Ninja Clan Wars

   Po jakimś czasie dopłynęli do wyspy porośniętej lasem. Owe miejsce nie wydawało się chłopcu dość przyjazne, co od razu poczuł dawką adrenaliny. Oddech przyspieszył, zrobił się bardziej płytki, a ciało było jakby cięższe, jakby nie chciało wysiadać z łódki w takim miejscu.
   -T...to na pewno tutaj, Ensui-sama? - spojrzał w stronę mężczyzny ze strachem w oczach - To miejsce nie wygląda na p-przyjemne... - jego dłonie zaczęły drżeć, w końcu miał tylko siedem lat
   Bał się owego Airando. Czuł tu niebezpieczeństwo, czekające na niego za każdym z drzew, a każdy dźwięk, wydawany przez liście, docierał do jego uszu, po czym powodował jeszcze większy strach. Spotęgowane odbieranie otoczenia, mniej więcej tak, jak odczuwamy to w środku nocy.
   Atmosfera tego miejsca przytłaczała dziecko do tego stopnia, że zaraz po wyjściu z łódki i postawieniu pierwszych kroków na tej ziemi, stanął bardzo blisko mężczyzny, chowając się za nim.
   -To na p-pewno bezpieczne? - mały wojownik zaczynał coraz wyraźniej się jąkać, a strach coraz bardziej utrudniał mu logiczne myślenie

   Chłopiec szedł bardzo blisko mężczyzny, by w razie potrzeby schować się za nim przed atakującymi stworzeniami. Nie odsuwał się od niego ani na krok.
   Gdy zobaczył jeszcze większego mężczyznę, odskoczył kilkadziesiąt centymetrów w tył, a adrenalina podskoczyła mu na wysoki poziom. Czuł się tu tak niewielki... jak drobinka. Gdy mężczyzna przedstawił chłopca, ten bez słowa lekko pochylił się do przodu na znak szacunku, po czym wszedł za szermierzem do mieszkania jego przyjaciela.
   Czuł się dość nieswojo w towarzystwie dwóch przyjaciół, zwłaszcza, że jednego z nich pierwszy raz zobaczył na oczy, a drugiego znał ledwo od początku swojej podróży. Postanowił, że usiądzie spokojnie niepostrzeżony, by odpocząć od przytłaczającej atmosfery lasu, otaczającego ich dookoła. Przysiadł w kącie, podkulił nogi pod siebie i oparł się o ścianę.
   Zamknął powoli oczy, by spróbować odprężyć się i odpocząć. Chciał zdrzemnąć się, po męczącym - jak dla dziecka - dniu.
   -Ensui-sama... Będę teraz potrzebny? - spytał nieśmiało, spoglądając na mężczyznę na wpół nieprzytomnym wzrokiem

   Chłopiec zamknął oczy i próbował zasnąć w kącie, gdy nagle poczuł czyjś dotyk. Jeden z mężczyzn przeniósł go na łóżko. Mesayato lekko otworzył oczy i ujrzał szczegóły twarzy mężczyzny. Gospodarz przykrył go kocem, po czym wrócił do rozmowy z towarzyszem i jednocześnie ochroniarzem dziecka.
   Młody wojownik próbował zrozumieć coś z szeptów, które udało mu się zrozumieć.
   -Wojna w klanie Nara? Zniknięcie lidera Namikaze? Kto to ten Namikaze? ...Ej! Shinsaku-sama nie jest chory! ...Tak myślę. To.... to tu roi się od złoczyńców? I... co to za sprawy, o których mówi Ensui-sama? - tak sobie myślał, próbując nie zasnąć, aby usłyszeć jak najwięcej
   Niestety, z racji tego, że miał zaledwie siedem lat, szybko zmęczył się próbami rozumienia fragmentów usłyszanej rozmowy. Mimo, że bał się jak nigdy wcześniej, czuł, że jeśli zaraz nie zaśnie, to zamęczy się na śmierć. Wtulił się w pożyczony koc, łapiąc go obiema niewielkimi dłońmi i podsuwając do góry pod samą szyję, po czym zamknął oczy całkowicie. Otrzymanego posiłku razem z wodą nawet nie ruszył. Nie z niegrzeczności, lecz z braku sił. Był wykończony podróżą przez rozległy akwen. Dziecko zapewne nie miałoby siły nawet utrzymać szklanki, żeby nie rozlać wody po całym pomieszczeniu. Liczył na to, że gdy wstanie, woda jeszcze będzie na niego czekała.
   Oddychał głęboko, rozluźniając powoli wszystkie mięśnie swojego ciała, poczynając od mięśni twarzy, przez kark, ramiona, ręce, klatkę piersiową, brzuch, nogi... aż do samych stóp. Z każdym kolejnym, głębokim wdechem czuł to napięcie, które wraz z wydechem uchodziło z jego organizmu. Starał się zrelaksować na tyle, by móc zasnąć, jednak odgłosy z zewnątrz przez długi czas dość skutecznie przeszkadzały mu w tym zadaniu. Tuż przed zaśnięciem cichutko zaburczało mu w brzuchu... i to był ostatni dźwięk, który pamięta. Kilka sekund później już spał. Dopiero po wielu próbach, dłużących się minutach leżenia, udało mu się odpłynąć do krainy snów.

