Ninja Clan Wars

Ayatane wychodząc ze statku zdał sobie sprawę, że podróż upłynęła mu bardzo szybko. Było to zapewne spowodowane dobrym towarzystwem, z którym przyszło mu płynąc jednym okrętem. Chłopak na terenach należących do klanu Nara był pierwszy raz w życiu, zatem z zaciekawieniem przyglądał się teraz widokom, jakimi raczyła go ta kraina.
   Gdy razem z trójką swych towarzyszy Ayatane dotarł na imprezę, zobaczył widok którego się nie spodziewał. Przywitały go setki kolorowych namiotów, z czego jeden starał się być bardziej okazały od drugiego - zarówno pod względem wielkości, jak i ilości ozdób na nim zawieszonych. Gdyby nie to, że chłopak widział dokładnie co to za miejsce, mógłby pomyśleć iż przyjechał do jakiegoś bardzo dużego cyrku.
   Podążając śladem Batsu, Ayatane wchodził coraz głębiej na teren biwaku, przyglądając się osobom, które nań przyjechały. Wielu z nich wcale nie wyglądało na wojowników. Wręcz przeciwnie, byli to kupcy, albo cywile, którzy zapewne zjawiły się tutaj, oglądać jakieś widowisko.
*W co ja się pakuję...*
Pomyślał, spoglądając na dwóch meneli, zataczających się przy namiocie z napisem "Dom Rozkoszy".
   Kiedy drużyna w końcu doszła do dość sporej polany Ayatane luźno rzucił "Witajcie" radzie siedzącej za obszerną ławą, po czym ruszył dalej, za "liderem". Gdy byli znaleźli się nieco dalej, przywitał ich wysoki mężczyzna o twarzy przypominającej świński ryj. Najpierw odpowiedział mu Batsu, potem Ayatane również się wypowiedział.
-Ohayō! We trzech przybyliśmy tutaj z Osady Samotników, meldujemy się.
Rzekł, czekając aż wyjaśnienie zasad "konkursu" nadejdzie samo.

Dokładnie tak, pole namiotowe spowijające obszerne połacie terenu, bardziej niż na pokojowe zgromadzenie patrzyło w przygotowania do wyprawy wojennej, a przynajmniej tak było z dalszej perspektywy. Proporce klanu nara rysowały się na tle widnokręgu jaskrawością barw, kalejdoskopem kontrastów.
Powoli wyłaniając się z pyłu przebytej drogi wraz z Hiroshim ukazała się Igari, zapewne większość z przybyłych przedostała się w owe miejsce drogą morską, choć to nie miało dla Igari najmniejszego znaczenia. Przebywając drogę do bramy przy której oczekiwał już przewodnik, nie rozglądała się na boki, nie zgrywała ciekawskiej, zależało jej zdecydowanie na odmiennym efekcie. Zbliżając się sztywnym krokiem do mężczyzny z klanu Nara wyrzuciła spokojnym tonem.
- Igari i Hiroshi z klanu Uchiha. - gdy już formalności zgłoszeniowe miała za sobą rzuciła dyskretnie okiem na zebranych, dostrzegając niechybnie przedstawicieli Samotników. Trzech osobników (niestety) płci przeciwnej, choć buźki mieli całkiem przyzwoite, niechybnie dobrze będzie podbudować relacje z tą dość niewiele mówiącą Igari organizacją. Odrobinę o nich naturalnie słyszała, ale były to tylko urywki, jedynie zdawkowo mówiące Igari cokolwiek. Niczym na potwierdzenie swych refleksji uśmiechnęła się przyjaźnie do grupki przyszłych rywali.

Uchiha od razu gdy weszli był pod ogromnym wrażeniem. Wszędzie było ładnie, a na wietrze powiewały flagi klanu Nara, organizatorów tego całego turnieju. Hiroshi tak jak prosiła Igari starał mieć to wszystko w głębokim poważaniu, ale było mu strasznie ciężko. W pewnym momencie dostrzegł także namioty, gdzie przesiadywali inni młodzi ninja, którzy dopiero co rozpoczynają swą podróż. Nagle wraz ze swoją towarzyszką doszli do bramy głównej. Kunoichi z którą podróżował poprosiła go by siedział cicho, wiec ten nic sie nie odzywał, a Igari zameldowała ich oboje. Po inicjacji pewnym krokiem ruszył na przód. Postanowił szybkim rzutem oka spojrzeć na wszystkich uczestników tak by nikt go nie zauważył i zebrać także informacji na temat klanu Senju. Jak narazie nic nie wydawało mu się podejrzane, ale czas pokaże co będzie kryć ta cała przygoda.

