Ninja Clan Wars

Dym, dym i jeszcze raz dym. Było go tak dużo, że nie chciało mi się z niego nawet wychodzić. Wątpię by ten Uchiha dał rade cokolwiek mi zrobić w tak krótkim czasie. Nie wątpliwie irytujący dzieciak. Zobaczymy co teraz się stanie, ale lepiej bym skupił się na obronnie. Wokoło mnie całego powstała kopuła z piasku. Miałem paręnaście dziurek w niej, więc powinienem mieć jakiś wgląd na otaczającą mnie rzeczywistość. Powoli już wyprowadzał mnie z równowagi. Używał strasznie tchórzliwej techniki w tym momencie czego strasznie nie lubiłem. Stałem tylko i broniłem się swoim piaskiem.
- Dalej gówniarzu pokaż na co cię stać ! - wykrzyczałem w stronę młodego Uchihy. To wszystko było takie irytujące.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Wybuch zniszczył mi tylko część mojej kopuły. Nie ma co.. Zdenerwował mnie koleś. Nikt nie miał prawa niszczyć mojego piasku. Nikt.. Jak on mógł ? Mnie nic się nie stało, taki wybuch to dla mnie było nic. Ale jak śmiał zniszczyć moją kopułę ! Dawno nie byłe tak zdenerwowany.. Emanowała od mnie rządzą mordu. Moja postawa wobec tego chłopaka zmieniła się diametralnie. Przeholował, oj przeholował. Nie wie z kim zadarł. Czułem, że to może być już jego koniec.
- Zginiesz gnoju.. - wykrzyczałem w kierunku swojego przeciwnika. Zacząłem biec, a piasek dalej mnie otaczał. W pewnym momencie zaatakowałem go piaskiem, nie miał czasu na reakcje. Dostał po klatce piersiowej robiąc mu sporą ranę. Krew już się polała.. Nie da już rady mnie powstrzymać.
- Już po tobie.. - moje oczy stały się czarne, bez uczuć.. Mój wewnętrzny "demon" właśnie się obudził..

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Theme

Gówniarz wkurzył mnie jeszcze bardziej.. Będzie sobie ze mnie kpił ? To ja zakpię z jego trupa. Będzie miał frajer za swoje. Nie będę tolerował takiego zachowania jakie reprezentował ten chłopak. Koniec z nim. Czas doprowadzić ten moment do końca. Ogień, ogień i ogień.. Mam dosyć takich ataków. Przyjąłem jego atak na na jedną z moich tarcz z piasku. Druga część znalazła się za nim łapiąc go za nogi i przytrzymując do ziemi
- Lepiej mnie nie prowokować gówniarzu.. - powiedziałem dalej trzymając go piaskiem. Nie będzie łatwo mu się uwolnić..

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Theme

Czy on nie widzi w jakiej sytuacji się znajduję ? Nie jest chyba w stu procentach pewien czy go zabije. No cóż chłopak się zdziwi. Złapałem kilka większych oddechów i przystąpiłem do dzieła. Piasek oplatał już całe jego nogi. Doszło już nawet do pasa. Jedna część piasku przytrzymała jego dłonie by nie mógł wykonać technik. Byłem pewien, że dam rade go zabić. Ale jeszcze nie teraz.. Niech powie co chce powiedzieć. Dam mu czas.
- Nie masz wykonać ruchów, nie możesz wykonać technik. Co teraz zrobisz ? Nie wyglądasz na silnego  - powiedziałem wyśmiewając chłopaka.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Coraz bardziej ten dzieciak mnie denerwował. Mój piasek zgniótł całkowicie klona tak, że ten od razu zniknął. To jakieś kpiny. No cóż ja jedynie kontroluje piasek, on próbuje robić jakieś sekwencje podczas ataków, ale to jakoś mu nie wychodzi. Nie miałem inne wyjścia jak czekać na jego ruch. Walka była tylko irytująca. Nie była wcale trudna.
- Wyłaź z ukrycia robaku... - powiedziałem, a praktycznie na całym moim ciele była widoczna przeklęta pieczęć. Znaki wychodziły z mojego znaku. To koniec dla tego dzieciaka. Lepiej dla nie by nie podchodził.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Mroczna chakra przejęła całkowicie moje ciało. Czułem jak przez mnie przepływa. To było dopełnienie do mojej żądzy mordu natury. Chłopak nie wiedział co go czeka. Oj nie wiedział.. Cały piasek był wokoło mnie. Czekałem  na atak ze strony mojego przeciwnika. Kiedy cała szóstka wyleciała na mnie ruszyłem dłonią tak by było widać tylko samotne ziarenka piasku. Jak już byli blisko cały mój piasek złapał każdego z nich. Klony zniknęły, a prawdziwy Uchiha został. To był dobry moment by z nim pogadać. Lubiłem bawić się swoimi ofiarami.
- Teraz wiesz, że ze mną się nie zadziera - powiedziałem ku niemu poważnym głosem.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Wszystko działo się tak szybko.. Chłopak nie wiedział, że mój piasek z łatwością obroni się przed tym tandetnym ogniem. Dlatego przecież nazywano jego poziom kekkei genaki obronną absolutną. No cóż, byłem bliski by to zakończyć. Chciałem jednak najpierw pobawić się swoją ofiarą. Zobaczymy co z tego wyniknie. Na pewno nic dobrego dla niego. Piasek z łatwością obronił mnie przed tym atakiem. Taki ogień jest dobry na dalekie odległości, ale nie na takie bliskie. To był wielki błąd z jego strony. Patrzyłem w czerwone niebo tuż za nim mówiąc.
- Skoro jesteś Uchihą.. to pokaż swoje oczka ? - powiedziałem, a pod nosem miałem cwany uśmieszek.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

