Ninja Clan Wars

Nareszcie, user bluźni nareszcie. W końcu udało mi się zrobić coś dobrze. Mój atak na Bu został wykonany prawidłowo co trochę mnie podbudowało. Moją krótką euforię przerwała niestety dziewczyna, której najwyraźniej trochę się pomieszało w głowie. Ja jej ratuje dupę a ona chce mnie zabić... Super. Już czułem jak ta suka wykonuje zamach ręką, gdy nagle coś poczułem. Zaczęła wzbierać się we mnie trochę energii, aż w końcu poczułem jak gorąc znika, a ja znajduję się w totalnej ciemności. Kilka chwil później znalazłem się w jakimś małym pomieszczeniu w którym panowały egipskie ciemności. Z początku ni cholerę wiedziałem co się ze mną stało, aż dotarła do mnie wiadomość prowadzącego. Zacisnąłem dłoń, uśmiechnąłem się czując satysfakcję. Drugi etap mocno mnie podbudował na duchu. W tym momencie poczułem się znacznie lepiej a pewność siebie nie pozostając w tyle całkiem nieźle mnie motywowała. Miałem chwilę czasu by odpocząć, jednakże wolałem wykorzystać ten czas by przygotować się do dalszego etapu. Zauważyłem, że nie ma przy mnie Yasuhiko więc ponownie złożyłem pieczęć przyzwania, a tuż obok mnie znalazł się starszy wiekiem skorpion. Ten nieco zdezorientowany zapytał: - Znowu? Keisuke ja rozumiem, że moja pomoc jest niemal Ci niezbędna, aczkolwiek proszę... Daj czasami odpocząć. - Po czym wlazł mi na bark wbijając ponownie swoją igłę w mój krwiobieg. Czułem jak moja chakra znów zaczęła się regenerować co niesamowicie wpływało też na moje samopoczucie. W między czasie starałem się mojemu towarzyszowi wszystko wytłumaczyć: - Słuchaj, jesteśmy już niemal krok od zwycięstwa. Ten turniej jest dla mnie bardzo ważny i wiesz o tym. Przyjacielu... Obiecuje że niedługo odpoczniesz. Poza tym, to ja tu odstawiam brudną robotę. Ty jedynie się martw o to bym nie padł w pewnej chwili. - Po tych słowach Yasuhiko zrozumiał powagę sytuacji i postanowił nieco bardziej mnie wspomóc. Posłał mi do ciała swego rodzaju lek, który wyleczył mnie ze wszelkich ran, siniaków, a na dodatek orzeźwił moje ciało. Czułem że jemu także zależy na wygranej. Spojrzałem na niego przez krótką chwilę by mógł zobaczyć moje zadowolenie. Na sam koniec zostało mi zaś wybranie odpowiedniej cyfry. Zawsze miałem jedną która była moją ulubioną więc bez większego zastanowienia powiedziałem do prowadzącego: - Wybieram numer cztery. - Po czym poprawiając swoje ciuchy oraz oręż czekałem, aż będę mógł ruszyć ponownie przed siebie by zdobyć moje upragnione zwycięstwo. Przed wyruszeniem jednak stworzyłem obok siebie cienistego klona którego zadaniem było pójście przodem. Miał on aktywować ewentualne pułapki które mogły mnie napotkać. Ja starałem się iść za nim na odległość około 5 metrów by czuć swego rodzaju choć małe poczucie bezpieczeństwa mojej osoby oraz Yasuhiko.


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Reakcja dziewczyny niezmiernie mnie ucieszyła. Opuściłam ręce i westchnęłam. Asuka niemniej pozostawał cały czas w bojowej pozycji, dlatego podeszłam do niego i jak to miałam w zwyczaju położyłam dłoń na jego łbie, dając mu tym samym znak, żeby się uspokoił.
- Przede wszystkim musimy wymyślić jak się stąd wydostać... - zaczęłam i już miałam usiąść obok niej, żeby snuć jakiś plan gdy nagle poczułam jak robi mi się ciepło.
      Rozbłysłam zupełnie w ten sam sposób co zielonowłosy i w ułamku sekundy znalazłam się w zupełnie innym miejscu. Z racji tego, że byłam w samej bieliźnie, a kombinezon miałam owinięty wokół głowy na kształt turbanu na mojej skórze od razu pojawiła się gęsia skórka z racji różnicy temperatur. Nie myślałam jednak o tym, tylko rozglądałam się dziko dookoła, próbując dostrzec coś znajomego. Mimo wszystko nie odczuwałam niepokoju, co było dość dziwne. Asuka usiadł przy mnie i wpatrywał się we mnie również nieco zagubionym wzrokiem. Nagle naszych uszu dobiegł głos organizatora.
- Wybieram numer 3 - powiedziałam jakby automatycznie.
       Zdjęłam z głowy kombinezon i włożyłam go na siebie, gdyż po tym jak już emocje troszkę mi opadły poczułam jak zrobiło się zimno. Cóż... Więc przeszłam do drugiego etapu. Ciekawe, czy zielonowłosy również. Tylko za co? On zarżnął tamtego chłopaka. Ja nie nawet nie podjęłam walki. Pewnie nawet gdybym spędziła na rozmyślaniu o tym systemie kilka dni to do niczego bym nie doszła. W tym momencie musiałam być przygotowana na wszystko. Nie wiedziałam co się stanie, gdy drzwi się otworzą. Nie miałam pojęcia, gdzie się znajdę. Liczyłam tylko na to, że mnie nie rzucą do walki zielonowłosym. Wtedy czekałaby mnie natychmiastowa kapitulacja. Sięgnęłam do torby i wyjęłam z niej zakupione wcześniej cukierki. Po tym zerknęłam na Asukę.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

