Ninja Clan Wars

     Było już po turnieju, minuty mijały, a ja uciekłem z objęć swojego mistrza, by przycupnąć do oaz i odsapnąć na chwilkę. Me myśli były różne, w końcu nie zająłem pierwszego miejsca. Nie było to czymś specjalnym, jak dla mnie normalnym. Wygrałem już jeden turniej, a dla tak słabej nagrody, nawet na tym nie trzeba było się starać o pierwsze miejsce. Jedyne co mi pozostało to udoskonalać własne umiejętności, może się przydadzą podczas innego takiego spotkania. Muszę wrócić do Shinsaku silniejszy oraz mądrzejszy, lecz teraz przyda się drzemka. Mam nadzieję, że nic nie zagłuszy mojego spokoju. Dokoła panowała pogoda letnia, letni wiaterek, praktycznie zerowe zachmurzenie. Można śmiało powiedzieć, że nawet nie musiałem się przebierać, wszystko zostało idealnie dopasowane do mego ubioru.

     Zamknąłem swe oczy i odpłynąłem, czekając, aż pewna godzina lub ktoś spoza niematerialnej rzeczy wytrąci mnie z tego transu. Spałem dobrze, w myślach wciąż utwierdzając odbudowanie własnego honoru, który zabrał mi Ayamaru Kiyoshi.

     Leżałem z zamkniętymi oczami gdzieś przy strumieniu wody, który wraz z wiatrem odbijał się od moich bębenków. Poczułem nagle czyjąś chakrę, jednak niezbyt potężną. Była niedaleko mnie, zbliżając się z każdą sekundą. Gdy była już blisko, obudziłem się, a otwierając oczy ujrzałem mężczyznę siedzącego dosłownie nade mną. Wyglądał bardzo młodo oraz posiadał czerwono jasne oczy. Po jego stroju nie mogłem wywnioskować klanu, ani zamiaru czy także cech charakteru, musiałem improwizować, iż tak na prawdę nie wiem czego chce ode mnie ten koleś.

     - Witaj ? - Odezwałem się niepewnie. Musiałem zgrywać niepozornego, na wypadek gdyby gość okazał się zabójcą, a ja jego celem, tuż po turnieju. Wszystko mogło się teraz wydarzyć, spotkanie wszystkich liderów to idealny moment, na uderzenie sił zła. Ciągnąłem więc dalej swoją rozmowę, powoli podnosząc swe ciało - Ym.. Co Cie do mnie sprowadza? Nie wiem... czemu zacząłeś mnie obserwować? To moja osobista przestrzeń...

      Jajakś gadka szmatka na uspokojenie nerwów oraz wzięcie kilku głębokich oddechów. Bez paniki nawiązałem kontakt, oby mężczyzna był przychylny i odpowiedział łaskawie, nie atakując od razu, trzeba poznać jego możliwości oraz cel przybycia. Mam nadzieję, że także nie okaże się jakimś pedofilem, w końcu jestem jeszcze taki młody.

     Moja mina przeobraziła się w wielkie zdziwienie po usłyszeniu nietypowych słów napastnika. Twierdzi on że był zwykłym widzem podczas turnieju oraz zainspirowany moją siłą przyszedł tutaj by się ze mną zmierzyć. Co ciekawe przez cały ten czas musiał mnie śledzić, choć to wiadome, iż tak na prawdę nie ukrywam, iż mam słabość do ninjutsu. Chcę przez to powiedzieć, że nawet dokładnie jego chakry wyczuć nie mogłem. Ten typek rzucił w moją stronę kilka zdań, które niezbyt przyjemnie się słuchało, trzeba było mu odpowiedzieć niezbyt agresywnie, by pod wpływem złości mnie nie zabił, w końcu nie wiedziałem jakimi umiejętnościami dysponuje.

