Ninja Clan Wars

Przez chwilę Uchiha mógł patrzeć na chłopaka. Jednak po chwili gdy swoją kataną przeciął liny, które go krępowały malec wpadł mu prosto w ramiona. Następnie gdy go wziął na barki,mógł poczuć jak drobne rączki go obejmują. Widocznie chcąc rozładować napięcie mały musiał poczuć bliskość drugiej osoby. Teraz gdy Hiroshi był blisko niego schował w nim głowę i jeszcze przez moment było słychać jego chlipanie, natomiast gdy oderwał głowę i wierzchem dłoni otarł płynące łzy , spojrzał prosto w czerwone oczy. Było widać szok, który malował się na jego twarzy, ale chwilę później ciepło się uśmiechnął. Widocznie demonstracja kekkei-genkai sprawiła, że ninja zdobył jego zaufanie jak i poprawił mu humor.

     W chwili, gdy pierwsze wrażenia mijały znowu stał się smutny, ale nie tak bardzo jak wcześniej. Przez chwilę panowała cisza, którą zagłuszał cichy szelest wiatru. Po chwili wargi malca się rozchyliły, ale następnie je zamknął. Na jego czole pojawiło się drobne zmarszczenie, które mówiło o zamyśleniu chłopaka. Nawet oczy ze spokojnych przybrały poważniejszy wyraz.
- Było ich pięciu. Przyszli nie wiadomo skąd, ale w konkretnym celu.. chcieli porwać moich rodziców, uznając ich za uciekinierów. Nie wiem czemu to zrobili przecież nie powinni tego robić.. - mówił z narastającymi emocjami, na chwilę przerywając. Gdy się uspokoił, zaczął mówić dalej - Na koniec wdali się w bójkę z rodzicami, ale.. mieli przewagę, więc tatuś i mamusia dostali w głowę, a potem widziałem jak leżą na ziemi. Ich ciała zaczęli wlec po ziemi jakby byli workami, a później później podeszła do mnie zamaskowana postać. Stanowczo się wyróżniała na tle innych, ale chyba była jeszcze jedna podobna do tamtej. Tylko, że nieco inna.. W każdym razie tamta osoba pchnęła mnie na drzewo, a gdy uciekałem, wywróciłam się. Wtedy złapali mnie i przywiązali. Prosiłem, by ich puścili, ale postać się śmiała i odeszła ode mnie. Poszli w tamtym kierunku - wskazał palcem północny-zachód i zaczerpnął powietrza. Widocznie był u kresu, bo łzy stanęły mu w oczach. Jednak wyglądał jakby chciał coś jeszcze z siebie wydusić.
- Jeszcze mówili, że po drodze się rozdzielą na dwie grupy, więc uważaj i proszę, uratuj ich - wtedy chłopczyk ścisnął materiał ubrania Uchihy i mocno się przytulił. Dla niego nie istniała inna opcja jak uratowanie rodziców.

Chłopczyk oderwał, czerwoną od łez, głowę i popatrzył w oczy Hiroshiego. Widocznie nadal gdzieś tam w środku był zachwycony obecnością prawdziwego Uchiha i mimo, że on nie posiadał sharingana cały czas się cieszył. W końcu otarł ostatnie, lecące łzy i przybrał naturalny wyraz twarzy.
- Jestem Tino, Hajimemashite - powiedział słabym głosem, tak jakby wciąż dochodził do siebie. Jednak w chwili, gdy Uchiha zaczął mówić o jego schowaniu się, ten zrobił wielkie oczy i stanął o własnych nogach. Przez chwilę się zastanawiał się, co powiedzieć, ale jakoś nie mógł wydobyć słowa. Można powiedzieć, że na początku malec zakładał, że pójdzie razem z ninją, ale dla niego było to zbyt niebezpiecznie.

     Po chwili milczenia skinął głową i zaczął biec do jaskini. Jak na małego chłopaka był dość szybki, ale wciąż mu brakowało siły, by sprostać zadaniu bycia ninją. Wracając jednak do Uchihy. Dzięki swoim umiejętnościom mógł bez problemu wykryć położenie uciekinierów, ale coś było nie tak. Podczas biegu w stronę, którą wskazał chłopak wyczuł obecność czwórki osób, a to nie pasowało do opisu chłopca. No chyba, że biorąc pod uwagę późniejszą wypowiedź to mówił, coś o jakimś rozdzieleniu, a to pasowałoby do opisu. Jednak wracając do otoczenia. Gdy mijał różne pagórki, skały czy samotne drzewa na horyzoncie zobaczył ognisko. Co prawda już się zaczęło ściemniać, więc to normalne, że jego widoczność była bardzo dobra.