   Słońce, wdzierające się do pomieszczenia brutalnie zbudziło chłopca. Powoli przysunął dłonie do oczu i przetarł je delikatnie. Podniósł się powoli, po czym przeciągnął się leniwie i rozejrzał się dookoła spokojnym ruchem głowy. Jedyne, co zobaczył, to przygotowane śniadanie wraz z karteczką. Wyczołgał się z łóżka i podszedł do stolika, po czym wziął karteczkę i bardzo powoli, z pewnym trudem, odczytał treść pozostawionej mu wiadomości.
   -Jeszcze dziś? Byłoby super! - pomyślał sobie, zadowolony z pozostawionej wiadomości
   Jedyne, czego teraz potrzebował, to znaleźć miejsce, gdzie mógłby obmyć ręce i twarz. Wszedł do pomieszczenia, z którego dnia wcześniejszego słyszał głosy mężczyzn. W kuchni znalazł zlewozmywak, więc przemył tam dłonie i buźkę, po czym wrócił do swojego śniadanka, które już na niego czekało.
   Wziął talerz na kolana, usiadł na kanapie i zaczął przypominać sobie jeden ze swoich snów minionej nocy. Oglądał piękne sceny, powoli biorąc kolejne kęsy do ust. Obraz przedstawiał całą jego rodzinę z sierocińca. Wszyscy byli uśmiechnięci i szli przed siebie. Chłopiec nie wiedział dokładnie gdzie, ale miał wrażenie, że ruszają w stronę kryjówki Wyrzutków, do których tak bardzo chciał należeć. Krajobraz wydawał mu się zamazany, dość niewyraźnie przedstawiony. Mimo pewnych, wyrwanych z kontekstu scen, siedmiolatek uśmiechał się jakby do nich, po czym cicho roześmiał się, a niewielka łza spłynęła po jego twarzy.
   -Już niedługo się zobaczymy... - wyszeptał
   Gdy skończył jeść, wziął naczynia, które pobrudził, do kuchni, w celu umycia ich po sobie. Nieporadnie, ledwo sięgając rączkami do wysokiego zlewu, powoli spłukał to, co zostało na powierzchni trzymanego przedmiotu, a następnie postawił na blacie obok, by wysechł.
   Ponownie wrócił do pokoju, w którym spał i podniósł karteczkę na wysokość oczu. Ensui napisał, że może wybrać się do miasta po jakieś przybory. Tak też postanowił zrobić. Przeciągnął się leniwie, po czym podszedł do drzwi, lecz gdy tylko położył dłoń na klamce, uświadomił sobie, że jeszcze nie zapłacił mężczyźnie za podróż i ochronę. Zrezygnował ze swoich planów i rozejrzał się dookoła. Zostawił po sobie niemały bałagan, więc szybko zdecydował się na uprzątnięcie mieszkania.
   Chłopiec podszedł szybko do kanapy i ułożył koc w kostkę, następnie położył go w rogu łóżka, idealnie dopasowując go do krawędzi. Następnie poszedł do kuchni i zaczął szukać miejsca, gdzie powinien schować wysuszony talerz. Gdy tylko znalazł odpowiednią szafkę, wstawił go delikatnie, by nic nie stłuc. Następną rzeczą, którą zrobił, to poukładał ładnie rzeczy na stoliku, przy którym prawdopodobnie wczorajszego dnia rozmawiali mężczyźni. Reszta domu wydawała mu się dość uporządkowana, więc wrócił na kanapę, położył się i przymknął oczy, chcąc odpocząć po swojej męczącej pracy.
   Leżąc z zamkniętymi oczyma rozmyślał o spotkaniu, które czeka na niego. Czas ciągnął mu się niemiłosiernie, lecz próbował nie przejmować się tym. Oddychał głęboko, rozluźniając się podczas odpoczynku.

