Ninja Clan Wars

Kunieda nie kryła zadziwienia twoimi słowami, z których bezpośrednio wynikało, że podejrzewasz kobietę o współudział w całej akcji. Kiedy przedstawiłeś jej swoje argumenty, odezwała się:
-Rzeczywiście, możesz mieć rację. No, no... nigdy bym Cię nie podejrzewała o tak dobry zmysł dedukcyjny. Ale nie możemy zakładać, że ta absurdalna historia jest prawdą, więc może rzeczywiście lepiej udajmy się w okolice wulkanu.
Dość szybko dostaliście się w miejsce, które obraliście sobie za cel. Droga stawała się coraz bardziej stroma, aż w końcu zorientowaliście się, że stoicie u podnóża wulkanu. A oprawców jak nie było widać, tak nie ma.

Kunieda bez słowa sprzeciwu pozwoliła Ci się minąć, sama zostając za twoim plecami, kilka kroków za Tobą. Kiedy spytałeś o jej umiejętności, widocznie się ożywiła. Widocznie bardzo chciała pochwalić Ci się, co potrafi.
-Jak pewnie wiesz i pamiętasz, nigdy jakoś specjalnie w walce się nie specjalizowałam. Rozwinęłam za to właściwości szpiegowskie i właśnie iluzjonistyczne. Dlatego w razie czego mogę Cię wspierać właśnie w ten sposób. Tylko proszę, nie oczekuj, że będę się mieszała w bezpośrednią walkę, to jest zupełnie obcy mi świat... - wtem, przerwała nagle. Wpadł jej do głowy bowiem pewien pomysł. - Czemu wcześniej na to nie wpadłam? Przecież mogę wyczuć ich chakrę!
Skupiła się na chwilę, po czym przyłożyła palec do ust i wskazała innym kierunek, w którym powinniście się udać. Widocznie byliście już blisko.

Dziewczyna uśmiechnęła się,słysząc twoje pochwały. Tym bardziej, że wesoło zrobiło się jej na duchu, kiedy tylko wspomniałeś o chwilach z dzieciństwa. Widocznie ten czas beztroski był dla niej równie sympatyczny i udany, wspominała o nim z tęsknotą. Tak jak jej poleciłeś, ukryła swoją obecność i weszliście do wulkanicznej jaskini. Szepnęła Ci cicho, że już za chwilę powinniście dojrzeć napastników i tak też się stało. Po kilku waszych bezszelestnych ruchach, do waszych uszu dotarło kilka nerwowych słów. Kiedy zbliżyliście się, dane wam było zobaczyć, że tunel, w jakim znajdowała się cała wasza piątka (wy, ojciec i oprawcy), kończy się wylotem do krateru wulkanu. Kunieda czekała na twój znak do ataku lub pomysł, jak to rozegrać.

Kunieda spojrzała na ciebie swoim bystrym wzrokiem. Wspólne dzieciństwo odcisnęło się na Waszej psychice, sprawiając, że potraficie rozumieć się bez słów. W mig pojęła, co powinna zrobić, czego od niej oczekujesz. Odezwała się zatem:
-Myślę, że będę mogła Ci pomóc. Mam nadzieję, że nasz plan zadziała. Słuchaj, co moglibyśmy zrobić. Ty ruszyłbyś na nich, aby zwrócić na siebie ich uwagę. Ja użyłabym na nich oślepiającej techniki, co dałoby Ci sporą przewagę. Tylko pamiętaj! Nie wolno Ci się odwrócić w moją stronę! Inaczej również zostaniesz dosięgnięty działaniem tego jutsu. Rozumiesz?
Czekała już tylko na twój znak.

Kunieda pozwoliła Ci ruszyć przodem, tak, jak to sobie ustaliliście. Pozostając wysmarowana ciemną skałą, była praktycznie niewidoczna, więc mogła podejść nieco bliżej. W czasie gdy Ty biegłeś w kierunku napastników, oni usłyszeli tupot twych stóp i wyciągnęli broń, w celu obrony. Każdy z nich miał jedną katanę, choć nie wiadomo, czy nie chowali gdzieś innych noży czy shurikenów. Ustawili się w pozycji obronnej, wystawiając miecze w twoją stronę, aby odeprzeć twój nadchodzący atak. jednak i twoja towarzyszka pamiętała o swoim udziale w całej tej misji.
Nie wszystko poszło jednak tak, jak zaplanowaliście. Kiedy z ust Kuniedy wydobyło się ciche: Raigen Raikouchuu natychmiast zabłysnęła niesamowicie jasnym blaskiem, oślepiając twoich oponentów. Choć była za twoimi plecami i teoretycznie nie powinien Cię dosięgnąć efekt tej techniki, stało się inaczej. Twoje oczy przestały widzieć cokolwiek innego, niż oślepiająca biel. Nie przewidzieliście bowiem, że katana odbije skierowane w nią światło i dotrze do twoich oczu...