     Gdy dotarł na miejsce w obrębie ogniska nikogo nie było, ale patrząc dalej zobaczył wielką półkę skalną z której dochodziły różne słowa. Jednak były tak niewyraźne, że nie mógł rozróżnić poszczególnych słów. Może gdyby się zbliżył, mógłby podsłuchać rozmowę i sprawdzić kogo odnalazł.
                                                                                                                                                      #4

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2015-04-12 15:15:20)

Przez chwilę nie wiedziałem co powiedzieć, postanowiłem, więc chwilę poczekać, aż się uspokoi. Nie potrafiłem też powiedzieć, czy to co właśnie robimy jest właściwe. Prawda jakaś część mnie chciała tego, jednak obawiałem się długofalowych konsekwencji tego zdarzenia. Przemknęło mi przez myśl ile cierpienia może jej sprawić, to co już zrobiłem to co robię i wreszcie to co będę robił w przyszłości. W jaki sposób będzie patrzeć na mnie gdy wreszcie spotkamy się po raz drugi. Ani ja ani nikt nie mógł zagwarantować, że pozostaniemy takimi samymi ludźmi jakimi byliśmy. Jeśli mam być szczery wątpiłem w to, zbyt wiele oddziałuje na naszą osobowość czyniąc nas jedynie chorągiewkami szarpanymi wiatrem losu.
  Słuchałem jej z uwagą nie chcąc ani na chwilę jej przerywać, lub dać znaku, że moja uwaga dąży w kierunku czegoś innego. Czułem, że to co właśnie mi mówi jest dla niej ważne, z resztą dla mnie też takie było bo była to obietnica. Obietnica, którą nie miałem nigdy prawa poprosić była bardzo niebezpieczna ostatecznie być może skazywała ją na życie w samotności czekając na mnie.
-Obiecuję, wrócę do Ciebie. -Odpowiedziałem krótko choć nie miałem pojęcia czy kiedykolwiek to nastąpi. Pocałowałem i pogłaskałem po włosach. Dalej nie przejmowałem się niczym więcej.
  Śniła znów śniłem ten sen i jak zwykle obudziłem się po nim pełen konsternacji. Rozejrzałem się w okół by przyswoić otoczenie w jakim miałem okazję się znaleźć. Tak, więc był to obóz namiot Sayi, przypomniałem sobie nagle o wszystkim co się wczoraj stało i poczułem się źle. Wykonaliśmy wczoraj upiorny krok w stronę przyszłości bez nawet najmniejszego zastanowienia, łudząc się, że to wszystko o czym mówiliśmy może być prawdą... Moja logika nie pozwalała mi pojąć czemu zaryzykowaliśmy ból wzajemnego przywiązania, może to było właśnie jej potrzebne. Poczucie, że ktoś chce do niej wrócić.
  Czułem, że gdy się obudzi rozstanie stanie się dla nas o wiele trudniejsze niżbyśmy sobie tego życzyli pocałowałem ją tylko i pogłaskałem po policzku patrząc jak uśmiecha się przez sen. Cóż przynajmniej było by to trudniejsze dla mnie. Założyłem koszulę i torby na koniec chwyciłem katanę w rękę i ruszyłem w swoją stronę.

[z/t -> siedziba Yugure]

Ostatnio edytowany przez Kuroi Inu (2015-05-22 19:23:09)

