Ninja Clan Wars

#10
W tym momencie, gdy Itsuki zadał durne pytanie na temat kradzieży, staruszka pochwyciło dwóch rabusiów. Po chwili wyszedł kolejny, który żelaznym uściskiem chwycił Itsukiego za kark. Starszy mężczyzna miał duży problem ze stawianiem oporu i nie minęła minuta gdy już był na kolanach, z rękami z tyłu.
- Tym się różni, że możemy was okraść i puścić wolno, albo okraść i zabić. - Powiedział człowiek potężnej postury. Miał on brodę i bujną czuprynę, w rękach miał sporych rozmiarów kij. Wyglądem przypominał stereotypowego pirackiego kapitana.
Mężczyzna popatrzył na chłopaka, na jego ubiór i symbol jaki nosił.
- Ewentualnie możemy porwać tego bachora dla okupu. Jest z Senju, możemy ich postraszyć wydaniem tajemnic klanowych. Komu tylko by go sprzedać w razie czego?... - Zaczął zastanawiać się prawdopodobny herszt bandy.
- Możemy odsprzedać go Uchihom. Zapewne ucieszą się z takiego towaru, hehe. - Odpowiedział jeden z bandytów.
- Dobrze kombinujesz Hitachi. Nie jesteś taki głupi na jakiego wyglądasz... - Skomentował herszt. Podczas tej rozmowy Hotorimo błagalnym wzrokiem patrzył na Itsukiego

#11
Herszt słuchał chłopaka i przez długi czas powstrzymywał się od śmiechu wydając z siebie parsknięcia i trzęsąc mięśniami brzucha. Wyglądał iście komicznie, ale dopiero jak usłyszał o "czerwonookich demonach" wybuchnął gromkim śmiechem.
- Czerwonookie demony? Hahaha, Hitachi, słyszałeś? Ten dzieciak właśnie obraził twój własny klan! Hahaha! I co zrobisz z tym plastikowym mieczykiem? Uważaj żebyś się nie skaleczył, hahaha!
Herszt bandy był niesamowicie rozbawiony, zaś jeden z rozbójników - Hitachi - puścił Hotorimo i szybkim krokiem [szybkość: 40] ruszył w stronę młodego Senju. Sam herszt zaś puścił chłopaka.
- Mordujcie się, haha!
Szef bandy nawet nie chciał patrzeć na to co się będzie wkrótce działo. Po prostu się śmiał.

#12
Sprawne cięcie Itsukiego sprawiło, że agresor został przepołowiony. Wnętrzności i fekalia rozlewające się po podłożu sprawiły, że jeden z rabusiów uciekł, zostawiając po sobie ślad w postaci strugi wymiocin. Herszt postanowił do niego dołączyć, ale już bez rzygania. Wystarczył mu sam opętańczy wrzask.
Hotorimo miał lekkie problemy z wstaniem, ale udało mu się. Spojrzał na Itsukiego w pozie bojowej, trzymającego brudne od płynów ustrojowych ostrze.
- Nie spodziewałem się, że do czegoś takiego nastąpi. Uratowałeś nas. Na szczęście jesteśmy już blisko. - Powiedział starzec, poklepał chłopca po ramieniu po czym ruszył dalej. Widać było już pola, ale na miejscu jeszcze nie byli.

#13
Chłopak mocno zadziwił Hotorimo. Zachowuje się jak sześciolatek, nie umie czytać a z zimną krwią zabija ludzi, by później wrócić do swojego zdziecinniałego charakteru.
- Nie, ale sądzę, że zdążysz na obiad, kolację czy co tam będziesz mieć. - Odparł staruszek.
Przez większość czasu nie odzywał się do chłopca. Mówiąc szczerze bał się go. Zastanawiał się też czy nie pogadać z jego rodzicami na parę tematów.
- Niby ninja, a brakuje mu czegoś, co posiadają ci wojownicy. Może i też nastanie czas, w którym "znormalnieje"? - Pomyślał. Tego nie wiedział niestety.

