Ninja Clan Wars

   Chłopak został "przyparty do muru" przez uzbrojoną kobietę. Nie zostało mu nic innego, jak tylko przystać na jej propozycję. Gdyby się nie zgodził, pewnie już w tym momencie leżałby martwy, bądź konający na ziemi, z dziurą w plecach. Gdy chłopak w końcu wydusił z siebie krótką wypowiedź, kobieta odetchnęła bardzo cicho, po czym odsunęła kunai nieznacznie od pleców nastolatka, tak, by nie mógł czuć go na własnej skórze.
   -Cieszę się, że podjąłeś taką decyzję. Myślałam, że będę musiała cię zabić. Powiedz mi najpierw, jak się nazywasz? - spytała kobieta, cały czas trzymając broń bardzo blisko chłopca, by w razie czego zdążyć zareagować
   Senshi nie mógł poczuć broni na swoich plecach, mimo to oddech kobiety co chwilę przerywał chwile ciszy między wypowiedziami. Kaguya zaczął na poważnie myśleć o śmierci. Przepaść, między kobietą, a nim, była zauważalna gołym okiem. Żona mordercy była wyśmienicie wyszkoloną wojowniczką. Kobieta bez przerwy patrzyła na chłopaka, śledząc każdy jego ruch - nawet najmniejszy.
   -O tym dowiesz się później. I powtarzam, żebyś nie zrobił nic głupiego, bo zginiesz. Jeśli zgadzasz się na moje warunki, możemy ruszać. - po tych słowach pociągnęła bohatera za ramię delikatnie, idąc w kierunku stożka wulkanicznego

   Młody Kaguya szedł prowadzony przez kobietę, jednocześnie dalej czując lekki dyskomfort, spowodowany niepewnością. Nie wiedział, czy może normalnie się poruszać. Zależy jeszcze, co rozumiał przez "normalne poruszanie się", bo jeśli atakowanie kobiety, to raczej odpadało.
   -Yun? Dobrze więc, Yun... zaprowadzę Cię do mojego męża... - rzekła cicho,, odpowiadając nastolatkowi
   Kobieta nie była wyposażona w nic, poza kunai'em, który trzymała bardzo blisko pleców chłopaka. Gdy tylko zauważyła, że ten spogląda na nią, w obawie przed ewentualnym Doujutsu odwróciła wzrok od jego twarzy i docisnęła kunai - tym razem do szyi Kaguyi. Ten mógł poczuć ostrze, które kobieta pewnie dzierżyła w dłoni.
   -Nie odwracaj się! Patrz przed siebie... w innym wypadku nie odpowiadam za to, co Ci się stanie w kryjówce tego łajdaka. - rzuciła ostro, jeszcze bardziej dociskając broń do jego karku, uważając jednak, by nie zrobić mu krzywdy
   Powoli zbliżali się do skały wulkanicznej, budującej stożek. Zaraz przy wysokim wulkanie, w ziemi, znajdowała się metalowa klapa, którą można było rozpoznać jedynie po uchwycie, wystającym spod podsypanych, drobnych części skał wulkanicznych, by jeszcze lepiej zamaskować owe ukryte przejście.
   To tutaj. Powoli podnieś klapę. I pamiętaj, żeby nie próbować żadnych sztuczek... - dodała chłodno, przyglądając się chłopakowi

   Kobieta przyglądała się uważnie temu, co robi chłopak. Bardzo dobrze maskowała swoje emocje przed Samotnikiem. Gdy ten schylił się, by otworzyć właz, kobieta schowała broń. Uważnie przyglądała się odważnemu nastolatkowi, który za wszelką cenę chciał osiągnąć swój cel. To wzbudzało w kobiecie podziw i szacunek do młodego wojownika.
   -Melina mojego męża znajduje się na dole. Gdy tam zejdziesz, idź prosto korytarzem, aż dojdziesz do wielkich drzwi. Zwracaj uwagę na wszystkie znaki i uważaj na pułapki. A moja prośba... mogę Ci już powiedzieć, czego chciałabym do Ciebie. Stań się tak silny, bym kiedyś była dumna z tego, że Ci zaufałam. - podsumowała kobieta, po czym odsunęła się krok w tył, żegnając chłopca ciepłym uśmiechem
   Teraz czekała, aż czternastoletni samotnik wejdzie do kryjówki i załatwi swoje sprawy. W duszy liczyła, że uda mu się zrealizować cel, jaki sobie obrał.

   Chłopak mógł usłyszeć od kobiety ostatnie słowa: Uważaj na siebie! Następnie jego uszy podrażnił dźwięk zamykanej klapy. W pomieszczeniu na chwilę zapanowała ciemność, lecz po około 20 sekundach oczy młodego Kaguyi przyzwyczaiły się do tych warunków. Rozejrzał się wówczas po ścianach, podłodze i suficie, by znaleźć coś, co wyglądało jak pułapka bądź znak, o których wspominała kunoichi.
   Nad swoją głową zauważył kwadrat, który miał w siebie wpisaną literę C taką, że wszystkie krawędzie owego znaku, stykały się z połową dolnego boku figury, następnie przechodziły przez cały lewy bok i kończyły się w połowie górnej krawędzi. Kilkadziesiąt metrów przed chłopakiem, dało się zauważyć zakończenie korytarza, które zwiastowane było przez parę drzwi z nieprzezroczystymi oknami, które były nieco podświetlone od drugiej strony.
   Ogólnie pomieszczenie, w którym znajdował się Samotnik miało wymiary około 2 metrów wysokości, metr szerokości i długie było aż do wspomnianych drzwi. Z drugiej strony, za plecami nastolatka, znajdowała się lita skała wulkaniczna.

