Ninja Clan Wars

Wolnym krokiem szedłem wzdłuż znanej na cały kraj rzeki, która źródło ma właśnie w Tsundorze. Trzymałem jedną rękę na twarzy, miałem nadzieję, że jeśli przejdę cały świat ninja, to zdołam coś sobie przypomnieć. Na razie jednak planowałem udać się na południe, do siedzib innych klanów. Może ich członkowie kiedyś mnie znali?
* Jak mogłem zapomnieć kim jestem? Pamiętam jedynie urywki z mego życia.. Dzieciństwo, jakieś treningi.. Nic więcej.. Nie wiem jak się nawet nazywam.. Żałosne.. Ale, może ktos na południu mnie zna? Miejmy nadzieję, chcę poznać prawdę o moim życiu i to jak najszybciej! *
Nie wiedziałem co dalej pocznę, wiedziałem tylko, że muszę udać się do siedziby jakiegokolwiek klanu.

[z/t -> Tereny Oni no Kuni].

Najgorsza część wyprawy donikąd była już za mną. Z każdym krokiem na północ, czułem się coraz pewniejszy siebie, a także coraz bezpieczniejszy. Z perspektywy czasu zastanawiałem się, co mnie poniosło podczas swojego niedawnego pobytu w stolicy kraju. Czyżby takie incydenty rzeczywiście były nieodłączną cechą każdego członka jego klanu? Nie czułem się najlepiej z faktem, że jakieś siły wyższe lub niekontrolowane instynkty wpływają na moje postępowanie. Nie podobał mi się mój wewnętrzny stosunek między impulsywnym działaniem a rozumem. Czasami miałem wrażenie, jakbym tylko podczas walki mógł się zrelaksować. To jest tylko jedna z wielu cech charakteru, która niezwykle drażni mnie u swoich krewnych.

Natłok myśli robił się coraz bardziej męczący. Wraz z nim wracały wspomnienia, zarówno te zbędne, jak i bolesne. Potrzebowałem jakiegoś relaksu, odpoczynku. Może to pomogło by kontrolowaniu samego siebie. Szacunku do ludzi nie będących ninja nie miałem, ale nie chciałem prezentować swoich poglądów w tak dosadny sposób. I właśnie teraz, po raz pierwszy od bardzo dawna, szczęście się do mnie uśmiechnęło. Ujrzałem malowniczy krajobraz z rzeką tak czystą, jak żadna z tych, które miałem okazję zobaczyć w przeszłości. Przyjemności z widoku nie miałem ani krzty, bardziej cieszyła mnie samotność, pozwalająca na refleksje. Zostawiłem wszystkie troski za sobą, próbując choć na chwilę znaleźć ukojenie, w czymś innym niż zwykle.

Usiadłem kilka kroków od wody, wbijając kosę obok siebie. Wpatrywałem się w z wolna płynącą rzekę, bez jakiegokolwiek celu. Próbowałem szukać w tej czynności coś pozytywnego. Niestety, wszystko się pozmieniało. To co cieszyło dawniej, nie przynosi już tej samej radości. Dawna beztroska odeszła w zapomnienie, a jej miejsce zajęły cele, których nie bałem się realizować po trupach.

Ostatnio edytowany przez Akami (2013-06-30 20:36:59)

Siedząc samotnie przy brzegu rzeki, zapomniałem o wszystkim co mnie właśnie otaczało. Nareszcie miałem okazję się odstresować i chociaż na chwilę zapomnieć o ciągłych walkach. Nie chodziło o to, że miałem ich dość. Wręcz przeciwnie, nieustannie dążyłem do coraz większej mocy. A im silniejszy się człowiek staje, tym więcej walk go czeka. To jest naturalna kolej rzeczy i to zależy tylko ode mnie, albo zacznę kochać walczyć, albo będę zmuszony zrezygnować z celów. To drugie kompletnie nie wchodziło w grę, więc wybór był raczej prosty. Czułem się cały czas podle, a to przez własną słabość. Zdawałem sobie sprawę, że potrafię niemało. Miałem jednak w sobie coś takiego, co zmuszało mnie cały czas do brnięcia dalej. Nie zamierzałem przestawać, dopóki nie będę miał sobie równych. Byłem lecz realistą, zdawałem sobie sprawę z pewnych ograniczeń. Jeżeli pragnę czegoś więcej, niż bycia kolejnym szarym człowiekiem, który urodzi się i umrze zapomniany, to czeka mnie bardzo długa i niezwykle wyboista droga. Są jednak takie przeszkody, których nie ominę sam. Bez odpowiednich sojuszników, nie mam szans na osiągnięcie wielkich czynów.