Po paru minutach doszli do miejsca przeznaczenia. Staruszek został powitany przez nieco schorowanego, ale znacznie młodszego mężczyznę.
- Pomagałeś mojemu wujowi? Na pewno będzie ci się należeć nagroda, to słowny człowiek. - Powiedział uśmiechając się.
- No, tu już twoja robota się kończy, Itsuki. Na pewno trafisz do domu, jeśli będziesz się trzymać naszej wcześniejszej drogi. Do zobaczenia. - Pożegnał chłopaka starzec.

KONIEC SESJI

Tyle rzeczy stało mi na drodze i w końcu mogłam zrobić to co chciałam. Przybyłam tutaj nie przez przypadek. Uznałam, że to miejsce będzie idealne. Zazwyczaj, albo spotkanie, nowa przygoda przeszkadzały mi w zrobieniu treningu. Teraz mogłam na spokojnie zacząć.  Rozejrzałam się w poszukiwaniu dogodnego miejsca. Nie znałam tych terenów, ale wiedziałam, iż jakaś duża polana nie zaszkodzi. W końcu taką znalazłam, mogłam zabrać się do pracy. Pomyślałam nad interesującą mnie techniką, lecz nie było to proste. Widziałam tak ich wiele , ale musiałam wybrać jedną.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Spędziłam nad tym parę ładnych godzin, nawet się nie zorientowałam, że minęlo tyle czasu. Po całym treningu padłam wycieńczona na ziemię. Nie mogłam tak leżeć, więc podniosłam się i otrzepałam ubranie. Podeszłam pod jedno z drzew i podparłam głowę o konar. Ręcę zacisnęłam na torbie, a gdy poczułam się bezpieczna to pogrążyłam się we śnie.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2015-01-25 13:01:42)

Miło było czasem odpocząć, tak rozmarzyć się i choć na chwilę oderwać się od rzeczywistości. Deszcz nie przestawał padać, ale on jeszcze bardziej pomagał w śnie. Dzięki jego muzyce można było śmiało się zrelaksować. Minęło parę godzin, a ja już byłam wypoczęta.
      W końcu po treningu musiałam zregenerować siły i odbudować straconą czakrę. Jak miło, mogłam wrócić do dalszej podróży, co prawda teraz wypadało znaleźć Suezo, bo nie wiem co robić dalej.
        Chyba za nim się z nim zobaczę odbędę jeszcze jeden trening, a wtedy będę mogła pokazać, że nie siedziałam bezczynnie pod jego nieobecność. Niech wie, że jestem niezależna. Poza tym muszę rosnąć w siłę, nie będzie łatwo, ale z każdym nowym przeżyciem jestem coraz silniejsza. Czułam, że mogę zrobić więcej. Tak łatwo nie dam się pokonać, zrobię wszystko tak jak powinno być. Poza tym poszerzając swoją wiedzę, staję się o wiele trudniejszym przeciwnikiem.
       Przeciągnęłam się i głośno ziewnęłam. Czas budzić się do życia, w końcu musiałam iść dalej, jednak po raz kolejny stanęła przede mną przeszkoda. Co prawda cieszyłam się, ze nikt mnie nie napadł podczas snu. Sprawdziłam swoją zawartość i wszystko się zgadzało.
       Najbardziej jednak martwił mnie głos, który sprawił, że całkowicie powróciłam do otaczającej mnie rzeczywistości. Szukałam coś na kształt matki i dziecka. Nie podobał mi się ton kobiety, która manipulowała jakimś młodzieńcem. Szczerze mówiąc tak myślałam, że to matka i dziecko, a jak było naprawdę? Wzruszyłam ramionami i zabrałam się do obserwacji. Jednocześnie wstałam z ziemi i otrzepałam ubranie.
      Teraz mogłam naprawdę się skupić na otoczeniu. Zarzuciłam na siebie kaptur, by być tajemniczą nieznajomą i penetrowałam okoliczny teren.
O co chodziło z tym wyglądem? Tego powinnam się dowiedzieć wkrótce.