   Chłopiec wysprzątał cały dom, po czym położył się, by chociaż chwilę odpocząć. Nie wiedział nawet, kiedy minął czas nieobecności mężczyzn. Otworzył delikatnie oczy, gdy usłyszał głos Ensui'ego i podniósł się z łóżka powoli.
   -Hai, Ensui-sama. - skinął głową lekko, na znak, że zrozumiał, po czym wstał z kanapy i wyprostował się, witając ich z szacunkiem
   Gdy kilka chwil później z kuchni zaczęły dochodzić aromaty przypraw, chłopiec mimowolnie poszedł w tamtą stronę, lekko uśmiechając się do gospodarza, przyglądając się jego pracy.
   Po upływie około dwóch godzin, Kuzuri zaprosił ich do stołu, na którym stały trzy dania. Pierwsze z nich to ramen, które chłopiec miał wielką ochotę chociaż spróbować. Środkowe przypominało mięso z królika, ale co do tego chłopiec nie był pewny. Ostatnie to najzwyczajniejsza wędzona ryba. Chłopiec grzecznie złożył rączki, lekko opuścił głowę i z uśmiechem wykrzyknął:
   -Itadakimasu! - po czym uniósł się i wziął troszkę ramenu
   Powoli zjadł swoją niewielką porcję, po czym oparł się plecami o część krzesła do tego przeznaczoną, a następnie westchnął bardzo cichutko. Przysłuchał się krótkiej wymianie zdań mężczyzn, a gdy został sam na sam z gospodarzem, skupił wzrok na jego twarzy. Lekko się uśmiechał, słuchając jego słów.
   -Nie szkodzi... rozumiem to. Pewnie nie jest mu na rękę opiekować się takim dzieciakiem... - westchnął cicho - Ja musiałem... z jednej strony... ale też chciałem... pomóc rodzicom utrzymać sierociniec. Są dobrymi ludźmi... i muszę ich znaleźć... może Shinsaku-sama zapewni im lepsze życie... - opuścił głowę smutny, ale po chwili znowu spojrzał na niego z lekkim uśmiechem - Musiałem posprzątać... nie mogę zapłacić za nocleg... mam mało pieniędzy i... nie wiem czy mi starczy dla pana Ensui'ego... Chociaż tyle mogłem zrobić. - odetchnął cicho
   Po tych słowach przeciągnął się leniwie i spojrzał z uśmiechem na mężczyznę.
   -Arigatō, Kuzuri-sama. - lekko się uśmiechnął, pochylając głowę delikatnie do przodu

   Chłopiec w czasie, gdy był sam, zamknął oczy i odetchnął głęboko, chcąc odpocząć. Położył głowę delikatnie na rękach opartych o stół. Gdy do pomieszczenia wpadł zdenerwowany mężczyzna, siedmiolatek podskoczył w miejscu, wyprostował się tak szybko, że nie zdążył wyhamować tułowia i uderzył delikatnie głową o wysokie oparcie krzesła. Położył dłonie na bolącym miejscu, po czym spojrzał na mężczyznę, wyraźnie krzywiąc się z bólu.
   -Ensui-sama! Nie strasz mnie tak, proszę! - oddychał bardzo szybko i płytko - Jeśli... jeśli będzie trzeba, to pomogę ją odbudować. Zawsze moje starania mogą skrócić czas naprawy, a... boję się, że inaczej nie będzie mnie stać na tę wyprawę. - opuścił głowę lekko, po czym znów spojrzał na niego - Jak mogę pomóc? - próbował uśmiechnąć się przez zaciśnięte zęby
   Po krótkiej chwili do pomieszczenia wszedł również gospodarz. Wyszeptał coś niższemu od siebie mężczyźnie, po czym ten wybiegł z mieszkania pospiesznie, zostawiając ich sam na sam. Dwumetrowy człowiek zaczął mówić do chłopca spokojnym, ciepłym głosem.
   -Rozumiem... miał prawo się zdenerwować, skoro... skoro ją kochał. - opuścił głowę smutny, wpatrując się w swoje dłonie, które zabrał z tyłu głowy - A ja... nie jestem w stanie mu pomóc. - to mówiąc chłopiec powoli wstał z krzesła
   Powoli ruszył w stronę mężczyzny, który w tej sytuacji miał głowę mniej więcej na tej samej wysokości, co dziecko. Położył obie, niewielkie dłonie na jego prawym ramieniu i nachylił się lekko, szepcząc mężczyźnie do ucha.
   -Dobrze... opowiem to, co pamiętam, ale... chcę w zamian też coś usłyszeć. - spojrzał na mężczyznę z lekkim uśmiechem
   Mimo wyrazu jego twarzy, w środku był przygnębiony swoją bezradnością w sprawie łodzi. Nie mógł pomóc, ponieważ nie znał się na tych rzeczach. Dla chłopca łódka była łódką - miała pływać i koniec.
   -Jak pan wie, mieszkałem kiedyś w Kraju Wirów. Pamiętam, że dookoła naszego domu znajdował się las, a niedaleko było jezioro. Moi rodzice... mimo, że nie mieli dużo pieniędzy... postanowili pomagać sierotom z okolicy. Jak opuszczałem dom, poza mną było tam sporo dzieci starszych i młodszych. - westchnął i uśmiechnął się lekko na myśl o rodzinie
   Każda taka myśl pozwalała mu oderwać się od smutku i zmartwień. Jak każde dziecko w jego wieku, cieszył się, że niedługo spotka rodziców. Spojrzał na mężczyznę, odsunął się krok w tył, lekko opuścił głowę i przetarł twarz dłonią. Prawdopodobnie łzy spłynęły po policzkach siedmiolatka, lecz miał nadzieję, że mężczyzna tego nie zauważy. Nie chciał wyjść przed nim na "mięczaka".
   -Więc... ja chciałbym wiedzieć... jak Ty i Ensui-sama się poznaliście i... czemu macie te znaki? - tu spojrzał na tatuaż przypominający "08" - I... czemu nie możesz wrócić do swojego domu, Kuzuri-sama? - zmartwił się chłopiec, gdy przypomniał sobie jego słowa
   Patrzył na mężczyznę, a łzy same napływały do jego niewielkich oczu. Czekał na wyjaśnienia, zainteresowany, ale jednocześnie zasmucony całą sytuacją.

