Ninja Clan Wars

    Przedstawiona przez chłopaka historia budziła we mnie mieszane uczucia, bo jak powinienem zareagować w tej sytuacji? Nie jestem i nigdy nie byłem impulsywną osobą, która w jednej chwili rzuciłaby się komuś bez namysłu do gardła, niektórzy pewnie tak zareagowaliby na tym etapie, ale ja do tego grona nie należę. Yoshimaru dostarczył mi pewną dawkę informacji, ale było to za mało do postawienia jasnego stanowiska wobec sprawy, w końcu nie znałem szczegółów, a te były mi niezbędne do wysnucia jakichkolwiek wniosków. Nie mogłem bezpodstawnie winić go za to, co się wtedy wydarzyło i chociaż w mojej głowie pojawiły się sprzeczne ze sobą myśli, starałem się zachować nad sobą panowanie. Do czasu.
    Chcesz mi więc powiedzieć, ze za śmierć wielu moich pobratymców odpowiada niejaki Shinsaku Nakayama, przywódca z Ronin no Kuni? - Spytałem otwarcie. Miałem okazję poznać Shinsaku i jego umiejętności, było to wprawdzie dawno temu, ale nie śmiałbym stwierdzić, że on byłby zdolny do czegoś takiego. Rozumiem wojnę, chęć obrony bliskich, upływ czasu, ale czy zagrażało mu aż takie niebezpieczeństwo ze strony Samotników, że musiał je wyeliminować w ten właśnie sposób? Przepraszam, ale naprawdę nie znam wielu przedstawicieli mojego klanu, jeśli miałbym być z tobą szczery, to spotkałem chyba jedną osobę posługującą się Hyōton'em. - opuściłem wzrok, to było naprawdę przykre. Wyglądało na to, że moje marzenie dotyczące odbudowy klanu Yuki jest tylko nic niewartą myślą, której nigdy nie będę w stanie zrealizować. Wychodzi na to, że powodem wojny była chciwość daimyō ognia, który chciał tylko zawładnąć większa ilością terenów, nie mylę się?
    Po zadaniu ostatniego pytania znowu skierowałem wzrok na obrazy stworzone dzięki Genjutsu, moje zachowanie wyraźnie się zmieniło i Yoshimaru mógł to bez problemu zaobserwować. Byłem smutny, najzwyczajniej w świecie żałowałem wszystkiego tego, co się wydarzyło i winiłem się za to, że mnie tam wówczas nie było. Właśnie teraz zdałem sobie sprawę z tego, że nie wiem, gdzie się podziewałem i co się ze mną działo, w którymś momencie swojej przygody zatraciłem się w treningach i straciłem zupełnie rachubę czasu, mijały lata, a ja poddawałem swój organizm ciągłej eksploatacji i jak to się skończyło? Utratą nie tylko wspomnianego już czasu, ale również wspomnień. Agh! - Złapałem się za szyję po lewej stronię, starając się zakamuflować znajdujący się tam tatuaż, który akurat w tym momencie dał o sobie znać. Symbol nie tylko zaczął emanować mroczną chakrą, ale również rozrastał się, a ja nie mogłem nad nim zapanować. Spadłem z krzesła i podparłem się na jednym kolanie, ból był nie do opisania. W ogóle nie docierało do mnie to, co działo się w tym czasie, do momentu, w którym pieczęć wróciła do pierwotnego stanu. Otworzyłem szeroko oczy i pomasowałem szyję. Przepraszam. - Powiedziałem te słowa tak cicho, że tylko Yoshimaru mógł je usłyszeć. Na szczęście nie zrobiłem widowiska, a wszystko przez to, że chyba każdy znajdował się pod wpływem iluzji i skupiał się na przebiegu igrzysk, a nie na widowni. Liczyłem na to, że nikt nie zwróci na ten incydent uwagi, a mój rozmówca nie będzie chciał wiedzieć, co się stało. Zresztą nie umaiłbym tego nawet wyjaśnić.

Ostatnio edytowany przez Hiyoki (2017-04-18 23:12:15)