Cała ta scena, jeśli byłaby oglądana z boku, mogła wyglądać niesamowicie komicznie. Młodzi ninja, szukający sprawiedliwości i pragnący wolności dla niczemu winnego pana Komuro, gubią się we własnym planie. Co więcej, próbują sobie jakoś poradzić z sytuacją, w której się znaleźli, ratując się wszystkimi sposobami. Zapominają jednak, że są amatorami, początkującymi wojownikami, którzy muszą się jeszcze wiele nauczyć, zanim naprawdę będą w stanie radzić sobie w każdych warunkach. Myślałeś, że dasz radę walczyć bez posługiwania się wzrokiem, nie zdając sobie sprawy, jak wiele lat treningu wymaga opanowanie sztuki walki z zamkniętymi oczami. Zatem może i udaje Ci się trafić przeciwnika, jednak nie spychasz go do krateru wulkanu, jakby mogło Ci się to wydawać. Zadajesz mu trochę bólu, ale to jedyne, co udaje Ci się osiągnąć. Z pomocą przychodzi towarzyszka, litując się nad oślepionymi, przez zakończenie używania techniki. Przeciwnicy wciąż są jednak ogłuszeni przez moment, gdyż dosięgła ich większa dawka tej przeraźliwie jaskrawej światłości, więc masz chwilę na przygotowanie się do ataku.

Szybko obmyślony plan wydawał się być właściwym rozwiązaniem. Młody Samotnik, nieobyty jeszcze w walce, nie przewidział jednego: podobizny stworzone za pomocą techniki Bunshin no Jutsu to tylko niematerialne iluzje, mające na celu zdezorientowanie wroga, jednak niemające jakichkolwiek szans na pochwycenie przeciwnika.
   Gdy rzuciłeś się na przeciwnika, którego udało Ci się trafić już wcześniej, ten dopiero odzyskiwał wzrok. Nie miałeś więc raczej problemów go trafić, zadając mu całkiem poważne rany, można by pomyśleć - w końcu. Natomiast kiedy ty zajmowałeś się jednym, myśląc, że drugi jest obezwładniony, ten zmierzał już w twoją stronę, nic nie robiąc sobie z twoich klonów.
   Kiedy już miał cię zaatakować, przed jego nosem świsnął kunai. Spojrzał w stronę, z której nadleciała broń i to go zgubiło. Kunieda być może i nie radziła sobie w zwarciu, jednak była niebywale sprytna i potrafiła szybko przystosować się do sytuacji. Gdy napastnik popatrzył na nią, został wciągnięty w jej technikę. Usłyszał jedynie: Shikumi no Jutsu i stracił panowanie nad swoim ciałem.
   Ty zyskałeś nieco czasu na dokończenie pojedynku z pierwszym mężczyzną, aby za chwilę zająć się drugim, tymczasem twoja towarzyszka osunęła się na ziemię z powodu zużycia zbyt dużej ilości chakry.

Kto by przypuszczał, że dwójka początkujących ninja i to w dodatku dzieci, zdoła pokonać dwóch rosłych mężczyzn? No cóż, najwidoczniej zdarza się i tak. W końcu nie zawsze chodzi o siłę fizyczną, nad którymi, jak widać, czasem przewagę obejmuje odrobina sprytu i przebiegłości i z olbrzymią dawką szczęścia.
   Ojciec był w niemałym szoku. Choć początek wszystkich wydarzeń miał miejsce już sporą ilość czasu, wciąż wydawał się nie rozumieć, co się właściwie działo. Kiedy udało wam się go ocalić, wciąż dochodził do siebie, co zajęło mu chwilę. Dopiero wtedy odezwał się do Ciebie zmęczonym głosem, dziękując Ci. Później uczynił to samo w stosunku do Kuniedy i z trudem podniósł się z ziemi. Powolnym krokiem, powłóczył się za Wami w kierunku domu.
   Matsuu wykazał się całkiem niemarnymi umiejętnościami walki, jednak na pewno dostrzegł również to, jak wiele pozostaje mu jeszcze do nauki, aby zostać wojownikiem mistrzowskiej klasy. Miejmy nadzieję, że mu się nie odwidzi.

KONIEC SESJI - dzięki Matsuu ^^

Cały czas podróżowałem za Matsuo, choć ten pierwszy troszkę mnie wyprzedził. Tym się jednak nie przejmowałem. Cały czas w głowie miałem bowiem słowa Ichitsu i Matsuo. A myśl o wskrzeszeniu Gisaku zupełnie pokręciła moje plany. Przecież to ja miałem zrobić, z resztą, nieważne. Najważniejsze jest to, że mój "znajomy" ma wrócić. To w sumie dziwne, że miewam wizje i widzę poczynania Gisa. Być może jesteśmy w jakiś sposób spokrewnieni, bądź to właśnie Jashin chciał, żebym od niego się uczył. Przez mój cel spotkałem Matsa, bardzo silnego sojusznika. Obyśmy tylko staneli po jednej stronie barykady. Nie jestem ani dobry ani zły, jestem młody. A właśnie taką osobę najłatwiej jest ukierunkować. Teraz jestem rozżarzoną stalą a takiej najlepiej nadać kształt. Ciekawe, czy stanę po stronie dobra czy zła. W końcu.. nie jestem jak Gisaku.

[z/t --> las Airando]

Ostatnio edytowany przez Genki (2013-03-27 16:00:45)