Moje rozważania zostały gwałtownie przerwane, przez pojawienie się nowej persony. Zerknąłem kątem oka na przybysza. Najprawdopodobniej nie zdawał on sobie sprawy z mojej obecności lub najzwyczajniej mnie ignorował. Wydawał mi się nieco znajomy, choć nie mogłem dopasować sobie jego wizerunku do żadnego wydarzenia. Z niezmienną, opanowaną mimiką, cały czas próbowałem sobie go przypomnieć, początkowo z mizernym skutkiem. Trwało to do chwili, kiedy to nieznajomy nawiązał rozmowę. Wszystko stało się jasne, a pamięć wróciła natychmiastowo. Był osobą, która chyba jako jedyna zareagowała entuzjastycznie na moje wybryki w Sashikan. Odruchowo rzuciłem jednak wzrokiem na swoją broń - wrodzona ostrożność. Zawsze istniało ryzyko, iż to właśnie on chce ukarać mnie, za ten incydent.

Postanowiłem rozegrać to na spokojnie. Moje oczy ponownie wlepiły się w krajobraz, rozpościerający się przed nami. Ciekawiło mnie, czy zatrzymał się w tym miejscu przypadkiem, czy rzeczywiście przyszedł tu po mnie. Na chwilę obecną przynajmniej udawałem, że nie mam wobec niego żadnych podejrzeń. Zachowywałem spokój.
- Zbiegły... Nazywam się Akami. - odpowiedziałem lakonicznie, uznając za kulturalne przedstawienie się.
- Od tamtego wydarzenia nie miałem z nim żadnego kontaktu. Wiesz może co się z nim dzieje? - spytałem.
Domyślałem się, że jednooki będzie wiedział trochę więcej. Zżerała mnie ciekawość, na temat mojego brata. Nie słyszałem jeszcze nic o jego dokonaniach jako ninja. Tak naprawdę sam nie wiedziałem, czego można się spodziewać po niewiele starszym ode mnie Akemi'm.

Urzeczywistnienie mojej filozofii przyszło znacznie szybciej, niż mogłem przypuszczać. Nieznany mi z imienia przybysz, niemal co do słowa potwierdził moją teorię. Zaproponował mi walkę sparingową. Sam fakt, że chce walczyć nie za bardzo mnie zdziwił, lecz treningowego pojedynku, nie toczyłem już od dobrego roku. Póki co podniosłem się bez odpowiedzi, zupełnie jakbym zastanawiał się nad odpowiedzią. Jednak obydwaj już dawno znaliśmy odpowiedź. Łatwo było odgadnąć po moich ruchach, iż nie zamierzam odmówić. Kosę na chwilę założyłem na plecy, nie chciałem jej używać, jeżeli nie zajdzie taka potrzeba.
- Dziękuję za słowa uznania, ale muszę cię nieco rozczarować. Prawdziwa siła, jaka by mnie zadowalała, znajduje się obecnie poza moim zasięgiem. - powiedziałem spokojnie, z nutką tajemniczości.