   
    Zdumiało mnie trochę jej rozczarowanie. Wszakże wyraźnie słyszałem, że wyraźnie mówiła o wyjściu z iluzji za pomocą akupunktury a nie wyobrażałem sobie, że w szpitalu miałby robić takie rzeczy. Nie mniej uniosłem tylko brew nie uroniwszy najkrótszego słowa, gdyż dyskusja, o tym jak do nieporozumienia doszło i czy w ogóle, jakieś wystąpiło jawiło mi się, jako iście bezcelowe.
  - Hmm współpraca powiadasz? – Spytałem w sposób retoryczny, jednocześnie pocierając bark, na którym uwiesiła mi się Haruka. Zaczynałem w nim odczuwać rodzące się powoli mrowienie. – Jeśli zaszłaby konieczność może i bym zastosował. Tymczasem widzisz… Po, co używać starej drewnianego szpadla, skoro ma się nowy żelazny, który mimo, że cięższa kopie lepiej. Tym bardziej, że nie znam przypadków, w którym farmakologia urwałaby komuś wątrobę.
    Moją uwagę przykuła osoba, która właśnie dosiadła się do niedawnego przybysza. Może poświęciłbym się w tym momencie, jakiejś innej ważkiej czynności, ale słowa Yuki i Samotnicy wybrzmiało zbyt wyraźnie żeby całą sprawę puścić w odmęt zignorowania. Było powszechnie wiadomo, że my Ronijczycy, jesteśmy z tą frakcją, mówiąc delikatnie w nieprzyjaznych stosunkach. Założeniem pesymistycznym byłoby spodziewanie się, że zaraz, jeśli nasze pochodzenie wyjdzie na jaw rozegra się tutaj, jakaś jatka, jednak przez moje wieczne czarnowidztwo nie mogłem odegnać tych przypuszczeń… Przynajmniej przez, jakiś czas, bo szybko okazało się, że Yuki wdał się w rozmowę z siedzącym obok nas Ronijczykiem i nic nie wskazywało na to, że śpieszno mu do mordobicia. Wyrwało mi się mimowolne westchnienie ulgi.
    Ponieważ przerwa w wymianie zdań nadal trwała zwróciłem się ku osobie, z która tu przyszedłem. Nadal obserwowała zawody z tysiąckrotnie większym zainteresowaniem niż czyniłem to, ja sam. To było nie do przeoczenia, drżące od pełnego napięcia usta i oczy wlepione w ekran umieszczony przed każdym z widzów. Uśmiechnąłem się ot tak sam z siebie, bo to przecież mnie, jako faceta bardziej powinna bawić taka rozrywka. Czując widocznie, że na nią patrzę obróciła się do mnie.
   - Podoba Ci się widowisko. – Bardziej stwierdziłem niż zapytałem.
   - Tak bardzo – potwierdziła entuzjastycznie, ale po chwili, jakoś mina jej zrzedła – Tobie nie. Prawda?
   - Wręcz przeciwnie, jest tutaj całkiem ciekawie. – Uśmiechnęła się tylko i pokiwała głową, ale Yocharu zdecydował się dołączyć do dyskusji, toteż dziwnie przypadkowym synchronicznym ruchem obróciliśmy się, w jego stronę i jak widać temat rozgorzał na nowo. Przysłuchiwałem się wypowiedzi zarówno jego, jak i Himistsu z właściwą sobie uwagą, od czasu do czasu kiwając głową na znak, że się zgadzam.
   - Mmmm Panie Yocharu to nie do końca tak. –  Ubiegła moją odpowiedź odgarniając smukłymi palcami kosmyk brązowych włosów – Antybiotyki faktycznie obniżają odporność, gdyż niszczą też bakterie niepatogenne zawarte w jelitach, ale flora odnawia się po jakimś czasie. To małe obciążenie przy odpowiednim stosowaniu leków
  - Papierosy, alkohol, brak snu, kawa również obniżają odporność a w przeciwieństwie do antybiotyków są przez dużą część społeczeństwa stosowane nagminnie. Toteż…
  - Coś o tym wiesz prawda Mikuni? – Jakoś nie spodobał mi się jej ton i drwiący uśmiech wykwitający na jej twarzy.
  - Haruka proszę nie przerywaj mi… Po za tym wiem, że lubisz demonizować problemy, ale nie przesadzaj. - Ostatecznie po chwili milczenia zrezygnowałem z zachowania w stylu pantoflarza, jak i ostrzejszego wyjaśnia sprawy, wybierając tym samym drogę bardziej dyplomatyczną.
  - Ja demonizuję? A może tak popatrzyłbyś w lustro? – Nie mógł ujść uwadze wyrzut w jej głosie. kolejny tego dnia. Cóż chyba przyjdzie mi za to odpokutować, popatrzyliśmy się jeszcze przez chwilę na siebie, ja wzrokiem gadzim a ona tego rodzaju, który wyrażał dezaprobatę.
   - Wracając – powróciłem wzrokiem do mych poprzednich rozmówców. – Toteż uważam, że delikatna utrata odporności, jest naprawdę małą ceną w zamian za możliwość leczenia, takich chorób, jak na ten przykład gruźlica, która jeszcze niedawno zbierała srogie żniwo wśród zarażonych. – Wyzwoliłem ramię od zaciskających się na nim ręki i sam ją objąłem licząc, że zmaże to wcześniejsze przewiny. – Po za tym nie uważam wszystkich wioskowych medyków za szarlatanerię, uważam za szarlatanów tylko tych, którzy nie wiedzą, co robią stosując dogmat pod tytułem każda terapia, jest lepsza niż żadna… Potem z racji, że nie wiedzą, co robić wpadają na genialny pomysł zrobienia standardowej flebotomii. Czyż nie można nazwać tego inaczej niż iście szarlatańskim zachowaniem? Jest odpowiednie narzędzie do każdego zadania i zadanie do odpowiedniego narzędzia, jak mawiała moja siostra, gdy czasem mnie pouczała. Nie umniejszam też wcale, też zasług tradycyjnego lecznictwa, bo jestem świadomy tego, co właśnie przedstawiłaś. Poddawałem jedynie w wątpliwość skuteczność akupunktury, bo działa ona przy chorobie, jak pijany murarz. Nie wiesz właściwie, czy ściana będzie prosta, krzywa, czy w ogóle będzie jakiś efekt, co wystarcza mi za zachętę do niepokładania w niej nadziei. I faktycznie możesz mieć rację, że te metody przetrwają i niech sobie dalej ludzie przystawiają pijawki i niech im to idzie na zdrowie. Życzę jedynie żeby odbywało się to w odpowiednim celu, jak na przykład żylna choroba zakrzepowo-zatorowa i żeby były to pijawki z hodowli a nie ze stawu obok. Ich prawo leczyć się, w sposób taki, jaki chcą.
    Skończyłem tę wygłoszoną niedbałym tonem kwestie jedynie westchnieniem i potarciem ramienia mej szpitalnej koleżanki, co ona skwitowała tylko uroczym uśmiechem. Dalej siedziałem tylko chłonąc kolejne informacje o technikach iluzji. Skrzywiłem usta w uśmiechu samozadowolenia, gdy okazało się, że część pokrywa się z tym, co wcześniej mówiłem. Perspektywa nabycia wiedzy od tego człowieka faktycznie była kusząca, jedynie ja nie byłem pewny, czy chciałbym poświęcić się tym zagadnieniom. Przecież miałem już podobnież innego mistrza i inne powołanie...

