Ninja Clan Wars

     Zimno wciąż nie chciało odpuścić i choć Ryo spodziewał się jakiejkolwiek pomocy ze strony Miri, przeliczył się i to bardzo. Miał nadzieję, że ta ogrzeje go choćby swym ramieniem, okaże trochę współczucia, pojednania w bólu. Widziała przecież jego piwnicę. Wiedziała co i kogo tam trzyma i kim te osoby dla niego były. Dlaczego więc była taka oschła, zimna i zdystansowana? Co musiało ją spotkać w życiu by pozbawić ją podstawowych uczuć, które winien posiadać każdy człowiek. Nawet ten najpodlejszy. Uchiha Miri, czemu jesteś zagadką, której nie potrafię rozwikłać?
     Kopnęła go. Jej uderzenie, choć niezbyt mocne, przewróciło Ryo na podłogę. Mężczyzna w normalnych warunkach nie miałby problemów z zablokowaniem ciosu, lecz teraz, pokonałby go nawet świeżak z akademii. Był jak mały ptaszek pod lwim łapskiem. Jedyne czego mógł oczekiwać to wyroku, który spadnie na niego z niewyobrażalnym ciężarem. Uchiha chwyciła go za fraki, pociągnęła brutalnie po posadzce. Pchnęła na kanapę, wciągnęła na nią. A więc jednak, miała namiastkę uczuć, które chcąc, czy nie chcąc ukazała światłu dziennemu, w ten a nie inny sposób.
     - Chcę do nich dołączyć - mamrotał - chcę znów być z nimi... Przeklęty klan... zabrał mi syna... niewinne dziecko... - mówił już naprawdę niewyraźnie. Oczy miał zupełnie zamknięte, przysiągłbyś, że spływały po nich łzy. Twarz, rozluźniona całkowicie, zdawała się widzieć piękny widok, kojący i ciepły...

     Ryo wciąż majaczył jak szaleniec, a dla osób, które by go zupełnie nie znały i nie kojarzyły sekretów przeszłości tegoż człowieka, najprędzej zamknęłyby go w specjalnym ośrodku dla obłąkanych. Tak czy siak, nie da się ukryć, że coś w tym było. Kiyoshi na pewno do zupełnie normalnych nie należał, czego sam przecież nie ukrywał. Jednak w pewnym momencie coś w nim pękło, coś co kazało się użalać nad własnym sobą. Fachowo można było to określić zaprzestaniem działania narkotyku, lecz dla Ryo było to czymś zupełnie innym. Zinterpretował to jako nadejście lepszych dni. Jakkolwiek to brzmiało, to zadziałało, ponieważ podniósł się z kanapy, usiadł na jej krawędzi, oparł łokcie na kolanach, oparł głowę o zdrętwiałe ręce.
     Miri weszła i nie omieszkała dodać czegoś od siebie. Czegoś, do czego on sam doszedł przed momentem. Dobrze, że to zrobił, bo słowa Uchihy mogłyby go wówczas zaboleć, a tak przeszły jakby obok niego. Nie omieszkał rzecz jasna odgryźć się za wcześniejsze brutalne ekscesy, w których skład wchodziło kopnięcie w klatkę piersiową, przypominającą teraz swym subtelnym bólem o istnieniu.
     Zaśmiał się.
     - A dla Akane ryzykowałaś życiem, mimo tego, jaka z ciebie cholernie zimna osoba - podniósł z podłogi kryształowy kubek, wziął łyk - aż dziwne, że ta herbata jest wciąż ciepła, kiedy parzyły ją twoje lodowate dłonie... Przestań być taka oschła, nie dzisiaj

    Coś się nareszcie wydarzyło. Zimna i zdystansowana Miri pękła nareszcie i ku uciesze Ryo, zrobiła to w bardzo spektakularny sposób. Wyglądało na to, że trafił w jej czuły punkt, skryty przed wiekami i zaschnięty niczym stary strup. Ryo nie dość, że go zdrapał, to zrobił to ostro i gwałtownie, rodząc przy tym nieokiełznany, chaotyczny ból, który zmusił do dziewczynę do równie gwałtownego i chaotycznego zachowania. Tak, czy siak osiągnął swój cel i go naprawdę cieszyło.
     Lecz w całej swojej przewidywalności, nie przemyślał faktu, iż dziewczyna może zaatakować. Wyciągnęła rękę i posłała w jego stronę kilka węży, licho wie w jakim celu. Czy po to, aby go obezwładniły, czy może pokąsały - nie wiedział i nie chciał wiedzieć. Bez większej reakcji czy ekscesów, wziął kolejny łyk herbaty, pozwolił sobie nawet na siorbnięcie. Węże zastygły kilkanaście centymetrów od jego twarzy, pokrywając się zielonym nalotem, który sekundę później nabrał poprawnej maści, przeobrażając się w kryształ.
     - Ja upokorzenie mam sobie za nic - oznajmił beztroskim tonem, biorąc kolejny łyk - Spotykało mnie na tyle często, że jestem na nie uodporniony. Za to widzę, że ty - kolejny łyk - potrzebujesz poważnej rozmowy - postawił kubek na podłogę, wstał.

