Ninja Clan Wars

Może nie do końca, ale można było uznać, iż mój plan się powiódł. Głównym celem było dostanie się na wrogi statek i dorwanie kapitana, który teraz był niemal na wyciągnięcie ręki. Z pozostaniem niezauważonym nie wyszło idealnie, ale zdążyłem zmienić postać na piracką. Dzięki temu mogłem swobodnie prowadzić konwersację z Kapitanem korsarzy, nie musząc obawiać się ataku od tyłu.
- Odpuść i odpłyń, a pozwolę odejść tobie i twoim kompanom żywym.- zażądałem podniesionym tonem, tak jak zawsze intonują to bajarze.
Ucieczka była jedynie jedną z opcji, szczerze mówiąc najbardziej mi pasującą, gdyż chciałem uniknąć innych ofiar. Ponadto chciałem uniknąć pojedynku, tym bardziej, że nie znałem umiejętności pirackiego dowódcy. Nie mogłem pozwolić sobie na jego zlekceważenie, byłoby to niezmiernie głupie. Poza tym, ma on na ramieniu papugę- zauważyłem. Jeśli ktoś ujarzmił takie zadziorne zwierzę, jakim wydawała mi się właśnie papuga, z pewnością musiał mieć jeszcze bardziej zadziorny charakter. Wiedziałem, że nie ustąpi, ale wolałem spróbować szczęścia. Na wszelki wypadek prawa ręka była gotowa do błyskawicznej reakcji i wyciągnięcia broni z kabury.

Nie miałem zamiaru negocjować z Kapitanem Piratów, bo z najeźdźcami nie ma co się targować. Dałem mu szansę ucieczki, podejrzewałem, że jej nie przyjmie. Szkoda, bo oznaczało to dla mnie trochę gimnastyki, na którą w tamtym momencie nie miałem ochoty. W ułamku sekundy zamknąłem oczy, porządkując myśli.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Otworzyłem oczy, byłem gotowy do walki. Całość trwała jedynie mrugnięcie ludzkiego oka. Tyle samo wystarczyło mi, żeby wyciągnąć kunai i wysunąć go na spotkanie rapiera.
-W takim razie nie zasługujesz na miano kapitana- rzuciłem mu prosto w twarz, gdy nasze bronie się spotkały, po czym odskoczyłem na odległość 3 metrów.
-Co Cię w takim razie obchodzi, dziadku?- spytałem. Wiedziałem, że nie było to zbyt mądre zagranie, ale nie mogłem się powstrzymać. Moja lewa ręka ruszyła ku lewej kieszeni spodni. Tak, wciąż miałem parę sztuczek w zanadrzu.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-04-04 19:34:18)

Widziałem, że w Kapitanie wrzało, miałem nadzieję, że przez to jego reakcje nieco się spowolnią. Brodacz pokonywał jednak kolejny raz dystans pomiędzy nami, widziałem, że gniew nie ma na niego negatywnego wpływu, przynajmniej w aspekcie umiejętności bojowych.
Gdybym nie był w środku całej akcji, z pewnością przystanąłbym i zaczął oglądać walkę. Sam byłem ciekawy, jakim wynikiem zakończy się ta potyczka. Stojąc naprzeciw swojego oponenta, widziałem, jak mrużył oczy. Spowodowane było to słońcem, które było za moimi plecami. Wiedziałem jednak, że sprzyjająca pogoda nie wystarczy, by przychylić szalę zwycięstwa na swoją stronę. Tym bardziej, że w każdej chwili mogliśmy zamienić się stronami. Wtedy wpadł mi do głowy pewien pomysł, może nieco nietypowy, ale liczyłem na jego powodzenie.
Pozwoliłem się zepchnąć niemal pod samą burtę statku korsarzy. Słyszałem wyraźnie, jak fale uderzają o kadłub statku. Poczułem bryzę na plecach mimo braku wiatru. To był ten moment. Lewa ręka wydobyła z kieszeni przedmiot, który z pewnością był ostatnim, jakiego kapitan się spodziewał- lusterko. Kiedy tylko nasze bronie się zderzyły, lewa ręka powędrowała ku jego twarzy. Wykorzystując pełne słońce, które górowało akurat nad polem bitwy, skierowałem jego ostre promienie prosto w oczy kapitana. Następnie wykorzystując moment zamroczenia, przebiegłem za jego plecy-teraz to on był przyszpilony do burty statku. Powodzenie natarcia powierzyłem jedynemu znanemu mi Taijutsu- Dynamic Entry, które miało wrzucić kapitana wprost do słonej, morskiej wody.

