Ninja Clan Wars

#2
    Podróż trwała około kilku ciepłych dni i potwornie zimnych nocy. Odgłos błękitnych fal obijających się o drewniany bok statku sprawiał, że dziewczyna miała ochotę wykitować. Z bólem w uszach przedostawała się przez srogie morze, które wygnało ją na brzeg wodnego państwa. Tam zaś odnalazła port i rozpoczęła poszukiwania białowłosego, młodego chłopaka, którego jak zawsze nigdzie widać nie było. Zatoczyła kółko wokoło straganów i budek ze smażonymi rybami, minęła stoisko z kartami wydawanymi na poszczególne łodzie i dotarła do samego centrum całego zamieszania - miejsca gdzie panoszyła się biedota, schorowani i najbardziej potrzebujący ludzie. Nie spoglądała na nich z litością, jej wzrok błądził po krajobrazie wyszukując sylwetki upragnionego towarzysza. Zamiast tego, poczuła dotyk w okolicach żeber. Była to średniego wzrostu dziewczyna o ciemnych, blond włosach, a choć na twarzy nosiła maskę, to żaden z przechodniów nie zwracał na nią szczególnej uwagi.
    - Smażone karpie! - Krzyknęła jej do ucha, wyciągnęła prawą rękę w której spoczywał drewniany patyczek z nabitym pożywieniem. Poczęstowała Kaede, jakby znały się od bardzo dawna. - Chodź, musimy iść, Akusei już na nas czeka. Niestety jak zawsze nie miał czasu by po Ciebie wyjść, acz nie dziw się, to u niego normalne.
    Rozległ się śmiech młodej dziewczyny i obydwoje rozpoczęli podróż w stronę małego miasteczka. Wydostali się z portu krętymi uliczkami pomiędzy niewielkimi budynkami, tudzież sklepami. Po paręnastu minutach dotarli do niewielkiego zakola, widać dawno opuszczonego miejsca. W zgromadzeniu dziesięciu ludzi siedział Akusei, śmiał się i do ust przykładał ciemną, brązową butelkę. A więc to dlatego nie miał czasu, by przyjść po Kaede? Bo alkohol?

#3
    Gdy asystująca dziewczyna zaproponowała smażoną, brązową rybę na patyku, Kaede pokiwała jedynie głową, to też ta nie zwracała większej uwagi na jej odmowę i sama zaczęła pałaszować przysmak. Tłusty olej ściekał spod jej maski o kolorze bordowym. Przedstawiała ona jakiegoś ptaka, a może lista, trudno określić, mogłobyć to także połącznenie różnych zwierząt. Gdy dwójka wybierała się w stronę zakola, Kaede poczuła jak zimna potrafi być pogoda, nadto uczuła zmęczenie, które niemal zwalają ją z nóg. Na szczęście odnajdując białowłosego wśród dziesięciu pozostałych osób, odnalazła także ciepłe ognisko, przy którym wszyscy siedzieli. Jedni rozmawiali i pili, drudzy jedli i pili, a trzeci tylko pili. Właściwie, to wszyscy coś pili, a to z butelek zielonych, a to z brązowych i nawet niebieskich.
    Gdy białowłosy zauważył Kaede, podskoczył. Poprawił ubiór, który miał na sobie - elegancką, granatową kamizelkę, ciemnawe spodnie i jasne buty. Przylizał także delikatnie włosy, które pod wpływem wilgoci zaczęły się kręcić. Dobył do dziewczyny, chwycił ją pod pachę i widząc zmęczenie na twarzy podał koc, a także wykwintny trunek, którym raczyli się wszyscy. Obydwoje siedzli przy najbliższej części ogniska, a dziewczyna, która przyprowadziła tutaj Hyuuga, odeszła gdzieś dalej. Być może pełniła funkcję zwiadu.
    - Przepraszam, że nie mogłem po Ciebie wyjść, lecz tutejsze towarzystwo nie chciało mnie wypuścić. - Z jego ust wydobył się nieprzyjemny zapach alkoholu. Gdy tylko skończył mówić, wskazał palcem namioty po prawej stronie, tuż przy wejściu do ciemnego lasu. Powoli nadchodziła noc. - Tam będziemy spać, łącznie z tobą jest nas dwunastu, więc jeden namiot przypada na dwie osoby. Możesz wybrać sobie z kim chcesz spać.
    Rzucił przyjazny uśmiech, a tuż po tym jego uwagę przykuła kobieta, która coś tam do niego zaczęła zagadywać. Kaede mogła w końcu wyluzować, odetchnąć i nacieszyć się ciepłym ogniskiem. Z tego wynika, że próba napaści przypada na dzień jutrzejszy.