      Swój wzrok wtopiłem w niebo, by mniej więcej określić prędkość wiatru, która może okazać się korzystna dla specjalisty w TaiJutsu. Po turnieju moja chakra została zregenerowana, dlatego czułem się jak nowo narodzony, w gotowości wciąż miałem swoje wyposażenie oraz kilka tabletek dla rozwinięcia bojowych zdolności. Moje spojrzenie obleciało wszystko dokoła, zatrzymując się na przeciwniku. Na twarzy wymalował się uśmiech, po czym po prostu dodałem:

     - Dobrze, niechaj i tak będzie. Zmierzę się z tobą, nie mam pojęcia czego dokładnie ode mnie oczekujesz, lecz mam nadzieje, że nie jest to pułapka. Nie potrafię także wyczuć twojej chakry, dlatego też nie musisz się bać, że znam twój poziom. Zaczynamy jakby walkę od nowa, z takim faktem, że tym nie obserwowałeś i wiesz czym dysponuję - Odpowiedziałem niezbyt zadowolony, po czym przybierając pozycję do obrony, czekałem na pierwszy ruch wroga.

     To było nadzwyczaj dziwne. Mężczyzna postanowił od razu mnie zaatakować, bez większego problemu, czy także zbędnych skrupułów. W swej dłoni dzierżył ostrze, które swym blaskiem lekko przyćmiło me oczy. Widoczność nie została jednak ograniczona, iż szybko podniosłem swą rękę, by wytworzyć cień padający na mą twarz. Gdy oponent szarżował w mą stronę, wykonałem precyzyjny unik, wykonując pada w lewą stronę. Odchyliłem pod kątem znacznie swe ciało oraz przykucnąłem, by uniknąć cięcia. Do tego nie wykorzystałem swych pełnych możliwości, coś trzeba było wykombinować innego. Jeżeli się nie mylę, po tej akcji przyjdzie czas na mój kontratak. (reakcje: 120)

     - Nie za bardzo wiem co takiego miałbym powiedzieć na twój mizerny atak kataną. Wcale nie jesteś szybki na jakiego wyglądasz, choć twoje ruchy mogę spokojnie sprecyzować. To prawda, posługujesz się takim samym stylem walki, jednak ten styl przystosowany jest do walki wręcz, nie do walki kataną. Nie oszukując się, ja także posiadam ostrze w swym arsenale, jednak tylko i wyłącznie do ścinania głów osób, które mogą zagrozić mi lub mojemu mistrzowi. - W tym momencie także zebrało mi się na wspominanie obietnicy złożonej Shinsaku.  Muszę szybko uporać się z wrogiem, ponieważ jak dałem słowo, powinienem niedługo zjawić się w naszej ojczystej siedzibie oraz pomóc memu mistrzowi w dalszych treningach i samo udoskonalaniu się.

     Walka przeobrażał się raczej w pojedynek na wyzwanie. Jeżeli mi uda się pokonać napastnika dostanę nagrodę w postaci wielkiej mocy, przynajmniej tak brzmiały jego słowa. Nie mogłem mu ufać, iż człowiek, który dopiero co się pokazuje i próbuje zaprzyjaźnić, pragnie walczyć. Wszystko nie trzymało się kupy, coś tutaj nie pasowało i jak najszybciej musiałem się dowiedzieć co w tym takiego jest. Spojrzałem na niebo i określiłem kierunek wiatru, po czym skierowałem swój wzrok w stronę przeciwnika. Składając swe dłonie, uaktywniłem pierwsza bramę, trzeba było już kończyć ten pojedynek, niedługo zacznie się noc, a wszystko ogarnie ciemność.

     - Przykro mi, lecz nie wierze twym słowom, a jako, że robi się już późno trzeba kończyć tą walkę. Przykro mi, że się nie poznaliśmy, jednak nie pozwala mi na to mój zdrowy rozsądek. Jesteś jakimś typem szaleńca, który poszukuje ludzi do zrobienia z nich potrawek. Spróbuję Cię wykończyć - Odrzekłem po czym, szarżując na przeciwnika (szybkość; 145), wykonałem pełny atak w jego brzuch (siła: 242). Taki cios powinien zakończyć sprawę, przy okazji nie zabijając go. W mej naturze nie liczyło się zabójstwo, lecz tylko chęć niesienia pomocy oraz swobodne życie z mym mistrzem.

     Jeżeli jednak atak nie powiódł by się, odskoczyłem w tył, przybierając pozycję obronną oraz czekałem na atak przeciwnika. Jedyną szansą na ucieknięcie od mojej siły jest zwykłe schowanie się lub coś z tych rzeczy, tak samo jak uczynił Ayamaru podczas turnieju - zwykłe tchórzostwo. Nie nazwałbym tego taktyką walki. Walka to coś co płynie z naszego wnętrza, to zwykły pojedynek na pięści i takiego teraz oczekiwał wyrzutek.