- Bla bla bla... Zaraz zginiesz, a ty mi mówisz, że człowieka nie da się pokonać.. Zabawny jesteś dzieciaki. Najwidoczniej mało w życiu widziałeś - powiedziałem zaciskając piasek. Widziałem jak z nosa wylatuję mu krew. Nie było mi ani trochę szkoda tego chłopaka. Sam chciał walczyć, sam wiedział jakim człowiekiem jestem ja. Wiedział, że nie dam się tak łatwo. Wiedział, że podchodzę do wszystkiego poważnie. Ale nie wiedział tego ,że stałem się o wiele potężniejszy od naszego ostatniego spotkania. Moja pieczęć zacisnęła się na całym ciele. Byłem pokryty całkowicie czarnymi znakami.
- Dużo stracisz jak zginiesz ? - zapytałem szyderczym głosem.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Miyaguchi (2012-08-17 22:28:03)

- Nie będę ciebie do niczego przekonywał sam wiesz doskonale co masz zrobić.. Nie ważne. Mówisz, że pieszczę się przez całe życie ? Dzieciaku nawet nie wiesz nic o moim życiu, a tak gadasz. Spójrz na to z tej strony, że ja nigdy w życiu nie miałem rodziców. Nie pamiętam nawet co się działo kiedy miałem mniej niż dziewięć lat. Zawsze podchodzono do mnie ozięble. Więc nie zwracaj się tak do mnie.. - powiedziałem nadal obserwując niebo. Mój piasek nadal go przyciskał na tyle by nie mógł się ruszać i by mógł odczuć cierpienie przed którym nie może uciec. To wszystko tak szybko się działo..


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

-  Moje życie było pełne porażek... Ludzie odrzucali mnie za każdym razem, nie mogłem powstrzymać żądzy mordu, nie ochroniłem własnej przyjaciółki... Tylko ona była najważniejsza. W porównaniu do wspaniałych liderów mego klanu, którzy byli przede mną, moje dokonania nic nie znaczą... Chciałem umrzeć mając podobne osiągnięcia... Dzięki twoim oczom dałbym radę.. - moje oczy nadal były skierowane ku niebu. Piasek dalej zaciskał jego ciało. Byłem bliski zabicia go, ale coś podpowiadało mi, że to nie może się szybko skończyć. Rozmowa z nim dała mi do myślenia, choć chciałem go zabić pokazał mi co tak na prawdę chce jeszcze w życiu osiągnąć.
- Każdy człowiek żyje, wierząc w to, co wie, oraz w to, czego doznaje. Sumę tych doświadczeń zwie rzeczywistością. Lecz wiedza i poznanie to pojęcia niejednoznaczne, są niczym więcej jak tylko ułudą, iluzją wykreowanego przez siebie świata.. Nie chcę już żyć w iluzji.. Chce pokazać wszystkim, że jestem potężny i potrafię wiele.. - mówiłem w miarę donośnym głosem patrząc w niebo i nadal trzymając chłopaka w piasku.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Pogadankę dwóch wojaków, przerwał widok nadciągającego ze wschodu… wielkiego ślimaka ?