#4
    Gdy Kaede wtrącała się do rozmowy, Akusei odganiał ją gestem dłoni jakby chciał odgonić muchę. Po paru minutach uśmieszków jakie wymieniał białowłosy z nieznaną kobietą, odwrócił się w stronę Hyuuga i przewrócił oczami. Jego mina mówiła sama za siebie. Nie trzeba być tak niecierpliwym. Noc nie należała do ciepłych, choć ciała zgromadzonych okrywały grubaśne, futrzane koce. Przed ich twarzami płonął także ogrodzony kamieniami ogień. Każdy popijał głośno, więc nawet Kaede zmusiła się do nabrania łyka. Jakie było jej zdziwienie, iż zamiast mocnego alkoholu napotkała delikatny, jabłkowy cydr. Słodkawa ciecz rozeszła się po jej kubkach smakowych. Wtem białowłosy uniósł brwi i przysunął nieco bliżej. Samoistnie zakończył rozmowę z nieznaną kobietą, teraz poświęcając pełną uwagę dla nowego członka.
    - Miałaś sama wybrać z kim chcesz spać, a skoro nie wybierasz, to ja zrobię to za Ciebie. - Rozejrzał się po zgromadzonych, choć dla każdego poświęcał jedynie kilka sekund spojrzenia. Skończył dopiero na sobie, patrząc w dół na ziemię, która rozciągała się pod jego stopami. - Cóż, najbezpieczniej i najbardziej komfortowo dla Ciebie będzie, gdy zajmiesz namiot razem ze mną.
    Opuścił nieznacznie głowę, a na jego obliczu wymalował się zawadiacki uśmieszek. Naciągnął wargi i ukazał białe ząbki. Dwie osoby, te, które prawdopodobnie upiły się najbardziej, powstały i chwiejnym krokiem dotarły do pierwszego, lepszego namiotu. Przy ognisku zostało więc dziesięć osób. Akusei zamierzał kontynuować rozmowę.
    - Jak widzisz jest nas dwunastu. Do tej pory plan wyglądał zawsze tak samo, to znaczy, że moi ludzie zajmowali się ochroną, a ja naszym głównym celem. Jako, że jest to twoje pierwsze zadanie, będziesz mi towarzyszyć. Nie musisz przejmować się potencjalnymi przeciwnikami, gdyż nimi zajmą się nasi ludzie. Bez względu na wszystko, musisz trzymać się blisko mnie, a ja wprowadzę nas do gabinetu tej grubej ryby. Będziesz pełniła więc rolę obserwatora, choć jak wiadomo nie zawsze plan wychodzi po naszej myśli. Myślę, że warto mieć przy sobie pomocną dłoń, to też osłaniać będziesz moje tyły. Nie podoba Ci się funkcja mojej asystentki? - Nabrał kolejnego łyka. Był już z lekka podcięty, a jego dłoń wylądowała na kolanie Kaede. Z twarzy nie znikał zawadiacki uśmieszek, a także różowy rumieniec wywołany bliskim kontaktem, chłodnym powietrzem i odrobiną alkoholu.

