Ninja Clan Wars

Sytuacja nie była za kolorowa. Mój honor przez niego mógł być zszargany, gdyż jeśli będę miała obiecać to tylko na niego. W końcu nie ukrywajmy, że dla mnie klan był największa wartością, oczywiście dopóki nie ma żadnych konfliktów z Uchiha, którym się ostatnio zaprzyjaźniłam. No cóż, to jest akurat temat często dyskusyjny, bo obie grupy w jakiejś części nie mogą wybaczyć tego, co zrobili nasi przodkowie, czy obecni klanowicze. Westchnęłam, gdyż osobiście poznałam takie osoby, które starały się mnie naprowadzić na ,,właściwe" tory. Starano się we mnie wyzbyć tego, co niegdyś zakorzeniłam. Chodzi mi o ogólną sympatię do wszystkich ludzi. Nigdy nie zwracałam uwagi na wrogie klany. Przecież, nawet znając historię dało się wszystko pogodzić. Poza tym, czemu poszczególne jednostki mają cierpieć, za to co zrobili inni. Ech, zawsze to takie kłopotliwe, ale wracając do sedna całej sprawy. To po prostu chodzi mi oto, by jego zdanie nie kłóciło się z moimi pierwotnymi założeniami, wartościami, do których jestem związana całą sobą. Cóż, nie ukrywajmy, że naruszenie jednej, by naruszyło moją duchową równowagę, a co za tym idzie? Charakter, psychika, ogólny pogląd, który na tym zbudowałam.
     Mówiąc o tym, co się działo, nareszcie mogłam rozluźnić nadgarstek, który był cały czas spięty i naciskany przez brodacza. Od razu po wypuszczeniu, chwyciłam go i zaczęłam lekko masować. Następnie zmusiłam swoje nogi do ruszenia się i razem z obcym poszłam na spacer, który prowadził na koniec osady. Co jak co, ale musiałam z nim iść. Potrzebowałam informacji na temat zlecenia, a poza tym wstępnie się zgodziłam.
    Zaczęłam mu się przysłuchiwać, do czasu, aż w głowie zaczęły się namnażać liczne pytania.
- Powiedz, czym się para Twój szef? - zadałam jedno z pytań, po czym drążyłam dalej - Kim jest człowiek, który jest mu dłużny? Opisz mi jego życie oraz wygląd. Chcę znać pozycje majątkową, ważne wydarzenia, coś co ułatwi mi pogląd na tą sytuację - dodałam, po czym lekko się zamyśliłam. Wolałam, by w grę wchodziły normalne, legalne organizacje. W końcu, coś niezgodnego z prawem nie wchodziło mi na rękę - W razie co odpowiadając na pytanie, chwilowo nie wypadam, możesz mówić dalej i przy okazji odpowiedzieć mi na pytania - dokończyłam ogólną myśl, starając się wszystko ułożyć w zgrabną całość.

Jak się okazało przedstawione przez mężczyznę zlecenie było nadzwyczaj legalne. Chodziło bowiem o sprawy banku, o którym raczej słyszał każdy ninja. W końcu, nie jesteśmy tylko maszynami do zabijania. Istniejemy do udziału w wojnach, walkach, ale również żyjemy jak normalni ludzie. Szkoda tylko, że obecne czasy nie za bardzo na to pozwalają, po prostu żyjemy z dnia na dzień, czekając, aż ktoś nas zatrudni lub wyzwie do pojedynku. Oczywiście, niektóre jednostki żyją tak jakby nic się nie działo i po prostu simsują. No, ale cóż tak już jest w naszym świecie, choć o sobie bym powiedziała, że należę do osób, które szkolą się do przyszłych bojów. No bo, jakby to powiedzieć, nie jestem typem kunoichi, która będzie siedzieć w domu i liczyć, że inni zrobią wszystko za nią. Wolę czasem przejąć inicjatywę i spróbować swoich sił. Czasami jednak nie wychodzi mi to i czerpie pomoc od towarzyszy, których obecnie nie miałam. Może niedługo będę mieć, o ile dotrwam do spotkania z przyjacielem, bo chyba mogę go tak nazwać, zwłaszcza po ostatnim spotkaniu z nim. Ech, no nic temat moich znajomych zostawiłam za sobą, więc wypadałoby otworzyć furtkę do rzeczywistego świata. No niestety, ale byłam typem myślicielki, co niektóre sprawy lubi rozłożyć na czynniki pierwsze. Przez tą cechę, może i wleciałam na tego faceta, jednakże wciąż wychodzę z założenia, iż mógł mnie ominąć. Czy to takie trudne? Może wolał się ze mną zderzyć i użyć swoich ,,tików", o których wcześniej wspominał, ale nie za bardzo mu w tej sprawie ufałam. No prawdę mówiąc, za to co zrobił długo mu nie wybaczę, ale przy rozmowie z nim starałam się zachowywać przyzwoicie. Przynajmniej będę udawać, że wszystko jest okej. W środku uważałam inaczej, ale wolałam pozostać z nim w takich... dość pokojowych stosunkach. Dobra, będę cały czas pozytywnie nastawiona, do czasu, aż znowu mnie nie dotknie.