    Węże zostały skutecznie zastopowane. Pokryte kryształem, zesztywniały i rozpadły się w kontakcie z ziemią. Shouton dawał niesamowite możliwości defensywne, które nawet w tym momencie mogły uratować skórę jego użytkownikowi. Nie mniej, Miri nie poprzestała na tym. Nim pierwsza fala minęła, po niej nastąpiła druga, o wiele groźniejsza. Uchiha wypluła pokaźną kulę ognia, niegroźną na dalszych odległościach, to w tym momencie śmiertelnie groźną. Zlekceważenie tej dziewczyny było nielichym błędem, za który już teraz Ryo się przeklinał, widząc jak ogień sunie ku niemu. Szczęściem nie musiał składać pieczęci, co w tym momencie uratowało mu skórę. W ostatnim momencie wypluł strumień wody, zwany Mizurappą, który zdążył w porę ugasić żarłoczne płomienie, wyjątkowo rozochocone wizją liźnięcia mężczyzny.
     - Zapłacisz mi za to... Ty... - wydyszał, skołowacony i całkowicie zbity z tropu. Uniósł obie ręce na wysokość twarzy, ułożył je w trójkąt. Miri znalazła się w półprzeźroczystej piramidzie, identycznej, jak ta między rękami Ryo. Kiedy zacisnął dłonie, bryła znacznie skurczyła się, miażdżąc Uchihę pośród cholernie bolesnej agonii...

Ostatnio edytowany przez Ryo (2013-03-10 20:37:13)

     Jedyne co wtedy czuł, to upływ nienawiści, który gdzieś w głębi siebie skrywał. Mimowolnie, odruchowo wręcz, zmniejszał piramidę z chakry, miażdżąc tym samym uwięzioną w niej Miri. Zaślepiony zranioną dumą, nie zważał na jej okrzyki i uporczywe stawianie oporu, jeszcze bardziej zacieśniając, już i tak małą pułapkę. Przez cały ten czas twarz jego przyozodbił gniewny grymas, który mówił więcej niźli miał. Zmarszczone brwi, puste oczy, oraz zaciśnięte do granic możliwości szczęki, zdradzały finał tej jakże krótkiej i owocnej zarazem, potyczki.
     Uchiha w końcu nie wytrzymała. Ciśnienie wewnątrz wydusiło z niej resztki chęci walki, pozostawiając bezbronną, nieprzytomną już dziewczynę. Z jej ust wypłynęła krew, ciało wykrzywiło się w dziwaczny kształt. Nie krzyczała już i nie mówiła. Brak jej głosu pośród palety dźwięków otoczenia, obudziły Ryo zahipnotyzowanego dotychczas, jak podczas terapii u psychologa. Czuł się jakby obudził się ze snu. Koszmaru.
     - Co ja najlepszego zrobiłem - wymamrotał, a zmarszczone brwi uniosły się ku górze, zmieniając gniewne spojrzenie w całkowite zaskoczenie i dezorientację - Co ja uczyniłem... - patrzył się tępo na zwłoki rozłożone na deskach z Chikai. Nie mógł wydusić nic więcej, oprócz tego jednego zdania - Co ja uczyniłem....

***

Theme

     Leżała w jego łóżku. Żywa, ale wciąż nieprzytomna. Jej ciało zdobiło pasmo bandaży i gazików. Wzdłuż ramion i nóg ciągnęły się pręty z kryształu, mające za zadnie usztywnić kończyny. Na czole spoczywała szmatka, wilgotna jak zawsze, zmieniana co pięć minut przez Ryo. Nie znał się na medycynie; jego wiedza w tej dziedzinie była naprawdę znikoma. Jedyne co wiedział na temat zbijania gorączki, to fakt, iż poszkodowany musi mieć zimne okłady, toteż robił co tylko mógł, aby zapewnić choćby tak prymitywną pomoc. Sumienie gryzło go straszliwie, nie pozwalało zasnąć i jeść. Całe dnie przesiadywał w pokoju, spędzając każdą wolną chwilę na czytaniu dziewczynie. Przekazał jej myśli, dość nieświadomie, wszystkich filozofów, których dane mu było poznać. Opowiadał o sobie, o pasjach, które dzielił z żoną. Później gaworzył tylko o niej, a kiedy już nie było o czym, zaczynał na nowo.
     Wspomnienia o u kochanej, którą tak bardzo przypominała mu Miri, wprowadziły go w kolejny, dziwny stan. Nie poddał się mu, zwalczył go na tyle ile mógł...
     Odnalazł pudło z rzeczami żony. Przebierał w jej błyskotkach, ubraniach, czy nawet perfumach, które przetrwały do tej pory. Ich zapach obudził serię wspomnień, które poznała nawet Miri, słuchając jednej z opowieści Kiyoshiego.
     Udało się mu odnaleźć strój idealnie pasujący do Uchihy. Szczęściem, obie kobiety miały niemalże bliźniacze wymiary. I ten zapach... zapach róż i bzu...