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2013-06-12 22:54:34)

    Delegacje klanowe, pochodzące z każdej możliwej strony świata, zdążyły dotrzeć na miejsce, mając w głowach huczące echo rozkazów od swoich przełożonych. Te, nawet dla umysłów należących do młodych, buntowniczych osób, jakimi niewątpliwie byli nasi bohaterowie, mogły okazać się absurdalne. Wszakże kolidowały z tym, co mówiła tradycja i z tym czego miała uczyć. Można było więc tylko starać się odgadnąć, starać się zrozumieć, jaka jest prawdziwa rola "Domku Gorizu" i czy rzeczywiście nie jest krzywdzące mieszać w to dzieci. Nie od dzisiaj jednak wiadomo, jak bardzo bezwzględna jest polityka i jak bardzo bezwzględni potrafią być ci, którzy ją uprawiają.
     Trójka Samotników, do tej pory najliczniejsza grupa, przyszła jako pierwsza. Zaraz po nich pojawili się członkowie klanu Uchiha, a na szarym końcu zjawiła się dwójka nieco dziwacznych ninja, pochodzących z klanu cieszącego się ogromną reputacją, którą uszanować potrafił sam Lord kraju, zasiedlanego przez ich odwiecznych wrogów o słynnych, czerwonych oczach. Na każdym ciążyła ołowiana odpowiedzialność za to kim jest i kogo reprezentuje, wszak nie była to kolejna misja gdzie każdy - wedle własnej woli - mógł być anonimowy. Tutaj wszyscy wiedzieli z jakiego klanu pochodzisz, ile masz lat, czego dokonałeś, jaki światopogląd tobą kieruje, a także kiedy zrobiłeś kupę i jak bardzo gładko opuściła twoje ciało.
     Wszyscy się przywitali, nie tyle co ze sobą, a z panem Ryjkiem, z czego podział krwi zdawał się być widoczny i niemalże namacalny. Wpływy rozkazów z góry zaczynały robić swoje, a każdy z zebranych miał już w głowie szkic swoich przyszłych ruchów.
     - Jeszcze momencik! - zawołał mężczyzna przewodnik, skrobiąc coś pędzelkiem na arkuszu pożółkłego papieru. - Ten jest, ten jest, ta jest, ta jest, ten jest...
     - Jeszcze my. - Zza pleców wszystkich zgromadzonych zabrzmiały dwa głosy, które swą kwestię wypowiedziały w tym samym momencie w dość niskiej intonacji. Byli to niewątpliwie kolejni uczestnicy Domku Gorizu, co potwierdzili podchodząc nieco bliżej Pana Ryjka. - Toteramu i Shikarune Ayatsuri - mruknęła wyższa z dwojga postaci, chłopak o krótkich, acz wyjątkowo kuriozalnie rozczochranych włosach, wyglądających jakby przeszło przez nie samo Kirin. Dziewczyna, choć atrakcyjna, tym razem nie zawtórowała bratu, pozwalając sobie jedynie na stonowane kiwnięcie głową, potwierdzające podane informacje. Oboje mieli dziwaczne, zabandażowane snopy czegoś, czego zawartość znana była tylko samym właścicielom. Ci, którzy już walczy kiedyś z lalkarze, mogli wiedzieć co pod białymi zawojami się kryje.
     Nie był to koniec napływu nowych gości. Wkrótce pojawił się chłopiec z gurdą na plecach o śnieżnobiałych kudełkach do ramion i bordowym tatuażem na czole. Sama gurda zdawała się być od niego większa co najmniej dwa razy. Przedstawił się jako Yuguro Sabaku.
     Po nim przyszła jeszcze jedna persona. Dość wysoki, jak na dziecięce standardy, kolejny już chłopiec o charakterystycznych białych oczach i długich włosach, sięgających za pas. Minę miał nadętą, jakby obrażoną, a samo spojrzenie oczu bez źrenic budziło brak zaufania do jegomościa.
     - Rokituroyima Hyuuga. - warknął, wypowiadając swe skomplikowane imię, a zabrzmiało to jak wzgardliwe odgonienie żebrzącego o pięć Ryo włóczęgi.
