Ninja Clan Wars

    Minęła dłuższa chwila zanim Asuka zdołał się uspokoić. Z pewnością był to atak paniki, który sprawił, że zaczęłam się zastanawiać. Czy aby na pewno powinnam go ciągać za sobą? W końcu po tym wszystkim zasługiwał na emeryturę. Drugim pytaniem było, czy uda mu się to pokonać. Od tego zależało, czy oboje będziemy w stanie wskoczyć na wyższy poziom z naszymi umiejętnościami i zgraniem podczas walki. Ludzie z mojego klanu walczyli ze swoimi psami jako jedność przeciw napastnikom. Tak jak Asuka robił to z moim ojcem. Ale czy był w stanie to jeszcze robić ze mną? Uśmiechnęłam się delikatnie i spojrzałam w jego wielkie oczyska.
- Potrzebuję cię tam. Potrzebuję, żebyś stawił czoła wszystkiemu, co ci siedzi w środku. Bez ciebie nie znajdę tam żadnego tropu, który mógłby nas poprowadzić dalej. Musimy tam wrócić.
- P-przepraszam.... Dam z siebie wszystko - wymamrotał i otrząsnął się, podnosząc się z ziemi.
      Położyłam dłoń na jego łbie i ruszyłam wraz z nim w stronę wejścia do chatki. Szczeniak podbiegł do mnie i nie odstępował mnie ani na krok, lecz teraz nie zwracałam na niego uwagi. Trzeba było poszukać jakiś poszlak, które pomogłyby w odnalezieniu kogokolwiek, kto zrobił to wszystko jego właścicielom.
     Gdy weszliśmy do środka poczułam jak Asuka zaczyna delikatnie drżeć, lecz dawał z siebie wszystko by znowu nie przejść załamania. Zostawił mnie na środku pomieszczenia i sam zaczął obwąchiwać otoczenie. NIe minęła chwila gdy mnie zawołał. Podeszłam do niego, a ten wskazał nosem o kawałek szmaty zaczepionej o wystający gwóźdź ze ściany.
- Zapach nie pasuje do niczego innego w tym domu - stwierdził.
- Jesteś w stanie złapać trop?
- Zobaczymy, zapach nie jest świeży i jeśli padało w międzyczasie to może być ciężko.
     Ostatnim razem padał deszcz, gdy byłam w podróży do wioski Samotników. Czyli całkiem niedawno. Jakie są szanse, że zostali zamordowani już po tym? Marne. Patrząc na to, jak bardzo pies był wygłodniały, a ciała jego właścicieli w jakim były stopniu rozkładu - musieli tutaj leżeć co najmniej od tygodnia.

     Asuka znowu zaczął węszyć dookoła jednak skrupulatnie omijając wciąż leżące na ziemi zwłoki szerokim łukiem. Westchnęłam cichutko. Na dobra sprawę pozostawienie tutaj tych ludzi leżących i dalej się rozkładających byłoby kompletnie pozbawione empatii. Mimo iż była to ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę - postanowiłam ich pochować.
     Zaczęłam rozglądać się za czymś, co mogło posłużyć mi za łopatę. W tym celu wyszłam z domku i ku mojemu zaskoczeniu moim oczom ukazało się coś, co mogło być schowkiem na narzędzia. Było niestety zamknięte na kłódkę, a ja nie miałam czasu szukać klucza. Znów posłużyłam się solidnym kopniakiem, aby drzwi po prostu wyłamać.
     Malutki szczeniak nie odstępował mojej nogi ani na kroczek, cichutko obserwując moje poczyniania. Miałam wrażenie, że doskonale wie co chciałam zrobić i również chciał oddać ostatni hołd swoim właścicielom.
- Już, już, malutki. Zaraz będzie po wszystkim - szepnęłam do niego i wzięłam ze schowka stara, zardzewiałą łopatę.
     Odeszłam kawałeczek od domu, jednak niezbyt duży, żeby nie musieć ciał targać zbyt daleko i zaczęłam kopać. Raz za razem wbijałam narzędzie w ziemie, usypując z niej mały kopczyk obok siebie, a wykopując coraz to głębszy dół pod sobą.
     W tym czasie Asuka wciąż obwąchiwał mieszkanie. Powoli przyzwyczajał się do ponownej obecności tej ohydy zwanej śmiercią w swoim życiu. Nie powinna już robić na nim wrażenia, jednak za każdym razem nie mógł się nadziwić z jaką łatwością przychodzi drugiemu człowiekowi odebranie komuś życia. Zakończenie go w bardziej lub mniej okrutny sposób. Nie widział w tym żadnego sensu. Ja zresztą też.
     Wyczuł trop prowadzący do sąsiedniego pomieszczenia. Być może sprawca czegoś tam szukał. Może tam znajdowała się odpowiedź na nasuwające się w tej sytuacji pytania. Postanowił jeszcze mnie nie wołać, wiedząc że jestem zajęta. Wsunął powoli nos do pomieszczenia, szukając kolejnych tropów, zapachów, poszlak.

