Ninja Clan Wars

Gdy tylko minąłem pierwsze drzewa lasu słaniałem się z bólu. Byłem całkiem wycieńczony. Niemal co chwila rżnąłem głową w drzewa i przewracałem. Byłem jak pijany. Mimo wszystko mocno ściskałem zwój z tajemnicami klanu. Przytrzymałem się przy jednym z drzew, po czym oparłem się plecami o nie i zsunąłem się na ziemię. Gdy już tyłkiem styknąłem się z glebą, otworzyłem zwój i zacząłem czytać. To, co zdołałem sobie przyswoić było rzeczą całkiem... szokującą? Czy faktycznie jestem potworem w ludzkiej skórze? "Czymś"? Posiadacz kilku serc? Rozdarłem zwój, wiedząc już wszystko o samym sobie i poczułem jak moje ciało powoli zaczyna się rozrywać...
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Mój oddech był ciężki, oczy lekko przymrużone.
- Pierwszy i ostatni raz... - Powiedziałem sam do siebie.
Niedługo mogłem się cieszyć siłą, która pozwalała mi na otworzenie oczu. Doświadczenie, którego doświadczyłem przed chwilą wyprało mnie z jakiejkolwiek energii. Jedyne o czym marzyłem, to zamknąć oczy i obudzić się następnego dnia. Bez zniszczonego ciała, bez szwów... Jednak to co przeżyłem było chyba zbyt realistyczne, nie mogło być snem. Moje ciało było w zasadzie bezwładne i zsunęło się z oparcia, jakim było drzewo, na ziemię, na kałużę mojej krwi. I tak zasnąłem...

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-04-07 14:48:20)

     Powoli udało mi się dotrzeć do lasu Airando. Widok takiej ilości drzew pozytywnie mnie zaskoczył. Postanowiłem udać się wgłąb domu wielu zwierząt i spędzić tutaj kilka godzin na przyjemnym odpoczynku. Ostatnio przeżyłem całkiem sporo, a Domek Gorizu wciąż nękał moją pamięć. Chciałem wyzbyć się pewnych obrazów z mojego umysłu, lecz po prostu nie mogłem. Irytowało mnie to bardzo, ale trudno było mi zapomnieć dwunastu jeźdźców z wygolonymi lewymi półkulami i długimi włosami. Zastanawiałem się, jak mogą być silni. W takiej sytuacji ciężko było mi w pełni się zrelaksować.
     Gdy znalazłem się trochę dalej niż wcześniej postanowiłem rozłożyć się na jakiejś polanie. Patrzyłem w niebo, a wtedy padał deszcz. Jak zawsze zresztą. Jedyna wada Airando, która irytowała mnie naprawdę. Nie można było w pełni oddać się wyluzowaniu, ponieważ krople wody spadały na moją twarz. Zastanawiałem się, czy może nie lepiej byłoby przenieść się gdzieś indziej. Stwierdziłem jednak, żę tutejszy klimat tak dobrze wszedł w nawyk mojego organizmu, że daję radę i na razie pozostanę tutaj. Leżąc na łopatkach, czując dłońmi trawę, a oczami oglądając niebo.

     Leżąc oddawałem się zasłużonemu odpoczynkowi. Tymczasem dotarł do mnie nietypowy gość. Zrozumiałem jego prośbę i w normalnych warunkach już pomagałbym mu iść dalej. Jednak dziwne rany, świeże ślady zniszczenia na zbroi... Wydawało się to dla mnie podejrzane. Najprawdopodobniej ten mężczyzna walczył, a teraz nie ma sił, aby wrócić do domu. Czy to wszystko? Raczej nie, mógłby powiedzieć mi to normalnie. Możliwe, że walkę przegrał, albo uciekł i boi się, że znajdzie go jego przeciwnik. W takiej sytuacji wybór nie był prosty.
     - Zrobię to. - powiedziałem - Mógłby mi pan jednak powiedzieć, dlaczego pańska zbroja posiada świeże ślady uszkodzeń. Poza tym, czy normalny człowiek w trochę podeszłym wieku przemieszcza się codziennie w zbroi?
     Było to swojego rodzaju pytanie retoryczne. Nie wiedziałem, czy mężczyzna mi odpowie, jednak w obecnej sytuacji nie widziałem żadnego problemu, abym mu nie pomógł. Podszedłem do staruszka ostrożnie, bojąc się jego reakcji na mój bliski kontakt z nim, albo czegokolwiek innego. Położyłem jego rękę na moim barku, a następnie powoli ruszyłem, w kierunku, który wskazał mi wojownik.
     - Może stary wojownik wolałby, abym najpierw spojrzał na jego rany? Może i nie jestem medykiem, ale jeśli są to sprawy związane z kościami to mogę być najlepszym ekspertem w okolicy. Znam dobrze ich budowę i funkcjonowanie, dlatego wolę się zapytać. - powiedziałem z uśmiechem na ustach. Liczyłem na jakąkolwiek odpowiedź ze strony tajemniczego jegomościa.

     Wcześniej przedstawiłem sobie w myślach jeden ze scenariuszy co mogło dziać się z tym wojownikiem. Ku mojemu nieszczęściu, sprawdził się on. Mężczyzna walczył z kimś i uciekł. Prawdopodobieństwo, że jego wcześniejszy przeciwnik ich znajdzie było nieobliczalne w tym momencie. Nie wiadomo ile ich było, ale skoro tamten człowiek okazał się być silniejszy niż podejrzewało kilku najemników, to prawdopodobnie mógł posiadać zdolności tropiące. Czułem, że może być gorąco, ale aktualnie wszystko działo się spokojnie, ku mojemu szczęściu. Odstresowałem się na moment i przypomniałem pewien ciekawy trening...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.


