Ninja Clan Wars

   Kiedy Narisa potwierdziła słowa malca, ten zaczął wręcz skakać z radości. Było widać, że szukał kogoś takiego jak Ty dość długo - brudna twarz w błocie, ciuchy upaprane w tej samej brei z tym, że w niektórych miejscach były poprzecierane. Nie oszukujmy się - dzieciak wyglądał jak nie jeden dorosły ninja po walce. Z tym, że uśmiech na jego twarzy raczej nikomu nie pozwoliłby teraz na takie odważne stwierdzenie.
   Kiedy Narisa zmierzwiła mu włosy ten lekko się zarumienił ale na jego twarzy dalej było widać uśmiech. Chłopiec usiadł sobie na ziemi bo przez całe skakanie w miejscu trochę się zmęczył. Kiedy odzyskał trochę sił, wziął Narsię za rękę i powiedział:
   - Mama i Tata kazali mi poszukać ninja. Nie powiedzieli mi po co ale ostatnio byli bardzo smutni tak jak i dużo osób w mieście. Ludzie ostanio strasznie na siebie krzyczą i każdy oskarża każdego o zabranie z jego domu jakiejś rzeczy. Szczerze, nie wiem o co im chodzi. Dorośli są głupi... - przy ostatnim zdaniu malec trochę się naburmuszył ale przy jego obecnym wyglądzie było to bardziej komiczne niż poważne.
   Malec zaczął więc ciągnąć naszą bohaterkę w stronę wioski. Dziewczyna mniej więcej wiedział już o co chodzi jednak dobrym pomysłem byłoby udać się z chłopczykiem do jego rodziców by Ci wytłumaczyli dokładnie całą sytuację. Dobrze przecież wiemy, że dzieci czasami coś wymyśli albo wyolbrzymią jakąś sytuację co może nie mieć w ogóle odwzorowania przy całej sprawie. W końcu ciężko jest uwierzyć, że całe miasto obwinia się na wzajem o jakieś skradzione rzeczy.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2013-11-22 14:01:04)

   Chłopiec trzymając Cię za rękę ruszył z uśmiechem na twarzy w stronę pobliskich mieszkań. Widać było, że mimo drogi którą przebył by Cię znaleźć był dumny że podołał takiemu zadaniu. Chłopczyk z kroku na krok podskakiwał i patrzył się na towarzyszkę naszej młodej ninja - jej psa. Widocznie zwierzak bardzo zainteresował chłopca.
   Nie zadał jednak pytania o zwierzaka, a większość drogi przeszliście w ciszy. Po jakiś trzydziestu minutach skręciliście w jakąś boczną uliczkę, a chłopiec uśmiechnąłem się jeszcze bardziej. Widocznie byliście na miejscu, a oznaczałoby to że chłopiec nie szukał Narisy wcale tak długo jak się wydawało. Ot, widocznie łzy w oczach i błoto na ubraniach były spowodowane upadkiem na ziemie przez potknięcie.
   Chłopiec Cię puścił kiedy zauważył znajomą kobiecą twarz przy drzwiach do pobliskiego domu. Kobieta również się ucieszyła na jego widok, a chwilę później spojrzała się w twoim kierunku. Ostatecznie chyba nie dowierzała, że taka niepozorna osóbka może być kimś kto pracuje w tak niebezpiecznym zawodzie. Niemniej jednak próbowała zakryć swoje lekki rozczarowanie i zdziwienie uśmiechem na twarzy.
   - Witaj... Widzę mój syn znalazł to po co go wysłaliśmy. Nie krępuj się wchodź do środka, a my wszystko Ci opowiemy. Zakładam, że chłopak przedstawił Ci ogólny zarys naszej sytuacji, więc jeżeli masz teraz jakieś pytania to możemy na nie odpowiedzieć