   Po opowiedzeniu swojej krótkiej historii, Mesayato usiadł przy mężczyźnie i zaczął wsłuchiwać się w jego słowa. Zamknął oczy, by łatwiej wyobrazić sobie pewne rzeczy. Widział osoby, które nie mają własnego domu, muszą walczyć o przeżycie. Nie było mu ciężko wyobrazić sobie te obrazy, gdyż podobną przeszłość miały przygarnięte przez ich rodzinę sieroty. Następnie pojawił się motyw oddziałów i tajemniczego towarzysza, o którym dziecko pierwszy raz usłyszało.
   -Gintama-sama? Nie żyje...? A... gdzie jest jego ciało? - zmartwił się, gdyż jego rodzice byli bardzo wierzącymi ludźmi, tak też starali się wychować swojego syna, więc myśl o niepochowaniu zwłok aż wystraszyła malca - I co stało się z resztą oddziałów? Dalej działają? I... przepraszam że tak wypytuję... - chłopiec opuścił głowę skruszony, czując, że ten temat jest ciężki dla gospodarza, mimo to jego dziecięca ciekawość nie dawała mu spokoju
   -Nie można nic zrobić, abyście mogli wrócić do swoich domów? To zło... musi być jakiś sposób! - chłopiec założył ręce na klatce oburzony, że coś takiego mogło spotkać niewinnych ludzi - Spróbuję wam pomóc... tylko powiedz, Kuzuri-sama... co mam robić? - spojrzał na niego
   Gdy mężczyzna wstał z miejsca i zaczął wstawiać wodę na herbatę, siedmiolatek - już bez słowa - podszedł i przytulił go od boku. Nie znał innego sposobu, aby kogoś pocieszyć... w jego wypadku zawsze starczył taki właśnie gest ze strony rodziców. Widać było, że cała historia poruszyła go bardzo, gdyż po kilku sekundach stania w bezruchu zaczął cały drgać, a po jego twarzy spływały od czasu do czasu niewielkie kropelki słonej wody.