     Zdjął z niej opatrunki, kompresy, kryształowe pręty. Wyglądało na to, że kuracja dobiegła końca. Na ciele zostały jedynie pojedyncze siniaki, zielone, przesączone czasem. Rozebrał ją do naga, wziął na ręce i zaniósł do łazienki. Wsadził ją do wanny, nalał ciepłej wody, powziął gąbkę i zaczął myć, najdokładniej jak potrafił...
     Czystą i zadbaną, ubrał w wybrany przez siebie strój zmarłej żony. Przyjemny zapach wciąż drażnił mu nozdrza, czuł się jak przed laty, ten sam chłopiec zakochany, owinięty aurą wigoru i szczęścia.

***

     Nad Baigai wzniósł się kolejny poranek. Miri spałą wciąż spała w łóżku Ryo, a ten siedział obok na krześle, także pogrążony we śnie, z otwartą książką na brzuchu.

    Czytanie genezy o pisarzu z Hizaken, który bez przerwy powtarzał o tym, iż literatura jest ważniejsza od oręża i tylko ona może na świecie zaprowadzić pokój, tak bardzo zmorzyła snem Ryo, że ten nawet się nie opierał, gdy dolne i górne powieki ciągnęły ku sobie, jak najsilniejsze magnesy świata.
    Nie śniło mu się raczej nic, co mogłoby ulec zapamiętaniu. Gdyby ktoś jednak próbował siłą wydobyć z niego tę informację, najpewniej powiedziałby, że śnił o lasach. Ostatnio bowiem, zauważył na podłodze kilka rys, za pewne powstałych w skutek pojedynku z Akane, i te nie dawały mu spokoju. Mężczyzna tak mocno się przejął tym faktem, że niemal cały dzień krążył nad skazą podłogową, zastanawiając się jak ją naprawić. Niestety, tutaj akurat kryształ był bezużyteczny i wbrew wielu opiniom, Shouton wszystkiego nie załatwi. Potrzebował raczej kogoś, kto operuje czymś co ma wspólnego z drewnem, a jeśli dobrze kojarzył, to jedyny taki klan znajdował się daleko stąd w Chikai. Cóż tedy począć? Na stolarstwie znał się tyle, co krowa na wróżbiarstwie, toteż postanowił jak najmniej zwracać uwagi na tak denerwujący szkopuł w jego mieszkaniu, wzbogacony o zniszczoną kanapę przez Miri i jej kulę ognia. Jak widać, a ukryć się tego nie da w żaden sposób - goście Ryo nie potrafili się zachować i tylko niszczyli jego skromną niszę, odziedziczoną z dziada pradziada. Tak przecież być nie mogło!
    Obudziły go dziwne okrzyki piskliwego głosiku, które zsunęły czcigodne dzieło pisarza z Hizuken z brzucha Ryo na podłogę, skąd kopnięte niekontrolowanym kopnięciem jego nogi, wsunęły się aż pod łóżko. Na nim zaś spoczywała osóbka, znana Kiyoshiemu doskonale, a zdająca się być w tym momencie kimś zupełnie obcym. Patrzyły na niego oczy wyjątkowo nie pasujące do Uchihy, którą zmuszon przez własne chorobliwe sumienie, leczyć. Miri, znana wszechobec z zachowania niezwykle snobistycznego, skrytego, a zarazem zgryźliwego, teraz miotała się jak poparzony prosiak, cholera wie dlaczego. W swym chaotycznym szale zawołała głośno, urwała w momencie i dopiero po chwili Ryo zrozumiał, iż było to pytanie.
    - Jak to co? - odparł, po omacku szukając dzieła pisarza z Hizaken, które zakupił na swoje dziewiętnaste urodziny i z jakiegoś powodu, było dla niego ważne. Uwalił się na kolana i zaczął błądzić rękoma po podłodze, w międzyczasie klnąc na wszystkich i na wszystko. - A niech Cię cholera... - burknął, spostrzegłszy kątem oka, rąbek książeczki, leżącej daleko poza zasięgiem jego ręki.