Ninja Clan Wars

     Odpowiedź kobiety mnie nie zaskoczyła. Szpital w Airando był jednym z największych na świecie, a i trzeba było przyznać Samotnikom, że pierwsi postawili taką placówkę. Jednak kiedy spytała mnie o lepiej prosperujący szpital, na mojej twarzy pojawił się głupkowaty uśmieszek. Pewnie wiedziała, co odpowiem.
     Chyba nie... no może ten z Ronin. - powiedziałem rozbawiony. Zastanawiałem się czy wywołam złość, czy może odrobinę rozładuję napięcie między nami. W sumie oboje wróciliśmy do poprzedniego stanu, byliśmy dla siebie wręcz obcy.
     Patrzyłem jak się ogarnia, oparłem ciało o mebel ponownie. Wyglądałem na znużonego, chociaż mój umysł wracał na wysokie obroty. Wiedziałem, że zaszło między nami coś niezwykłego, co będzie kolcem w naszej relacji. Nie mogłem już patrzeć na nią przez pryzmat liderki Nikushimi, tak samo jak ona powinna inaczej mnie postrzegać niż lidera ludu Hidari. A w zasadzie, to jak ona to postrzegała?
     Nie rób ze mnie durnia. - powiedziałem zirytowany. Oboje dobrze wiedzieliśmy, że całym tym wydarzeniem będzie kryło się coś zupełnie innego. I prawdopodobnie nie miałem mocy, aby im w tym przeszkodzić. - Zdradź mi co chcecie zrobić, przecież i tak nie stanę wam na drodze.

- Labirynt... - westchnęła z podekscytowaniem, gdy wybrani zawodnicy zostali przeniesieni do drugiego etapu. Znów poczuła ukłucie żalu, że nie bierze udziału w Igrzyskach, ale po tym co się działo w początkowych lokacjach musiała przyznać słuszność swojej decyzji. Gdyby natrafiła na osobę pokroju zielonowłosego czy choćby samego Daikiego nie miałaby szans. Może przekonałaby do współpracy wilczą dziewczynę, albo Koharo.. Znów na ekranie mignęła jej postać białowłosego, a jej kąciki ust mimowolnie podniosły się do góry. Rzut monetą by wybrać kierunek urzekł ją swoją prostotą i skutecznością, tak jak większość poczynań rybiego ninja. Możliwe, że właśnie dlatego typowała go jako swojego faworyta, choć klanowa krew burzyła się na samą myśl "o zdradzie". Owo uczucie łagodził fakt, że pozostawał on w komitywie z Daikim, któremu siłą rzeczy również kibicowała.
     Pstryknęła palcami przełączając ekran na Ayanami, która postanowiła najwyraźniej wykorzystać swojego psa jako wierzchowca i chwilę się zdrzemnąć. Nie najgorszy pomysł, o ile można zawierzyć psu... Zatrzymała pociąg myśli i kiwnęła lekko głową, ponieważ oto nasunął jej się kolejny wniosek: psom można zaufać, to na ludzi trzeba mieć baczenie.
     Jej myśli znów przerwał czarnowłosy, a ona po raz pierwszy zadała sobie pytanie, czy powinna mu ufać. Zwykle podchodziła do ludzi z większą rezerwą, toteż sama była zaskoczona jak niewiele wystarczyło by poczuła się przy obcym człowieku... może nie komfortowo, ale w jakiś sposób bezpiecznie.
     Zerknęła na Yocharu, który opowiadał jej o swoim głodzie do poznawania świata. - ...nigdy nie przestaniesz pragnąć wiedzy. Uśmiechnęła się na te słowa, które ucieszyły ją bardziej niż urodzinowy tort i choć zazdrościła mu przeżytych doświadczeń i zdobytej wiedzy, to nie nastawiało ją to do niego negatywnie. Wręcz przeciwnie, coraz bardziej pragnęła, by po Igrzyskach znalazł dla niej choć chwilę... Nawet na samą rozmowę.
Niemalże podskoczyła na swoim siedzeniu, gdy powiedział, że był w samym sercu wojny w Yu no Kuni. "Przecież on nie wygląda na dużo starszego ode mnie..." pomyślała starając się oszacować jego wiek w oparciu o to co mówił "Skoro od ponad dziesięciu lat podróżował, a wygląda na nie więcej niż dwadzieścia parę lat, to oznacza, że zaczął jako nastolatek. Albo i wcześniej." Kolejne olśnienie spłynęło na nią jak wiadro zimnej wody. Większość zawodników była w zbliżonym do niej wieku. Tylko, że ona siedziała na arenie, bo nie przetrwałaby pięciu minut pierwszego etapu, a oni...
     Pstryknęła przenosząc obraz na Daikiego i zaraz zacisnęła pięści na swoim kimonie, aż zatrzeszczał materiał. Opuściła wzrok na kolana i wykonała kilka głębszych oddechów, jakby chciała pokonać mdłości. Mogło być to spowodowane akrobacjami jakie wyczyniał Daiki by przedostać się do innego korytarza, jednak bardziej prawdopodobne, że właśnie po raz pierwszy "od wyjścia na wolność" zdała sobie sprawę z tego jak wiele pracy ją czeka jeśli chce im kiedyś choćby dorównać.

     Poruszyłam temat, który na dłuższą metę okazał się nudny. Szczerze mówiąc nie zawierał informacji, których bym wielce pragnęła. Lord feudalny nie odgrywał w mym przedstawieniu żadnej roli. Stanowi zaledwie daleko położony pionek, którego wpływy nie zmienią nurtu mej rzeki. Zawiesiłam spojrzenie na dłoniach Uchiha, które zacisnęły gruby materac. Koniuszki jego palców dotykały mojej skóry. Nadal szukał kontaktu fizycznego, jak mniemam.
      Wszystko. - Odpowiedziałam ogólnie. Nie sądziłam, iż będzie skłonny wyjawić mi poufne informacje, choć mniej ważne, a zarazem interesujące fakty już tak. Przybrałam zaciekawioną mimikę, jakoby twarz chciała sama powiedzieć - zaskocz mnie.
      Wiem, że kręcicie dobre lody z Błyskawicą. W te same relacje wrzuciliście Ronin no Kuni. A raczej organizację wyrzutków, bo państwo ma z tym niewiele wspólnego. Ciekawa jestem, jak się miewa Shinsaku. - Zaciekawienie w mym spojrzeniu wzrosło. Ikkyo mógł posiadać wieści odnośnie mistrza ze wschodu.
      Zaginął ponad rok temu. Według mnie nie potrafił okiełznać mocy demona i cóż... pochłonęła go. - Uniosłam jedną z brwi przemieniając sentencję w zapytanie.

     Kiedy Yozora wyraziła swoją opinie o nagrodach dla wszystkich uczestników zaczęła się męcząca cisza. Trwało to minutę może, ale dziewczynie te kilkadziesiąt sekund przeciągało się niemiłosiernie. Nie lubiła tego, więc postanowiła tą sytuację przerwać. W bardzo prosty sposób - miała zamiar się zwyczajnie zmyć.
     - Muszę jeszcze kogoś zaczepić zanim wrócę do domu, więc będę się zbierała. - rzuciła nagle przerywając ciszę. To nie tak, że to wymyśliła, żeby uciec. Od samego początku przecież przyszłą tutaj, żeby zobaczyć się z Yocharu. - Więc na razie~ - rzuciła wesoło machając łapką na pożegnanie rudzielcowi. Zrobiła dwa kroki idąc tyłem i machając, aby po tym odwrócić się i dalej przemierzać trybuny w poszukiwaniu Yocharu. Kiedy w końcu udało się jej go zauważyć ruszyła w tamtym kierunku. Zauważyła, że Vice-Lider rozmawia z jakąś dziewczyną. Nie znała jej, ale chyba przez moment mignęła jej przed oczami wcześniej, na zapisach. Mimo to Yozora podeszła do nich. Kiedy stanęła przed vice liderem nie bardzo wiedziała co powiedzieć. Zwykłe cześć wydawało się jej nie odpowiednie. Ale coś w końcu trzeba było z siebie wydusić.
     - Emm... Nie przeszkadzam? - zapytała spoglądając kolejno na Yocharu, nieznajomą dziewczynę i pozostałych w pobliżu nie wiedząc czy siedzą tam tak tylko czy raczej także są znajomymi Uchihy.