Tak, Ichuza podróżował z Karczmy na Katsuyu, ponieważ dupy ruszyć się nie chciało, a ubranka muszą być czyściutkie. Jak inaczej podobałby się chłopakom?

Song #1

Wielki ślimak zetknął się z tłumem gapiów, oglądających tutejszą walkę. Bijatyki były codziennym widokiem, ale nie dwóch shinobi, jednego władającego piaskiem, drugiego zaś mającego dziwne oczy. Wiatr jedynie obijając się o włosy Ichuzy, rozdmuchiwał na swych falach jego grzywkę. Oczy skierowane zostały w bladą cerę Miyaguchiego, który w zwarciu trzymał piach przy torsie Uchiha. Jak powinien postąpić doświadczony medyk o to jest pytanie.

Jego pierwszym krokiem było zejście ze swojego summona, dalej już sam zaś improwizował. Z pasa, znajdującego się po prawo, wyciągnął średniej długości ostry skalpel. Był on ostrzejszy nawet od dobrze wykonanego czarnego kunai. Machnięciem lewej ręki rzucił go w stronę piaskowego chłopaka, puszczając przy tym słodkie oczko. Jego szybkość broni miotanej była bardzo wysoka, więc gdy ten zmuszony był odchylić głowę, niemożliwością osłonięcia się piaskiem, musiał wykonać unik. W tym samym momencie, czas jakby zatrzymał się. W ułamku sekundy Ichuza znalazł się przy ciele rannego chłopaka, oplątanego mroczną techniką pustyni. Będąc blisko, czarnowłosy chłopak szybko złożył pieczęcie, a z jego ust wyleciała nieskazitelnie czysta woda. Tak szkarłatna jak jego piękna uroda i wygląd.

Co teraz przystało… namoczony piasek stał się cięższy, więc wystarczyło jedno uderzenie na przebicie się. Tak też przystał, jednym uderzeniem, oddzielił żywego człowieka od zamknięcia i wyciągnął go. W tym momencie po dokładnych obliczeniach, Miyaguchi powinien wrócić do normalnego stanu. Lecz Ichuza znajdował się już obok, rozpinając kurtkę Uchiha.

Song #2

Przykładając swe zimne dłonie do torsu Kazunariego, wytworzył zieloną chakrę, ciepłą i przyjemną. Chłopak mógł poczuć jedynie ukojenie i spokój, wewnętrzną harmonię. Jego ciało zdrętwiało i stało się pustką, niewiele dało się zrobić. Ichuza czuł, że jego koniec jest w tym wypadku nie unikniony. Rany zostały zbyt poważne. Jedyne co mógł teraz zrobić, to redukować ból do jak najmniejszego stopnia.

- Za późno… za późno… zbyt za późno… wszystko zawsze wychodzi mi w życiu wolno… przepraszam – Odwracając swą twarz w stronę różowo włosego chłopaka, dał znać kiwając głową, że nie ma szans. Nawet nie wiadomo po co to zrobił, przecież on i tak chciał go zabić. Lecz przecież to miał być tylko trening. Dla medyka to ciężki cios, nawet gdy kogoś nie zna, nawet gdy wie, że nie mógł bo za późno. On i tak nie odpuści sobie myśli, że mógł tu być wcześniej. On by przeżył.

Łza spłynęło mu po policzku, a sam zaś zamknął oczy, klękając przy jego ciele, chowając dłonie do rękawów. Dalsza pomoc nie miała sensu, nie teraz, już nigdy.