   Chłopiec stał tak w bezruchu, a gdy tylko zaczął cicho płakać, mężczyzna odezwał się, próbując go uspokoić. Cieszył się, że poznał jego i Ensui'ego. Wysłuchał dokładnie odpowiedzi mężczyzny odnośnie ciała Gintamy, o którego pytał. Następnie Kuzuri wspomniał o możliwości pomocy jemu i jego towarzyszowi, poprzez zaprowadzenie pokoju w organizacji Wyrzutków, do której chłopiec chciał się dostać. Najbardziej ucieszył się, gdy mężczyzna wypowiedział zdanie na temat jego rodziców.
   -Arigatō, Kuzuri-sama. Moi rodzice na prawdę są wspaniałymi ludźmi. Musicie się kiedyś poznać... może zostaniecie przyjaciółmi? - na tę myśl wyszczerzył kiełki do mężczyzny, siadając z powrotem przy stoliku
   Próbował nie okazywać słabości, jak na wojownika przystało, lecz czasem nie miał już siły ukrywać swoich emocji. Czasem zaśmiał się cicho, czasem mała łza spłynęła po jego twarzy... tak już miał. Może to przez to, że ma dopiero siedem lat? Kto to wie...?
   Następne zdania, wypowiedziane przez dwumetrowego człowieka, dotyczyły osoby opiekującej się chłopcem podczas tej wyprawy. Zapewnił o bezpieczeństwie, po czym dodał, że mimo pozorów, jest to człowiek dobry i honorowy. Na te słowa chłopczyk westchnął cicho i uśmiechnął się do Kuzuri'ego delikatnie.
   -Zdążyłem to zauważyć. Jako jedyny zaproponował mi pomoc w Ronin no Kuni, gdy cała reszta... - opuścił głowę smutny - ...Gdy cała reszta patrzyła na mnie jak na nic niewartego śmiecia. Już wtedy wiedziałem, że jest dobry... ale... muszę zapłacić za jego pracę. To przeze mnie jego łódź została zniszczona... gdyby nie ja... - w tym momencie łzy spływały już ciurkiem z jego małych oczek - ...gdyby nie ja... nie przypłynąłby tu... i... i nikt by nie zniszczył jego ukochanej łajby! - pod koniec wypowiedzi wybuchnął płaczem, położył głowę na rękach, leżących luźno na stole i delikatnie dygał, wydając z siebie od czasu do czasu ciche dźwięki, przypominające troszkę dźwięk wciągania powietrza, przez otwarte usta, gdy w filmie bohaterowie odkryli jakąś zapierającą dech w piersiach tajemnicę.
   -Obiecuję... że zrobię wszystko... by żyło się wam lepiej! - to ostatnie słowa, które wypowiedział w tej chwili
   To, co zdarzyło się nowo poznanym dorosłym, przytłaczało poniekąd dzieciaka. Nie umiał sobie wyobrazić siebie samego w takiej sytuacji - współczuł im, że musieli przejść przez takie cierpienie. Najwidoczniej jeszcze nie rozumiał, że świat nie jest umalowany pięknymi, jasnymi barwami. Jako dziecko nie przeżył nic nawet w najmniejszym stopniu podobnego do tego, co opowiedział mu dwumetrowy człowiek. Zaczynał się zastanawiać, na jakiej zasadzie to wszystko działa... dlaczego jedni mają szczęśliwe życie, a inni muszą cierpieć w taki sposób? Takie i wiele innych myśli, zaczynały przytłaczać siedmiolatka.

   Chłopiec patrzył na mężczyznę ze zmartwieniem. Ten wydawał się być poddenerwowany, ponieważ często zerkał w stronę drzwi. Od gospodarza chłopiec usłyszał dużo ważnych rad, które postanowił zachować głęboko w pamięci. To, czego dowiedział się od tego człowieka, jest bardzo cenną lekcją prawdziwego życia.
   -Więc zrobię wszystko, żeby ten nowy ład powstał! - wyszczerzył się szeroko - Moi rodzice będą ze mnie dumni! Kiedyś... - westchnął cichutko i opuścił wzrok
   Chłopiec wypił herbatę, po czym oblizał usta dyskretnie. Nie chciał zapomnieć historii, które opowiedział mu Kazuri w czasie ostatnich godzin. Siedmiolatek wstał od stolika, podszedł do mężczyzny, oparł obie, niewielkie dłonie na jego prawym ramieniu i nachylił się nad jego uchem.
   -Arigatō, Kuzuri-sama. Za wszystko... Ale... co będzie w tym promie? Nie zabiją mnie? Nie ma tu chyba Wyrzutków... - posmutniał i odsunął się kawałek w tył - Dobrze... powiem tak. - złapał głęboki oddech, po czym wyrzucił powietrze z płuc bardzo mocno
   Chłopiec denerwował się tym zadaniem. Nie wiedział, co czeka go przy celu jego wędrówki. Przytulił się do Kuzuri'ego na pożegnanie, po czym powolnym krokiem, z opuszczoną głową, co chwilę zerkając za siebie, ruszył w kierunku drzwi wyjściowych. Gdy położył dłoń na klamce, spojrzał w stronę kuchni i wykrzyknął na całe mieszkanie:
   -Arigatō, Kuzuri-sama! - po czym otworzył drzwi i wyszedł z budynku
   -Nigdy pana nie zapomnę... - westchnął cicho, ruszając powolnym krokiem w stronę miasta
   Zastanawiało go, dlaczego Ensui tak długo nie wracał. Rozglądał się uważnie dookoła, idąc w wyznaczonym wcześniej - przez wzrok niższego z mężczyzn - kierunku.