- Dobre serduszko? Po prostu jestem dziewczyną, która nie jest wiecznie wrogo nastawiona do świata, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że nigdy takich dziewczyn nie spotkałeś? - zapytałam z udawaną ciekawością. Co prawda, tak serio mało mnie interesowały jego kontakty z innymi ludźmi. Bardziej przejęłam się misją, którą potraktowałam całkiem poważnie. Nawet uciszyłam swoje myśli, by móc usłyszeć każdy fragment o zadłużonym człowieku imieniem Oroshi. Co prawda, koleś wyglądał tak jak każdy. Jednakże jeśli chciałam go znaleźć potrzebowałam czegoś, co wyróżni go w tłumie.
- Wiesz, nie oczekiwałam jakiegoś prawdziwego badassa. Po prostu zaciekawiło mnie, czy ma coś charakterystycznego w sobie, coś co odróżniłoby go w tłumie. Właśnie, możesz mi podać jego lokalizację? Wiesz, jeśli miałabym go dorwać i pomóc wam z tymi pieniędzmi to muszę wiedzieć, gdzie go szukać, co raczej jest normalne, ne? - spróbowałam wyciągnąć kolejną informację, którą uznałam za słuszną. Następnie usłyszałam imię mojego, przyszłego zleceniodawcy i jak się okazuje ma niepedalskie [czyt.normalne] imię.
- Nazywam się Yukina, ale mów mi Yuki - odpowiedziałam na jego pytanie, delikatnie dygając.

Słoneczko, lekki wietrzyk rozwiewający moje blond włosy. Zamknęłam na chwilę oczy, by móc wczuć się w całą atmosferę. Było duszno, przez co mój czarny płaszcz i ciemnozielony żakiet powędrowały do mojej torby. Ja zaś zostałam w czarnej spódniczce i białej koszulce, zawiązywanej na szyi. Po pewnym czasie, słysząc pierwsze słowa mojego rozmówcy otworzyłam niebieskie ślepka i zerknęłam nimi w jego stronę. Cóż, chyba trafiła mi się osoba, która lubi się ze mną droczyć. Co prawda była to miła odmiana, gdyż nigdy wcześniej nie spotkałam takiej osoby. Poczułam się lepiej, niż na samym początku mojej wyprawy. Byłam wesoła, a jeszcze wcześniej myślałam o niebieskich migdałach, które sprawiły, iż chodziłam przygnębiona, kompletnie wyprana z pozytywnych emocji. Trudno, to co się wydarzyło tego nie zmienię, jedynie mogę to naprawić.
- Nie widzę wszędzie tęczy, w końcu jestem ninja. Nie zawsze się paramy dobrą robotą, a nawet jeśli to nie zawsze zostają przed nami postawione łatwe działania. Poza tym jakby nie patrzeć żyjemy za czasów wojny, gdzie jeśli zrobimy niewłaściwy krok możemy zginąć. Wiesz, tu nie ma czasu na bycie dobrym, ja tak mam z natury, że staram się być przyjazna, przynajmniej dopóki mogę.. - urwałam, zwracając wzrok ku nowemu krajobrazowi. Nie znałam Hizaken, więc pustynne krajobrazy mnie, aż zaskoczyły. Może to wszystko przez moje słabe obeznanie z mapą i głównie geografią. Uczę się jej na nowo, gdyż w dzieciństwie nie poświęciłam na to zbytnio czasu. Część terenów oczywiście jest mi znana, przez podróże, które odbyłam, jednakże miejsca do których nie zawitałam były mi obce. Nawet kiedyś wspomniane Baigai w mojej głowie było tylko nazwą kojarzoną z dość ubogim opisem.