Ostatnio edytowany przez Mikuni (2017-04-19 00:50:43)

     Prawidłowa odpowiedź odnośnie incydentu leżała gdzieś między słowami Hiyokiego, a moimi przypuszczeniami. Emanowanie mrocznej energii zostało wywołane przez skrajne, negatywne emocje. Według mnie, ból spowodowały smutne fakty odnośnie klanu lodziarzy. Dochodził do tego fakt bezsensownej wojny oraz tajemnicza postać, która przyłożyła do niej rękę. Shinsaku Nakayama, mój mistrz. Człowiek o wysokich ambicjach i jeszcze wyższych umiejętnościach. Zerkając w przeszłość, Yu no Kuni było ostatnim miejscem, kiedy widziałem jego oblicze. Po złapaniu demona docierało do mnie mało informacji. Prędzej plotki, choć większość mijała się nawet z najbardziej możliwymi przypuszczeniami.
     Zamknąłem powieki powracając do tamtych wydarzeń. Im częściej to robiłem, tym bardziej żałowałem, iż zaciągnąłem się na ochotnika. Przyszło mi walczyć, choć bardziej z demonem niżeli faktycznymi przeciwnikami. Nie miałem takiej możliwości, gdyż to sam przywódca zajął się wrogiem. Zrzucił obszerny ładunek w same centrum obozowiska samotników. Potężna eksplozja zmiotła ponad połowę gotowych do walki wojsk.
      Tym splugawionym do cna światem rządzą mało odpowiedzialne persony. Nie chcę mówić głośno, gdyż jest to najmniej odpowiednie do tego miejsce. Sam jednak widzisz, kto rozpoczął inwazję na niezależne państwo. Spod czyjego rozkazu tysiące wojowników wystąpiło agresywnie. Ogień trawi wszystko na swej drodze. - Zassałem dolną wargę, uciekając wzrokiem w daleko położone ławki na trybunach.
      Co innego słyszałem o lordzie feudalnym Ziemi. To odpowiedzialny, mądry człowiek. I choć może być to zwykła propaganda, jego twarz budzi zaufanie. - Kiwnąłem głową i uśmiechnąłem się. Widziałem jak cierpienie powoli opuszcza jego ciało. Czarna pieczęć ponownie zastygła. Puściłem dłoń białowłosego i odsunąłem się do pierwotnego miejsca. Stąd zawiesiłem wzrok na arenie. Akurat w momencie, gdy nijaki Keisuke wykonał potężny atak. Ten niesamowicie mocny cios skwitowałem zwykłem wzruszeniem ramion. Przypominał mi mnie kilkanaście lat temu. Takie wymachiwanie rękoma i niszczenie ludzi to okres mego dojrzewania. Słabizna.
      Gdy zostanę przyszłym przywódcą wyrzutków, zmienię oblicze całego kontynentu. - Spuściłem wzrok. Do końca nie wiedziałem, co chcę przekazać poprzez te słowa. Wejście w jakąkolwiek koalicję z organizacją samotników mijało się z celem. Było to wręcz niemożliwe. Choć z drugiej strony byłem skłonny do przemyśleń, iż jako jedyne zgrupowanie na tej planecie, trzymałbym się od wojenek z daleka. Gdyby tak po prostu odizolować się od reszty. W końcu o coś zadbać.