[z/t=>Posterunek Samotników]

Na horyzoncie widać było już ląd z czego niezmiernie się ucieszyłem i krzyknąłem nie do końca to przemyślając - Jest nareszcie. - W tej samej chwili na pokładzie usłyszałem czyjeś kroki i krzyki -Kto to do cholery. gdzie jesteś - a chwilę później kroki słyszałem już w tej samej ładowni w której się znajdowałem. Spróbowałem biegnąć ile sił w nogach do wyjścia. Niestety w ostatniej chwili złapał mnie za szyje i podniósł dwu metrowy mężczyzna.- Kim jesteś i co tu wogóle robisz - wykrzyknął na co ja postanowiłem nie odpowiedzieć. - Skoro tak się chcesz bawić.- Wykrzyknął po raz kolejny. tym razem postanowił wrzucić mnie do morza. Co dla mnie było wielkim szokiem szczególnie dlatego że nie potrafiłem pływać. Moje życie pewnie by się w tym momencie skończyło, Ale tak się nie stało coś chciało abym przeżył. Wypływ wyrzucił mnie na brzeg nieznanej mi wyspy. Jedyne co zobaczyłem to gęsty las przez co nie pozostało mi nic innego jak zapuścić się w głąb tego miejsca. Po kilku nastu minutach ciężkiej przeprawy w równie ciężkich mokrych ubraniach trafiłem do małego jeziora w lesie postanowiłem usiąść i się wysuszyć. Gdy nagle zobaczyłem leżącą na kamieniu osobę i zawołałem Hej

Witam zwę się Kenji. Właściwie nie ma celu dla którego tu się znajduję. Szukałem właśnie jakiejś żywej duszy. a ty spadłeś mi z nieba.- Powiedziałem do napotkanej osoby. Nagle patrząc na chłopaka kąpiącego się w jeziorze dodałem - Chyba masz coś na sobie prawda ? Wiesz co te pytanie było trochę idiotyczne przepraszam za nie.
Podbiegłem szybko do kamienia na którym leżały ubrania nowo poznanego Yun'a. odłożyłem na niego moją samurajską katanę, kurtkę, spodnie. i resztę ubrań po czym wskoczyłem do tego samego jeziora w którym pływał nowo poznany mam nadzieję przyjaciel.
-Skąd jesteś Yun? ja pochodzę z Hidari i jestem członkiem - W tej chwili wskazałem na wachlarz znajdujący się na mojej kurtce.

-Więc chciałbyś dowiedzieć się więcej klanie Uchiha. Niestety na tą chwilę nie darzę cię takim zaufaniem aby ci wszystko tak po prostu powiedzieć, ale skoro prosisz to powiem ci tylko że mój klan specjalizuje się w GenJutsu i posiada potężne Kekkei Genkai mianowicie Sharingan'a - Odpowiedziałem na pytanie jak mi się wydawało przyjaciela.
Po czym odruchowo zapytałem - A ty skąd pochodzisz ponieważ nie widzę żadnej charakterystycznej cechy żadnego klanu. Czyżbyś był jednym z wyrzutków
Bardzo ciekawi mnie jeszcze  używany przez ciebie styl walki. Ja używam broni białej takiej jak kunai'e czy Katana - powiedziałem po czym również ochlapałem Yun'a. mając nadzieje że będzie chciał się trochę po wygłupiać.

Ostatnio edytowany przez Kenji (2014-01-19 11:50:49)

-Hej Yun. Nie wiesz przypadkiem gdzie jesteśmy. Wygląda na to że się zgubiliśmy.-
Powiedziałem do do chłopaka, którego Gdyby nie fakt że nie chciał mi powiedzieć nic szczególnego o sobie nazwał bym go swoim towarzyszem
-Słyszysz te dźwięki.
wykrzyknąłem do Yun'a. Wzdrygnąłem się lekko ponieważ teraz zdałem sobie sprawę że jest on dużo młodszy ode mnie. Myślałem również że jest on ode mnie dużo słabszy, więc postanowiłem że będę starał się go obronić nawet za cenę własnego życia.
-Do cholery wyciągnij broń! Tu się coś czai!-
Wykrzyknąłem po czym sam złapałem za uchwyt mojej katany.