     Walka rozpoczęła się na dobre. Zamknąłem swe ciężkie powieki, by natężyć umysł i pomyśleć nad dalszym planem. Następnie ugiąłem swe nogi, by przykucnąć przy ziemi oraz specyficznie składając swe dłonie z aktywną bramą, zacząłem obmyślać plan awaryjny. Na myśl nie przychodziło mi wiele pomysłów, a nawet jeżeli to były one nie konkretne oraz z jakimiś wadami. Wszystko wyglądało na to, że muszę oprzeć się urokowi mroku oraz w ciemności czekać, na zjawienie się mojego przeciwnika. Z aktywną bramą siedząc, starałem się wyczuć jego chakrę oraz dogodny dla niego moment ataku. Wciąż przygotowany byłem, iż niedługo może wynurzyć się z ziemi. Dlatego napisałem, że tylko kucam, a nie siadam na powierzchni. W przypadku gdyby chciał chwycić mnie za nogę, muszę być w pełnej gotowości do odskoczenia oraz uniknięcia podstępu.

     - Co tutaj robić.. wszystko jest takie zamieszane, moja brama nie trwa bardzo długo, lecz z tego co pamiętam z poprzedniej walki, przeciwnik może siedzieć pod ziemią tylko ograniczony czas, gdyż później brakuje mu już powietrza. Jeżeli tak muszę skupić wszystkie swe zmysły oraz czekać na dogodny moment - Rzekłem, a następnie skupiłem i siedziałem do momentu, aż mój rywal wykona jakiś ruch.

     Gdy tylko się pokaże, wystarczy, że podbiegnę oraz całą siłą wymierzę sprawiedliwość w jego twarz. Złamanie kości policzkowej powinno na zawsze zakończyć jego niewyparzony oraz długi język. Muszę tylko dobrze liczyć, w końcu ciemność ogranicza mi w pewnym stopniu widoczność. Zresztą tak jak i jemu.

     Kolejna próba zamachu na moje życie, lecz tak jak w poprzednim razie nie udała się. Medytowałem, siedząc w spokoju na ciemnej, przykrytej cieniem trawie. Jako że była noc, ściółkę pokryła rosa, dlatego też moje buty, lekko zamoczyły się. Wiatr niezbyt sprzyjał mi w walce, lecz wszystkie zmysły skupiły się na dosłyszeniu kroków przeciwnika. Wyczułem jego zamach i w tym momencie wykonałem w prawą stronę fikołka, sunąc się po ziemi. (reakcje: 140) Bardzo dziwny był fakt, że przeciwnik chyba nie wykorzystuje swych pełnych umiejętności skoro walczy tylko wręcz, lub co prędzej być może miał za słabą szybkość składania pieczęci do wykonania jutsu. Dwie teorie już zostały wysunięte, a ja jak najszybciej musiałem dowieść, która z nich jest prawdziwa. Niestety nie wszystko w życiu przychodzi łatwo, dlatego też bacznie miałem się na czujności.

      - Być może i nie, jednak nie boję się twoich gróźb czy także umiejętności, przez ostatnie dziesięć minut walki, niezbyt popisałeś się swymi zdolnościami. Łatwo mogę stwierdzić, że na nic Cię nie stać tak na prawdę. Jeżeli coś w sobie skrywasz to dalej.. pokaż mi to, a ja wskażę Ci jaka przepaść nas dzieli - Wszystko miało na celu zdenerwować mojego przeciwnika, pod wpływem agresji powinien wykonać masywny atak, a ja wykorzystując ten moment, dodam cały gaz jaki mam i pokonam go w kolejnym ruchu, zobaczymy co z tego wyjdzie. Powoli wydaje mi się zbliżał punkt kulminacyjny.

     Gdyby tego było za mało, wykorzystałem do swych umiejętności siłę wiatru. Nakierowałem przeciwnika, by szarżował do mnie pod prąd, co dosłownie ograniczy jego ruchy i nie będzie w stanie zadać ciosu przy pełnej swojej szybkości. Co z tego wyniknie, zobaczymy w odpisie strażnika, mam jedynie nadzieję, że udało mi się go sprowokować.