Ninja Clan Wars

Post 5

      Dobrze.
     Rzuciła szybko dziewczyna, wręczając chłopakowi dwa puste wiadra. Machnęła jedynie dłonią, raz na znak wyjścia, drugi na znak chwilowego pożegnania z kobietą. Ruszyła jako pierwsza, a wyrzutek tuż za nią, pilnując się co krok, obserwując jak coraz mniej ludzi gromadzi się na ogrodach. W okolicy, ówcześnie, panowało niemałe zamieszczenia, a teraz sytuacja jakby ucichła, choć domy nadal waliły się i tonęły pod sporą ilością wody. Dwójka biegnących ninja, gdyż niewiasta o blond włosach także umiejętności swe posiadała, zatrzymała się nieopodal studni, przy której niedawno znajdował się także Daiki. Stamtąd dziewczyna zabrała kolejne dwa kubły, a nim ruszyła przed siebie w stronę kolejnego domu, rozległ się huk niemiłosierny. Błyskawica uderzyła w budynek o dziwo najmniejszy, rozpalając jego wnętrze.
      Szlag by to. Nie przejmuj się, mamy własne zadanie do wykonania. Tamci ludzie powinni dać sobie radę.
     Dwójka ponownie zaczęła biec.
      Nigdy nie mieliśmy tak poważnego sztormu. Jedynie mój ojciec opowiadał mi jak niegdyś nadeszła burza, która zebrała ze sobą kilkanaście domów, nawet tych mocno zakorzenionych. Do dziś nie sądziłam, że kiedyś będę musiała tak bardzo wspierać osadę. Powiedz mi, skąd pochodzisz?
     Nie odwróciła się, lecz ciągle biegła przed siebie. Czym prędzej.
     W tym samym momencie Daiki mógł wyjść z nerwów. Zamaskowana osoba nie zamknęła drzwi, gdyż zostały skutecznie przytrzymane. Niemniej, przewróciła oczami, jakby była najważniejsza w tym miejscu i nie przejmowała się krytycznym stanem tejże wioski. Westchnęła z lekką arogancją, po czym ubrała swe słowa w tonację jakże olewającą.
Jak widzisz, ludzie latają, biegają i krzyczą. Ratują domy, gdyż domy są ich cennością. Ja swój dom mam gdzie indziej, o niego dbać nie muszę. Rada podjęła już decyzję, wysłała piątkę ludzi do pomocy. Nie jesteś pierwszym, który prosi o pomoc, choć bardziej pomoglibyśmy najbiedniejszym, niż wysłuchali słów podróżującej osoby. Uważaj, chłopcze. Burza jest pełna strachów, zdradliwa i nieprzewidywalna.
     Na koniec swych słów, zamknęła drzwi, naciskając na nie pełną siłą. Gdy Daiki się odwrócił, mógł spostrzec jak dziedziniec nagle opustoszał. Jeszcze kilka minut temu, na placu jak i w ogrodach biegało wiele ludzi. Teraz było ich coraz mniej, może garstka przemieszczała się między budynkami, lecz z każdą sekundą populacja malała. Widział trzy osoby, potem już dwie, a na końcu praktycznie żadnej. W ocalałych domach, tych niezniszczonych, nie paliło się nawet światło. Wioska jakby obumarła, jakby straciła nadzieję, a prawdziwy sztorm mógł dopiero nadejść.

Ichuza.

Dłuższą chwilę zajęło białowłosemu wyrzutkowi oderwanie oczu od sceny chaosu, jaka rozpętała się wraz z uderzeniem pioruna. Zagryzł dolną wargę i jasne było, że toczył straszliwą walkę wewnątrz.
"Nie dam rady skierować deszczu na ten dom, nie pozbawiając chakry wszystkich w środku i nie dokładając się tym samym tylko do nieszczęścia. Jasny szlag!" zaklął w głowie i, choćby dla stłumienia wyrzutów sumienia, puścił dwie szerokie plamy Nansuikai w te części dachu, które najbardziej obejmowały jęzory ognia. Starał się tak manipulować chakrą, żeby "płachty" przykryły jak największy obszar dachu. Wiedział, że bez jego kontroli zmienią się za moment w zwykłą wodę, nie dbał o to jednak. Nawet chwila, podczas której przykryją i zduszą rozprzestrzeniający się pożar może dać ludziom w środku szansę. Czym prędzej ruszył w pogoń za swoją przewodniczką, siłą odrywając wzrok od nieszczęścia.
- "Powinni dać sobie radę" to dla mnie za mało, wybacz. Mam nadzieję, że cokolwiek zmieniłem - rzucił, gdy zrównał się z blondynką. Owszem, miał nadzieję, bo wierzył, że mógłby zrobić sporo więcej. Ciężko się żyje ze świadomością, że nie zrobiło się wszystkiego.
- Jestem Koharō i jestem z Kokkai. Więcej kamieni, mniej wody, roślinności tyle, co u was, czyli prawie nic. Miło poznać.