   Kobieta zaprosiła Cię dalej do domu i wskazała Ci miejsce przy stoliku w pokoju gościnnym. Widocznie albo była to długa historia albo uznała, że jesteś zmęczona podróżą. Kiedy Ty zdążyłaś usiąść na jednym z krzeseł kobieta po chwili przyniosła dwie filiżanki herbaty. Wpierw wypiła jeden łyk przygotowanego picia, westchnęła, spojrzała się na Ciebie z lekkim uśmiechem i zaczęła mówić:
   - Widzisz... Ostatnio słyszy się o wielu kradzieżach jakie mają miejsce. Problem w tym, że nikt nie wie jak wygląda nasz złodziejaszek. Ludzie osądzają innych mieszkańców biorąc pod uwagę tylko jakieś cechy wyglądu, które zdążyli zapamiętać. Problem polega też na tym, że ten bandyta się nie patyczkuje, nie ma zwyczaju wkradać się do domów po nocy... - powiedziała spokojnie kobieta, biorąc kolejny łyk herbaty. Zanim zdążyłaś coś powiedzieć podszedł do Ciebie chłopczyk i znowu pociągnął Cię lekko za spodnie. Z pełnymi nadziei oczami spytał się:
    - Mogę się pobawić z pieskiem na zewnątrz? - jego matka tylko się uśmiechnęła, a samo dziecko wyglądało tak błagająco, że aż grzech byłoby odmówić. Mogłaś się tego spodziewać biorąc pod uwagę fakt, że już wcześniej zwierzak przykuł uwagę chłopczyka.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2013-11-22 18:06:46)

   Chłopczyk naprawdę nie był zadowolony z odpowiedzi. Założył ręce i z naburmuszoną miną pobiegł na piątro mrucząc niezadowolony pod nosem. Jego matka cicho się zaśmiała widząc jak jego dziecko ukazuje złość na coś na co nikt nie miał większego wpływu. Zdażyła mu jeszcze rzucić krótkie zdanie "przebierz się i umyj" ale nie wiadomo czy chłopczyk to usłyszał.
   - Proszę się nim nie przejmować... Takie są prawa jego wieku, że obrażałby się najlepiej na wszystko i na wszystkich. Za kilka minut mu przejdzie. Ale pytałaś o włamania... Nawet tak bym tego nie nazwała. On po prostu dewastuje okna, drzwi, wbiega do czyjegoś domu i zabiera pojedyncze rzeczy. Słyszałam, że zostawia nawet te bardziej drogocenne tak jakby dobrze wiedział co ma ukr... - i tutaj wszystko zostało przerwane przez dziwny dźwięk. Była to szkło szybko, które wpierw pękło, a później jego odłamki wylądowały na podłodze. Było coś jeszcze - odbijający metalowy się przedmiot, który wylądował na podłodze. I nagle zaczął z niego wylatywać dym.
   Narisa mogła ledwo ujrzeć co właściwie się dział. Średniego wzrostu "ktoś" w błękitnym płaszczu i z chustą na twarzy oraz głowie wleciał do domu przez rozbite okno. Rozejrzał się chwilę i ujrzał to po co tutaj przybył - pies ninja. Szybko go chwycił i wrzucił do worka, który szybko został zawiązany i wylądował na plecach porywacza, który zniknął tak szybko jak i się pojawił.
   Dym, który wydobywał się z metalowego przedmiotu od razu utrudnił oddychanie każdemu na parterze. Dziewczyna nie mogła nic zrobić przez zaskoczenie i teraz nie miała swojej drogiej przyjaciółki. Powstał więc pierwszy wybór - pognać od razu za porywaczem, który na pewno jest złodziejem o którym opowiadano czy wpierw pomóc kobiecie i jej dziecku, które znajdowały się w budynku.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2013-11-22 18:41:00)