W momencie gdy chłopcy zdali sobie sprawę z niebezpieczeństwa w jakim się znajdują, omal nie ogarnęła ich panika. Obaj chwycili za broń i starali się przygotować na niespodziewane. Yun stanął tyłem do swojego nowo poznanego kolegi okazując mu tym wielkie zaufanie. Kenji natomiast z pewnością zwrócił uwagę wszystkiego co znajdowało się w okolicy swoim nerwowym krzykiem. Odgłos ustabilizowały się dochodziły z jednego kierunku i wyraźnie zbliżały się do was, chociaż trzeba przyznać, że wydawały się znajdować dość daleko. W pewnym momencie skupiony wyrzutek usłyszał coś jeszcze o wiele cięższego. Jęk, sapnie jakiś niski głos znajdujący się nieco bliżej, kierunki dźwięków pokrywały się. Naglę krzak w pobliżu miejsca z którego dochodził bliższy odgłos poruszył się, najwyraźniej coś miało stamtąd wyjść. Yun miał zdecydowanie bliżej do krzaków i to on pierwszy spostrzegł ruch. Niestety ich gęstwina uniemożliwiała zobaczenie co się z nich wyłoni.

Głosy z oddali zbliżały się w zaskakująco szybkim tempie. W pewnym momencie poruszyły się krzaki, więc cofnąłem się o krok do tyłu, aby zachować bezpieczną odległość. Usłyszawszy słowa Kenji'ego schowałem się za niego w poszukiwaniu bezpiecznego schronienia. W końcu był wyższy i większy ode mnie, więc miał większe szanse, aby wygrać. Emocje szarpały mną, jednak z chwili na chwilę próbowałem je uspokoić.
Z oczu towarzysza można było zauważyć potęgujący się strach, podobny, jak u mnie. W pewnej chwili zauważyłem łzę lecącą na buta Uchihy, choć nie znałem przyczyny. Teraz miało nastąpić apogeum całego zdarzenia - w stronę zielonych krzaków został rzucony kamień. Kamień, który najprawdopodobniej miał za zadanie wywabić z krzaków czyhającą istotę, jednak czy to zachowanie było słuszne? Sam sobie nie mogłem odpowiedzieć na to pytanie. Chyba lepiej wiedzieć, co się tam kryje i mieć to wszystko za sobą! No dalej, odważ się spojrzeć w tamto miejsce. Nie bądź beksa! - biłem się z myślami.
Spojrzałem więc w miejsce, w którym czyhało "coś". Podchodzenie do tego miejsca nie było najlepszym pomysłem, więc pozostałem w bezruchu czekając, aż zmora ukaże swoje oblicze.
- Kenji, nie próbuj nawet tam podchodzić! Nie masz pewności, co czyha w środku. Bądź cierpliwy! - powiedziałem do przyjaciela ze zdenerwowaniem i bojaźnią.

Wyjrzałem zza towarzysza i co, a raczej kogo zobaczyłem, wzbudziło we mnie ogromne zdziwienie. Dziewczyna? Nie tego się spodziewałem... - cichutko wyszeptałem do siebie, będąc zmieszanym tą dziwną sytuacją. Na liściach zauważyłem czerwone ślady, zapewne od jej krwi. W końcu, od uderzenia dość sporym kamieniem na pewno nie obeszło się bez ran. Jednak przyglądając się bliżej, oprócz ran zadanych przez Kenji'ego były rany cięte, które z pewnością nie były jego zasługą. Wygląda mi to na jakieś zwierzę. Nie jesteśmy w ciekawej sytuacji... Oby ją nic nie goniło... - pomyślałem z nadzieją. Postanowiłem zaryzykować, i pomóc jej wstać. Nie wyglądała dobrze, więc nie jest groźna, bynajmniej teraz. - wyszeptałem.
Po tych słowach podszedłem do niej, nie tracąc czasu na głupoty. Widać było, że jest w potrzebie. Ninja, który nie wykona swojej misji jest śmieciem. Ale ten, który pozostawi swojego przyjaciela na polu bitwy, jest większym śmieciem! To były słowa moich rodziców, które przekonały mnie, abym pomógł dziewczynie.
Nie czekając dłużej podszedłem do niej, wziąłem pod ramię i postawiłem na nogi. Czekałem, aż Uchiha pójdzie w moje ślady i pomoże mi ją utrzymać. Czym prędzej spytałem:
- Jak cię zwą? A przede wszystkim... Co cię goni?!