       Himitsu wydawała się zaskoczona moją wypowiedzią a przynajmniej tyle wyczytałem z jej twarzy. Fakt, Różnica wiekowa między nami nie była zbyt wielka a mimo tego ja w mając osiemnaście albo dziewiętnaście lat byłem całkiem doświadczonym . Bitwa w Yu no Kuni dopadła mnie gdy skończyłem dwudziestkę ale jeszcze za nim się rozpoczęła, miałem na swym koncie wiele stoczonych starć. Zresztą nie ja jedyny. Ciężko zliczyć masę osób, które zaczęły wcześniej niż ja i nie przyszło im dożyć tego wieku. Cóż, nigdy nie jest za późno by zacząć trenować i stać się silnym. Wszystko zależy od charakteru a czasem i talentu. W każdym bądź razie, Himitsu na tyle intrygowała mnie nie tylko jako Hyuuga ale jako osoba, iż niewątpliwe spotkam się z nią jeszcze nie raz gdy nadarzy się okazja.
       Tymczasem zerknąłem w bok widząc jak Yozora zakończyła swą rozmowę z łucznikiem i zbliża się w moim kierunku. Czułem od niej dozę niepewności. Chyba obawiała się, iż zawaliła sprawę na igrzyskach i dostanie opieprz. W końcu stanęła mi na przeciw i wykrztusiła kilka słów. Nie byłem mistrzem w robieniu uśmiechów, więc nawet nie próbowałem z siebie takiej emocji wyciskać na twarz.
       - Yozora. Nie przeszkadzasz.
       Zrobił pauzę, chociaż nie wiem do końca dlaczego. Może chciałem wzbudzić jakieś napięcie albo przeciągnąć trochę niepewność dziewczyny. Nie żebym był jakimś sadystą, po prostu lubię czasem zrobić gęstą atmosferę. Na szczęście nie chciałem rudej trzymać długo w stresie.
       - Całkiem dobrze Ci poszło. Szkoda, że tak wyszło z tą fiolką ale nie mogłaś wiedzieć. Co planujesz teraz?

       Dziewczyna była zawiedziona swymi osiągami, choć wcale nie słusznie. Jej doświadczenie wśród zawodników było prawdopodobnie najmniejsze jeżeli chodzi o pojedynki a mimo to zdobyła wiele punktów, wykazując się rozwagą i opanowaniem. To dobry znak dla jej rozwoju ale nie możemy zapomnieć, że gdyby te igrzyska nie odbywały się pod pokrywą iluzji to w tej chwili już by nie żyła. Gdzieś z tyłu głowy chodziła mi myśl o tym by uświadomić ją o ryzyku jakie podjęła i konsekwencjach ale patrząc w jej oczy, rozumiałem że szybko dotarło do niej to co zrobiła. Choć nie przeszła do drugiego etapu, zdobyła wiele cennych lekcji i muszę mieć nadzieję, że je wykorzysta w przyszłości. Tymczasem Yozora planowała wrócić do wioski. Było tam teraz wiele roboty w rozbudowie, tak więc nie dziwi mnie to. Niestety nie będzie jej dane tak szybko tam wrócić, oczywiście jeżeli podejmie się tego co jej zlecę.
       - Zanim odejdziesz. Mam informację na temat twego ojca, zresztą nie tylko jego. Zainteresowana?
       Zerknąłem na nią delikatnie przymrużając oczy. Chciałem zobaczyć jak zareaguje na same te słowa. Pamiętałem moment gdy pojawiłem się w kryjówce a właściwie obozowisku Uchiha i dosłyszałem wieść o zaginięciu jej taty. Zakleszczyło się to w mojej pamięci i jako vice-lider klanu poczułem obowiązek zdobycia informacji na ten temat. Co ciekawe, historia powiązała się z moją zaginioną siostrą, której nie widziałem już od dawna i uznałem za martwą. Najchętniej sam bym wyruszył ale w obecnej chwili nie mogę opuścić tej areny nawet jeżeli znajduje się na niej Ikkyo. Swoją drogą jego chakra oddaliła się gdzieś wraz energią kobiety, która to przybyła do naszej wioski. Czyżby coś tam zaszło? Nie byłem pewien jak do tego podejść ale czułem w kościach, że coś tu nie gra.

       Słowa, które wyleciały z moich ust zmieniły nastawienie Yozory całkowicie, patrząc na to jak zachowywała się jeszcze chwilę temu. Jej motywacja do odnalezienie była tak wielka a samo wspomnienie o ojcu tak silnie, że gdyby jej sharingan był wciąż nieprzebudzony to w tej chwili zakończyłby swą drzemkę. Dziewczyna bez pardonu doskoczyła do mnie, nie patrząc, że jej zachowanie może zostać źle odebrane nie tylko przeze moją osobę i przez innych dookoła. Miała szansę na sięgniecie po swój cel, więc gdzieś miała pozostałych. Coś takiego właśnie chciałem ujrzeć. Burząca się krew Uchiha, gotowa do działania. Jest wciąż nadzieja dla naszego klanu. Moja mimika niespecjalnie się zmieniła, co najwyżej moje oczy otwarły się nieco szerzej. W duchu czułem jednak jakąś satysfakcję i radość. Wpatrywałem się w zbliżone do moich oczy Yozory, delikatnie unosząc kącik ust w geście uśmiechu. Dziewczyna prawie drżała z podekscytowania więc nie mogłem ciągnąć dłużej jej niepewności. Nagle aktywowałem sharingana a w mych oczach ukazały się trzy łezki. Yozora poczuła dziwne pchnięcie jakby coś weszło do jej głowy. Dzięki klanowej technice jestem w stanie manipulować wspomnieniami danego człowieka a w tym wypadku przekazać w takiej formie tajne informacje. To oczywiste, że nie powiem czegoś takiego na głos, gdzie siedzi cała masa ludzi z różnych stron świata.
          - Tak, zdobywanie informacji to moja specjalność. Po wojnie w Yu no Kuni nasz klan rozbił się na kilka części o czym dobrze wiesz bo znajdowałaś się w jednej z nich. Wszyscy myśleli, że udało nam się zebrać już wszystkich i odbić pozostałych z rąk Daimyo, gdzie słowo "odbić" to złe sformułowanie bo dogadaliśmy się z nim. Pewna rzecz nie dawała mi wciąż spokoju więc szukałem i przekazałem kilku naszym by także się rozejrzeli. Okazało się, że część naszych powędrowała dużo dalej i dotarli do Chikai a właściwie na jej granicę. Narazie nie wiem jak to się stało ale ich pozycja została otoczona przez Senju. Jest duże prawdopodobieństwo, że nie zdają sobie sprawy z obecności naszych. Po Yu no Kuni nasze stosunki znowu się pogorszyły więc ciężko stwierdzić, co im zrobią jak znajdą. Informator mówił o kilku osobach, których chakre udało mu się rozpoznać, choć wszyscy wydają się ją w znacznym stopniu ukrywać. Jednym z nich może być Twój ojciec. Mój człowiek musiał go spotkać w przeszłości dlatego podejrzewa taką opcje. Bez wątpliwości jest tam też moja siostra. Problem polega na tym, że jeżeli informator potrafił ich wyczuć to Senju też to zrobią prędzej czy później. Nie wymagam byś poszła tam sama i odbijała ich bo może być to dla Ciebie niewykonalne ale twoja determinacja i chęć osiągnięcia celu może zdziałać cuda. Możesz dobrać sobie towarzysza a ja wesprę was swoim klonem, które w razie nakrycia ociągnie uwagę pozostałych. Zrób jak uważasz. To cholernie odpowiedzialne zadanie.
        Mój sharingan zgasł i połączenie między nami również. Podejrzewam, że Yozora nie do końca zdaje sobie sprawę z tego co się wydarzyło ale powiem jej w odpowiednim czasie gdy będzie miała szansę samemu to pojąć. Tymczasem musiałem powiedzieć coś by reszta usłyszała, by nie wyglądało to dziwnie, że dziewczyna w magiczny sposób o czymś się dowiaduje.
       - Twój ojciec znajduje się w wiosce jest cały i zdrowy.
       Przymrużyłem oczy licząc, że dziewczyna zrozumiała mój przekaz.