     - A więc już wszyscy! - potwierdził Ryjek, notując coś - po raz ostatni - na swojej zmiętolonej karteczce. - Chodźcie za mną.
     Grupa ninja, składająca się już z naprawdę licznej grupy, poszła, a przynajmniej miała pójść, śladem swojego przewodnika, który z wyraźnym trudem torował sobie szlag, zaśmiecony i niemalże zupełnie niewidoczny, doprowadzając wszystkich do upragnionej polany. Tam zaś, za ławą wielkości konia, siedziała grupa dobrze ubranych ninja z klanu Nara.
     - Witajcie, uczestnicy imprezy! Jesteśmy zaszczyceni, że wasze czcigodne klany zgodziły się wysłać Was, ukazując tym nie tylko tym samym szacunek Nam, ale samemu Lordowi, najpotężniejszemu człowiekowi na świecie. A o to i on!
     Niesiony przez szóstkę mężczyzn baldachim, kiwał się podle rymu marszu narzuconego przez werbel bębnów, okalony tańczącymi dziewczęciami, posuwającymi się za pochodem tak lekko i tak płynie, jakby zrodził je sam wiatr, a potem nauczył swych sztuczek.
     Cały korowód udał się za ławę i za zasiadająca za nim radę, gdzie zatrzymawszy się, zakończył całe przedstawienie. Lord nie wyszedł, nie ukazał się zebranym, co dla wszystkich, nawet samej rady Nara, starającej się to zamaskować spiętymi twarzami, było dość niespodziewane i najwyraźniej nieomówione wcześniej.
     - A teraz - podjął przewodniczący rady, starając się zmyć pierwszy niesmak - przywitajmy gościa honorowego, spadkobierce Domu Gorizu, Burugę Gorizu!
     Zewsząd napłynęła fala wrzawy i oklasków, mających odpowiednio przywitać gościa, który był tu - poza samym Lordem oczywiście - najbardziej wyczekiwaną postacią. Buruga Gorizu pojawił się... wychodząc od strony któregoś z namiotów, należących bynajmniej dla gości honorowych, jak zapowiadano.
     Był to starzec, ale różniący się z pewnością od tych, którzy bawili jako rada Samotników. Ten, jakby dla odmiany, wyglądał dostojnie, a jego broda biała jak śnieg i długa po same kostki, budziła mimowolny respekt wobec tego, który odziedziczył tak prestiżową lokację po swoim ojcu.
     Buruga wyszedł na środek polany, pokłonił się wszystkim, prócz Lordowi i zwrócił się w stronę przybyłych uczestników. Jego twarz, skontrastowana orlim okiem, dotąd spięta kiedy kłaniała się dostojnikom, teraz zelżała, sprzyjemniała powiedziałbyś.
     - Witajcie moje dzieci. Zaszczytem dla mnie, mogąc wpuścić Was do mego domu, który zbudowany niegdyś przez mego ojca, by móc schronić się przed... Lordem... może teraz służyć jako miejsce rekreacji i nauki dla Was, przyszłych sukcesorów swoich klanów. - Uśmiechnął się, wyjął sakiewkę, począł ją podsuwać każdemu po kolei. - Załóżcie te pierścienie. Są to stare, złote obrączki, zapomniane artefakty, które tradycja każe zakładać każdemu, kto chce wejść w progi Domu Gorizu.
     Każdy, kto założył pierścień, mógł zauważyć jak na polanie, zupełnie znikąd, pojawiła się wieża. Wąska z ledwie pięciometrowym przekrojem, ale wieża.
     - No, myślę, że już nie muszę nic mówić. Wchodźcie dzieci i pamiętajcie - tylko wspólnota zaniesie Was do ostatniego piętra.

Mistrz Gry napisał:

Po wejściu do wieży, od razu zaczynają się spiralne schody w dół, prowadzące do okrągłej, zimnej sali z jednym wejściem, zapieczętowanym. Tam się zatrzymujecie.