-12-11 14:33:23)

Drahar przyszedł na świat w wiosce swego klanu. Większość jego dzieciństwa była zwyczajna, chłopak od małego był trenowany na ninja. Nie był on jednak pierwszym dzieckiem, posiadał siostrę i brata - Tamotsu. Jako małe dziecko Drahar dążył do tego, aby dorównać swemu bratu, był dla niego dobrym autorytetem. Mimo, iż chłopak nie zapowiadał się na dobrego ninja to ciągle dążył do samodoskonalenia. Często rówieśnicy szydzili z niego i wyśmiewali umiejętności, jednak dzięki swemu celowi chłopak nie przejmował się niczym i dążył do stania się silnym jak brat. Marzenie to sprawiło, że większość swego czasu spędzał na doskonaleniu swych umiejętności, ale również i wiedzy. Często jego koledzy drwili z jego dobrego serca, co było jego największą zaletą, przez to chłopak zaczął interesować się medycyną. Pragnął zostać silnym medycznym ninja, który będzie radził sobie również w walce, ale też będzie w stanie ratować swych towarzyszy. Pragnienie to wzrosło, kiedy doszło do pewnego konfliktu między klanem Senju a Uchiha. Był to nie długi, lecz bolesny etap dla obu ze stron, rodzina Drahar'a również ucierpiała. Siostra dwóch braci została zabita. Śmierć siostry mocno odbiła się na psychice młodego chłopaka, właśnie wtedy postanowił, że zostanie medycznym ninja i nie pozwoli już umrzeć ani najbliższym, ani przyjaciołom. Do tego czasu Drahar często przesiadywał z bratem, kiedy ten miał wolne, jednak po konflikcie ich rodzice wyjechali w podróż, z której już nie wrócili. Przez krótki okres czasu młody Drahar mieszkał z bratem, jednak ten był zbyt zajęty wykonywaniem zadań dla wioski, więc chłopak zwykle przesiadywał sam ćwicząc. Niedługo potem, po dwudziestych urodzinach Tamotsu wyruszył w świat, jednak nie mógł zabrać ze sobą brata. Drahar pozostał tym razem całkowicie sam, pod opieką pewnych ludzi, znajomych rodziców. Zgodnie z wolą brata pozwolili mu dalej kontynuować trening, by później mógł wyruszyć do akademii ninja. Niedługi okres czasu mieszkał z nową rodziną, jednak ciągle pozostawała mu myśl w głowie, by wreszcie zakończyć akademię i wyruszyć w świat za bratem. Pragnął towarzyszyć mu i odnaleźć rodziców. Kiedy już wreszcie Drahar był na tyle dobry by móc wyruszyć do akademii niezwłocznie to uczynił. Pozostawił wszystko za sobą i skupił się na tym co przed nim, co będzie na niego czekało. Kiedy wreszcie dotarł do akademii wziął się za ostry trening, by móc jak najszybciej zakończyć ostateczny test. Pragnął jak najszybciej ruszyć w świat śladami swego brata. Ten dzień nadszedł właśnie dzisiaj. Drahar spokojnie siedział i wyczekiwał, aż przyjdzie jego kolej, by sprawdzić swe możliwości na egzaminie. Wszystko się okaże co będzie go czekało dalej...