     W labiryncie dla niektórych rozgrywka nabierała tempa, inni natomiast po raz kolejny lądowali na czterech literach. Przynajmniej tym razem Koharo zaliczył względnie miękkie lądowanie, natomiast kobieta na którą spadł musiała się nie lada zdziwić. Lekki uśmiech znów zagościł na twarzy młodej Hyuuga, gdy obserwowała poczynania białowłosego. Miała przeczucie, że jego losy wkrótce się odmienią, nie była tylko pewna czy aby na lepsze.
     Gdy usłyszała pytanie przeniosła spojrzenie z ekranu i natrafiła na całkiem sympatyczną buźkę okoloną rudymi puklami włosów, ale to co najbardziej przykuwało uwagę w dziewczynie to ogromne, niebieskie oczy, które przemknęły się zarówno po niej, Mikunim i Yocharu, jednak to ten ostatni był celem rudowłosej.
     Z jakiegoś powodu postawa dziewczyny przypominała Himitsu jej własną kiedy nabroiła i szła się przyznać najstarszemu z braci. Nie zauważyła co prawda żadnych śladów pokrewieństwa między rozmawiającą dwójką, a sposób ich rozmowy również nie przywodził na myśl jakiegokolwiek pokrewieństwa poza klanowym.
     Ściągnęła odruchowo łopatki, zdając sobie nagle sprawę, że osoba w której obecności poczuła się dość swobodnie nie dość, że jest o wiele bardziej doświadczona, zapewne silniejsza, to jeszcze może mieć wysoką pozycję w klanie. Zimna stróżka potu spłynęła licząc po drodze wszystkie wyrostki kolczyste kręgosłupa, aż łaskawie nie zatrzymała się na zagięciu materiały w pobliżu pasa. Nie przyszło jej wcześniej do głowy o to by spytać o przynależność Yocharu, a teraz nabrała swoich podejrzeń. Podejrzeń, które jeśli okażą się prawdziwe mogłyby przyprawić jej ojca o zawał.. A przynajmniej taką miała nadzieję.
     Nie przysłuchiwała się rozmowie, ale zachowanie dziewczyny, które zmieniło się tak nagle i gwałtownie, to tego stopnia, że przekroczyła przestrzeń osobistą Yocharu przykuło jej uwagę. Odsunęła się nieco od czarnowłosego, gdyby ten chciał jakoś zareagować, ale wbrew jej oczekiwaniom zachowywał on całkowity spokój.
- Czy... wszystko w porządku? - spytała z lekkim niepokojem w głosie, obserwując z boku ten dziwny pojedynek na spojrzenia. Przez moment odniosła wrażenie, że kolor oczu Yocharu uległ zmianie, ale był to zapewne tylko refleks od rudych włosów dziewczyny.

- Powiedziałabym raczej, że zostałam wzięta z zaskoczenia przez tego rudzielca. Podskoczyła do Ciebie tak gwałtownie, a Ty nawet nie drgnąłeś... - westchnęła z podziwem nim kontynuowała - To była Yozora, prawda? Rany... z bliska wygląda na młodszą ode mnie, a się nie wycofała... Teraz to już nie tylko żałuję z rezygnacji, ale jeszcze mi wstyd. - na podkreślenie tych słów na jej policzkach pojawiły się lekkie wypieki. Himitsu miała w sobie ogromne pokłady skrywanej ambicji, która właśnie teraz zaczynała się prawdziwie budzić do życia. Gdyby nie chęć obejrzenia Igrzysk do końca i zdobycia cennej wiedzy, z miejsca ruszyłaby z powrotem do swojego kraju, by kontynuować swój trening. Z drugiej strony z jakiegoś powodu dostała zastrzyk adrenaliny i teraz najchętniej wyszłaby na chwilę na świeże powietrze.
     Rozejrzała się za najbliższym wyjściem, ale zawahała się przed wstaniem. Naprawdę nie chciała stracić możliwości oglądania Igrzysk, a poza tym obawiała się, że nie odnajdzie później czarnowłosego i tyle było po jej znajomości z nim. Raz jeszcze westchnęła - Ciebie też tak roznosiła chęć do działania? Mam ogromną ochotę podzielić się na dwoje żebym mogła jednocześnie oglądać Igrzyska i wyruszyć na jakąś przygodę, zacząć poznawać świat...

     Na słowa o śmierci byłego lidera jedynie przytaknąłem. Następnie Ikkyo wybuchnął niegłośnym śmiechem. W trakcie jego wypowiedzi o swym rodzie pozostawałam niewzruszona. Ich klęskę traktowałam poważnie. Mają czas, a także wsparcie feudała. Niewiele brakuje by wrócili do lat świetności. O ile takowe kiedykolwiek istniały. Powątpiewam, choć zza ery Matsuo trochę się działo. Nie mnie decydować. Szczególnie, gdy rozmówca wpłynął w wątek odnośnie Garbatego. Karty zostały wyłożone, a więc nie ma najmniejszego sensu owijać w bawełnę. Z wewnętrzną ekscytacją i zewnętrzną powagą, kontynuowałam narzucony temat.
      Brzmi niedorzecznie. A nigdy nie interesowała mnie przeszłość organizacji. Ichuza rywalizował z Akemim o pozostanie przywódcą. Tyle wiem. Drugi ustąpił, a więc pierwszy zaczął dyrygować. Wtedy rada naszych rodzin była potężna. Garbaty Bard służył im, mimo iż kierował się zupełnie odmiennymi przekonaniami. Nie wiem, czy jego postępki były rozkazem, czy zwykłą pobudką. Skoro przebywa w Ronin no Kuni z polecenia, Ichuzę musiała poprzeć rada. Inaczej nie wypełniałby tego celu. - Brzmiały jako przemyślenia. A faktycznie słowa były prawdą. Gitaa przyjmował dyspozycje od starszyzny organizacji. W momencie kiedy ta podzielała cele medyka, Bard grał tak, jak ten mu zaśpiewał. Zadanie w Ronin no Kuni nie zniechęciło go. Znalazł własny sposób na wypełnienie misji. Rozkręcił się, o ile można tak powiedzieć. A po umiejętnościach, które większość świata poznała - potrafi o siebie zadbać.
      Bogiem, kurrwa. A nie widać? Robię dokładnie to, co mi się podoba. Kto może mnie powstrzymać? Potrzeba by wielu mężczyzn. A tak to wkurwi mnie ktoś, to zapierdolę. Nie podoba się? To wypierdalać. Dzisiejszej nocy poznasz Nikushimi. A wszystko to, co się tu odgrywa - jak to mawiał pewien Kaguya - niezwykłe, teatralne przedstawienie. - Oznajmiłam z trwogą. Teatrzyk, w którym Ikkyo stanowi jedynie widza.

