Ninja Clan Wars

Kangohei, miejsce przy którym nawet czasem pustynia wydaje się być przyjazna. Kiepskie warunki życia, burze piaskowe na każdym kroku, oraz wszędzie panujący brak wody, mógłby nie jednego przyporwadzić o mdłości, na samą myśl przybycia tutaj. Nie było to nic miłego, jednak młody Sabaku miał misję dostarczenia przedmiotu do syna wędrowca z oazy. Dostał co prawda przydomek poszukiwanego, niejaki "Wilczy Kieł", jednak w obecnej sytuacji nie na wiele mu się to zdawało. Postanowił więc pytać ludzi po drodze, zakładając że na jakichś trafił, gdyż nie miał zamiaru spędzić połowy dnia w przeczesywaniu tych dość nieprzyjemnych terenów. Przytrzymując więc kaptur jedną ręką, zaś drugą przyciskając gurdę uwiązaną do pasa na klatce piersiowej, wędrował wzdłuż i wszerz Kangohei, próbując w swój mozolny sposób zlokalizować poszukiwaną osobę. W duchu przeklinał, że dał się wrobić w to wszystko, wiedział jednak w głębi duszy, że tak naprawde nie ma większego wyboru. Ciekawiło go tylko, dlaczego jeżeli to był jakiś ważny sekret, nie zostało to powierzone komuś bardziej odpowiedzialnemu. A przynajmniej starszemu i silniejszemu niż Hakai.

Jego poszukiwania zaczęły się dośc niefortunnie. Nie dość, że dzielnica nie była zbyt przyjemna, to jeszcze został zmuszonty do wysłuchiwania głupich pogaduszek jakichś matołów, którzy ze śiechem odprawiali go na ulice, albo zachęcali do szukania wilka w lesie... Wilk na pustyni, super... Czy oni nie wiedzą nic o lisach pustynnych? Już to było by śmieszniejsze. Kiedy niemalże wszystko zawiodło, jego szczęscie w końcu zaprowadziło go do pewnej dość dziwnej osoby, która jakoby mogła by coś wiedzieć na temat poszukiwanej przez niego postaci. Wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o smolistych włosach, spojrzał na niego spoełba i zadał pytanie.
Jestem posłannikiem jego ojca. To tyle co moge powiedzieć Odpał, spoglądając z dołu na potęrzną posturę nieznajomego. Co prawda Hakai miał na plecach Gurdę, znak rozpoznawczy szanowanego klanu Sabaku, a jego wygląd także nie wskazywał na obce pochodzenie, nie mógł być pewien siebie w tej sytuacji. Jego kekkei genkai nie zostało jeszcze przez niego uaktywnione, zaś reszta jego umiejęntości była co najmniej godna pożałowania, a na pewno w stosunku do nieznajomego, który nie wyglądał na jednego z tych "słabszych". Może to nei skońćzyć się za ciekawie, ale kto wie. W końcu to tylko trzynastolatek który kogoś szuka.

Chłopak przysłuchiwał się nieznajomemu ze spokojem na twarzy. Jego ręka na piersi częściowo zasłaniała gurdę z piaskiem, po za tym mało kto mógłby się dowiedzieć, że najprawdopodobniej to on trzyma przy sobie ten cenny artefakt. Najprawdopodobniej będzie musiał go gdzieś zaraz schować... Ale to zaraz.
Skoro tak mówisz... Nie znam go, jestem tylko posłańcem z wiadomością. Ale skoro mówisz, ze ten relikt był tak ważny, co na to rada starszych? Co stało sie z tym artefaktem, kiedy on odszedł, dlaczego go nie gonili? Nie było mnie pewnie na tym świecie kiedy działo się to wszystko, a skoro ta osoba moze być zagrożeniem... Sam nie wiem... Odparł ni to nie pewnie, ni to starając się być przekonującym. Nie chciał na siebie zwrócić uwagi, a jedynie pokazać się jako osoba dociekująca kilku ciekawych faktów o swoim klanie. Dzięki temu być moze uda mu się zdobyć informację o artefakcie, a także pomysł na to co powinien zrobić, kiedy już opuści swojego nowo poznanego "przyjaciela". Najprawdopodobniej miał przy sobie bardzo cenny przedmiot i nie wiedział co ma z nim zrobić. Zostawić? Z nim nie będzie bezpieczny... Oddać radzie? Jak wyjaśni, w jaki sposób wszedł w jego posiadanie? Jak na razie postanowił więc dowiedzieć się o tym jak najwięcej, żeby później nie nałapać niepotrzebnych wątpliwości.