   Narisa bez większego zastanowienia zostawiła dziecko wraz z jego matką na pastwę lasu w domu wypełnionym przez dym. Pozostawało tylko liczyć na to, że przestraszona kobieta nie zapadła w szok i chociaż spróbowała wyjść z domu. Inaczej zakończy się to najpewniej jej śmiercią co nie byłoby zbyt pozytywnie przyjęte przez społeczeństwo. Narisa była widziana z psem i krążyły już o niej pogłoski, że była ninja. Taki obrót spraw może negatywnie wpłynąć na reputację Samotników.
   Dziewczyna zdawała się tym jednak nie przejmować i nie było to wcale dziwne zachowanie, w końcu została porwana jej życiowa przyjaciółka, Eishu. To tak jakby pozbyć klan Aburame jego robaków, albo od zwykłego człowieka zabrać rodzinę i przyjaciół. Narisa próbowała dogonić naszego złodzieja i może początkowo jej to wychodziło, jednak wyglądałoby to tak jakby chłopak się oddalał (szybkość: 65). Nagle jednak coś się stało, wyglądało to tak jakby chłopak źle stanął. Jego prędkość diametralnie spadła (szybkość: 35) ale próbował nadal uciekać.

   Dziewczyna nie przejmowała się ludźmi których zostawiła w mieszkaniu wypełnionym dymem ani tym czy przeciwnik nie miał czasami jakiegoś asa w rękawie. W końcu dziwnym było, żeby człowiek który tak szybko wpadł i wypadł z czyjegoś mieszkania skręcił sobie kostkę podczas biegu, prawda? Widocznie Narisa była tak bardzo przejęta porwaniem swoje psa, że nie udało zauważyć się jej takich powiązań. W sytuacji w jakiej się znajdowała wcale nie było to dziwne, w końcu działała w tym momencie pod napływem emocji.
   Dziewczyna zaraz po tym jak rzuciła bronią przekonała się o swojej pomyłce. Chłopak z zadziornym uśmiechem znowu z tą samą szybkością (65) odskoczył w bok bez większych trudności. Nie ruszał się jednak z miejsca do czasu aż nie znalazłaś się bliżej niego. Wtedy właśnie użył zwykłych bombek, które nieco Cię ogłuszyły i oślepiły o ile nie zrobiłaś stosownych uników. Biorąc pod uwagę fakt, że chłopak wyjął swoje ładunki podczas skoku nie miałaś kiedy zauważyć tego niebezpieczeństwa.
   - Nie możesz dać mi spokoju?! To jest tylko pies! Ja za niego dostanę pieniądze, a Ty przecież możesz sobie wychować innego! Zresztą... I tak mnie nie będziesz w stanie dogonić więc po co próbujesz? Już pokazałem, że jestem szybszy od Ciebie! - chłopak stojąc już na dachu jednego z budynków wręcz wykrzyczał te słowa do dziewczyny. Jego głos był bardzo pewny siebie, a na twarzy cały czas malował się ironiczny uśmieszek.

   Chłopak początkowo w ogóle się nie odzywał. Słuchał spokojnie Narisy i z kamienną twarzą patrzył się w jej kierunku. Jej słowa wydawały się od niego odbijać jak od jakiejś tarczy, chłopak nawet nie drgnął kiedy ta mówiła, że nie zrezygnuje z pościgu. Aż nagle zaczął się śmiać, strasznie głośno i trochę strasznie. Przeciwnik prawie położył się na ziemi kiedy łapała go kolejna fala śmiechu.
   - Owszem, rozumiem bardzo dobrze. Ty za to nie zdajesz sobie sprawy ile ten szczeniak jest warty. Kiedy uda mi się dokończyć ten kontrakt... Będę mógł spokojnie przeżyć przez następne trzy miesiące. Ty nie wiesz jak to jest - żyć bez domu, gdzie każdy jest wrogiem dla każdego... - powiedział w końcu agresywnym tonem biegnąc dalej przed siebie. Wykonał jednak mały błąd w swoim planie ucieczki gdyż nie wziął pod uwagę tego, że aktualnie na jednym z budynków będzie odbywał się remont dachu.
   Chłopak stanął jak wryty, nie brał pod uwagę takiego obrotu spraw. Odwrócił się i czekał aż przybędzie Narisa. Dobrze wiedział, że jak nie wykończy Narisy to ta teraz będzie dla niego wielką przeszkodą w zakończeniu zlecenia.