    Yoshimaru idealnie wpasował się w ramy chwilowej opoki, której potrzebowałem, spełnił swoją rolę i zadbał o moje dobre samopoczucie, wykazując się takimi cechami charakteru, których zwykle poszukuje się u innych. Taki postępek był sprzeczny z jego ideami, nienawidził bowiem Samotników z jakiegoś powodu, ale czy to mogło oznaczać, że nienawidził również mnie? Nie okłamałem go, zdradzając swoją przynależność do organizacji z Airando, on do tej pory mi się nie przedstawił i sądzę, że ma w tym jakiś cel. Nie żywiłem żadnej urazy względem jego, a tym bardziej względem Wyrzutków, dlaczego więc miałby się wstrzymywać od podania mi swojej godności?
    Masz rację. Tylko tyle byłem w stanie z siebie wydusić, zamarła martwa cisza. Nie dotarły do mnie nawet słowa rozmówcy dotyczące jego przewidywanego przywództwa, jedynie uśmiechnąłem się zbytecznie przy wzmiance o lordzie feudalnym Kraju Ziemi. Zupełnie odechciało mi się kontynuować rozmowę na ten temat, co wskazywał nawet grymas niezadowolenia na mojej twarzy, szybko musiałem zwrócić uwagę chłopaka na czymś innym. To właśnie wtedy dane nam było obejrzeć potężne uderzenie jednego z uczestników turnieju, którego siła wzbudziła mój podziw. No no, całkiem nieźle, nie uważasz? Tamten członek klanu Hyuuga też sobie radzi, Daiki, zdaję się. Obydwaj prezentują ciekawe zdolności. Skomentowałem wydarzenia, które odgrywały się w różnych lokacjach, zmieniając co chwila obserwowane przeze mnie obrazy, najczęściej jednak był to las, bo w nim działo się najwięcej. Zerkałem mimo wszystko co chwila na pustynię, gdyż tam akcja również nabiera tempa. Masz swojego faworyta?
    Wiem, że taka zmiana tematu jest wręcz śmieszna, ale miałem dość rozmów na temat wojny i śmierci moich pobratymców. Ponadto bałem się, że przeklęta pieczęć może w każdej chwili aktywować się ponownie, a tego za wszelką cenę chciałem uniknąć. Poza tym zdawało mi się, że na tym etapie znajomości brunet nawet nie będzie wnikał w to, co się stało ani w to, o czym chcę rozmawiać. W końcu jesteśmy sobie zupełnie obcy, nawet biorąc pod uwagę historię organizacji, do których należymy, tylko to nas łączy, a raczej dzieli.

     Uradowała mnie postawa przywódcy samotników. Do momentu jego słów sądziłem, że będzie siedział cicho. Nastrój, który nieprzerwanie towarzyszył mu od czasu wojny w Yu no Kuni. Zanik jakichkolwiek pozytywnych emocji. A próby ich nawrócenia na gówno się zdały. Jedynie w mej siostrze Miyuki odnajdywał ciepło. Wobec tego widziałem szansę, iż nie zaprzepaści szansy wyprowadzenia organizacji na prostą. Powiedział jednak coś, co spowodowało u mnie delikatną ekscytację. Gdy już mówi, jestem przekonany, iż powiada szczerze. Odczuwam w jego wypowiedziach prawdę. A ta tyczyła się czegoś nietypowego, co może spaść w dniu dzisiejszym w sam środek wydarzenia, jakim są oczywiście igrzyska.
      Pozostaje mieć nadzieje, że te twoje kości się jeszcze nie zestarzały. - Zachichotałem lekkim, kobiecym głosem. Moje spojrzenie przykuła sylwetka siedzącego przed nami lidera Namikaze. Nawet nie sama sylwetka, a rude włosy. Koleś nie ma duszy, na sto pr