Chłopak słuchał słów nieznajomego, ktore to wywołały na nim sprzeczne odczucia. Nie miał pojęcia jak zareagować, ani co o tym wszystkim myśleć. Był w posiadaniu artefaktu, zaś osoba przed znim zdawała się niewiele wiedzieć na ten temat. Przez to wszystko myślał tylko o tym, by wrócić jak najszybciej do rady, dowiedzieć się czegoś i ewentualnie oddać artefakt... Tylko co to jest? Słyszał o czymś takim jak Insygnia jego klanu, plotki o potężnych piaskach lidera, mrożących krew w żyła. To jednak było za małe, zbyt... mizerne? Oczywiscie siłe nie mierzy się poprzez wielkość, chociaż w przypadku Hakaia, była ona akurat5 równomierna.
Nie wiem... W sumie... Wszyscy uwarzają mnie za dzieck, którym zresztą dalej jestem, więc nie mówią mi wiele... Dostałęm tylko mape, miałem spotkać się z tym dziadkiem, a teraz ten Wilczy Kieł... Pewnie po prostu wrócę i zrobie sprawozdanie z tego co się stało, nie mam tutaj czego szukać... Skoro jest martwy.
Skomentował, niby to się martwiąc, że "zawiódł", jednak to wszystko była tylko gra. Chciał jak najszybciej wrócić stąd do klanu.

Mężczyzna wydawał byc się zawiedziony tym wszystkim. Hakai co prawda usilnie splawic nieznajomego ale fakt o tym że nie ma mu nic do powiedzenia, był jak najbardziej prawdziwy. W końcu tak jak mowil, był tylko dzieckiem. W końcu jednak  przed siebie w stronę wioski, gdzie jak miał nadzieję, w spokoju dogada się że starszyzna. Jego plan wypalił.jednak na panewce ponieważ na drodze stanął.mu nie kto inny jak właśnie sam oblakany starzec.
Przecież powinieneś to najlepiej strazniku. Jaki los czeka zdrajców oraz tych którzy się sprzeciwili.
Odparł, podczas gdy piasczysty wiatr smagal jego.twarz raz po raz,.zas kaptur płaszcza delikatnie powiewał i lopotal z każdym podmuchem. W razie gdyby jednak starzec nie zrozumiał.albo udawał.głupiego, dodaje.
Zabiles go.

Starzec postanowil Sie wsciec... Nie miał pojęcia dlaczego, ale jego twarz przyozdobila mieszanina nienawiści, bólu oraz wściekłości. Krzyknął w swym gniewie parę słów, które same w sobie nie miały zbyt wiele sensu, a za jego plecam  pojawił się piaskowy twór. Nie wrozylo to nic.dobrego.
Nie znam żadnego Roge ani o nim nie słyszałem. Mówię jedynie to co.usłyszałem na miejscu.
Odpadło, zanim jeszcze atak poleciał w.jego stronę. Jezeli atak się zatrzymał, świetnie. Jeżeli parl dalej, szybko odskakiwal do.tylu by przeżyć to starcie. W każdym bądź.razie kontynuował.
Jestes stary, doświadczony a głupi. Posyłasz po mnie kazesz mi gdzieś iść a następnie wreczasz mi jakąś gurde bez słowa wyjaśnienia. Nie mam sobie nic do zarzucenia, nie jestem po niczyjej stronie, chcę wiedzieć co działo się naprawdę.
Mocne słowa jak na trzynastoletniego dzieciaka. Tak mógłby pomyśleć każdy i było by w tym więcej prawdy niż kłamstwa. Chociaż był.często nierozgarniety i krnabrny, Hakaiowi zdarzało się byc doroslejszym jak na swój wiek.

Nie wszystko poszło zgodnie z planem. Mężczyzna wydawał się bardzo podburzony, przez co starał się zaatakować Hakaia, który mimo uniku nie zdziałał zbyt wiele. Mimo wszystko... ręka stworzona z piasku nie zacisnęła się. Krótką chwile analizował, co było tego przyczyną jednak zrozumiał iż był to fakt, że posiadał artefatk przewieszony przez materiał na którym wisiała i jego osobista gurda. Na szczęście było to swego rodzaju zabezpieczenie przed nagłą śmiercią.
Gdybym był zdrajcą, czy wyruszyłbym do Kangohei? A jeżeli nawet, to czy dalej miałbym tą gurdę? Czym ona jest? Skoro twój syn nie żyje, co miałem z nią zrobić. O co chodziło z Wilczym Kłem. Chłopak co prawda zastanawiał się, czy aby w tej gurdzie nie znajdują się prochy zmarłego, jednak wolał nie wysnuwać na początek takiej teorii, tym bardziej iż mogłaby jeszcze bardziej rozgniewać nieznajomego.