Wykonując kopnięcie przymknąłem nieco oczy. Kiedy nie usłyszałem wyczekiwanego krzyku Pirata, ani tym bardziej odgłosu zderzania się z taflą wody, spojrzałem przed siebie i wiedziałem już, co się stało- mój atak okazał się bezskuteczny. Nie wiedziałem, jak powinienem był zareagować. Nie mogłem uwierzyć w to, że masa kapitana była na tyle wielka, by takie TaiJutsu nie dało mu rady. Postanowiłem pobiec w jego kierunku i własnymi rękami porwać go w morskie odmęty, będąc gotowym wypaść za burtę razem z nim.
Nie mogłem jednak dokończyć swojego ataku, gdyż te zadziorne ptaszysko ruszyło mu z pomocą. Opędzałem się rekami, ale bezskutecznie. Papuga nie odpuszczała, widocznie przyjmując za punkt honoru poharatać mi twarz, lub co gorsza wydłubać oczy. Mogłem ewentualnie pogodzić się z zostaniem pokonanym przez doświadczonego w walce Kapitana, ale polec z pazura ptaka? Nie, na to nie mogłem pozwolić.

Na nieszczęście do głowy nie przychodził mi żaden błyskotliwy plan. Zamiast tego do głosu po raz kolejny dochodziły wspomnienia. [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Musiałem coś szybko wymyślić, gdyż lada moment mogłem spodziewać się ataku ze strony przywódcy korsarzy. Póki co nie atakował, możliwe, że była to moja ostatnia szansa na dorwanie go.
Trzymając wciąż w prawej dłoni kunai, zamachnąłem się w kierunku ptaka, po czym ułamek sekundy później, zaciskając w lewej ręce lusterko, wyprowadziłem uderzenie pięścią. Wydawało mi się, że sięgnąłem celu. Nie zatrzymałem się jednak, by sprawdzić efekt swojego działania. W razie czego osłaniając głowę, uważając jednocześnie, by nie zranić się w nią swoją bronią, rozpocząłem szaleńczą szarżę, mającą na celu wrzucić przeciwnika do wody.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-04-05 07:09:26)

Zatrzymałem się natychmiastowo, słysząc rozpaczliwe błaganie kapitana. A więc mój atak nie chybił. Słysząc jego żal i wyrzuty w głosie, poczułem się jak morderca. Nie wiedziałem jak się zachować. Nigdy nie sądziłem, że walka i zabijanie przyjdzie mi tak łatwo. Że tak łatwo porzucę swoje zwyczaje i przekonania. A wszystko po to, by osiągnąć potęgę. Przypomniałem sobie także o licznych ofiarach powstałych w wyniku wybuchu wybuchowej notki. Nie ważne, jakie były moje motywy. W tamtej chwili miałem ochotę samemu wskoczyć do wody, żeby nieco ochłonąć. Jak mogłeś!- wyrzucałem sobie.
Wyglądało na to, że walka dobiegła końca. Papuga, którą najpierw uważałem za znaczne utrudnienie, dała mi przepustkę do zwycięstwa. Prawdę powiedziawszy, nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. Spojrzałem na papugę, miała ogromną ranę na prawym skrzydle, cały czas krwawiła. Czułem, że zarobiłem źle, usprawiedliwiałem się jednak, mówiąc sobie, że tak przecież musiałem zrobić, że nie było innego wyjścia. Mimo ogromnych emocji przeżywanych wewnątrz, postanowiłem zachować zimną krew. W moim głosie nie dało się jednak wyczuć podniosłego tonu, brzmiał on raczej, jakbym beznamiętnie wypowiadał jakiś wierszyk:
-Odpłyń Piracie. Nie chciałem tylu ofiar, umywam od tego ręce. Dałem Ci sposobność do odpuszczenia, jednak z niej nie skorzystałeś. Nie możesz winić nikogo, poza sobą.
Nie byłem pewny, czy sam wierzyłem w to, co powiedziałem. Postanowiłem jednak czym prędzej wrócić na pokład Belli i donieść Kapitanowi o tym, co właśnie miało miejsce. Poza tym nie chciałem już patrzeć na rozżalonego dowódcy korsarzy i na jego ukochaną papugę. Bałem się, że pokażę słabość i nie wytrzymam dłużej powstrzymywać łez.