- Aaaaa - zaśmiałam się, na swoje własne nie domyślenie się. Myślałam, że mnie prowadzi w zupełnie nowe miejsce, ale nie do rudery tamtego gościa. No cóż, widocznie jeszcze nie do końca się obudziłam - Jak nazywa się bank, z którego jest znany Twój szef? Oraz czy wiadomo coś o innych długach Oroshiego? - zadałam inne pytania, na które również pragnęłam odpowiedzi. W końcu wolałam wiedzieć, czy mam do czynienia z jakimś naciągaczem, co bierze pożyczki z różnych banków, czy tylko jednorazowo zabrał pieniądze, których nie zamierza oddać. Poza tym, skoro ma prawie całą sumę to dlaczego nie chcę jej oddać, chociaż by mieć takie nieprzyjemności z głowy?
- Właśnie Tumo-san, powiedz czy znasz może siłę tego typka? Wiesz, jeśli doszłoby do przemocy to wolałabym wiedzieć z kim się będę mierzyć. - dodałam na koniec, wypatrując jego domu.

Droga do jakiegoś gościa dłużyła się niezmiernie. Zaczęłam się nudzić i z ukosa spoglądać na swojego rozmówcę. Co prawda osada została gdzieś daleko w tyle, a my wędrowaliśmy dalej, idąc w obce tereny. Było to nieco dziwne, żeby zadłużony Oroshi mieszkał, aż tak daleko? Coś mi tu nie grało i nie chodzi mi, że człowiek nie może mieszkać na odludziu, bo niektórzy tak robią, lecz po prostu mi to nie współgrało. Gość wziął pożyczkę z banku, raczej chodziło o duże pieniądze, więc nie stać go było na porządną kawalerkę? A może całość majątku stracił na żonę i dzieci, którzy niczym małe sępy wyczyściły go, co by się nie brudził pieniędzmi. Cóż możliwości było wiele, choć stawiałam na jakieś życiowe długi, co nieudacznikowi dały w plecy.
Swoje rozmyślenia skapitulowałam wzruszeniem ramion, po czym odwróciłam się w stronę mężczyzny, który uznał mnie za ,,miękką". W dodatku myśli, że nie byłabym w stanie nikogo zabić, choć może to faktycznie prawda. W geście obrony mogłam to zrobić bez problemu, lecz nie żeby przedwcześnie zakończyć czyjeś życie. No cóż, nie moja wina, iż naprawdę nie lubiłam tej ostateczności. Wolałam kogoś poważnie zranić i tym samym czegoś nauczyć, jednakże nie zawsze się to udawało.  Raz, niestety nie miałam wyboru i kataną wymierzyłam sprawiedliwość. Na wspomnienie tamtego dnia po prostu opuściłam głowę i według poleceń Tumo, po prostu się zatrzymałam.
- Coś nie tak? - odwróciłam głowę i tym samym zobaczyłam Tumo, tuż przy sobie - Co ty robisz? - wyszeptałam, po czym dowiedziałam się, prawdy, która była przede mną skrywana. Skłamał, chciał pieniędzy i mi groził. Czy ten człowiek, naprawdę chciał ze mną zadzierać? W dodatku pochwycił mój nadgarstek, który przypomniał mi o wcześniejszym incydencie. Na sam jego dotyk, już się wzdrygnęłam, a zaraz potem mój delikatny uśmiech zniknął pod naporem poirytowania.
- I co znowu chcesz mnie molestować? Taki przebiegły, że zachodzisz mnie od tyłu i żądasz pieniędzy? Naprawdę myślisz, że przystanę na to? Wiesz, skoro mi grozisz... no to pokaż na co Cię stać - powiedziałam spokojnym tonem, po czym wolną ręką sięgnęłam po swoją katanę i uderzyłam w jego rękę [siła/szybkość = 76]. Miałam nadzieję, że po prostu mu ją utnę i tym samym uwolnię drugą rękę, w dodatku ból, który mu tym sprawię powinien sprawić, iż jego bolesny chwyt się poluźni. Nie ukrywajmy, że nie lubiłam gdy ktoś mnie tak ,,przytula". W końcu byłam istotą, która wolała być rozpieszczana, niż raniona.

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-07-06 20:28:36)

Można by powiedzieć, że nie wszystko poszło po mojej myśli. Zacznijmy od ataku kataną, który nie zadziałał. Jak się okazało przeciwnik nie reagował szybciej, niż moje cięcia, które były znacznie szybsze, niż bym się spodziewała, tylko wykorzystał swoją przewagę, o której nie pomyślałam. Cały czas mnie trzymał, więc miał większe pole do manewru. No oczywiście, jak to miałam w zwyczaju za dużo powiedziałam. Gdybym słownie go nie nakręcała może później, by nie zrobił tego, co aż mnie gotowało. Chodzi mi oczywiście o kolejne ściskanie piersi, od których na mojej buzi pojawiły się rumieńce. Jednocześnie zagryzłam wargę, by przypadkiem nie zachować się zbyt agresywnie i gwałtownie. Może nawet przez to atak katana nie wyszedł? Wiedziałam, że gdybym nie sięgnęła po swoje ostrze mogłoby to się inaczej skończyć. Jego słowa wskazywały na wyższe cele, które nie za bardzo przypadły mi do gustu.