#5
    Ognisko żarzyło się delikatnie, rozwiewając drobne iskierki wokoło zgromadzonych. Czarny dym gnał na północ, o dziwo w przeciwnym kierunku, niż znajdowały się pozostałe osoby. Księżyc wzbijał coraz wyżej, a delikatny wiatr wprawiał drzewa w rytmiczne kołysanie. Gdzieś w oddali rozbrzmiewał śpiew sów, a także pojedyncze, ciche wycie wilka. Nie było to jednak coś nadzwyczajnego, żaden tutaj zgromadzony nie odczuwał strachu przed zwykłym, słabym zwierzęciem. Mijał kolejny dzień, a wraz z nim dość nietypowa sytuacja, która wprawiła Kaede w niemałe zakłopotanie, bowiem ręka białowłosego, dość przystojnego chłopaka spoczęła na jej kolanie. Sam chłopak zamyślił się, wtopił wzrok w płonące drewno i oderwał od rzeczywistości. O czym myślał, tego nie wie nikt. Wtem spojrzał na dziewczynę, a gdy ich spojrzenia zeszły się, chłopak zmarszczył delikatnie brwi. Siedział już naprawdę blisko, lecz coś pokusiło go do bliższej pozycji. Wolną ręką pociągnął ciało do góry i zasiadł na kolanach. Dłonią, którą trzymał kolano, złapał teraz twarz i niebezpiecznie blisko zbliżył swoją głowę. Jego brwii zmarszczyły się jeszcze bardziej.
    - Kaede, nie ruszaj się. Muszę coś zrobić... - Jego serce przyśpieszyło, choć nie ukrywam, że dziewczyny z pewnością także. Czas zaczął płynąć wolniej, każda sekunda stawała się godziną. Twarz chłopaka była coraz bliżej i bliżej, a dłoń, która spoczywała na twarzy przesunęła się delikatnie, po czym oderwała. I nastał plask. Chłopak uderzył dziewczynę, lecz nie mocno i nie specjalnie. Zdezorientowana mogła uczuć lekkie pieczenie w okolicy lewego policzka. Zanim jednak oskarżyła go o cokolwiek, ten odskoczył do tyłu, widząc, co zrobił i machał rękoma. Dopiero po sekundzie zaczął się ze wszystkiego śmiać i wytłumaczył, że na jej policzku siedział ogromny, czarny robal. Teraz jego wnętrzności obryzgnęły się po jej twarzy.
    Nie mogąc opanować śmiechu, sięgnął do torby, a z niej wyciągnął kolejny trunek. Podał jednemu mężczyźnie, by otworzył butelkę, gdyż sam nie miał do tego narzędzi i nabrał jeden, głęboki łyk. Przyglądał się temu, jak dziewczyna, z pewnością zarumieniona, zawstydzona i przede wszystkim zdenerwowana, reaguje na całą sytuację.

#6
    Akusei posmutniał. Zrobiło mu się żal tego, co zrobił. Spojrzał na prawie pustą butelkę i wyrzucił ją ze złością daleko w krzaki. Złapał się za białe włosy i dopiero wtedy zrozumiał, co tak naprawdę spowodowało to, że uderzył Kaede. Nie był to mocny cios, a też na pewno nie specjalny. Chciał się po prostu wygłupić, a sprawił, że dziewczyna poczuła się podle. Wszystko było winą alkoholu, dlatego też obiecał sobie, że już nigdy więcej go nie dotknie. Miał ochotę wstać i pójść spać, tak samo jak ona, lecz nie miał odwagi wejść do tego samego namiotu, nie teraz. Wskazał jej jedynie palcem, gdzie się znajduje, a sam udał się na spacer.
    Dziewczyna zaś początkowo miała problemy z zaśnięciem, gdyż dręczyły ją różne myśli. Dopiero po dwóch godzinach zapadła w głęboki sen i nawet nie zauważyła, jak Akusei na palcach wszedł do namiotu. Początkowo spojrzał na nią, okrył delikatnie kocem, by mieć pewność, że nie będzie jej zimno i położył się niedaleko. Zachował dystans nie chcąc jej ponownie urazić i zamknął powieki. Niestety, tak samo jak dziewczyna, nie mógł łatwo zapaść w sen. Męczył się wyrzutami sumienia.
    Nastał ranek. Dzień zapowiadał się słoneczny, a noc, która minęła nie przyniosła żadnych kłopotów. Gdy Kaede otworzyła oczy, widziała jedynie pusty namiot. Akusei'a nie było już w środku. Słyszała jedynie głosy, które co jakiś czas rozchodzą się w około jej 'sypialni'. Widocznie większość osób już powstawała i powoli szykują się do dalszej wyprawy.