Słuchając go, czułem się jakbym słyszał samego siebie. Starzeć się? Nachodziły mnie podobne myśli, kiedy jeszcze parę minut temu, wspominałem samotnie stare dzieje, z ironicznym "za moich czasów"...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Próbowałem ocenić, jak silny jest mój przeciwnik. Fakt, że prawdopodobnie nie ma oka, wcale nie czyni go słabym. W żadnym wypadku nie wyglądał mi na kalekę. Jego słowa, ton, mimika, odruchy, postawa, nawet opuchlizna i bród... Poddałem analizie wszystkie te czynniki. Pomimo, iż wyglądał jakby ostatnimi czasy dużo przeszedł, jego zachowanie wskazywało jednoznacznie, że należy mu się respekt. Aktorstwo a faktyczna siła, to dwie różne rzeczy i można je od siebie odróżnić, gdy użyje się nieco głowy. Powoli odszedłem na bezpieczną odległość kilku metrów, tworząc między nami przestrzeń niezbędną do zbliżającego się starcia. Wolałem, żeby to on wyprowadził pierwszy cios, dlatego póki co bez żadnej broni, obserwowałem każdy z jego nawet najdrobniejszych ruchów, uważałem nawet na najmniejsze skinienie... Wątpliwości narastały. To faktycznie walka treningowa? Czy poważne starcie? Zaraz się okażę...

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-07-01 09:59:50)

Theme

     Czas się zatrzymał. Każda sekunda poprzedzająca początek pojedynku, dłużyła się niemal w nieskończoność. Zdarzało się to tylko wtedy, kiedy spodziewałem się wiele po swym oponencie. Na pierwszy rzut oka, mój następny rywal nie sprawiał wrażenia potężnego. Lecz w jego oku było to coś, nie pozwalającego na zlekceważenie go. Towarzyszyło to jedynie osobom, plasującym się wśród elit tego świata. Byłem pewien, że zbliża się wspaniała walka, z godnym respektu człowiekiem. Podobnej radości nie ukrywał mój przeciwnik. Jego ekscytacja narastała wraz z coraz większą ulewą, która w mgnieniu oka zmoczyła do suchej nitki zarówno mnie jak i jego.
- Nikt z nas nie ma żadnego wyboru. Pokochać walkę, albo stać się jej ofiarą. Słabi są ci, nie potrafiący pojąć tej prawdy. - poważnie dodałem, zaraz po nieznajomym.

     Uśmiechnąłem się nieznaczne. Nie dawałem rady pohamować własnej radości. Dawno nie mierzyłem się z kimkolwiek, zdolnym dotrzymać mi kroku. Pragnąłem rozkoszować się każdą chwilę tej potyczki. Każdym ciosem, każdą raną... Satysfakcja płynąca ze zbliżającego się wydarzenia, wygrała już ze spokojem i opanowaniem. Zachowały się one jedynie na twarzy. Moja dusza krzyczała. Nawoływała do starcia...

     Zaczęło się, czarnowłosy ruszył, zadając pierwszy cios. Przerósł całkowicie moje oczekiwania. Był niesamowicie szybki, jego prędkość przerastała wszystko, co widziałem na co dzień. Od wojny mającej miejsce trzy lata temu, nie spotkałem kogoś takiego. Przypomnieli mi się ci wszyscy ludzie, którzy stracili wtedy życie. Powróciła ekscytacja, nieznana mi od wieków. Odruchowo chciałem sięgnąć po kosę lub katanę, ale postanowiłem nie szukać w ten sposób przewagi z nieuzbrojonym przeciwnikiem.

     W ostatniej sekundzie zatoczyłem szeroki łuk prawą nogą do tyłu. Dążyłem do prostopadłego położenia względem nadchodzącego ataku. Od razu wyprowadziłem kontrę, za pomocą lewej pięści, skierowanej wprost w prawy policzek rywala (siła: 140, szybkość: 180). Była to trochę nieczysta sztuczka, ale postanowiłem sprawdzić, czy pod opaską nie kryje się coś specjalnego. Pierwsze do głowy wpadły mi Mangekyo Sharingan lub Byakugana. Były to jedyne DouJutsu jakie znałem i wolałem wiedzieć, czy przeciwnik nie jest użytkownikiem któregoś z nich. Brałem pod uwagę możliwość, że może posługiwać się jeszcze czymś innym. Jeśli nie, to cios powędruje dokładnie w martwą strefę przeciwnika utrudniając, jeżeli nawet całkowicie nie pozbawiając go szans na reakcję.

Ostatnio edytowany przez Akami (2013-07-01 21:33:23)