        A ja odpowiedziałabym Ci od razu, gdybym chciała byś poznał moje intencje przed przedstawieniem.
      Do namiotu weszła dwójka dobrze zbudowanych mężczyzn. Nie wyglądali jak Samotnicy, ani jak członkowie któregokolwiek z rodów. Ich ciała zdobiły elastyczne stroje, a głowy pokrywała duża, zwisająca czapa. Jeden z nich, mianowicie ten po prawo, położył na stoliku przy wejściu zapieczętowany pergamin. Zaciekawiona ruszyłam po wiadomość, gdy opuszczali prywatną przestrzeń. Zwinnym ruchem zerwałam wosk, rozwijając kawał papieru.
       Wygląda na to, że dopadliśmy ostatniego Kuran Sen. Nie uwierzyłbyś Ikkyo, lecz bydlak zginął w Hidari. - Chodziło o Akamiego, który przeszedł na stronę wyrzutków. Od tamtego momentu wisiało nad nim wiele listów gończych. W tym jeden z największych - wystawiony przez organizację z Airando. Łowcy głów zostali obficie wynagrodzeni za pomyślnie wykonaną misję. A ja z uśmiechem skierowałam następne słowa w stronę Uchiha.
       To spotyka zdrajców. - Spaliłam wiadomość nad świecą, zapamiętując wersy, których nie przekazałam rozmówcy. Złożyło się, iż akurat stałam przy wyjściu z namiotu. Postanowiłam wykorzystać okazję, zważając na to, iż tematy z Ikkyo powoli się kończyły.
       Inne rozmówki możemy kontynuować na widowni. - Wypełzłam z namiotu, gdzie dołączył do mnie Ichaza. Obydwoje skierowaliśmy się w kierunku loży dla przywódców. Ku mojemu zdziwieniu pojawiła się tam kolejna persona - Miyuki. Dziewczę, o której zdążyłam wcześniej wspomnieć. Uchiha nie winien mieć problemu z rozpoznaniem zastępcy lidera, szczególnie, że siedziała obok Akemiego. Zupełnie jak mąż i żona. W kwestii dostojności dobrali się perfekcyjnie.

       - Tak, to była Yozora, w sumie zaczęła swoje pierwsze kroki w tej sztuce stosunkowo nie dawno, choć przeszła wiele rzeczy w tym czasie.
          Nie pociągnąłem tematu odnośnie braku fizycznej reakcji, po tym gdy dziewczyna zerwała się w moim kierunku. Przede wszystkim spodziewałem się tego, bowiem sam poruszyłem kwestię dla niej o najwyższej wadze. Prawdopodobnie każdy zrobiłby to na jej miejscu. Dodatkowo trzeba zaznaczyć, że wiedziałem iż mi nie zagraża więc obawiać się nie musiałem a też przez lata wypracowałem sobie pewien spokój ducha, który często dodaje mi ogromnego plusa na starcie. Bo co może być gorszego niż przeciwnik, który się Ciebie w ogóle nie boi i jest pewny siebie? To od razu łamie oponenta w psychiczny sposób i obniża jego morale oraz wpływa na pewne czynniki takie jak reakcja czy racjonalne myślenie. A co to samej Yozory to przeżyła przecież cały kryzys Uchiha. Zaczynając od oblężenia wioski, po wymarsz w góry, przez bycie w okolicy bitwy Yu no Kuni aż po kolejne skrywanie się jako jeden z obozów rozbitego klanu. Obie były w tym samym wieku i obie na początku swej drogi ale diametralnie różniły się tym co przeszły. Ale nie wszystko stracone.
       - Zawsze lepiej spróbować i nie wygrać, niż żałować się w ogóle nie spróbowało. Z drugiej strony zdaje sobie sprawę, że nie jesteś wprawiona w walce więc też nie ma co sobie pluć w brodę. Fakt, te igrzyska są w głównej mierze oparte o myślenie i kombinowanie ale jeżeli nie czujesz się na siłach to znaczy, że nie jesteś jeszcze gotowa. Wiedz tylko jednak, że nigdy nie można być na nic w pełni gotowym. Przyjdzie i twój czas.
        Przerwałem na chwilę, widzą jak dziewczyna dumą nad samą sobą. Takie wewnętrzne rozterki często skłaniają do zmian, potrafią motywować i przyczyniać się do późniejszych osiągnięć ale nie może skończyć się tylko na nich samych. Gdy zapytała o moją przeszłość aż uśmiechnąłem się gdzieś w duszy, przypominając sobie siebie samego sprzed wielu lat gdy to na cmentarzu zebrała się grupka młodych Uchiha, chcących zmienić oblicze klanu pod nadzorem Kazunariego. Wspomnienie to również wzbudziło we mnie nutę smutku. Świat był tak skontrowany, że my  ginęliśmy gęsto i młodo. Niewielu miało szczęście dożyć dojrzałego wieku a co dopiero starczego. Wszyscy, którzy stali wtedy na cmentarzu, obecnie znajdują się na nim ale zagrzebani pod ziemią. Jedynie Kazunari jeszcze szlaja się po świecie jako cień siebie samego. Jestem jedynym żyjącym i funkcjonującym z Yugure. Tak potoczył się nasz los.
       - Roznosiła i to potwornie. Miałem swoje motywacje i chciałem zmienić może nie świat ale swoje otoczenie. Sam chciałem stać się kimś więcej niż zwykłym pachołkiem i wykonywałem w tym kierunku wiele bardzo odważnych i cholernie ryzykownych ruchów. Jeden poważny błąd i mógłbym tutaj teraz nie siedzieć. Mimo wszystkich ran jakie zdobyłem, zwiedzając świat, nie żałuje. Nie zmieniłem świata ale siebie samego i przede wszystkim zrozumiałem kim jestem i dlaczego robię pewne rzeczy a pewnych nie. Mimo wszystko wciąż poszukuje celu w swym życiu a każda pozdrów mnie do tego przybliża.
       Wysiliłem się na uśmiech. Nie była to szeroko otwarta japa a jedynie usta, który uniosły się ku górze. Dziewczyna jednak nie miała pojęcia, że to i tak wiele z mojej strony. Teraz i tak mam więcej powodów by to robić. Niegdyś chodziłem jak zmora z miną pokekrzysty ale z mordem w oczach.
       - A co do dzielenia się na dwoje to wcale nie takie niemożliwe. Powiedziałbym, że to w przypadku ninja bardzo popularne. Kiedyś się pewnie sama tego nauczysz z taką ciekawością.

Ostatnio edytowany przez Yocharu (2017-05-25 22:09:11)

      Dziewczyna zostawiła go samego, a chociaż Jiro miał ochotę jeszcze na jakiś czas ją przy sobie zatrzymać, to najzwyczajniej nie wiedział, jak to osiągnąć. Niby mógłby zacząć lać wodę, a to o pogodzie, a to o igrzyskach, aczkolwiek nie widział w tym sensu. W końcu chciał, żeby zapamiętała go jakoś pozytywnie, a nie jako kompletnego nudziarza. Yozora ruszyła w kierunku jakiegoś czarnowłosego mężczyzny, a młody Namikaze został w miejscu, swój wzrok skupiając na rozgrywkach, których przebieg, tak naprawdę go nie interesował. Niby postawił trochę pieniędzy, ale wygrana to tylko i wyłącznie kwestia szczęścia, tak wiec nie chciało mu się nawet śledzić dalszych zmagań zawodników.
      Zobojętniałym wzrokiem wodził za postaciami biegającymi w różne strony, zastanawiając się cały czas, kim jest czarnowłosy, do którego podeszła Yozora. Posiadał pokaźną ilość chakry - zdecydowanie większą, niż chłopiec. Mógł stwierdzić to używając swoich umiejętności tropicielskich, jednak nie pozwalały mu one na wydobycie większej ilości informacji. Kiedy tak się zastanawiał, dziewczyna wróciła. Złapała go za rękaw i zaczęła ciągnąć w jednym z kierunków. Powiedziała tylko, że dostała ważną misję i zabiera Jiro ze sobą. Chłopiec nic nie powiedział, a jedynie przytaknął. Zaczął podążać za dziewczyną z klanu Uchiha, czekając na wyjaśnienia.