     Zakopywanie ciał nie zmęczyło mnie tyle fizycznie, co psychicznie. Ciągnąc za sobą rozkładające się zwłoki raz po raz musiałam się zatrzymywać, żeby uspokoić żołądek. Co chwilę coś odpadało od gnijącego ciała. Albo jego fragment, albo kilka czerwi. Widok nie należał bynajmniej do najprzyjemniejszych choć i tak znosiłam to całkiem nieźle jak na osobę, która po raz pierwszy widziała człowieka w takim stopniu rozkładu.
     Ledwo skończyłam przysypywać płytkie groby ziemią, a usłyszałam szczeknięcie. Znajome szczeknięcie. Takie, którego nie chciałam słyszeć na co dzień. Coś niedobrego stało się Asuce. Czyżby to napastnicy? Wrócili popodziwiać zwłoki, które po sobie zostawili? A może chcieli posprzątać swój bałagan?
     W ułamek sekundy spięłam całe ciało i wskoczyłam na dach budynku (skoczność 7,7m). W ostatniej chwili udało mi się powstrzymać przed rzuceniem się na ślepo na przeciwników. Przecież nie znałam ani ich siły ani ich liczebności. Element zaskoczenia był w tej chwili moją największą przewagą.
     Ukucnęłam za kominkiem na dachu chatki i obserwowałam otoczenie, obmyślając w głowie plan. Mężczyzn było dwóch, lecz ciężko mi było określić swoje szanse. Złapali Asukę w pułapkę i lada moment mieli mu coś wstrzyknąć. Musiałam działać szybko.
     Wciąż schowana za kominkiem wyciągnęłam dwa shurikeny po czym podniosłam się i nie zwlekając cisnęłam po jednym w stronę każdego z mężczyzn (szybkość broni miotanej 33,5) po czym wybijając się z krawędzi dachu poszybowałam w kierunku mężczyzny ze strzykawka w dłoni. Ręce ułożyłam w luźną gardę, zaś nogę wystawiłam do porządnego kopniaka (Dainamikku Entori) (siła 42) (szybkość 25).

    Po dobrze trafionym kopnięciu jednego z mężczyzn miałam chociaż na parę chwil z głowy. Przynajmniej taka miałam nadzieje, widząc, że odrzuciło go całkiem mocno i próbował złapać dech. Niestety atak shurikenami nie skończył się tak pomyślnie. Mimo tego, że wytrąciłam jednemu z nich strzykawkę to nie zadałam poza tym żadnych obrażeń fizycznych, które by chociaż spowolniły przeciwnika.
     Gładko lądując dobyłam katany i kątem oka dostrzegłam atak drugiego, wyglądającego na silniejszego mężczyzny (reakcje 30). Obróciłam się o 180 stopni i unosząc własną katanę nad głową postarałam się zatrzymać atak. Korzystając z tego, że mężczyzna miał odsłonięty tułów i z racji zatrzymania przeze mnie jego nie miał się jak obronić - zastosowałam zwykłe kopnięcie prosto w żebra (siła taijutsu 67) i odskoczyłam natychmiast 2m do tyłu (skoczność 7,7m) lądując tuż za Asuką. Szybkim ruchem katany rozcięłam trochę siatkę - na tyle by mógł się z niej wydostać.
- Uciekaj - powiedziałam krótko i stanęłam przed nim.
      Przybrałam pozycję obronną, trzymając broń przed sobą i chłodnym wzrokiem mierzyłam przeciwników, czekając na ich kolejny ruch. Starałam się zapanować nad wściekłością, która ogarniała mnie gdy myślałam o tym, co oni mieli zamiar zrobić z moim psem. A co gorsza - co już zrobili z pozostałymi. Musiałam zachować czysty umysł. Tym razem nie miałam nikogo do pomocy, nikogo kto by mi uratował skórę w ostatniej chwili. Byłam zdana sama na siebie i nie miałam zamiaru przegrać.