- Kolejne niewdzięczne zadanie, a chciałam tego uniknąć.. - wymamrotałam, myśląc o wcześniejszym zadaniu. Tylko, że tym razem jakiś byle brodacz będzie chciał mnie skonsumować. Westchnęłam, po czym poczułam ból, którego źródłem był kopniak wymierzony w mój tyłek. W tym samym momencie zaczęłam upadać na ziemię, co udało mi się zaamortyzować wyciągnięciem dłoni przed siebie.
-Ittai.. - wyszeptałam, powoli podnosząc się na dwie nogi. Wszak nie chciałam mu dawać więcej powodów do uśmiechu, lecz co zrobić. Mężczyzna wyglądał na podekscytowananego przyszłym starciem. Może nie tyle myślał o walce, tylko tym co byłoby po niej. Skrzywiłam się na sam jego widok. Tumo, bo takie podał mi imię z początku popadł u mnie w niełaskę, potem zaczęłam go tolerować, a teraz miałam ochotę go zabić. W moich oczach zapaliły się ogniki, gotowe się przeistoczyć w siłę, którą chciałam wykorzystać. Rumieńce powoli zaczęły znikać, a dłonie powoli zacisnęły się w pięści.
- Jedyne co zobaczysz to ziemię od spodu - powiedziałam spokojnym tonem i zgrabnym ruchem odskoczyłam od niego, tworząc dystans między nami. Jednocześnie w jego stronę poszybował kunai z Hikaridamą [szybkość=55]. Owe ostrze było skierowane tak, by wylądowało tuż przed nim.
Dystans wynosił 10 metrów, więc uznałam, iż dopiero teraz będę mogła zacząć działać. Zacznijmy od początku, który był najbardziej istotny. Można nawet uznać, iż to od niego zależało powodzenie kolejnych ruchów, mających na celu uszkodzenie mojego przeciwnika.
Gdy tylko uznałam, iż wszystko jest tak jak należy i przeciwnik, ewidentnie dał mi pierwszeństwo w ruchach. Wtedy uwolniło się jarzące światło, które w moich oczach powinno go oślepić. Oczywiście, bym sama nie stała się ofiarą, zasłoniłam rękawem oczy i zaczęłam składać pieczęcie[75], do których już nie potrzebowałam wzroku. Po zakończeniu otworzyłam oczy i nakierowałam błotnistą ścieżkę na mojego przeciwnika [Siła Nin.- 110/ Szybkość -55]. Kolejnym ruchem było wyrzucenie w jego stronę dwóch, odpalonych notek wybuchowych, przypiętych do kunai [szybkość=55]. Teraz tylko pozostaje powiedzieć, jak były ułożone. Pierwsza z nich leciała w kierunku brzucha mojego przeciwnika [ w końcu przez gęste błoto powinien być unieruchomiony], a druga natomiast pod niego. Jeśli by się uchylił lub spróbowałby jakoś się wygiąć to było idealne rozwiązanie, ponieważ siła wybuchu dwóch notek powinna go skutecznie uszkodzić. Chyba raczej nie muszę mówić o tym jak silne są notki wybuchowe, znane każdemu ninjy? Myślę, że nie, więc ten temat po prostu zamykam. Przechodząc zatem do tego, co robiłam po wykonaniu ataku, cóż wiele by rzec. Nasz dystans został zmniejszony do zaledwie 8 metrów, w mojej dłoni pojawiła się katana, która miała mi służyć w razie obrony przed jego atakami. Oczywiście, wiedząc, iż może mi się coś nie udać, stworzyłam dodatkowe trzy klony, z którymi zamieniłam się miejscami. Żeby było śmieszniej jednego z nich zniszczyłam, tym samym tworząc mglistą powłokę. Z matematycznych obliczeń wychodzi, iż zostały dwa klony, z którymi pozamieniałam się miejscami [ wszystko pod osłoną mgły]. Gdy już obłok się rozproszył przed oprawcą stałam ja oraz moja pomoc, która miała jedynie ogłupić brodatego mężczyznę.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-07-07 15:33:50)