     Lustrowałam labirynt. Mój wzrok ciągnął za dwójką ninja. Jednym z nich był zielonowłosy Kaguya, przynależący do organizacji Nikushimi. Drugim zaś białowłosy, rybi chłopak imieniem Koharō. Obydwoje dotarli do prostej, prowadzącej bezpośrednio do wyjścia z ogromnej plątaniny dróg. Siedziałam lekko spięta. Po mej prawicy - Akemi, po lewicy - Ikkyo. Czarnowłosy zamilknął. Wzrok skupił na uczestnikach, jak ja również. No i ni z tego, ni z owego, dołączyłam do gry. Kocham powiedzenia. Szczególnie jedno, idealnie pasujące do zdolności mej krwi - co dwie głowy, to nie jedna.
     Przysłoniłam sylwetką wyjście z labiryntu.
     A na widowni spojrzałam na Ikkyo. Wymownie. Do iluzji dołączył bowiem Ichaza. Dłonią zatrzymał pędzącego Keisuke. Silnym ciosem wymierzonym w środkową część torsu. Obydwoje zniknęli. Kaguya ocknął się w samym środku areny. Tym razem z brakiem dodatkowych efektów. Odczuł rzeczywisty dotyk ziemi, zmielony zapach powietrza.
     Rozległ się huk. [Post Akemiego]
     Nim wyłoniono zwycięzcę labiryntu, iluzja opadła. Każdy z uczestników powrócił z sideł nieprawdy. Nim się obejrzałam, znaczną część widowni pokrywał gęsty, czarny dym i szeroka fala ognia. Kuknęłam do Ikkyo. I puściłam oczko. Piekło miało miejsce, piekło. Ludzisko ciskało czym prędzej do wyjść. Niczym wystraszone mrowie.
      Nara, Ayatsuri, Senju, Uchiha, Namikaze, Samotnicy, Hyūga i dyplomacja Kiyoshi. Wyliczyłam wszystkich wzrokiem. Zniknął płaszcz organizacji z mych pleców, zdmuchnięty powiewami powietrza skutkiem wybuchów. W chaosie rozegrał się kolejny chaos. [Post Keisuke] Błyskawica, oprócz Uchiha, miała także Nara. Zacisnęłam dłoń na udzie.

        Można by rzecz, iż na placu boju pozostał tylko Koharo i Keisuke. Pozostali zawodnicy czyli Ayanami, Daiki, Suoh oraz śpiąca Guren (NPC) mimo swych trudów i mimo obecnej walki z przeciwnościami losu, nie wiedzieli iż od przegranej dzieli ich jedna prosta. Oczywiście, pierwsza dwójka nie miała gwarancji sukcesu. Obaj mogli popełnić jakiś potworny błąd, aktywować pułapkę tuż przed końcem albo rozpocząć pojedynek między sobą co dałoby czas pozostałym. Zacznijmy więc od Keisuke.
       Zielonowłosy był najbliżej celu ze wszystkich zawodników co było istnym zaskoczeniem, biorąc pod uwagę, że znajdował się praktycznie najdalej. Gryf, który go gonił, wzmógł w nim strach gdy zrozumiał, że nie da rady go pokonać i gnając przed siebie przeleciał prawie cały labirynt nieświadomie omijając jedną, ciężką pułapkę aktywowaną przez innych zawodników. Właściwie jego spóźnienie okazało się być tym razem łuną szczęścia, którego tak bardzo mu brakowało. Stojąc na wprost do wygranej postanowił nie wykonywać standardowego biegu a raczej odbijać się po ścianach w celu ominięcia możliwych przeszkód. Zanim to zrobił, połknął pigułkę, licząc że da mu to pożądany efekt i pomoże w zwycięstwie. Niestety tak się nie stało. W jego dłonie napłynęła siła i choć miał jej ogromnie dużo, to teraz mógł się szczycić jej przyrostem. Na nieszczęście chłopaka jego nogi zaczęły odczuwać mrowienie co w odczuwalny sposób utrudniło mu skakanie. Jego prędkość zmalała w tej chwili do tego stopnia, iż rekin miał szansę go prześcignąć.
       Koharo nie wiedział jednak, że sytuacja tak dobrze potoczy się na jego korzyść. Nieświadom mocy pigułki, którą zażył Keisuke postanowił wykorzystać moc cukierka o komurczakowych barwach. Nadal czuł, iż jest zdolny do potężnych wyskoków, tak więc nie zwlekając zapragnął wybić się w linii prostej do... do Keisuke. Rekin frunął niczym pocisk w stronę chłopaka i gdy ten miał już się wybijać, Koharo przylepił się do niego jak rzep do ogona. Prawa fizyki, które zadziałały w tej chwili, wyprowadziły Kagyue z równowagi, powodując iż jego wyskok pokierował się nieco w inną stronę niż zakładał. Zanim jednak zdążył zrozumieć co się stało, wydarzyło się coś innego.
        Przed samotnikiem pojawił się Ichaza. Zwrot akcji był również strasznie szybki, ale Keisuke wydawał się wiedzieć co się dzieje. Nie wyglądał jednak na szczególnie zadowolonego z tego powodu, iż zrobili to zanim oficjalnie dobiegł do wyjścia. Wielka dłoń Futago zatrzymała chłopaka, zacisnęła się na nim i w moment obaj zniknęli... właściwie nie tylko oni bo przyklejony Koharo również.