     Widząc gnających ku mnie mężczyzn uniosłam kącik ust do góry po czym posłałam Asuce ostrzegawcze spojrzenie, żeby się przypadkiem na nich nie rzucał. Zrujnowałoby to misterny plan, który uknułam sobie w głowie. Chcąc zbić przeciwników z tropu i nieco ich zdenerwować - cały czas miałam lekceważącą minę. Wiedziałam jak bardzo musiało to godzić w ich męską godność. No bo w końcu ledwo co odrosła od ziemi dziewczyna śmie się z nimi mierzyć nie robiąc przy tym w majtki. Wściekły przeciwnik = mniej skupiony przeciwnik, częściej popełniający błędy przeciwnik. Wciąż z kataną w ręce zaczęłam dyskretnie składać pieczęci. Baran, dzik, wół, pies, wąż (kawarimi no jutsu) (składanie pieczęci 48 ) (siła ninjutsu 69).
     W momencie, gdy obaj myśleli, że już mnie mają w moim miejscu pojawiła się pokaźna kłoda, ja zaś pojawiłam się za ich plecami. Kucnęłam i obróciłam się błyskawicznie wokół własnej osi, trzymając katanę w poziomie. Chciałam przeciąć ścięgna na ich łydkach, by uniemożliwić poruszanie się, a jednocześnie by móc zaciągnąć ich do wioski, by tam zostali odpowiednio osądzeni. W końcu nie miałam zamiaru odbierać im życia za bycie zwykłymi zbirami. Zresztą sama ciekawa byłam co we łbach tych osiłków siedziało. Po co kraść zwyczajne psy? Jakie czerpali z tego korzyści?
     Najpierw przez myśl mi przeszło, żeby zamiast katany użyć kunai i wbić po jednym w karczycha oprychów, niemniej szybko odrzuciłam ten pomysł. Nie ukrywam, że mógł być bardziej efektowny i tym bardziej zapewnić mi zwycięstwo ale takim kosztem nie było warto. Wolałam podjąć ryzyko. Jeśli zrobili krzywdę tym psom zasługiwali na coś gorszego niż szybka śmierć.
     W tym czasie Asuka podszedł do klatki, w której trzymana była najprawdopodobniej suczka staruszka, który prosił o pomoc. Zamknięcie to nie było ani najlepszej jakości, ani największych rozmiarów. W końcu piesek nie był ani duży, ani silny. Dlatego gdy Asuka zamachnął swoją potężną łapą w zamek powinien go bez problemu wyłamać.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ayanami (2016-10-02 21:59:09)