Chłopak w dość szybkim tempie pokonał dzielący go od wrogów dystans i rozejrzał się po terenie. Jedynie ognisko było najwidoczniejszym punktem, ale jego uwagę bardziej przykuły szepty pary osób, które dobiegały ze skalnej półki. Były one na tyle ciche, że nic nie mógł usłyszeć. Najrozsądniejszym wyjściem było podejście bliżej i podsłuchanie, o czym mówią. Jak się okazało Uchiha wpadł na ten niby genialny pomysł i podszedł znacznie bliżej. Jednak nawet teraz niczego konkretnego nie mógł wyłapać. Szepty mieszały się w jeden wielki szum, dźwiękiem przypominający bryzę. Dopiero, gdy praktycznie znalazł się przy samym wejściu, bo okazało się, że przy półce skalnej znajduje się jaskinia, zaczął rozumieć sens rozmowy.
- Jak daleko są?
- Wystarczająco, by nikt ich nie znalazł
- Mamy ogon?
- Nie wiem, ale trzeba uważać
- Mówię Ci, tego chłopca trzeba było zabić
     Rozmowę prowadziły tylko dwie osoby, jednak mogło ich być znacznie więcej. Przy wychyleniu się zauważył, że dwóch żołnierzy z kraju Błyskawicy siedzi sobie beztrosko przy nowym ognisku. Jakby dalej spojrzeć w cieniu znajdowała się kolejna postać, jednak nie wyglądała tak jak reszta. Była związana grubym sznurem, a w dodatku leżała na zimnej ziemi, która wyglądała tak jakby została ochlapana wodą. Jednak jej kolor zdecydowanie różnił się od naturalnego. W świetle płomienia było widać szkarłatą ciecz, która swoje ślady zostawiła w większej części groty.
     Co prawda, żołnierze dalej prowadzili rozmowę, jednak tym razem rozmawiali o zarobkach, dziwkach i zupełnie innych tematach. Jak na razie, nikt nawet nie zauważył jak Uchiha się ukrywa, więc miał szansę do ataku. Jednakże nie musiał tego robić, w końcu nie wiadomo czy czegoś ciekawego jeszcze się nie dowie.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

#5

Chłopak postanowił interweniować. Skoro oni sobie wesołe gadali, to miał bardzo łatwy punkt zaczepienia. Mógł bez problemu ich zaskoczyć, ale przed tym postanowił przygotować się. Na początku stworzył klona i za pomocą wykrywania czakry ustalił dokładne położenie swoich przeciwników. Gdy to zrobił ruszył do ataku, najpierw wystrzeliwując wiązkę fioletowego dymu, a potem szarżując swoim ostrzem. Jak się okazało żołnierze byli naprawdę łatwymi przeciwnikami. W jednej chwili jednemu obciął ręce, a drugiemu przebił serce. Oboje krzyczeli, ale tylko jeden zginął. Ten z raną w sercu, pożegnał się ze światem i z hukiem upadł na ziemię. Wtedy Hiroshi, nie przejmując się nim podszedł do poszkodowanej osoby. Jak się okazało była to matka chłopaka, która straciła przytomność. Była w okropnym stanie na co wskazywały liczne siniaki i cięte rany na skórze. Jednak, nie było czasu na współczucie tej kobiecie trzeba było odnaleźć grupkę, która porwała ojca chłopaka, ale do tego potrzebny był informator. Jednak, nawet o nim Uchiha pomyślał i po chwili wyszedł na zewnątrz razem z dwójką osób.

     Co prawda, mógł teraz śmiało zadawać pytania, jednak gdzieś w oddali dało się słyszeć świst powietrza. W stronę Uchihy zaczęły lecieć zrobione z czakry senbony [siła nin./szybkość nin.=175/210]. Jednocześnie wtedy wyczuł kolejną czakrę, która dopiero, co dotarła na to miejsce. Była to osoba w masce, ubrana w biało-czerwone kimono, które podkreślało kobiece kształty. Jednocześnie długie, blond włosy miała związane w koński ogon. Wyglądała pięknie jak i tajemniczo. Jednak, z tego co mógł wywnioskować stała po przeciwnej stronie, bo za nim jeszcze zrobił kontratak, w jego stronę wystrzeliła dziewczyna z pięścią pokrytą ziemią [siła nin./szybkość nin.=235/210]. Można powiedzieć, że Uchiha przed sobą stoczy jeszcze jedną walkę...

#6

Chłopak szybko załatwił sprawę i postanowił realizować swój plan, kiedy w jego stronę poleciały ostre senbony. Za pomocą swojego kekkei-genkai z łatwością uniknął ich i wyprowadził kontratak. Z początku zniszczył kamienną osłonę dziewczyny, a następnie wykorzystał klona, aby przystawił jej nóż do gardła. Sam w tym czasie powoli zaczął zdejmować maskę blondynki, która przez cały czas milczała. Przestała się ruszać i jedyne, co robiła to obserwowała Hiroshiego. Nawet na zadane pytanie nie odpowiedziała tylko czekała, aż w końcu odsłoni jej twarzyczke. Gdy to zrobił, zobaczył piękne, zielone oczy i kobiece rysy twarzy. Wyglądała na piękną, młodą dziewczynę, która miała zasłonięte jedno oko. Jednocześnie, gdy się na nią wpatrywał ta charakterystycznie odrząknęła, by zwrócić na siebie uwagę.

- Czy ja Ci wyglądam na Twoją byłą, Uchiha? - zadała retoryczne pytanie i odwróciła wzrok - No i co teraz zrobisz? Zabijesz