Wiedziałem, że to są już są moje ostatnie chwile na tym świecie. Tym bardziej, że mglistym już wzrokiem z wciąż na siłę aktywowanym Sharinganem, zobaczyłem ogromnego ślimaka, nie wiedziałem czy to prawda czy wymysł mojej wyobraźni. Po chwili cały zakrwawiony, ze zmiażdżonym w większości ciałem, upadłem na ziemię, jednak nie odczuwałem już bólu. Minęła chwile, a zauważyłem nad sobą, o nie wiele starszego od siebie starszego człowieka, który położył nade mną dłonie w wyniku czego poczułem ciepło.
- Tak więc to koniec? Miałem tak wiele planów... Więc nie będę już miał okazji na zrealizowanie swoich marzeń? - myślałem, kiedy deszcz zmywał krew z mojego stygnącego już stopniowo ciała.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Trening [A] Ishoku [Yakuro] Link - Przyśpieszony
(Trening poprzez prawdziwą operację, inaczej się nie da nauczyć takiej techniki)


Wszystko działo się w tak szybkim i niepojętym tempie. Młody medyk, dopiero co zawitał na pole bitwy, a tu od tak, dziwny koleś prosi go o przeszczep oczu. Tak jakby nigdy nic, podchodzisz do gościa i mówisz, że chcesz oczy innej osoby. Niestety, Ichuza jako wysoko stawiający swą kulturę shinobi, nie potrafił odmówić, nawet tak błahej postaci. Nie uważał Miyaguchiego za jakąś bardzo inteligentną osobę, miał w sobie lepsze cechy, które znacznie podpasywały się czarnowłosemu.

- Dobrze, zrobię to. Ale pod jednym warunkiem, prawie równowagi – Po tych słowach, chłopak spojrzał na konającego Uchihe, który resztką swych sił, mógł dać znać, iż zgadza się na zabieg. Teraz nie pozostawił już żadnych wątpliwości lekarzowi. Skoro obydwie strony się zgadzają, nikt nie jest w stanie ich powstrzymać, czy też odmówić.

- Katsuyu, przygotowania – Odrzekł cichym głosem, do swojego summona, który zaraz podzielił się na jeszcze dwa osobne ślimaki. Wsunęły się one pod dwa ciała, układając je równolegle od siebie, po środku zaś znajdował się sam Ichuza. Taki teren i ułożenie nie miało żadnego wpływu na przeszkody, zaś Fuutago nie odczuwał dyskomfortu, takie miejsce mu dopasowało.

Zza swojego pasa, wyciągnął medyczny zestaw skalpeli i innych dupereli, który rozłożył przed sobą. Ciągle klęczał na mokrej ziemi, na tej zielonej, jasnej trawie. Teraz pozostało tylko czekać… dosyć ciężki moment, podczas tak nie odpowiedniej operacji. Prawdziwym krokiem powinno być podanie znieczulenia. Ale w tym momencie, dla dawcy nie było ono potrzebne.

Po niespełna kilkunastu minutach, dusza młodego wojaka, odeszła z tego świata, zostawiając tylko zakrwawione i zbluźnione ciało.

- Zaczynam – Biorąc do ręki skalpel, Ichuza poczuł lekki przypływ adrenaliny. Z wykwalifikowaną precyzją i gracją, musiał wyciąć gałkę oczną, tuż przy rdzeniu, tak by nie naruszyć głównego DNA Kekkei Genkai. Tak też zrobił. Po niecałej minucie, zanurzył obydwie gałki z małym „dzyndzelkiem” w formalinie.

Pierwszy etap operacji, powiódł się sukcesem, oczywiście był on najłatwiejszy ze wszystkich. Przygoda dopiero się rozkręca.

Teraz zająć się trzeba było gościem z pustyni, który tak bardzo pragnął posiąść jeszcze większą moc. Z ziemi na której rozłożony został podręczny zestaw przyborów, Ichuza podniósł strzykawkę z zieloną substancją. Wstrzykując ją do żyły różowo włosego chłopaka, mógł dać akt ukojenia danej osobie. Miyaguchi poczuł, że jego powieki stają się ciężkie, lecz drętwieją, nie zamykają się. Zasnął z otwartymi oczami. Specjalny środek, specjalna substancja, specjalny efekt.

Czerwony język zetknął się teraz z policzkiem śpiącego chłopaka. Ichuza po prostu pragnął polizać obiekt swych eksperymentów. Lecz zaraz po tym ogarnął się i zabrał za dalszą część.

- Ehh… - Odparł ciężko medyk, rozcinając skórę wokół oka przystojnego kolesia. Jednym ruchem i przyciśnięciem wyciągnął ją po czym włożył sobie do ust. Na szczęście w okolicy nie było już żadnych przechodniów, wiec nikt nie mógł zauważyć tak dziwnego zachowania.