       Zanim ktokolwiek był w stanie zrozumieć co się wydarzyło i zanim, ktokolwiek ujrzał jak dwóch pretendentów do zwycięstwa znika z labiryntu, Akemi znajdujący teraz w loży ViPowskiej, powstał ze swego miejsca i wymierzył palcem w miejsce gdzie znajdować mieli się Daymio a właściwie według ich planu tylko ten jeden - Lord Ognia. Nie dziwota po Yu no Kuni, dlaczego został celem Nikushimi. Pocisk pofrunął momentalnie w wymierzone miejsce a te po chwili praktycznie przestało istnieć. Pozostałości konstrukcji płonęły żywym ogniem a czarny dym ulatniał się ku niebu jako zwiastun katastrofy. Keisuke stał teraz na środku areny, lecz ludzie jeszcze go nie dostrzegali. Cała widownia nadal pogrążona w genjutsu obserwowała losy zawodników zmagających się z labiryntem i Ci, którzy nie skupiali uwagi na dwóch pretendentach do wygranej, nie zdawali sobie nawet sprawy z tego, że coś zaczyna się dziać. Zielonowłosy dostał polecenie od Ichazy. Jak na Kagyuę przystało, sięgnął dłonią do barku, z którego właśnie wysuwała się włócznia z kości. Na dodatek była ona przygotowana wcześniej, przez chłopaka gdyż oblepiona była notkami. Ten wycelował nią w lidera Hyuuga i bez większego pardonu posłał broń w jego głowę. Żałował, że nikomu nie będzie dane tego widzieć ale pocisk mknął tak szybko, iż nawet bez genjutsu ludzie nie zrozumieliby tego. To wyglądało jak teleportacja. Głowa białookich posiadała teraz dodatkowy wylot w swej czaszce ale nie trwało to długo. Eksplozja, która nastąpiła wybiła większość Hyuuga siedzących w okolicy lidera oraz część ludzi na widowni. Biedacy kupili bilety na gorsze miejsca niż im się zdawało. Niestety nie będzie im dane już się o tym dowiedzieć. Kolejne miejsce zajęło się żywym ogniem. Cała śmietanka Nikushimi przybyła do loży, w której znajdowała się początkowo Hiyoki. Genjutsu zostało zdjęte.
       Zdecydowana większość obserwujących wydarzenie nie miało pojęcia co tak naprawdę się wydarzyło. Po przebudzeniu, mogli znów zobaczyć prawdziwe niebo, całą arenę i ludzi dookoła. Widok nie był taki sami jak po przybyciu. Dwa punkty w obrębie areny płonęły a gruzy rozsypały się po okolicy. Masa martwych ludzi również rozbiła się po widowni lecz krwi było niewiele, gdyż zakrzepła przy wybuchu. Początkowo ludzie myśleli, że to jakiś kolejny etap, może jakiś pokaz albo inna forma rozrywki ale szybko dotarło do nich, że to dzieje się naprawdę. Imigranci ponownie zaatakowali i a widownia zaczęła rysować kredą po ławkach. Doszło do prawdziwego zamachu, lecz z niewiadomych przyczyn oraz przez nieznanych sprawców. Wszyscy  przygotowali się do walki. Spoglądali na wieżę, gdzie powinni znajdował się Daimyo i pojęli, że tylko cud mógłby uchronić ich życia. Piekło miało się dopiero rozpętać.
       Klan Hyuuga stracił właśnie lidera klanu a przedstawiciele, którzy przeżyli eksplozję, zacierali białe oczy z niedowierzania.  Kto mógł dokonać tak okrutnego czynu? Wzrok padł na ambasadorów Kiyoshi. Wszyscy wiedzą, iż żaden klan w świecie nie lubi dzielić swego kraju z innym i spięcia na tym tyle pojawiają się zawsze. Hyuuga odnieśli wrażenie jakoby te kryształowe szumowiny wykorzystały fakt, znajdowania się w genjutsu i zaatakowali ich by zatrzeć ślady. Wszyscy zdolni do walki powstali.
       - To oni za tym stoją! Pomścimy lidera!
       Klan Kiyoshi jednak nie rozumiał tego co zaszło równie bardzo co ich sąsiedzi. Ich początkowe myśli również skierowały się ku nim. Chociaż ciężko było zrozumieć dlaczego atak mieliby wykonywać na własnych ludziach. Być może system, który panował w ich wiosce przestał im odpowiadać i planowali wszczęcie rewolucji a zarazem pragnąć zrzucić winę na Kiyoshi by reszta świata odwróciła się od nich i w ten sposób zdobyć ich ziemie. Mętlik w głowie zapadał w ambasadorach tegoż klanu. Duma kryształowych była jednak ogromna a Ci nie pozwolą oskarżać się oficjalnie na arenie w międzynarodowym gronie.
       - To oszczerstwa! To wy coś uknuliście!
        Przez krótką chwilę oba  zaczęły się przekrzykiwać. Nie trzeba było długo czekać by po za skakaniem sobie do gardeł, doszło do rękoczynów. W czasie gdy ludzie z widowni uciekali w popłochu, przedstawiciele Hyuuga oraz Kiyoshi stanęli na przeciw sobie rozpoczynając bój. Białe oczy rozbłysły równie mocno co blask słońca od kryształów ich oponentów. Pojawiała się technika za techniką, atak za atakiem. Oba  walczyły teraz w geście zemsty i zarazem swego honoru.
       Pozostali gracze, którzy znajdowali się w labiryncie, obudzili się nagle w osobnych pomieszczeniach. Mieli podgląd na arenę i doskonale widzieli co właśnie się zaczęło nawet jeżeli nie dotarło to do ich głowy. Nie widzieli pozostałych graczy ale mieli przy sobie swój oręż. Teraz od nich zależało co ze sobą zrobią. Największy szok przeszedł Koharo, który jeszcze chwilę temu był przyklejony do pleców Keisuke a teraz znajduje się we wyodrębnionym miejscu.

     Był to niemały szok. Zapewniam każdego, kto słyszy tę plotkę. Siedziałam na trybunach od samego początku turnieju. Obserwowałam zmagania wszystkich uczestników. Żaden ze zgromadzonych widzów nie przypuszczałby, iż chaos następuje równie szybko, jak szybko podejmowane są przeze mnie decyzje. Nie zawsze pochopne. Rozdawałam karty. Były faktami, które poddałam analizie.
     W końcowym momencie igrzysk, bliźniaczy Ichaza dołączył jako uczestnik do gry. Uwolnił spod sideł nierzeczywistości Keisuke, by wskazać dokładne miejsce, w którym siedział lider Hyūga. Dodatkowo, ofiarował notki wybuchowe, by niedoświadczony jeszcze Keisuke nie zastawił po sobie śladów. Wszechobecna ciemność uniemożliwiła dostrzeżenie dwójki zamachowcw. Atak włócznią zamaskował także równocześnie huk wywołany uderzeniem skoncentrowanego pocisku przywódcy z Airando.
     A co takiego działo się wcześniej? Pięć minut przed finalnym uderzeniem loża feudałów została opróżniona. Zarówno Woda, Ziemia oraz Wiatr odeszli, toteż ofiarą padł jedynie Ogień. Gdy iluzja opadła – Ikkyo oraz siedzący obok liderzy spostrzeli stojącego obok mnie Keisuke. Chwilę po tym dobiegły nas krzyki. Hyūga wplątani w jatkę z Kiyoshi. Biada, biada. Lider jednego z rodów leżał rozerwany na drewnianych schodach.
      Dyplomacja Kiyoshi zamordowała lidera Hyūga. - Odparłam głośno i wyraźnie, co też mogli usłyszeć rozsiani wokoło przywódcy rodów. Jako, iż znajdowałam się w loży cały czas, tak samo Akemi - nie mogliśmy zostać powiązani z tymże zamachem. Co innego ród z Baigai, który siedział obok rodziny z Kokkai, a napięcie między nimi było nasycone od wielu lat.
     Obserwowałam Ayatsuri. Okropny klan z obrzydliwego kraju. Jedno mogę wam powiedzieć – lorda, który zginął mógł pomścić jedynie ród marionetkarzy. Czemu? Ano Senju byli dla nas braćmi. Toteż spodziewałam się kolejnej, ciekawszej walki. A mimo tego przeniosłam wszelkie skupienie na wywołane ówcześnie zamieszanie. Jakbym chciała wykorzystać sytuację po raz kolejny.
      Spacyfikować Kiyoshi. - Było to wyraźne polecenie, zarówno dla Keisuke, jak i dla Akemiego. Nie rządziłam nim, choć mógł odebrać me słowa jak rozkaz. Nie wątpiłam, iż przedstawiciele zamożnego rodu byli silniejsi niżeli zwykła dyplomacja. Dlatego też walka między nimi powinna zakończyć się szybko.

     Siedziałem spokojnie i oglądałem wydarzenia. Dwóch młodych mężczyzn toczyło bój o pierwsze miejsce. Keisuke i Koharō starli się ze sobą, ale niespodziewanie obok nich zjawiła się trzecia osoba. Ta, którą widziałem przy namiocie przywódczyni Nikushimi. Moment. Hiyoki była z tego durnego klanu bliźniaków. Czyżby możliwe, że wchodząc do jej lokum, a potem obserwując jak odprowadzał ją ten gość, cały czas widziałem jej brata? Ale z drugiej strony, dlaczego ona była kobietą, a on facetem? Przynajmniej taką miał sylwetkę.
     Usłyszałem wybuch. Huk może nie wysadził mnie z miejsca, ale zjeżył włosy na głowie. Wyszedłem z iluzji, równo ze wszystkimi, chociaż ja miałem zamiar użyć Kai. Kurtyna opadła, a obok nas dział się chaos. Kiyoshi walczyli z Hyuuga, a w loży Lordów unosił się czarny dym. Poczułem ścisk w żołądku i zacisnąłem zęby. Prawdopodobnie jedyny spoza Nikushimi wiedziałem, co się tutaj wydarzyło. Kami rzucił na mnie wzrokiem, ja jednak poczekałem aż go oderwie, a następnie złożyłem pojedynczą pieczęć.
     