   Czternastoletni samotnik znalazł kilka kamieni i zaczął je rzucać przed siebie, powoli idąc w kierunku drzwi. Jedyne, co zauważył, to brak pułapek w tym pomieszczeniu. Cały czas jednak chodził mu po głowie znak z sufitu.
   Światło, rozjaśniające nieprzezroczyste szyby drzwi stawało się coraz bardziej widoczne. Drzwi wydawały się dopasowane do otworu, który znajdował się w skale wulkanicznej. Z każdym krokiem chłopakowi robiło się coraz cieplej.
   W pomieszczeniu, w którym się znajdował, bardzo dobrze rozchodził się dźwięk. Po około 5 minutach powolnego marszu, rzucając przed siebie kolejne kamyki, by upewnić się, że nic na niego nie czyha, znalazł się przed drzwiami, które to wykonane były z jakiegoś odpornego na bardzo wysoką temperaturę metalu, bądź stopu, którego nie dało się bliżej nazwać. Za przejściem, które jeszcze pozostawało zamknięte, dało się słyszeć skrzypienie oraz coś w rodzaju cichego bulgotu, który był ledwo słyszalny przez chroniące przejście, masywne drzwi.

   Chłopak najpierw próbował dostać się do kolejnego pomieszczenia poprzez odnalezienie i naciśnięcie klamki. Nie znalazł nic, co wyglądało choćby podobnie do niej - poza oknami, drzwi były płaskie. Z dużym trudem, ale udało mu się otworzyć drzwi poprzez bardzo mocne pchnięcie. Mimo swojego wyglądu, drzwi otworzyły się w miarę cicho.
   Gdy tylko chłopak otworzył drzwi - nieprzygotowany na to nawet w najmniejszym stopniu - został oślepiony przez bardzo mocne światło. Po wyjściu z ciemnego korytarza, dawka promieni pochodzących od magmy była zbyt duża dla oczu samotnika. Poczuł on ten specyficzny rodzaj bólu, który towarzyszy takiemu gwałtownemu przejściu z pomieszczenia ciemnego do bardzo jasnego.
   Nastolatek nie był w stanie nic zobaczyć przez ten nieszczęśliwy wypadek, nawet nie miał możliwości zbadania pomieszczenia za pomocą wzroku. Słuch jednak podpowiadał mu, że jest tutaj sam, lecz nie ma możliwości sprawdzenia, jak wygląda pomieszczenie, w którym się znalazł. Zapach siarki wskazywał jednoznacznie, czym jest bulgocząca substancja.

   Po krótkiej chwili samotnik przyzwyczaił się do oślepiającego światła i zobaczył, że stoi na płycie ze skały magmowej, z której poprowadzone jest pięć mostów. Jeden prowadził w prawy róg kwadratowego pomieszczenia, drugi w lewy róg, w których to miejscach były również niewielkie płyty, oraz trzy mosty równoległe, prowadzące prosto do drzwi na samym środku przeciwległej ściany.
   Pomieszczenie było kwadratowe, a pod mostami znajdowało się jeziorko gorącej magmy, która bulgotała sobie spokojnie, czekając na kolejne ofiary. Płyta, na której znajdował się Samotnik również znajdowała się na samym środku ściany, przy której była. Mosty kiwały się niebezpiecznie. Najlepiej wyglądał ten po środku, prowadzący prosto do drzwi. Pozostałe były nieco bardziej zaniedbane.
   Pomieszczenie, w którym znajdował się obecnie nastolatek było kwadratem o boku około 25 metrów. Z każdą chwilą zapach siarki zaczynał coraz bardziej drażnić jego nos... w końcu kto lubi wąchać zgniłe jajka?

   Samotnika zaczął mocno irytować unoszący się smród siarki. Gdy podszedł do środkowego mostu, który wyglądał na najbardziej zadbany i zaczął go dokładnie sprawdzać... ten zawalił się, pod wpływem złapania za liny. Chłopak zachwiał się niebezpiecznie, pociągnięty przez duży ciężar spadających do magmy desek i lin, lecz w porę zdołał je puścić i skończyło się to tylko upadkiem na twardą platformę. Poza drobnymi stłuczeniami nic złego nie stało się Senshi'emu. Gdy zaczął rozglądać się po ścianach, podłożu, na którym stał i suficie, zauważył nad sobą znak identyczny do tego, jaki widział w korytarzu, zaraz po zejściu pod ziemię.
   Chłopak miał szczęście, że wpadł na pomysł uprzedniego skontrolowania mostu. Gdyby wbiegł na niego bez rozwagi, pewnie już nic by z niego nie było, bądź dopalałoby się w źródle gorących, roztopionych skał. Pozostały więc dwa mosty na wprost do drzwi oraz po jednym moście w bok, prowadzące do platform w rogach, od których poprowadzone były bardzo wąskie ścieżki, wyryte w skale. Ciężko było je zauważyć, zwłaszcza, że kolorystycznie nie wyróżniały się od ścian pomieszczenia nawet w najmniejszym stopniu, a ich szerokość wynosiła około 25 centymetrów.