Podsumowywując dotychczas… nieuszkodzone oczy Uchiha zostały bez problemu wyjęte i włożone do pojemnika na oczy. Jedna z gałek Sabaku znajduje się teraz w ustach Ichuzy, więc sam leży uśpiony i znieczulony na grzbiecie Katsuyu bez jednego oka.

Teraz nadszedł najtrudniejszy moment. Nie wiadomo czy owy się powiedzie, nie chodzi tu o sam czyn, lecz reakcję, zareagowanie na nową rzecz danego organizmu. Czy przyporządkuje sobie taką moc, niewiadomo.
Nie było czasu do stracenia, substancja nie trwa wiecznie. Ichuza powoli wyjął gałkę z sharinganem z pojemnika, stykając ją z twarzą różowo włosego. Za pomocą chakry na koniuszku palca, połączył końce rdzeni obydwu. Gałkę zaś umiejscowił na swoim miejscu i zaszył kawałki skóry wokoło oka.

Czyn się powiódł. Operacja nie trwała bardzo długo, w końcu to nie było nic ciężkiego. Zwykły przeszczep oczu. Jakże prosty, lecz zarazem bardzo stresujący.

Trzy Godziny Później.

Kazunari oddał swe oczy w szczytnym celu. Jego ciało martwe, zostało pochowane właśnie w tym miejscu… na jednej z wysp kraju wody, na cmentarzu w owym mieście.

Miyaguchi zaś obudził się, bez żadnych skutków ubocznych, mogących wystąpić po takim zabiegu. Jedyne co teraz czuł to lekkie swędzenie w miejscu krocza. Jego gałka, która przez chwilę znajdowała się w czyiś ustach, powędrowała do pojemnika, pływając obok jeszcze innej rzeczy. Pojemnik został zamknięty oraz włożony do środka jednego ze ślimaków, który po chwili znikł.

- Pora wstawać, przeszczep się udał, ale nie szalej za długo - Z uśmiechem odparł do Sabaku, pomagając mu wstać - Twoim kolegą się zająłem. A sam zaś muszę wracać, chociaż wróć ze mną.

Na jego twarzy pojawił się mały rumieniec. Cały czas podtrzymywał ciało Miyaguchiego, wiedząc, że może mieć po zabiegu zawroty głowy i nudności.

Double akcept by Masaru.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2012-08-18 11:57:08)

Wstałem z łóżka.. zmęczony ? Wszystko mnie bolało, chociaż operacja musiała się udać skoro wstałem bez problemu. Czułem jak emanuje od mojego prawego oka moc.. Jak mnie to wyczerpuje, przecież jak jest aktywny to zabiera mi chakrę. Mają to na uwadze zdjąłem z szyi swój szalik i zawiązałem go tak wokoło oka by było mi w miarę wygodnie. Teraz już nie było problemu. Mogłem spokojnie wstać chociaż potrzebowałem pomocy medyka.
- Dziękuje tobie bardzo za pomoc.. jestem ci wdzięczny.. Czy mogę jakoś się odwdzięczyć ?- zapytałem, a czekając na odpowiedź przez myśl przeszedł mi pewien trening, który kiedyś wykonałem.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

To był ciężki, ale udany trening, którego nie da się zapomnieć. Miałem tak wiele wspomnień, a tak mało chwil by sobie je przypomnieć. Spojrzałem na medyka i kiwnąłem głową na tak. Mogliśmy już iść z powrotem. Nowa droga życia przed mną została otwarta.

z/t - > Sklep

Ostatnio edytowany przez Masaru (2012-08-19 15:20:41)

Samotnik w końcu dotarł do miasta w Tsuki no Kuni, leżącego na wyspie będącej po drodze do Airando. Podróżował bez celu i pomimo iż w Hidari znalazł jakąś pracę, wciąż znudzony błąkał się po świecie szukając jakiegoś zajęcia. Liczył, że może w tym kraju znajdzie to czego szuka. Wolnym krokiem wędrował drogą mijając domy mieszkalne jak i handlowe, nie mówiąc już o gęsto rozstawionych straganach.
- Niech coś w końcu się zacznie dziać! Jeżeli wciąż będę się tak nudził to popełnię samobójstwo! Znowu... - huczały mu myśli.
Sam nie wiedział czemu postanowił zejść z drogi i udać się do jednej z bocznych, ciasnych uliczek.