Odsunęłam od siebie wszystkie myśli, no cóż czas się zająć rzeczywistością. Szczerze mówiąc nie było czasu na jakieś romzyślania.
    Wzrokiem szukałam, kogoś kto choć trochę mógł pasować do głosów, które wcześniej słyszałam. Spojrzałam w jedną stronę, potem w drugą. W końcu spojrzałam w dobrym kierunku. Pojawiły mi się dwie postacie matka i dziecko, bingo. Dobrze myślałam, choć tym razem się nie pomyliłam w ocenie sytuacji.
    Zaczęłam zmierzać w ich stronę, aż przystanęłam lekko z boku. Nie chciałam im przeszkadzać, ale nie powiem byli zabawni. Na mojej spokojnej buzi pojawił się niewidoczny dla innych uśmiech.
    Dziecko w ładnym ubraniu, biegało wkoło matki. Tamta gorączkowo próbowała je złapać. Chłopiec muszę przyznać był sprytny. Szczerze mówiąc, trochę było mi żal kobiety. Nic nie pomagało, żadne jej działanie. Wzruszyłam ramionami i wsłuchałam się w ich kłótnię. Może czas interweniować? No dobrze, pomogę im. Jak skończę z nimi zajmę się swoimi sprawami, nie miałam wiele czasu, ale choć chwilę im poświęce.
- Sumimasen, mogę wiedzieć o co chodzi i czy mogę jakoś pomóc? - zapytałam przyjaznym tonem.
Chciałam być pomocna, ale dziwnie musiało to wyglądać.
- Przechodziłam akurat obok, a że wasza sytuacja mnie zaciekawiła postanowiłam zareagować - powiedziałam ochoczo.
     Miałam nadzieję, że choć na chwilę zwrócą na mnie uwagę. Jeśli bedzie trzeba to pojawię się pomiędzy nimi. Ciekawość, zachęcała mnie do dalszego działania. Liczyłam na jej zaspokojenie, ale nigdy niewiadomo jak to jest z ludźmi.
     Kiedyś przestanę się ludziom narzucać, ale póki jestem sobą będę pomagać innym. W końcu to mieszkańcy terenów mojego klanu, powinnam ich chronić. Chciałam, by panowała sprawiedliwość, dlatego zacznę interweniować.
    Szkoda, że nie wiem gdzie jest mój przyjaciel. No cóż, widocznie on też jest czymś zajęty. Ciekawe co robi? Może o mnie zapomniał? Nie to niemożliwe.
    Dobra czas się wziąść w garść, w końcu czeka mnie wiele pracy. Podniosłam dumnie głowę i spojrzałam na nich pewnym siebie wzrokiem. Przez nich zaczęłam się cicho śmiać, naprawdę byli komiczni, jednak musiałam jakoś im zaradzić.

Przyjrzałam się obydwu. W sumie to mogłam usiąść i się im przyglądać. Byli niczym dobra komedia, którą dobrze się ogląda wieczorem. Cieszyłam się, iż mogłam choć na chwilę się przy nich oderwać. No cóż, czas mijał szybko. Musiałam jakoś skupić ich uwagę na mnie albo chociaż oderwać ich od kłótni.
     Co prawda zachowanie kobiety, nie było w porządku, ale czemu się tak zachowała. Tego nie wiedziałam.
- Sumimasen...- przerwałam, niepotrzebnie tracę na ich sprzeczki czas.
Pojawiłam się pomiędzy nimi (szybkość=30) i odgradziłam ich od siebie. Tym razem musieli spojrzeć w moją stronę, no chyba, że naprawdę są zapatrzeni w siebie.
- Mogę jakoś pomóc? Przechodziłam tędy, a że mnie nie zauważyliście no to postanowiłam zaregaować. Tam między nami, możecie wyjaśnić mi zaistniałą sytuację? - zapytałam bez oporu.
     Od razu przeszłam do konkretów, w końcu po co mam stać i liczyć, że mnie zauważą. Było to bezcelowe i równie dobrze można mówić do ściany. Nie chciałam im przeszkadzać, ale sami mnie zmusili, przynajmniej mnie zpamiętają. Zdjęłam kaptur pokazując swoją uśmiechniętą buzię oraz blond włosy.
- Tak na marginesie, wasza sytuacja wygląda naprawdę śmiesznie - powiedziałam otawrcie.
    Jednocześnie zaczęłam się lekko śmiać. Wyglądałam przy tym uroczo, ale no cóż nie mogłam się powstrzymać, naprawdę mnie bawili. Chciałam im pokazać, że powinni przestać.
    Po chwili uspokoiłam się i posłałam im promienny uśmiech. Przygladałam się im. Chciałam zobaczyć jak ta parka zareagu