Chakra: -2000 [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Koharō (2016-01-26 18:57:54)

Sokładna penetracja otoczenia wywołała u mnie niemałe zdziwienie, wszystko dlatego, że w pobliskich domach nie udało mi się dostrzec ani jednej żywej duszy, a przecież jeszcze kilka chwil temu roiło się w nich od ludzi. Bardzo intrygowały mnie wydarzenia związane z tym miejscem, choć momentami czułem się jak bohater filmu kryminalnego z elementami horroru, nie za bardzo moje klimaty, ale szło się przyzwyczaić, miałem co do tego wszystkiego mieszane uczucia.
-Hmmm? Dziwne to wszystko. - stwierdziłem, dezaktywując moje Kekkei Genkai.
W centrum nie zostało mi nic innego do roboty, a ponieważ do prawdziwej nawałnicy mieliśmy jeszcze godzinę czasu, zdecydowałem się skierować swe kroki z powrotem na obrzeża osady, gdzie mogłem pomóc rodzinom dotkniętym przez katastrofę. Tym razem jednak szedłem nieco wolniej, miałem nadzieje, że po drodze uda mi się dojrzeć coś specyficznego, tylko co? Musiałem po prostu odnaleźć Koharō, dlatego zacząłem się za nim rozglądać, oczywiście musiałem też przekazać złe wieści kobiecie, która poprosiła mnie o przyprowadzenie urzędnika. Konkretniej - musiałem poinformować ją, że nikt się nie zjawy, że każdy zajęty jest swoim nosem i nikt tak naprawdę nie ma zamiaru odpowiadać za szkody wywołane tragedią naturalną.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Post 7

     Koharō wpadł w panikę. Tak to chyba mogę nazwać? O ile dobrze wszystko zrozumiałem. Wypadł przez drzwi, rozwalając drewno, rozsyłając drzazgi i wszystko co spróchniałe dookoła. Jego mina była przezabawna, choć sądzę, że dwójce podróżnym w takich okolicznościach wcale nie jest do śmiechu. Daiki zachował powagę. Odważył się nawet dezaktywować oczną umiejętność, która mogłaby w takich sytuacjach uratować mu życie. Niemniej, znaleźli się ponownie przy ogrodzie, gdzie mieszkała spokojna, poczciwa rodzina rybaków. W trakcie przemowy wyrzutka, wokoło nasiliła się temperatura, skacząc drastycznie w dół. Po ciałach młodych ninja przebiegł dreszcz, a oczy spostrzegły mgłę, nie byle jaką, gdyż ta była wyjątkowo gęsta. Spod jej osłony wynurzyła się postać, sylwetka nie do rozpoznania. Ale długowłosy już coś o niej wiedział - urzędniczka, arogancka persona. Nie odmieniam płci specjalnie, gdyż tożsamość zamaskowanej osoby nie była znana. To mógł być chłopak, gdyż nie posiadał obfitych piersi, choć z drugiej strony ramiona postaci były wąskie, biodra zaś szerokie. A sam głos, to już zupełnie nie do rozwikłania.
      Mówiłam Ci, ostrzegałam. Burza jest pełna strachów, zdradliwa i nieprzewidywalna.
     Tajemnicza sylwetka rozejrzała się. Jej twarz okrywała ciemna chusta, ciało zaś delikatnie wykonany materiał. Idąc, stanęła dokładnie dziesięć metrów przed dwójką ninja. Jej dłonie zwisały bezwładnie wzdłuż talii, nie mając zamiaru unosić się, a co za tym idzie - nie chciał/a walczyć. Westchnęła cicho, przewracając oczami.
      Długo jeszcze? Wynocha.
     Tonacja głosu także opadła. Poważna, skrywająca jedynie pewność siebie.

Cała sytuacja w najmniejszym stopniu nie mieściła się w głowie przyszywanego Hyuuga, przynajmniej dopóki nie pojawiła się nowa osoba. Koharō zrobił, co w jego mocy, żeby wrócić do zmysłów. Wziął kilka głębszych wdechów i skupił się na tu i teraz. Uznał po prostu, że nie będzie poświęcał nadmiernej uwagi na analizowanie czegoś, czego przy obecnej wiedzy i tak nie był w stanie rozwikłać. Ten prosty wniosek pozwolił mu odzyskać kontrolę. Cieszył się, że jest w stanie narzucić emocjom okowy logiki. Był też podwójnie szczęśliwy z racji obecności Daikiego, który mu o tym przypomniał.
- Przepraszam. Już jest dobrze - zwrócił się do towarzysza, zakładając dłonie za plecami i stając nieco szerzej na nogach, na żołnierską modłę - Po prostu zajrzyj do środka i daj mi znać, co zobaczyłeś. Oczywiście, kiedy już wyjaśni się, co to za nowe, kłopotliwe okoliczności.
Tu białowłosy wskazał podbródkiem na osobę, która pojawiła się wśród mgły. Był nawet zadowolony z jej obecności. Niezależnie od tego, czy była sojusznikiem, czy wrogiem, takie zagrożenia rozumiał lepiej niż to... niż te inne, z wnętrza domu na przykład. Wzdrygnął się delikatnie mimo woli i skierował do nowoprzybyłej/ego.
- Dzień dobry. Chcąc nie chcąc staliśmy się bezpośrednio zaangażowani w tutejsze zajścia. Czy może p... czy jest jakieś wyjaśnienie, które mogłoby rzucić choć trochę zrozumienia na to, co się tu w tym momencie dzieje? Nie zwykłem wtykać nosa w nieswoje sprawy, ale obawiam się, że stały się nasze w chwili, kiedy na moich oczach jeden z mieszkańców zmienił się... w krwawą miazgę. Proszę dać nam choć luksus wiedzy, czego powinniśmy się obawiać?

Przez cały ten czas ignorowałem słowa tajemniczej osoby, która wręcz nalegała, byśmy opuścili osadę. Jej zachowanie budziło we mnie nie tylko niepokój, ale również irytację, nie mogłem zdzierżyć sposobu jej bycia głównie przez pryzmat nadlatującej w naszym kierunku natarczywości. Nie odzywałem się nawet do Koharō, wolałem uniknąć wszelkich interakcji, zważywszy na nasze aktualne położenie, które do ciekawych nie należało. Mój wzro