       Przedstawiciel klanu Hyuuga postanowił zachować się z rozwagą w obecnej sytuacji. Zdając sobie sprawę, że jego chakra jest na wyczerpaniu, postanowił odpuścić sobię z klanowym dojutsu i na własną rękę poszukiwać drogi. Nie zdarzało się to zbyt często w kręgu białookich by w takiej chwili nie skorzystać ze swych ślepi ale można to porównać także do swego rodzaju treningu przetrwania. Opracował on prosty sposób oznaczania trasy, metalowym ostrzem kunaia. Plan jednak zakładał robić to w dokładnie wymierzonych miejscach. Dlaczego? Otóż, robił to w ten sposób by strzałki nie wpadły nikomu w oko i ktoś nieświadomy ich istnienia, nawet nie będzie dostrzegał ich w danych momentach. Hyuuga jednak doskonale będzie to wiedział. Prując przed siebie nie natrafiał na żadne przeszkody aż do czasu. Przed nim pojawiło się skrzyżowanie. Na szczęście z żadnej strony droga nie była podporządkowana i miał pierwszeństwo dlatego nie musiał przejmować się swoich ruchem. Ważniejszym i chyba najistotniejszym elementem tego miejsca był fakt, iż skrzyżowanie było jedną, wielką, kwadratową dziurą. Mógł on w razie próby przeskoczenia obrać trasę w każdym kierunku, zarówno w lewo, w prawo jak i w przód. Jak poradzi sobie z tym użytkownik Byakugana?

       Keisuke wpadł na podobny pomysł co Daiki, zresztą to chyba najprostszy ze sposób, który może przyjść ninja do głowy, o ile nosi przy sobie Kunaie. Tak więc postanowił oznaczać sobie drogę strzałkami, by w ten sposób oznakować trasę i nie zatoczyć kółka. Zanim jednak zaczął wykonywać te oznakowania, rozkazał swemu klonowi iść przed nim. Plan wcale nie najgorszy, zakładając, że duplikat będzie aktywował możliwe pułapki i przyjmował ich atak na siebie. To jednak jest labirynt i tu zasady toczą się swoim odrębnym życiem. Zielonowłosy w myśl idei przetrwania i po przeczytaniu książki Panoramixa "Jak wyjść z Piramidy", postanowił trzymać się cały czas prawej ściany. Ruch to jak najbardziej słuszny, jeżeli założyć, że ściany nie zaczną przesuwać się i po prostu zmieniać pozycji. Póki co szło mu całkiem dobrze. Szedł cały czas przed siebie i nic go nie zaatakowało. Można to uznać już za jakiś sukces. Największym dylematem był wybór drogi, jak to w labiryntach bywa. Przed takim teraz stał Zielonowłosy. Miał dwa zakręty w prawą stronę ale w myśl swej idei postanowił brnąć dalej przy ścianie i wybrał ten pierwszy. Był to ślepy zaułek. Jednakże o dziwo nie było to puste miejsce. Na samym końcu znajdował się złoty posąg lwa. Nie poruszał się, nie błyszczał, nie robił nic. Po prostu istniał w tamtym miejscu. Co zamierza zrobić Keisuke?

        Ayanami dołączyła jako do labiryntu w drugiej kolejności, chociaż nie miała o tym zielonego pojęcia. Gdy kurtyna mroku upadła, ujrzała przed sobą ceglane ściany, idealnie równe tak jakby projektant miał jakąś dziwną manią na punkcie symetrii i dosyć nisko położony sufit. Wielu dostałoby klaustrofobii na samą myśl o byciu zamkniętym w takim miejscu a co dopiero, przebijanie się między alejkami w poszukiwaniu... no właśnie, czego tak właściwie wszyscy mają poszukiwać? Na to zdobędą odpowiedź, dopiero gdy to znajdą. Gdy tylko dziewczyna zdawała sobie sprawę z położenia, dostrzegła że korytarze prowadziły zarówno w lewą jak i w prawą stronę. Ten w prawą delikatnie zataczał się, utrudniając dziewczynie dostrzeżenie co jest za nim w przeciwieństwie do tego po drugiej stronie, który ukazywał aż nad to możliwości. Zakładając, iż Ayanami obróciła się w lewo i stoi teraz równolegle ze ścianami, dostrzegała jak alejki przechodzą w następujący sposób. Pierwszy widoczny zakręt prowadził w prawą stronę, zaś następny punkt to istne skrzyżowanie, na którym można wybrać oba z tych "bocznych" kierunków, albo ewentualnie cofnąć się do miejsca startu. Aktualnie nie odczuwała tutaj obecności nikogo ani niczego a mdłe światła pochodni, tworzyły dosyć mroczny klimat.