Loża liderów

     Absurdalne oskarżenia, hałas, zgiełk. Nawet w tym miejscu dało się wyczuć niepewność i strach. Może przywódcy klanów nie walili drzwiami do wyjść, ale na pewno przestraszyli się i dziwnie czuli w tej sytuacji. W końcu spowodowało to nie lada zamieszanie.
     Nie ma na to dowodów, Hiyoki. - powiedziałem. Następnie sięgnąłem po Gunbai i zagrodziłem drogę Keisuke. Z pewnością dzieciak chciał ujść z tego miejsca, ale nie chciałem mu na to zezwolić. - O wiele dziwniejsze jest to, jak nagle twój podopieczny, członek Samotników, przeniósł się z areny turniejowej na widownię. Minęło kilka sekund, a ten przybiegł akurat do ciebie, żeby usłyszeć rozkaz spacyfikowania Kiyoshich. To stawia sprawę w nieco innym świetle.
     Musiałem ważyć słowa. Nie miałem dowodów na to, że Nikushimi brało udział w całej tej akcji, ale nie chciałem również biernie się przyglądać. Akemi Kakukoro prawdopodobnie ruszy walczyć z kryształowymi wojownikami, i nic mi do tego. Nie mogłem jednak pozwolić, aby Hiyoki zaczęła wmawiać innym liderom coś, na co nie było dowodu.

Trybuny

     Wcześniej na trybunach widziałem Yocharu. Klon, którym byłem, mknął w stronę przyjaciela z placu bitwy. Pamiętałem naszą ostatnią rozmowę, a także wszystko co przeżyliśmy w czasie ostatniego roku. Nie obawiałem się, że mojemu towarzyszowi stanie się krzywda, jednak należało zebrać w kupie tych kilku Uchiha, którzy tutaj się znaleźli i ustanowić jakiekolwiek działania. Bo chociaż ja wiedziałem, że za wszystkim stoi Nikushimi, reszta niestety nie.
     Dobrze ciebie widzieć. - wychrypiałem, kiedy wreszcie dotarłem do kompana. Wiedziałem, że się znajdziemy, bo Yocharu potrafił wyczuwać chakrę. Jego sensoryczne zdolności bez problemu pozwoliły mu określić, że dokonałem podziału cienia i jedną częścią siebie chciałem do niego dotrzeć. - Ty, Yozora... Mam nadzieję, że nie ma tu nikogo więcej z Hidari. Dzieje się tu niezły burdel, ale nie wierz w to co mówią. To nie Kiyoshi zaatakowali Hyuuga.

Gdzieś nieopodal?

     Trudno mi było troszczyć się tylko o losy swojego klanu, musiałem sobie dorzucić odpowiedzialności. Przynajmniej tak mi się tylko zdawało. To, co wiedziałem o Nikushimi, na moment obecny nie pozwalało mi ani na obarczenie organizacji, ani nawet na zaoferowaniu im współpracy. Grupa z Airando niespecjalnie interesowała się Uchiha i nie miałem zamiaru z nimi pertraktować. Zależało mi jednak na powstrzymaniu burd i rzezi, która się rozpoczęła. Szczególnie, że pomimo protestów jednego z uczestników, nie zapowiadało się na jej koniec.
     Zmierzałem w stronę loży Lordów. Trudno było mi określić, co tam się teraz działo, ale chciałem skontaktować się z feudałem Kraju Ziemi. Rozglądałem się na tyle, na ile mogłem, wiedziałem również, że panicz będzie ewakuowany. W końcu Daimyo nie mógł ryzykować zamachu na jego życie. Starałem się więc znaleźć się na szlaku, którym próbowałby ujść. A znaleźć go chyba się dało, w końcu miał eskortę i swoje znaki rozpoznawcze, chociażby sztandar.
     Wiem, że chwila to trudna, ale błagam o audiencję, Wasza Dostojność. - powiedziałem głośno. Uniosłem ręce do góry w znaku, że nie mam zamiaru zaatakować ani mężczyzny, ani jego strażników. - Doszło do tragedii, ale rozgrywa się ona dalej. Pańscy słudzy biją się między sobą i oskarżają o zdradę! Musi Lord coś z tym zrobić!

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2017-06-01 19:15:33)

      Skumulowany atak dał taki efekt jakiego oczekiwaliśmy. Kompletny chaos, ninja, którzy obwiniali siebie nawzajem za to wszystko. Umysł człowieka jest tak bardzo skomplikowany, a jednocześnie tak łatwo obejść jego mechanizmy. Skojarzenie, reakcja. Takimi schematem uwielbiał się posługiwać w momencie kiedy dochodziło do stresującego momentu. Bo kogo można obwinić jak nie swojego wroga i to takiego, który nim jest od prawie zawsze? Ma się na niego oko, czuwa się i w razie niebezpieczeństwa od razu reaguje. Tak właśnie zachowali się Hyuuga, którzy w miarę szybko obrali swój cel. Jak wielu z nich umrze jak dotrze do nich, że to bez sensu i to nie oni stoją za uśmierceniem ich lidera. Być może nigdy, a ich negatywne relację tylko się pogłębią.   

      Spojrzałem na Ikkyo, człowiek, który od samego spojrzenia mi w oczy pokazał jak bardzo nie ufa Samotnikom, jaką wewnętrzną pogardę do nas odczuwa, musiałem mimo wszystko odwieźć go od myśli, że my za tym wszystkim stoimy - Myślę, że Twoje podejrzenia byłby słuszne, gdyby nie fakt, że stoi przed Tobą uczeń Hiyoki - mówiłem z lekkim uśmiechem, jakby to była błahostka, a sam Ikkyo dokonał słabej analizy sytuacji - Ktokolwiek za tym stoi szybko tego pożałuje - mówiłem całkowicie poważnie.

    Wyglądało na to, że w żaden sposób nie uda nam się uwolnić z tej pułapki, gdyż nasze posunięcia nie przynosiły jakichkolwiek skutków. Mimo tego, że tak naprawdę wyeliminowaliśmy właściwe zagrożenie, nie byliśmy w stanie ruszyć dalej, wszystko za sprawą tego, że pomieszczenie było szczelnie zamknięte i nawet dzięki Byakugan'owi nie byłem w stanie niczego dostrzec. Powinienem w zasadzie napisać - "nie zdążyłem" - bo nim w ogóle zdołałem aktywować Dōjutsu, stało się coś nieoczekiwanego, zapadła totalna ciemność, która nie wróżyła niczego dobrego. Ayanami, szybko, chwyćmy się za ręce, mam co do tego złe przeczucia. - zacząłem iść w stronę towarzyszki, ale nim do niej dotarłem, mrok kompletnie nas pochłonął. Starałem się krzyczeć, ale nie byłem w stanie wydobyć z siebie dźwięku, nie docierały do mnie także odgłosy, nie wiedziałem, co się ze mną działo.
    Wtedy właśnie się ocknąłem. Powoli otworzyłem oczy i byłem w stanie dostrzec pomieszczenie przypominające to, w którym znajdowałem się przed rozpoczęciem każdego etapu igrzysk. Nie byłem pewien tego, do czego doszło, ale kiedy zauważyłem swój strój i ekwipunek na stoliku, wszystko było dla mnie jasne.