     - Ilu was było? I czy tamten potrafił was jakoś namierzać? - zapytałem spokojnym tonem. Nie chciałem teraz irytować starca, albo wprowadzić go w stan niepokoju, co to, to nie. Zdawałem sobie jednak sprawę z faktu, iż tamten wojownik może siedzieć nam na ogonie, albo kryć się nieopodal. Ten las był tak wielki, że mógł poczekać na atak w dowolnym momencie. Przerażało mnie, a i zarazem pobudzało do aktywnej czujności.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-07-15 14:07:49)

     Idąc razem z najemnikiem stwierdziłem, że zachował się po prostu normalnie w tamtej sytuacji. Nic nie wiedział na temat przeciwnika, większość z jego towarzyszów zginęło od tak. Najwidoczniej ich przeciwnik był silniejszy od nich wszystkich razem wziętych. Westchnąłem. Rozumiałem motywy, którymi kierował się samuraj, a więc nie czułem do niego negatywnych emocji. Ninja również nieraz zajmują się haniebną robotą, dlatego zrozumiałem, dlaczego nie chciał rozmawiać na ten temat. Postanowiłem jednak nie przejmować się aż tak, jednak dalej byłem ostrożny. Kto wie na co natkniemy się w tym lesie.
     - Oby wszystko poszło pomyślnie. - powiedziałem cicho pod nosem - Jak na razie wszystko jest cacy.
     Podczas postoju zachowywałem się normalnie, usiadłem naprzeciwko najemnika, aby również odsapnąć. W końcu dźwiganie takiego osobnika nie należało do zadań najłatwiejszych.

     Ku naszemu nieszczęściu, na drodze pojawiło się ogromne drzewo. Nie czułem się na siłach, aby próbować iść jeszcze dalej, wgłąb lasu. Postanowiłem więc pozbyć się tego drewna. Tylko jak? Zdawałem sobie sprawę, że muszę działać w miarę szybko, ponieważ tamten dziwny wojownik może siedzieć nam na ogonie. Poprosiłem samuraja, aby odsunął się, aż w końcu nabrałem powietrza do płuc. Ustawiłem się przed drzewem i ostatnim tchem powietrza krzyknąłem nazwę techniki.
     - Katon: Endan! - powiedziałem i wyplułem pokaźny pocisk ognia, który miał zająć się przeszkodą. Utrzymywałem Jutsu tak długo, jak było to możliwe, aż w końcu nabrałem zbawczego tlenu. Spojrzałem na najemnika, aby sprawdzić czy taki widok zrobił na nim wrażenie. Z pewnością jako wojownik widział niejedno i coś takiego nie stanowiło dla niego normę. A może jednak? Po całej czynności spojrzałem, aby sprawdzić, czy drzewo nie spłonęło i droga była oczyszczona.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Widząc co się dzieje, musiałem przyznać rację najemnikowi. Samuraj widocznie rozumiał sytuację i zdawał sobie sprawę, że to drzewo mogło nie upaść przypadkowo. Być może jego wcześniejszy przeciwnik zaczaił się w lesie i czeka tam na ofiarę. Zdawałem sobie sprawę, że chwilowo zyskaliśmy odrobinę czasu, ale jeśli tamten koleś tam siedzi to w końcu wyjdzie i nie będzie ciekawie. W takiej sytuacji najlepiej byłoby przyspieszyć, aby dotrzeć do bezpiecznego miejsca, gdzieś w centrum Airando, chociażby najbliższej wiosce. Tam bylibyśmy o wiele trudniejsi do znalezienia.
     - Mi również. Będę szedł trochę szybciej, ale dalej ostrożnie, żebyśmy nie wywalili się jak dłudzy na ziemię. Tamten koleś może na to czekać. Nie wiem nawet czy jest tutaj, ale nie podoba mi się ta sytuacja. - powiedziałem. Następnie ruszyłem do przodu mniej więcej dwa razy szybciej niż poprzednio, dalej uważając na samuraja.
     Najemnik i ja mogliśmy stawić czoła tamtemu wojownikowi, lecz świadectwo na jego temat mnie przerażało. Czemu?

     Niestety, okazało się, że szybsze podejście do sprawy będzie złe. Słowa samuraja, a także moje rozmyślania sprowadziły na nas pułapkę. Lecące bronie wydawały się być niemałą przeszkodą. W takim obrocie sprawy szybko przekalkulowałem, że samurajowi mniej się stanie, niż mnie. Zbroja powinna osłonić go przed częściowymi obrażeniami, aczkolwiek wydawała się być zniszczona. Miał ochotę powtórzyć atak Endanem, ale nie wiedziałem, czy przypadkiem nie podpalę broni i sprawię jeszcze większy ból, dla mnie i dla mojego towarzysza.
     Podjąłem działanie, które miało na celu obronić mnie i najemnika. Pchnąłem go w bok i na ziemię, tak aby otrzymał mniejsze obrażenia, a także nakazałem mu się skulić. Sam wykorzystując Pierwszy Taniec klanu Kaguya wysunąłem kości z mojego ciała. Łokcie, kolana, dłonie, barki - tak to chyba wszystkie. Postanowiłem, że odbiję lecące bronie. Miałem jednak na celu zająć się tylko tymi lecącymi w samuraja