     Młodszy z przeciwników padł na ziemie z podciętymi ścięgnami. Niemalże triumfalnie się uśmiechnęłam, gdy ujrzałam co się stało tuż przede mną. Asuka, chcąc uwolnić małą suczkę został przebity kataną. Z moich ust wydarł się przeraźliwy wrzask. Nie do końca do mnie docierało to, co właśnie się wydarzyło. Każda następna sekunda zdawała się być jakby klatką z filmu. Krew, wściekłość, żądza mordu. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie czułam. Miałam wrażenie, jakbym to nie ja sterowała własnym ciałem. Trzęsąc się wbiłam wzrok w przeciwnika. Wyraz mojej twarzy, moje spojrzenie, wszystko to wyrażało, jak bardzo chciałam by cierpiał. Chciałam ujrzeć jak wije się w agonii, wiedząc, że to ja do tego doprowadziłam.
     Moje dłonie samoistnie zaczęły składać pieczęci do techniki, której obiecałam sobie nigdy nie używać. Wąż, szczur (narakumi no jutsu) (siła genjutsu 45). Moja pierś unosiła się i opadała niemalże w rytm leniwie spadających liści, które otoczyły mojego już ogłupiałego przeciwnika. Powoli obserwowałam jak zaczyna panikować, najprawdopodobniej widząc teraz każdy swój najgłębszy, najgorszy lęk. Zaczęłam się do niego zbliżać, krok po kroku, coraz mocniej zaciskając palce na dzierżonej w dłoni broni. W tym momencie, złapany w moje genjustu nie miał żadnych szans. Gdy stanęłam tuż przed nim przez chwilę obserwowałam jak wije się z przerażenia nawet mnie nie widząc. Wystarczył lekki kopniak, by padł na ziemie jak dziecko. Niestety wykonywał dość niekontrolowane ruchy w ataku paniki więc nogą przycisnęłam jego głowę do ziemi, by jak najbardziej je ograniczyć.
- Zdychaj, sukinsynu - mruknęłam.
     Przez chwilę jeszcze patrzyłam na niego z ogromem nienawiści w oczach, który wlał we mnie w ten jeden ułamek sekundy. Gdyby mogła zabijać pewnie już dawno leżałby martwy. Wolałam jednak, by uczyniła to moja katana. Wykrzywiłam się z pogardą i powoli zaczęłam wbijać ostrze w miejsce, gdzie biło jego serce dopóki nie przebiłam go na wylot.


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ayanami (2016-10-02 23:06:55)

     Zdecydowanie był to moment, w którym coś we mnie pękło, coś się złamało. Już nigdy nie będę tą samą Ayanami, która przybyła tutaj prosto ze szkoły Ninja. Niewinna dziewczyna gdzieś zanikała, rozmywała się na horyzoncie, gdy wycierałam katanę z krwi przeciwnika o jego własne ubranie. Rzuciłam mu jeszcze pogardliwe spojrzenie i odwróciłam się na pięcie, by szybko podbiec do Asuki i ocenić jego obrażenia.
      Ku mojej uldze na pierwszy rzut oka nic poważnego mu się nie stało. Musiałam tylko zatamować krwawienie, a na miejscu zabrać go do szpitala, aby zaszyli ranę. Mogłam to sama zrobić, miałam w końcu ze sobą igłę i nitkę niemniej jeżeli nie zachodziła taka potrzeba wolałam go nie krzywdzić swoimi wątłymi umiejętnościami zarówno krawieckimi jak i medycznymi. Pogłaskałam go delikatnie po łbie i musnęłam wargami.
- Spokojnie, mój wielki wilku. Wyjdziesz z tego - szepnęłam i oderwałam spory kawałek materiału ze swojej bluzki.
     Zatkałam nim ranę po czym wzięłam pas od pochwy na katanę i mocno obwiązałam go nim dookoła, by przytrzymać pseudopatrunek na miejscu oraz nieco zatrzymać przepływ krwi w tym miejscu do momentu aż rana będzie zamknięta.
     Nie chciałam tutaj już wracać dlatego działając jak najszybciej starałam się ogarnąć wszystko. Najpierw podbiegłam do klatki, w której zamknięta była suczka staruszka. Wypuściłam ją i nalałam jej wody do tej samej miseczki, z której wcześniej jadł znaleziony szczeniak. W międzyczasie udałam się do skrzynki z narzędziami, w której wcześniej znalazłam łopatę.
     Znalazłam tam sporych rozmiarów taczkę oraz linki, które musiały służyć mieszkańcom chatki za sznurki do prania. Wróciłam z tym wszystkim do miejsca gdzie leżał Asuka z młodszym z mężczyzn. Związałam go starannie i wsadziłam na ten jakże funkcjonalny jednokołowy pojazd po c