Z powrotem znalazłem się na suchym lądzie. Mimo, że tego nie okazywałem, miałem już dość wszystkiego. Chciałem nie myśleć o niczym, ale nie byłem w stanie uciszyć myśli w mojej głowie. Wydarzenia z tamtego dnia mnie totalnie przytłaczały. Nie wiedziałem jeszcze, że wrzaski umierających ludzi, zabitych przeze mnie, będą powracały w nocnych koszmarach i budziły ze snu.
Myślałem, że staję się tym Ayamaru, którego zawsze się obawiałem- bezwzględnego człowieka, który wszystkie zasady ma za nic. Poczucie, że jest to droga bez powrotu tylko spotęgowało moje przerażenie i bezsilność. Było mi słabo, czułem, że lada moment zemdleję z nadmiaru negatywnych emocji. Mój żołądek nie wytrzymał napięcia- zwróciłem wszystko, co się w nim znajdowało.
Czułem się tragicznie. Nawet nie zauważyłem, kiedy cały mój wrodzony optymizm mnie opuścił. Wewnętrzna pustka podsuwała mi najgorsze pomysły, nie wahając się zasugerować samobójstwa. Obudziła się jednak we mnie ambicja. Pomyślałem, że to nie rozwiąże tego problemu, a jedynie pozwoli innym zapamiętać mnie jako słabeusza, który nie potrafi udźwignąć nawet konsekwencji swoich czynów. Może ta myśl nie odgoniła zupełnie złych myśli, ale z pewnością powstrzymała mnie od pochopnych decyzji.
Następni sumienie zostało przyćmione wymówkami, że przecież nie było innego wyjścia. Że chciałem dobrze, że gdybym tego nie zrobił, już byłbym martwy. Wypadek z wybuchową notką był tylko potwierdzeniem mojego braku obycia w walce i doświadczenia w pracy z różnego rodzaju bronią. Brak opcji odmowy kapitanowi Belli wynikał jedynie z mojej słabości, gdybym tylko był silniejszy, mógłbym nie podlegać jego rozkazom w obawie o swoje życie. Ciąg myślowy prowadził mnie teraz tylko do jednego wniosku- by trenować, trenować i jeszcze raz trenować.
Wtedy nie wiadomo skąd w mojej głowie, uciszając moją wewnętrzną walkę z samym sobą i sprawiając, że inne myśli stały się nagle nieważne i bezbarwne, pojawiła się tylko jedna rzecz- Kekkei Genkai. Słyszałem kiedyś jakieś wzmianki o tych potężnych zdolnościach. Wiedziałem, że mój klan też posiadał swoje, w końcu mój prawdziadek, był wielkim wojownikiem. Kekkei Genkai nieraz padało w opowieściach o jego wyczynach. Udałem się zatem kolejny raz do rodzinnej krainy, by znaleźć sposób, bym i ja mógł się ich nauczyć.

[z/t -> Baigai » Klan Kiyoshi » Miejsce obrad klanu]

Wszedłem do Kraju Ziemi według bezsensownej zasady - "Im bliżej zagrożenia, tym dalej od trafienia". Nie wiedziałem, czy za swoje czyny i ucieczkę z więzienia w stolicy zostały porozsyłane listy gończe z moją podobizną. Wolałem nie kusić losu, dlatego postanowiłem zachować wszelkie środki ostrożności. Założyłem czarny płaszcz z kapturem, a w czasie podróży starałem się unikać otwartych przestrzeni lub miejsc z małą populacją. Kiedy tylko mogłem, dołączałem się do dużych grup ludzi, chcąc wmieszać się w tłum. W tenże prosty, lecz skuteczny sposób, posuwałem się powoli wzdłuż wybrzeża, w północne rejony państwa. Kompletnie nie wiedziałem co mnie tam właściwie czeka, ale ciekawość tamtych rejonów nie dawała mi spokoju. Kiedy całe zamieszanie w stolicy zostanie zażegnane, wycieczki do tej nacji, nie będą już tak łatwe i przyjemne.