        Etap pierwszy się zakończył, tak więc jedyne odpisy, na które będę reagował znajdują się w tym miejscu. Spóźnialscy oczywiście mają troszkę w plecy i warto przypomnieć Koharo i Suohowi, że najpierw pojawiacie się w ciemnym pomieszczeniu, wybierając numerek startowy a dopiero od następnego zostaniecie umieszczeni w tym przepięknym dziele Dedala. Nie przejmujcie się jednak, gdyż każde z was ma taką samą szansę na zwycięstwo! Good luck! Have fun!

    Tak jak przypuszczałem, kobieca postać nie mogła w porę zareagować by uwolnić się z kryształowych objęć. Nawet jeśli byłaby w stanie to jedyną możliwością było odcięcie swoich kończyn, a do tego raczej nikt nie jest zdolny. Z drugiej strony nie była człowiekiem, więc możliwe, że miała jakiś plan w zanadrzu jednak nie zdążyła go zrealizować. Kryształ szybko rozprzestrzenił się począwszy od pnączy a kończąc na jej niesamowitym ciele. Dopiero wtedy postanowiła ujawnić swą prawdziwą twarz. Tak jak przypuszczałem nie była człowiekiem. Postać, która zrzuciła ludzkie ciało niczym wąż swą skórę przypominała demona z najstraszniejszych opowieści. Mimo, że ukrywała swoje prawdziwe oblicze pod maską dość urodziwej kobiety, w rzeczywistości była potworem, którego mam nadzieje, że już nigdy nie spotkam na swojej drodze. Gdy niebezpieczeństwo minęło pozostało mi jedynie czekać aż kryształ ulegnie zniszczeniu by tym samym zniszczyć to co zostało uwięzione. Mogłem zrobić to sam, jednak chciałem odrobinę odpocząć. Zużyłem dużo więcej chakry niż planowałem na samym początku a nie mam pewności co spotka mnie dalej, gdy będę wkraczał do krainy ciemności. Wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Strop jaskini zaczął pękać pod naporem siły, którą demonstrował drugi zawodnik. Ten sam, który w jednej chwili stał się cholernie potężny. Rozbił kryształową powłokę w taki sposób jakby grubość tworu nie sprawiała mu żadnych problemów. Koniec ze mną. Nie jestem w stanie mu w jakikolwiek sposób zaszkodzić. Pozostało mi tylko patrzeć jak w ciągu jednej sekundy demoluje moje ciało. Zamknąłem oko. Złożyłem dłonie na znak pięści i czekałem.
    Jednakże w międzyczasie poczułem coś dziwnego, nigdy wcześniej nie doznałem podobnego uczucia a gdy otworzyłem oko znajdowałem się w obcym mi pomieszczeniu. Czyżby tutaj trafiali Ci, którzy zginęli w pierwszym etapie? Piekło bądź niebo w GenJutsu? Rozejrzałem się na wszystkie strony. Było ciemno, jednak nie na tyle byle bym nie mógł dostrzec ścian, które mnie otaczają a także sylwetkę jeszcze jednej osoby. Nie wiedziałem co o tym myśleć. Jednak w sytuacji gdzie w niewielkim pomieszczeniu znajdują się dwie osoby, które zostały tajemniczo przeniesione z wcześniejszego miejsca, nie może wróżyć to niczego dobrego. Cholera, kolejna walka? Już miałem chwytać za broń, którą zdążyłem podnieść przed przeniesieniem gdy nagle usłyszałem głos organizatora igrzysk. Byłem lekko zdezorientowany jednak po wysłuchaniu tego co miał do przekazania odetchnąłem z ulgą. Udało mi się. Przeszedłem dalej. Było kilka pytań, na które chciałbym znać odpowiedź jednak w tym momencie wolałem się rozkoszować chwilą spokoju. Czułem jak niewielkie ilości chakry powracają do mojego ciała. Nie są to ogromne pokłady, ale dobre to niż nic.
    Gdy zerknąłem na numerki, które musiałem wylosować dobry nastrój zniknął tak szybko jak ja podczas pierwszego etapu. Byłem ostatni. Nie sądziłem, że poszło mi tak słabo. Miałem tylko nadzieje, że nikt z Kiyoshi nie oglądał mojej porażki. Tak, dokładnie. Porażki. Mimo, że przeszedłem do kolejnego etapu czyli jestem w gronie zwycięzców to znalazłem się tutaj na samym końcu. Możliwe, że Ci, którzy przybyli tutaj pierwsi są na tyle do przodu, że nie będę w stanie ich dogonić. Cóż, pozostało mi jedynie spróbować i wyjść z tego wszystkiego z twarzą. - Wybór mam niewielki. Tylko jedna liczba pozostała więc nie trudno zgadnąć jaki numerek sobie przypisuje. - Pora zacząć kolejny etap turnieju i spróbować nie skończyć tak jak przed chwilą, na ostatnim miejscu.