[Theme]

    Przegrałem. I choć zwycięstwo, które sobie wyobrażałem, było czymś paradoksalnym, to jednak ze wszystkich sił chciałem doprowadzić to wszystko do końca. Marzyłem o tym, by zapewnić Koharō albo Ayanami zwycięstwo, wyobrażałem sobie jakąś heroiczną scenę, w której to obroniłbym tę dwójkę przed jakimś szemranym typem, poświęcił przy tym nawet swoje zdrowie, zrobiłbym coś, by najzwyczajniej w świecie nadać temu wszystkiemu akcent. Zwycięstwo tej dwójki było dla mnie priorytetem. Priorytetem, którego nie zdołałem spełnić. Chikushō! - walnąłem mocno w ścianę, o którą byłem oparty, nadal dochodziłem przecież do siebie. Zdałem sobie sprawę z tego, że nadal jestem tym samym słabym chłopcem, który nie potrafi zadbać o bezpieczeństwo tych, na których mu zależy. Ostatnio tylko się potykam, łamię obietnice i przegrywam. Naprawdę myślałem kiedyś o zostaniu liderem klanu Hyūga?
    Jak piorun drzwi do pomieszczenia otworzyły się i stanęła w nich Ayanami. Dziewczyna powiedziała, że wie, gdzie jest Koharō i choć w zaistniałych okolicznościach sam nie miałbym problemów ze znalezieniem go, to jednak postanowiłem za nią podążyć, mogliśmy przynajmniej wszyscy razem obejrzeć finał igrzysk ninja. Poprosiłem dziewczynę o to, by odwróciła się na chwilę, w tym czasie przebrałem się i zabrałem potrzebny ekwipunek, przedmioty otrzymane od osób odpowiedzialnych za zawody zostawiłem na stoliku. Kiedy wyszliśmy z budynku, zamarłem, nie byłem w stanie uwierzyć w to, co widzę. Już wcześniej docierały do mnie krzyki i wyraźne odgłosy ognia, myślałem jednak, że to wszystko z powodu zakończenia zawodów, rzeczywistość była zgoła inna. Na arenie panował chaos, którego w żaden sposób nie mogłem ogarnąć. Jedni uciekali, inni walczyli, wszystko wskazywało na to, że ktoś rozpętał piekło i nie mogliśmy siedzieć z założonymi rękami. Choć nadal pogrążony byłem w smutku, to jednak rozsądek podpowiadał mi, by działać, oczywiście zacząć musieliśmy od dotarcia do rybiego ninja, znowu. Nie miałem zielonego pojęcia, co się dzieje, ani jak zakończyły się igrzyska, ogień chłonął wszystko na moich oczach, a niewinni ludzie ginęli niepotrzebnie. To był horror. Przyspieszmy. Doprowadź nas do Koharō jak najszybciej, proszę. - biegliśmy ile sił w nogach, aż w końcu staliśmy się uczestnikami nietypowego zgromadzenia.
    Po jednej stronie Hyūga, po drugiej Kiyoshi, pomiędzy nimi poszukiwany tak długo Seki. Udało mi się też dostrzec Suoh'a przy swoich pobratymcach, dopiero na końcu zauważyłem gdzieś z tyłu zmasakrowane ciało przywódcy mojej rodziny. W oczach stanęły mi łzy, które szybko wytarłem, nie mogłem pozwolić ponieść się emocjom. Wyglądało na to, że wymienione przeze mnie wcześniej strony skakały sobie do gardeł, nie wyglądało to najlepiej, czyżby Kiyoshi stali za śmiercią naszego lidera? Nie, to niemożliwe, Suoh nie zachowałby się bohatersko względem mnie, gdyby jego ród knuł coś takiego. Nie pomagałby mi. Poza tym wszelkiego typu akty niezgody za wszelką cenę zachowaliby na odpowiedni moment, kto o zdrowym rozsądku wykonałby zamach na głowę rodziny w tego typu okolicznościach? Tak dużo niewiadomych. Podszedłem do Koharō, którego uważałem za własnego brata i poprosiłem, by podniósł się z ziemi, po czym skierowałem dosłownie do wszystkich pytanie: "Co się tu do jasnej cholery dzieje?

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Wiedziałam, że coś jest nie tak. Nie potrzebowałam nosa Asuki, żeby wyczuć smród spalenizny. Dopóki byliśmy w pomieszczeniu dźwięki były nieco stłumione. Czekałam niecierpliwie, przestępując z nogi na nogę, odwrócona tyłem aż Daiki się ubierze. Stresowałam się. Czułam, jak ściska mnie w brzuchu na myśl, jaki widok moglibyśmy zastać.
- Przemieścił się, nie ma go już tutaj, jest na arenie - odezwał się pies.
- Koharo? - odpowiedziało mi tylko skinienie łba - Musimy się pospieszyć.
      W tym samym czasie Hyuuga zdążył już się ubrać, więc puściliśmy się biegiem w stronę areny. Asuka z przodu, my za nim. Ja czułam coraz większe zdenerwowanie jątrzące mi wnętrzności, zaś instynkt samozachowawczy podpowiadał mi, żeby biec w zupełnie inną stronę. Nie byłabym jednak sobą, gdybym to zrobiła i nawet nie przeszło mi to przez myśl. Zresztą mój najwierniejszy towarzysz zdążył do tego przywyknąć i zamiast wybijać mi z głowy karkołomne pomysły dbał, aby nic mi się przy tym nie stało.
       Wbiegliśmy na trybuny. Moim oczom ukazał się dość makabryczny obraz. Część widowni płonęła, na środku areny leżaly gruzy, zaś po drugiej stronie odbywała się niezła jatka urządzona przez dwa klany. Gdy spojrzałam na Daikiego zrozumiałam, że jednym z nich był jego klan. Moje kończyny jakby zdrętwiały, jednak ja nie przestawałam biec. Przeskoczyłam przez barierki jednym susem, znajdując się na arenie. Nie mogłam się teraz zatrzymać. Mimo, że pies prowadził nas sam środek awantury. Tam musiał się znajdować rybi ninja. Modliłam się w duchu, żeby nic mu się nie stało.
       Nie minęło kilka chwil, a znaleźliśmy się w samym sercu awantury. Otaczały nas gruzy, płomienie i rzucający się sobie do gardeł ninja. Zwieńczeniem tego widoku był Koharo znajdujący się między nimi. Na kolanach, odsłaniający nagi tors. Pomyślałam sobie w tym momencie, że może i dobrze, że nie byłam nikomu ani niczemu tak oddana. Nie zostałam wychowana pośród ninja zakorzeniających we mnie heroiczną walkę dla kogoś, kto dla mnie nic nie znaczy. O coś, co było mi obce. Potrafiłam zrozumieć poświęcanie się ze względu na więzi, rodzinę, przyjaciół. Nie rozumiałam poświęcenia dla majątku, organizacji czy klanu - bo tak. Urodziłeś się między nami więc oddawaj za nas życie. Z drugiej strony jednak mu zazdrościłam. Miał cel, mógł walczyć o coś, w co wierzy. Mi właśnie tego brakowało.
      Towarzyszący mi Hyuuga w moment znalazł się obok niego. Ja poczułam się troszkę, jak gdy za dziecka odwiedzałam koleżankę, a w jej domu rozpoczęła się kłótnia między domownikami. Dlatego poczyniłam kilka kroków w tył, będąc w pogotowiu, gdyby któremuś z nich coś zagroziło, jednak starając się nie wdać w przypadkową jatkę. Moja dłoń spoczywała na katanie, a oczy biegały dziko między ludźmi. Asuka jednak zachowywał się zupełnie niecodziennie. Przez chwilę nie zwracałam uwagi na jego ujadanie, myślałam że robi to dla zasady. Żeby pokazać jaki jest groźny. Niemniej - było w tym coś innego. Wpatrywał się dziko w jeden punkt, kilka metrów od roztrzaskanego ciała. Jak wywnioskowałam z krzyków awanturników był to lider białookich, przed chwilą przez kogoś zamordowany. Szukałam wzrokiem tego, co tak wyprowadzało mi psa z równowagi. I ot, odszukałam. Widok mi aż nader znajomy. Jeszcze przecież niedawno miałam to w dłoniach. Od czegoś takiego w końcu zginął chłopak na pustyni. Asuka nie musiał nic mówić, doskonale wiedziałam do kogo może to należeć. Nie ujadałby tak, gdyby nie wyczuł jego zapachu. Podniosłam głowę nieco roztrzęsiona wnioskami, do których doszłam i zaczęłam wodzić wzrokiem po trybunach próbując wyłowić zieloną czuprynę.