Szedł jakąś ciemną uliczką, dopóki pod lampionem nie spotkał zakapturzonej postaci, bacznie obserwował każdy jej krok. Okazało się, że jest to jakaś strachliwa kobieta, która prosiła go o pomoc. Nie należał do tych dzielnych bohaterów, bezinteresownie rzucających się dla innych w ogień, ale był mocno znudzony i mógł podjąć się niemal każdego zajęcia. Przez chwilę panowała cisza, a nieznajoma pomimo strachu potrafiła pokazać pewność siebie, co Akami bardzo sobie cenił w ludziach.
- Niech będzie. O co chodzi? - powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Na pierwszy rzut oka, zupełnie bym się nie spodziewał, że to może być osoba szukająca pomocy. Jakie to musi być niebezpieczeństwo, że ta kobieta potrzebuje pomocy ninjy? - myślał, mrużąc powieki.
Nie dało się ukryć, że białowłosa przez strach ledwo potrafiła się wyrazić, trochę mu to przeszkadzało, jednak mimo wszystko był wyrozumiały. Patrzał się na nią przez jakiś czas, z twarzą pozbawioną jakiegokolwiek wyrazu.
- Spokojnie. Normalnie za nic nie przyszło by mi do głowy bawienie się w hienę cmentarną... Ale dziękuj Jedynemu Bogu, że jestem zdesperowany... - powiedział.
- Gdzie dokładnie jest ten cmentarz? - spytał.

Kiedy usłyszał, że będzie miał za zadanie zabijać ludzi, przeszedł go przyjemny dreszcz. Całkowicie popadł w euforię, a oczy zaczęły mu błyszczeć.
- Jashin-sama.... Nareszcie doczekasz się pierwszych ofiar ode mnie! - myślał.
Uśmiechał się nieprzyjemnie i zauważył, że dziewczyna boi się go jeszcze bardziej.
- Nie musisz się mnie obawiać... To tamci strażnicy powinni trwać w trwodze, aż do ostatniej swojej chwili. - powiedział.
Kobieta mogła odnieść wrażenie, że chociaż słowa są skierowane w jej stronę, Akami wymawiał je jakby do siebie lub kogoś zupełnie innego.

Było już na pewno po północy, ciemność prawdopodobnie sięgnęła już zenitu i będzie już z czasem coraz to jaśniej. Samotnik, który się już również opanował, uśmiechnął się słysząc spokój w głosie towarzyszki.
- Godzina? Trochę długo... Swoją drogą zapomniałem się przedstawić, jestem Akami. - powiedział, po czym oboje szli w milczeniu przez dość długi czas.
Jak się postarał to dawał radę być uprzejmy, a nawet miły.
- Yuki, pozwól, że się spytam. Kim on był? Jeżeli był sławny i bogaty to może go kojarzę. - zaczął, przerywając grobową ciszę.
Palił się wręcz do walki, po raz pierwszy będzie mu dane zabijać ludzi w prawdziwej walce.

Akami szedł tyłem za rozbieganą i pełną energii Yuki, jednak przez cały czas uważnie obserwował cały teren wokół. Był ciągle skoncentrowany, nie chciał by ktoś zaatakował ich z zaskoczenia. Chociaż z drugiej strony strażnicy prawdopodobnie nawet się nie spodziewają, że ich dwójka planuje się włamać, więc dość podejrzane by było, gdyby ktoś przygotował zasadzkę. Tymczasem dziewczyna zaczęła opowiadać mu o swoim dziadzie.
- Samuraj? Coś o nich słyszałem, ale nigdy nie miałem okazji spotkać jednego z nich. - skomentował.
- Cholera! Czemu zamartwiam się o to co ona o mnie myśli? - myślał zmieszany.
Był samotnikiem nie tylko z pochodzenia, przez całe życie jedyną osobą jaką zaakceptował był jego brat, którego zresztą dawno nie widział. To rzadkość u ludzi jego pokroju, jednak kiedy się przywiąże do jakiejś osoby, zachowuje się wobec niej w zupełnie inny sposób.
- Yuki, daleko jeszcze? - spytał się.

Ostatnio edytowany przez Akami (2012-08-27 13:52:33)