Dziewczyna z chęcią przyjęła pomoc Yuna, ale tylko w powstaniu później gdy  Kenji próbował ją dalej prowadzić po prostu go ominęła i ruszyła przed siebie. Najwidoczniej zależało jej na czasie a nie na wolnym prowadzeniu. Trzeba przyznać, że z bieganiem radziła sobie dość nieźle, ale kto wie być może strach napędzał jej kroki. Nie zwracała zbytniej uwagi na chłopców, jedynie rzuciła krótką i nieco złośliwą uwagą.
- Nie ma czasu na tłumaczenia zresztą jak będziecie stać jak kołki sami zaraz się przekonacie. Ja was ostrzegłam jeżeli faktycznie chcecie zginąć to wasz wybór - rzekła nie odwracając się w waszym kierunku i biegnąc przed siebie, kompletnie nie zwracając uwagi na swoje ranny. Nie zdążyła jednak przejść więcej niż 10 kroków gdy w tych samych krzakach, z których wcześniej wyłowiła się ona pojawił się stwór. Staranował roślinność która stanęła mu na drodze swoim cielskiem. Był wielki jego masywne ciało wyglądało jakby ważyło ponad pół tony, zaś jego długość wynosiła około 2,5 metra - wściekły niedźwiedź brunatny na pewno nie należał do kogoś z kim należy się spodziewać miłego spotkania.

O dziwo dziewczyna odrzuciła pomoc Kenji'ego, i pobiegła przed siebie nie zważając uwagi na nas. Zachowała się bardzo niewdzięcznie, jednak nie mnie było oceniać. Zasugerowała ucieczkę, więc pobiegłem za nią, jednak nie na długo mogliśmy nacieszyć się wolnością od dziwnych dźwięków... Wtem z krzaków wyłoniło się ogromne monstrum, zwane niedźwiedziem. Był prawie dwa razy większy ode mnie. Kiedy zobaczyłem jego paszczę rządną krwi, od razu ze strachu spróbowałem wskoczyć na drzewo.
- Musimy pozbyć się jej zapachu krwi, inaczej będzie nas gonić dopóki nas nie dopadnie... - pomyślałem, rozmyślając nad planem ucieczki - Na pewno nie możemy się rozdzielić, to zbyt niebezpieczne. Trzeba go jakoś zmylić!
Następnie krzyknąłem do Uchihy: Nie mogę uciekać po drzewach, więc musimy go jakoś zmylić. Masz jakiś pomysł?
W mojej głowie roiło się mnóstwo pomysłów, ale żaden z nich nie był w pełni możliwy do zrealizowania w takiej sytuacji. W pewnej chwili pomyślałem, że możnaby wykorzystać nasz ekwipunek.
- Kenji! Co masz w swojej torbie? I ty, nieznajoma? Możemy stworzyć pułapkę łącząc siły... - rzuciłem w ich stronę.

Yun w moim ekwipunku znajduje się tylko kilka kunai, kilka shuriken'ów, oraz pare shikan'ów, Więc nie wiem czy pomoże nam to w jakikolwiek sposób. Wydaję mi się że trzeba go w czymś zająć lub go tym odciągnąć
W tej chwili wpadłem na genialny pomysł
Wydaję mi się że to miejsce słynie z dużej ilości zwierząt. Yun mam rację?
Ktoś mógł by go odciągnąć ,a ktoś inny złapać a dwóch upolować jakieś małe zwierzę. Co o tym sądzicie?
Zapytałem zarówno Yun'a jak i dziewczynę której imienia wciąż nie znałem.
Proponuję żebym to ja ściągnął jego uwagę. Połknę kilka shikan'ów dzięki czemu będę od niego szybszy
Powiedziałem po czym przyśpieszyłem trochę[szybkość=23]

Ostatnio edytowany przez Kenji (2014-01-26 22:04:01)

Chłopcy chyba nie zdawali sobie sprawy z sytuacji w jakiej się znajdowali, próbowali wymyślić jakiś plan działania jednak czasu nie było wiele. Uchiha kombinował przy użyciu innych zwierząt i zaoferowaniu siebie jako przynęte. Problem w tym, że niedźwiedź za bardzo nie odróżniał go od innych przekąsek. Po za tym robili tyle hałasy, że wątpliwe było udane polowanie nie wspominając już nawet o odnalezieniu się w totalnie nieznanym lesie. Niedźwiedź coraz bardziej się do was zbliżał, dystans między wami się kurczył. Trzeba jednak przyznać, że Uchiha dostał sporego kopa i pozostawił zarówno Yuna jak i dziewczynę z tyłu, co mogło zapewnić mu odrobinę bezpieczeństwa. Wyrzutek również gorączkowo zastanawiał się co zrobić i nawet wykombinował plan, problem w tym że niedźwiedź obrał drzewo, na które właśnie wchodzili za cel i napierając na nie całym ciężarem ciała, sprawił że niebezpiecznie się przechyliło. Wyglądało na to, że ma sporą wprawę w obalaniu drzew i nie jest to bezpieczne schronienie przed bestią.

Ostatnio edytowany przez Straznik 1 (2014-01-27 17:42:57)